Psyche
alle pijlers
Verandering is de enige constante
zondag 12 juli 2020 om 01:24
Veranderingen... het zijn er de laatste veel om mij heen en ik merk dat ik het best lastig vind dat dingen die ‘een vast gegeven’ leken te zijn dat toch niet waren.
Even kort over mezelf: 40 jaar, al heel wat jaartjes gelukkig met man en kinderen, leuke uitdagende baan, afwisselend leven, maar ook een echte introvert.
In een paar jaar tijd is er in ons sociale netwerk best veel veranderd. Zo zijn er meerdere vrienden als stel uit elkaar gegaan. In eerste plaats natuurlijk ontzettend verdrietig voor de ex-geliefden (en vaak betrokken kinderen) zelf, maar ik merk dat ik het ook lastig vind, want in de relatie van mij (en man) ten opzichte van die vrienden verandert er door deze break-ups ook het een en ander natuurlijk. Zoals ‘gescheiden’ afspreken met hem en met haar, dat voelt krampachtig. Wat ook opvalt is dat de meesten snel weer een nieuwe relatie aangaan, wat weer een heel nieuwe dynamiek met zich meebrengt en toch ook weer een ‘investering’ vraagt om die nieuwe persoon te leren kennen. Het lijkt ook allemaal zo snel te gaan. Zo snel als de nieuwe geliefden zich aandienen, zo snel verdwijnen ze vaak ook weer van het toneel; meerdere keren meegemaakt dat je net een beetje gewend raakt aan de nieuwe liefdes, gaat de relatie weer uit. Ik merk aan mezelf dat ik daardoor soms niet zoveel zin meer heb om er energie in te investeren omdat het allemaal vaak zo vluchtig is. Ik mis dan ‘het oude vertrouwde’, waardoor ik eigenlijk de boel laat verwateren wat tot gevolg heeft dat de vriendenkring zoals deze was de laatste tijd best wel een stukje uitgedund is en ik het eigenlijk ook allemaal maar een beetje op zijn beloop laat.
Ook op andere fronten verandert er veel. In korte tijd gaan meerdere leuke buren verhuizen, 3 jaar terug heb ik na een ernstige ziekte een dierbare vriend verloren die ik nog steeds elke dag mis en ook op mijn werk staan er veel veranderingen op stapel.
Door dit alles merk ik dat ik vaak krampachtig probeer vast te houden aan iets wat is geweest en nooit meer terugkomt. Het zijn fijne herinneringen, maar tegelijkertijd vervult het me ook met weemoed. In een paar jaar tijd is er zoveel veranderd, zoveel vanzelfsprekendheden die toch geen vanzelfsprekendheid bleken te zijn. Ik merk dat ik er wat down van word. ‘Kon ik de tijd maar bevriezen en bleef alles maar zoals het ooit was’ denk ik vaak. Slaat nergens op natuurlijk, want ik weet echt wel dat verandering de enige constante is en een leven zonder verandering zou natuurlijk ook ontzettend saai zijn. Maar goed... het zijn de laatste tijd wel heel veel veranderingen buiten mijn invloedssfeer.
Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik met dit topic wil. Het klinkt allemaal als een klaagzang, maar zo is het niet bedoeld. In ieder geval fijn dat ik het hier even van mij af kan schrijven... ik
ben benieuwd of er mensen zijn die zich hierin herkennen.
Even kort over mezelf: 40 jaar, al heel wat jaartjes gelukkig met man en kinderen, leuke uitdagende baan, afwisselend leven, maar ook een echte introvert.
In een paar jaar tijd is er in ons sociale netwerk best veel veranderd. Zo zijn er meerdere vrienden als stel uit elkaar gegaan. In eerste plaats natuurlijk ontzettend verdrietig voor de ex-geliefden (en vaak betrokken kinderen) zelf, maar ik merk dat ik het ook lastig vind, want in de relatie van mij (en man) ten opzichte van die vrienden verandert er door deze break-ups ook het een en ander natuurlijk. Zoals ‘gescheiden’ afspreken met hem en met haar, dat voelt krampachtig. Wat ook opvalt is dat de meesten snel weer een nieuwe relatie aangaan, wat weer een heel nieuwe dynamiek met zich meebrengt en toch ook weer een ‘investering’ vraagt om die nieuwe persoon te leren kennen. Het lijkt ook allemaal zo snel te gaan. Zo snel als de nieuwe geliefden zich aandienen, zo snel verdwijnen ze vaak ook weer van het toneel; meerdere keren meegemaakt dat je net een beetje gewend raakt aan de nieuwe liefdes, gaat de relatie weer uit. Ik merk aan mezelf dat ik daardoor soms niet zoveel zin meer heb om er energie in te investeren omdat het allemaal vaak zo vluchtig is. Ik mis dan ‘het oude vertrouwde’, waardoor ik eigenlijk de boel laat verwateren wat tot gevolg heeft dat de vriendenkring zoals deze was de laatste tijd best wel een stukje uitgedund is en ik het eigenlijk ook allemaal maar een beetje op zijn beloop laat.
