Psyche
alle pijlers
Vergeving: wat is het precies en hoe doen mensen dat?
dinsdag 18 augustus 2009 om 20:28
Wat verstaan jullie precies onder vergeving? Is het dat je iemand iets niet meer kwalijk neemt, of dat je niet meer boos bent maar het wel nog steeds fout vindt, of dat je helemaal begrijpt waarom iemand datgene gedaan heeft? Of zit het nog anders?
En hoe kom je precies tot vergeving? Is het noodzakelijk dat iemand daarvoor spijt betuigt? En hoe doe je het nou als je om redenen voor jezélf iemand zou willen vergeven, maar het lukt je gewoon niet?
En als je iemand iets uit een ver verleden vergeeft, laat je dat dan nog weten aan diegene, of is het alleen een afsluiting voor jezelf?
Iemand heeft mij als kind iets zeer kwalijks aangedaan. En nadat hij erop is aangesproken heeft hij zijn excuses aangeboden, waarna hij stiekem nóg een paar keer heeft gedaan.
Ik heb dat nooit kunnen vergeven, en ik zou nog steeds niet weten hoe dat moest. Eigenlijk hoop ik dat ie ergens een ellendig leven leidt.
Maar ik lees de laatste tijd nogal eens dat het voor jezelf erg bevrijdend kan zijn om te vergeven. Bovendien ben ik met een aantal religieuze kwesties bezig waardoor ik denk dat ik eigenlijk er beter aan zou doen hem te vergeven en de boel mentaal af te sluiten. Die rancune voelt namelijk ook niet echt prettig voor mezelf.
Is er iemand die hier ervaring mee heeft?
En hoe kom je precies tot vergeving? Is het noodzakelijk dat iemand daarvoor spijt betuigt? En hoe doe je het nou als je om redenen voor jezélf iemand zou willen vergeven, maar het lukt je gewoon niet?
En als je iemand iets uit een ver verleden vergeeft, laat je dat dan nog weten aan diegene, of is het alleen een afsluiting voor jezelf?
Iemand heeft mij als kind iets zeer kwalijks aangedaan. En nadat hij erop is aangesproken heeft hij zijn excuses aangeboden, waarna hij stiekem nóg een paar keer heeft gedaan.
Ik heb dat nooit kunnen vergeven, en ik zou nog steeds niet weten hoe dat moest. Eigenlijk hoop ik dat ie ergens een ellendig leven leidt.
Maar ik lees de laatste tijd nogal eens dat het voor jezelf erg bevrijdend kan zijn om te vergeven. Bovendien ben ik met een aantal religieuze kwesties bezig waardoor ik denk dat ik eigenlijk er beter aan zou doen hem te vergeven en de boel mentaal af te sluiten. Die rancune voelt namelijk ook niet echt prettig voor mezelf.
Is er iemand die hier ervaring mee heeft?
woensdag 19 augustus 2009 om 12:36
quote:dorinke schreef op 18 augustus 2009 @ 23:41:
Zoals ik het hier lees is vergeven dus hetzelfde als verwerken. Of is er een verschil?Vind ik ook lastig hoor, het verschil te zien. Want zoals velen het hier schrijven lijkt vergeven inderdaad veel op verwerken: datgene wat je voor jezelf doet, te leren de angst en pijn los te laten.
Zoals ik het hier lees is vergeven dus hetzelfde als verwerken. Of is er een verschil?Vind ik ook lastig hoor, het verschil te zien. Want zoals velen het hier schrijven lijkt vergeven inderdaad veel op verwerken: datgene wat je voor jezelf doet, te leren de angst en pijn los te laten.
woensdag 19 augustus 2009 om 12:37
quote:Bubbles_ schreef op 18 augustus 2009 @ 23:53:
Vergeven is het vrij worden van het negatieve gevoel wat een ander bij je veroorzaakt (heeft).
Als iemand je iets aangedaan heeft kun je daar heel erg lang boos/verdrietig/gefrustreerd om blijven en dat is begrijpelijk.
Alleen... er is er maar 1 die je daarmee te pakken hebt en dat ben je zelf.
Op een gegeven moment vind je het niet leuk meer om jezelf zo te voelen en ga je langzaam aan dat gevoel loslaten onder het mom van: die ander merkt er niks van dat ik me zo voel, dus ik schiet er niets mee op om me zo te voelen.
