Psyche
alle pijlers
Vervolg dwanggedachten verwonden baby
woensdag 20 juli 2022 om 10:07
Even van me afschrijven. Een paar weken verder en mijn klachten zijn duidelijker. Ik heb een postpartum depressie, een angststoornis en postpartum ocd. Dit betekent ocd gericht op mijn baby.
Wellicht gaan lezers denken dat ik de meest gestoorde persoon en een slechte moeder ben, maar ik zal even toelichten hoe dit is en dat ik zelf niet kies voor de dwanggedachten. Mijn dwanggedachten gaan vaak over het verwonden van mijn kind. In het begin schrok ik me rot en kwam ik meerdere keren in een paniekaanval. Juist omdat dat het laatste is wat ik wil doen (ik hou écht zielsveel van mijn baby). Messen en scharen durf ik niet meer te gebruiken. Overal zie ik gevaar in en dat speelt het beeld zich in mijn hoofd af dat of ik iets doe bij hem of dat er iets anders gebeurt. Ik durf hem niet naar de gastouder te brengen, omdat ik bang ben dat er een ongeluk komt met de bakfiets (ook al voor me gezien in mijn hoofd) en ik ben ook bang dat hij stopt met ademen. Daarom slaap ik zelf nauwelijks. Ik gebruik lorazepam, maar zonder doe ik geen oog dicht. Wil het graag afbouwen, vanwege verslavingsgevaar, maar een slechte nachtrust is de ergste trigger voor dwanggedachten. Dus ik weet niet zo goed hoe ik hieruit kom.
Er komt hulp van de GGZ aan huis en ik heb wekelijks een gesprek met de psychiater. Zij achten de kans dat ik iets doe bij mijn kind nihil, juist omdat mijn hoofd me op deze manier waarschuwt om dingen níet te doen, psychotisch ben ik niet. Ik wil ze niet denken, echt niet. Maar zes weken verder en ik merk zo weinig vooruitgang. Het maakt me paniekerig en depressief: gaat dit dan nooit meer over? Mijn hoofd is elke dag een wandelende horrorfilm. Het is gewoonweg verschrikkelijk.
En dan het schuldgevoel tegenover mijn kind. Aan hem merk je niks, hij lacht lief en volgens mij is hij gek op me. Maar het schuldgevoel zegt: je bent een monster, je verdient hem niet. En daarom denk ik regelmatig dat ik beter kan verdwijnen. Dat mijn man en hij beter samen af zijn. Iig qua veiligheid, en ik vind het enorm belangrijk dat mijn kind veilig opgroeit.
Ik zit nu 3 weken aan de escitalopram 10mg. Ik merk alleen nog te weinig vooruitgang. Misschien nog iets langer volhouden? Ik had mijn hoop hierop gevestigd, dus ook dit stelt me teleur.
Wellicht gaan lezers denken dat ik de meest gestoorde persoon en een slechte moeder ben, maar ik zal even toelichten hoe dit is en dat ik zelf niet kies voor de dwanggedachten. Mijn dwanggedachten gaan vaak over het verwonden van mijn kind. In het begin schrok ik me rot en kwam ik meerdere keren in een paniekaanval. Juist omdat dat het laatste is wat ik wil doen (ik hou écht zielsveel van mijn baby). Messen en scharen durf ik niet meer te gebruiken. Overal zie ik gevaar in en dat speelt het beeld zich in mijn hoofd af dat of ik iets doe bij hem of dat er iets anders gebeurt. Ik durf hem niet naar de gastouder te brengen, omdat ik bang ben dat er een ongeluk komt met de bakfiets (ook al voor me gezien in mijn hoofd) en ik ben ook bang dat hij stopt met ademen. Daarom slaap ik zelf nauwelijks. Ik gebruik lorazepam, maar zonder doe ik geen oog dicht. Wil het graag afbouwen, vanwege verslavingsgevaar, maar een slechte nachtrust is de ergste trigger voor dwanggedachten. Dus ik weet niet zo goed hoe ik hieruit kom.
