Psyche
alle pijlers
Vervolg dwanggedachten verwonden baby
woensdag 20 juli 2022 om 10:07
Even van me afschrijven. Een paar weken verder en mijn klachten zijn duidelijker. Ik heb een postpartum depressie, een angststoornis en postpartum ocd. Dit betekent ocd gericht op mijn baby.
Wellicht gaan lezers denken dat ik de meest gestoorde persoon en een slechte moeder ben, maar ik zal even toelichten hoe dit is en dat ik zelf niet kies voor de dwanggedachten. Mijn dwanggedachten gaan vaak over het verwonden van mijn kind. In het begin schrok ik me rot en kwam ik meerdere keren in een paniekaanval. Juist omdat dat het laatste is wat ik wil doen (ik hou écht zielsveel van mijn baby). Messen en scharen durf ik niet meer te gebruiken. Overal zie ik gevaar in en dat speelt het beeld zich in mijn hoofd af dat of ik iets doe bij hem of dat er iets anders gebeurt. Ik durf hem niet naar de gastouder te brengen, omdat ik bang ben dat er een ongeluk komt met de bakfiets (ook al voor me gezien in mijn hoofd) en ik ben ook bang dat hij stopt met ademen. Daarom slaap ik zelf nauwelijks. Ik gebruik lorazepam, maar zonder doe ik geen oog dicht. Wil het graag afbouwen, vanwege verslavingsgevaar, maar een slechte nachtrust is de ergste trigger voor dwanggedachten. Dus ik weet niet zo goed hoe ik hieruit kom.
Er komt hulp van de GGZ aan huis en ik heb wekelijks een gesprek met de psychiater. Zij achten de kans dat ik iets doe bij mijn kind nihil, juist omdat mijn hoofd me op deze manier waarschuwt om dingen níet te doen, psychotisch ben ik niet. Ik wil ze niet denken, echt niet. Maar zes weken verder en ik merk zo weinig vooruitgang. Het maakt me paniekerig en depressief: gaat dit dan nooit meer over? Mijn hoofd is elke dag een wandelende horrorfilm. Het is gewoonweg verschrikkelijk.
En dan het schuldgevoel tegenover mijn kind. Aan hem merk je niks, hij lacht lief en volgens mij is hij gek op me. Maar het schuldgevoel zegt: je bent een monster, je verdient hem niet. En daarom denk ik regelmatig dat ik beter kan verdwijnen. Dat mijn man en hij beter samen af zijn. Iig qua veiligheid, en ik vind het enorm belangrijk dat mijn kind veilig opgroeit.
Ik zit nu 3 weken aan de escitalopram 10mg. Ik merk alleen nog te weinig vooruitgang. Misschien nog iets langer volhouden? Ik had mijn hoop hierop gevestigd, dus ook dit stelt me teleur.
Wellicht gaan lezers denken dat ik de meest gestoorde persoon en een slechte moeder ben, maar ik zal even toelichten hoe dit is en dat ik zelf niet kies voor de dwanggedachten. Mijn dwanggedachten gaan vaak over het verwonden van mijn kind. In het begin schrok ik me rot en kwam ik meerdere keren in een paniekaanval. Juist omdat dat het laatste is wat ik wil doen (ik hou écht zielsveel van mijn baby). Messen en scharen durf ik niet meer te gebruiken. Overal zie ik gevaar in en dat speelt het beeld zich in mijn hoofd af dat of ik iets doe bij hem of dat er iets anders gebeurt. Ik durf hem niet naar de gastouder te brengen, omdat ik bang ben dat er een ongeluk komt met de bakfiets (ook al voor me gezien in mijn hoofd) en ik ben ook bang dat hij stopt met ademen. Daarom slaap ik zelf nauwelijks. Ik gebruik lorazepam, maar zonder doe ik geen oog dicht. Wil het graag afbouwen, vanwege verslavingsgevaar, maar een slechte nachtrust is de ergste trigger voor dwanggedachten. Dus ik weet niet zo goed hoe ik hieruit kom.
Er komt hulp van de GGZ aan huis en ik heb wekelijks een gesprek met de psychiater. Zij achten de kans dat ik iets doe bij mijn kind nihil, juist omdat mijn hoofd me op deze manier waarschuwt om dingen níet te doen, psychotisch ben ik niet. Ik wil ze niet denken, echt niet. Maar zes weken verder en ik merk zo weinig vooruitgang. Het maakt me paniekerig en depressief: gaat dit dan nooit meer over? Mijn hoofd is elke dag een wandelende horrorfilm. Het is gewoonweg verschrikkelijk.