Ook op andere fronten verandert er veel. In korte tijd gaan meerdere leuke buren verhuizen, 3 jaar terug heb ik na een ernstige ziekte een dierbare vriend verloren die ik nog steeds elke dag mis en ook op mijn werk staan er veel veranderingen op stapel.
Door dit alles merk ik dat ik vaak krampachtig probeer vast te houden aan iets wat is geweest en nooit meer terugkomt. Het zijn fijne herinneringen, maar tegelijkertijd vervult het me ook met weemoed. In een paar jaar tijd is er zoveel veranderd, zoveel vanzelfsprekendheden die toch geen vanzelfsprekendheid bleken te zijn. Ik merk dat ik er wat down van word. ‘Kon ik de tijd maar bevriezen en bleef alles maar zoals het ooit was’ denk ik vaak. Slaat nergens op natuurlijk, want ik weet echt wel dat verandering de enige constante is en een leven zonder verandering zou natuurlijk ook ontzettend saai zijn. Maar goed... het zijn de laatste tijd wel heel veel veranderingen buiten mijn invloedssfeer.
Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik met dit topic wil. Het klinkt allemaal als een klaagzang, maar zo is het niet bedoeld. In ieder geval fijn dat ik het hier even van mij af kan schrijven... ik
ben benieuwd of er mensen zijn die zich hierin herkennen.
zondag 12 juli 2020 om 13:31
Of ouderdom....Newgirlintown schreef: ↑12-07-2020 13:26Met mijn man heb ik het er regelmatig over. Hij is -gelukkig voor mij- een heel stabiel en nuchter persoon. Ik ben veel meer een tobber. Het werkt altijd wel relativerend om het er met hem over te hebben. Toch valt het me op dat ik er de laatste tijd meer over pieker: over alle veranderingen in het leven en hoe lastig is dat best wel vaak vind; het ‘afscheid nemen’ van het oude vertrouwde. Ik denk dat de huidige Coronacrisis daar ook een rol in speelt: dat zet natuurlijk ook op scherp dat niets vanzelfsprekend is. Dat wist ik natuurlijk altijd al wel, maar nu komt dat veel meer naar de oppervlakte.
Ik zie het bij veel 40 plus vrienden van me, zelf ben ik totaal niet nostalgisch.
wij slapen nooit.
zondag 12 juli 2020 om 14:41
Pfff, ik ben de laatste jaren een melancholische jankebalk.
Ik sta al te slikken en snotteren wanneer ik met mijn eigen kinderen bij de Indische waterlelies in de Efteling sta te kijken.
Dan zie ik mezelf daar zo weer als ukkie tussen mijn eigen ouders instaan, en hoe ik op de schouders van mijn vader het halve park door werd gedragen.
En dan sta ik daar weer van: 'snif, snif, snif. Man en kinderen weten het al.. 'mamma jankt weer hoor!'
Ik sta al te slikken en snotteren wanneer ik met mijn eigen kinderen bij de Indische waterlelies in de Efteling sta te kijken.
Dan zie ik mezelf daar zo weer als ukkie tussen mijn eigen ouders instaan, en hoe ik op de schouders van mijn vader het halve park door werd gedragen.
En dan sta ik daar weer van: 'snif, snif, snif. Man en kinderen weten het al.. 'mamma jankt weer hoor!'
zondag 12 juli 2020 om 14:45
zondag 12 juli 2020 om 23:36
Dat herken ik wel. Sommigen zijn in advance erg open en haastgezegd naïever dan anderen. Juist die mensen (types zoals jij en ik?) komen er pas later achter dat je moet ‘filteren’ en leren dit dan pas. Als ik bv het verschil zie met mijn zus en zwager (die ik op al jaren geregeldintolerante zeurpieten vindt) blijkt dat ik daar wat van kan lerenPindakaasjes schreef: ↑12-07-2020 10:40Dat heb ik ook.
Ik realiseer me op bepaalde momenten dat ik inmiddels méér jaren achter me heb, dan nog voor me.
Niet dat ik pessimistisch ben.. maar ik ben wel selectiever geworden, bewuster over wie of wat ik me druk wil maken, of niet.
Hoe beschrijf ik zoiets.. Ik filter meer (probeer ik)
En ik probeer mijn wereld klein en eenvoudig te houden. Niet dat ik dus onder een steen wil leven, integendeel.
Lastig om dit goed onder woorden te brengen.
Misschien moet ik ook gewoon eens geen sociale druk voelen en me drie weken begraven in Zeg ‘ns Aa. Wat ik feitelijk heerlijk vindt. Maar als ‘nee’ zeggen niet in je natuur zit, is dat een les voor het tweede gedeelte van je leven.
Hier sta ik, ik kan niet anders (zonder legpuzzels)
