Psyche
alle pijlers
Verdriet accepteren
maandag 22 juni 2009 om 23:07
hallo,
na een tijd een afwezigheid op het forum omdat ik het echt even te zwaar had met mezelf ben ik er weer.
Ik hoop dat het met iedereen goed gaat...
Na een reeks van gebeurtenissen ben ik vandaag mijn grootste moeilijkheid in het leven tegengekomen: ikzelf.
Natuurlijk zijn er dingen gebeurd in mijn jeugd, heb ik een broertje moeten begraven na een ongeluk, en heb ik een zeer heftige relatie achter de rug, dus is het ook niet altijd even makkelijk. Dit alles ging gepaard met een eetstoornis.
Vandaag zei iemand tegen me; Misschien moet je het verdriet accepteren, het voelen, het ondergaan.
En dat is wat ik nu wil gaan proberen. Juist omdat ik denk dat mijn zelfbeeld en eigenwaarde op zo'n laag niveau zijn op het moment , dat het echt tijd word om het beter te gaan doen dan eerst.
Als mijn gedachten malen en malen, misschien moet ik het dan inderdaad eens accepteren. Accepteren dat ik op het moment de hele tijd het zinnetje voor me zie in het mailtje van mijn ex waarin hij aangeeft dat hij gaat samenwonen in het buitenland met zijn nieuwe vriendin en hij verliefd op haar is. Accepteren dat dat me pijn doet. In plaats van te malen en te willen vechten tegen de pijn.
Ik heb een beetje gegoogled, en las er meer over, en dacht misschien zijn er meer mensen die dit herkennen? Dat het tijd wordt om zaken te accepteren zoals ze zijn, en te weten dat er wel weer betere tijden komen, maar dat je nu het recht hebt om gewoon keihard te janken, om je ontzettend rot te voelen. En niet bang te zijn als je even lacht dat je misschien straks weer moet huilen, maar het toelaten?
Ik zou het fijn vinden als anderen hier misschien wat licht op willen schijnen.
na een tijd een afwezigheid op het forum omdat ik het echt even te zwaar had met mezelf ben ik er weer.
Ik hoop dat het met iedereen goed gaat...
Na een reeks van gebeurtenissen ben ik vandaag mijn grootste moeilijkheid in het leven tegengekomen: ikzelf.
Natuurlijk zijn er dingen gebeurd in mijn jeugd, heb ik een broertje moeten begraven na een ongeluk, en heb ik een zeer heftige relatie achter de rug, dus is het ook niet altijd even makkelijk. Dit alles ging gepaard met een eetstoornis.
Vandaag zei iemand tegen me; Misschien moet je het verdriet accepteren, het voelen, het ondergaan.
En dat is wat ik nu wil gaan proberen. Juist omdat ik denk dat mijn zelfbeeld en eigenwaarde op zo'n laag niveau zijn op het moment , dat het echt tijd word om het beter te gaan doen dan eerst.
Als mijn gedachten malen en malen, misschien moet ik het dan inderdaad eens accepteren. Accepteren dat ik op het moment de hele tijd het zinnetje voor me zie in het mailtje van mijn ex waarin hij aangeeft dat hij gaat samenwonen in het buitenland met zijn nieuwe vriendin en hij verliefd op haar is. Accepteren dat dat me pijn doet. In plaats van te malen en te willen vechten tegen de pijn.
Ik heb een beetje gegoogled, en las er meer over, en dacht misschien zijn er meer mensen die dit herkennen? Dat het tijd wordt om zaken te accepteren zoals ze zijn, en te weten dat er wel weer betere tijden komen, maar dat je nu het recht hebt om gewoon keihard te janken, om je ontzettend rot te voelen. En niet bang te zijn als je even lacht dat je misschien straks weer moet huilen, maar het toelaten?
Ik zou het fijn vinden als anderen hier misschien wat licht op willen schijnen.
maandag 22 juni 2009 om 23:52
Welkom terug, Yellowlove!
Fijn dat je een topic hebt geopend, dan kun je hier lekker je ei kwijt.
Ik ben niet zo goed in advies geven e.d., maar het lijkt mij zeker een heel goed idee om te proberen te accepteren dat je nu gewoon even wat minder in je vel zit. De betere tijden komen inderdaad vanzelf wel weer.
