Psyche
alle pijlers
Vervolg dwanggedachten verwonden baby
woensdag 20 juli 2022 om 10:07
Even van me afschrijven. Een paar weken verder en mijn klachten zijn duidelijker. Ik heb een postpartum depressie, een angststoornis en postpartum ocd. Dit betekent ocd gericht op mijn baby.
Wellicht gaan lezers denken dat ik de meest gestoorde persoon en een slechte moeder ben, maar ik zal even toelichten hoe dit is en dat ik zelf niet kies voor de dwanggedachten. Mijn dwanggedachten gaan vaak over het verwonden van mijn kind. In het begin schrok ik me rot en kwam ik meerdere keren in een paniekaanval. Juist omdat dat het laatste is wat ik wil doen (ik hou écht zielsveel van mijn baby). Messen en scharen durf ik niet meer te gebruiken. Overal zie ik gevaar in en dat speelt het beeld zich in mijn hoofd af dat of ik iets doe bij hem of dat er iets anders gebeurt. Ik durf hem niet naar de gastouder te brengen, omdat ik bang ben dat er een ongeluk komt met de bakfiets (ook al voor me gezien in mijn hoofd) en ik ben ook bang dat hij stopt met ademen. Daarom slaap ik zelf nauwelijks. Ik gebruik lorazepam, maar zonder doe ik geen oog dicht. Wil het graag afbouwen, vanwege verslavingsgevaar, maar een slechte nachtrust is de ergste trigger voor dwanggedachten. Dus ik weet niet zo goed hoe ik hieruit kom.
Er komt hulp van de GGZ aan huis en ik heb wekelijks een gesprek met de psychiater. Zij achten de kans dat ik iets doe bij mijn kind nihil, juist omdat mijn hoofd me op deze manier waarschuwt om dingen níet te doen, psychotisch ben ik niet. Ik wil ze niet denken, echt niet. Maar zes weken verder en ik merk zo weinig vooruitgang. Het maakt me paniekerig en depressief: gaat dit dan nooit meer over? Mijn hoofd is elke dag een wandelende horrorfilm. Het is gewoonweg verschrikkelijk.
En dan het schuldgevoel tegenover mijn kind. Aan hem merk je niks, hij lacht lief en volgens mij is hij gek op me. Maar het schuldgevoel zegt: je bent een monster, je verdient hem niet. En daarom denk ik regelmatig dat ik beter kan verdwijnen. Dat mijn man en hij beter samen af zijn. Iig qua veiligheid, en ik vind het enorm belangrijk dat mijn kind veilig opgroeit.
Ik zit nu 3 weken aan de escitalopram 10mg. Ik merk alleen nog te weinig vooruitgang. Misschien nog iets langer volhouden? Ik had mijn hoop hierop gevestigd, dus ook dit stelt me teleur.
Wellicht gaan lezers denken dat ik de meest gestoorde persoon en een slechte moeder ben, maar ik zal even toelichten hoe dit is en dat ik zelf niet kies voor de dwanggedachten. Mijn dwanggedachten gaan vaak over het verwonden van mijn kind. In het begin schrok ik me rot en kwam ik meerdere keren in een paniekaanval. Juist omdat dat het laatste is wat ik wil doen (ik hou écht zielsveel van mijn baby). Messen en scharen durf ik niet meer te gebruiken. Overal zie ik gevaar in en dat speelt het beeld zich in mijn hoofd af dat of ik iets doe bij hem of dat er iets anders gebeurt. Ik durf hem niet naar de gastouder te brengen, omdat ik bang ben dat er een ongeluk komt met de bakfiets (ook al voor me gezien in mijn hoofd) en ik ben ook bang dat hij stopt met ademen. Daarom slaap ik zelf nauwelijks. Ik gebruik lorazepam, maar zonder doe ik geen oog dicht. Wil het graag afbouwen, vanwege verslavingsgevaar, maar een slechte nachtrust is de ergste trigger voor dwanggedachten. Dus ik weet niet zo goed hoe ik hieruit kom.
