Psyche
alle pijlers
Verandering is de enige constante
zondag 12 juli 2020 om 01:24
Veranderingen... het zijn er de laatste veel om mij heen en ik merk dat ik het best lastig vind dat dingen die ‘een vast gegeven’ leken te zijn dat toch niet waren.
Even kort over mezelf: 40 jaar, al heel wat jaartjes gelukkig met man en kinderen, leuke uitdagende baan, afwisselend leven, maar ook een echte introvert.
In een paar jaar tijd is er in ons sociale netwerk best veel veranderd. Zo zijn er meerdere vrienden als stel uit elkaar gegaan. In eerste plaats natuurlijk ontzettend verdrietig voor de ex-geliefden (en vaak betrokken kinderen) zelf, maar ik merk dat ik het ook lastig vind, want in de relatie van mij (en man) ten opzichte van die vrienden verandert er door deze break-ups ook het een en ander natuurlijk. Zoals ‘gescheiden’ afspreken met hem en met haar, dat voelt krampachtig. Wat ook opvalt is dat de meesten snel weer een nieuwe relatie aangaan, wat weer een heel nieuwe dynamiek met zich meebrengt en toch ook weer een ‘investering’ vraagt om die nieuwe persoon te leren kennen. Het lijkt ook allemaal zo snel te gaan. Zo snel als de nieuwe geliefden zich aandienen, zo snel verdwijnen ze vaak ook weer van het toneel; meerdere keren meegemaakt dat je net een beetje gewend raakt aan de nieuwe liefdes, gaat de relatie weer uit. Ik merk aan mezelf dat ik daardoor soms niet zoveel zin meer heb om er energie in te investeren omdat het allemaal vaak zo vluchtig is. Ik mis dan ‘het oude vertrouwde’, waardoor ik eigenlijk de boel laat verwateren wat tot gevolg heeft dat de vriendenkring zoals deze was de laatste tijd best wel een stukje uitgedund is en ik het eigenlijk ook allemaal maar een beetje op zijn beloop laat.
Ook op andere fronten verandert er veel. In korte tijd gaan meerdere leuke buren verhuizen, 3 jaar terug heb ik na een ernstige ziekte een dierbare vriend verloren die ik nog steeds elke dag mis en ook op mijn werk staan er veel veranderingen op stapel.
Door dit alles merk ik dat ik vaak krampachtig probeer vast te houden aan iets wat is geweest en nooit meer terugkomt. Het zijn fijne herinneringen, maar tegelijkertijd vervult het me ook met weemoed. In een paar jaar tijd is er zoveel veranderd, zoveel vanzelfsprekendheden die toch geen vanzelfsprekendheid bleken te zijn. Ik merk dat ik er wat down van word. ‘Kon ik de tijd maar bevriezen en bleef alles maar zoals het ooit was’ denk ik vaak. Slaat nergens op natuurlijk, want ik weet echt wel dat verandering de enige constante is en een leven zonder verandering zou natuurlijk ook ontzettend saai zijn. Maar goed... het zijn de laatste tijd wel heel veel veranderingen buiten mijn invloedssfeer.
Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik met dit topic wil. Het klinkt allemaal als een klaagzang, maar zo is het niet bedoeld. In ieder geval fijn dat ik het hier even van mij af kan schrijven... ik
ben benieuwd of er mensen zijn die zich hierin herkennen.
Even kort over mezelf: 40 jaar, al heel wat jaartjes gelukkig met man en kinderen, leuke uitdagende baan, afwisselend leven, maar ook een echte introvert.
In een paar jaar tijd is er in ons sociale netwerk best veel veranderd. Zo zijn er meerdere vrienden als stel uit elkaar gegaan. In eerste plaats natuurlijk ontzettend verdrietig voor de ex-geliefden (en vaak betrokken kinderen) zelf, maar ik merk dat ik het ook lastig vind, want in de relatie van mij (en man) ten opzichte van die vrienden verandert er door deze break-ups ook het een en ander natuurlijk. Zoals ‘gescheiden’ afspreken met hem en met haar, dat voelt krampachtig. Wat ook opvalt is dat de meesten snel weer een nieuwe relatie aangaan, wat weer een heel nieuwe dynamiek met zich meebrengt en toch ook weer een ‘investering’ vraagt om die nieuwe persoon te leren kennen. Het lijkt ook allemaal zo snel te gaan. Zo snel als de nieuwe geliefden zich aandienen, zo snel verdwijnen ze vaak ook weer van het toneel; meerdere keren meegemaakt dat je net een beetje gewend raakt aan de nieuwe liefdes, gaat de relatie weer uit. Ik merk aan mezelf dat ik daardoor soms niet zoveel zin meer heb om er energie in te investeren omdat het allemaal vaak zo vluchtig is. Ik mis dan ‘het oude vertrouwde’, waardoor ik eigenlijk de boel laat verwateren wat tot gevolg heeft dat de vriendenkring zoals deze was de laatste tijd best wel een stukje uitgedund is en ik het eigenlijk ook allemaal maar een beetje op zijn beloop laat.