Er komt hulp van de GGZ aan huis en ik heb wekelijks een gesprek met de psychiater. Zij achten de kans dat ik iets doe bij mijn kind nihil, juist omdat mijn hoofd me op deze manier waarschuwt om dingen níet te doen, psychotisch ben ik niet. Ik wil ze niet denken, echt niet. Maar zes weken verder en ik merk zo weinig vooruitgang. Het maakt me paniekerig en depressief: gaat dit dan nooit meer over? Mijn hoofd is elke dag een wandelende horrorfilm. Het is gewoonweg verschrikkelijk.
En dan het schuldgevoel tegenover mijn kind. Aan hem merk je niks, hij lacht lief en volgens mij is hij gek op me. Maar het schuldgevoel zegt: je bent een monster, je verdient hem niet. En daarom denk ik regelmatig dat ik beter kan verdwijnen. Dat mijn man en hij beter samen af zijn. Iig qua veiligheid, en ik vind het enorm belangrijk dat mijn kind veilig opgroeit.
Ik zit nu 3 weken aan de escitalopram 10mg. Ik merk alleen nog te weinig vooruitgang. Misschien nog iets langer volhouden? Ik had mijn hoop hierop gevestigd, dus ook dit stelt me teleur.
woensdag 20 juli 2022 om 22:44
CharlotteCcc schreef: ↑20-07-2022 13:58Het enige waar ik aan denk is aan het welzijn van mijn baby.
En dat spreekt uit al je woorden én daden.
En je baby voelt jouw liefde. Want dat is het enige wat een baby kan: voelen. Hij kan niet redeneren, niet denken, niet analyseren, geen gedachten lezen, etc. Hij voelt enkel zijn lieve mama in zijn nabijheid, de goede verzorging die ze hem geeft en alle liefde en aandacht die een baby nodig heeft. Wat is het fijn om jouw baby te zijn, dat is wat hij voelt. 
En vanuit mijn optiek: als ik plots een oppas voor mijn baby nodig zou hebben, zou ik jou kiezen als vervanging op basis van wat je hier allemaal schrijft.
woensdag 20 juli 2022 om 23:26
Je schrijft in je OP dat je niet weet hoe je hieruit moet komen. Ik herken dat hopeloze gevoel als je er middenin zit. Niet weten of het ooit nog goed komt. Maar het komt goed, echt! Je kunt hier niks aan doen, je bent ziek en dat is iets wat je helaas is overkomen. Je doet alles wat je kunt doen om beter te worden, maar dat heeft tijd nodig, hulp, medicatie en rust. Als deze dingen heb je al in gang gezet. Je doet het echt goed, dus voel je alsjeblieft niet schuldig!
Wat betreft je angst voor de verslaving aan Lorazepam: misschien stelt mijn ervaring je gerust. Ik heb dit ruim 3 maanden dagelijks gebruikt, zonder sliep ik niet en niet slapen maakte mijn depressie alleen maar dieper. Ik was ook heel bang dat ik er niet meer vanaf zou komen omdat ik het veel te lang gebruikte en op internet lees je daar ook heel veel nare verhalen over. Maar probeer te kijken naar wat je nu op dit moment nodig hebt (slaap) en je niet teveel zorgen te maken over hoe je er straks weer vanaf komt. Met jouw klachten is dat nu nog niet aan de orde, slaap is zo ontzettend belangrijk om op de been te blijven. Mij is het uiteindelijk zonder al te veel moeite gelukt om in een paar weken weer helemaal af te bouwen, ik kon uiteindelijk weer slapen zonder medicatie. Maar om af te kunnen bouwen moest ik eerst stabiel zijn en zover ben jij nog niet.
Over je antidepressiva, bij mij duurde het ongeveer 4-6 weken tot ik me beter ging voelen. Dus het kan dat het nog even tijd nodig heeft.
Hou vol, je man en baby zijn echt niet beter af zonder jou!
Wat betreft je angst voor de verslaving aan Lorazepam: misschien stelt mijn ervaring je gerust. Ik heb dit ruim 3 maanden dagelijks gebruikt, zonder sliep ik niet en niet slapen maakte mijn depressie alleen maar dieper. Ik was ook heel bang dat ik er niet meer vanaf zou komen omdat ik het veel te lang gebruikte en op internet lees je daar ook heel veel nare verhalen over. Maar probeer te kijken naar wat je nu op dit moment nodig hebt (slaap) en je niet teveel zorgen te maken over hoe je er straks weer vanaf komt. Met jouw klachten is dat nu nog niet aan de orde, slaap is zo ontzettend belangrijk om op de been te blijven. Mij is het uiteindelijk zonder al te veel moeite gelukt om in een paar weken weer helemaal af te bouwen, ik kon uiteindelijk weer slapen zonder medicatie. Maar om af te kunnen bouwen moest ik eerst stabiel zijn en zover ben jij nog niet.
