Psyche
alle pijlers
Verwaarlozende ouder op sterven: wanneer komt de klap?
donderdag 21 februari 2019 om 13:42
Een van mijn ouders wordt al een tijdje palliatief verzorgd, na jarenlang ziek te zijn geweest. Mensen vinden dit heel erg voor me en wensen me sterkte, maar eerlijk gezegd voel ik er niets bij. En ik vraag me af of anderen in dezelfde situatie dit herkennen.
Even wat over mijn voorgeschiedenis: ik heb totaal geen emotionele band met mijn ouders. Ze hebben mij en siblings fysiek en vooral emotioneel verwaarloosd. We werden gekleed, gevoed en naar school gestuurd, maar ik heb niet geleerd om voor mezelf te zorgen of dat je elke dag je tanden moet poetsen en we gingen een keer per week in bad. (Dat is voor mijn generatie raar.) Aandacht of aanrakingen waren er niet, onze gevoelens en gedachten werden totaal genegeerd. Er werd niet met ons gespeeld, we werden niet getroost, mochten niet huilen, maar ook niet hard lachen en er werd ons niet gevraagd wat wij wilden doen. We moesten doen wat voor ons bedacht werd. Ze waren niet (openlijk) trots, kwamen niet kijken bij musicals of zelfs mijn diploma-uitreiking en gaven ook geen reden waarom ze er niet waren. Ik heb letterlijk geen enkele leuke herinnering aan mijn ouders.
Ze zagen ons meer als dienstbodes voor hun eigen gemak, ik moest als kleuter al klussen alleen doen die veel te zwaar en te moeilijk voor me waren. Ik voelde me een Assepoester, hoopte dat mijn ouders mijn ouders niet waren en dat een prins me zou redden. Ze probeerden ons onderling tegen elkaar uit te spelen als we niet deden wat zij wilden en scheppen over ons op waar wij niet bij zijn. Ik heb werkelijk alles mezelf moeten leren toen ik uit huis ging: hoe ik voor mezelf kan zorgen, hoe ik gelijkwaardige relaties en vriendschappen kan onderhouden, hoe ik moet praten met mensen, maar vooral ook om mijn eigen emoties, behoeftes en grenzen te leren kennen. Ik kwam erachter dat ik last heb van paniek en angsten, als klein kind al, maar had dat nooit herkend en kon er niet mee omgaan. Na jarenlang werken aan mezelf loop ik nog steeds tegen brokstukken uit mijn jeugd aan.
Toch heb ik nooit het contact verbroken. Ik vermoed dat ze zelf ook beschadigde kinderen zijn geweest (hoewel mijn ooms en tantes heel normaal lijken, dus wat is er dan met hen gebeurd?) en hun opvoedstijl was meer onmacht dan opzet. (Hoewel ik soms echt denk dat het echt verrotte mensen zijn, maar dat is lastiger accepteren.) Zij hebben naar buiten toe een schijnwereld gemaakt, mensen buiten ons gezin hebben helemaal niet het idee dat er iets mis is. Ik draai dat toneelstukje blijkbaar mee, al zie ik ze alleen op feestjes, met anderen en dan blijf ik zoveel mogelijk uit hun buurt. Altijd als ik bij hen op bezoek kwam (3 uur met openbaar vervoer), dan kwamen ze meteen met een to-do-list nog voor ik mijn jas uit had kunnen doen. (Weet je wat jij moet doen? Zet de kerstboom op/veeg de stoep/ga naar de supermarkt).
Nu is dus een ouder stervende en er werd vanuit het ziekenhuis en verpleeghuis veel inbreng van ons verwacht. (edit: ondertussen niet meer!) Als een logische aanname: zij hebben altijd voor jullie gezorgd, dus nu zorgen jullie voor hen. Mijn ouder is ontzettend aan het bitchen op het personeel, maar zij zien dat als een gevolg van de ziekte. (Ze moesten eens weten...) Ik had het er erg moeilijk mee dat het verpleegkundigen uitgaan van een liefhebbende ouder, ik voelde me miskend in al mijn jeugdtrauma's, ik wilde echt niet langskomen en voelde me hier schuldig over (wat moeten anderen wel niet denken). Maar ondertussen is dit ook weer weggeebt, anderen denken maar wat ze willen en voel ik er niks meer bij. Ik ben eigenlijk gewoon aan het wachten tot mijn ouder overlijdt en we de begrafenis kunnen doen en dit hoofdstuk af kunnen sluiten. Zou het ook niet erg vinden als de ander er ook dood bij neervalt, dan is dat hoofdstuk afgesloten en is dat laatste restje leed uit mijn leven. Mijn siblings voelen dit ook zo.
