Vergeven

Er zijn wel mensen die een moordenaar hebben vergeven.

Deze vrouw laat enorme kracht zien:
https://www.youtube.com/watch?v=0Z5SGI5Jdns

Heb je de lie ma du poeh- methode van Willem Glaudemans wel eens geprobeerd?

https://youtu.be/gdgPAetNY5U

Het verhaal van deze vrouw heeft mij een tijdje terug veel gedaan.

Ik probeer nu om verder te gaan, voorbij de vraag of ik bepaalde personen kan en wil vergeven. Het is een vraag die mij jarenlang tot stilstand heeft gebracht. En dat wil ik niet meer. En dat besef geeft meer rust.
Maar of ik tegenover deze personen kan staan en letterlijk kan zeggen dat ik ze vergeef, dat weet ik nog steeds niet.

tvp

Ik ben er slecht in.

Ik wou dat ik kon vergeven! Als ik bepaalde mensen bepaalde dingen zou kunnen vergeven zou ik ws heel wat minder depressief zijn. Maar ik heb geen idee hoe het moet. Ben er veel mee bezig (geweest), ook in therapie. Therapeuten hadden er ook niks zinnigs over te zeggen.

Ik denk dat vergeven nog niet eens altijd hoeft, maar dat het meer gaat om het een plekje geven/acceptatie? Dat heeft mij erg geholpen. Ik hoef sommige mensen echt niet te vergeven (zeker zonder erkenning of berouw). Maar ik kan het wel loslaten en accepteren dat wat er is gebeurt heel kut en oneerlijk is, maar dat dat nou eenmaal is gebeurd. Voor mij was dat ik een heftig geval wel een proces van jaren. Heel soms laait de boosheid nog wel op.

Met kleinere dingen probeer ik te kijken naar het verhaal erachter. We beoordelen anderen vaak op hun gedrag en onszelf op de intentie of het verhaal achter ons gedrag

Strikje,

Er zijn dingen die ik mezelf niet vergeef omdat het voelt als 'lekker makkelijk' of 'ik heb het recht niet om mezelf te vergeven' o.i.d.

En ja, dat zijn dus dingen die ik altijd bij me zal houden.
Ik kan en wil helemaal niks met vergeving naar mezelf.

Ik heb wel in de loop der jaren er meer dingen tegenover kunnen zetten. Een beetje 'ik heb ook slechte dingen gedaan' in plaats van 'ik ben slecht'.

Als je liever kwaad bent, dan is vergeven opgeven..

Ik heb nog nooit iemand iets vergeven geloof ik. Ik heb ook nog zelden iemand iets kwalijk genomen trouwens.

Mensen zijn wie ze zijn en iedereen maakt fouten. De een is helaas definitiever dan de andere. Ik maak ze zelf ook dus ik ben ook nooit zo lang boos op mezelf.

Maar mensen die over mijn grenzen heen gaan, die gaan meteen mijn leven uit daar is verder geen sprake van vergeven.

Ik richt me over het algemeen liever op mijn eigen aandeel in iets dan op het aandeel van een ander, dan blijf ik vaak al weg van beschuldigen en dat soort dingen.

Ik kan niet vergeven; of ik wil het niet. Ik vind het een stom idee. Vergeven voelt voor mij als jezelf voorliegen dat het niet gebeurd is. Nee, het is gebeurt en dat blijft zo. Dat betekent niet dat het daar voor mij moet eindigen. Niemand is perfect. Als bv. een goede vriend mij verloochend dan vergeef ik dat niet, maar na verloop van tijd en als de verdere acties mijn vertrouwen herstellen dan kan ik wel weer vrienden worden/blijven met zo'n persoon. Maar dat is dan 'inclusief' wat er gebeurd is, dat vlak ik niet uit.

Met trauma's wil ik ook uberhaupt niet vergeven. Maar je moet voor jezelf wel een manier vinden om door te gaan. "Een plekje geven." Maar ik zal tot in de eeuwenis die persoon willen zien branden. Dat zijn twee verschillende dingen.

Ik lees mee, wat maakt dat wij vergeven kunnen en hoe kan deze kennis ons (lees; mij) helpen om dit proces te versnellen...

Het zou voor mij een hoop aangenamer maken

strikjemetstippels schreef: ↑

23-09-2018 17:16

Naar he. Geheel tegen in mijn karakter dacht ik ik gooi het over andere boeg, dus niet met het hoofd maar meer emotionele/spirituele benadering met zo'n coach via alternatieve behandelingen die in mijn enorm uitgebreide aanvullend pakket zit. Raar genoeg werkt dat dus wel verhelderend om met iemand te praten die heel erg met emotie bezig is (en ik veel met ratio) maar dan wel een professioneel iemand is.

Na ik ook hier eens op een zeldzame ontboezeming te horen kreeg hoe hard ik voor me zelf was, en van haar dus ook, besef ik nu ook dat dat zo is. Denk ik

Is jou veel onrecht aan gedaan dat je het niet kunt, of is het gewoon iets dat je echt echt echt niet in je hebt?