Praat er vooral veel over en schrijf het hier maar lekker van je af. Ook dat helpt bij het verwerken en begrijpen van je gevoelens.
Héél veel sterkte en een ongelovelijk dikke in ieder geval!
Fijn dat je een topic hebt geopend, dan kun je hier lekker je ei kwijt.
Ik ben niet zo goed in advies geven e.d., maar het lijkt mij zeker een heel goed idee om te proberen te accepteren dat je nu gewoon even wat minder in je vel zit. De betere tijden komen inderdaad vanzelf wel weer.
Praat er vooral veel over en schrijf het hier maar lekker van je af. Ook dat helpt bij het verwerken en begrijpen van je gevoelens.
Héél veel sterkte en een ongelovelijk dikke in ieder geval!
Met je gezicht naar de zon, valt de schaduw altijd achter je
maandag 22 juni 2009 om 23:56
heel belangrijk dat je je even kut voelt,dat je er voor uitkomt dat t niet goed gaat.
altijd maar stoer en sterk doorgaan werkt niet.
afleiding zoeken in andere problemen werkt ook niet.
ga erdoorheen en voel het en accepteer het dat je je kut voelt.
er door heen is sneller en beter dan er omheen.
*zegt ze heel wijs maar doet zelf wat anders al 2,5 jaar*
altijd maar stoer en sterk doorgaan werkt niet.
afleiding zoeken in andere problemen werkt ook niet.
ga erdoorheen en voel het en accepteer het dat je je kut voelt.
er door heen is sneller en beter dan er omheen.
*zegt ze heel wijs maar doet zelf wat anders al 2,5 jaar*
dinsdag 23 juni 2009 om 00:07
En dat is wat ik nu wil gaan proberen. Juist omdat ik denk dat mijn zelfbeeld en eigenwaarde op zo'n laag niveau zijn op het moment , dat het echt tijd word om het beter te gaan doen dan eerst.
dit stukje uit jouw post raakte me, daarom reageerde ik.
gun jezelf het verdriet en laat weten dat het klote gaat.
gun jezelf mensen die je steunen en die er voor je willen zijn.
gun jezelf dat jij nu even belangrijk bent omdat jij verdriet hebt.
gun jezelf dat jij door je problemen een beter mens wordt maar niet meteen.
gun jezelf de tijd om te rouwen, te verwerken en te gaan inzien hoe je je leven weer oppakt.
gun jezelf jezelf.
en gun jezelf je fouten.
gun jezelf je tekortkomingen.
gun jezelf dat je mens bent en niet altijd perfect bent.
gun jezelf dat je het moeilijk hebt.
en gun jezelf dat je er ook weer uitkomt maar wel op je eigen tijd en op je eigen manier.
niet zoals je denkt dat het hoort.
het hoort zoals jij het doet.
het is jouw verdriet en jij gaat daarmee om zoals jij daarmee omgaat.
dit stukje uit jouw post raakte me, daarom reageerde ik.
gun jezelf het verdriet en laat weten dat het klote gaat.
gun jezelf mensen die je steunen en die er voor je willen zijn.
gun jezelf dat jij nu even belangrijk bent omdat jij verdriet hebt.
gun jezelf dat jij door je problemen een beter mens wordt maar niet meteen.
gun jezelf de tijd om te rouwen, te verwerken en te gaan inzien hoe je je leven weer oppakt.
gun jezelf jezelf.
en gun jezelf je fouten.
gun jezelf je tekortkomingen.
gun jezelf dat je mens bent en niet altijd perfect bent.
gun jezelf dat je het moeilijk hebt.
en gun jezelf dat je er ook weer uitkomt maar wel op je eigen tijd en op je eigen manier.
niet zoals je denkt dat het hoort.
het hoort zoals jij het doet.
het is jouw verdriet en jij gaat daarmee om zoals jij daarmee omgaat.
dinsdag 23 juni 2009 om 00:20
Bedankt voor de lieve reacties.
Ik heb gewoon meer bedacht dat ik gewoon niet gelukkig word van het malen en malen en dan zoeken naar oplossingen.
Er is nu soms even geen echte oplossing. En dat vind ik dan zo moeilijk. Herkent iemand dit?
En daarom vond ik die tip wel mooi, omdat accepteren misschien inderdaad wel een oplossing is voor mij. Accepteren dat het zo is, en de emoties toelaten. Want het is ook niet altijd even makkelijk, en in plaats van altijd te denken dat ik sterk moet zijn, of gewoon door moet gaan, stilstaan bij het verdriet of iets dergelijks.