Ook op andere fronten verandert er veel. In korte tijd gaan meerdere leuke buren verhuizen, 3 jaar terug heb ik na een ernstige ziekte een dierbare vriend verloren die ik nog steeds elke dag mis en ook op mijn werk staan er veel veranderingen op stapel.
Door dit alles merk ik dat ik vaak krampachtig probeer vast te houden aan iets wat is geweest en nooit meer terugkomt. Het zijn fijne herinneringen, maar tegelijkertijd vervult het me ook met weemoed. In een paar jaar tijd is er zoveel veranderd, zoveel vanzelfsprekendheden die toch geen vanzelfsprekendheid bleken te zijn. Ik merk dat ik er wat down van word. ‘Kon ik de tijd maar bevriezen en bleef alles maar zoals het ooit was’ denk ik vaak. Slaat nergens op natuurlijk, want ik weet echt wel dat verandering de enige constante is en een leven zonder verandering zou natuurlijk ook ontzettend saai zijn. Maar goed... het zijn de laatste tijd wel heel veel veranderingen buiten mijn invloedssfeer.
Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik met dit topic wil. Het klinkt allemaal als een klaagzang, maar zo is het niet bedoeld. In ieder geval fijn dat ik het hier even van mij af kan schrijven... ik
ben benieuwd of er mensen zijn die zich hierin herkennen.
zondag 12 juli 2020 om 01:50
Mijn vader groeide op in een gezin dat een gezin bleef. Had een gelukkige jeugd. Niemand van zijn broers en zussen ging scheiden. De meesten werden heel oud. Vorig jaar zijn laatste broer begraven. Die had nog handgeschreven brieven van mijn oudtante liggen. In mijn huis hangen nog de schilderijen van mijn oma. Bij mijn neven en nichten trouwens ook. Er was nooit geen gedoe. En als er iemand doodging aan een ernstige ziekte, werd daar jaren later nog over gesproken. Niemand ging naar Ikea, tijdens corona massaal naar de bouwmark of zat op internet voor de volgende 'nieuwe liefde.' Dat bestond gewoon niet.
Ze hadden twintig jaar dezelfde theepot.
Kochten niet om de haverklap een nieuwe bank.
En hadden geen flatscreens.
Waar jij last van hebt, is de tijdgeest. Al dat gedoe en 'noodzakelijke' continue ge-verander. De eindeloze prikkels van het smartphonetijdperk, het verhippen en verglazen van gebouwen die blijkbaar opeens niet meer voldoen en dat je inmiddels outcast bent als je al twintig jaar bij elkaar bent. En dat je nog zekere waarden hebt én koestert, die vroeger voldoende waren voor een heel leven, maar tegenwoordig niet meer 'bonton' zijn als je ze aanhangt en meer van die vermoeiende onzin.
Wees blij dat je zo bent, maar ik begrijp je probleem heel goed.
Ze hadden twintig jaar dezelfde theepot.
Kochten niet om de haverklap een nieuwe bank.
En hadden geen flatscreens.
Waar jij last van hebt, is de tijdgeest. Al dat gedoe en 'noodzakelijke' continue ge-verander. De eindeloze prikkels van het smartphonetijdperk, het verhippen en verglazen van gebouwen die blijkbaar opeens niet meer voldoen en dat je inmiddels outcast bent als je al twintig jaar bij elkaar bent. En dat je nog zekere waarden hebt én koestert, die vroeger voldoende waren voor een heel leven, maar tegenwoordig niet meer 'bonton' zijn als je ze aanhangt en meer van die vermoeiende onzin.
Wees blij dat je zo bent, maar ik begrijp je probleem heel goed.
Hier sta ik, ik kan niet anders (zonder legpuzzels)
zondag 12 juli 2020 om 01:54
Ik snap wat je bedoelt. Alleen, het is nou eenmaal een gegeven dat dingen om je heen veranderen. Relaties, werk, wonen, niets is voor altijd. Wat vandaag gebeurd is morgen weer anders. Jammer dat het jou beinvloed in je voelen, want het klinkt alsof jij het zelf allemaal goed voor elkaar hebt.
