Psyche
alle pijlers
Vervolg dwanggedachten verwonden baby
woensdag 20 juli 2022 om 10:07
Even van me afschrijven. Een paar weken verder en mijn klachten zijn duidelijker. Ik heb een postpartum depressie, een angststoornis en postpartum ocd. Dit betekent ocd gericht op mijn baby.
Wellicht gaan lezers denken dat ik de meest gestoorde persoon en een slechte moeder ben, maar ik zal even toelichten hoe dit is en dat ik zelf niet kies voor de dwanggedachten. Mijn dwanggedachten gaan vaak over het verwonden van mijn kind. In het begin schrok ik me rot en kwam ik meerdere keren in een paniekaanval. Juist omdat dat het laatste is wat ik wil doen (ik hou écht zielsveel van mijn baby). Messen en scharen durf ik niet meer te gebruiken. Overal zie ik gevaar in en dat speelt het beeld zich in mijn hoofd af dat of ik iets doe bij hem of dat er iets anders gebeurt. Ik durf hem niet naar de gastouder te brengen, omdat ik bang ben dat er een ongeluk komt met de bakfiets (ook al voor me gezien in mijn hoofd) en ik ben ook bang dat hij stopt met ademen. Daarom slaap ik zelf nauwelijks. Ik gebruik lorazepam, maar zonder doe ik geen oog dicht. Wil het graag afbouwen, vanwege verslavingsgevaar, maar een slechte nachtrust is de ergste trigger voor dwanggedachten. Dus ik weet niet zo goed hoe ik hieruit kom.
Er komt hulp van de GGZ aan huis en ik heb wekelijks een gesprek met de psychiater. Zij achten de kans dat ik iets doe bij mijn kind nihil, juist omdat mijn hoofd me op deze manier waarschuwt om dingen níet te doen, psychotisch ben ik niet. Ik wil ze niet denken, echt niet. Maar zes weken verder en ik merk zo weinig vooruitgang. Het maakt me paniekerig en depressief: gaat dit dan nooit meer over? Mijn hoofd is elke dag een wandelende horrorfilm. Het is gewoonweg verschrikkelijk.
En dan het schuldgevoel tegenover mijn kind. Aan hem merk je niks, hij lacht lief en volgens mij is hij gek op me. Maar het schuldgevoel zegt: je bent een monster, je verdient hem niet. En daarom denk ik regelmatig dat ik beter kan verdwijnen. Dat mijn man en hij beter samen af zijn. Iig qua veiligheid, en ik vind het enorm belangrijk dat mijn kind veilig opgroeit.
Ik zit nu 3 weken aan de escitalopram 10mg. Ik merk alleen nog te weinig vooruitgang. Misschien nog iets langer volhouden? Ik had mijn hoop hierop gevestigd, dus ook dit stelt me teleur.
Wellicht gaan lezers denken dat ik de meest gestoorde persoon en een slechte moeder ben, maar ik zal even toelichten hoe dit is en dat ik zelf niet kies voor de dwanggedachten. Mijn dwanggedachten gaan vaak over het verwonden van mijn kind. In het begin schrok ik me rot en kwam ik meerdere keren in een paniekaanval. Juist omdat dat het laatste is wat ik wil doen (ik hou écht zielsveel van mijn baby). Messen en scharen durf ik niet meer te gebruiken. Overal zie ik gevaar in en dat speelt het beeld zich in mijn hoofd af dat of ik iets doe bij hem of dat er iets anders gebeurt. Ik durf hem niet naar de gastouder te brengen, omdat ik bang ben dat er een ongeluk komt met de bakfiets (ook al voor me gezien in mijn hoofd) en ik ben ook bang dat hij stopt met ademen. Daarom slaap ik zelf nauwelijks. Ik gebruik lorazepam, maar zonder doe ik geen oog dicht. Wil het graag afbouwen, vanwege verslavingsgevaar, maar een slechte nachtrust is de ergste trigger voor dwanggedachten. Dus ik weet niet zo goed hoe ik hieruit kom.