Ik heb het vergeven op zich wel in me, maar niet in dit geval. Ik ben ook helemaal niet gauw boos en al helemaal niet wraakzuchtig. Met de 'gewone dingen van het leven' heb ik niet zo'n moeite en als daar iets mis gaat, kan ik meestal prima vergeven. Ja, ik vind dat mij heel veel onrecht aangedaan is en ik denk dat als de verantwoordelijken ook inderdaad hun verantwoordelijkheid zouden nemen voor wat ze gedaan hebben en excuus zouden aanbieden, dat ik misschien wel zou kunnen vergeven. Al is dat op zich niet nodig voor vergeving. Ik heb ooit het een en ander over vergeving opgeschreven uit een artikel daarover in de Happinez (sorry als het te zweverig is) dat mij wel een aantal inzichten heeft gegeven.

Ik ben heel lang bezig geweest te proberen uit te zoeken wat vergeving is. De uitkomst van dat proces is helaas niet dat ik dat nu weet, ik weet het nog steeds niet. Maar ik heb wel geleerd wat het NIET is. In dat artikel kwamen een heel aantal dingen langs waarvan ik ooit gedacht had dat het vergeving was, maar wat het niet bleek te zijn. Het artikel zegt dat vergeven is; de wens opgeven dat het verleden anders was geweest. Daar kan ik nog steeds niks mee. Dat zal ik nooit kunnen. Ok, daar komt-ie dan:

Uit de Happinez:

Vergeving
De traditionele manier van denken over vergeven is: de ander heeft mij iets vreselijks aangedaan en nu moet ik tegen mijn natuurlijke impuls ingaan en hem vergeven. Vergeven betekent de wens opgeven dat het verleden beter was geweest. Om echt te vergeven moeten we iets doen dat in de praktijk vaak tegen alles indruist: compassie tonen. Dat begint met empathie -je verplaatsen in andermans schoenen- en vervolgens buiten je eigen visie treden om zo te zien dat de ander, ondanks zijn daad, een medemens is, gelijk aan jezelf. Het lijkt een paradox, maar om de demonische band met de ander te verbreken, moeten we inzien dat we op een dieper niveau verbonden zijn met die ander. Zolang je de ander als een monster of een sneue figuur blijft zien, kun je niet vergeven. Wie een mens ontmenselijkt, ontmenselijkt in feite ook zichzelf.

Wat vergeven niet is:
-Vergeven is niet tolereren. Het heeft niets te maken met door de vingers zien van verkeerd gedrag. Integendeel: vergeven zal je juist helpen om je grenzen helder te stellen en je behoeften duidelijk te communiceren.
-Vergeven is niet goedpraten. Goedpraten is eigenlijk een subtiele manier van ontkennen wat er is gebeurd. 'Ach, hij heeft een nare jeugd gehad.' Met het aandragen van verzachtende omstandigheden voor het gedrag van de ander, verhinder je juist dat je kunt vergeven.
-Vergeven doe je niet uit een superioriteitsgevoel. Als je iemand vergeeft of medelijden met hem hebt omdat je hem dom vindt, verwar je vergeving met arrogantie en veroordeling.
-Vergeven is niet de lieve vrede bewaren. De zaak sussen, ruzies de kop indrukken, is niet de weg naar vergeving. Wie niet wil kijken naar wat er onder de oppervlakte borrelt, kan ook niet beginnen met vergeven.
-Vergeven is niet vergeten. In werkelijkheid onthouden we natuurlijk prima wat er is gebeurd. Vergeten kan wel het resultaat zijn van een effectief vergevingsproces.
-Vergeven is iets anders dan verzoenen, ook al kan dat een mooie uitkomst zijn. Ook iemand die is overleden, onbereikbaar is of die je niet kent, kun je vergeven.

Misschien heb je er iets aan.

Ik kan wel vergeven. Maar alleen bij mensen die onbereikbaar zijn (geworden). Voor mij was dat een heel langdurig proces. In eerste instantie wil ik niks meer te maken hebben met de mensen die mij kwaad hebben gedaan of die mij hebben gekwetst. Pas als ik voorbij de boosheid ben, voorbij mijn gekwetstheid, dan kan ik loslaten en vergeven.

Bij mensen die dicht bij me staan, die vergeef ik soms elke dag wel dingen. Het is ook maar net hoe groot je het begrip 'vergeven' neemt. Ja, mijn man is wel eens onterecht boos op mij, mijn dochter zegt wel eens iets naars tegen mij. Daar blijf ik niet mee lopen. Dat wordt uitgesproken en dan kunnen we weer verder. Dat is voor mij ook vergeven.

Er zijn ook mensen die wat verder weg staan, maar waar ik wel noodgedwongen mee om moet gaan, zoals collega's, leidinggevenden enz. Als die te vaak tegen mijn zere been schoppen, dan verlies ik alle respect voor ze. Die vergeef ik niet op een of andere manier.

strikjemetstippels schreef: ↑

23-09-2018 18:54

heb jij wel eens iets echt heel fouts gedaan? Kon jij dit dan ook zo toe passen op zoiets?

Wat bedoel je daar mee, want fout, buiten wetgeving om, is een subjectief iets.