Nou ja, nogmaals, ik snap je. Ik ben altijd heel gevoelig geweest, en ook wel een lastig mens. Ik moest 50 worden voordat ik, na een lijdensweg, hulp zocht en er achter kwam dat ik niet goed kan filteren, zodat alle prikkels oplopen en me onrustig maken en niet goed laten functioneren. Door al mijn prikkels en het dagelijkse leven lag ik overhoop met menigeen, en ik had een hekel aan mezelf omdat ik zo moeilijk kwas. Mijn oplossing kwam door sessies met een psycholoog, en uiteindelijk ad zodat mijn prikkels afzwakken. Ik wil niet eggen dat het met jou ook zo is. Maar probeer in ieder geval jezelf te accepteren zoals je bent, iemand die het zich aantrekt hoe het met de omgeving gaat. En probeer het van je af te laten glijden. Tel je zegeningen; als het thuis goed gaat, ben je al een heel eind. En andere mensen moeten zelf maar hun hachie bij elkaar zien te houden. Je kunt de wereld niet redden.
Nou ja, nogmaals, ik snap je. Ik ben altijd heel gevoelig geweest, en ook wel een lastig mens. Ik moest 50 worden voordat ik, na een lijdensweg, hulp zocht en er achter kwam dat ik niet goed kan filteren, zodat alle prikkels oplopen en me onrustig maken en niet goed laten functioneren. Door al mijn prikkels en het dagelijkse leven lag ik overhoop met menigeen, en ik had een hekel aan mezelf omdat ik zo moeilijk kwas. Mijn oplossing kwam door sessies met een psycholoog, en uiteindelijk ad zodat mijn prikkels afzwakken. Ik wil niet eggen dat het met jou ook zo is. Maar probeer in ieder geval jezelf te accepteren zoals je bent, iemand die het zich aantrekt hoe het met de omgeving gaat. En probeer het van je af te laten glijden. Tel je zegeningen; als het thuis goed gaat, ben je al een heel eind. En andere mensen moeten zelf maar hun hachie bij elkaar zien te houden. Je kunt de wereld niet redden.
zondag 12 juli 2020 om 02:23
Dank je wel Argentovivo en Oh-happy-day voor jullie reactie. Daar zit voor mij veel herkenning in.
Je slaat de spijker op zijn kop Argentovivo, ik heb inderdaad last van de tijdgeest. Het snelle, het vluchtige, en continue ge-verander. Ik kan en wil dat allemaal niet meer bijhouden. Vraag me soms oprecht af of ik een saaie muts ben geworden, als ik leeftijdsgenoten zwaar uitgedost op Facebook langs zie komen voor weer een nieuwe nachtelijke ronde de hort op. Het ziet er zo flitsend en ‘wauwie’ uit, terwijl ik met gezin en en lekkere hapjes op tafel voor Netflix zit haha. Tegelijkertijd zou ik voor geen goud willen ruilen, maar het brengt me soms wel in verwarring ofzo, dat ik erg ga nadenken over wat er allemaal gebeurt om me heen.
Ik word ontzettend blij van zo’n programma als ‘Typisch’ op TV, waar vaak mensen in voorkomen met een beetje het ‘time stood still gevoel’
Lekker kneuterig, ik hou ervan.
Ik ben inderdaad al jarenlang erg gelukkig met man en kinderen. Ik hou niet van drama, ‘gedoe’ en leef dan ook - voor zover mogelijk - - een steady leven. Klinkt ontiegelijk saai, maar dat is beslist niet zo, ik heb met werk en vrijetijdsbesteding juist een heel boeiend leven. Maargoed... het lijkt wel of ‘verandering’ tegenwoordig het werkwoord is en dat ik toch een beetje aan de zijlijn sta toe te kijken.
Wat jij schrijft over een gevoelig mens zijn herken ik ook Oh Happy Day. Dat ben ik; het filter ontbreekt vaak en dat brengt met zich mee dat ik vaak pieker over dingen waar ik helemaal niet over zou moeten piekeren.
Je slaat de spijker op zijn kop Argentovivo, ik heb inderdaad last van de tijdgeest. Het snelle, het vluchtige, en continue ge-verander. Ik kan en wil dat allemaal niet meer bijhouden. Vraag me soms oprecht af of ik een saaie muts ben geworden, als ik leeftijdsgenoten zwaar uitgedost op Facebook langs zie komen voor weer een nieuwe nachtelijke ronde de hort op. Het ziet er zo flitsend en ‘wauwie’ uit, terwijl ik met gezin en en lekkere hapjes op tafel voor Netflix zit haha. Tegelijkertijd zou ik voor geen goud willen ruilen, maar het brengt me soms wel in verwarring ofzo, dat ik erg ga nadenken over wat er allemaal gebeurt om me heen.
