Psyche
alle pijlers
verhuizen
dinsdag 22 juni 2010 om 19:36
.Even in het kort:
10 jaar geleden ben ik nogal halsoverkop verhuisd van het Noorden v/h land naar de Randstad. Ik zat middenin een scheiding, ging met nieuwe liefde samenwonen (inmiddels zijn we getrouwd) en kreeg een nieuwe baan. Beetje veel allemaal, ik kreeg dus ook een megaburnout. Na jaren ben ik weer een beetje opgekrabbeld, maar ik ben er wel door in de WAO beland (natuurlijk was er al meer aan de hand daarvoor, want anders was de klap niet zo hard geweest). Maar wennen hier in het westen kon ik niet echt. Dus wilde ik graag terug naar mijn roots. En nu is daar de mogelijkheid, we hebben een hartstikke leuk huis aangeboden gekregen, een kans die we niet kunnen laten schieten. Alleen.... het is zo snel, 1 juli de sleutel en weet je wat ik nou zo erg vind? Ik zit hier in therapie en heb net een doorbraak gehad, Ik vind het vreselijk om bij deze therapeut weg te moeten, ik vertrouw hem voor 1000 %. De afstand is te groot om deze therapie te blijven volgen (250 km). Ik probeer dus een manier te vinden om het goed af te ronden met hem, ik ga die man zooo missen (misschien daarom juist een goed moment om te stoppen?). Je zult zien, dat hij binnenkort ook vakantie heeft, dus misschien kan ik nog 2 a 3 keer komen...
Toch wil ik onze kans ook niet laten gaan. Pff, er komt zoveel op me af, ik ben uit mijn oude omgeving natuurlijk ook niet zo fijn weggegaan ooit (wel teruggeweest voor vakantie enzo hoor) en ineens vind ik het weer zo ver weg, alsof de Randstad 'the place to be' is, iets waar ik me altijd aan geergerd heb als Noorderling, maar nu zelf ook een beetje heb.
Ach, het duizelt me een beetje, dit is wat ik graag wilde en nu het zover is vind ik het doodeng
10 jaar geleden ben ik nogal halsoverkop verhuisd van het Noorden v/h land naar de Randstad. Ik zat middenin een scheiding, ging met nieuwe liefde samenwonen (inmiddels zijn we getrouwd) en kreeg een nieuwe baan. Beetje veel allemaal, ik kreeg dus ook een megaburnout. Na jaren ben ik weer een beetje opgekrabbeld, maar ik ben er wel door in de WAO beland (natuurlijk was er al meer aan de hand daarvoor, want anders was de klap niet zo hard geweest). Maar wennen hier in het westen kon ik niet echt. Dus wilde ik graag terug naar mijn roots. En nu is daar de mogelijkheid, we hebben een hartstikke leuk huis aangeboden gekregen, een kans die we niet kunnen laten schieten. Alleen.... het is zo snel, 1 juli de sleutel en weet je wat ik nou zo erg vind? Ik zit hier in therapie en heb net een doorbraak gehad, Ik vind het vreselijk om bij deze therapeut weg te moeten, ik vertrouw hem voor 1000 %. De afstand is te groot om deze therapie te blijven volgen (250 km). Ik probeer dus een manier te vinden om het goed af te ronden met hem, ik ga die man zooo missen (misschien daarom juist een goed moment om te stoppen?). Je zult zien, dat hij binnenkort ook vakantie heeft, dus misschien kan ik nog 2 a 3 keer komen...
Toch wil ik onze kans ook niet laten gaan. Pff, er komt zoveel op me af, ik ben uit mijn oude omgeving natuurlijk ook niet zo fijn weggegaan ooit (wel teruggeweest voor vakantie enzo hoor) en ineens vind ik het weer zo ver weg, alsof de Randstad 'the place to be' is, iets waar ik me altijd aan geergerd heb als Noorderling, maar nu zelf ook een beetje heb.
Ach, het duizelt me een beetje, dit is wat ik graag wilde en nu het zover is vind ik het doodeng
dinsdag 22 juni 2010 om 19:46
Maar 1 juli is over ruim een week....dat is wel gigantisch snel. Hebben jullie allebei een baan in 'het noorden' want zoals je weet liggen de banen daar niet voor het oprapen...hebben jullie kinderen die naar een andere school moeten?
Hebben jullie een koophuis?
Ik zou zeker niet zo halsoverkop gaan verhuizen...maar ik vind het wel vreemd dat je de therapeut als grootste struikelblok ziet..ik namelijk 100 andere struikelblokken waar je met geen woord over rept!
Hebben jullie een koophuis?
Ik zou zeker niet zo halsoverkop gaan verhuizen...maar ik vind het wel vreemd dat je de therapeut als grootste struikelblok ziet..ik namelijk 100 andere struikelblokken waar je met geen woord over rept!
dinsdag 22 juni 2010 om 19:55
Kan me voorstellen dat het niet makkelijk is om een vertrouwde therapeut los te laten. En dat je inmiddels toch meer hebt opgebouwd dan je eerst dacht, wat je achter moet laten.
