Psyche
alle pijlers
Vader verloren plotseling.
donderdag 7 mei 2009 om 23:30
Hoi,
Ik heb zo'n 6 weken geleden mijn vader geheel onverwachts dood thuis gevonden op een niet al te prettige manier.
Ikzelf ben nog jong, 21, bijna 22. En mijn vader was mijn alles. Ik heb het er echt heel erg moeilijk mee, vooral ook omdat ik het beeld van dat moment, niet uit mijn hoofd kan krijgen.
Hoewel ik veel steun om mij heen heb van mijn vriend waarmee ik dan nu inmiddels samenwoon en mijn vriendinnen, heb ik toch het idee dat ik alleen leef. Omdat je dit alleen moet oplossen en niemand het voor je kan oplossen. Heeft iemand ook een soort gelijk iets meegemaakt?
Mijn vader was niet meer ziek. Hij heeft 2 jaar geleden een herseninfarct en later 2 hartinfarcten gehad en was redelijk gerevalideerd, hij kreeg dit jaar toch voor de zekerheid een hartdefribillator en het ging hartstikke goed met hem. Hij lag in scheiding van mijn moeder die op dat moment ook niet thuis was toen ik hem vond, en wij zouden samen een nieuw begin gaan maken. Over 2 weken vertrek ik voor een week naar Spanje, iets waar ik met hem heen zou gaan, maar nu moet ik wel met mn vriend. Allemaal ontzettend lastig.
Liefs, S.
Ik heb zo'n 6 weken geleden mijn vader geheel onverwachts dood thuis gevonden op een niet al te prettige manier.
Ikzelf ben nog jong, 21, bijna 22. En mijn vader was mijn alles. Ik heb het er echt heel erg moeilijk mee, vooral ook omdat ik het beeld van dat moment, niet uit mijn hoofd kan krijgen.
Hoewel ik veel steun om mij heen heb van mijn vriend waarmee ik dan nu inmiddels samenwoon en mijn vriendinnen, heb ik toch het idee dat ik alleen leef. Omdat je dit alleen moet oplossen en niemand het voor je kan oplossen. Heeft iemand ook een soort gelijk iets meegemaakt?
Mijn vader was niet meer ziek. Hij heeft 2 jaar geleden een herseninfarct en later 2 hartinfarcten gehad en was redelijk gerevalideerd, hij kreeg dit jaar toch voor de zekerheid een hartdefribillator en het ging hartstikke goed met hem. Hij lag in scheiding van mijn moeder die op dat moment ook niet thuis was toen ik hem vond, en wij zouden samen een nieuw begin gaan maken. Over 2 weken vertrek ik voor een week naar Spanje, iets waar ik met hem heen zou gaan, maar nu moet ik wel met mn vriend. Allemaal ontzettend lastig.
Liefs, S.
Cherish your past, live for today, and dream your future.
donderdag 4 juni 2009 om 22:49
Hallo,
Ik heb mijn vader op 3 juni 2007 verloren,geheel onverwachts.Ik was 20 jaar toen.Hij was niet ziek ofzo maar het gebuurde gewoon.Ik heb hem zelf gevonden in huis.Darna alles moetten regelen,de begrafenis en de rest.Het ging zo snel.
Ik had nog zoveel willen doen en goedmaken.De relatie met hem willen verbeteren.We hadden wel een goede band samen.Maar toch.WIe bedenkt er nou zoiets.
Het leven is zo kort en alles gaat zo snel nu.Het is soms zo onbegrijpenlijk.En nu,2 jaar later lijkt alles weer rustiger te gaan in mijn leven.Alles vind langzaam zijn plaats.Maar ik had anderen plannen enzo.Financieel gezien is het echt moeilijk want sinds die tijd moet ik alles zelf bekostigen.Zo is een voltijd opeiding volgen nu niet meer mogenlijk.
Ik ben sterker geworden door deze situatie en onafhankelijker.Na 2 jaar lijkt iedereen hem al vergeten te zijn.Daar heb ik soms wel moeite mee.
De eerste maanden waren het moeilijkste.En alle dingen die je mist ,alle momenten waarop je weet dat hij trots op je zou zijn.
de keren dat hij je zou helpen en bemoedigen.of kleine dingen zoals de fiets repareren of samen praten.