Er komt hulp van de GGZ aan huis en ik heb wekelijks een gesprek met de psychiater. Zij achten de kans dat ik iets doe bij mijn kind nihil, juist omdat mijn hoofd me op deze manier waarschuwt om dingen níet te doen, psychotisch ben ik niet. Ik wil ze niet denken, echt niet. Maar zes weken verder en ik merk zo weinig vooruitgang. Het maakt me paniekerig en depressief: gaat dit dan nooit meer over? Mijn hoofd is elke dag een wandelende horrorfilm. Het is gewoonweg verschrikkelijk.
En dan het schuldgevoel tegenover mijn kind. Aan hem merk je niks, hij lacht lief en volgens mij is hij gek op me. Maar het schuldgevoel zegt: je bent een monster, je verdient hem niet. En daarom denk ik regelmatig dat ik beter kan verdwijnen. Dat mijn man en hij beter samen af zijn. Iig qua veiligheid, en ik vind het enorm belangrijk dat mijn kind veilig opgroeit.
Ik zit nu 3 weken aan de escitalopram 10mg. Ik merk alleen nog te weinig vooruitgang. Misschien nog iets langer volhouden? Ik had mijn hoop hierop gevestigd, dus ook dit stelt me teleur.
woensdag 20 juli 2022 om 13:59
Er is een blik vol hulpverleners, medicatie, meermaals per week hulp aan huis, een liefhebbende partner/vader van baby en een liefhebbende moeder (TO) van baby.
Er worden wel eens fouten gemaakt idd. Maar als vivaforum-Sjaan nu even TO angstiger maken en het beter weten dan haar eigen omgeving is gewoon evil.
chienandalou wijzigde dit bericht op 20-07-2022 14:04
Reden: Niet nodig te herhalen
Reden: Niet nodig te herhalen
45.11% gewijzigd
Wanna grow up to be
Be a debaser
Be a debaser
woensdag 20 juli 2022 om 14:00
Dat weten we. En wat nog veel belangrijker is: dat voelt je kind.CharlotteCcc schreef: ↑20-07-2022 13:58Het enige waar ik aan denk is aan het welzijn van mijn baby.
woensdag 20 juli 2022 om 14:03
Bedankt Griebus.
Mijn psychiater vertelde dat ze deze problemen al vaker behandeld heeft en dat ze nog nooit meegemaakt dat iemand ernaar handelde (en dat dat wereldwijd ook zo gezien wordt) Juist omdat alles eraan gedaan wordt om het te vermijden. Ik geloof erin dat als zij zegt dat het verantwoord is om thuis te zijn zonder opname, dit ook zo is. Ik voer alles uit wat ze me opdragen en voor mijn gevoel kan ik meer niet doen nu.
woensdag 20 juli 2022 om 14:05
woensdag 20 juli 2022 om 14:20
woensdag 20 juli 2022 om 14:29
Ik hoop het heel erg. Zou er alles voor over hebben. Maar het voelt nu erg uitzichtloos.nederlandsevrouw schreef: ↑20-07-2022 14:20Je acties (hulp zoeken, medicatie nemen) maken je een goede moeder. De gedachtes maken je geen slechte moeder, vooral omdat je ertegen vecht.
Hou vol, je gaat je hormonen en je trauma's onder controle krijgen. Geef het tijd.
woensdag 20 juli 2022 om 14:31
Maar ergens voelt het wel alsof ze gelijk heeft. Ik denk heel vaak na over wat mijn kind hiervan overhoudt. En ik wilde het echt graag anders doen dan hoe ik het zelf gehad heb. Obsessief graag zelfs. Voel me zo falen en vind het heel zielig voor mijn zoon.
woensdag 20 juli 2022 om 14:42
Vast al veel gezegd hier maar je bent echt niet raar. Het gaat ook echt over. Je bent goed bezig juist. Misschien helpt het om je gedachten soms naar wat leukere dingen te sturen. Ga alvast een beetje ver vooruit fantaseren over naar een leuke plek gaan (te voet als dat helpt) met een picknickkleedje voor als hij op zn buik mag gaan oefenen of desnoods al na te denken over wat voor pureetjes of hapjes je kunt gaan maken voor hem als je over een paar maanden daarmee mag starten. Hou jezelf op loze momenten maar bezig met dat soort leukere constructieve dingen plannen. Zoek eventueel filmpjes op over doe het zelf knutsels om te maken voor babyactiviteiten, sensory play ofzo. Je gedachten zullen nog wel even blijven maar hopelijk minder worden en plaats maken voor leuke plannen en vanzelf ook steeds meer leuke herinneringen. Je gaat het vast fantastisch doen!