Er komt hulp van de GGZ aan huis en ik heb wekelijks een gesprek met de psychiater. Zij achten de kans dat ik iets doe bij mijn kind nihil, juist omdat mijn hoofd me op deze manier waarschuwt om dingen níet te doen, psychotisch ben ik niet. Ik wil ze niet denken, echt niet. Maar zes weken verder en ik merk zo weinig vooruitgang. Het maakt me paniekerig en depressief: gaat dit dan nooit meer over? Mijn hoofd is elke dag een wandelende horrorfilm. Het is gewoonweg verschrikkelijk.
En dan het schuldgevoel tegenover mijn kind. Aan hem merk je niks, hij lacht lief en volgens mij is hij gek op me. Maar het schuldgevoel zegt: je bent een monster, je verdient hem niet. En daarom denk ik regelmatig dat ik beter kan verdwijnen. Dat mijn man en hij beter samen af zijn. Iig qua veiligheid, en ik vind het enorm belangrijk dat mijn kind veilig opgroeit.
Ik zit nu 3 weken aan de escitalopram 10mg. Ik merk alleen nog te weinig vooruitgang. Misschien nog iets langer volhouden? Ik had mijn hoop hierop gevestigd, dus ook dit stelt me teleur.
woensdag 20 juli 2022 om 10:12
Sterkte! Het enige wat ik kan zeggen, is dat deze gedachtes niet 'abnormaal' zijn en jou geen slechte moeder maken. En het klopt wat je psychiater zegt. Ik las laatst een wetenschappelijk artikel dat mensen soms zulke gedachtes hebben waarbij ze zichzelf of een ander in gevaar brengen, terwijl ze dat nooit daadwerkelijk zouden willen uitvoeren. Dat is inderdaad om jezelf te waarschuwen. Ik ga even kijken of ik het artikel kan vinden.
Edit: hierbij de link.
https://www.quest.nl/mens/psychologie/a ... ke-acties/
Edit: hierbij de link.
https://www.quest.nl/mens/psychologie/a ... ke-acties/
anoniem_64cfe301a7422 wijzigde dit bericht op 20-07-2022 10:13
11.45% gewijzigd
woensdag 20 juli 2022 om 10:12
Een toevoeging: iedere dwanggedachte is begonnen als een intrusie toen ik net bevallen was. Waar andere mensen intrusies loslaten, ga ik ze overanalyseren, schrik ik er erg van en laat ik ze niet los. Daar heb ik dan wekenlang nog steeds last van. En degenen die me het meest bang maken, komen het vaakst terug.
Zelf ben ik een kind uit een problematisch gezin. Gewelddadige vader, vastgezeten vanwege mishandeling en pogingen moord op moeder en we hebben in een blijf van mijn lijf huis gezeten. Later toch weer teruggegaan naar vader en toen begon het weer van voor af aan. Toen hij overleed toen ik 17 was, kreeg ik mijn leven terug. En ik vind mezelf niet zielig hoor, maar ik ben bang dat deze wonden opengehaald zijn op het moment dat ik bevallen ben. Want daarvoor ging het eigenlijk allemaal best goed, ondanks mijn voorgeschiedenis.
Zelf ben ik een kind uit een problematisch gezin. Gewelddadige vader, vastgezeten vanwege mishandeling en pogingen moord op moeder en we hebben in een blijf van mijn lijf huis gezeten. Later toch weer teruggegaan naar vader en toen begon het weer van voor af aan. Toen hij overleed toen ik 17 was, kreeg ik mijn leven terug. En ik vind mezelf niet zielig hoor, maar ik ben bang dat deze wonden opengehaald zijn op het moment dat ik bevallen ben. Want daarvoor ging het eigenlijk allemaal best goed, ondanks mijn voorgeschiedenis.
woensdag 20 juli 2022 om 10:14
Ik heb de oplossing ook niet, maar wil alleen zeggen dat ik het echt afschuwelijk vind voor je.