Ik word ontzettend blij van zo’n programma als ‘Typisch’ op TV, waar vaak mensen in voorkomen met een beetje het ‘time stood still gevoel’
Lekker kneuterig, ik hou ervan. Ik ben inderdaad al jarenlang erg gelukkig met man en kinderen. Ik hou niet van drama, ‘gedoe’ en leef dan ook - voor zover mogelijk - - een steady leven. Klinkt ontiegelijk saai, maar dat is beslist niet zo, ik heb met werk en vrijetijdsbesteding juist een heel boeiend leven. Maargoed... het lijkt wel of ‘verandering’ tegenwoordig het werkwoord is en dat ik toch een beetje aan de zijlijn sta toe te kijken.
Wat jij schrijft over een gevoelig mens zijn herken ik ook Oh Happy Day. Dat ben ik; het filter ontbreekt vaak en dat brengt met zich mee dat ik vaak pieker over dingen waar ik helemaal niet over zou moeten piekeren.
zondag 12 juli 2020 om 03:23
Fijn dat ik je kon helpen en dat je je in mijn woorden herkende! Ik snap je zo goed. Ik duik erin, morgen naar ons old skool vakantiehuisje dat we BEWUST hebben uitgezocht op authenticiteit en waar de tijd heeft stilgestaan. Mét een kneuterige aflevering van Zeg 'ns Aa.
Blijf je lezen
Blijf je lezen
Hier sta ik, ik kan niet anders (zonder legpuzzels)
zondag 12 juli 2020 om 08:15
Probeer het leven te leven zoals het komt, misschien niet altijd proberen het precies uit te stippelen hoe het allemaal ideaal zou moeten lopen. Normen, denkbeelden, inzichten veranderen door de tijd heen, ook in je eigen beleving vind ik. Ik merk aan mezelf dat ik steeds meer plezier heb aan simpel geluk, en dat kan zich uiten in kleine dingen.
Realiseer mezelf bewuster dat ik eindig ben, en slechts een passant. Te korte tijd om alles te laten lopen en gaan zoals je (of het ideaal plaatje door media /anderen) zelf zou willen. Iedereen leeft zijn/haar leven op eigen manier.
Realiseer mezelf bewuster dat ik eindig ben, en slechts een passant. Te korte tijd om alles te laten lopen en gaan zoals je (of het ideaal plaatje door media /anderen) zelf zou willen. Iedereen leeft zijn/haar leven op eigen manier.
Bimzarellio...what else
zondag 12 juli 2020 om 08:50
Heel herkenbaar allemaal.
@Argentovivo: ik heb alle tot nu toe uitgezonden herhalingen van "Zeg 'ns Aa"gezien.
Ik zak dan heerlijk weg op de bank en geniet...
Pure nostalgie waar ik helemaal van tot rust kom.
Ik ben niet ouderwets van opvattingen, integendeel, maar wel in mijn levensstijl.
Heb geen Facebook (ook not-done) en leef tamelijk traag. Geniet van kleinkind, huis en tuin, van een fietstocht of wandeling.
Geen ratrace voor mij.
Blij om te lezen dan meer mensen het zo voelen.
@Argentovivo: ik heb alle tot nu toe uitgezonden herhalingen van "Zeg 'ns Aa"gezien.
Ik zak dan heerlijk weg op de bank en geniet...
Pure nostalgie waar ik helemaal van tot rust kom.
Ik ben niet ouderwets van opvattingen, integendeel, maar wel in mijn levensstijl.
Heb geen Facebook (ook not-done) en leef tamelijk traag. Geniet van kleinkind, huis en tuin, van een fietstocht of wandeling.
Geen ratrace voor mij.
Blij om te lezen dan meer mensen het zo voelen.
zondag 12 juli 2020 om 09:41
Ik denk dat veel mensen zich hier wel in meer of mindere mate in herkennen. Mensen zijn toch voor een deel gewoontedieren. Ik denk soms weleens terug aan de leuke groep meiden op school waar ik mee ben opgegroeid. De lange onbezorgde avonden en buikpijn van het lachen. Uiteindelijk zijn we als volwassenen uit elkaar gegroeid. Zeker toen er kinderen bijkwamen is alles verwaterd. Ik heb er best wel lang last van gehad. Dit zou niet meer terugkomen. Inmiddels zijn het fijne herinneringen geworden van al deze mensen en heb ik er vrede mee.
Het lijkt mij helemaal niet gek dat jij je zo voelt. Als je vrienden bent met een koppel en geniet van deze vriendschappen, dan is het heel vervelend als zij uit elkaar gaan. Ik kan mij de moeilijkheden voorstellen zoals jij die beschrijft. Het is natuurlijk ook gewoon veel leuker als mensen wel bij elkaar blijven en de gezellige tijden opnieuw kunnen worden beleefd, in plaats van dit moeilijke gedoe.