Anderen (die dit niet hebben meegemaakt overigens) zeggen: wacht maar, straks zijn ze weg en komt de klap. Ik kan me dit niet voorstellen, maar ben er wel nieuwsgierig naar. Ik heb een warmere band met de conducteur die mijn kaartje knipt. En ik verwacht eigenlijk ook geen lijken meer die uit de kast komen vallen. Ik heb mijn jeugd niet weggestopt, ik ben er altijd heel actief mee aan de slag geweest. Heb ook een burn-out gehad en moest toen echt actief aan de slag met mijn innerlijke criticus en waar die vandaan kwam.
Lang verhaal! Zijn er hier mensen die iets soortgelijks hebben ervaren en hoe reageerden jullie op de dood van jullie ouders? En hoe ga je om met mensen die totaal niet kunnen begrijpen dat er mensen zijn die niet van hun kinderen (kunnen) houden en aannemen dat er altijd een oerband zal zijn? En afkeuren als je je een beetje afzijdig houdt? Ik zie mezelf als een heel warm inlevend en gevend persoon, deze situatie strookt daar totaal niet mee en dat vind ik lastig. Mensen denken dat ik in ontkenning ben en er daarom zo koeltjes over praat en dat hou ik dan maar zo.
Even wat over mijn voorgeschiedenis: ik heb totaal geen emotionele band met mijn ouders. Ze hebben mij en siblings fysiek en vooral emotioneel verwaarloosd. We werden gekleed, gevoed en naar school gestuurd, maar ik heb niet geleerd om voor mezelf te zorgen of dat je elke dag je tanden moet poetsen en we gingen een keer per week in bad. (Dat is voor mijn generatie raar.) Aandacht of aanrakingen waren er niet, onze gevoelens en gedachten werden totaal genegeerd. Er werd niet met ons gespeeld, we werden niet getroost, mochten niet huilen, maar ook niet hard lachen en er werd ons niet gevraagd wat wij wilden doen. We moesten doen wat voor ons bedacht werd. Ze waren niet (openlijk) trots, kwamen niet kijken bij musicals of zelfs mijn diploma-uitreiking en gaven ook geen reden waarom ze er niet waren. Ik heb letterlijk geen enkele leuke herinnering aan mijn ouders.
Ze zagen ons meer als dienstbodes voor hun eigen gemak, ik moest als kleuter al klussen alleen doen die veel te zwaar en te moeilijk voor me waren. Ik voelde me een Assepoester, hoopte dat mijn ouders mijn ouders niet waren en dat een prins me zou redden. Ze probeerden ons onderling tegen elkaar uit te spelen als we niet deden wat zij wilden en scheppen over ons op waar wij niet bij zijn. Ik heb werkelijk alles mezelf moeten leren toen ik uit huis ging: hoe ik voor mezelf kan zorgen, hoe ik gelijkwaardige relaties en vriendschappen kan onderhouden, hoe ik moet praten met mensen, maar vooral ook om mijn eigen emoties, behoeftes en grenzen te leren kennen. Ik kwam erachter dat ik last heb van paniek en angsten, als klein kind al, maar had dat nooit herkend en kon er niet mee omgaan. Na jarenlang werken aan mezelf loop ik nog steeds tegen brokstukken uit mijn jeugd aan.
Toch heb ik nooit het contact verbroken. Ik vermoed dat ze zelf ook beschadigde kinderen zijn geweest (hoewel mijn ooms en tantes heel normaal lijken, dus wat is er dan met hen gebeurd?) en hun opvoedstijl was meer onmacht dan opzet. (Hoewel ik soms echt denk dat het echt verrotte mensen zijn, maar dat is lastiger accepteren.) Zij hebben naar buiten toe een schijnwereld gemaakt, mensen buiten ons gezin hebben helemaal niet het idee dat er iets mis is. Ik draai dat toneelstukje blijkbaar mee, al zie ik ze alleen op feestjes, met anderen en dan blijf ik zoveel mogelijk uit hun buurt. Altijd als ik bij hen op bezoek kwam (3 uur met openbaar vervoer), dan kwamen ze meteen met een to-do-list nog voor ik mijn jas uit had kunnen doen. (Weet je wat jij moet doen? Zet de kerstboom op/veeg de stoep/ga naar de supermarkt).
