Psyche
alle pijlers
Verwaarlozende ouder op sterven: wanneer komt de klap?
donderdag 21 februari 2019 om 13:42
Een van mijn ouders wordt al een tijdje palliatief verzorgd, na jarenlang ziek te zijn geweest. Mensen vinden dit heel erg voor me en wensen me sterkte, maar eerlijk gezegd voel ik er niets bij. En ik vraag me af of anderen in dezelfde situatie dit herkennen.
Even wat over mijn voorgeschiedenis: ik heb totaal geen emotionele band met mijn ouders. Ze hebben mij en siblings fysiek en vooral emotioneel verwaarloosd. We werden gekleed, gevoed en naar school gestuurd, maar ik heb niet geleerd om voor mezelf te zorgen of dat je elke dag je tanden moet poetsen en we gingen een keer per week in bad. (Dat is voor mijn generatie raar.) Aandacht of aanrakingen waren er niet, onze gevoelens en gedachten werden totaal genegeerd. Er werd niet met ons gespeeld, we werden niet getroost, mochten niet huilen, maar ook niet hard lachen en er werd ons niet gevraagd wat wij wilden doen. We moesten doen wat voor ons bedacht werd. Ze waren niet (openlijk) trots, kwamen niet kijken bij musicals of zelfs mijn diploma-uitreiking en gaven ook geen reden waarom ze er niet waren. Ik heb letterlijk geen enkele leuke herinnering aan mijn ouders.
Ze zagen ons meer als dienstbodes voor hun eigen gemak, ik moest als kleuter al klussen alleen doen die veel te zwaar en te moeilijk voor me waren. Ik voelde me een Assepoester, hoopte dat mijn ouders mijn ouders niet waren en dat een prins me zou redden. Ze probeerden ons onderling tegen elkaar uit te spelen als we niet deden wat zij wilden en scheppen over ons op waar wij niet bij zijn. Ik heb werkelijk alles mezelf moeten leren toen ik uit huis ging: hoe ik voor mezelf kan zorgen, hoe ik gelijkwaardige relaties en vriendschappen kan onderhouden, hoe ik moet praten met mensen, maar vooral ook om mijn eigen emoties, behoeftes en grenzen te leren kennen. Ik kwam erachter dat ik last heb van paniek en angsten, als klein kind al, maar had dat nooit herkend en kon er niet mee omgaan. Na jarenlang werken aan mezelf loop ik nog steeds tegen brokstukken uit mijn jeugd aan.
Toch heb ik nooit het contact verbroken. Ik vermoed dat ze zelf ook beschadigde kinderen zijn geweest (hoewel mijn ooms en tantes heel normaal lijken, dus wat is er dan met hen gebeurd?) en hun opvoedstijl was meer onmacht dan opzet. (Hoewel ik soms echt denk dat het echt verrotte mensen zijn, maar dat is lastiger accepteren.) Zij hebben naar buiten toe een schijnwereld gemaakt, mensen buiten ons gezin hebben helemaal niet het idee dat er iets mis is. Ik draai dat toneelstukje blijkbaar mee, al zie ik ze alleen op feestjes, met anderen en dan blijf ik zoveel mogelijk uit hun buurt. Altijd als ik bij hen op bezoek kwam (3 uur met openbaar vervoer), dan kwamen ze meteen met een to-do-list nog voor ik mijn jas uit had kunnen doen. (Weet je wat jij moet doen? Zet de kerstboom op/veeg de stoep/ga naar de supermarkt).
Nu is dus een ouder stervende en er werd vanuit het ziekenhuis en verpleeghuis veel inbreng van ons verwacht. (edit: ondertussen niet meer!) Als een logische aanname: zij hebben altijd voor jullie gezorgd, dus nu zorgen jullie voor hen. Mijn ouder is ontzettend aan het bitchen op het personeel, maar zij zien dat als een gevolg van de ziekte. (Ze moesten eens weten...) Ik had het er erg moeilijk mee dat het verpleegkundigen uitgaan van een liefhebbende ouder, ik voelde me miskend in al mijn jeugdtrauma's, ik wilde echt niet langskomen en voelde me hier schuldig over (wat moeten anderen wel niet denken). Maar ondertussen is dit ook weer weggeebt, anderen denken maar wat ze willen en voel ik er niks meer bij. Ik ben eigenlijk gewoon aan het wachten tot mijn ouder overlijdt en we de begrafenis kunnen doen en dit hoofdstuk af kunnen sluiten. Zou het ook niet erg vinden als de ander er ook dood bij neervalt, dan is dat hoofdstuk afgesloten en is dat laatste restje leed uit mijn leven. Mijn siblings voelen dit ook zo.