Los daarvan gebruik jij in je tweede post twee keer het woord 'saai'. Je vraagt je af of je een saaie muts bent geworden en het klinkt of je leven ontiegelijk saai is, maar dat is het niet zeg je. Het lijkt alsof je aan de zijlijn staat.
Ik vind het altijd zo zonde als mensen zich met andere mensen vergelijken. Natuurlijk zetten de mensen om je heen flitsende foto's online, want dat is social media. Lekker alle leuke en fantastische dingen posten. Diezelfde mensen gaan natuurlijk niet een foto van zichzelf huilend in bed posten omdat ze bijvoorbeeld weer een stomme date hebben gehad. Mijn punt is dat - zoals al vaak gezegd - je alleen de hoogtepunten ziet. Ik heb zelf geen social media (ook nooit gehad), maar ik herken dat vergelijken van mijn vriendinnen die dat soms doen en ik moet zeggen dat ik niet vind dat zij daar gelukkiger van worden.
Ik vind dit gewoon zo zonde. Je verliest daarmee een beetje uit het oog wat jij hebt. Niet alleen ben je nog steeds gelukkig met je partner, maar daarnaast heb je een interessante baan en kinderen. Het komt net over alsof je hier niet van mag genieten en alsof het maar simpel is, omdat je niet in het weekend de hort op gaat. Het is jouw leven, en als jij hier gelukkig van wordt dan is dat de waarheid. Je hoeft niet meer en niet minder. Het ene is niet beter dan het andere.
Het is jammer dat zoveel achter elkaar verandert en dat hierdoor bepaalde relaties tot de verleden tijd gaan horen, maar een oordeel vellen over je eigen leven (ben ik saai?) is alles behalve nodig en prettig. Leef lekker je leven.
Het lijkt mij helemaal niet gek dat jij je zo voelt. Als je vrienden bent met een koppel en geniet van deze vriendschappen, dan is het heel vervelend als zij uit elkaar gaan. Ik kan mij de moeilijkheden voorstellen zoals jij die beschrijft. Het is natuurlijk ook gewoon veel leuker als mensen wel bij elkaar blijven en de gezellige tijden opnieuw kunnen worden beleefd, in plaats van dit moeilijke gedoe.
Los daarvan gebruik jij in je tweede post twee keer het woord 'saai'. Je vraagt je af of je een saaie muts bent geworden en het klinkt of je leven ontiegelijk saai is, maar dat is het niet zeg je. Het lijkt alsof je aan de zijlijn staat.
Ik vind het altijd zo zonde als mensen zich met andere mensen vergelijken. Natuurlijk zetten de mensen om je heen flitsende foto's online, want dat is social media. Lekker alle leuke en fantastische dingen posten. Diezelfde mensen gaan natuurlijk niet een foto van zichzelf huilend in bed posten omdat ze bijvoorbeeld weer een stomme date hebben gehad. Mijn punt is dat - zoals al vaak gezegd - je alleen de hoogtepunten ziet. Ik heb zelf geen social media (ook nooit gehad), maar ik herken dat vergelijken van mijn vriendinnen die dat soms doen en ik moet zeggen dat ik niet vind dat zij daar gelukkiger van worden.
Ik vind dit gewoon zo zonde. Je verliest daarmee een beetje uit het oog wat jij hebt. Niet alleen ben je nog steeds gelukkig met je partner, maar daarnaast heb je een interessante baan en kinderen. Het komt net over alsof je hier niet van mag genieten en alsof het maar simpel is, omdat je niet in het weekend de hort op gaat. Het is jouw leven, en als jij hier gelukkig van wordt dan is dat de waarheid. Je hoeft niet meer en niet minder. Het ene is niet beter dan het andere.
Het is jammer dat zoveel achter elkaar verandert en dat hierdoor bepaalde relaties tot de verleden tijd gaan horen, maar een oordeel vellen over je eigen leven (ben ik saai?) is alles behalve nodig en prettig. Leef lekker je leven.
