Psyche
alle pijlers
Vader heeft in jappenkamp gezeten
maandag 3 november 2008 om 16:02
Mijn opa heeft aardig wat jappenkampen meegemaakt en ook aan de birma spoorlijn 'meegewerkt.' Toevallig ben ik ook van plan om mij hier nog wat verder in te gaan verdiepen. Alleen heb ik op dit moment niet echt veel voer om hier dieper op in te gaan. Ben wel benieuwd eigenlijk, want misschien heeft het indirect ook wel op mijn opvoeding zijn uitwerking gehad.
maandag 3 november 2008 om 16:08
Ik wil me er ook wat meer in verdiepen, maar kom geen fora daarover tegen op internet. Dat verbaast me. Ik besef me sinds een aantal jaar dat het meer invloed op me heeft gehad dan ik eerst wilde geloven. Niet om zielig te doen hoor, ben absoluut geen emotioneel wrak. Ik vind het jammer dat ik zo weinig weet van wat mijn vader heeft meegemaakt. Ik probeer er wel eens naar te vragen, maar vind dat op de een of andere manier moeilijk. Heb jij dat ook?
maandag 3 november 2008 om 19:53
Helaas heb ik wat oude tijdschriften weggegooid die hier wat mee te maken hadden, maar in een klein artikeltje kwam ik nog wat namen van kampen tegen. Misschien kun je op internet er meer over vinden: het grenskamp de drie Pagodenpas, Nike Nike - het tranendal, kamp Rajabury en onder algemene namen als cholera-kampen en de malaria-kampen.
maandag 3 november 2008 om 22:24
Mijn vader heeft ook in een jappenkamp gezeten.
Er zijn verschillende boeken over geschreven. Over het boek waar mijn vader samen met oma in gezeten heeft is ook een boek. Mijn vader is pas op zijn 60ste in therapie geweest, zijn huwelijk inmiddels stuk en zijn kinderen vervreemd....
Het was bij ons een heel 'hot 'item.....
Hij kan er nu nog met moeite over praten. Ik vind hem ook altijd een beetje eng en zielig te gelijk als hij er over praat. Zo emotioneel beschadigd en zo veel woede....
Ik wil er hier niet te veel over zeggen ivm herkenbaarheid.
Je mag me wel mailen
Er zijn verschillende boeken over geschreven. Over het boek waar mijn vader samen met oma in gezeten heeft is ook een boek. Mijn vader is pas op zijn 60ste in therapie geweest, zijn huwelijk inmiddels stuk en zijn kinderen vervreemd....
Het was bij ons een heel 'hot 'item.....
Hij kan er nu nog met moeite over praten. Ik vind hem ook altijd een beetje eng en zielig te gelijk als hij er over praat. Zo emotioneel beschadigd en zo veel woede....
Ik wil er hier niet te veel over zeggen ivm herkenbaarheid.
Je mag me wel mailen
dinsdag 4 november 2008 om 13:24
Kijk eens bij http://www.stichtinginog.nl.
Dat is een stichting voor kinderen van ouders die in Indië door de oorlog getraumatiseerd zijn geraakt.
Ze hebben boeken, therapie speciaal gericht op die groep, praatgroepen, ontmoetingsdagen, etc. Mijn eerste vriendje had een moeder die in Indië in een kamp had gezeten en hij heeft heel veel aan deze stichting gehad. Het blijkt heel specifieke problematiek te zijn en het deed hem goed om met lotgenoten om te gaan.
groetjes,
Bo
Dat is een stichting voor kinderen van ouders die in Indië door de oorlog getraumatiseerd zijn geraakt.