Anderen (die dit niet hebben meegemaakt overigens) zeggen: wacht maar, straks zijn ze weg en komt de klap. Ik kan me dit niet voorstellen, maar ben er wel nieuwsgierig naar. Ik heb een warmere band met de conducteur die mijn kaartje knipt. En ik verwacht eigenlijk ook geen lijken meer die uit de kast komen vallen. Ik heb mijn jeugd niet weggestopt, ik ben er altijd heel actief mee aan de slag geweest. Heb ook een burn-out gehad en moest toen echt actief aan de slag met mijn innerlijke criticus en waar die vandaan kwam.
Lang verhaal! Zijn er hier mensen die iets soortgelijks hebben ervaren en hoe reageerden jullie op de dood van jullie ouders? En hoe ga je om met mensen die totaal niet kunnen begrijpen dat er mensen zijn die niet van hun kinderen (kunnen) houden en aannemen dat er altijd een oerband zal zijn? En afkeuren als je je een beetje afzijdig houdt? Ik zie mezelf als een heel warm inlevend en gevend persoon, deze situatie strookt daar totaal niet mee en dat vind ik lastig. Mensen denken dat ik in ontkenning ben en er daarom zo koeltjes over praat en dat hou ik dan maar zo.
Even wat over mijn voorgeschiedenis: ik heb totaal geen emotionele band met mijn ouders. Ze hebben mij en siblings fysiek en vooral emotioneel verwaarloosd. We werden gekleed, gevoed en naar school gestuurd, maar ik heb niet geleerd om voor mezelf te zorgen of dat je elke dag je tanden moet poetsen en we gingen een keer per week in bad. (Dat is voor mijn generatie raar.) Aandacht of aanrakingen waren er niet, onze gevoelens en gedachten werden totaal genegeerd. Er werd niet met ons gespeeld, we werden niet getroost, mochten niet huilen, maar ook niet hard lachen en er werd ons niet gevraagd wat wij wilden doen. We moesten doen wat voor ons bedacht werd. Ze waren niet (openlijk) trots, kwamen niet kijken bij musicals of zelfs mijn diploma-uitreiking en gaven ook geen reden waarom ze er niet waren. Ik heb letterlijk geen enkele leuke herinnering aan mijn ouders.
Ze zagen ons meer als dienstbodes voor hun eigen gemak, ik moest als kleuter al klussen alleen doen die veel te zwaar en te moeilijk voor me waren. Ik voelde me een Assepoester, hoopte dat mijn ouders mijn ouders niet waren en dat een prins me zou redden. Ze probeerden ons onderling tegen elkaar uit te spelen als we niet deden wat zij wilden en scheppen over ons op waar wij niet bij zijn. Ik heb werkelijk alles mezelf moeten leren toen ik uit huis ging: hoe ik voor mezelf kan zorgen, hoe ik gelijkwaardige relaties en vriendschappen kan onderhouden, hoe ik moet praten met mensen, maar vooral ook om mijn eigen emoties, behoeftes en grenzen te leren kennen. Ik kwam erachter dat ik last heb van paniek en angsten, als klein kind al, maar had dat nooit herkend en kon er niet mee omgaan. Na jarenlang werken aan mezelf loop ik nog steeds tegen brokstukken uit mijn jeugd aan.
Toch heb ik nooit het contact verbroken. Ik vermoed dat ze zelf ook beschadigde kinderen zijn geweest (hoewel mijn ooms en tantes heel normaal lijken, dus wat is er dan met hen gebeurd?) en hun opvoedstijl was meer onmacht dan opzet. (Hoewel ik soms echt denk dat het echt verrotte mensen zijn, maar dat is lastiger accepteren.) Zij hebben naar buiten toe een schijnwereld gemaakt, mensen buiten ons gezin hebben helemaal niet het idee dat er iets mis is. Ik draai dat toneelstukje blijkbaar mee, al zie ik ze alleen op feestjes, met anderen en dan blijf ik zoveel mogelijk uit hun buurt. Altijd als ik bij hen op bezoek kwam (3 uur met openbaar vervoer), dan kwamen ze meteen met een to-do-list nog voor ik mijn jas uit had kunnen doen. (Weet je wat jij moet doen? Zet de kerstboom op/veeg de stoep/ga naar de supermarkt).