turquasi wijzigde dit bericht op 20-07-2022 14:47
Reden: Geslacht over het hoofd gezien
Reden: Geslacht over het hoofd gezien
1.04% gewijzigd
Lorem Ipsum
woensdag 20 juli 2022 om 14:43
Logisch dat je dat voelt en denkt. Dat is onderdeel van de ziekte, van de depressie. Denken dat je faalt en dat iedereen last van je heeft en zo.CharlotteCcc schreef: ↑20-07-2022 14:31Maar ergens voelt het wel alsof ze gelijk heeft. Ik denk heel vaak na over wat mijn kind hiervan overhoudt. En ik wilde het echt graag anders doen dan hoe ik het zelf gehad heb. Obsessief graag zelfs. Voel me zo falen en vind het heel zielig voor mijn zoon.
Maar ik vermoed dat je het al anders doet dan je ouders, want jij hebt allerlei hulp gevraagd en ingezet. Je neemt het serieus. Je doet je uiterste best.
woensdag 20 juli 2022 om 14:47
Hartstikke goed en knap dat je hulp hebt ingeschakeld to! De nare gedachten die oppoppen kan je niks aan doen, maar je kan wel gaan leren hoe je omgaat met zo’n nare gedachte. Dat kan je ‘trainen’ net als een spier. Nu schrik je er nog enorm van. Op een gegeven moment zul je strategieën hebben geleerd waarmee je geen last meer hebt van de gedachten. De medicatie zal over een tijdje gaan helpen het wat rustiger te krijgen, waardoor je meer ruimte krijgt om te gaan beginnen met ‘trainen’. Ik denk dat die training je veel gaat brengen en je er mogelijk de rest van je leven profijt van zal hebben. Heel veel sterkte 
woensdag 20 juli 2022 om 15:13
Je faalt niet. Je doet wat je kunt (hulp, medicatie). Je doet hartstikke je best.CharlotteCcc schreef: ↑20-07-2022 14:31Maar ergens voelt het wel alsof ze gelijk heeft. Ik denk heel vaak na over wat mijn kind hiervan overhoudt. En ik wilde het echt graag anders doen dan hoe ik het zelf gehad heb. Obsessief graag zelfs. Voel me zo falen en vind het heel zielig voor mijn zoon.
woensdag 20 juli 2022 om 15:24
Ook deze gedachten zijn logisch dat ze opkomen in jouw huidige situatie maar dat maakt ze niet waar. Baby's kunnen dingen aanvoelen, maar ze kunnen geen gedachten lezen. Wat ze voelen is jouw intentie, dat je voor ze zorgt, dat je ze wil beschermen, niet dat daar die vervelende gedachten bijzitten.CharlotteCcc schreef: ↑20-07-2022 14:31Maar ergens voelt het wel alsof ze gelijk heeft. Ik denk heel vaak na over wat mijn kind hiervan overhoudt. En ik wilde het echt graag anders doen dan hoe ik het zelf gehad heb. Obsessief graag zelfs. Voel me zo falen en vind het heel zielig voor mijn zoon.
woensdag 20 juli 2022 om 16:00
Een baby krijgen en ervoor zorgen is al spannend genoeg. Voor jou is het extra zwaar, dus ik heb vooral heel veel respect voor hoe je je erdoorheen slaat.
Vlak inderdaad ook zeker niet uit wat slaapgebrek met een mens kan doen. Van een verslaving aan medicijnen kun je afkicken, maar voor schade door slaapgebrek bestaan geen medicijnen.
