Psyche
alle pijlers
Uit elkaar en heel veel spanning in lijf
dinsdag 1 oktober 2024 om 19:41
Sorry dit wordt denk ik nogal een lang verhaal maar ik wil het even van me afschrijven ook.
Al heel lang voel ik me ongelukkig en overbelast. Partner en ik (niet getrouwd) zijn 17 jaar samen en we hebben een meervoudig gehandicapte zoon van 12. Zoon heeft onder andere een verstandelijke beperking, autisme, zwak immuunsysteem, een ernstige hartafwijking, een hoge complete dwarslaesie waardoor hij verlamd is vanaf zijn borst, scoliose en osteoporose waardoor hij al 8x een spontane dijbeenbreuk heeft gehad.
Medisch zeer complex allemaal maar naar omstandigheden gaat het goed met hem. Hij gaat naar school, is afgelopen jaar weinig ziek geweest en de laatste breuk was ook al ruim een jaar geleden. Wel staat hij op de planning voor een scoliose operatie omdat een van de staven in zijn rug is gebroken, heeft hij binnen 1-2 jaar een nieuwe hartklep nodig en krijgt hij een blaasstoma zodat het katheteriseren in de toekomst gemakkelijker wordt.
Ik voel me al heel lang ook ongelukkig in onze relatie. Mijn partner is een hele aardige, gezellige, joviale vent die heel erg lief is voor onze zoon, ook veel doet in de zorg en eigenlijk altijd voor iedereen klaar staat. En toch houd ik al minimaal 6 jaar niet meer van hem zoals je van je geliefde moet houden. Dat komt denk ik deels door de intensieve zorg maar ook doordat ik geen emotionele verbinding krijg met hem. Hij kan gewoon heel slecht bij zijn gevoel. Het is alsof hij een muur om zijn hart heeft gebouwd. Ook het feit dat we al 7,5 jaar een inwonende zorgverlener hebben die altijd bij ons aan tafel zit heeft daarin natuurlijk niet geholpen.
Twee jaar geleden heb ik al eens aangegeven dat ik zeer ongelukkig was en dacht aan uit elkaar gaan. Op mijn verzoek zijn we toen in relatietherapie gegaan. Tijdens die therapie bleek dat hij gewoon niet bij zijn gevoel kon en hij was ook niet bereid om dat te proberen. Na een half jaar heeft de psychologe bij ons aangegeven dat het geen zin had om door te gaan met de therapie. Overigens heb ik ook genoeg tekortkomingen. Dat wil ik wel even gezegd hebben. We hebben allebei evenveel schuld aan het kapot gaan van onze relatie.
Heel lang heb ik tegen mezelf gezegd dat uit elkaar gaan geen optie is. Afgelopen jaren heb ik veel spanningsklachten ervaren die in hevigheid zijn toegenomen sinds we gestopt zijn met de therapie. Veel nek- en schouderklachten, hartkloppingen, chronische hyperventilatie en slaapproblemen. Vaak kan ik niet slapen zonder pammetje. Tijdens mijn laatste alleen vakantie een paar weken geleden verdwenen veel van de klachten vrij snel na aankomst en kwamen ze weer terug binnen 24u nadat ik thuis was. Dat was voor mij een eye-opener en een reden om het gesprek aan te gaan met mijn partner.
Mijn partner heeft er goed op gereageerd. De eerste dag was nog niet gemakkelijk want toen was hij vooral boos, de tweede dag vooral heel verdrietig maar daarna heeft hij zich er snel bij neergelegd en zegt hij het nu ook te zien en er vrede mee te hebben. Nu zijn we definitief uit elkaar. Ik ben in een zomerhuisje van een vriendin getrokken en we hebben nu de afspraak dat ik wel elke dag nog mee eet, bij zoon ben als hij weg moet ’s avonds en in het weekend doet hij 1 dag en ik 1 dag. En als ik kan lees ik ’s avonds een verhaaltje voor en kom ik zoon ’s ochtends uitzwaaien als hij met het busje naar school gebracht wordt.
