Psyche
alle pijlers
Verdrietig
vrijdag 18 juni 2010 om 16:48
Ben ik...
Het gaat al een paar weken niet lekker op stage. Ik zit niet lekker in mijn vel, ik vind het niet zo leuk, gewoon bah.
Afgelopen week barstte de bom. Ik was zooooo boos, ik heb echt een hele dag alleen maar lopen schreeuwen tegen iedereen.
Naar aanleiding daarvan gesprekken gehad op school, waar ze mij aanraadden om een gesprek aan te gaan met mijn mentor om te vragen hoe hij het vindt gaan. En dat gesprek was vandaag..
'Ja, het gaat over het algemeen wel goed, maar...' *Slik*
Ik ben zo gesloten, een einzelgänger, ik doe alles liever alleen. En dat is raar, en er wordt onder de collega's al over gepraat. Waarom ik niet makkelijker meedoe. Want die andere stagiaires doen dat toch ook? (die andere stagiaires sluiten mij vanaf het begin al buiten, hebben me niet eens verteld dat ze al gestopt zijn waardoor ik vandaag de hele dag alleen zat).
Ik vind het zo moeilijk. Ik probeer het wel, maar ik heb zó snel het gevoel dat ik mensen teveel ben, dat ik teveel van ze vraag, dat ik een last voor ze ben. En ja, dan doe ik het maar alleen.
En als je mij kent, ik ben echt niet raar. Ik ben best leuk, vriendelijk, behulpzaam, grappig.. maar ik vind het zo moeilijk om dat te laten zien. Omdat ik bij elke scheve blik denk dat die over mij gaat..
Vroeger was ik niet zo, was ik super open. Maar het jarenlange buitensluiten en pesten heeft me een beetje gebroken ofzo, ik vertrouw mensen niet meer. De enige mensen die ik écht 100% vertrouw zijn mijn ouders, dat is toch ook niet gezond?
Hebben jullie tips? Ik ben er echt een beetje van van slag...
Het gaat al een paar weken niet lekker op stage. Ik zit niet lekker in mijn vel, ik vind het niet zo leuk, gewoon bah.
Afgelopen week barstte de bom. Ik was zooooo boos, ik heb echt een hele dag alleen maar lopen schreeuwen tegen iedereen.
Naar aanleiding daarvan gesprekken gehad op school, waar ze mij aanraadden om een gesprek aan te gaan met mijn mentor om te vragen hoe hij het vindt gaan. En dat gesprek was vandaag..
'Ja, het gaat over het algemeen wel goed, maar...' *Slik*
Ik ben zo gesloten, een einzelgänger, ik doe alles liever alleen. En dat is raar, en er wordt onder de collega's al over gepraat. Waarom ik niet makkelijker meedoe. Want die andere stagiaires doen dat toch ook? (die andere stagiaires sluiten mij vanaf het begin al buiten, hebben me niet eens verteld dat ze al gestopt zijn waardoor ik vandaag de hele dag alleen zat).
Ik vind het zo moeilijk. Ik probeer het wel, maar ik heb zó snel het gevoel dat ik mensen teveel ben, dat ik teveel van ze vraag, dat ik een last voor ze ben. En ja, dan doe ik het maar alleen.
En als je mij kent, ik ben echt niet raar. Ik ben best leuk, vriendelijk, behulpzaam, grappig.. maar ik vind het zo moeilijk om dat te laten zien. Omdat ik bij elke scheve blik denk dat die over mij gaat..
Vroeger was ik niet zo, was ik super open. Maar het jarenlange buitensluiten en pesten heeft me een beetje gebroken ofzo, ik vertrouw mensen niet meer. De enige mensen die ik écht 100% vertrouw zijn mijn ouders, dat is toch ook niet gezond?
Hebben jullie tips? Ik ben er echt een beetje van van slag...
vrijdag 18 juni 2010 om 17:01
ach lieve schat ik heb dat vroeger ook gehad op stages hoor en soms ook bij beginnende bijbaantjes. met de een klik je beter dan met de ander. Denk alsjeblieft niet dat het alleen aan jou ligt.
Ik ben ook graag erg op mezelf maar als ik met fijne leuke mensen ben kan ik daar ook erg van genieten.
Ik heb een keer een stage gehad waarbij ik verplicht moest socializen/koffie drinken en al die mensen negeerden me. Ze zeiden echt niets tegen me en deden alsof ik er niet was. Aan het eind vroeg een werknemer daar hoe ik het had gehad en dat ze me zo'n leuke stagiaire daar vonden. Nou ik had er dus niets van gemerkt.
Mijn advies blijf trouw aan jezelf. Probeer je wel open te stellen maar niet zover dat je het idee hebt dat je jezelf niet meer kan zijn.
En uiteindelijk als je ergens gaat werken kies jij ook zelf waar je wil gaan werken. Een stage is toch meer iets verplicht.