Vlak inderdaad ook zeker niet uit wat slaapgebrek met een mens kan doen. Van een verslaving aan medicijnen kun je afkicken, maar voor schade door slaapgebrek bestaan geen medicijnen.
woensdag 20 juli 2022 om 16:01
Dit! Charlotte, je voelt zoveel liefde, wil voor je kind zorgen, dàt voelt hij! Je gedachten zijn 'slechts' filmpjes, hoe verontrustend ook. Die nare beelden uit je gedachten wil je helemaal niet uitvoeren, jij wil vanuit liefde voor je kind zorgen en zou alles doen om je kind te beschermen. Ik hoop dat je hier rust over mag vindenZenmomentje schreef: ↑20-07-2022 15:24Ook deze gedachten zijn logisch dat ze opkomen in jouw huidige situatie maar dat maakt ze niet waar. Baby's kunnen dingen aanvoelen, maar ze kunnen geen gedachten lezen. Wat ze voelen is jouw intentie, dat je voor ze zorgt, dat je ze wil beschermen, niet dat daar die vervelende gedachten bijzitten.
woensdag 20 juli 2022 om 16:19
Wat goed dat je zo de hulp accepteert. Je kind wordt verzorgd en dat voelt het. Er is eten, billetjes zijn schoon en er zijn mensen die hem knuffelen- dát is belangrijk. De liefde die je voor hem voelt is daarbij super belangrijk.
Dat ontzwanger hormonen de hersenen van zijn moeder in de war maken, is vervelend voor jou als moeder. Die er gelukkig veel aan doet. Met als (klinkt stom maar toch) voordeel dat je er nú al hard mee aan het werk bent. Je hoofd en lijf kunnen die oude trauma’s niet meer verstoppen helaas. Dat is echt heel naar en verdrietig, maar het geeft je wel de kans om hier iets mee te doen voordat je kind ouder is en er misschien wel iets van merkt. Alsof je de oude troep opruimt voordat je kind kan gaan kruipen en er zich pijn aan doet.
Natuurlijk is het wel goed om je gedachtes te blijven bespreken met psychiater en spv-er- of wie je dan ook thuis spreekt. Ook omdat het uitspreken en gelijktijdig zelf ervaren dat dat niet is wat je wil, je misschien een heel klein beetje helpt. En, omdat voelen dat je niet alleen ervoor staat soms ook helpt- bij deze een knuffel!
Dat ontzwanger hormonen de hersenen van zijn moeder in de war maken, is vervelend voor jou als moeder. Die er gelukkig veel aan doet. Met als (klinkt stom maar toch) voordeel dat je er nú al hard mee aan het werk bent. Je hoofd en lijf kunnen die oude trauma’s niet meer verstoppen helaas. Dat is echt heel naar en verdrietig, maar het geeft je wel de kans om hier iets mee te doen voordat je kind ouder is en er misschien wel iets van merkt. Alsof je de oude troep opruimt voordat je kind kan gaan kruipen en er zich pijn aan doet.
Natuurlijk is het wel goed om je gedachtes te blijven bespreken met psychiater en spv-er- of wie je dan ook thuis spreekt. Ook omdat het uitspreken en gelijktijdig zelf ervaren dat dat niet is wat je wil, je misschien een heel klein beetje helpt. En, omdat voelen dat je niet alleen ervoor staat soms ook helpt- bij deze een knuffel!
woensdag 20 juli 2022 om 16:41
Ik snap dat je dat denkt maar het schijnt echt niet zo te zijn dat je kind er iets aan over houdt; je houdt van je zoon, je bent er voor hem als hij je nodig heeft en hij kan inderdaad geen gedachten lezen.CharlotteCcc schreef: ↑20-07-2022 14:31Maar ergens voelt het wel alsof ze gelijk heeft. Ik denk heel vaak na over wat mijn kind hiervan overhoudt. En ik wilde het echt graag anders doen dan hoe ik het zelf gehad heb. Obsessief graag zelfs. Voel me zo falen en vind het heel zielig voor mijn zoon.
En wat hierboven ook al stond, het wordt echt beter, ook al kun je je dat nu misschien nauwelijks voorstellen.
Heel veel sterkte gewenst en als je hier wat kwijt wilt, dan horen we het wel.