Het is allemaal nog erg vers en veel onzekerheid. Hoe gaan we het financieel regelen? We zijn niet getrouwd dus volgens mij hoeft hij mij niet financieel te ondersteunen. Ik heb een stukje inkomen vanuit PGB en dat kan nog wat omhoog en ik werk momenteel 2 dagen. Morgen heb ik een gesprek over meer uren en taken op mijn werk. We hebben het er over om een zomerhuisje in de tuin (met eigen achterom en privacy) te bouwen maar het is allemaal nog erg vroeg om afspraken te maken en daarmee onzeker.
Ik kan gewoon letterlijk sinds we uit elkaar zijn niet meer ontspannen. Ik voel heel veel spanning in nek en schouders, een knoop in mijn maag, benauwd/verkeerde ademhaling, overal steken en spierpijntjes, onrustige darmen, onrustige benen, kortom gewoon heel erg veel spanning in mijn hele lijf. Alsof de adrenaline constant door m’n hele lijf in stroomversnelling gaat. Ik kan ook niet huilen en zit vast en het nare gevoel van spanning wordt vooralsnog alleen maar erger. Ik ben ook erg onrustig. Gisteravond heb ik met moeite een jankfilm zitten kijken (Marriage story) maar voelde gewoon helemaal niks geen emotie.
Ik sta echt achter mijn beslissing en partner lijkt dat nu ook te staan. Voor m’n gevoel doe ik er van alles aan om te ontspannen. Ik wandel veel, doe behalve 2 dagen werken en de afgesproken zorgmomenten weinig. Ik zoek afleiding, doe meditatie oefeningen, probeer gezond te eten en op tijd naar bed te gaan. Ik slaap redelijk maar wel met een oxazepam en temazepam (samen). Maar dan word ik vaak alsnog om 5/6u wakker en ga ik gelijk weer ‘aan’. Vrijdag heb ik een afspraak bij de huisarts.
Ik voel me inmiddels heel erg wanhopig op zoek naar die ontspanning en heb voor m’n gevoel al van alles geprobeerd. Ook vooral de onzekerheid over hoe lang dit nare gespannen gevoel nog gaat duren speelt mee. Soms ben ik bang dat ik heel snel afsteven op een burnout zo. Maar ik voel me niet echt moe.
Wie herkent dit? Hoe lang duurde dit bij jou en hoe ben je hier weer uit gekomen? Wie heeft er tips voor me.
Al heel lang voel ik me ongelukkig en overbelast. Partner en ik (niet getrouwd) zijn 17 jaar samen en we hebben een meervoudig gehandicapte zoon van 12. Zoon heeft onder andere een verstandelijke beperking, autisme, zwak immuunsysteem, een ernstige hartafwijking, een hoge complete dwarslaesie waardoor hij verlamd is vanaf zijn borst, scoliose en osteoporose waardoor hij al 8x een spontane dijbeenbreuk heeft gehad.
Medisch zeer complex allemaal maar naar omstandigheden gaat het goed met hem. Hij gaat naar school, is afgelopen jaar weinig ziek geweest en de laatste breuk was ook al ruim een jaar geleden. Wel staat hij op de planning voor een scoliose operatie omdat een van de staven in zijn rug is gebroken, heeft hij binnen 1-2 jaar een nieuwe hartklep nodig en krijgt hij een blaasstoma zodat het katheteriseren in de toekomst gemakkelijker wordt.
Ik voel me al heel lang ook ongelukkig in onze relatie. Mijn partner is een hele aardige, gezellige, joviale vent die heel erg lief is voor onze zoon, ook veel doet in de zorg en eigenlijk altijd voor iedereen klaar staat. En toch houd ik al minimaal 6 jaar niet meer van hem zoals je van je geliefde moet houden. Dat komt denk ik deels door de intensieve zorg maar ook doordat ik geen emotionele verbinding krijg met hem. Hij kan gewoon heel slecht bij zijn gevoel. Het is alsof hij een muur om zijn hart heeft gebouwd. Ook het feit dat we al 7,5 jaar een inwonende zorgverlener hebben die altijd bij ons aan tafel zit heeft daarin natuurlijk niet geholpen.
Twee jaar geleden heb ik al eens aangegeven dat ik zeer ongelukkig was en dacht aan uit elkaar gaan. Op mijn verzoek zijn we toen in relatietherapie gegaan. Tijdens die therapie bleek dat hij gewoon niet bij zijn gevoel kon en hij was ook niet bereid om dat te proberen. Na een half jaar heeft de psychologe bij ons aangegeven dat het geen zin had om door te gaan met de therapie. Overigens heb ik ook genoeg tekortkomingen. Dat wil ik wel even gezegd hebben. We hebben allebei evenveel schuld aan het kapot gaan van onze relatie.