Houdt vol, even uitzingen. Het wordt vast wel beter!
Ik ben ook graag erg op mezelf maar als ik met fijne leuke mensen ben kan ik daar ook erg van genieten.
Ik heb een keer een stage gehad waarbij ik verplicht moest socializen/koffie drinken en al die mensen negeerden me. Ze zeiden echt niets tegen me en deden alsof ik er niet was. Aan het eind vroeg een werknemer daar hoe ik het had gehad en dat ze me zo'n leuke stagiaire daar vonden. Nou ik had er dus niets van gemerkt.
Mijn advies blijf trouw aan jezelf. Probeer je wel open te stellen maar niet zover dat je het idee hebt dat je jezelf niet meer kan zijn.
En uiteindelijk als je ergens gaat werken kies jij ook zelf waar je wil gaan werken. Een stage is toch meer iets verplicht.
Houdt vol, even uitzingen. Het wordt vast wel beter!
vrijdag 18 juni 2010 om 17:16
Ik herken het wel, je gevoelens.
Ik heb ooit een stage gehad waar ik 's ochtends binnen kwam, na lang zoeken waar ik moest zijn (en niemand die me even hielp, daar). Ik klop op de (open) deur, zeg "goedemorgen, ik ben Marels, ik ben de stagiaire" en ze kijken me aan en gaan zonder iets te zeggen door met hun gesprek. Dus ik ben dan maar binnen gelopen, heb mijn jas opgehangen enzo. Wist ik veel.
Man, wat een ellende.
Toen werd het middagpauze en moest ik alleen in het personeelsrestaurant gaan eten terwijl de rest allemaal beneden at. Mán, wat voelde ik me verrot toen.
En die hele stage is het niet beter geworden.
Wat voor richting zit jij trouwens? Want schreeuwen tegen patiënten/leerlingen/weet ik het vind ik dan weer niet zo oké. Trouwens, da's in geen enkele sector echt goed te praten. Maar goed, frustratie enzo, en je bent er vast zelf ook niet trots op
Stages gaan voorbij hoor, echt waar
Ik heb ooit een stage gehad waar ik 's ochtends binnen kwam, na lang zoeken waar ik moest zijn (en niemand die me even hielp, daar). Ik klop op de (open) deur, zeg "goedemorgen, ik ben Marels, ik ben de stagiaire" en ze kijken me aan en gaan zonder iets te zeggen door met hun gesprek. Dus ik ben dan maar binnen gelopen, heb mijn jas opgehangen enzo. Wist ik veel.
Man, wat een ellende.
Toen werd het middagpauze en moest ik alleen in het personeelsrestaurant gaan eten terwijl de rest allemaal beneden at. Mán, wat voelde ik me verrot toen.
En die hele stage is het niet beter geworden.
Wat voor richting zit jij trouwens? Want schreeuwen tegen patiënten/leerlingen/weet ik het vind ik dan weer niet zo oké. Trouwens, da's in geen enkele sector echt goed te praten. Maar goed, frustratie enzo, en je bent er vast zelf ook niet trots op
Stages gaan voorbij hoor, echt waar
668, the neighbour of the Beast
vrijdag 18 juni 2010 om 17:16
Hey Stephanietje,
Een stage is een leerplek, dus mijn advies is om dat ook zo te zien. Je hoeft niet alles goed te doen. Hoe is het contact met je mentor? Zou je dit onderwerp met hem/ haar kunnen bespreken?
Je bent heel erg bezig met hoe je overkomt bij anderen. Ook logisch als je veel gepest bent. Maar in dit geval zijn het "maar" collega's. Ik krijg het gevoel dat dit niet alleen maar speelt op je stage? Heb je er al eens over nagedacht om eens met iemand er over te praten?
Ik vind het in ieder geval knap van je dat je wel ook je positieve kanten ziet!
Een stage is een leerplek, dus mijn advies is om dat ook zo te zien. Je hoeft niet alles goed te doen. Hoe is het contact met je mentor? Zou je dit onderwerp met hem/ haar kunnen bespreken?
Je bent heel erg bezig met hoe je overkomt bij anderen. Ook logisch als je veel gepest bent. Maar in dit geval zijn het "maar" collega's. Ik krijg het gevoel dat dit niet alleen maar speelt op je stage? Heb je er al eens over nagedacht om eens met iemand er over te praten?
Ik vind het in ieder geval knap van je dat je wel ook je positieve kanten ziet!
vrijdag 18 juni 2010 om 17:17
vrijdag 18 juni 2010 om 17:20
quote:Lizzielientje schreef op 18 juni 2010 @ 17:01:
ach lieve schat ik heb dat vroeger ook gehad op stages hoor en soms ook bij beginnende bijbaantjes. met de een klik je beter dan met de ander. Denk alsjeblieft niet dat het alleen aan jou ligt.