Idd Mamalief, er is vast niet een soort van manier zoals het hoort. Maar wellicht is dit toch een manier die zou kunnen helpen,en dat wil ik dan graag proberen.
Want er zijn wel tijden geweest dat ik zelfvertrouwen had, en mezelf wat waard vond, en ik vind het zo jammer van mezelf dat dat niet meer zo is. Maar ik wil het nu ook uit mezelf halen, in plaats van uit anderen. Dat ik mezelf wat waard vind ook al zegt iemand wat naars over me. Dat ik dan niet denk: oh ja idd ik ben idd toch niet zo belangrijk. Maar dat ik denk: wat naar dat je dat zegt, maar weet je, ik ben yellowlove en ik ben een fijn mens!
Ik heb gewoon meer bedacht dat ik gewoon niet gelukkig word van het malen en malen en dan zoeken naar oplossingen.
Er is nu soms even geen echte oplossing. En dat vind ik dan zo moeilijk. Herkent iemand dit?
En daarom vond ik die tip wel mooi, omdat accepteren misschien inderdaad wel een oplossing is voor mij. Accepteren dat het zo is, en de emoties toelaten. Want het is ook niet altijd even makkelijk, en in plaats van altijd te denken dat ik sterk moet zijn, of gewoon door moet gaan, stilstaan bij het verdriet of iets dergelijks.
Idd Mamalief, er is vast niet een soort van manier zoals het hoort. Maar wellicht is dit toch een manier die zou kunnen helpen,en dat wil ik dan graag proberen.
Want er zijn wel tijden geweest dat ik zelfvertrouwen had, en mezelf wat waard vond, en ik vind het zo jammer van mezelf dat dat niet meer zo is. Maar ik wil het nu ook uit mezelf halen, in plaats van uit anderen. Dat ik mezelf wat waard vind ook al zegt iemand wat naars over me. Dat ik dan niet denk: oh ja idd ik ben idd toch niet zo belangrijk. Maar dat ik denk: wat naar dat je dat zegt, maar weet je, ik ben yellowlove en ik ben een fijn mens!
dinsdag 23 juni 2009 om 00:36
quote:mamalief schreef op 23 juni 2009 @ 00:07:
En dat is wat ik nu wil gaan proberen. Juist omdat ik denk dat mijn zelfbeeld en eigenwaarde op zo'n laag niveau zijn op het moment , dat het echt tijd word om het beter te gaan doen dan eerst.
dit stukje uit jouw post raakte me, daarom reageerde ik.
gun jezelf het verdriet en laat weten dat het klote gaat.
gun jezelf mensen die je steunen en die er voor je willen zijn.
gun jezelf dat jij nu even belangrijk bent omdat jij verdriet hebt.
gun jezelf dat jij door je problemen een beter mens wordt maar niet meteen.
gun jezelf de tijd om te rouwen, te verwerken en te gaan inzien hoe je je leven weer oppakt.
gun jezelf jezelf.
en gun jezelf je fouten.
gun jezelf je tekortkomingen.
gun jezelf dat je mens bent en niet altijd perfect bent.
gun jezelf dat je het moeilijk hebt.
en gun jezelf dat je er ook weer uitkomt maar wel op je eigen tijd en op je eigen manier.
niet zoals je denkt dat het hoort.
het hoort zoals jij het doet.
het is jouw verdriet en jij gaat daarmee om zoals jij daarmee omgaat.wat een ongelofelijke mooie post! sterkte yellow & mamalief
En dat is wat ik nu wil gaan proberen. Juist omdat ik denk dat mijn zelfbeeld en eigenwaarde op zo'n laag niveau zijn op het moment , dat het echt tijd word om het beter te gaan doen dan eerst.
dit stukje uit jouw post raakte me, daarom reageerde ik.
gun jezelf het verdriet en laat weten dat het klote gaat.
gun jezelf mensen die je steunen en die er voor je willen zijn.
gun jezelf dat jij nu even belangrijk bent omdat jij verdriet hebt.
gun jezelf dat jij door je problemen een beter mens wordt maar niet meteen.
gun jezelf de tijd om te rouwen, te verwerken en te gaan inzien hoe je je leven weer oppakt.