Nu is dus een ouder stervende en er werd vanuit het ziekenhuis en verpleeghuis veel inbreng van ons verwacht. (edit: ondertussen niet meer!) Als een logische aanname: zij hebben altijd voor jullie gezorgd, dus nu zorgen jullie voor hen. Mijn ouder is ontzettend aan het bitchen op het personeel, maar zij zien dat als een gevolg van de ziekte. (Ze moesten eens weten...) Ik had het er erg moeilijk mee dat het verpleegkundigen uitgaan van een liefhebbende ouder, ik voelde me miskend in al mijn jeugdtrauma's, ik wilde echt niet langskomen en voelde me hier schuldig over (wat moeten anderen wel niet denken). Maar ondertussen is dit ook weer weggeebt, anderen denken maar wat ze willen en voel ik er niks meer bij. Ik ben eigenlijk gewoon aan het wachten tot mijn ouder overlijdt en we de begrafenis kunnen doen en dit hoofdstuk af kunnen sluiten. Zou het ook niet erg vinden als de ander er ook dood bij neervalt, dan is dat hoofdstuk afgesloten en is dat laatste restje leed uit mijn leven. Mijn siblings voelen dit ook zo.
Anderen (die dit niet hebben meegemaakt overigens) zeggen: wacht maar, straks zijn ze weg en komt de klap. Ik kan me dit niet voorstellen, maar ben er wel nieuwsgierig naar. Ik heb een warmere band met de conducteur die mijn kaartje knipt. En ik verwacht eigenlijk ook geen lijken meer die uit de kast komen vallen. Ik heb mijn jeugd niet weggestopt, ik ben er altijd heel actief mee aan de slag geweest. Heb ook een burn-out gehad en moest toen echt actief aan de slag met mijn innerlijke criticus en waar die vandaan kwam.
Lang verhaal! Zijn er hier mensen die iets soortgelijks hebben ervaren en hoe reageerden jullie op de dood van jullie ouders? En hoe ga je om met mensen die totaal niet kunnen begrijpen dat er mensen zijn die niet van hun kinderen (kunnen) houden en aannemen dat er altijd een oerband zal zijn? En afkeuren als je je een beetje afzijdig houdt? Ik zie mezelf als een heel warm inlevend en gevend persoon, deze situatie strookt daar totaal niet mee en dat vind ik lastig. Mensen denken dat ik in ontkenning ben en er daarom zo koeltjes over praat en dat hou ik dan maar zo.
luistervink wijzigde dit bericht op 21-02-2019 20:19
Reden: verduidelijking
Reden: verduidelijking
0.79% gewijzigd
donderdag 21 februari 2019 om 19:34
Even voor de duidelijkheid: we hoeven op het moment niet te mantelzorgen.
Mijn ouder ligt in een verpleeghuis en kan daar niet weg, omdat er voortdurende verzorging nodig is. In het begin moesten we wel veel zorgen, administratie regelen en wassen draaien, vooral omdat mijn andere ouder op dat moment ook ernstig ziek was en er daar ook een stuk mantelzorg van de partner wegviel. Dus hadden we ineens twee ouders om voor te zorgen, waarvan we de ene ook nog eens elke dag naar de andere moesten chauffeuren. Op dit moment redt de ene zich gelukkig weer en voor de ander hoeven we niks meer te doen. Dus ik ga eens per week op bezoek, vind ik ruím voldoende, en dat was het wel.
Op dit moment zit het hem meer in dat ik me afvraag wat de verpleegkundigen denken over ons. Zij zitten de hele tijd aan ouder te plukken en handjes vast te houden en wij komen maar af en toe langs, zitten stilzwijgend een beetje langs een rolstoel of bed en roepen alleen maar 'doeiii' als we gaan. En laatst hadden we dus zo'n gesprek dat de zorg palliatief zou worden en dan zeggen wij als kinderen met droge ogen: oja, logisch, doe maar, was dat het? Terwijl er dan twee van die artsen heeeeel medelevend zitten te kijken.
donderdag 21 februari 2019 om 19:44
Ha ja, ik snap dat je dat denkt. Als ik dat artikel lees, dan zie ik wel paralellen. Zij zien zich juist als superkatholieken, enorm heilige boontjes, alleen voeren ze het gedachtengoed niet zo goed uit.Kleppeboxx schreef: ↑21-02-2019 17:23TO, mag ik iets persoonlijks vragen? Weet jij of je ouders een bepaald gedachtengoed of ideologie nastreefden? Zoals jij je jeugd omschrijft, de houding van je ouders, het liefdeloze.......... kan het zijn dat je ouders communistisch waren en jullie een zodanige opvoeding gaven? Dit is misschien ver gezocht, maar het kan zijn dat jouw ouders vanwege hun eigen opvoeding, onmachtig waren om jullie wel datgene te geven wat jullie nodig hadden.