Ik wens je veel sterkte toe.Mijn geloof in God is mijn kracht en ik zal voor jou bidden,
Mary
Ik heb mijn vader op 3 juni 2007 verloren,geheel onverwachts.Ik was 20 jaar toen.Hij was niet ziek ofzo maar het gebuurde gewoon.Ik heb hem zelf gevonden in huis.Darna alles moetten regelen,de begrafenis en de rest.Het ging zo snel.
Ik had nog zoveel willen doen en goedmaken.De relatie met hem willen verbeteren.We hadden wel een goede band samen.Maar toch.WIe bedenkt er nou zoiets.
Het leven is zo kort en alles gaat zo snel nu.Het is soms zo onbegrijpenlijk.En nu,2 jaar later lijkt alles weer rustiger te gaan in mijn leven.Alles vind langzaam zijn plaats.Maar ik had anderen plannen enzo.Financieel gezien is het echt moeilijk want sinds die tijd moet ik alles zelf bekostigen.Zo is een voltijd opeiding volgen nu niet meer mogenlijk.
Ik ben sterker geworden door deze situatie en onafhankelijker.Na 2 jaar lijkt iedereen hem al vergeten te zijn.Daar heb ik soms wel moeite mee.
De eerste maanden waren het moeilijkste.En alle dingen die je mist ,alle momenten waarop je weet dat hij trots op je zou zijn.
de keren dat hij je zou helpen en bemoedigen.of kleine dingen zoals de fiets repareren of samen praten.
Ik wens je veel sterkte toe.Mijn geloof in God is mijn kracht en ik zal voor jou bidden,
Mary
zondag 7 juni 2009 om 19:45
Hoi..
Ik zou zeggen zoek hulp, ga naar je huisarts en vraag hulp/doorverwijzing.
Dit alles om het van je af te praten met mensen die er ervaring mee hebben.
Ook ik heb mijn vader in 2005 plotseling verloren, we waren op vakantie lang weekend weg tussen kerst en oud en nieuw. Het was mijn verjaardag hun trouwdag en zouden er een leuke dag van maken toen hij plotseling zomaar neer viel. Ik heb hem zelf nog geranimeerd maar mocht allemaal niet meer baten. We hebben hem daar achter moeten laten en kwam pas na 2 dagen thuis.
op het moment heb ik waarschijnlijk een knop omgedraaid en voor de rest alles geregeld, opvang moeder, zussen moeten bellen, speech op begravenis etc etc. alles deed ik, maar eigelijk niet toe in staat en vooral maar door gaan en door gaan. Tot een jaar daar na het lontje bij mij opwas en hefige paniek aanvallen kreeg en hyperventilatie. En inderdaad de beelden te lang vast gehouden van het moment dat hij neer viel iedere x weer dezelfde film.
Nu nog steeds nasleep van dit alles en te lang gewacht voor hulp.
Had dit veel eerder moeten doen (maar dan zonder medicatie)de mensen die er voor geleerd hebben benaderen dingen weer van een andere kant.
daarom mijn advies praten, praten, praten.
Ik zou zeggen zoek hulp, ga naar je huisarts en vraag hulp/doorverwijzing.
Dit alles om het van je af te praten met mensen die er ervaring mee hebben.
Ook ik heb mijn vader in 2005 plotseling verloren, we waren op vakantie lang weekend weg tussen kerst en oud en nieuw. Het was mijn verjaardag hun trouwdag en zouden er een leuke dag van maken toen hij plotseling zomaar neer viel. Ik heb hem zelf nog geranimeerd maar mocht allemaal niet meer baten. We hebben hem daar achter moeten laten en kwam pas na 2 dagen thuis.
op het moment heb ik waarschijnlijk een knop omgedraaid en voor de rest alles geregeld, opvang moeder, zussen moeten bellen, speech op begravenis etc etc. alles deed ik, maar eigelijk niet toe in staat en vooral maar door gaan en door gaan. Tot een jaar daar na het lontje bij mij opwas en hefige paniek aanvallen kreeg en hyperventilatie. En inderdaad de beelden te lang vast gehouden van het moment dat hij neer viel iedere x weer dezelfde film.
Nu nog steeds nasleep van dit alles en te lang gewacht voor hulp.