gun jezelf jezelf.
en gun jezelf je fouten.
gun jezelf je tekortkomingen.
gun jezelf dat je mens bent en niet altijd perfect bent.
gun jezelf dat je het moeilijk hebt.
en gun jezelf dat je er ook weer uitkomt maar wel op je eigen tijd en op je eigen manier.
niet zoals je denkt dat het hoort.
het hoort zoals jij het doet.
het is jouw verdriet en jij gaat daarmee om zoals jij daarmee omgaat.wat een ongelofelijke mooie post! sterkte yellow & mamalief
dinsdag 23 juni 2009 om 08:55
quote:yellowlove schreef op 23 juni 2009 @ 00:20:Er is nu soms even geen echte oplossing. En dat vind ik dan zo moeilijk. Herkent iemand dit?Niet alles is op te lossen. Ik kom er ook achter dat er niets anders op zit dan alles wat je voelt te accepteren. Er niet tegen te vechten, want dat schiet niet op. Jezelf en je gevoel erkennen (dat is ook eigenwaarde terugvinden!), eventueel met hulp. Goed dat je hiermee bezig gaat. Sterkte!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 23 juni 2009 om 09:39
Vanochtend las ik ergens in een blad dat het goed voor jezelf is om wakker te worden, en niet meteen op te staan en druk druk druk alles te gaan doen. Maar even 5 minuutjes te bedenken hoe je je voelt, en goedemorgen tegen jezelf moet zeggen.
Ergens hielp dat wel, ik had namelijk weer dat knikkende knieen gevoel(ik heb vaak een gevoel in mijn knieen als ik hevige emoties heb), en ik moest even denken wat het precies was. Het was pijn omdat OM niet meer van mij houdt maar van een ander, jaloezie dat het haar wel 'gelukt' is, verdriet om het feit dat ik het zo moeilijk maak voor mezelf. Maar toen ik daar aan dacht, kon ik er even iets van afstand van nemen, om te te bekijken wat het was, en daardoor hoefde ik ook niet meer zo bang te zijn voor de huilbui die volgde. Ik wist wat er was, en ik wist datik hier best verdrietig om mocht zijn.
Ergens heb ik het gevoel dat ik een stap vooruit ben. Ik probeer nu echt te accepeteren dat ik moet huilen, en te accepteren dat ik verdriet heb. Wegstoppen doen we niet meer!
@ mamalief :knuffel: wij komen er heus wel. En we kunnen het ook toepassen! Ik geloof er nu heilig in, ik ga dammit ook gelukkig zijn. Helemaal alleen, alleen ik, zielsgelukkig omdat ik ik ben, en jij omdat jij mamalief bent.
@elmervrouw, ik had het nog noiet zo bekeken, dat mijn gevoel erkennen ook mijn eigenwaarde terugvinden was. Nu je het zegt denk ik idd ja dat is zo. Dus ik ga er keihard voor vechten.
Vandaag is weer zo'n dag dat ik het waard ben om er te zijn.
Ergens hielp dat wel, ik had namelijk weer dat knikkende knieen gevoel(ik heb vaak een gevoel in mijn knieen als ik hevige emoties heb), en ik moest even denken wat het precies was. Het was pijn omdat OM niet meer van mij houdt maar van een ander, jaloezie dat het haar wel 'gelukt' is, verdriet om het feit dat ik het zo moeilijk maak voor mezelf. Maar toen ik daar aan dacht, kon ik er even iets van afstand van nemen, om te te bekijken wat het was, en daardoor hoefde ik ook niet meer zo bang te zijn voor de huilbui die volgde. Ik wist wat er was, en ik wist datik hier best verdrietig om mocht zijn.
Ergens heb ik het gevoel dat ik een stap vooruit ben. Ik probeer nu echt te accepeteren dat ik moet huilen, en te accepteren dat ik verdriet heb. Wegstoppen doen we niet meer!
@ mamalief :knuffel: wij komen er heus wel. En we kunnen het ook toepassen! Ik geloof er nu heilig in, ik ga dammit ook gelukkig zijn. Helemaal alleen, alleen ik, zielsgelukkig omdat ik ik ben, en jij omdat jij mamalief bent.
@elmervrouw, ik had het nog noiet zo bekeken, dat mijn gevoel erkennen ook mijn eigenwaarde terugvinden was. Nu je het zegt denk ik idd ja dat is zo. Dus ik ga er keihard voor vechten.