Emboldened by the flame of ambition
zondag 12 juli 2020 om 10:28
Ontzettend bedankt voor jullie waardevolle reacties. Ik twijfelde of ik dit topic moest plaatsen, want het laatste dat ik wil is zeurderig of oordelend over komen; zo is het absoluut niet bedoeld. Jullie reacties doen mij inzien dat ik niet de enige ben met deze gevoelens en die herkenning is fijn. Zoals Bimzarellio al schreef ben ik me de laatste tijd ook steeds bewuster van mijn eindigheid. O.a. door het verlies van een dierbare vriend op jonge leeftijd waar ik eerder over schreef, maar ook door het verlies van andere mensen. Dat zet me ook aan het denken over hoe druk wij ons allen hier op de wereld maken over werk en andere futiliteiten en als je doodgaat is dat allemaal ineens over en in dat licht zijn heel veel zaken ineens heel relatief. Jeeeee....ik klink heel zwaar op de hand, en dat ben ik in stilte misschien ook wel een beetje.
Ik denk, nu ik dit allemaal zo opschrijf en jullie berichten lees, dat het de angst voor ‘verlies’ is van alles wat me nu zo dierbaar is. En dan niet in materieel opzicht.
Ik denk, nu ik dit allemaal zo opschrijf en jullie berichten lees, dat het de angst voor ‘verlies’ is van alles wat me nu zo dierbaar is. En dan niet in materieel opzicht.
zondag 12 juli 2020 om 10:40
Bimzarellio schreef: ↑12-07-2020 08:15
Realiseer mezelf bewuster dat ik eindig ben, en slechts een passant. Te korte tijd om alles te laten lopen en gaan zoals je (of het ideaal plaatje door media /anderen) zelf zou willen. Iedereen leeft zijn/haar leven op eigen manier.
Dat heb ik ook.
Ik realiseer me op bepaalde momenten dat ik inmiddels méér jaren achter me heb, dan nog voor me.
Niet dat ik pessimistisch ben.. maar ik ben wel selectiever geworden, bewuster over wie of wat ik me druk wil maken, of niet.
Hoe beschrijf ik zoiets.. Ik filter meer (probeer ik)
En ik probeer mijn wereld klein en eenvoudig te houden. Niet dat ik dus onder een steen wil leven, integendeel.
Lastig om dit goed onder woorden te brengen.
zondag 12 juli 2020 om 10:44
Zo is het precies Pindakaasjes! Ook ik vind het lastig om het onder woorden te brengen, maar zoals jij het omschrijft, zo voel ik het ook. Naast een intensieve, maar boeiende baan, probeer ik mijn privéleven klein en overzichtelijk te houden. En kijk ook vaak terug naar alle jaren die geweest zijn met heel levendige herinneringen en bedenk me dan dat de tijd zo vreselijk snel gaat en dat er misschien al meer jaren achter me liggen dan voor me....
zondag 12 juli 2020 om 10:48
Ik denk niet dat je zwaar op de hand bent, maar ik vind het juist logische inzichten waar je af en toe bij stil moet staan. Aan de ene kant kan het wat weemoedig maken, maar aan de andere kant klink je ook erg dankbaar voor wat je hebt. In een vluchtig leven waarin alles gaat om de kicks/groter/perfecter is hier weinig ruimte voor. Ik denk dat je door relatief eenvoudig te leven, meer ruimte hebt voor bezinning (want dat is denk ik wat je eigenlijk doet, je bezinnen op je leven).
Verder heel herkenbaar hoor wat je schrijft. Net iets anders misschien, maar ik word erg weemoedig van oude vertrouwde stations die plaats moeten maken voor een nieuwe, hippe versie, of ineens een nieuw systeem terwijl het oude nog heel goed werkte, of bijv. het telefoonboek dat niet meer bestaat, een gezellige oude Hema of Appie die ineens verhipt moet worden, de v&d die verdween.... ach, ik kan nog wel even doorgaan
Waarom moet alles altijd vervangen worden denk ik dan, terwijl er zoveel fijne herinneringen liggen?
Verder heel herkenbaar hoor wat je schrijft. Net iets anders misschien, maar ik word erg weemoedig van oude vertrouwde stations die plaats moeten maken voor een nieuwe, hippe versie, of ineens een nieuw systeem terwijl het oude nog heel goed werkte, of bijv. het telefoonboek dat niet meer bestaat, een gezellige oude Hema of Appie die ineens verhipt moet worden, de v&d die verdween.... ach, ik kan nog wel even doorgaan
Waarom moet alles altijd vervangen worden denk ik dan, terwijl er zoveel fijne herinneringen liggen?
zondag 12 juli 2020 om 10:57
VesperLynd heel herkenbaar! Ik heb dat ook met de buurt waar je bent opgegroeid. Als ik zie dat de oude huisjes worden gesloopt en er grote nieuwe gezinswoningen komen dan doet dat pijn aan mijn hart. Ik vind die veranderingen vervelend! Je hebt zoveel herinneringen aan veel plekken.