Ik ben ook graag erg op mezelf maar als ik met fijne leuke mensen ben kan ik daar ook erg van genieten.
Ik heb een keer een stage gehad waarbij ik verplicht moest socializen/koffie drinken en al die mensen negeerden me. Ze zeiden echt niets tegen me en deden alsof ik er niet was. Aan het eind vroeg een werknemer daar hoe ik het had gehad en dat ze me zo'n leuke stagiaire daar vonden. Nou ik had er dus niets van gemerkt.
Mijn advies blijf trouw aan jezelf. Probeer je wel open te stellen maar niet zover dat je het idee hebt dat je jezelf niet meer kan zijn.
En uiteindelijk als je ergens gaat werken kies jij ook zelf waar je wil gaan werken. Een stage is toch meer iets verplicht.
Houdt vol, even uitzingen. Het wordt vast wel beter!Precies, dat heb ik dus ook een beetje..want ik ga wel gewoon steeds bij iedereen aan de grote tafel zitten tijdens de lunch en na het werk om even wat te drinken, maar als ik dan iets zeg dan reageert niemand... Dat is niet echt uitnodigend om iets te zeggen...
En je hebt gelijk, bij stage speelt trouwens ook nog mee dat ik geen slechte beoordeling wil natuurlijk. Dat geeft nog extra druk, want ik wil echt niet dat ik hierop een onvoldoende krijg..
ach lieve schat ik heb dat vroeger ook gehad op stages hoor en soms ook bij beginnende bijbaantjes. met de een klik je beter dan met de ander. Denk alsjeblieft niet dat het alleen aan jou ligt.
Ik ben ook graag erg op mezelf maar als ik met fijne leuke mensen ben kan ik daar ook erg van genieten.
Ik heb een keer een stage gehad waarbij ik verplicht moest socializen/koffie drinken en al die mensen negeerden me. Ze zeiden echt niets tegen me en deden alsof ik er niet was. Aan het eind vroeg een werknemer daar hoe ik het had gehad en dat ze me zo'n leuke stagiaire daar vonden. Nou ik had er dus niets van gemerkt.
Mijn advies blijf trouw aan jezelf. Probeer je wel open te stellen maar niet zover dat je het idee hebt dat je jezelf niet meer kan zijn.
En uiteindelijk als je ergens gaat werken kies jij ook zelf waar je wil gaan werken. Een stage is toch meer iets verplicht.
Houdt vol, even uitzingen. Het wordt vast wel beter!Precies, dat heb ik dus ook een beetje..want ik ga wel gewoon steeds bij iedereen aan de grote tafel zitten tijdens de lunch en na het werk om even wat te drinken, maar als ik dan iets zeg dan reageert niemand... Dat is niet echt uitnodigend om iets te zeggen...
En je hebt gelijk, bij stage speelt trouwens ook nog mee dat ik geen slechte beoordeling wil natuurlijk. Dat geeft nog extra druk, want ik wil echt niet dat ik hierop een onvoldoende krijg..
vrijdag 18 juni 2010 om 17:23
quote:Marels schreef op 18 juni 2010 @ 17:16:
Ik herken het wel, je gevoelens.
Ik heb ooit een stage gehad waar ik 's ochtends binnen kwam, na lang zoeken waar ik moest zijn (en niemand die me even hielp, daar). Ik klop op de (open) deur, zeg "goedemorgen, ik ben Marels, ik ben de stagiaire" en ze kijken me aan en gaan zonder iets te zeggen door met hun gesprek. Dus ik ben dan maar binnen gelopen, heb mijn jas opgehangen enzo. Wist ik veel.
Man, wat een ellende.
Toen werd het middagpauze en moest ik alleen in het personeelsrestaurant gaan eten terwijl de rest allemaal beneden at. Mán, wat voelde ik me verrot toen.
En die hele stage is het niet beter geworden.
Wat voor richting zit jij trouwens? Want schreeuwen tegen patiënten/leerlingen/weet ik het vind ik dan weer niet zo oké. Trouwens, da's in geen enkele sector echt goed te praten. Maar goed, frustratie enzo, en je bent er vast zelf ook niet trots op
Stages gaan voorbij hoor, echt waar Oh jeetje... herkenbaar! Dat heb ik ook wel eens gehad, en ook toen zeiden ze achteraf 'ja, je deed niet eens moeite'. Ja vind je het gek...
Overigens was dat schreeuwen tegen ouders en vriend, dus mensen die er niks mee te maken hebben en wel tegen een stootje kunnen Niet goed te praten uiteraard maar die begrepen het wel. Ik loop stage op een basisschool, het afreageren op de kinderen zou ik echt nooit bewust doen.
Ik herken het wel, je gevoelens.