Maar je benoemt dat niet kunnen wennen in het westen en terug willen naar je roots, onderdeel is van je problemen. Zou het dan niet zo wezen dat een deel van de oorzaak wegnemen, ook zou kunnen betekenen dat dat een goede stap voorwaarts is in je herstelproces?
Je kunt in het noorden ongetwijfeld weer bij een ander terecht. Met een goede overdracht stapt deze in, waar je samen met je therapeut een doorbraak hebt gemaakt. En dan samen met het 'weer thuis zijn', zou je dat niet een heel end weer op weg helpen denk je?
Maar je benoemt dat niet kunnen wennen in het westen en terug willen naar je roots, onderdeel is van je problemen. Zou het dan niet zo wezen dat een deel van de oorzaak wegnemen, ook zou kunnen betekenen dat dat een goede stap voorwaarts is in je herstelproces?
Je kunt in het noorden ongetwijfeld weer bij een ander terecht. Met een goede overdracht stapt deze in, waar je samen met je therapeut een doorbraak hebt gemaakt. En dan samen met het 'weer thuis zijn', zou je dat niet een heel end weer op weg helpen denk je?
oh that purrrrrrrrrfect feeling
dinsdag 22 juni 2010 om 20:20
Even wat antwoorden:
1 juli de sleutel, dan hoeven we er niet direct in, we gaan van huur naar huur.
En tuurlijk 'gelukkigmeisje', ik zie heel veel andere struikelblokken, maar dit is iets waar ik nogal mee bezig ben momenteel. Ik voel me erg afhankelijk van de therapeut, hoort bij deze fase van de therapie, heeft met gevoelens van overdracht enz. te maken en dat is een positief iets, de therapie werkt, maar ben er dus nog niet helemaal 'doorheen', zodat ik 'los' sterk genoeg sta voor mijn gevoel.
Ik schrijf het hier even van me af, omdat ik merk dat ik nog niet echt blij kan zijn, maar er ergens een knoop in mijn maag zit.
En aangezien ik in therapie heb geleerd om mijn gevoelens serieus te nemen , doe ik dat ook en vraag me af wat die knoop is.
1 juli de sleutel, dan hoeven we er niet direct in, we gaan van huur naar huur.
En tuurlijk 'gelukkigmeisje', ik zie heel veel andere struikelblokken, maar dit is iets waar ik nogal mee bezig ben momenteel. Ik voel me erg afhankelijk van de therapeut, hoort bij deze fase van de therapie, heeft met gevoelens van overdracht enz. te maken en dat is een positief iets, de therapie werkt, maar ben er dus nog niet helemaal 'doorheen', zodat ik 'los' sterk genoeg sta voor mijn gevoel.
Ik schrijf het hier even van me af, omdat ik merk dat ik nog niet echt blij kan zijn, maar er ergens een knoop in mijn maag zit.
En aangezien ik in therapie heb geleerd om mijn gevoelens serieus te nemen , doe ik dat ook en vraag me af wat die knoop is.
dinsdag 22 juni 2010 om 20:25
quote:Poezewoes schreef op 22 juni 2010 @ 19:55:
Je kunt in het noorden ongetwijfeld weer bij een ander terecht. Met een goede overdracht stapt deze in, waar je samen met je therapeut een doorbraak hebt gemaakt. En dan samen met het 'weer thuis zijn', zou je dat niet een heel end weer op weg helpen denk je?Dit is de eerste therapeut bij wie ik me veilig voel en die door mijn muur heeft weten te breken. Dat heeft bij mij waarschijnlijk gevoelens van afhankelijkheid opgewekt, ik zag deze therapie als eindpunt, de laatste stap naar 'genezing', dus wil ik liever niet naar een nieuwe.
Je kunt in het noorden ongetwijfeld weer bij een ander terecht. Met een goede overdracht stapt deze in, waar je samen met je therapeut een doorbraak hebt gemaakt. En dan samen met het 'weer thuis zijn', zou je dat niet een heel end weer op weg helpen denk je?Dit is de eerste therapeut bij wie ik me veilig voel en die door mijn muur heeft weten te breken. Dat heeft bij mij waarschijnlijk gevoelens van afhankelijkheid opgewekt, ik zag deze therapie als eindpunt, de laatste stap naar 'genezing', dus wil ik liever niet naar een nieuwe.
dinsdag 22 juni 2010 om 20:28
quote:gelukkigmeisje schreef op 22 juni 2010 @ 19:46:
. Hebben jullie allebei een baan in 'het noorden' want zoals je weet liggen de banen daar niet voor het oprapen...hebben jullie kinderen die naar een andere school moeten?
!
De kinderen zijn al volwassen en wonen op zichzelf.
Mijn man werkt overigens zelfstandig, kan ook vanuit nieuwe woonplaats en ik zit, zoals ik al schreef, in de WAO, dus baan is geen belemmering.
. Hebben jullie allebei een baan in 'het noorden' want zoals je weet liggen de banen daar niet voor het oprapen...hebben jullie kinderen die naar een andere school moeten?