Blijf in overleg met de hulpverlening en met de psychiater. En tegen die laatste mag je ook gewoon zeggen 'Luister eens, fijn dat jij zo zeker weet dat ik mijn kind niets aan ga doen. Zelf voel ik die zekerheid helemaal niet en dat drijft me tot wanhoop.'
Heel veel sterkte.
Blijf in overleg met de hulpverlening en met de psychiater. En tegen die laatste mag je ook gewoon zeggen 'Luister eens, fijn dat jij zo zeker weet dat ik mijn kind niets aan ga doen. Zelf voel ik die zekerheid helemaal niet en dat drijft me tot wanhoop.'
Heel veel sterkte.
woensdag 20 juli 2022 om 10:14
Ik begrijp een heel eind hoe je je voelt. Heb ook ooit een dwangstoornis gehad. Bij jou lijkt het een hormonale zaak. Wellicht versterkt door zaken die al eerder speelden?
Postnatale depressie is tijdelijk. Hoe lang tijdelijk is, zal bij iedereen verschillen denk ik. Maar het gaat over, echt. Met de juiste hulp, gesprekken, medicatie.
Je bent een goede moeder, want je hebt hulp gezocht voor je aandoening. Als je kanker had gehad, had je vast deze gedachten niet gehad.
Mijn tip: vecht er niet tegen. Dat versterkt de angst en de dwang. Het is er, jij bent er, je baby is er. Laat alles er maar even zijn.
woensdag 20 juli 2022 om 10:15
Ach vrouw toch.CharlotteCcc schreef: ↑20-07-2022 10:12Een toevoeging: iedere dwanggedachte is begonnen als een intrusie toen ik net bevallen was. Waar andere mensen intrusies loslaten, ga ik ze overanalyseren, schrik ik er erg van en laat ik ze niet los. Daar heb ik dan wekenlang nog steeds last van. En degenen die me het meest bang maken, komen het vaakst terug.
Zelf ben ik een kind uit een problematisch gezin. Gewelddadige vader, vastgezeten vanwege mishandeling en pogingen moord op moeder en we hebben in een blijf van mijn lijf huis gezeten. Later toch weer teruggegaan naar vader en toen begon het weer van voor af aan. Toen hij overleed toen ik 17 was, kreeg ik mijn leven terug. En ik vind mezelf niet zielig hoor, maar ik ben bang dat deze wonden opengehaald zijn op het moment dat ik bevallen ben. Want daarvoor ging het eigenlijk allemaal best goed, ondanks mijn voorgeschiedenis.
Heb je die achtergrond ook gedeeld met de hulpverlening?
woensdag 20 juli 2022 om 10:17
CharlotteCcc schreef: ↑20-07-2022 10:12Een toevoeging: iedere dwanggedachte is begonnen als een intrusie toen ik net bevallen was. Waar andere mensen intrusies loslaten, ga ik ze overanalyseren, schrik ik er erg van en laat ik ze niet los. Daar heb ik dan wekenlang nog steeds last van. En degenen die me het meest bang maken, komen het vaakst terug.
Zelf ben ik een kind uit een problematisch gezin. Gewelddadige vader, vastgezeten vanwege mishandeling en pogingen moord op moeder en we hebben in een blijf van mijn lijf huis gezeten. Later toch weer teruggegaan naar vader en toen begon het weer van voor af aan. Toen hij overleed toen ik 17 was, kreeg ik mijn leven terug. En ik vind mezelf niet zielig hoor, maar ik ben bang dat deze wonden opengehaald zijn op het moment dat ik bevallen ben. Want daarvoor ging het eigenlijk allemaal best goed, ondanks mijn voorgeschiedenis.