En dan het schuldgevoel tegenover mijn kind. Aan hem merk je niks, hij lacht lief en volgens mij is hij gek op me. Maar het schuldgevoel zegt: je bent een monster, je verdient hem niet. En daarom denk ik regelmatig dat ik beter kan verdwijnen. Dat mijn man en hij beter samen af zijn. Iig qua veiligheid, en ik vind het enorm belangrijk dat mijn kind veilig opgroeit.
Ik zit nu 3 weken aan de escitalopram 10mg. Ik merk alleen nog te weinig vooruitgang. Misschien nog iets langer volhouden? Ik had mijn hoop hierop gevestigd, dus ook dit stelt me teleur.
woensdag 20 juli 2022 om 11:49
Lieve Charlotte, ik lees je en wil je even laten weten dat ik grote bewondering voor je heb. Je openheid, je daadkracht en je vechtlust spreken uit je berichten. Deze donkere dagen gaan voorbij, ik heb met een soortgelijk bijltje gehakt (een veel lichter bijltje wel) en wat mij achteraf gezien veel geholpen heeft is mijn mantra. 'Ik ben blij dat je er bent, bij mij ben je veilig en dit alles gaat voorbij'
Dit herhaalde ik zo'n 100.000 keer per dag, hardop of in m'n hoofd en nu, nu alles voorbij is en ik al weer een hele poos mezelf ben, vind ik het een mooie gedachte dat ik mezelf zo toch een beetje power kon geven. Ik hoop dat je ook in zal gaan zien dat wat je nu doet, geen zwaktebod is maar een ware uiting van moederkracht.
Heel veel liefde voor jou, Charlotte! This too shall pass..
Dit herhaalde ik zo'n 100.000 keer per dag, hardop of in m'n hoofd en nu, nu alles voorbij is en ik al weer een hele poos mezelf ben, vind ik het een mooie gedachte dat ik mezelf zo toch een beetje power kon geven. Ik hoop dat je ook in zal gaan zien dat wat je nu doet, geen zwaktebod is maar een ware uiting van moederkracht.
Heel veel liefde voor jou, Charlotte! This too shall pass..
woensdag 20 juli 2022 om 12:08
Nou precies. Ik denk dat die psychiater echt gelijk heeft hoor, maar jij vertrouwt het zelf niet. Dat mag je aangeven, want daar zit nu een heel groot energielek dat ook nog eens nieuwe dwanggedachtes en -handelingen dreigt te genereren.CharlotteCcc schreef: ↑20-07-2022 11:44Dat klopt wel. Ik vertrouw mezelf niet. En rationeel gezien zou ik natuurlijk mijn kind niks aandoen. Maar die gedachten… en het gevoel langzaam gek te worden/de controle te kunnen verliezen. Dat is doodeng. Vandaar allerlei voorzorgsmaatregelen om het te voorkomen en dat put me volledig uit.
woensdag 20 juli 2022 om 12:17
CharlotteCcc schreef: ↑20-07-2022 11:44Dat klopt wel. Ik vertrouw mezelf niet. En rationeel gezien zou ik natuurlijk mijn kind niks aandoen. Maar die gedachten… en het gevoel langzaam gek te worden/de controle te kunnen verliezen. Dat is doodeng. Vandaar allerlei voorzorgsmaatregelen om het te voorkomen en dat put me volledig uit.
Zo herkenbaar!
Bij mij in iets mindere mate maar ook mee te maken gehad, als baby dat ik dacht; 'ze lacht zo duivels, misschien is ze een duivel en moet ik haar uit het raam gooien'. Terwijl dat echt het allerlaatste was wat ik wilde! Ze lachte juist zo lief naar me.
Of dat de gedachte opkwam terwijl ik kip stond te snijden; 'wat nu als ik met dit mes mijn kind steek'? En daar heel bang van worden. Inderdaad heel bang zijn om gek te worden.
Mijn psycholoog zei als eerste; gedachten zijn niet de waarheid en juist mensen die bang zijn om gek te worden, gebeurt het juist niet.
Ik ben met EMDR behoorlijk geholpen, die angst en paniek aanvallen zijn weg. Angstgevoelens/gedachten heb ik nog wel maar die zijn beheersbaar en in een andere vorm. Ik herken nu ook mijn triggers. En het is absoluut hormonaal dus kan daar nu ook rekening mee houden.
En ook zo herkenbaar; trauma uit jeugd wat pas echt ging leven toen ik zelf moeder werd. Alsof er ineens een muur wegvalt en je daar open en bloot staat.
Goede hulp en therapie gaan je echt helpen, dit wordt beter!
En je bent een fantastische moeder die juist keihard knokt.