Nu is dus een ouder stervende en er werd vanuit het ziekenhuis en verpleeghuis veel inbreng van ons verwacht. (edit: ondertussen niet meer!) Als een logische aanname: zij hebben altijd voor jullie gezorgd, dus nu zorgen jullie voor hen. Mijn ouder is ontzettend aan het bitchen op het personeel, maar zij zien dat als een gevolg van de ziekte. (Ze moesten eens weten...) Ik had het er erg moeilijk mee dat het verpleegkundigen uitgaan van een liefhebbende ouder, ik voelde me miskend in al mijn jeugdtrauma's, ik wilde echt niet langskomen en voelde me hier schuldig over (wat moeten anderen wel niet denken). Maar ondertussen is dit ook weer weggeebt, anderen denken maar wat ze willen en voel ik er niks meer bij. Ik ben eigenlijk gewoon aan het wachten tot mijn ouder overlijdt en we de begrafenis kunnen doen en dit hoofdstuk af kunnen sluiten. Zou het ook niet erg vinden als de ander er ook dood bij neervalt, dan is dat hoofdstuk afgesloten en is dat laatste restje leed uit mijn leven. Mijn siblings voelen dit ook zo.
Anderen (die dit niet hebben meegemaakt overigens) zeggen: wacht maar, straks zijn ze weg en komt de klap. Ik kan me dit niet voorstellen, maar ben er wel nieuwsgierig naar. Ik heb een warmere band met de conducteur die mijn kaartje knipt. En ik verwacht eigenlijk ook geen lijken meer die uit de kast komen vallen. Ik heb mijn jeugd niet weggestopt, ik ben er altijd heel actief mee aan de slag geweest. Heb ook een burn-out gehad en moest toen echt actief aan de slag met mijn innerlijke criticus en waar die vandaan kwam.
Lang verhaal! Zijn er hier mensen die iets soortgelijks hebben ervaren en hoe reageerden jullie op de dood van jullie ouders? En hoe ga je om met mensen die totaal niet kunnen begrijpen dat er mensen zijn die niet van hun kinderen (kunnen) houden en aannemen dat er altijd een oerband zal zijn? En afkeuren als je je een beetje afzijdig houdt? Ik zie mezelf als een heel warm inlevend en gevend persoon, deze situatie strookt daar totaal niet mee en dat vind ik lastig. Mensen denken dat ik in ontkenning ben en er daarom zo koeltjes over praat en dat hou ik dan maar zo.
luistervink wijzigde dit bericht op 21-02-2019 20:19
Reden: verduidelijking
Reden: verduidelijking
0.79% gewijzigd
dinsdag 9 april 2019 om 07:24
Het is altijd fijn om te lezen dat er mensen in vergelijkbare situaties zitten, dan ligt het niet aan ons. (Schrale troost.)
Mijn moeder is 2 maanden geleden overleden na een kort ziekbed. Ik kon het niet opbrengen om er ook maar iets aan te helpen. Te lange blootstelling aan haar persoon zou slecht geweest zijn voor mijn geestelijke gezondheid. Op initiatief van mijn man zijn we 1 keer in het ziekenhuis op bezoek geweest met de kinderen.
De uitvaart was vervelend door het beeld van haar dat werd geschetst, maar ik heb nog steeds geen moment van verdriet gehad.
dinsdag 9 april 2019 om 10:23
Jeetje, heftig hoor.Ivalu schreef: ↑07-04-2019 16:06Mijn vader is onlangs overleden en ik heb er geen traan om gelaten. Een vriendin zei me aan de mooie momenten met hem te denken en dan de emoties te laten komen, maar die momenten zijn sporadisch."Ik ben trots op je" of "Ik hou van je" heeft hij nooit gezegd. Wel de nare dingen die hij tegen me zei, al van kinds af aan. Niets was goed genoeg. Ik kon niet eens teleurstellen want hij wist van te voren al dat ik niets zou maken van het leven (in zijn ogen: hoge functie, rijke man, etc).