Ik heb ooit een stage gehad waar ik 's ochtends binnen kwam, na lang zoeken waar ik moest zijn (en niemand die me even hielp, daar). Ik klop op de (open) deur, zeg "goedemorgen, ik ben Marels, ik ben de stagiaire" en ze kijken me aan en gaan zonder iets te zeggen door met hun gesprek. Dus ik ben dan maar binnen gelopen, heb mijn jas opgehangen enzo. Wist ik veel.
Man, wat een ellende.
Toen werd het middagpauze en moest ik alleen in het personeelsrestaurant gaan eten terwijl de rest allemaal beneden at. Mán, wat voelde ik me verrot toen.
En die hele stage is het niet beter geworden.
Wat voor richting zit jij trouwens? Want schreeuwen tegen patiënten/leerlingen/weet ik het vind ik dan weer niet zo oké. Trouwens, da's in geen enkele sector echt goed te praten. Maar goed, frustratie enzo, en je bent er vast zelf ook niet trots op
Stages gaan voorbij hoor, echt waar Oh jeetje... herkenbaar! Dat heb ik ook wel eens gehad, en ook toen zeiden ze achteraf 'ja, je deed niet eens moeite'. Ja vind je het gek...
Overigens was dat schreeuwen tegen ouders en vriend, dus mensen die er niks mee te maken hebben en wel tegen een stootje kunnen Niet goed te praten uiteraard maar die begrepen het wel. Ik loop stage op een basisschool, het afreageren op de kinderen zou ik echt nooit bewust doen.
vrijdag 18 juni 2010 om 17:24
Dat is het he, die beoordeling.... Je loopt continue op je tenen. Dat had ik tenminste. Ik was zó bang voor negatief commentaar, terwijl ook dat enkel opbouwend bedoeld is.
Nu begin ik daar pas een beetje relaxter in te worden, en ik werk onderhand
En het helpt dat mijn werkgever daar heel fijn in is; dat ze hun kritiek op een rustige manier geven en me echt de kans geven er iets mee te doen. Ik heb het gevoel dat er geluisterd wordt.
En misschien komt dat wel doordat dit "werk" is, dus dat de relatie gelijkwaardiger is, ofzo, ik weet het niet.
In elk geval, als er voor mij hoop was, is het er voor jou ook
Nu begin ik daar pas een beetje relaxter in te worden, en ik werk onderhand
En het helpt dat mijn werkgever daar heel fijn in is; dat ze hun kritiek op een rustige manier geven en me echt de kans geven er iets mee te doen. Ik heb het gevoel dat er geluisterd wordt.
En misschien komt dat wel doordat dit "werk" is, dus dat de relatie gelijkwaardiger is, ofzo, ik weet het niet.
In elk geval, als er voor mij hoop was, is het er voor jou ook
668, the neighbour of the Beast
vrijdag 18 juni 2010 om 17:25
quote:Nijntje30 schreef op 18 juni 2010 @ 17:16:
Hey Stephanietje,
Een stage is een leerplek, dus mijn advies is om dat ook zo te zien. Je hoeft niet alles goed te doen. Hoe is het contact met je mentor? Zou je dit onderwerp met hem/ haar kunnen bespreken?
Je bent heel erg bezig met hoe je overkomt bij anderen. Ook logisch als je veel gepest bent. Maar in dit geval zijn het "maar" collega's. Ik krijg het gevoel dat dit niet alleen maar speelt op je stage? Heb je er al eens over nagedacht om eens met iemand er over te praten?
Ik vind het in ieder geval knap van je dat je wel ook je positieve kanten ziet!Ik heb er vanmiddag dus over gepraat met mijn mentor, maar vaak is het bij ons zo dat hij vooral praat en ik luister. Er is bijna niet tussen te komen.
Hij zegt overigens wel hetzelfde als jij; een stage is om te leren. Dat is wel fijn natuurlijk.
Overigens speelt het inderdaad niet alleen op stage. Ook op school zijn er wel mensen die me niet kunnen peilen en daar last van hebben. Ik vind het alleen wel lastig dat ik het gevoel krijg dat ze er ook geen moeite voor doen maar het mij wel kwalijk nemen.
Met iemand erover praten... misschien.. ik zat eigenlijk meer te denken aan een soort cursus ofzo. Met meerdere mensen, dan is het wat minder geforceerd?
Hey Stephanietje,
Een stage is een leerplek, dus mijn advies is om dat ook zo te zien. Je hoeft niet alles goed te doen. Hoe is het contact met je mentor? Zou je dit onderwerp met hem/ haar kunnen bespreken?
Je bent heel erg bezig met hoe je overkomt bij anderen. Ook logisch als je veel gepest bent. Maar in dit geval zijn het "maar" collega's. Ik krijg het gevoel dat dit niet alleen maar speelt op je stage? Heb je er al eens over nagedacht om eens met iemand er over te praten?