Ze hebben boeken, therapie speciaal gericht op die groep, praatgroepen, ontmoetingsdagen, etc. Mijn eerste vriendje had een moeder die in Indië in een kamp had gezeten en hij heeft heel veel aan deze stichting gehad. Het blijkt heel specifieke problematiek te zijn en het deed hem goed om met lotgenoten om te gaan.
groetjes,
Bo
dinsdag 4 november 2008 om 15:14
quote:Feliciaatje schreef op 03 november 2008 @ 21:42:
Mijn moeder heeft in een jappenkamp gezeten. Ze zegt dat ze er niets aan overgehouden heeft maar daar heb ik ernstige twijfels bij. Wat is je zo opgevallen aan je opvoeding ed dat je hierover wil praten?Het zit 'm niet zo zeer in de opvoeding zelf als wel in de sfeer die er vroeger thuis hing. Mijn vader kon soms ineens kwaad worden om niets. Terwijl het van zichzelf een lieve man is hoor. Ik vind het moeilijk uit te leggen, maar zo'n kampverleden hangt een beetje als een mist om iemand heen. Zeker als diegene daar niet voor in therapie is geweest maar er wel veel last van heeft. Zoals Toetyfroety ook vertelt. Als kind voel je zo'n bedrukte sfeer bij een ouder en zijn vedriet goed aan en dat heeft wel impact op je (denk ik).
Mijn moeder heeft in een jappenkamp gezeten. Ze zegt dat ze er niets aan overgehouden heeft maar daar heb ik ernstige twijfels bij. Wat is je zo opgevallen aan je opvoeding ed dat je hierover wil praten?Het zit 'm niet zo zeer in de opvoeding zelf als wel in de sfeer die er vroeger thuis hing. Mijn vader kon soms ineens kwaad worden om niets. Terwijl het van zichzelf een lieve man is hoor. Ik vind het moeilijk uit te leggen, maar zo'n kampverleden hangt een beetje als een mist om iemand heen. Zeker als diegene daar niet voor in therapie is geweest maar er wel veel last van heeft. Zoals Toetyfroety ook vertelt. Als kind voel je zo'n bedrukte sfeer bij een ouder en zijn vedriet goed aan en dat heeft wel impact op je (denk ik).
dinsdag 4 november 2008 om 20:27
quote:Chaelice schreef op 04 november 2008 @ 15:14:
[...]
Het zit 'm niet zo zeer in de opvoeding zelf als wel in de sfeer die er vroeger thuis hing. Mijn vader kon soms ineens kwaad worden om niets. Terwijl het van zichzelf een lieve man is hoor. Ik vind het moeilijk uit te leggen, maar zo'n kampverleden hangt een beetje als een mist om iemand heen. Zeker als diegene daar niet voor in therapie is geweest maar er wel veel last van heeft. Zoals Toetyfroety ook vertelt. Als kind voel je zo'n bedrukte sfeer bij een ouder en zijn vedriet goed aan en dat heeft wel impact op je (denk ik).
Als kind weet je niet beter. Wel dat het bij ons veel 'onvlambaarder' was dan in andere gezinnen. Pas veel later ben ik er ook andere dingen aan gaan linken. BV de belangrijkheid van eten.
Rariteiten van mijn vader werden ook geexcuseerd... hij kan er niks aan doen hij is een beetje zielig hij heeft in het jappenkamp gezeten... heel vermoeiend...
[...]
Het zit 'm niet zo zeer in de opvoeding zelf als wel in de sfeer die er vroeger thuis hing. Mijn vader kon soms ineens kwaad worden om niets. Terwijl het van zichzelf een lieve man is hoor. Ik vind het moeilijk uit te leggen, maar zo'n kampverleden hangt een beetje als een mist om iemand heen. Zeker als diegene daar niet voor in therapie is geweest maar er wel veel last van heeft. Zoals Toetyfroety ook vertelt. Als kind voel je zo'n bedrukte sfeer bij een ouder en zijn vedriet goed aan en dat heeft wel impact op je (denk ik).
Als kind weet je niet beter. Wel dat het bij ons veel 'onvlambaarder' was dan in andere gezinnen. Pas veel later ben ik er ook andere dingen aan gaan linken. BV de belangrijkheid van eten.