I wanna live my life with the volume full!
woensdag 20 juli 2022 om 12:50
Ja, daar moet m.i. goed op gemonitord worden. Ik had zelf zoiets met de mirena. Het ding was geplaatst en binnen een paar uur voelde ik mijn stemming fors kelderen en de zwarte wolk zich samenpakken. Dat was heftig, juist gezien mijn ervaring met zware depressies en het was pal voor kerst - niet mijn beste tijd van het jaar depressiegewijs. Ik vind dat de huisarts daar wel even voor had mogen waarschuwen, gezien mijn historie. Het ding is er zsm weer uit gegaan. Enkele jaren later toch maar weer laten plaatsen en geen noemenswaardige klachten gehad, waarbij het waarschijnlijk hielp dat ik er nu op kon anticiperen.kes49240 schreef: ↑20-07-2022 10:46Wat goed dat je dit aanstipt! het is idd zo dat sommige psychische symptomen kunnen toenemen in het begin bij medicatie, toen mijn dochter begon was dit ons helaas niet goed uitgelegd en haar klachten en zelfverwondingsneigingen en sombere ideeën namen flink toe, waar wij heel erg van schrokken en wat heel erg moeilijk was, ook voor haar want ze begreep niet dat het met medicatie nog "slechter" ging, eenmaal gewend na een week of vier en na de juiste dosering te hebben gevonden kreeg ze wat meer rust en ging het beter. Dus idd hou vol en bedenkt je goed dat je fantastisch doet! je hebt de moed dit aan te pakken en dat zegt al zoveel!
Ik kan heel Nederland inmiddels horen zuchten.
woensdag 20 juli 2022 om 12:54
Charlotte, wat goed dat je hier komt. Fijn dat je hulp hebt nu, ookal zie nog maar weinig effect.
Ik denk juist dat je een hele goede moeder bent, je doet alles om zowel voor je kind als jezelf te zorgen.
Over je post of het te maken kan hebben met hormonen en het moment in je cyclus: ja, dat kan. Ik weet natuurlijk niet of dit bij jou nu het geval is, en misschien is het nog te vroeg om daar conclusies uit te trekken. Maar is is wel degelijk mogelijk dat het moment in je cyclus (je hormoonbalans dus) invloed heeft op je gedachten en gevoel. Soms zelfs zo erg, dat mensen suïcidaal of agressief worden en zichzelf niet meer herkennen. Het lijkt me goed dit met de psychiater te bespreken, en samen bij te houden hoe het verloopt.
Ik denk juist dat je een hele goede moeder bent, je doet alles om zowel voor je kind als jezelf te zorgen.
Over je post of het te maken kan hebben met hormonen en het moment in je cyclus: ja, dat kan. Ik weet natuurlijk niet of dit bij jou nu het geval is, en misschien is het nog te vroeg om daar conclusies uit te trekken. Maar is is wel degelijk mogelijk dat het moment in je cyclus (je hormoonbalans dus) invloed heeft op je gedachten en gevoel. Soms zelfs zo erg, dat mensen suïcidaal of agressief worden en zichzelf niet meer herkennen. Het lijkt me goed dit met de psychiater te bespreken, en samen bij te houden hoe het verloopt.
woensdag 20 juli 2022 om 12:55
Heb ik ook gehad in de periode dat ik na die eerste mirena de koperspiraal gebruikte. Ik had ineens pms, en ook bij mij sloeg dat naar binnen in de vorm van somberte. Ik kan me indenken dat het bij jou in deze periode nog wat erger is, en ik zou het zeker ook melden bij de psychiater. Hoe meer die weet, hoe beter hij/zij je kan helpen.CharlotteCcc schreef: ↑20-07-2022 11:47Soms denk ik dat het ook te maken heeft met mijn cyclus. Een aantal weken na mijn bevalling werd ik weer ongesteld. Die week en de week ervoor was het verschrikkelijk! Naast de dwang had ik veel depressieve gevoelens in die week en in de week ervoor. Daarna ging het ineens stukken beter. Nu weer de week voor mijn ongesteldheid en de klachten zijn weer exact hetzelfde. Wat hormonen toch kunnen doen…
Ik kan heel Nederland inmiddels horen zuchten.
woensdag 20 juli 2022 om 13:31
Charlotte,
Je bent een TOP moeder! Want je bent ontzettend hard aan het vechten om je kind te beschermen tegen onheil!
Ik herken die enge, rare gedachten ook, alleen wist ik niet dat het dit was. En ik heb het niet in die mate gehad als jij. Eigenlijk nu pas ver nadat het is geweest herken ik dit. Ik had bijvoorbeeld mijn oudste op de arm en dacht: 'wat ben jij eigenlijk licht en klein. Ik zou je zo tegen de muur kunnen keilen....' En spande dan ook mijn armspieren. Ik deed het niet, maar ik dacht het wel.
Of ik dacht: 'als ik je nu niet meer draag, dan val je zo van de trap. Dan ben je dood.'