Wellicht is het volgende artikel voor jou herkenbaar:
ps://www.volkskrant.nl/cultuur-media/jolande ... gle.com%2F
Ik zie er eerder een heel ouderwetse vorm van opvoeden in terug: dat je op gezette tijden moet voeden en kinderen niet mag troosten, want dat is verwennen. Van vóór dr Spock zeg maar. Ze vergruisden ook echt een oom en tante van me die hun kinderen een vrije opvoeding gaven. Een van hun zonen is homo: dat komt er nou van.
Mijn oma was veel moderner en meer open minded dan zij. Zij kwam vaak voor ons op en zat wel eens expres te stangen als mijn ouders weer een of andere ouderwets idee hadden. Ze bemoeide zich wel eens met de opvoeding, al had ze er niet veel weet van.
donderdag 21 februari 2019 om 19:55
Aja, dat is wel fijn voor mensen om te weten. Bij mij is het juist omgekeerd: mijn opvoeding heeft me enorm flexibel, invoelend en easy going gemaakt. En perfectionistisch: ik moest de beste zijn. Ik mocht niemand tot last zijn, danste voortdurend naar de pijpen van mijn ouders en probeerde het naar hun zin te maken, dus die neiging heb ik bij anderen nog steeds.Tinkeltje33 schreef: ↑21-02-2019 15:12Ik kan daarmee een hele hoop dingen verklaren, waarom ik soms reageer zoals ik doe. Waarom ik bepaalde dingen zeg. Ik heb me er heel lang voor geschaamd, maar het helpt me voor mijn eigen acceptatie ook om het beestje gewoon bij de naam te noemen. En sinds ik beter kan accepteren dat dit het gezin is waar ik uit kom, zijn die gesprekken ook niet meer zo moeilijk.
Ik kan me voorstellen dat het er voor anderen wel opgeruimd uitziet: iemand die nergens een probleem van maakt, ondertussen gezonde relaties kan aanknopen en een prima carriere heeft, dus ze zijn vaak erg verbaasd dat dit mijn jeugd is. En geloven het daardoor ook niet. Een mishandeld kind ziet er niet uit zoals ik. Ik overdrijf vast een beetje. Iedereen heeft wel eens ruzie met zijn ouders, het is in elk gezin wel wat. Die miskenning vind ik misschien wel het lastigst.
Mijn vriend zegt ook wel eens: alles is nu toch goed? Ja, maar het heeft me heel veel moeite gekost om het goed te krijgen, terwijl anderen het zoveel makkelijker hebben gehad. Jullie medeleven doet me daarom goed! Mijn vriend staat overigens wel als een rots achter me hoor. Hij zegt: ik snap er niks van, maar ik zie wat het met jou doet. Hij is een enorme steun en gaat telkens met me mee, omdat ik liever niet alleen op bezoek ga.
donderdag 21 februari 2019 om 20:32
Wat gebeurt er als straks deze ouder wegvalt en de andere ouder misschien meer ondersteuning nodig heeft (het niet alleen redt thuis)?
De klap van 't verlies hoeft niet persé te komen als je eigenlijk al jaren aan 't verwerken bent.
Maar het kan best wel een klap zijn dat de andere ouder straks misschien meer hulp nodig heeft. Of wel een zware rouw doorgaat en zich "vastklampt" of probeert vast te klampen aan de kinderen - jullie.
Of het gewoon maar "logisch vindt" dat jullie te pas en te onpas opdraven.
De klap van 't verlies hoeft niet persé te komen als je eigenlijk al jaren aan 't verwerken bent.
Maar het kan best wel een klap zijn dat de andere ouder straks misschien meer hulp nodig heeft. Of wel een zware rouw doorgaat en zich "vastklampt" of probeert vast te klampen aan de kinderen - jullie.
Of het gewoon maar "logisch vindt" dat jullie te pas en te onpas opdraven.
vrijdag 22 februari 2019 om 09:27
.Luistervink schreef: ↑21-02-2019 19:34Op dit moment zit het hem meer in dat ik me afvraag wat de verpleegkundigen denken over ons. Zij zitten de hele tijd aan ouder te plukken en handjes vast te houden en wij komen maar af en toe langs, zitten stilzwijgend een beetje langs een rolstoel of bed en roepen alleen maar 'doeiii' als we gaan. En laatst hadden we dus zo'n gesprek dat de zorg palliatief zou worden en dan zeggen wij als kinderen met droge ogen: oja, logisch, doe maar, was dat het? Terwijl er dan twee van die artsen heeeeel medelevend zitten te kijken.