Ik voel me eenzaam. Er is geen begrip voor mijn situatie als zwarte schaap en ik ervaar geen steun, behalve van een vriendin. Mensen begrijpen het niet, want aan de buitenkant leek het zo leuk allemaal!
Mijn man wil er ook niet over praten. Ik zie dat ook uitlopen op een scheiding, want wat als ik ziek word? Ik heb er weinig vertrouwen in dat hij voor mij zal zorgen. Dat deed hij ook niet na de bevalling van mijn kinderen en nu ik dit zo mee maak en hij er voor wegrent, is het mij ook helder.
Ik heb dus meer last van alles er om heen. Twijfel aan veel dingen, doe mijn werk in sprints en kijk tussendoor uit het raam, maar hey: ik krijg het af! Ook sociaal is het niet veel, maar ja, gewoon geen zin en niemand zal het me nu vragen.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
dinsdag 9 april 2019 om 20:26
Bij ons leek het niet eens leuk, maar gewoon neutraal, maar ik herken de eenzaamheid. Dat mensen zeggen: joh, in elk gezin is wel wat. En dat er sowieso niks aan me valt te zien. Mijn vriend zegt ook: het is nou toch goed?
Oef, dat lijkt me zwaar. Wij worden wel anders behandeld, maar de rollen wisselen, dus niemand van ons is ongeschonden gebleven. Wonderlijk wel, want ze spelen ons echt tegen elkaar uit, maar de band tussen ons als siblings is(hopelijk)/lijkt oersterk.
Ik ben bijna jaloers3thee schreef: ↑09-04-2019 07:24Het is altijd fijn om te lezen dat er mensen in vergelijkbare situaties zitten, dan ligt het niet aan ons. (Schrale troost.)
Mijn moeder is 2 maanden geleden overleden na een kort ziekbed. Ik kon het niet opbrengen om er ook maar iets aan te helpen. Te lange blootstelling aan haar persoon zou slecht geweest zijn voor mijn geestelijke gezondheid. Op initiatief van mijn man zijn we 1 keer in het ziekenhuis op bezoek geweest met de kinderen.
De uitvaart was vervelend door het beeld van haar dat werd geschetst, maar ik heb nog steeds geen moment van verdriet gehad.
Mijn ouder is van 'een week te leven' weer opgekrabbeld naar 'verpleeghuis'. Ondertussen heb ik al talloze bezoekjes gebracht met het idee dat het de laatste keer zou zijn. Ik heb helemaal afscheid genomen, verwacht geen laatste uitspraak van liefde meer, het is klaar. Alleen is ouder blijkbaar nog niet klaar. Ik voel weinig behoefte meer om langs te gaan. Met de levenskracht zijn ook de scherpe randjes terug, dus ik blijf liever uit de buurt.
woensdag 10 april 2019 om 07:31
Ik ben ooit op een begrafenis geweest waarbij de kinderen eerlijk (Wel in nette termen) vertelden hoe hun ouder was geweest. Dus geen geweldige over de doden niets dan goeds verhaal. Maar neutraal hoe het echt was. Sommige aanwezigen waren in shock. Anderen hadden dit al gedacht. Een voorganger deed verder het verhaal. Dat was echt een openbaring. En heeft geholpen met de verwerking. D3 voorganger heeft ook gezegd dat de kinderen hun jeugd verschillend hebben ervaren.
Verder ken ik iemand met zo'n jeugd en die is gewoon eerlijk geweest naar de omgeving. Hij had genoeg van alle onjuiste verhalen en onterecht medeleven. Hij heeft zich ook naar zijn ouders eerlijk uitgesproken dat ze het niet goed hebben gedaan en dat hij eindelijk rust kan hebben nu ze vertrekken. Hij heeft ervoor gekozen niet op de kaart te staan en geen enkele bijdrage geleverd aan de begrafenis of het ziekbed. En ook duidelijk bij iedereen aangegeven waarom dat was. Sommigen begrepen het anderen niet. Dat heeft hij los gelaten.
Even praktisch, zijn je ouders verzekerd of kan jij straks opdraaien voor de hoge kosten?? De opdrachtgever moet namelijk betalen voor de begrafenis. Kan ook een reden zijn om niets te regelen. Ik ken mensen die met hoge kosten zijn achtergebleven.