Vandaag is weer zo'n dag dat ik het waard ben om er te zijn.
dinsdag 23 juni 2009 om 18:49
En dan heb je zo'n terugvalletje....
Ik weet dat ik het moet accepteren, maar ik wil het niet, ik wil me niet rot voelen, ik wil niet huilen. Ik haat me rot voelen!
Ik wil niet weer aan het malen zijn over dat ik vast niet goed genoeg ben, en zij wel, dat zij vast leuker/dunner/knapper/makkelijker in de omgang is dan ik. Bah.
Ik weet dat ik het moet accepteren, maar ik wil het niet, ik wil me niet rot voelen, ik wil niet huilen. Ik haat me rot voelen!
Ik wil niet weer aan het malen zijn over dat ik vast niet goed genoeg ben, en zij wel, dat zij vast leuker/dunner/knapper/makkelijker in de omgang is dan ik. Bah.
dinsdag 23 juni 2009 om 21:15
quote:yellowlove schreef op 23 juni 2009 @ 18:49:
En dan heb je zo'n terugvalletje....
Ik weet dat ik het moet accepteren, maar ik wil het niet, ik wil me niet rot voelen, ik wil niet huilen. Ik haat me rot voelen!
Ik wil niet weer aan het malen zijn over dat ik vast niet goed genoeg ben, en zij wel, dat zij vast leuker/dunner/knapper/makkelijker in de omgang is dan ik. Bah.maar dat hoort er nu ook bij, dat jij je zo voelt, hoort dat niet ook bij het acceptatieproces?
En dan heb je zo'n terugvalletje....
Ik weet dat ik het moet accepteren, maar ik wil het niet, ik wil me niet rot voelen, ik wil niet huilen. Ik haat me rot voelen!
Ik wil niet weer aan het malen zijn over dat ik vast niet goed genoeg ben, en zij wel, dat zij vast leuker/dunner/knapper/makkelijker in de omgang is dan ik. Bah.maar dat hoort er nu ook bij, dat jij je zo voelt, hoort dat niet ook bij het acceptatieproces?
woensdag 24 juni 2009 om 02:09
quote:yellowlove schreef op 23 juni 2009 @ 18:49:
En dan heb je zo'n terugvalletje....
Ik weet dat ik het moet accepteren, maar ik wil het niet, ik wil me niet rot voelen, ik wil niet huilen. Ik haat me rot voelen!
Ik wil niet weer aan het malen zijn over dat ik vast niet goed genoeg ben, en zij wel, dat zij vast leuker/dunner/knapper/makkelijker in de omgang is dan ik. Bah.
Bah ja, maar heel normaal.
Als je maar niet in de terugval blijft hangen en morgenochtend gewoon weer die vijf minuten neemt en er dan weer n dag voor gaat!
1 terugval neemt niet weg dat je al een eind op de goede richting was.
Morgen (straks) weer met frisse moed beginnen!
En dan heb je zo'n terugvalletje....
Ik weet dat ik het moet accepteren, maar ik wil het niet, ik wil me niet rot voelen, ik wil niet huilen. Ik haat me rot voelen!
Ik wil niet weer aan het malen zijn over dat ik vast niet goed genoeg ben, en zij wel, dat zij vast leuker/dunner/knapper/makkelijker in de omgang is dan ik. Bah.
Bah ja, maar heel normaal.
Als je maar niet in de terugval blijft hangen en morgenochtend gewoon weer die vijf minuten neemt en er dan weer n dag voor gaat!
1 terugval neemt niet weg dat je al een eind op de goede richting was.
Morgen (straks) weer met frisse moed beginnen!
woensdag 24 juni 2009 om 10:27
woensdag 24 juni 2009 om 11:04
Ik denk dat ik het lastig vind om te doen op dit moment zonder concrete hulp.
Ik hang heel erg aan dat iets juist is of juist onjuist.
Gisterenavond zat ik alleen thuis, en ik was ontzettend moe. Een vriendin belde dat ze met een groepje vrienden ergens was, en of ik ook langs kwam Ik had behoefte om ja te zeggen omdat ik dan niet alleen was, maar eigenlijk was ik ook heel moe en vond ik dat ik niet bang moest zijn om alleen te zijn, want ik moest mezelf toch leuk gaan vinden en dan alleen kunnen zijn. Of is dat dan te snel, en moet ik het nu nog wel even met afleiding doen? Dat vraag ik me dan af, en dan ga ik huilen omdat ik het niet weet, wat ik weer stom van mezelf vind.