Voila, dit bedoelde ik bij mijn vorige post. Je hormonen zijn alleen de trigger geweest voor wat er al zat vanwege je jeugd. Je hebt nu hulp en daarmee de kans om ook je jeugd te verwerken.
woensdag 20 juli 2022 om 10:19
Allereerst zo flink dat je deze hulp allemaal opgezet hebt en hier zo eerlijk over durft te schrijven, hieruit blijkt echt dat je heel krachtig bent en je inzet. Natuurlijk zou je graag snelle vooruitgang willen maar je lichaam is natuurlijk ook nog moe van de bevalling en helaas duren dit soort klachten vaak lang en met vallen en opstaan, verwijt het jezelf niet als het niet zomaar in een paar weken geklaard is, neem de tijd! het belangrijkste is dat je zielsveel van je kind houdt en je best doet. Je bent absoluut geen monster. Je baby voelt vast dat je, hoe moeilijk de situatie ook is, je veel van hem houdt, dat uit zich in het feit dat hij lacht lief en is gek op jou is. Probeer daar je kracht uit te halen, en elk stapje vooruit kun je als een grote overwinning zien hoor! Sterkte!
woensdag 20 juli 2022 om 10:21
He Charlotte, ik moest laatst nog aan jou en je vorige topic denken en ik hoopte dat het inmiddels beter ging... Helaas dus niet het geval en ik wil je even een dikke knuffel geven
Goed dat je inmiddels hulp hebt en hopelijk geeft het je vertrouwen dat zij jou niet als een gevaar zien voor je kind. Je doet het goed, echt waar.
Goed dat je inmiddels hulp hebt en hopelijk geeft het je vertrouwen dat zij jou niet als een gevaar zien voor je kind. Je doet het goed, echt waar.
woensdag 20 juli 2022 om 10:24
Ik weet dat je het zelf echt niet gelooft, maar ik vind je wel echt een goede moeder!
- Je hebt hulp gezocht
- Je houdt heel veel van je baby
- Je slikt je medicatie
- Je doet alles wat in je macht ligt op dit moment!
Je eerste tijd met je baby is niet zoals bij een 'normale' vrouw en dat is heel, heel erg rot. Het 'hoort' op zijn minst een beetje leuk en fijn te zijn (hoewel het bij veel vrouwen zwaar is), en geen horrorfilm. Wat vreselijk dat dit bij jou wel zo is.
Maar dit gaat voorbij!
Blijft hier schrijven als dat je helpt.
Veel sterkte
- Je hebt hulp gezocht
- Je houdt heel veel van je baby
- Je slikt je medicatie
- Je doet alles wat in je macht ligt op dit moment!
Je eerste tijd met je baby is niet zoals bij een 'normale' vrouw en dat is heel, heel erg rot. Het 'hoort' op zijn minst een beetje leuk en fijn te zijn (hoewel het bij veel vrouwen zwaar is), en geen horrorfilm. Wat vreselijk dat dit bij jou wel zo is.
Maar dit gaat voorbij!
Blijft hier schrijven als dat je helpt.
Veel sterkte
woensdag 20 juli 2022 om 10:26
dat ik zelf niet kies voor de dwanggedachten
Ik weet dat ik de op niet mag quoten, maar ik wil even aanstippen dat ik het heel goed vind dat je dit beseft. Gedachten komen bij je (hiermee bedoel ik iedereen, niet alleen jou) op zonder dat je ervoor kiest. Dat de gedachte opkomt betekent niet dat dat is wat je vindt of dat je erachter staat. Mij heeft het boek 'Geloof niet alles wat je denkt' heel erg geholpen om dit echt te beseffen/geloven want eigenlijk gaan we er vaak vanuit dat we onze gedachten 'zijn' en dat maakt dit ook zo'n nare conditie. Heel veel sterkte!