Verder ken ik iemand met zo'n jeugd en die is gewoon eerlijk geweest naar de omgeving. Hij had genoeg van alle onjuiste verhalen en onterecht medeleven. Hij heeft zich ook naar zijn ouders eerlijk uitgesproken dat ze het niet goed hebben gedaan en dat hij eindelijk rust kan hebben nu ze vertrekken. Hij heeft ervoor gekozen niet op de kaart te staan en geen enkele bijdrage geleverd aan de begrafenis of het ziekbed. En ook duidelijk bij iedereen aangegeven waarom dat was. Sommigen begrepen het anderen niet. Dat heeft hij los gelaten.
Even praktisch, zijn je ouders verzekerd of kan jij straks opdraaien voor de hoge kosten?? De opdrachtgever moet namelijk betalen voor de begrafenis. Kan ook een reden zijn om niets te regelen. Ik ken mensen die met hoge kosten zijn achtergebleven.
woensdag 10 april 2019 om 13:22
Ik durfde het ziekbed ook niet zo goed te bezoeken... Was bang dat hij beter werd en ik weer verplicht er heen moest met verjaardagen en kerst. Daar zag ik altijd tegenop, zat dan al drie dagen ervoor te piekeren met scenario's bedenken over hoe ik met rotopmerkingen van hem en zijn ega om kon gaan.
Ik heb het in mijn omgeving ook verteld. Van "we hadden niet zo'n goede band" tot wat details. Mensen schrikken, maar ik kreeg ook complimenten dat ik desondanks nog zo OK opereer of lijk.
Ik begrijp jullie dus wel... Dit doe je niet zo maar om een paar ruzietjes. Als je een goede basis hebt, kun je ruzieen en het weer bijleggen. Bij mij werd je gelijk genegeerd of bedreigd en uitgescholden.
Ik heb het in mijn omgeving ook verteld. Van "we hadden niet zo'n goede band" tot wat details. Mensen schrikken, maar ik kreeg ook complimenten dat ik desondanks nog zo OK opereer of lijk.
Ik begrijp jullie dus wel... Dit doe je niet zo maar om een paar ruzietjes. Als je een goede basis hebt, kun je ruzieen en het weer bijleggen. Bij mij werd je gelijk genegeerd of bedreigd en uitgescholden.
ivalu wijzigde dit bericht op 11-04-2019 08:52
Reden: Spelvautjus......
Reden: Spelvautjus......
1.28% gewijzigd
woensdag 10 april 2019 om 15:13
Het kwam niet eens echt tot ruzie hier. Bij het eerste tegengas kwam de gekkigheid al.
Bijvoorbeeld toen ik cadeau voor zoon zelf moest kopen omdat het te moeilijk was. Linkje gestuurd, was ok. Zoals gevraagd bedrag en rekeningnummer doorgegeven (met keuze aan haar om wel of niet verzendkosten te betalen, want die waren iets duurder uitgevallen) maar toen kwam er slachtofferig drama van "ik heb betaald maar ik ben nu blut".
Hoezo? Ik geef je de keus uit twee bedragen, hoewel je vooraf geen limiet hebt gegeven aan hoeveel je wilde uitgeven en je akkoord ging met de links waar de prijs in stond.
Dan moet je nu niet zeuren, want het is gewoon dom van je. Zoiets heb ik dus gemaild.
Blah blah blah waarom ik zo'n hekel aan haar had en ze zou niet meer op de verjaardag van mijn zoon komen.
Ok, dan niet. Dit was ook wel de laatste druppel eigenlijk. Of een van de laatste. Die emmer zat al tot de rand. Ik bedacht me 'ja, ik heb idd een hekeal aan je.'
De bedoeling was denk ik dat ik zou gaan smeken, maar ik heb er verder niet op gereageerd. Ik vond het zo laag om mij proberen te pakken over de rug van een kind van 6 of 7. Iets later bij de verjaardag van mijn andere kind kwam ze weer niet, met een smoes tegen hem (neefje was de week ervoor jarig en ze kon echt niet zo vaak ergens heen).
Maar beetje tegengas betekende dus altijd een enorme aanval terug.
Bijvoorbeeld toen ik cadeau voor zoon zelf moest kopen omdat het te moeilijk was. Linkje gestuurd, was ok. Zoals gevraagd bedrag en rekeningnummer doorgegeven (met keuze aan haar om wel of niet verzendkosten te betalen, want die waren iets duurder uitgevallen) maar toen kwam er slachtofferig drama van "ik heb betaald maar ik ben nu blut".