Ben uiteindelijk thuis gebleven, tv gekeken en gaan slapen, en het ging wel, was niet hysterisch.
Maar ik heb gewoon behoefte aan sturing ofzo in mijn leven, wellicht dat ik daarom ook zo lang bleef hangen in een niet zo goede relatie. Omdat er dan een soort van iemand was die me kon helpen daarmee?
Ik hang heel erg aan dat iets juist is of juist onjuist.
Gisterenavond zat ik alleen thuis, en ik was ontzettend moe. Een vriendin belde dat ze met een groepje vrienden ergens was, en of ik ook langs kwam Ik had behoefte om ja te zeggen omdat ik dan niet alleen was, maar eigenlijk was ik ook heel moe en vond ik dat ik niet bang moest zijn om alleen te zijn, want ik moest mezelf toch leuk gaan vinden en dan alleen kunnen zijn. Of is dat dan te snel, en moet ik het nu nog wel even met afleiding doen? Dat vraag ik me dan af, en dan ga ik huilen omdat ik het niet weet, wat ik weer stom van mezelf vind.
Ben uiteindelijk thuis gebleven, tv gekeken en gaan slapen, en het ging wel, was niet hysterisch.
Maar ik heb gewoon behoefte aan sturing ofzo in mijn leven, wellicht dat ik daarom ook zo lang bleef hangen in een niet zo goede relatie. Omdat er dan een soort van iemand was die me kon helpen daarmee?
vrijdag 26 juni 2009 om 00:25
quote:yellowlove schreef op 24 juni 2009 @ 11:04:
Ik denk dat ik het lastig vind om te doen op dit moment zonder concrete hulp.
Maar ik heb gewoon behoefte aan sturing ofzo in mijn leven, wellicht dat ik daarom ook zo lang bleef hangen in een niet zo goede relatie. Omdat er dan een soort van iemand was die me kon helpen daarmee?
Hetzelfde hier....
Nu is dus het punt dat ik (en jij) het zelf moet(en) doen, jezelf sturen hoe moeilijk dat ook is.
Denk dat het probleem is dat ik mezelf niet serieus genoeg neem om naar te luisteren en daarom een ander nodig heb om me te sturen maar ik ben nu op het punt dat ik het zelf wil doen.
Die schop onder m'n kont en goede adviezen kan ik mezelf ook wel geven.
(Denk ik, hoop ik....)
Ik denk dat ik het lastig vind om te doen op dit moment zonder concrete hulp.
Maar ik heb gewoon behoefte aan sturing ofzo in mijn leven, wellicht dat ik daarom ook zo lang bleef hangen in een niet zo goede relatie. Omdat er dan een soort van iemand was die me kon helpen daarmee?
Hetzelfde hier....
Nu is dus het punt dat ik (en jij) het zelf moet(en) doen, jezelf sturen hoe moeilijk dat ook is.
Denk dat het probleem is dat ik mezelf niet serieus genoeg neem om naar te luisteren en daarom een ander nodig heb om me te sturen maar ik ben nu op het punt dat ik het zelf wil doen.
Die schop onder m'n kont en goede adviezen kan ik mezelf ook wel geven.
(Denk ik, hoop ik....)
maandag 29 juni 2009 om 10:51
Ik vind het fijn om toch alles weer even op te schrijven, om het weer op een rijtje te zetten.
Ben waar aan de jank, en beetje schrijven maakt me altijd rustig.
Ik ben er van de week achtergekomen dat mijn ex er ook een relatie op nahield naast mij. Ik wist het altijd wel, maar hij ontkende. Met dat meisje gaat hij nu samenwonen in het buitenland. En ik snap niet waarom ik het verdriet nu weer niet kan accepteren, maar gewoon weer hysterisch ga huilen. Ik weet rationeel dat hij het niet waard is.
Maar ik vind het zo pijnlijk dat ik hier op hem weer zet te wachten nachtenlang, en hij kennelijk bij haar was. Dat hij gilde dat ik paranoide was maar dat was kennelijk niet zo. en ik heb me op het einde zo afgevraagd wat ik verkeerd gedaan had, waarom hij me opeens niet wilde zien, maar hij was natuurljik bij haar.