Heel lang heb ik tegen mezelf gezegd dat uit elkaar gaan geen optie is. Afgelopen jaren heb ik veel spanningsklachten ervaren die in hevigheid zijn toegenomen sinds we gestopt zijn met de therapie. Veel nek- en schouderklachten, hartkloppingen, chronische hyperventilatie en slaapproblemen. Vaak kan ik niet slapen zonder pammetje. Tijdens mijn laatste alleen vakantie een paar weken geleden verdwenen veel van de klachten vrij snel na aankomst en kwamen ze weer terug binnen 24u nadat ik thuis was. Dat was voor mij een eye-opener en een reden om het gesprek aan te gaan met mijn partner.
Mijn partner heeft er goed op gereageerd. De eerste dag was nog niet gemakkelijk want toen was hij vooral boos, de tweede dag vooral heel verdrietig maar daarna heeft hij zich er snel bij neergelegd en zegt hij het nu ook te zien en er vrede mee te hebben. Nu zijn we definitief uit elkaar. Ik ben in een zomerhuisje van een vriendin getrokken en we hebben nu de afspraak dat ik wel elke dag nog mee eet, bij zoon ben als hij weg moet ’s avonds en in het weekend doet hij 1 dag en ik 1 dag. En als ik kan lees ik ’s avonds een verhaaltje voor en kom ik zoon ’s ochtends uitzwaaien als hij met het busje naar school gebracht wordt.
Het is allemaal nog erg vers en veel onzekerheid. Hoe gaan we het financieel regelen? We zijn niet getrouwd dus volgens mij hoeft hij mij niet financieel te ondersteunen. Ik heb een stukje inkomen vanuit PGB en dat kan nog wat omhoog en ik werk momenteel 2 dagen. Morgen heb ik een gesprek over meer uren en taken op mijn werk. We hebben het er over om een zomerhuisje in de tuin (met eigen achterom en privacy) te bouwen maar het is allemaal nog erg vroeg om afspraken te maken en daarmee onzeker.
Ik kan gewoon letterlijk sinds we uit elkaar zijn niet meer ontspannen. Ik voel heel veel spanning in nek en schouders, een knoop in mijn maag, benauwd/verkeerde ademhaling, overal steken en spierpijntjes, onrustige darmen, onrustige benen, kortom gewoon heel erg veel spanning in mijn hele lijf. Alsof de adrenaline constant door m’n hele lijf in stroomversnelling gaat. Ik kan ook niet huilen en zit vast en het nare gevoel van spanning wordt vooralsnog alleen maar erger. Ik ben ook erg onrustig. Gisteravond heb ik met moeite een jankfilm zitten kijken (Marriage story) maar voelde gewoon helemaal niks geen emotie.
Ik sta echt achter mijn beslissing en partner lijkt dat nu ook te staan. Voor m’n gevoel doe ik er van alles aan om te ontspannen. Ik wandel veel, doe behalve 2 dagen werken en de afgesproken zorgmomenten weinig. Ik zoek afleiding, doe meditatie oefeningen, probeer gezond te eten en op tijd naar bed te gaan. Ik slaap redelijk maar wel met een oxazepam en temazepam (samen). Maar dan word ik vaak alsnog om 5/6u wakker en ga ik gelijk weer ‘aan’. Vrijdag heb ik een afspraak bij de huisarts.
Ik voel me inmiddels heel erg wanhopig op zoek naar die ontspanning en heb voor m’n gevoel al van alles geprobeerd. Ook vooral de onzekerheid over hoe lang dit nare gespannen gevoel nog gaat duren speelt mee. Soms ben ik bang dat ik heel snel afsteven op een burnout zo. Maar ik voel me niet echt moe.
Wie herkent dit? Hoe lang duurde dit bij jou en hoe ben je hier weer uit gekomen? Wie heeft er tips voor me.
Ik heb ook een killer body. Als ik maar lang genoeg op je hoofd blijf zitten ga je dood.
woensdag 2 oktober 2024 om 02:58
Hoi,
Ik denk dat jij baat zou kunnen hebben bij een flinke work- out in de gym.
