Vader ligt op sterven

Mijn vader, 62 jaar, ligt sinds maandag op intensive care na een hartstilstand (geen corona). Zijn toestand is zo slecht dat hij, zou hij nog ontwaken, geen levenskwaliteit meer heeft. Overdag bied ik steun aan mijn moeder en hou me sterk maar ‘s nachts, zoals nu, kan ik niets anders doen dan huilen en moet het gewoon even van me afschrijven.

In deze coronatijd mogen we ook niet bij hem, enkel contact via de smartphone en de dokters bellen 2x per dag om mijn moeder te informeren over zijn toestand. Ze gaf straks aan dat het niet meer dragelijk is, ze zou hem zo graag willen zien.

Mijn broer heb ik sinds onze kindertijd niet meer zien huilen en mijn zus is ook stuk van verdriet en dat doet me nog het meest pijn, het verdriet rondom mij is zo moeilijk voor mij. Mijn vader is altijd een heel sterke man geweest, sportief en levensgenieter. Zijn eerste kleinkind is net op maandag 1 jaar geworden en hij is sinds 2 weken op pensioen, het komt vrij hard binnen moet ik zeggen. Hij heeft altijd gedaan wat hij graag deed maar hij had ook nog zoveel plannen.

Mijn vader en ik hebben maar weinig woorden nodig om elkaar te begrijpen en nu zou ik hem nog zoveel willen zeggen, we delen ook dezelfde passies en ik ben eigenlijk helemaal nog niet klaar om afscheid te moeten nemen en dat valt zwaar. We verjaren ook nog eens op dezelfde dag. Ik ben enorm dankbaar voor de 29 jaar dat hij deel uitmaakt van mijn leven maar ik ga hem heel hard missen.

We zijn met het gezin bij hem geweest. Hij zal in de volgende dagen sterven. We mogen nog een keer afscheid nemen. Bedankt voor de lieve woorden.