En dat ik er zelf met wat denkwerk achter moest komen dat zijn nieuwe vriendin gewoon dat meisje is, en dat hij nu met haar gaat samenwonen. En ik wil heel graag het verdriet accepteren, maar ik weet niet hoe. Hoe kan ik dan verder? Hoe moet ik dat dan aanpakken?
Want op de een of andere manier denk ik nu vooral dat hij het met haar veel leuker heeft, dat zij beter in bed is, knapper is, veel gezelliger om mee om te gaan. Dat hij nu denkt: Ja dit is wat een relatie zou moeten zijn, en met YL was het echt niets.
En wederom weet ik dat ik mezelf gek maak , en gewoon normaal moet doen. Maar hoe krijg ik die gevoelens danuit mijn systeem?
Ik heb gepoogd wat te mediteren, maar dat werkt niet zo goed...
En hij zit nu zielgelukkig met haar in Spanje
Ben waar aan de jank, en beetje schrijven maakt me altijd rustig.
Ik ben er van de week achtergekomen dat mijn ex er ook een relatie op nahield naast mij. Ik wist het altijd wel, maar hij ontkende. Met dat meisje gaat hij nu samenwonen in het buitenland. En ik snap niet waarom ik het verdriet nu weer niet kan accepteren, maar gewoon weer hysterisch ga huilen. Ik weet rationeel dat hij het niet waard is.
Maar ik vind het zo pijnlijk dat ik hier op hem weer zet te wachten nachtenlang, en hij kennelijk bij haar was. Dat hij gilde dat ik paranoide was maar dat was kennelijk niet zo. en ik heb me op het einde zo afgevraagd wat ik verkeerd gedaan had, waarom hij me opeens niet wilde zien, maar hij was natuurljik bij haar.
En dat ik er zelf met wat denkwerk achter moest komen dat zijn nieuwe vriendin gewoon dat meisje is, en dat hij nu met haar gaat samenwonen. En ik wil heel graag het verdriet accepteren, maar ik weet niet hoe. Hoe kan ik dan verder? Hoe moet ik dat dan aanpakken?
Want op de een of andere manier denk ik nu vooral dat hij het met haar veel leuker heeft, dat zij beter in bed is, knapper is, veel gezelliger om mee om te gaan. Dat hij nu denkt: Ja dit is wat een relatie zou moeten zijn, en met YL was het echt niets.
En wederom weet ik dat ik mezelf gek maak , en gewoon normaal moet doen. Maar hoe krijg ik die gevoelens danuit mijn systeem?
Ik heb gepoogd wat te mediteren, maar dat werkt niet zo goed...
En hij zit nu zielgelukkig met haar in Spanje
maandag 29 juni 2009 om 11:09
Yellowlove wat moet dat wederom een klap voor je zijn. Moet heel naar zijn om er achter te komen dat je ex tijdens jullie relatie vreemd ging!
mag ik opmerken dat ik vind dat je erg bezig bent met het accepteren van je verdriet, het lijkt haast wel moeten. Dit is een proces, het is er niet van de één op andere dag.
Ik kan mij heel goed voorstellen dat je hier verdriet van hebt, waarom niet accepteren, dat de dingen komen zoals ze komen. het is helemaal niet erg dat je hysterisch zit te huilen!
waarom zou je normaal moeten doen? Ik vind het normale vragen die jij jezelf stelt, heel logisch dat het je onzeker maakt.
Op bepaalde vragen krijg je helaas geen antwoord, maar weet wel, dat jij vele malen leuker bent dat dat meisje! zij heeft bewust een relatie stuk gemaakt, dat getuigd niet van fatsoen van haar kant!
en denk jij nu ook niet een relatie met hem is niks en ik verdien een leuke man? of is het daar nog te vroeg voor?
mag ik opmerken dat ik vind dat je erg bezig bent met het accepteren van je verdriet, het lijkt haast wel moeten. Dit is een proces, het is er niet van de één op andere dag.
Ik kan mij heel goed voorstellen dat je hier verdriet van hebt, waarom niet accepteren, dat de dingen komen zoals ze komen. het is helemaal niet erg dat je hysterisch zit te huilen!
waarom zou je normaal moeten doen? Ik vind het normale vragen die jij jezelf stelt, heel logisch dat het je onzeker maakt.