Iets waarbij alle spiergroepen aan bod komen.
Wellicht kun je een groeples gaan doen. Er is tegenwoordig veel aanbod qua lessen en tijden. Je zou het gewoon eens kunnen proberen.
Wel belangrijk dat je het licht opbouwt zodat je niet je spieren teveel belast in 1 keer en met flinke spierpijnen zit.
Ik denk dat jij baat zou kunnen hebben bij een flinke work- out in de gym.
Iets waarbij alle spiergroepen aan bod komen.
Wellicht kun je een groeples gaan doen. Er is tegenwoordig veel aanbod qua lessen en tijden. Je zou het gewoon eens kunnen proberen.
Wel belangrijk dat je het licht opbouwt zodat je niet je spieren teveel belast in 1 keer en met flinke spierpijnen zit.
woensdag 2 oktober 2024 om 08:12
Dank voor al jullie reacties. Ik kan natuurlijk niet alles in zo’n topic vertellen anders wordt het een heel boekwerk maar ik ben ervan overtuigd dat de liefdesrelatie tussen mij en mijn partner echt over is. Jarenlang doen alsof dat niet zo is en je dus constant anders voordoen en dingen niet uitspreken heeft daar niet bij geholpen.
We zijn nu nog geen 2 weken verder en mijn partner ziet dat inmiddels ook in. Hij wil ook niet meer terug naar hoe het was. Dus we zijn er eigenlijk allebei van overtuigd dat uit elkaar gaan de beste optie is maar ook dat we partners zullen blijven in de zorg en ook echt wel vrienden. We leven al zo lang als broer en zus/vrienden samen.
Het stelt me gerust om in reacties van anderen te lezen dat zij ook soortgelijke gevoelens hebben ervaren. Bij hen is het ook overgegaan. Ik sta trouwens ook op de wachtlijst bij de psycholoog waarbij we in relatietherapie zijn geweest. Hopelijk ben ik snel aan de beurt.
Maar ik twijfel dus echt niet aan de relatie breuk. En de reactie van mijn lijf is omdat ik al zo lang op het randje balanceer en deze mega impactvolle en stressvolle gebeurtenis heeft me er gewoon overheen geduwd denk ik.
We zijn nu nog geen 2 weken verder en mijn partner ziet dat inmiddels ook in. Hij wil ook niet meer terug naar hoe het was. Dus we zijn er eigenlijk allebei van overtuigd dat uit elkaar gaan de beste optie is maar ook dat we partners zullen blijven in de zorg en ook echt wel vrienden. We leven al zo lang als broer en zus/vrienden samen.
Het stelt me gerust om in reacties van anderen te lezen dat zij ook soortgelijke gevoelens hebben ervaren. Bij hen is het ook overgegaan. Ik sta trouwens ook op de wachtlijst bij de psycholoog waarbij we in relatietherapie zijn geweest. Hopelijk ben ik snel aan de beurt.
Maar ik twijfel dus echt niet aan de relatie breuk. En de reactie van mijn lijf is omdat ik al zo lang op het randje balanceer en deze mega impactvolle en stressvolle gebeurtenis heeft me er gewoon overheen geduwd denk ik.
Ik heb ook een killer body. Als ik maar lang genoeg op je hoofd blijf zitten ga je dood.
woensdag 2 oktober 2024 om 08:16
Wat een ongelooflijk zwaar leven hebben jullie. 
Ik denk dat je te veel en te snel wilt. Deze gevoelens zijn heel normaal en daar zal je doorheen moeten. Er is geen trucje om dit weg te krijgen.
Ik lees dat je heel hard aan het proberen bent om die nare spanning weg te krijgen, en wandelen is natuurlijk altijd goed. Maar je hebt zo'n ongelooflijke spanning opgebouwd, dat is er niet zomaar even uit.
Stop met proberen, en laat het gaan. Probeer te accepteren dat je je nu gewoon kut voelt. Het zit 'm ook in je verwachtingen. Je had het idee dat als de kogel door de kerk is, je je direct een stuk beter zou voelen en dat is helaas niet zo.
Dingen hebben tijd nodig. En wees lief voor jezelf.
Ik denk dat je te veel en te snel wilt. Deze gevoelens zijn heel normaal en daar zal je doorheen moeten. Er is geen trucje om dit weg te krijgen.