Oude stukken groen waar we vroeger hutten in de bosjes bouwden zijn nu van die grijze speeltuinen geworden. Ik vind het ergens ook jammer dat kinderen nu met zoveel digitale dingen opgroeien. Ik bedoel alle generaties zullen hun eigen leuke dingen hebben, maar ik heb het idee dat het vroeger als kind makkelijker was. Lekker ravotten en als je iemand wilde spreken dan moest je de huistelefoon bellen en vragen of je vriendin thuis was etc etc.
Oude stukken groen waar we vroeger hutten in de bosjes bouwden zijn nu van die grijze speeltuinen geworden. Ik vind het ergens ook jammer dat kinderen nu met zoveel digitale dingen opgroeien. Ik bedoel alle generaties zullen hun eigen leuke dingen hebben, maar ik heb het idee dat het vroeger als kind makkelijker was. Lekker ravotten en als je iemand wilde spreken dan moest je de huistelefoon bellen en vragen of je vriendin thuis was etc etc.
Emboldened by the flame of ambition
zondag 12 juli 2020 om 11:00
Jeetje, wat een herkenning hier! Ook wat jij schrijft VesperLynd en Skadi! Ik was laatst in de woonplaats waar ik ben opgegroeid en zag dat mijn kleuterschool, basisschool en middelbare schoolgebouwen allemaal gesloopt zijn en vervangen zijn door hippe gebouwen. Zo zonde, dat dat stukje nostalgie, waar zulke mooie herinneringen liggen, verdwijnt omdat het niet meer in deze tijdgeest past. Ik word altijd ontzettend blij van oude, gerestaureerde gebouwen die gekoesterd worden!
zondag 12 juli 2020 om 11:11
Oude scholen met sanitair wat je amper nog schoon krijgt is niks nostalgisch aan hoor.Newgirlintown schreef: ↑12-07-2020 11:00Jeetje, wat een herkenning hier! Ook wat jij schrijft VesperLynd en Skadi! Ik was laatst in de woonplaats waar ik ben opgegroeid en zag dat mijn kleuterschool, basisschool en middelbare schoolgebouwen allemaal gesloopt zijn en vervangen zijn door hippe gebouwen. Zo zonde, dat dat stukje nostalgie, waar zulke mooie herinneringen liggen, verdwijnt omdat het niet meer in deze tijdgeest past. Ik word altijd ontzettend blij van oude, gerestaureerde gebouwen die gekoesterd worden!
wij slapen nooit.
zondag 12 juli 2020 om 11:19
Dan zou ik als compromis alleen het sanitair vervangenvalentinamaria schreef: ↑12-07-2020 11:11Oude scholen met sanitair wat je amper nog schoon krijgt is niks nostalgisch aan hoor.
zondag 12 juli 2020 om 11:21
Dat is geen doen in zo,n oude school.
Het is een school he, geen belangrijk monument voor de natie ofzo.
wij slapen nooit.
zondag 12 juli 2020 om 11:25
Dat is best een lastige vraag Bulbul. Als ik de vergelijking trek met hoe mijn kinderen tegenwoordig opgroeien ten opzichte van hoe ik opgroeide in de jaren 80; denk ik dat opgroeien in de jaren 80 veel leuker was. Niet de oneindige druk die via sociale media binnenkomt of de enorme prestatiemaatschappij die we met zijn allen gecreëerd hebben. Mijn school, familie en vrienden en vriendinnen in mijn woonwijk was mijn hele wereld; de wereld is nu met social media zo ontiegelijk groot. Ik wil niet de suggestie wekken dat vroeger alles beter was hoor, want social media/de moderne technieken brengen natuurlijk ook veel mooie dingen.
Ik ben ontzettend gelukkig met man en kinderen. Maar wordt lang niet altijd gelukkig van de vluchtigheid en snelheid van veranderingen die ik om me heen zie gebeuren. Nu ik zo lees in dit topic krijg ik meer en meer het gevoel dat er een stuk angst onder zit; angst om te verliezen wat me dierbaar is (en dan niet in materiële zin). Omdat ik om me heen zie hoe snel het kan veranderen.
Vrienden met kinderen waarvan we dachten dat die voor eeuwig bij elkaar zouden blijven bijvoorbeeld; binnen 1 jaar tijd gescheiden, gezamenlijk huis verkocht, en nu beide opnieuw samenwonend met nieuwe geliefden incl. wederzijdse kinderen. Alles binnen 1 jaar dus. Vooropgesteld: ik gun hun het geluk natuurlijk van harte en het gaat ook helemaal niet om mij in deze; maar ik ben nog niet eens gewend aan het feit dat ons vriendenkoppel uit elkaar is gegaan, maar zit pas geleden wel bij de nieuwe koppels in een nieuw huis, in een ‘nieuw gezin’ in de tuin te barbecueën. Dat vind ik zo lastig ofzo. In mijn hoofd koester ik nog de oude vertrouwde situatie zoals die altijd was maar die mensen zijn al lang weer verder met hun leven... alsof ik dat tempo niet bij kan houden ofzo. Die vaart der dingen.