Ik vond de verantwoordelijkheid van het in leven houden van zo'n klein wezentje echt verpletterend.
Je bent een TOP moeder! Want je bent ontzettend hard aan het vechten om je kind te beschermen tegen onheil!
Ik herken die enge, rare gedachten ook, alleen wist ik niet dat het dit was. En ik heb het niet in die mate gehad als jij. Eigenlijk nu pas ver nadat het is geweest herken ik dit. Ik had bijvoorbeeld mijn oudste op de arm en dacht: 'wat ben jij eigenlijk licht en klein. Ik zou je zo tegen de muur kunnen keilen....' En spande dan ook mijn armspieren. Ik deed het niet, maar ik dacht het wel.
Of ik dacht: 'als ik je nu niet meer draag, dan val je zo van de trap. Dan ben je dood.'
Ik vond de verantwoordelijkheid van het in leven houden van zo'n klein wezentje echt verpletterend.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
woensdag 20 juli 2022 om 13:45
Psychiater en hulp zeggen dat baby dit niet voelt, omdat hij eigenlijk alles heel goed doet en heel veel naar me lacht.
Opname zou ik aan meewerken als professionals zouden zeggen dat dit nodig/helpend is (heb ik zelf al geopperd). Maar ze geloven er echt in dat ik het kind niks aan ga doen, maar dat ikzelf veel hulp nodig heb om hieruit te komen. Opname was in ieder geval niet aan de orde en wat dat betreft probeer ik op hen te vertrouwen. Ik heb niks achtergehouden qua gedachten en wat ik doe en er zijn ook regelmatig mensen over de vloer die het kunnen zien.
Opname zou ik aan meewerken als professionals zouden zeggen dat dit nodig/helpend is (heb ik zelf al geopperd). Maar ze geloven er echt in dat ik het kind niks aan ga doen, maar dat ikzelf veel hulp nodig heb om hieruit te komen. Opname was in ieder geval niet aan de orde en wat dat betreft probeer ik op hen te vertrouwen. Ik heb niks achtergehouden qua gedachten en wat ik doe en er zijn ook regelmatig mensen over de vloer die het kunnen zien.
woensdag 20 juli 2022 om 13:46
CharlotteCcc schreef: ↑20-07-2022 11:44Dat klopt wel. Ik vertrouw mezelf niet. En rationeel gezien zou ik natuurlijk mijn kind niks aandoen. Maar die gedachten… en het gevoel langzaam gek te worden/de controle te kunnen verliezen. Dat is doodeng. Vandaar allerlei voorzorgsmaatregelen om het te voorkomen en dat put me volledig uit.
Een dwangstoornis draait juist ook om controle. Je hebt op een bepaalde manier in je leven geen grip meer op je leven (in jouw geval aangewakkerd door je hormoonhuishouding en je verantwoordelijkheid voor je kind), wat ervoor zorgt dat je uit alle macht weer controle wilt krijgen. Je brein denkt dan: 'Maakt niet uit hoe of waarop, als ik maar ergens controle over heb.'
Je gaat dan onbewust en ongewild controle met iets anders creëren. In jouw geval door die dwanggedachtes of dwanghandelingen. En hoe meer je daartegen strijdt, hoe heftiger het wordt. Zo'n nare vicieuze cirkel. En dat put uit, ik weet het (van destijds).
woensdag 20 juli 2022 om 13:49
Ik weet dat er veel mis is maar meer liefde dan dit kan een kind bijna niet krijgen hoor. En ik doe alles wat binnen mijn bereik ligt om op te knappen, inclusief intensieve therapie, dus ik zie niet echt hoe dit me helpt.soulseek_ schreef: ↑20-07-2022 13:46Nee de post die allemaal zeggen dat ze een geweldige moeder is en het normale gedachtes zijn, zijn helpend- Het zijn geen normale gedachtes en goed dat zij hulp heeft gezocht en krijgt.
Een baby, kind voelt absoluut echt wel aan of de moeder stabiel is, je liefde geeft etc. Trauma's kunnen zo ontwikkeld worden door dat de ouder geestelijk labiel is.
Net zoals dat dieren aan voelen hoe zuiver een mens is, of bang is etc.
woensdag 20 juli 2022 om 13:50
woensdag 20 juli 2022 om 13:51
Zet die gebruiker alsjeblieft op de negeer. Ik zal mijn citaat van haar ook verwijderen.CharlotteCcc schreef: ↑20-07-2022 13:49Ik weet dat er veel mis is maar meer liefde dan dit kan een kind bijna niet krijgen hoor. En ik doe alles wat binnen mijn bereik ligt om op te knappen, inclusief intensieve therapie, dus ik zie niet echt hoe dit me helpt.
Ze is het niet waard.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