Ik lees dat je heel hard aan het proberen bent om die nare spanning weg te krijgen, en wandelen is natuurlijk altijd goed. Maar je hebt zo'n ongelooflijke spanning opgebouwd, dat is er niet zomaar even uit.
Stop met proberen, en laat het gaan. Probeer te accepteren dat je je nu gewoon kut voelt. Het zit 'm ook in je verwachtingen. Je had het idee dat als de kogel door de kerk is, je je direct een stuk beter zou voelen en dat is helaas niet zo.
Dingen hebben tijd nodig. En wees lief voor jezelf.
woensdag 2 oktober 2024 om 08:17
Ik lees over een opleiding en grond bebouwen. Ik zou mijzelf niet eens overeind kunnen houden in jouw huidige leven. Kies maximaal 2 dingen uit waar jij echt je focus en energie in zou kunnen steken en zie de rest als randzaken. Je vraagt teveel van je lichaam. Dan ga je inderdaad eens instorten. Je kan veel spanning verdragen als mens, maar ooit is het genoeg en teveel. Dan ben je zo uit balans geraakt. Maak nu die keuze, wacht niet tot je letterlijk bent opgebrand. Volg de signalen van je lichaam en neem rust, rust, rust, rust. Focus verleggen op wat nu belangrijk is. Je leven kan je niet voller maken dan vol. Vraag je ook af, wat de reden hiervan is. Waarom is genoeg niet genoeg? Je hebt het geluk gehad te kunnen ontspannen in de vakantie. Met zo'n leven lukt dit voor velen niet eens meer. Wees lief voor jezelf, ga je eigen grenzen weer leren aanvoelen en nogmaals focus echt even alleen op wat belangrijk is. Want het lukt niet om te huilen, omdat het lichaam zo aan staat op de primaire reacties. Zoek ook positieve (rustige) afleiding. Doe yoga, mindfulness, ga wandelen de natuur in, ontprikkelen.
woensdag 2 oktober 2024 om 08:17
Wat vind ik dit naar om te lezen Boannan. Ik had altijd grote bewondering voor de tomeloze energie en ideeën die jij en jouw partner hadden om jullie zoon thuis te kunnen verzorgen.
Ik denk dat je jarenlang te veel van jezelf geëist hebt, daardoor ben je nu in een chronische stres/spanning terecht gekomen. Het lijkt dan op vakantie even te minderen maar dat komt ook omdat je even uit de normale situatie bent. Eigenlijk zegt dat dus dat het thuis "te veel" is. Het is aan jou om te bepalen wat dan het probleem is. Persoonlijk denk ik dat je partner nu de schuld krijgt, terwijl ik het idee heb dat hij jou onvoorwaardelijk steunt in alles en met de zorg voor je zoon. En dat jullie ook een sterk team samen zijn.
Ik denk dat de spanning ergens anders door komt, de jarenlange zorg voor je zoon, de jarenlange inwonende zorg, maar ook de terugkerende stres en zorg om dit allemaal te regelen. Het is niet niets wat jullie de afgelopen jaren allemaal voor jullie kiezen hebben gekregen, maar ook wat een werk jullie hebben verzet. Maar soms moet je ook constateren dat genoeg, genoeg is.
Ik denk dat je jarenlang te veel van jezelf geëist hebt, daardoor ben je nu in een chronische stres/spanning terecht gekomen. Het lijkt dan op vakantie even te minderen maar dat komt ook omdat je even uit de normale situatie bent. Eigenlijk zegt dat dus dat het thuis "te veel" is. Het is aan jou om te bepalen wat dan het probleem is. Persoonlijk denk ik dat je partner nu de schuld krijgt, terwijl ik het idee heb dat hij jou onvoorwaardelijk steunt in alles en met de zorg voor je zoon. En dat jullie ook een sterk team samen zijn.
Ik denk dat de spanning ergens anders door komt, de jarenlange zorg voor je zoon, de jarenlange inwonende zorg, maar ook de terugkerende stres en zorg om dit allemaal te regelen. Het is niet niets wat jullie de afgelopen jaren allemaal voor jullie kiezen hebben gekregen, maar ook wat een werk jullie hebben verzet. Maar soms moet je ook constateren dat genoeg, genoeg is.