Ik weet dat ik de op niet mag quoten, maar ik wil even aanstippen dat ik het heel goed vind dat je dit beseft. Gedachten komen bij je (hiermee bedoel ik iedereen, niet alleen jou) op zonder dat je ervoor kiest. Dat de gedachte opkomt betekent niet dat dat is wat je vindt of dat je erachter staat. Mij heeft het boek 'Geloof niet alles wat je denkt' heel erg geholpen om dit echt te beseffen/geloven want eigenlijk gaan we er vaak vanuit dat we onze gedachten 'zijn' en dat maakt dit ook zo'n nare conditie. Heel veel sterkte!
woensdag 20 juli 2022 om 10:32
Zenmomentje schreef: ↑20-07-2022 10:26dat ik zelf niet kies voor de dwanggedachten
Ik weet dat ik de op niet mag quoten, maar ik wil even aanstippen dat ik het heel goed vind dat je dit beseft. Gedachten komen bij je (hiermee bedoel ik iedereen, niet alleen jou) op zonder dat je ervoor kiest. Dat de gedachte opkomt betekent niet dat dat is wat je vindt of dat je erachter staat. Mij heeft het boek 'Geloof niet alles wat je denkt' heel erg geholpen om dit echt te beseffen/geloven want eigenlijk gaan we er vaak vanuit dat we onze gedachten 'zijn' en dat maakt dit ook zo'n nare conditie. Heel veel sterkte!
Ken het boek niet, maar wat een treffende titel!
woensdag 20 juli 2022 om 10:33
Hoi Charlotte, wat goed dat je je hier weer meldt, je gedachten en gevoelens hier deelt. Wat betreft de medicijnen zou ik ook even goed overleggen met de psychiater. Ik zie dat deze in de groep antidepressiva vallen en net als andere medicijnen in die categorie wat tijd nodig hebben voor ze gaan werken. Twee tot vier weken, maar kan ook wat langer zijn, lees ik. En bij depressies kunnen verschijnselen als zelfmoord- en/of zelfverwondingsgedachten (in eerste instantie) ook toenemen voor het middel werkt. Ik kan me voorstellen dat iets soortgelijks aan de hand zou kunnen zijn met jouw dwanggedachten. Ik zou het dus goed bespreken met de psychiater. Misschien dat er ook iets gedaan kan worden met de dosering of dat hij/zij voorstelt een ander middel te proberen. Niet leuk omdat je natuurlijk zsm verlichting wilt, maar het kan even duren met dit soort medicijnen.
Je bent goed bezig! Hou vol en blijf hier vooral schrijven als dat je helpt
Je bent goed bezig! Hou vol en blijf hier vooral schrijven als dat je helpt
canis-felis wijzigde dit bericht op 20-07-2022 10:35
0.47% gewijzigd
Ik kan heel Nederland inmiddels horen zuchten.
woensdag 20 juli 2022 om 10:34
Eens met alle voorgaande reacties. Wat ik nog wil zeggen is dat 3 weken je medicijnen slikken voor angst echt nog kort is. Je hebt kans dat het over een paar weken beter werkt. Mij is gezegd dat het zich opbouwt.
Ik slikte ook lorazepam in de nacht maar kreeg een schema om af te bouwen wat goed hielp. Niet opeens stoppen, maar van een hele naar een halve naar een kwart. Van iedere avond naar om de nacht. Daarna af en toe nog een paracetamol gepakt om te slapen en nu niks meer.
Je klinkt als een hele lieve en goede moeder!
Ik slikte ook lorazepam in de nacht maar kreeg een schema om af te bouwen wat goed hielp. Niet opeens stoppen, maar van een hele naar een halve naar een kwart. Van iedere avond naar om de nacht. Daarna af en toe nog een paracetamol gepakt om te slapen en nu niks meer.
Je klinkt als een hele lieve en goede moeder!
woensdag 20 juli 2022 om 10:35
Och Charlotte wat ontzettend naar voor je
Ik kan je hier geen advies, tips of herkenning in geven, maar wel heel veel kracht en sterkte om weer beter te worden!