Ik vind het in ieder geval knap van je dat je wel ook je positieve kanten ziet!Ik heb er vanmiddag dus over gepraat met mijn mentor, maar vaak is het bij ons zo dat hij vooral praat en ik luister. Er is bijna niet tussen te komen.
Hij zegt overigens wel hetzelfde als jij; een stage is om te leren. Dat is wel fijn natuurlijk.
Overigens speelt het inderdaad niet alleen op stage. Ook op school zijn er wel mensen die me niet kunnen peilen en daar last van hebben. Ik vind het alleen wel lastig dat ik het gevoel krijg dat ze er ook geen moeite voor doen maar het mij wel kwalijk nemen.
Met iemand erover praten... misschien.. ik zat eigenlijk meer te denken aan een soort cursus ofzo. Met meerdere mensen, dan is het wat minder geforceerd?
vrijdag 18 juni 2010 om 17:27
quote:nola schreef op 18 juni 2010 @ 17:17:
Ik vind het zo moeilijk. Ik probeer het wel, maar ik heb zó snel het gevoel dat ik mensen teveel ben, dat ik teveel van ze vraag, dat ik een last voor ze ben. En ja, dan doe ik het maar alleen.
Sorry maar wat probeer je dan werkelijk?Ik probeer al veel meer om in overleg dingen te doen, te vertellen wat ik die dag ga doen bijvoorbeeld. Hoe het ging wat ik gedaan heb. Me in gesprekken te mengen als ik er een mening over heb o.i.d. Mensen vriendelijk gedag te zeggen elke keer als ik ze tegen kom op de gang, gebeurtenissen aangrijpen om even met iemand te kletsen. Maar het komt voor mijn gevoel zo van één kant..
Ik vind het zo moeilijk. Ik probeer het wel, maar ik heb zó snel het gevoel dat ik mensen teveel ben, dat ik teveel van ze vraag, dat ik een last voor ze ben. En ja, dan doe ik het maar alleen.
Sorry maar wat probeer je dan werkelijk?Ik probeer al veel meer om in overleg dingen te doen, te vertellen wat ik die dag ga doen bijvoorbeeld. Hoe het ging wat ik gedaan heb. Me in gesprekken te mengen als ik er een mening over heb o.i.d. Mensen vriendelijk gedag te zeggen elke keer als ik ze tegen kom op de gang, gebeurtenissen aangrijpen om even met iemand te kletsen. Maar het komt voor mijn gevoel zo van één kant..
vrijdag 18 juni 2010 om 17:29
quote:Marels schreef op 18 juni 2010 @ 17:24:
Dat is het he, die beoordeling.... Je loopt continue op je tenen. Dat had ik tenminste. Ik was zó bang voor negatief commentaar, terwijl ook dat enkel opbouwend bedoeld is.
Nu begin ik daar pas een beetje relaxter in te worden, en ik werk onderhand
En het helpt dat mijn werkgever daar heel fijn in is; dat ze hun kritiek op een rustige manier geven en me echt de kans geven er iets mee te doen. Ik heb het gevoel dat er geluisterd wordt.
En misschien komt dat wel doordat dit "werk" is, dus dat de relatie gelijkwaardiger is, ofzo, ik weet het niet.
In elk geval, als er voor mij hoop was, is het er voor jou ook
Ja precies. De volgende stage die ik loop is mijn Lio-stage dus ik zou graag de bevestiging krijgen dat ik het toch echt wel kan
Jouw werkgever klinkt inderdaad erg fijn. Ik heb ook wel zulke mentoren gehad, die alles nog wel positief wisten te buigen enzo. Dat scheelt vaak ook al een hele hoop. Opmerkingen als 'ik hoor ook vaak collega's over je' vind ik nou ook niet de meest handige.
Fijn dat het bij jou goedgekomen is!
Dat is het he, die beoordeling.... Je loopt continue op je tenen. Dat had ik tenminste. Ik was zó bang voor negatief commentaar, terwijl ook dat enkel opbouwend bedoeld is.
Nu begin ik daar pas een beetje relaxter in te worden, en ik werk onderhand
En het helpt dat mijn werkgever daar heel fijn in is; dat ze hun kritiek op een rustige manier geven en me echt de kans geven er iets mee te doen. Ik heb het gevoel dat er geluisterd wordt.
En misschien komt dat wel doordat dit "werk" is, dus dat de relatie gelijkwaardiger is, ofzo, ik weet het niet.
In elk geval, als er voor mij hoop was, is het er voor jou ook
Ja precies. De volgende stage die ik loop is mijn Lio-stage dus ik zou graag de bevestiging krijgen dat ik het toch echt wel kan
Jouw werkgever klinkt inderdaad erg fijn. Ik heb ook wel zulke mentoren gehad, die alles nog wel positief wisten te buigen enzo. Dat scheelt vaak ook al een hele hoop. Opmerkingen als 'ik hoor ook vaak collega's over je' vind ik nou ook niet de meest handige.