Had dit veel eerder moeten doen (maar dan zonder medicatie)de mensen die er voor geleerd hebben benaderen dingen weer van een andere kant.
daarom mijn advies praten, praten, praten.
zaterdag 13 juni 2009 om 16:09
quote:Miracle22 schreef op 08 mei 2009 @ 22:15:
Hoi,
Allereerst wat een ontzettende lieve reacties allemaal!
Mijn vader en ik zouden samen in Spanje ( Malaga) een appartement gaan uitkiezen voor zijn overwinterplan. Daarbij zouden wij samen na het verkoop van het huis van mijn ouders ( die lagen in scheiding) samen een appartment hier in NL gaan kopen, waar ik dan altijd zou wonen en hij alleen in de zomermaanden. Nu zit ik noodgedwongen ( niet verkeerd hoor! ) bij mijn vriend in.
Het was ook allemaal zo onverwachts, en ik heb nu nog wel hulp en steun van mijn oma, tante, vriendje, schoonouders en mijn vriendinnetjes. Maar '' echte '' hulp heb ik nog niet. Wil ik in de toekomst wel, maar ik weet niet waar ik dan zou moeten aankloppen, want tegenwoordig wordt ook niks meer vergoed, en ik heb het niet zo heel erg breed.
In ieder geval iedereen hartstikke bedankt voor de lieve reacties, en ik ga het inderdaad maar een beetje van me afschrijven. Misschien geeft dat ook een stukje rust.
Bedankt allemaal,
Liefs, S
Je basisverzekering vergoedt 10 gesprekken bij een eerstelijnspsycholoog. Gewoon een psychologenpraktijk benaderen en zij sturen de rekening rechtstreeks naar je zorgverzekeraar.
Mij heeft het erg geholpen. Vooral omdat ik net als jij nog hartstikke jong was en niemand om me heen had die ooit hetzelfde mee had meegemaakt en daardoor een beetje kon begrijpen wat een enorme impact het op mijn leven had/wat ik doormaakte. Het leven zoals ik het kende was voorbij en dat betekende dat ik echt weer een nieuwe balans moest zien te vinden. Mijn psychologe hielp mij daarbij en wat ik vooral erg prettig vond was dat ik bij haar heel ongenuanceerd mocht zijn, bij familie waren er toch altijd andermans gevoelens waar ik rekening mee moest/wilde houden.
Heel veel sterkte!
Hoi,
Allereerst wat een ontzettende lieve reacties allemaal!
Mijn vader en ik zouden samen in Spanje ( Malaga) een appartement gaan uitkiezen voor zijn overwinterplan. Daarbij zouden wij samen na het verkoop van het huis van mijn ouders ( die lagen in scheiding) samen een appartment hier in NL gaan kopen, waar ik dan altijd zou wonen en hij alleen in de zomermaanden. Nu zit ik noodgedwongen ( niet verkeerd hoor! ) bij mijn vriend in.
Het was ook allemaal zo onverwachts, en ik heb nu nog wel hulp en steun van mijn oma, tante, vriendje, schoonouders en mijn vriendinnetjes. Maar '' echte '' hulp heb ik nog niet. Wil ik in de toekomst wel, maar ik weet niet waar ik dan zou moeten aankloppen, want tegenwoordig wordt ook niks meer vergoed, en ik heb het niet zo heel erg breed.
In ieder geval iedereen hartstikke bedankt voor de lieve reacties, en ik ga het inderdaad maar een beetje van me afschrijven. Misschien geeft dat ook een stukje rust.
Bedankt allemaal,
Liefs, S
Je basisverzekering vergoedt 10 gesprekken bij een eerstelijnspsycholoog. Gewoon een psychologenpraktijk benaderen en zij sturen de rekening rechtstreeks naar je zorgverzekeraar.
Mij heeft het erg geholpen. Vooral omdat ik net als jij nog hartstikke jong was en niemand om me heen had die ooit hetzelfde mee had meegemaakt en daardoor een beetje kon begrijpen wat een enorme impact het op mijn leven had/wat ik doormaakte. Het leven zoals ik het kende was voorbij en dat betekende dat ik echt weer een nieuwe balans moest zien te vinden. Mijn psychologe hielp mij daarbij en wat ik vooral erg prettig vond was dat ik bij haar heel ongenuanceerd mocht zijn, bij familie waren er toch altijd andermans gevoelens waar ik rekening mee moest/wilde houden.
Heel veel sterkte!