Je bent echt een hele goede moeder, je mannetje was en is enorm gewenst bij jullie!
Je hebt hulp en medicatie, nu nog de tijd nodig hebben om je steeds minder slecht te voelen.
Ik kan je hier geen advies, tips of herkenning in geven, maar wel heel veel kracht en sterkte om weer beter te worden!
Je bent echt een hele goede moeder, je mannetje was en is enorm gewenst bij jullie!
Je hebt hulp en medicatie, nu nog de tijd nodig hebben om je steeds minder slecht te voelen.
woensdag 20 juli 2022 om 10:35
Ik heb met je te doen, wat een nare situatie en wat ontzettend goed dat je hulp hebt gezocht! Dat is wat goede ouders doen: als ze merken dat het niet goed met ze gaat dan zoeken ze hulp om het beter te maken.
Ooit heb ik een boekje gelezen toen ik zelf dit soort angstaanjagende gedachten had (ruim voor de geboorte van mijn kinderen maar ook weer even nadat ze geboren waren). Het heet 'Het duiveltje van de geest' van L. Baer.
Wat voor mij er het meest uitsprong was dat dit soort gedachten optreden bij situaties die heel belangrijk voor je zijn dat het goed gaat, er niets ergs gebeurt. In jouw geval het welzijn van je kind.
Misschien heb je er iets aan (als je je nu kunt focussen op een boek, snap dat je nu een vol leven hebt met de zorg voor een baby en alles daar omheen) hierbij de link:
https://www.bol.com/nl/nl/p/het-duivelt ... 666885215/
Sterkte en een knuffel, je gaat hier vast uitkomen.
Ooit heb ik een boekje gelezen toen ik zelf dit soort angstaanjagende gedachten had (ruim voor de geboorte van mijn kinderen maar ook weer even nadat ze geboren waren). Het heet 'Het duiveltje van de geest' van L. Baer.
Wat voor mij er het meest uitsprong was dat dit soort gedachten optreden bij situaties die heel belangrijk voor je zijn dat het goed gaat, er niets ergs gebeurt. In jouw geval het welzijn van je kind.
Misschien heb je er iets aan (als je je nu kunt focussen op een boek, snap dat je nu een vol leven hebt met de zorg voor een baby en alles daar omheen) hierbij de link:
https://www.bol.com/nl/nl/p/het-duivelt ... 666885215/
Sterkte en een knuffel, je gaat hier vast uitkomen.
woensdag 20 juli 2022 om 10:36
Je hebt de mensen om je heen die je het beste kunnen helpen.
Ik las dat escitalopram na 2-4 weken echt begint te werken. Dus je bent nog maar kort bezig wat dat betreft. Misschien vindt de psychiater later dat de dosis verhoogd kan worden. Maar al met al zal het waarschijnlijk vooral tijd nodig hebben. Sterkte.
Ik las dat escitalopram na 2-4 weken echt begint te werken. Dus je bent nog maar kort bezig wat dat betreft. Misschien vindt de psychiater later dat de dosis verhoogd kan worden. Maar al met al zal het waarschijnlijk vooral tijd nodig hebben. Sterkte.