Zullen we proberen het een beetje gezellig te houden?!
woensdag 20 juli 2022 om 16:44
Ik heb de voorgaande pagina's nog niet gelezen, maar mocht het nog niet gezegd zijn: in de opbouw van escitalopram kunnen je gedachten en gevoelens (stemming en angst/dwang) flink verergeren. Zowel na de start als na het verhogen van de dosis. Dit kan echt wat weken duren. Dan voel je je echt gek en uitzichtloos. Hoe overtuigend de gekte in je hoofd ook is, weet dat de nare gedachten en gevoelens NIET de waarheid zijn, en NIETS zeggen over jou als persoon of als moeder, ook al voelt het echt, echt zo. Je hoeft jezelf niets te verwijten en je nergens schuldig over te voelen (echt niet!) Wat je helpt nu is durven om mild en zorgzaam te zijn naar jezelf toe. Niet te veel "moeten" en jezelf niets verwijten, zorg voor genoeg rust (het mag echt!) Je komt hier wel uit
Probeer niet elke gedachten en elk gevoel in deze periode te gaan analyseren. Wees mild en zorgzaam naar jezelf en je mag echt rustig aan doen. Je grootste taak nu is volhouden door deze zware fase heen. En iemand die moet volhouden heeft veel liefde, mildheid en zorg nodig. Als je twijfelt, bedenk hoe je voor een vriendin zou zorgen die iets heel zwaars en moeilijks moet doorstaan. Wat je haar gunt is wat je jezelf mag geven en toestaan. Echt, daar mag je op vertrouwen.
Probeer niet elke gedachten en elk gevoel in deze periode te gaan analyseren. Wees mild en zorgzaam naar jezelf en je mag echt rustig aan doen. Je grootste taak nu is volhouden door deze zware fase heen. En iemand die moet volhouden heeft veel liefde, mildheid en zorg nodig. Als je twijfelt, bedenk hoe je voor een vriendin zou zorgen die iets heel zwaars en moeilijks moet doorstaan. Wat je haar gunt is wat je jezelf mag geven en toestaan. Echt, daar mag je op vertrouwen.
woensdag 20 juli 2022 om 17:00
Charlotte, wat een ontzettend nare tijd ga je door.
Een tijdje terug heb ik op NPO het programma 'Levenslang met dwang' gekeken. Daar zat een vrouw bij die ook veel moorddadige gedachten had en daaruit dwang had ontwikkeld. Ze leerde in dat programma er heel goed mee omgaan dmv exposure therapie.
En je mag in de gaten houden of je stemming gelinkt is aan je menstruatiecyclus. Het zou namelijk PMDD kunnen zijn.
Een tijdje terug heb ik op NPO het programma 'Levenslang met dwang' gekeken. Daar zat een vrouw bij die ook veel moorddadige gedachten had en daaruit dwang had ontwikkeld. Ze leerde in dat programma er heel goed mee omgaan dmv exposure therapie.
En je mag in de gaten houden of je stemming gelinkt is aan je menstruatiecyclus. Het zou namelijk PMDD kunnen zijn.
woensdag 20 juli 2022 om 17:57
Dat laatste heb ik opgezocht en dat zou het zomaar echt eens kunnen zijn. De klachten begonnen 1,5 week voordat ik weer ongesteld werd na mijn zwangerschap. Halverwege mijn menstruatie waren ze veel milder, voelde ik me zelfs vrolijk sommige momenten, dus ik dacht dat ik het ergste gehad had. Volgens de flow app moet ik over 7 dagen weer ongesteld worden en sinds een dag of 10 is het weer helemaal mis…martje55 schreef: ↑20-07-2022 17:00Charlotte, wat een ontzettend nare tijd ga je door.
Een tijdje terug heb ik op NPO het programma 'Levenslang met dwang' gekeken. Daar zat een vrouw bij die ook veel moorddadige gedachten had en daaruit dwang had ontwikkeld. Ze leerde in dat programma er heel goed mee omgaan dmv exposure therapie.
En je mag in de gaten houden of je stemming gelinkt is aan je menstruatiecyclus. Het zou namelijk PMDD kunnen zijn.
Ik ga dit eerst eens voorleggen met mijn hulpverleners, want ik zie dat je met PMS-klachten voorheen ook meer kans hebt op een PND. Ik had als puber altijd al flinke psychische klachten voor mijn menstruaties begonnen.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