Op het moment dat je iemand vergeven hebt (en dat is deels een onbewust proces, zo ineens is het er) zal het negatieve gevoel overgaan in een neutraal gevoel en zul je aan jezelf merken dat je er rustiger onder bent, niet meer met een kloppend hart aan diegene (of wat hij/zij je heeft aangedaan) denkt, kun je beter relativeren en zul je je een heel stuk prettiger voelen.
Dank je voor de uitleg, op zich vind ik het wel helder, en ook goed, maar zoals iemand hierboven ook al zegt, dit lijkt voor mij veel op verwerken. Kun jij aangeven wat voor jou het verschil is tussen deze vorm van vergeven, en van verwerken?
Vergeven is het vrij worden van het negatieve gevoel wat een ander bij je veroorzaakt (heeft).
Als iemand je iets aangedaan heeft kun je daar heel erg lang boos/verdrietig/gefrustreerd om blijven en dat is begrijpelijk.
Alleen... er is er maar 1 die je daarmee te pakken hebt en dat ben je zelf.
Op een gegeven moment vind je het niet leuk meer om jezelf zo te voelen en ga je langzaam aan dat gevoel loslaten onder het mom van: die ander merkt er niks van dat ik me zo voel, dus ik schiet er niets mee op om me zo te voelen.
Op het moment dat je iemand vergeven hebt (en dat is deels een onbewust proces, zo ineens is het er) zal het negatieve gevoel overgaan in een neutraal gevoel en zul je aan jezelf merken dat je er rustiger onder bent, niet meer met een kloppend hart aan diegene (of wat hij/zij je heeft aangedaan) denkt, kun je beter relativeren en zul je je een heel stuk prettiger voelen.
Dank je voor de uitleg, op zich vind ik het wel helder, en ook goed, maar zoals iemand hierboven ook al zegt, dit lijkt voor mij veel op verwerken. Kun jij aangeven wat voor jou het verschil is tussen deze vorm van vergeven, en van verwerken?
woensdag 19 augustus 2009 om 12:39
Want om het nog iets ingewikkelder te maken: de vergeving die in de bijbel genoemd wordt heeft toch wel te maken met de ander, de dader zogezegd, dat je die zijn daden niet langer nadraagt.
Nou weet ik dat velen hier steigeren zodra de bijbel ter sprake komt en dat mag je ook rustig doen, maar het is wel de achtergrond van mijn vraag en daarom ook als invalshoek voor mij belangrijk.
Nou weet ik dat velen hier steigeren zodra de bijbel ter sprake komt en dat mag je ook rustig doen, maar het is wel de achtergrond van mijn vraag en daarom ook als invalshoek voor mij belangrijk.
woensdag 19 augustus 2009 om 13:53
Misschien gaat vergeven inderdaad samen met het moment dat je die ander voor je ziet, als een mens. Met fouten.
En die persoon niet langer alleen maar kunt/wilt zien als diegene die jou iets heel ergs heeft aangedaan. Dat je daarbij de verantwoordelijkheid voor het leven met die daad, in gedachten weer terug geeft aan die persoon.
Als ik naar mezelf kijk, heeft het me een tijdje gekost om zover te komen dat ik nu aan mijn ex kan denken als iemand die zich heel verkeerd heeft gedragen (psychisch en lichamelijk geweld) maar die ook zijn eigen verhaal heeft en zijn eigen weg die hij moet gaan. Ik denk dat mijn instelling, zoals domnaiefmutsje schreef, verbittering voorkomt.
Ik vind wat hij heeft gedaan verkeerd, het heeft dingen stukgemaakt, het heeft bepaalde consequenties voor de toekomst, maar ik kies er inmiddels voor om mijn deel te verwerken en daar van te leren, en mijn aandeel in het geheel te accepteren en daar iets mee te doen.
Wat zijn deel betreft, is dat zijn verantwoordelijkheid.
Ik zie hem nu als eenzaam, in de war, vastgelopen. Als mens met fouten. Ik gun het hem eigenlijk wel om hier zelf iets mee te kunnen doen. Dat wil niet zeggen dat ik hem wil zien of iets daarvan wil delen of meemaken ofzo, ik zie het echt als los van mijzelf.