Rariteiten van mijn vader werden ook geexcuseerd... hij kan er niks aan doen hij is een beetje zielig hij heeft in het jappenkamp gezeten... heel vermoeiend...
dinsdag 4 november 2008 om 20:59
Dank je voor de tip Bo . Ik ga zeker daar kijken.
Mijn moeder heeft naar wat ik ervan kan maken een narcistische persoonlijkheidsstoornis. Ze was nog heel klein toen ze erin kwam, zo'n 2 jaar oud. De jaren na het kamp waren om andere redenen ook traumatisch voor haar. Ze zegt er zelf niets aan overgehouden te hebben maar ik heb het idee, door hoe ze erover vertelde in mijn jeugd, dat ze ergens gedissocieerd is geraakt en gebleven. Dus hoe ze zich verder ontwikkeld heeft, zal ze nooit linken aan het kamp (niet dat er uberhaupt iets mis is met haar, ze is zoals de mens bedoeld was en een van de zeer weinigen die dat bereikt hebben in haar optiek ).
Ze is een behoorlijk excentriek mens en ze was een vreselijke moeder. Ik kan er nu goed mee overweg maar het was niet leuk, om het eufemistisch te stellen.
Mijn moeder heeft naar wat ik ervan kan maken een narcistische persoonlijkheidsstoornis. Ze was nog heel klein toen ze erin kwam, zo'n 2 jaar oud. De jaren na het kamp waren om andere redenen ook traumatisch voor haar. Ze zegt er zelf niets aan overgehouden te hebben maar ik heb het idee, door hoe ze erover vertelde in mijn jeugd, dat ze ergens gedissocieerd is geraakt en gebleven. Dus hoe ze zich verder ontwikkeld heeft, zal ze nooit linken aan het kamp (niet dat er uberhaupt iets mis is met haar, ze is zoals de mens bedoeld was en een van de zeer weinigen die dat bereikt hebben in haar optiek ).
Ze is een behoorlijk excentriek mens en ze was een vreselijke moeder. Ik kan er nu goed mee overweg maar het was niet leuk, om het eufemistisch te stellen.
woensdag 5 november 2008 om 13:30
Mijn vader heeft aan het oostfront tegen de Russen(ja, met de Duitsers) gevochten, hij heeft op zijn 17e een hele grote misstap gemaakt, die hem duur is komen te staan. Weer het geheel tegenovergestelde van mensen die destijds in een jappenkamp hebben gezeten, maar ik kan je zeggen dat mijn vader zwaar getraumatiseerd was. Hij sleurde zeker drie keer per week mijn moeder midden in de nacht uit bed, tot hij hier vier jaar voor zijn overlijden te ziek voor was. En ik ben nog hartstikke jong, mijn vader was een stuk ouder dan mijn moeder. Oorlog maakt levens stuk, niet alleen tijdens de oorlog zelf, maar ook jaren daarna.
woensdag 5 november 2008 om 13:35
beide grootouders hebben in een (apart) kamp gezeten.
De kinderen (mijn vader en zn zus) zijn toen achtergelaten.
Zij worden ook wel de buitenkampkinderen genoemd.
Ook mijn opa heeft aan de birmaspoorlijn 'gewerkt'
Over het algemeen wordt er niet over Indie van toen gepraat (eventueel van voor de oorlog) Mijn opa is laatst toch met mn vader mee naar een bijeenkomst gegaan om misschien oude bekende te vinden, maar helaas. Mijn opa is nu ook al 90 dus de kans dat hij nog iemand terug vind is heel klein.
Mijn vader heeft er absoluut iets aan overgehouden. Hij heeft mij niet opgevoed (mede daardoor) en heeft verschillende persoonlijkheidsstoornissen. Veel angsten en bindingsproblemen.
De kinderen (mijn vader en zn zus) zijn toen achtergelaten.
Zij worden ook wel de buitenkampkinderen genoemd.