Fijn dat het bij jou goedgekomen is!
vrijdag 18 juni 2010 om 17:36
vrijdag 18 juni 2010 om 17:37
Misschien een gekke vraag, maar; weet je wel zeker dat de studie die je doet, de juiste is? Ik herken je gevoel nl erg goed (gelukkig niet zo extreem als jij meemaakt qua reacties -of beter gezegd non-reacties-) en toevallig ook in het onderwijs (VO). En het was voor mij inderdaad niet de juiste richting. Vond de theorie en het praktische werken (op de opleiding dus) heel leuk, maar echt het voor de klas staan op zich, nee dat was niks voor mij.
vrijdag 18 juni 2010 om 17:38
quote:Marels schreef op 18 juni 2010 @ 17:36:
Mijn werkgever is op zich ook echt wel fijn, maar negatieve feedback blijft negatieve feedback en daar moet je gewoon mee om kunnen gaan. En da's makkelijker gezegd dan gedaan, maar ik moet zeggen dat het me op het moment gewoon goed af gaat.Tis ook maar net hoe iets gezegd wordt, is mijn ervaring. En hoe diegene normaal in een werksituatie met je omgaat....dat kan echt zoveel verschil maken in hoe iets bij je overkomt.
Mijn werkgever is op zich ook echt wel fijn, maar negatieve feedback blijft negatieve feedback en daar moet je gewoon mee om kunnen gaan. En da's makkelijker gezegd dan gedaan, maar ik moet zeggen dat het me op het moment gewoon goed af gaat.Tis ook maar net hoe iets gezegd wordt, is mijn ervaring. En hoe diegene normaal in een werksituatie met je omgaat....dat kan echt zoveel verschil maken in hoe iets bij je overkomt.
vrijdag 18 juni 2010 om 17:38
Is jouw gevoel ook wat de werkelijkheid echt is?
Hoewel je die gevoelens niet voor niets hebt, is het misschien beter om meer te gaan varen op je ratio.
Rationeel zijn dus.
Rationeler is vaak ook reeëler.
Je komt er wel uit, heet zijn groeistuipen, ook in dit ben je nu aan het leren op je stage.
Misschien kan je het tussen je leerdoelen zetten, kan worden gewaardeerd, het getuigt van zelfinzicht.
Hoewel je die gevoelens niet voor niets hebt, is het misschien beter om meer te gaan varen op je ratio.
Rationeel zijn dus.
Rationeler is vaak ook reeëler.
Je komt er wel uit, heet zijn groeistuipen, ook in dit ben je nu aan het leren op je stage.
Misschien kan je het tussen je leerdoelen zetten, kan worden gewaardeerd, het getuigt van zelfinzicht.
..popcorn?
vrijdag 18 juni 2010 om 17:45
Misschien moet je wel n keer "schreeuwen"op je werk. Niet in decibels, maar gewoon je mond open doen, en zeggen wat je dwars zit.
Je mentor praat, jij luistert. Dat moet ook omgekeerd kunnen, schrijf op wat je wil zeggen /vragen, en neem dat briefje mee. Of vraag eens aan een collega hoe je hem het beste aan kan pakkenmisschien met meer humor of veel directer dan jij nu doet. En luistert hij dan wel wat beter
Je mentor praat, jij luistert. Dat moet ook omgekeerd kunnen, schrijf op wat je wil zeggen /vragen, en neem dat briefje mee. Of vraag eens aan een collega hoe je hem het beste aan kan pakkenmisschien met meer humor of veel directer dan jij nu doet. En luistert hij dan wel wat beter
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
vrijdag 18 juni 2010 om 17:47
Ik heb nu een stagiaire en zie het van de andere kant. Het is knap lastig om goed in te schatten wat er in het hoofd van zo iemand omgaat. Zij was in het begin ook heel gesloten en onzeker, maar ik ben er ook op blijven hameren dat het een leerplek is. Dat het doel niet is dat we kwalitatief hoogwaardig werk van haar verwachten, wel dat ze iets doet met de leerpunten die we in het POP opgesteld hebben. Dit wordt haar laatste week en volgens mij heeft ze het over het algemeen genomen toch wel naar haar zin gehad. Maar ons clubje is ook gewoon heel open en gezellig, dat scheelt.
Wat vreselijk naar dat je zo goed als genegeerd wordt. Waarom neem je dan een stagiaire aan denk ik altijd. Verder vraag ik me net als Sarah Scott af of dit de juiste richting voor jou is? Het is toch even doorbijten meid. Dat geldt voor school, studie en stage. Daarna heb ik persoonlijk toch het idee gehad dat ik zelf meer de touwtjes in handen had. Misschien helpt dat vooruitzicht je?