Ik vind dat ik kwaad mag zijn, hem een klootzak mag vinden, maar dat is allemaal onderdeel van mijn eigen proces, aangezien woede aanzet tot verandering en dat gebeurt in mijzelf. Maar misschien is dit alles zo ook wel een fase waar ik nu in zit?
Voor mij is het in ieder geval merkbaar positiever en productiever gebleken de laatste tijd om mij niet te richten op hem en hem daarmee groot en belangrijk en negatief te maken qua invloed.
Ik vind het wel een mooie gedachte om te kunnen vergeven om daarmee (als idee in jezelf) de betrokkenen de kans te geven te leren en te groeien als mens.
Hoop dat ik het een beetje heb kunnen uitleggen wat ik bedoel.
En die persoon niet langer alleen maar kunt/wilt zien als diegene die jou iets heel ergs heeft aangedaan. Dat je daarbij de verantwoordelijkheid voor het leven met die daad, in gedachten weer terug geeft aan die persoon.
Als ik naar mezelf kijk, heeft het me een tijdje gekost om zover te komen dat ik nu aan mijn ex kan denken als iemand die zich heel verkeerd heeft gedragen (psychisch en lichamelijk geweld) maar die ook zijn eigen verhaal heeft en zijn eigen weg die hij moet gaan. Ik denk dat mijn instelling, zoals domnaiefmutsje schreef, verbittering voorkomt.
Ik vind wat hij heeft gedaan verkeerd, het heeft dingen stukgemaakt, het heeft bepaalde consequenties voor de toekomst, maar ik kies er inmiddels voor om mijn deel te verwerken en daar van te leren, en mijn aandeel in het geheel te accepteren en daar iets mee te doen.
Wat zijn deel betreft, is dat zijn verantwoordelijkheid.
Ik zie hem nu als eenzaam, in de war, vastgelopen. Als mens met fouten. Ik gun het hem eigenlijk wel om hier zelf iets mee te kunnen doen. Dat wil niet zeggen dat ik hem wil zien of iets daarvan wil delen of meemaken ofzo, ik zie het echt als los van mijzelf.
Ik vind dat ik kwaad mag zijn, hem een klootzak mag vinden, maar dat is allemaal onderdeel van mijn eigen proces, aangezien woede aanzet tot verandering en dat gebeurt in mijzelf. Maar misschien is dit alles zo ook wel een fase waar ik nu in zit?
Voor mij is het in ieder geval merkbaar positiever en productiever gebleken de laatste tijd om mij niet te richten op hem en hem daarmee groot en belangrijk en negatief te maken qua invloed.
Ik vind het wel een mooie gedachte om te kunnen vergeven om daarmee (als idee in jezelf) de betrokkenen de kans te geven te leren en te groeien als mens.
Hoop dat ik het een beetje heb kunnen uitleggen wat ik bedoel.
woensdag 19 augustus 2009 om 14:03
quote:ellen2_ schreef op 19 augustus 2009 @ 12:39:
Want om het nog iets ingewikkelder te maken: de vergeving die in de bijbel genoemd wordt heeft toch wel te maken met de ander, de dader zogezegd, dat je die zijn daden niet langer nadraagt.
Nou weet ik dat velen hier steigeren zodra de bijbel ter sprake komt en dat mag je ook rustig doen, maar het is wel de achtergrond van mijn vraag en daarom ook als invalshoek voor mij belangrijk.Ik vind de bijbel als leidraad idd 'n beetje raar, want zo leg je jezelf allerlei dingen op die het leven moeilijker maken, niet makkelijker. Je moet gewoon doen waar jij je goed bij voelt en is dat wraakgevoelens koesteren op 't ene moment dan zul je daar baat bij hebben en is dat op 'n later moment die wraakgevoelens loslaten omdat je aandacht naar andere zaken gaat, dan is dat ook goed. Je moet jezelf niet in 'n positie laten dwingen en nee, het bevredigt totaal niet om je andere wang toe te keren. Dus bijbelse waanzin is niet aan mij besteed.
Want om het nog iets ingewikkelder te maken: de vergeving die in de bijbel genoemd wordt heeft toch wel te maken met de ander, de dader zogezegd, dat je die zijn daden niet langer nadraagt.