Ook mijn opa heeft aan de birmaspoorlijn 'gewerkt'
Over het algemeen wordt er niet over Indie van toen gepraat (eventueel van voor de oorlog) Mijn opa is laatst toch met mn vader mee naar een bijeenkomst gegaan om misschien oude bekende te vinden, maar helaas. Mijn opa is nu ook al 90 dus de kans dat hij nog iemand terug vind is heel klein.
Mijn vader heeft er absoluut iets aan overgehouden. Hij heeft mij niet opgevoed (mede daardoor) en heeft verschillende persoonlijkheidsstoornissen. Veel angsten en bindingsproblemen.
woensdag 5 november 2008 om 13:56
Mijn oma heeft er gezeten en daar veel familieleden verloren. Ze praatte er nooit over, maar toen er op een verjaardagsfeestje van mij Japanse vlaggetjes tussen de vlaggetjes slingers hingen, moesten we die er wel af knippen.
Daarna kwam andere oma op de verjaardag en konden we de duitse vlaggetjes er ook tussenuit knippen
Er word bij ons in de familie nooit over gesproken.....
Daarna kwam andere oma op de verjaardag en konden we de duitse vlaggetjes er ook tussenuit knippen
Er word bij ons in de familie nooit over gesproken.....
woensdag 5 november 2008 om 20:54
Mijn vader heeft in het Jappenkamp gezeten, hij was een jaar of 4. Samen met zijn zussen en moeder. Zijn oudste zus heeft haar leven gesleten in allerlei psychiatrische inrichtingen.
Mijn vader was een hele strenge Indische man, die geen tegenwoord duldde.
We werden bijvoorbeeld ook wel eens geslagen, als mijn zus en ik 5 minuten te laat thuis waren.....
Mijn vader was een hele strenge Indische man, die geen tegenwoord duldde.
We werden bijvoorbeeld ook wel eens geslagen, als mijn zus en ik 5 minuten te laat thuis waren.....
zaterdag 8 november 2008 om 12:49
Mijn opa zat een paar jaar in Russland om te vechten en danna een jaar in russische gevangenschap en dat was geen pretje.Hij kreeg niet veel te eten.Maar heeft het wel overleefd.Mijn overgrootopa heeft in de eerste wereldoorlog gevochten en werd invalide.Toen ze aan het eind van de tweede wereldoorlog mannen te kort kwamen toen hebben ze zelf jongens van 15 ingezet en wilden ze die arme oudere man inzetten dat hij de Fuehrer ging dienen maar hij hoefde gelukkig toch niet.Hij had iets aan zijn longen.Bij mijn andere overgrootvader werd een stuk van zijn duim afgeschoten tijdens de eerste wereldoorlog.
Ik heb kennissen in Duitsland,goede buren van ons.De vader is joods en de kinderen ook en zijn vrouw niet.Zijn ouders zijn tijdens de tweede wereldoorlog naar Engeland gevlucht en zelf was hij nog een klein kind.De grootouders van mijn buurman vluchten de verkeerde kant naar Engeland,werden gepakt,in een concentratiekamp geplaatst en kwamen daar om.Mijn buurman heeft zijn grootouders amper gekend.De mensen in deze posting hier zijn allemaal joods.Vind het wel vreselijk dat ze grootouders van mijn buurman op zo een vreselijk manier zijn omgekomen en dat valt helemaal niet goed te praten.