Bedoel je iets fout wat mezelf raakt of een ander?

strikjemetstippels schreef: ↑

23-09-2018 17:18

Ja, dat is uiteraard ook een beetje in die hoek, dat plaatsje geven.

Misschien is het ook zo dat ik de sterke overtuiging heb dat ik niet mag vergeven worden, en anderen niets kwalijk mág nemen om dat ik zelf xyz, en door die frictie ontstaat er onmacht/woede. Of zo.

Fijn om mensen hun gedachten te lezen in ieder geval want ik kan lastig om gaan met dingen die niet tastbaar zijn of niet logisch in elkaar zitten.

Ohh ja naar mezelf toe kan ik het idd niet, dan ben ik vrij genadeloos haha. Dat is erg lastig...

Ik kan slecht vergeven. Mensen die mij erg gekwetst/gepest hebben, daar heb ik nog haatgevoelens bij. Zoals mijn kleuterjuf. Een vrouw die mij niet mocht en niet begreep. Ze kleineerde en vernederde me waar klasgenoten bij waren. Vaak werd me ingewreven wat een niks ik was. Dit was de aanzet van een negatief zelfbeeld. In de jaren daarna op de middelbare school en het MBO ben ik veel gepest. Ook om dezelfde dingen. Een deel zat al in mezelf, namelijk Autisme. Daardoor zijn bepaalde dingen lastiger. Maar zowel ik als mijn moeder zijn van mening dat de juf mijn klachten versterkt heeft. Heel soms kom ik haar tegen en we kijken beiden weg. Juf en ik. Als ik destijds een excuus had gekregen had ik daar misschien anders over gedacht. Maar dat excuus verwacht ik niet meer. Ik zou wel willen dat ik makkelijker kon vergeven. Als ik daarover hoor en lees, schijn je veel gelukkiger te zijn. Weten doe ik het niet.

Pavlovski schreef: ↑

23-09-2018 20:09

Ik kan wel vergeven. Maar alleen bij mensen die onbereikbaar zijn (geworden). Voor mij was dat een heel langdurig proces. In eerste instantie wil ik niks meer te maken hebben met de mensen die mij kwaad hebben gedaan of die mij hebben gekwetst. Pas als ik voorbij de boosheid ben, voorbij mijn gekwetstheid, dan kan ik loslaten en vergeven.

Bij mensen die dicht bij me staan, die vergeef ik soms elke dag wel dingen. Het is ook maar net hoe groot je het begrip 'vergeven' neemt. Ja, mijn man is wel eens onterecht boos op mij, mijn dochter zegt wel eens iets naars tegen mij. Daar blijf ik niet mee lopen. Dat wordt uitgesproken en dan kunnen we weer verder. Dat is voor mij ook vergeven.

Er zijn ook mensen die wat verder weg staan, maar waar ik wel noodgedwongen mee om moet gaan, zoals collega's, leidinggevenden enz. Als die te vaak tegen mijn zere been schoppen, dan verlies ik alle respect voor ze. Die vergeef ik niet op een of andere manier.

Vind dit erg mooi geschreven en ik herken er ook wel het één en ander in.
Mensen die dichtbij mij staan, kan ik ook makkelijker vergeven.
Maar met mensen die verder van me afstaan, vind ik dit ook wel moeilijker.
Niet alleen met collega's, maar ook bijvoorbeeld met voormalig vriendschappen, waarmee het contact op een vervelende manier over is gegaan.
Vind dat soort situaties erg moeilijk.
Sommigen zie ik ook eigenlijk nooit meer, maar toch kan ik er soms toch nog veel negativiteit bij voelen, als ik er weer aan terugdenk.

Vergeven doe je niet zozeer voor die ander maar vooral voor jezelf. Voor je eigen peace of mind.

Als je iemand niet kunt vergeven dan raakt deze persoon je blijkbaar nog steeds.
Dat is een proces dat je niet altijd zelf in de hand hebt.
Is vergeven altijd 'goed'?
Is niet vergeven 'zwak'?

Het hangt van zoveel factoren af.

Lastige vraag. Het heeft denk ik ook veel te maken met zaken kunnen loslaten, een soort kunnen berusten.

Lijkt mij ook vrij lastig om uit te splitsen: anderen vergeven of jezelf vergeven. Sommige dingen heb ik mijzelf kunnen vergeven omdat ik op dat punt in mijn leven ook niet veel beter had kunnen doen, andere zaken weer niet omdat ik destijds ook wel beter had kunnen weten.
Anderen vergeven heb ik niet echt hoeven doen, voordat mensen mij echt diep kunnen kwetsen heb ik er meestal al een streep onder getrokken. Afgesloten hoofdstuk. Dan prevel ik voor de vorm wel eens een ‘wat leuk/wat erg’ als ik weet dat de boodschapper weet heeft van een oude band. Maar van binnen voel of vind ik niets. Niet bij slecht nieuws, niets bij goed nieuws. Gewoon een zwart gat. Vergeten doe ik nooit. Dus het is bij mij een interne optelsom bij sommige mensen.