Ik ben ontzettend gelukkig met man en kinderen. Maar wordt lang niet altijd gelukkig van de vluchtigheid en snelheid van veranderingen die ik om me heen zie gebeuren. Nu ik zo lees in dit topic krijg ik meer en meer het gevoel dat er een stuk angst onder zit; angst om te verliezen wat me dierbaar is (en dan niet in materiële zin). Omdat ik om me heen zie hoe snel het kan veranderen.
Vrienden met kinderen waarvan we dachten dat die voor eeuwig bij elkaar zouden blijven bijvoorbeeld; binnen 1 jaar tijd gescheiden, gezamenlijk huis verkocht, en nu beide opnieuw samenwonend met nieuwe geliefden incl. wederzijdse kinderen. Alles binnen 1 jaar dus. Vooropgesteld: ik gun hun het geluk natuurlijk van harte en het gaat ook helemaal niet om mij in deze; maar ik ben nog niet eens gewend aan het feit dat ons vriendenkoppel uit elkaar is gegaan, maar zit pas geleden wel bij de nieuwe koppels in een nieuw huis, in een ‘nieuw gezin’ in de tuin te barbecueën. Dat vind ik zo lastig ofzo. In mijn hoofd koester ik nog de oude vertrouwde situatie zoals die altijd was
maar die mensen zijn al lang weer verder met hun leven... alsof ik dat tempo niet bij kan houden ofzo. Die vaart der dingen.
zondag 12 juli 2020 om 11:32
Je legt de nadruk op de relaties in je omgeving. Ben je onbewust bang dat je eigen relatie ook niet "voor eeuwig" is als je ziet dat mensen om je heen zo gemakkelijk dóórgaan? Dat hoeft het helemaal niet te zijn hoor. Zoals je het schrijft, lijkt het inderdaad of je nog aan de vele veranderingen moet wennen. En dat is logisch en hoeft ook niet in één keer. Die mensen hebben dat hele proces doorgemaakt, jij natuurlijk niet. Je kunt dat misschien best eens aanspreken, als het goede vrienden zijn is het wellicht wel fijn om daar eens over te praten? En het kan ook zijn dat zij als vrienden gewoon niet meer zo goed bij jullie passen. Misschien tijd voor wat nieuwe contacten?
BROCCOLI IS OOK GEEN SPINAZIE AL IS HET WEL ALLEBEI GROENTE PEJEKA -- S-Meds
zondag 12 juli 2020 om 11:38
Zo is het Bulbul; koppels gaan natuurlijk niet over 1 nacht ijs als ze besluiten uit elkaar te gaan; daar zit een heel proces en veel verdriet aan vast. Ik wil ook niet oordelend overkomen; het is al verdrietig genoeg voor de betrokken gezinnen en wat ik schreef; ik gun hun allemaal het nieuwe geluk van harte. Het is inderdaad meer de angst om zelf te verliezen wat ik allemaal zo koester. Terwijl ik daar totaal geen aanleiding toe heb hoor.
zondag 12 juli 2020 om 11:55
Je komt helemaal niet veroordelend over want je houdt het bij jezelf. Maar daarom denk ik juist dat het wel fijn zo kunnen zijn om er eens een keer wat explicieter met die vrienden over te praten. Maar misschien doen jullie dat wel?
En kun je met deze gedachten bij je man terecht? Spreken jullie weleens over die angst?
En kun je met deze gedachten bij je man terecht? Spreken jullie weleens over die angst?
BROCCOLI IS OOK GEEN SPINAZIE AL IS HET WEL ALLEBEI GROENTE PEJEKA -- S-Meds
zondag 12 juli 2020 om 13:26
Met mijn man heb ik het er regelmatig over. Hij is -gelukkig voor mij- een heel stabiel en nuchter persoon. Ik ben veel meer een tobber. Het werkt altijd wel relativerend om het er met hem over te hebben. Toch valt het me op dat ik er de laatste tijd meer over pieker: over alle veranderingen in het leven en hoe lastig is dat best wel vaak vind; het ‘afscheid nemen’ van het oude vertrouwde. Ik denk dat de huidige Coronacrisis daar ook een rol in speelt: dat zet natuurlijk ook op scherp dat niets vanzelfsprekend is. Dat wist ik natuurlijk altijd al wel, maar nu komt dat veel meer naar de oppervlakte.