Ik heb kennissen in Duitsland,goede buren van ons.De vader is joods en de kinderen ook en zijn vrouw niet.Zijn ouders zijn tijdens de tweede wereldoorlog naar Engeland gevlucht en zelf was hij nog een klein kind.De grootouders van mijn buurman vluchten de verkeerde kant naar Engeland,werden gepakt,in een concentratiekamp geplaatst en kwamen daar om.Mijn buurman heeft zijn grootouders amper gekend.De mensen in deze posting hier zijn allemaal joods.Vind het wel vreselijk dat ze grootouders van mijn buurman op zo een vreselijk manier zijn omgekomen en dat valt helemaal niet goed te praten.
zaterdag 8 november 2008 om 14:07
Geraldine, mijn vader heeft ook in Russisch gevangenschap gezeten, omdat hij ook min of meer geronseld was om met de SS mee te vechten. Nou ja, hij had nee kunnen zeggen, natuurlijk, maar hij wilde weg, ver weg, van huis en dacht dat het avontuur lonkte. Hij was maar een Amsterdamse jongen die het eigenlijk in zich had om kunstschilder te worden, maar een verkeerde stap maakte.
Dus, wat jouw opa heeft meegemaakt in Rusland, zou het verhaal van mijn vader kunnen zijn. Toen hij terugkwam woog hij nog maar 48 kg en toen kwam hij ook in Nederlands recht.
Dus, wat jouw opa heeft meegemaakt in Rusland, zou het verhaal van mijn vader kunnen zijn. Toen hij terugkwam woog hij nog maar 48 kg en toen kwam hij ook in Nederlands recht.
zaterdag 8 november 2008 om 14:14
woestje,wat een verhaal!Ja,dat is geen pretje.Mijn vader zei dat de meeste soldaten niet mee wilden vechten maar moesten van de Fuehrer.Mijn chef zei eens dat het terecht was dat de Duitsers een trauma hadden opgelopen.Maar die leeden evenveel als iedereen en in ieder land was er hongersnood zoals in Nederland in 1944/45 en in Rusland en Duitsland ook.Mijn vader zei eens dat hij ermee zat dat er af en toe nog mensen waren die zeiden dat de Duitsers van natuur het kwaade in zich dragen en eerlijk gezegd kan ik me niet altijd gaan verontschuldigen voor mijn nationaliteit want deze kon ik niet uitkiezen.
Hoe mager mijn opa toen was dat weet ik niet.Zal het eens gaan vragen aan mijn vader.Mijn vader is in maart 1943 geboren en kan zich herinneren dat hij in de puinhoop speelde en met steenen groeide.Hij zei eens tegen zijn vader:''Als de Russen komen dan ga ik ze met een stok slaan.''Toen zei zijn vader:''Dan schieten ze.''Toen zei mijn vader:''Dan verstop ik me achter een boom.''Dit is gewoon de logica van een klein kind en mijn vader was toen 3 jaar oud en weet dit nog.
Hoe mager mijn opa toen was dat weet ik niet.Zal het eens gaan vragen aan mijn vader.Mijn vader is in maart 1943 geboren en kan zich herinneren dat hij in de puinhoop speelde en met steenen groeide.Hij zei eens tegen zijn vader:''Als de Russen komen dan ga ik ze met een stok slaan.''Toen zei zijn vader:''Dan schieten ze.''Toen zei mijn vader:''Dan verstop ik me achter een boom.''Dit is gewoon de logica van een klein kind en mijn vader was toen 3 jaar oud en weet dit nog.
zondag 9 november 2008 om 09:06
Geraldine, ik ben benieuwd of jij je familie's oorlogsverleden wel eens met anderen deelt, of je er open over bent/kan zijn/mag zijn. Aan je verhaal te lezen ben je zelf van Duitse komaf, dat verklaart ieder geval meer voor een ' buitenstaander'. Van kinds af aan is me altijd ingeprent dat ik er met iemand over mocht praten en nog steeds, ben nu 37, gaat mijn moeder er nog steeds van uit dat mijn eigen man het niet eens weet. Natuurlijk heb ik het hem wel verteld.Verder heb ik er inderdaad in mijn leven maar 1x met 1 iemand anders over gepraat.
Ik ben ook nieuwsgierig hoe anderen op dit forum zouden reageren als je stel, mij goed kent, en ik ik ineens dit verhaal zou vertellen. Zou dat dan je beeldvorming veranderen, hetzij bewust hetzij onbewust? Uiteindelijk ben ik toch, hoe jong ook, kind van een SS-er. Om niet het topic van TO te vernaggelen zal ik een nieuw topic openen.