woensdag 20 juli 2022 om 10:46
Wat goed dat je dit aanstipt! het is idd zo dat sommige psychische symptomen kunnen toenemen in het begin bij medicatie, toen mijn dochter begon was dit ons helaas niet goed uitgelegd en haar klachten en zelfverwondingsneigingen en sombere ideeën namen flink toe, waar wij heel erg van schrokken en wat heel erg moeilijk was, ook voor haar want ze begreep niet dat het met medicatie nog "slechter" ging, eenmaal gewend na een week of vier en na de juiste dosering te hebben gevonden kreeg ze wat meer rust en ging het beter. Dus idd hou vol en bedenkt je goed dat je fantastisch doet! je hebt de moed dit aan te pakken en dat zegt al zoveel!canis-felis schreef: ↑20-07-2022 10:33Hoi Charlotte, wat goed dat je je hier weer meldt, je gedachten en gevoelens hier deelt. Wat betreft de medicijnen zou ik ook even goed overleggen met de psychiater. Ik zie dat deze in de groep antidepressiva vallen en net als andere medicijnen in die categorie wat tijd nodig hebben voor ze gaan werken. Twee tot vier weken, maar kan ook wat langer zijn, lees ik. En bij depressies kunnen verschijnselen als zelfmoord- en/of zelfverwondingsgedachten (in eerste instantie) ook toenemen voor het middel werkt. Ik kan me voorstellen dat iets soortgelijks aan de hand zou kunnen zijn met jouw dwanggedachten. Ik zou het dus goed bespreken met de psychiater. Misschien dat er ook iets gedaan kan worden met de dosering of dat hij/zij voorstelt een ander middel te proberen. Niet leuk omdat je natuurlijk zsm verlichting wilt, maar het kan even duren met dit soort medicijnen.
Je bent goed bezig! Hou vol en blijf hier vooral schrijven als dat je helpt
woensdag 20 juli 2022 om 11:20
Wat ontzettend rot dat je kraamtijd zo verloopt. Ik kan alleen maar aansluiten bij de rest: je bent niet jouw gedachten. Je brein kan zelf heel veel rotzooi bedenken waar je niets mee hoeft. Het hielp mij om dagelijks te bedenken en op te schrijven wat ik wel goed heb gedaan als moeder die dag want door alle nare gedachten zag ik die dingen helemaal niet meer en die zijn er echt wel.
En het is ook helemaal niet gek dat juist nu je zelf moeder bent geworden je jeugd kei hard terug komt ondanks dat je er eerder geen last van had. Ik had hetzelfde omdat alles ineens in heel ander perspectief komt te staan. (En hormonen)
Geef het tijd, leef met de dag en praat over alles met de hulpverlening, je doet echt je best en het is gewoon heel rot en naar.
En het is ook helemaal niet gek dat juist nu je zelf moeder bent geworden je jeugd kei hard terug komt ondanks dat je er eerder geen last van had. Ik had hetzelfde omdat alles ineens in heel ander perspectief komt te staan. (En hormonen)
Geef het tijd, leef met de dag en praat over alles met de hulpverlening, je doet echt je best en het is gewoon heel rot en naar.
woensdag 20 juli 2022 om 11:44
Dat klopt wel. Ik vertrouw mezelf niet. En rationeel gezien zou ik natuurlijk mijn kind niks aandoen. Maar die gedachten… en het gevoel langzaam gek te worden/de controle te kunnen verliezen. Dat is doodeng. Vandaar allerlei voorzorgsmaatregelen om het te voorkomen en dat put me volledig uit.Griebus67 schreef: ↑20-07-2022 10:14Ik heb de oplossing ook niet, maar wil alleen zeggen dat ik het echt afschuwelijk vind voor je.
Blijf in overleg met de hulpverlening en met de psychiater. En tegen die laatste mag je ook gewoon zeggen 'Luister eens, fijn dat jij zo zeker weet dat ik mijn kind niets aan ga doen. Zelf voel ik die zekerheid helemaal niet en dat drijft me tot wanhoop.'
Heel veel sterkte.
woensdag 20 juli 2022 om 11:47
Soms denk ik dat het ook te maken heeft met mijn cyclus. Een aantal weken na mijn bevalling werd ik weer ongesteld. Die week en de week ervoor was het verschrikkelijk! Naast de dwang had ik veel depressieve gevoelens in die week en in de week ervoor. Daarna ging het ineens stukken beter. Nu weer de week voor mijn ongesteldheid en de klachten zijn weer exact hetzelfde. Wat hormonen toch kunnen doen…
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