!
De kinderen zijn al volwassen en wonen op zichzelf.
Mijn man werkt overigens zelfstandig, kan ook vanuit nieuwe woonplaats en ik zit, zoals ik al schreef, in de WAO, dus baan is geen belemmering.
woensdag 23 juni 2010 om 12:58
quote:lila01 schreef op 22 juni 2010 @ 20:25:
[...]
Dit is de eerste therapeut bij wie ik me veilig voel en die door mijn muur heeft weten te breken. Dat heeft bij mij waarschijnlijk gevoelens van afhankelijkheid opgewekt, ik zag deze therapie als eindpunt, de laatste stap naar 'genezing', dus wil ik liever niet naar een nieuwe.
Is dit puur aan de therapeut te wijten denk je? Ik kan me namelijk voorstellen dat deze persoon op het juiste moment in jouw leven kwam. Dat het dus niet alleen aan hem ligt, maar vooral ook aan jou: dat jij je open wist te stellen. Ik geloof namelijk dat hoe goed een therapeut ook is, dat jij diegene bent die het hem mogelijk maakt om bij jou door te dringen.
Waar ligt het aan dat zo'n goede klik met deze persoon hebt? Want als je er nu achter bent/komt wat voor (persoons)kenmerken en methoden of achtergronden een therapeut nodig heeft om jou te raken en jou verder te helpen, kun je gericht een vervanger zoeken in een andere omgeving. Wellicht kun je samen met je huidige therapeut erachter komen wat voor persoon je op die andere plek verder kan helpen? Als je namelijk voor jezelf op een rij hebt wat voor therapeut je zoekt, zul je veel makkelijker bij de juiste persoon terechtkomen.
En praat sowieso met je therapeut over je angsten en verwachtingen, hij kan waarschijnlijk helpen duidelijkheid te scheppen. En misschien kun je voor de vakantie wat extra bij hem langskomen?
Succes Lila!
[...]
Dit is de eerste therapeut bij wie ik me veilig voel en die door mijn muur heeft weten te breken. Dat heeft bij mij waarschijnlijk gevoelens van afhankelijkheid opgewekt, ik zag deze therapie als eindpunt, de laatste stap naar 'genezing', dus wil ik liever niet naar een nieuwe.
Is dit puur aan de therapeut te wijten denk je? Ik kan me namelijk voorstellen dat deze persoon op het juiste moment in jouw leven kwam. Dat het dus niet alleen aan hem ligt, maar vooral ook aan jou: dat jij je open wist te stellen. Ik geloof namelijk dat hoe goed een therapeut ook is, dat jij diegene bent die het hem mogelijk maakt om bij jou door te dringen.
Waar ligt het aan dat zo'n goede klik met deze persoon hebt? Want als je er nu achter bent/komt wat voor (persoons)kenmerken en methoden of achtergronden een therapeut nodig heeft om jou te raken en jou verder te helpen, kun je gericht een vervanger zoeken in een andere omgeving. Wellicht kun je samen met je huidige therapeut erachter komen wat voor persoon je op die andere plek verder kan helpen? Als je namelijk voor jezelf op een rij hebt wat voor therapeut je zoekt, zul je veel makkelijker bij de juiste persoon terechtkomen.
En praat sowieso met je therapeut over je angsten en verwachtingen, hij kan waarschijnlijk helpen duidelijkheid te scheppen. En misschien kun je voor de vakantie wat extra bij hem langskomen?
Succes Lila!
woensdag 23 juni 2010 om 13:04
woensdag 23 juni 2010 om 18:43
Ik ga morgen eerst maar eens met hem bellen, heb pas volgende week een afspraak. Waar ik me vooral druk over maak, stel je voor dat hij vanaf volgende week drie weken vakantie heeft, dan ben ik onderhand ook al bijna verhuisd . Ik wil graag nog een keer of drie naar hem toe. Voor mijn gevoel heb ik dan genoeg tijd om het goed af te sluiten.
woensdag 23 juni 2010 om 18:44
En dan kan ik me eindelijk richten op de goede dingen van deze verandering, lukt me nu nog niet . Mijn therapeut heeft een vrij onconventionele aanpak, wat betekent dat je eerst de diepte ingaat (waarbij ook gevoelens van afhankelijkheid ontstaan), je diepste verdriet voelen, om daardoor te komen bij je werkelijke wensen en verlangens, je ware zelf zeg maar. Ik ben net door het diepste dal heengegaan (au, wat deed dat pijn zeg) twee weken geleden. Voelde me na een hele moeilijke week alsof ik wakker was geworden uit een lange periode van vervreemding van mezelf.
Nu heb ik als opdracht om elke dag een moment te nemen om naar die pijn te gaan, om te voorkomen dat ik weer op de automatische piloot ga. Dat doe ik braaf hoor, maar het vervolg is zo belangrijk.
Nu heb ik als opdracht om elke dag een moment te nemen om naar die pijn te gaan, om te voorkomen dat ik weer op de automatische piloot ga. Dat doe ik braaf hoor, maar het vervolg is zo belangrijk.