Op bepaalde vragen krijg je helaas geen antwoord, maar weet wel, dat jij vele malen leuker bent dat dat meisje! zij heeft bewust een relatie stuk gemaakt, dat getuigd niet van fatsoen van haar kant!
en denk jij nu ook niet een relatie met hem is niks en ik verdien een leuke man? of is het daar nog te vroeg voor?
maandag 29 juni 2009 om 11:42
Dank je, ik dacht het gaat nu vooral weer over die relatie, heb op je gereageerd daar(ik maak het een beetje moeilijk)
http://forum.viva.nl/forum/list_message ... 7#m3463167
http://forum.viva.nl/forum/list_message ... 7#m3463167
woensdag 1 juli 2009 om 20:32
Yellowlove, het allerbelangrijkste heb je al gedaan; de beslissing nemen het te willen accepteren. Ik hoop dat je je realiseert dat dit echt een enorm grote stap in de goede richting is. Je bent tegen zoveel muurtjes opgelopen (oplossingen zoeken daar waar ze niet te vinden zijn) dat je je nu voorzichtig achter de oren krabt en je afvraagt of er niet een betere, makkelijkere manier is. En die is er inderdaad.
Wat mij heel erg geholpen heeft is:
- accepteren dat ik totaal geen controle heb over anderen (familie, vrienden, collega's, vreemden etc.)
- accepteren dat ik verantwoordelijk ben voor mijn binnenruimte en niemand anders (als ik boos ben is het MIJN gevoel en dat zegt niets over wat de ander wel/niet gedaan heeft)
- accepteren dat ik met mijn beperkte verstand inderdaad niet alle oplossingen zelf kan bedenken. Soms het alleen maar toestaan van verdriet (keihard janken) brengt al de oplossing met zich mee...ik voel me daarna namelijk rustiger. Kwam geen oplossing van buitenaf aan te pas, puur het opschonen van oud zeer.
- accepteren dat ik een mens ben. Ja, je leest het goed: een mens Vroeger was ik de sterkste van de sterkste maar dat is zwakheid vermomt in zogenaamde kracht. Ik ontdekte mijn echte kracht toen ik echt mens durfde te zijn. Durfde te voelen wat ik voelde. Niet eens naar anderen toe maar puur naar mezelf. Ik kan nu zonder aarzeling aan mezelf toegeven wat iets met me doet. De jaren dat ik tegen mezelf loog liggen achter me..
- Accepteren dat gevoelens komen en gaan. Dat maakt het makkelijk voor mij om het ene moment te huilen en het andere moment te lachen. Het is beide ok
Hoop dat je hier wat aan hebt Yellowlove. En least but not least: jij bent altijd veel groter dan je verdriet of vreugde. Je overstijgt beide. Never forget that!
Wat mij heel erg geholpen heeft is:
- accepteren dat ik totaal geen controle heb over anderen (familie, vrienden, collega's, vreemden etc.)
- accepteren dat ik verantwoordelijk ben voor mijn binnenruimte en niemand anders (als ik boos ben is het MIJN gevoel en dat zegt niets over wat de ander wel/niet gedaan heeft)
- accepteren dat ik met mijn beperkte verstand inderdaad niet alle oplossingen zelf kan bedenken. Soms het alleen maar toestaan van verdriet (keihard janken) brengt al de oplossing met zich mee...ik voel me daarna namelijk rustiger. Kwam geen oplossing van buitenaf aan te pas, puur het opschonen van oud zeer.
- accepteren dat ik een mens ben. Ja, je leest het goed: een mens Vroeger was ik de sterkste van de sterkste maar dat is zwakheid vermomt in zogenaamde kracht. Ik ontdekte mijn echte kracht toen ik echt mens durfde te zijn. Durfde te voelen wat ik voelde. Niet eens naar anderen toe maar puur naar mezelf. Ik kan nu zonder aarzeling aan mezelf toegeven wat iets met me doet. De jaren dat ik tegen mezelf loog liggen achter me..
- Accepteren dat gevoelens komen en gaan. Dat maakt het makkelijk voor mij om het ene moment te huilen en het andere moment te lachen. Het is beide ok
Hoop dat je hier wat aan hebt Yellowlove. En least but not least: jij bent altijd veel groter dan je verdriet of vreugde. Je overstijgt beide. Never forget that!