Nou weet ik dat velen hier steigeren zodra de bijbel ter sprake komt en dat mag je ook rustig doen, maar het is wel de achtergrond van mijn vraag en daarom ook als invalshoek voor mij belangrijk.Ik vind de bijbel als leidraad idd 'n beetje raar, want zo leg je jezelf allerlei dingen op die het leven moeilijker maken, niet makkelijker. Je moet gewoon doen waar jij je goed bij voelt en is dat wraakgevoelens koesteren op 't ene moment dan zul je daar baat bij hebben en is dat op 'n later moment die wraakgevoelens loslaten omdat je aandacht naar andere zaken gaat, dan is dat ook goed. Je moet jezelf niet in 'n positie laten dwingen en nee, het bevredigt totaal niet om je andere wang toe te keren. Dus bijbelse waanzin is niet aan mij besteed.
woensdag 19 augustus 2009 om 15:24
quote:elninjoo schreef op 19 augustus 2009 @ 14:03:
[...]
Ik vind de bijbel als leidraad idd 'n beetje raar, want zo leg je jezelf allerlei dingen op die het leven moeilijker maken, niet makkelijker.
Oh, er staan ook genoeg dingen in die mij het leven makkelijker en leuker maken hoor. Zoals bijvoorbeeld de aanbeveling om meer te kijken naar alles wat goed en fijn is in mijn leven in plaats van naar alles wat er mis is gegaan. Maar als je het ziet als een boek vol met beperkingen (dit mag niet en dat mag niet) dan kan ik me voorstellen dat het zo op je overkomt.
nee, het bevredigt totaal niet om je andere wang toe te keren.
Nou, de andere wang toekeren als in: sla hier ook nog maar eens lekker op, dat is ook niet echt mijn kopje thee .
Het is in algemene zin wél zo dat een conflict soms makkelijker oplost als je bereid bent in gesprek te blijven en niet meteen terug te slaan.
Maar er zijn situaties waar je je tegen moet beschermen en moet zien te voorkomen dat iemand je dat nog een keer kan aandoen (in mijn geval ging het over misbruik trouwens) en ik lees er niet in dat je dan die ander maar een vrijbrief moet geven om lekker door te gaan.
Daar ligt imo dus ook een precaire grens: vergeven moet dus betekenen dat je zélf afstand neemt van het gebeurde, niet dat je zegt: ach het was eigenlijk niet erg, geeft niks, al zou je het nóg een keer doen.
Maar hoe je in bijbelse zin moet vergeven, dat vind ik ook niet zo makkelijk uit te vissen.
[...]
Ik vind de bijbel als leidraad idd 'n beetje raar, want zo leg je jezelf allerlei dingen op die het leven moeilijker maken, niet makkelijker.
Oh, er staan ook genoeg dingen in die mij het leven makkelijker en leuker maken hoor. Zoals bijvoorbeeld de aanbeveling om meer te kijken naar alles wat goed en fijn is in mijn leven in plaats van naar alles wat er mis is gegaan. Maar als je het ziet als een boek vol met beperkingen (dit mag niet en dat mag niet) dan kan ik me voorstellen dat het zo op je overkomt.
nee, het bevredigt totaal niet om je andere wang toe te keren.
Nou, de andere wang toekeren als in: sla hier ook nog maar eens lekker op, dat is ook niet echt mijn kopje thee .
Het is in algemene zin wél zo dat een conflict soms makkelijker oplost als je bereid bent in gesprek te blijven en niet meteen terug te slaan.
Maar er zijn situaties waar je je tegen moet beschermen en moet zien te voorkomen dat iemand je dat nog een keer kan aandoen (in mijn geval ging het over misbruik trouwens) en ik lees er niet in dat je dan die ander maar een vrijbrief moet geven om lekker door te gaan.
Daar ligt imo dus ook een precaire grens: vergeven moet dus betekenen dat je zélf afstand neemt van het gebeurde, niet dat je zegt: ach het was eigenlijk niet erg, geeft niks, al zou je het nóg een keer doen.
Maar hoe je in bijbelse zin moet vergeven, dat vind ik ook niet zo makkelijk uit te vissen.
woensdag 19 augustus 2009 om 15:57