Over je antidepressiva, bij mij duurde het ongeveer 4-6 weken tot ik me beter ging voelen. Dus het kan dat het nog even tijd nodig heeft.
Hou vol, je man en baby zijn echt niet beter af zonder jou!
donderdag 21 juli 2022 om 15:30
Horen die gedachtes bij jou of horen ze eigenlijk bij (zijn ze eigenlijk van) je vader? Of wellicht diens vader? Horen die gedachten thuis in jouw hoofd? Of ben je een container voor die energie.
wellicht is het nu gewoon tijd om je eigen trauma te gaan verwerken. ik hoop dat je ergens de kracht en autoriteit vindt je de gedachten niet toe te eigenen. de ruimte in je geest te bewaken en alleen toe te laten waar jij achter staat, je eigen gedachtes te kiezen. meditatie leren kan heel zinvol zijn.
wellicht is het nu gewoon tijd om je eigen trauma te gaan verwerken. ik hoop dat je ergens de kracht en autoriteit vindt je de gedachten niet toe te eigenen. de ruimte in je geest te bewaken en alleen toe te laten waar jij achter staat, je eigen gedachtes te kiezen. meditatie leren kan heel zinvol zijn.
“
dinsdag 26 juli 2022 om 22:51
Nou… sinds vrijdag voel ik me ineens behoorlijk wat beter. Veel minder bevangen door angsten en zelfs de deur uit geweest met mijn zoontje. Was spannend, maar het is allemaal heel goed gegaan en ik merk dat ik zelfvertrouwen krijg daarvan. Dus hopelijk zet het nu goed door. De psychiater zei gisteren dat ze me veel beter uit mijn ogen vindt kijken en dat dit wel tekenen zijn van beginnend herstel. Spannend en ik durf niet te veel te hopen, omdat ik al een paar keer een terugval heb gehad, maar vijf dagen aaneen die zo goed waren als de laatste vijf, heb ik niet gehad sinds mijn bevalling, dus dat is al iets… lief dat je er nog aan denkthagelslagjes schreef: ↑26-07-2022 12:14Hoe gaat het nu? Hebben de antidepressiva inmiddels wat effect?
dinsdag 26 juli 2022 om 22:53
dinsdag 26 juli 2022 om 22:56
Wat fijn om te horen! 
Misschien is het nu ook een goed moment voor je om alle reacties nog eens te lezen. Met een hernieuwde bril op, waar je nú hopelijk wel bij dat gevoel kunt, in laten werken dat je een goede moeder bent.
Terugvallen zullen er altijd zijn. Dat hoort er (helaas) bij. Maar bij een terugval weet je inmiddels ook dat je daarna weer vooruitgaat.
Misschien is het nu ook een goed moment voor je om alle reacties nog eens te lezen. Met een hernieuwde bril op, waar je nú hopelijk wel bij dat gevoel kunt, in laten werken dat je een goede moeder bent.
Terugvallen zullen er altijd zijn. Dat hoort er (helaas) bij. Maar bij een terugval weet je inmiddels ook dat je daarna weer vooruitgaat.
donderdag 28 juli 2022 om 13:47
donderdag 28 juli 2022 om 20:42
Wat fijn dat het beter gaat. Misschien ook het effect van de medicijnen. Ach, het maakt eigenlijk niet uit waardoor. En ja, een periode met therapie e.d. kan heel heftig zijn, maar je kunt er zoveel beter uit komen.
Ik was zelf enorm verbaasd over het grote effect van EMDR. Ik had flashbacks en paniekaanvallen en die zijn helemaal verdwenen.
Ik was zelf enorm verbaasd over het grote effect van EMDR. Ik had flashbacks en paniekaanvallen en die zijn helemaal verdwenen.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