Ik ben ook nieuwsgierig hoe anderen op dit forum zouden reageren als je stel, mij goed kent, en ik ik ineens dit verhaal zou vertellen. Zou dat dan je beeldvorming veranderen, hetzij bewust hetzij onbewust? Uiteindelijk ben ik toch, hoe jong ook, kind van een SS-er. Om niet het topic van TO te vernaggelen zal ik een nieuw topic openen.
zondag 9 november 2008 om 18:49
Het hangt van de mensen af met wie ik het oorlogsverleden deel,met sommigen wel en met sommigen niet.Ik zou je trouwens nooit veroordelen omdat je vader bij de SS was.Jij kon er ook weinig aan doen en je bent je vader niet.
Als je interesse hebt lees dan het topic ''Maar in ieder land gebeurden er toch vreselijke dingen''.
Als je interesse hebt lees dan het topic ''Maar in ieder land gebeurden er toch vreselijke dingen''.
vrijdag 21 november 2008 om 21:16
Ik was eigenlijk op weg naar m'n eigen topic maar via het topic van woestje over haar vader (nee, ik zou iemand niet veroordelen omdat haar vader fout was) kom ik hier terecht. Mijn moeder heeft ook in een jappenkamp gezeten, en toevallig heb ik hier vandaag (en de afgelopen nacht) veel over nagedacht. Gisteren waren m'n ouders bij me op bezoek, en begon m'n moeder me voor de zoveelste keer voor iets heul erg lelijks uit te maken. Lang verhaal, maar het komt er eigenlijk op neer dat m'n moeder aan de ene kant een erg zorgzame en onbaatzuchtige vrouw is, en tegelijkertijd een egocentrische en kinderachtige puber is die uit het niets woedend wordt en die denkt dat de hele wereld tegen haar is en complotten tegen haar spant, ze vertrouwt niemand.
Maar goed, ze heeft dus in een jappenkamp gezeten met haar moeder en zus (vader werkte aan de birmaspoorlijn), ik weet niet precies hoe oud ze was want ze praat er niet over, maar ze is in '41 geboren. In ieder geval nog erg klein. Ik heb nu zelf drie kleine kinderen en het breekt m'n hart als ik eraan denk, maar dat terzijde. Toen ze terugkwam in Nederland bleek haar halve familie er niet meer te zijn want haar vader was joods. Ik ben altijd zo benieuwd geweest naar haar verhalen maar tegelijkertijd respecteer ik ook dat ze er niet over wil en kan praten.
Maar goed, ze heeft dus in een jappenkamp gezeten met haar moeder en zus (vader werkte aan de birmaspoorlijn), ik weet niet precies hoe oud ze was want ze praat er niet over, maar ze is in '41 geboren. In ieder geval nog erg klein. Ik heb nu zelf drie kleine kinderen en het breekt m'n hart als ik eraan denk, maar dat terzijde. Toen ze terugkwam in Nederland bleek haar halve familie er niet meer te zijn want haar vader was joods. Ik ben altijd zo benieuwd geweest naar haar verhalen maar tegelijkertijd respecteer ik ook dat ze er niet over wil en kan praten.
zondag 30 augustus 2009 om 14:29
Dit is een heel oud topic, dus misschien inmiddels wel vergeten. Maar ik kwam het tegen in mijn eigen zoektocht naar informatie. Mijn vader heeft als kind in een jappenkamp op sumatra gezeten. Ik herken heel veel in wat jij schrijft over je moeder michasha. Hij heeft ook twee kanten. Super zorgzaam aan de ene kant (mn. als je ziek bent en voor dieren) en daarnaast onhandelbaar, negatief en woedend om niets.
Ik zou graag in contact komen met anderen die hier ervaring mee hebben.
Ik zou graag in contact komen met anderen die hier ervaring mee hebben.