En verder, je bent niet teveel voor mensen. En paradoxaal kun je juist 'teveel' zijn als je niet voldoende plek inneemt, niet aanwezig en actief genoeg bent. Probeer over die schroom heen te komen, al dan niet met een coach (op school?). Vergeet niet, brutalen hebben de halve wereld. Nu wil ik niet dat je brutaal wordt, maar het is wel hoe het werkt!
Wat vreselijk naar dat je zo goed als genegeerd wordt. Waarom neem je dan een stagiaire aan denk ik altijd. Verder vraag ik me net als Sarah Scott af of dit de juiste richting voor jou is? Het is toch even doorbijten meid. Dat geldt voor school, studie en stage. Daarna heb ik persoonlijk toch het idee gehad dat ik zelf meer de touwtjes in handen had. Misschien helpt dat vooruitzicht je?
En verder, je bent niet teveel voor mensen. En paradoxaal kun je juist 'teveel' zijn als je niet voldoende plek inneemt, niet aanwezig en actief genoeg bent. Probeer over die schroom heen te komen, al dan niet met een coach (op school?). Vergeet niet, brutalen hebben de halve wereld. Nu wil ik niet dat je brutaal wordt, maar het is wel hoe het werkt!
vrijdag 18 juni 2010 om 17:51
quote:Sarah Scott schreef op 18 juni 2010 @ 17:37:
Misschien een gekke vraag, maar; weet je wel zeker dat de studie die je doet, de juiste is? Ik herken je gevoel nl erg goed (gelukkig niet zo extreem als jij meemaakt qua reacties -of beter gezegd non-reacties-) en toevallig ook in het onderwijs (VO). En het was voor mij inderdaad niet de juiste richting. Vond de theorie en het praktische werken (op de opleiding dus) heel leuk, maar echt het voor de klas staan op zich, nee dat was niks voor mij. Ik wil sowieso niet de rest van mijn leven fulltime voor de klas staan inderdaad, ik wil remedial teacher worden uiteindelijk. Hele klassen kan ik wel, maar ik vind het minder leuk dan kleine groepjes. Momenteel ben ik daar trouwens ook het meest mee bezig, om kinderen en groepjes apart te begeleiden. Maar dat klopt wel dus
Misschien een gekke vraag, maar; weet je wel zeker dat de studie die je doet, de juiste is? Ik herken je gevoel nl erg goed (gelukkig niet zo extreem als jij meemaakt qua reacties -of beter gezegd non-reacties-) en toevallig ook in het onderwijs (VO). En het was voor mij inderdaad niet de juiste richting. Vond de theorie en het praktische werken (op de opleiding dus) heel leuk, maar echt het voor de klas staan op zich, nee dat was niks voor mij. Ik wil sowieso niet de rest van mijn leven fulltime voor de klas staan inderdaad, ik wil remedial teacher worden uiteindelijk. Hele klassen kan ik wel, maar ik vind het minder leuk dan kleine groepjes. Momenteel ben ik daar trouwens ook het meest mee bezig, om kinderen en groepjes apart te begeleiden. Maar dat klopt wel dus
vrijdag 18 juni 2010 om 17:58
quote:nola schreef op 18 juni 2010 @ 17:38:
Is jouw gevoel ook wat de werkelijkheid echt is?
Hoewel je die gevoelens niet voor niets hebt, is het misschien beter om meer te gaan varen op je ratio.
Rationeel zijn dus.
Rationeler is vaak ook reeëler.
Je komt er wel uit, heet zijn groeistuipen, ook in dit ben je nu aan het leren op je stage.
Misschien kan je het tussen je leerdoelen zetten, kan worden gewaardeerd, het getuigt van zelfinzicht.Mijn gevoel was dus in eerste instantie dat mijn mentor mij initiatiefloos vond, naar aanleiding van dit gesprek kwam er dit dus uit. Dit heeft hij letterlijk gezegd, dus ik ga er vanuit dat dit wel de werkelijkheid is ja. Op stage in ieder geval.
In mijn leerdoelen zal het inderdaad zeker naar voren komen
Is jouw gevoel ook wat de werkelijkheid echt is?
Hoewel je die gevoelens niet voor niets hebt, is het misschien beter om meer te gaan varen op je ratio.
Rationeel zijn dus.
Rationeler is vaak ook reeëler.
Je komt er wel uit, heet zijn groeistuipen, ook in dit ben je nu aan het leren op je stage.
Misschien kan je het tussen je leerdoelen zetten, kan worden gewaardeerd, het getuigt van zelfinzicht.Mijn gevoel was dus in eerste instantie dat mijn mentor mij initiatiefloos vond, naar aanleiding van dit gesprek kwam er dit dus uit. Dit heeft hij letterlijk gezegd, dus ik ga er vanuit dat dit wel de werkelijkheid is ja. Op stage in ieder geval.
In mijn leerdoelen zal het inderdaad zeker naar voren komen
vrijdag 18 juni 2010 om 18:00
quote:nlies schreef op 18 juni 2010 @ 17:45:
Misschien moet je wel n keer "schreeuwen"op je werk. Niet in decibels, maar gewoon je mond open doen, en zeggen wat je dwars zit.