Ik doe mijn best
woensdag 2 oktober 2024 om 08:43
Ik ben al voor de zomervakantie gestopt met de opleiding. Heb met veel hangen en wurgen m'n propedeuse gehaald en ben toen gestopt. Op mijn werk mag ik gelukkig blijven. Ik ga vanaf januari 24u werken maar blijf tot januari op 2 dagen zodat ik ook m'n rust kan pakken.
Ik heb ook een killer body. Als ik maar lang genoeg op je hoofd blijf zitten ga je dood.
woensdag 2 oktober 2024 om 09:18
Dat klinkt pittig TO. Dit kan wel echt zijn naweeën hebben. Ik heb zelf altijd last van chronische stress. De dermatoloog legde mij uit dat na 4 maanden vaak je haren pas uitvallen na zo'n periode.
Pas als je enige ontspanning wil of kan toepassen gaat het lichaam het effect laten inzien. Ik heb veel gelezen over de cirkel van stress (cortisol, hypofyse, etc). Het is moeilijk te doorbreken, maar kan wel!
Ik heb dus geleerd prioriteiten voor mijzelf te stellen. Wat is nu echt belangrijk? Maar vooral: wanneer cijfer ik mijzelf niet weg? Niet op carriéregebied, maar zeker op emotioneel gebied, mentaal, lichamelijk, etc. De innerlijke processen. Dat geeft rust...en geluk! Maar het is vaak een weg van herstel.
Pas als je enige ontspanning wil of kan toepassen gaat het lichaam het effect laten inzien. Ik heb veel gelezen over de cirkel van stress (cortisol, hypofyse, etc). Het is moeilijk te doorbreken, maar kan wel!
Ik heb dus geleerd prioriteiten voor mijzelf te stellen. Wat is nu echt belangrijk? Maar vooral: wanneer cijfer ik mijzelf niet weg? Niet op carriéregebied, maar zeker op emotioneel gebied, mentaal, lichamelijk, etc. De innerlijke processen. Dat geeft rust...en geluk! Maar het is vaak een weg van herstel.
woensdag 2 oktober 2024 om 21:21
eerste reactie van een meelezer.
gezien de zorg voor je kind zou het een optie kunnen zijn om vanuit co-ouderschap te gaan zorgen? daarvoor een tweede voorziening nodig zou zijn waarin de zorg voor kind mogelijk gemaakt kan worden? eventueel een urgentie vanuit medische grond voor kind waarin ook de hulpmiddelen verstrekt kunnen worden? Een woning waarin zorg gedragen kan worden.
scheiden met een zorgintensief kind kan je mogelijk ook ''uitzichtloos'' laten voelen.
Heb je hulp hierin van de gemeente om mee te denken?
gezien de zorg voor je kind zou het een optie kunnen zijn om vanuit co-ouderschap te gaan zorgen? daarvoor een tweede voorziening nodig zou zijn waarin de zorg voor kind mogelijk gemaakt kan worden? eventueel een urgentie vanuit medische grond voor kind waarin ook de hulpmiddelen verstrekt kunnen worden? Een woning waarin zorg gedragen kan worden.
scheiden met een zorgintensief kind kan je mogelijk ook ''uitzichtloos'' laten voelen.
Heb je hulp hierin van de gemeente om mee te denken?
vegeta wijzigde dit bericht op 02-10-2024 21:22
2.05% gewijzigd
maandag 14 oktober 2024 om 14:28
Ik kom even met een andere insteek..is de spanning niet gewoon allemaal opgekropte emotie?
Ik ben zelf ook heel goed in spanning vasthouden in het lichaam als er eigenlijk emoties uit moeten komen. Ik wil ze dan gewoon niet voelen terwijl dat wel vaak de key is voor ontspanning en dat de energie weer gaat stromen.
In ieder geval heel veel succes en sterkte, dappere beslissing en moeilijke tijd zit je nu in.
Ik ben zelf ook heel goed in spanning vasthouden in het lichaam als er eigenlijk emoties uit moeten komen. Ik wil ze dan gewoon niet voelen terwijl dat wel vaak de key is voor ontspanning en dat de energie weer gaat stromen.
In ieder geval heel veel succes en sterkte, dappere beslissing en moeilijke tijd zit je nu in.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