Hoezo? Ik geef je de keus uit twee bedragen, hoewel je vooraf geen limiet hebt gegeven aan hoeveel je wilde uitgeven en je akkoord ging met de links waar de prijs in stond.
Dan moet je nu niet zeuren, want het is gewoon dom van je. Zoiets heb ik dus gemaild.
Blah blah blah waarom ik zo'n hekel aan haar had en ze zou niet meer op de verjaardag van mijn zoon komen.
Ok, dan niet. Dit was ook wel de laatste druppel eigenlijk. Of een van de laatste. Die emmer zat al tot de rand. Ik bedacht me 'ja, ik heb idd een hekeal aan je.'
De bedoeling was denk ik dat ik zou gaan smeken, maar ik heb er verder niet op gereageerd. Ik vond het zo laag om mij proberen te pakken over de rug van een kind van 6 of 7. Iets later bij de verjaardag van mijn andere kind kwam ze weer niet, met een smoes tegen hem (neefje was de week ervoor jarig en ze kon echt niet zo vaak ergens heen).
Maar beetje tegengas betekende dus altijd een enorme aanval terug.
woensdag 10 april 2019 om 15:24
Wow, veel herkenbaarheid. Fijn om te horen dat er meer mensen zijn met probleemouders 
en om te horen hoe jullie ermee dealen!
Jullie lijken er trouwens veelal erg goed en sterk mee om te gaan. Mag ik vragen hoe jullie zover gekomen zijn? Ik merk dat ik zelf nog erg de neiging heb om naar aanleiding van het gedrag/de opmerkingen van mijn ouders in de put te gaan zitten en daar lekker op de bodem te blijven plakken. Het kost me moeite de woorden van mijn ouders naast me neer te leggen en te vechten voor wat ik waard ben. Ik ben ook erg benieuwd naar de boeken die jij gelezen hebt, Luistervink! Wil je die met ons delen?
En Luistervink, heftig verhaal. Sterkte met de hele situatie.
en om te horen hoe jullie ermee dealen!Jullie lijken er trouwens veelal erg goed en sterk mee om te gaan. Mag ik vragen hoe jullie zover gekomen zijn? Ik merk dat ik zelf nog erg de neiging heb om naar aanleiding van het gedrag/de opmerkingen van mijn ouders in de put te gaan zitten en daar lekker op de bodem te blijven plakken. Het kost me moeite de woorden van mijn ouders naast me neer te leggen en te vechten voor wat ik waard ben. Ik ben ook erg benieuwd naar de boeken die jij gelezen hebt, Luistervink! Wil je die met ons delen?
En Luistervink, heftig verhaal. Sterkte met de hele situatie.
woensdag 10 april 2019 om 15:35
Een vriendin van mij was opgelucht dat haar probleem vader (moeder was al lang dood) was overleden, maar te gevoel dat ze wees was vond ze naar. Niet dat ze haar vader zag of wilde zien. Maar dat gevoel als of ze nergens meer van was..
Gelukkig heeft ze een lieve zus en bouwen ze nu hun eigen stamboom.
-
Wel vind ik dat je veel verwacht van een opvoeding. Maar dat zegt waarschijnlijk meer over mijn eigen opvoeding dan over jou.
En ik zou er niet meer heen gaan. Waarom zou je?
Gelukkig heeft ze een lieve zus en bouwen ze nu hun eigen stamboom.
-
Wel vind ik dat je veel verwacht van een opvoeding. Maar dat zegt waarschijnlijk meer over mijn eigen opvoeding dan over jou.
En ik zou er niet meer heen gaan. Waarom zou je?
woensdag 10 april 2019 om 20:06
Hoe bedoel je precies?GlitterCupcake schreef: ↑10-04-2019 15:35Wel vind ik dat je veel verwacht van een opvoeding. Maar dat zegt waarschijnlijk meer over mijn eigen opvoeding dan over jou.
woensdag 10 april 2019 om 20:16
Errrr, allemaal??Nova-Q schreef: ↑10-04-2019 15:24Wow, veel herkenbaarheid. Fijn om te horen dat er meer mensen zijn met probleemouders
Jullie lijken er trouwens veelal erg goed en sterk mee om te gaan. Mag ik vragen hoe jullie zover gekomen zijn? Ik merk dat ik zelf nog erg de neiging heb om naar aanleiding van het gedrag/de opmerkingen van mijn ouders in de put te gaan zitten en daar lekker op de bodem te blijven plakken. Het kost me moeite de woorden van mijn ouders naast me neer te leggen en te vechten voor wat ik waard ben. Ik ben ook erg benieuwd naar de boeken die jij gelezen hebt, Luistervink! Wil je die met ons delen?