Je mentor praat, jij luistert. Dat moet ook omgekeerd kunnen, schrijf op wat je wil zeggen /vragen, en neem dat briefje mee. Of vraag eens aan een collega hoe je hem het beste aan kan pakkenmisschien met meer humor of veel directer dan jij nu doet. En luistert hij dan wel wat beterAan een collega vragen is inderdaad wel een idee.. schreeuwen tegen minder bekende mensen vind ik namelijk gewoon wel echt heel moeilijk
Misschien moet je wel n keer "schreeuwen"op je werk. Niet in decibels, maar gewoon je mond open doen, en zeggen wat je dwars zit.
Je mentor praat, jij luistert. Dat moet ook omgekeerd kunnen, schrijf op wat je wil zeggen /vragen, en neem dat briefje mee. Of vraag eens aan een collega hoe je hem het beste aan kan pakkenmisschien met meer humor of veel directer dan jij nu doet. En luistert hij dan wel wat beterAan een collega vragen is inderdaad wel een idee.. schreeuwen tegen minder bekende mensen vind ik namelijk gewoon wel echt heel moeilijk
vrijdag 18 juni 2010 om 18:01
quote:MiNouTje schreef op 18 juni 2010 @ 17:47:
Ik heb nu een stagiaire en zie het van de andere kant. Het is knap lastig om goed in te schatten wat er in het hoofd van zo iemand omgaat. Zij was in het begin ook heel gesloten en onzeker, maar ik ben er ook op blijven hameren dat het een leerplek is. Dat het doel niet is dat we kwalitatief hoogwaardig werk van haar verwachten, wel dat ze iets doet met de leerpunten die we in het POP opgesteld hebben. Dit wordt haar laatste week en volgens mij heeft ze het over het algemeen genomen toch wel naar haar zin gehad. Maar ons clubje is ook gewoon heel open en gezellig, dat scheelt.
Wat vreselijk naar dat je zo goed als genegeerd wordt. Waarom neem je dan een stagiaire aan denk ik altijd. Verder vraag ik me net als Sarah Scott af of dit de juiste richting voor jou is? Het is toch even doorbijten meid. Dat geldt voor school, studie en stage. Daarna heb ik persoonlijk toch het idee gehad dat ik zelf meer de touwtjes in handen had. Misschien helpt dat vooruitzicht je?
En verder, je bent niet teveel voor mensen. En paradoxaal kun je juist 'teveel' zijn als je niet voldoende plek inneemt, niet aanwezig en actief genoeg bent. Probeer over die schroom heen te komen, al dan niet met een coach (op school?). Vergeet niet, brutalen hebben de halve wereld. Nu wil ik niet dat je brutaal wordt, maar het is wel hoe het werkt! Haha ja mijn ouders snappen ook nooit dat ik dit soort dingen lastig vind, die staan vooraan als er iets geregeld moet worden. Ik had daar graag wat meer van meegekregen. Die schroom, hoe kom je überhaupt over zoiets heen?
Ik heb nu een stagiaire en zie het van de andere kant. Het is knap lastig om goed in te schatten wat er in het hoofd van zo iemand omgaat. Zij was in het begin ook heel gesloten en onzeker, maar ik ben er ook op blijven hameren dat het een leerplek is. Dat het doel niet is dat we kwalitatief hoogwaardig werk van haar verwachten, wel dat ze iets doet met de leerpunten die we in het POP opgesteld hebben. Dit wordt haar laatste week en volgens mij heeft ze het over het algemeen genomen toch wel naar haar zin gehad. Maar ons clubje is ook gewoon heel open en gezellig, dat scheelt.
Wat vreselijk naar dat je zo goed als genegeerd wordt. Waarom neem je dan een stagiaire aan denk ik altijd. Verder vraag ik me net als Sarah Scott af of dit de juiste richting voor jou is? Het is toch even doorbijten meid. Dat geldt voor school, studie en stage. Daarna heb ik persoonlijk toch het idee gehad dat ik zelf meer de touwtjes in handen had. Misschien helpt dat vooruitzicht je?
En verder, je bent niet teveel voor mensen. En paradoxaal kun je juist 'teveel' zijn als je niet voldoende plek inneemt, niet aanwezig en actief genoeg bent. Probeer over die schroom heen te komen, al dan niet met een coach (op school?). Vergeet niet, brutalen hebben de halve wereld. Nu wil ik niet dat je brutaal wordt, maar het is wel hoe het werkt! Haha ja mijn ouders snappen ook nooit dat ik dit soort dingen lastig vind, die staan vooraan als er iets geregeld moet worden. Ik had daar graag wat meer van meegekregen. Die schroom, hoe kom je überhaupt over zoiets heen?
