Verdriet accepteren

hallo,



na een tijd een afwezigheid op het forum omdat ik het echt even te zwaar had met mezelf ben ik er weer.



Ik hoop dat het met iedereen goed gaat...



Na een reeks van gebeurtenissen ben ik vandaag mijn grootste moeilijkheid in het leven tegengekomen: ikzelf.



Natuurlijk zijn er dingen gebeurd in mijn jeugd, heb ik een broertje moeten begraven na een ongeluk, en heb ik een zeer heftige relatie achter de rug, dus is het ook niet altijd even makkelijk. Dit alles ging gepaard met een eetstoornis.



Vandaag zei iemand tegen me; Misschien moet je het verdriet accepteren, het voelen, het ondergaan.



En dat is wat ik nu wil gaan proberen. Juist omdat ik denk dat mijn zelfbeeld en eigenwaarde op zo'n laag niveau zijn op het moment , dat het echt tijd word om het beter te gaan doen dan eerst.



Als mijn gedachten malen en malen, misschien moet ik het dan inderdaad eens accepteren. Accepteren dat ik op het moment de hele tijd het zinnetje voor me zie in het mailtje van mijn ex waarin hij aangeeft dat hij gaat samenwonen in het buitenland met zijn nieuwe vriendin en hij verliefd op haar is. Accepteren dat dat me pijn doet. In plaats van te malen en te willen vechten tegen de pijn.



Ik heb een beetje gegoogled, en las er meer over, en dacht misschien zijn er meer mensen die dit herkennen? Dat het tijd wordt om zaken te accepteren zoals ze zijn, en te weten dat er wel weer betere tijden komen, maar dat je nu het recht hebt om gewoon keihard te janken, om je ontzettend rot te voelen. En niet bang te zijn als je even lacht dat je misschien straks weer moet huilen, maar het toelaten?



Ik zou het fijn vinden als anderen hier misschien wat licht op willen schijnen.