En Luistervink, heftig verhaal. Sterkte met de hele situatie.
Hierbij mijn absolute lifesavers!
Patronen doorbreken - Hannie van Genderen
Will I ever be good enough - Karyl McBride
Adult children of emotionally immature parents - Lindsey Gibson
woensdag 10 april 2019 om 20:50
woensdag 10 april 2019 om 21:16
Dit verdriet had ik bij het plotselinge overlijden van mijn baas die een soort mentor voor mij was; zijn vertrouwen in mij was heel bijzonder want dat had ik bij mijn eigen ouders nooit zo ervaren. Hij kon bulderend lachen om mijn grapjes (wat een hele fijne erkenning was) en hij zei ooit spontaan dat ik vast een hele goede moeder zou worden. Later heb ik hem in een vrij pril stadium verteld dat ik zwanger was (wat je normaal een tijdje voor je baas verborgen houdt) omdat hij een fijne medestander was (ik was op dat moment ook intern aan het solliciteren en hij steunde me daarin).Hangmat schreef: ↑21-02-2019 13:55Ik had geen band met mijn vader. Toen hij stierf had ik daar toen ook weinig emotionele reactie op. Ook later niet.
Wel moest ik een paar maanden later naar een begrafenis van de vader van een vriendin. Zij hadden een hele goede relatie. Ik merkte dat ik daar buitensporig emotioneel op reageerde. Ik was eigenlijk op dat moment heel verdrietig dat ik nooit zo'n relatie met mijn eigen vader had en dus niet eens verdriet voelde bij zijn overlijden. Beetje lastig uit te leggen. Alsof ik geconfronteerd werd met het feit dat ik die hele vaderfiguur nooit heb gehad en ook definitief nooit meer zal krijgen.
Toen hij plotseling dood was, schaamde ik me hoe erg ik het vond, en dat het voelde alsof er een vaderfiguur was overleden, terwijl hij een vrouw en twee jongvolwassen dochters achterliet die natuurlijk ECHT hun vader en partner moesten missen. Dus ik was nogal alleen met mijn verdriet, maar ik heb het toch toegelaten: het was wel belangrijk om te mogen rouwen om het besef dat mijn eigen vader minder voor me betekende dan deze man; daardoor besefte ik ook pas wat ik vroeger had gemist.
Van mijn eigen ouders zou er denk ik vooral een grote last van me af vallen dat er nooit meer iets onverwachts gaat komen als ze eindelijk dood zijn. Ik zie wel op tegen het afhandelen van de begrafenis en het huis opruimen enzo omdat ze mijn sibling en mij tegen elkaar hebben uitgespeeld, en deze nu voor alles is aangewezen als beslissings/handelingsbevoegd. Dat gaat dus een ongelijkwaardige situatie opleveren...
donderdag 11 april 2019 om 01:26
Wat een nare verhalen van ouders die hun kinderen geen fijne of veilige jeugd geboden hebben. Vooral dat je dan (als volwassene nog steeds) ergens denkt dat het aan jou als kind heeft gelegen dat ze zo deden. Dat maakt zo pijnlijk duidelijk dat de basis waar ze in hadden moeten voorzien er niet was. Ik ken een aantal dat soort ouders en wens iedereen die ik hier lees veel zelfliefde toe.
Go green, fuck a vegetarian
donderdag 11 april 2019 om 02:31
Voor mij ook veel herkenning. Ik weet het niet precies, maar ik heb altijd de neiging gehad om erover te gaan lezen als er iets is wat ik lastig vond. Ik heb niet de ouder gekregen die ik graag had willen hebben en daar heb ik inmiddels vrede mee, mijn sibling nog steeds niet. Hij blaast vaak stoom af bij mij na een bezoek. Maar er is simpelweg niet veel meer te halen op dat gebied bij mensen die in de tachtig zijn. Ze konden het toen niet en nu zeker niet meer. Voor mij draait het om acceptatie en vooral de mensen die me nu omringen, die wel de verbinding meenemen waarnaar ik zoek.