Wat let je op dit uit te spreken bij de artsen/verpleegkundigen/bij zo'n gesprek?
Je blijft meegaan in 'hoe het hoort', of in ieder geval hoe je DENKT dat het hoort. Je vult voor hen (de artsen en het personeel) in wat zij zouden denken en voelen. Daar kwel je jezelf nog meer mee dan al is gebeurd in je leven en blijf je je eigen geschiedenis herhalen. Ik zou zeggen, neem ook ruimte voor jezelf. Of mag dat niet, mag je niet zeggen, 'we zijn er, en we zijn er tot het eind (dit vul ik ik trouwens in op basis van hoe je schrijft in dit topic, wellicht kies je er ook voor om niet meer te gaan), maar zoals je wellicht merkt zijn wij emotioneel minder betrokken door onze geschiedenis'?
Ik bedenk me dat dit misschien als kritiek overkomt, dat is niet zo bedoeld. Ik bedoel het meer als, zie je ook andere opties dan zoals je het nu doet. Opties waarmee je ook meer ruimte creëert voor jouw eigen beleving, jouw gevoel en jouw behoeftes? Die opties kan je ook overwegen in keuzes hoe met deze situatie om te gaan.
vrijdag 22 februari 2019 om 10:42
Je klinkt flink beschadigd door het gemis aan warmte, zorg en aandacht van je ouders.
Ik heb ook ouders die daar niet aan deden. Eén daarvan is een aantal jaren geleden overleden. Er is nooit een klap gekomen.
Liever had ik wel gewild dat de andere ouder er al niet meer was geweest. Daar zit ik eigenlijk op te wachten, dat het met die ouder ook klaar kan zijn. Het zal een opluchting zijn te weten dat die er ook niet meer is. Dat ik dan zeker weet dat het echt over en voorbij is. En dat terwijl ik niet eens contact heb met die ouder. Maar het voelt als een vage dreiging dat het nog altijd mogelijk is dat die ouder ooit contact op wil nemen en dat zou doen niet om mij, maar om zichzelf. Het zou fijn zijn wanneer dat niet meer kan.
Ik heb ook ouders die daar niet aan deden. Eén daarvan is een aantal jaren geleden overleden. Er is nooit een klap gekomen.
Liever had ik wel gewild dat de andere ouder er al niet meer was geweest. Daar zit ik eigenlijk op te wachten, dat het met die ouder ook klaar kan zijn. Het zal een opluchting zijn te weten dat die er ook niet meer is. Dat ik dan zeker weet dat het echt over en voorbij is. En dat terwijl ik niet eens contact heb met die ouder. Maar het voelt als een vage dreiging dat het nog altijd mogelijk is dat die ouder ooit contact op wil nemen en dat zou doen niet om mij, maar om zichzelf. Het zou fijn zijn wanneer dat niet meer kan.
vrijdag 22 februari 2019 om 10:51
Ik denk dat ik je gevoel begrijp. Hoewel geen van mijn beide ouders op sterven ligt. Maar ik verwacht dat het sterfbed/overlijden van mijn oma, opa en oom mij miljoenen keren zwaarder gaan vallen dan het overlijden van mijn eigen ouders. Het is wat het is. Verontschuldig je niet en blijf trouw aan jezelf. 
vrijdag 22 februari 2019 om 11:00
Luistervinkje ik zou dat gevoel, dat je niet reageert of handelt zoals het zou horen volgens de artsen en verpleging echt helemaal loslaten.
Het is niet nodig om jouw gedrag te gaan uitlegen of verklaren. Het is zoals het is en je verändert er nu niets Maar aan. Die kans hebben je ouders zelf genoeg gehad, Maar uit onmacht, onkunde, overtuiging wat dan ook, niet benut.
Ik ben verpleegkundige en heb jarenlang ervaring met stervende Patienten. Ik denk niet, dat er een verpleegkundige is, die jouw gedrag veroordeelt.
Ik zie veel verschil in omgang van kinderen met hun stervende ouders.
Er zijn volwassen Zonen, die naast hun moeder gaan liggen tot ze sterft. Dat is mooi, want dan was er een fijne relatie. Ik vind dat altijd erg bewegend en mooi. Er zijn ook genoeg kinderen, die niet Meer komen, ookal vraagt de ouder naar hun Kind. Zo sterven er soms ouders, waarvan de kinderen niet Meer kwamen. Dat is natuurlijk erg verdrietig, Maar ik denk altijd. Tja..in de laatste levensfase pluk je eigenlijk de vruchten van je eigen leven. Ben je in die situatie alleen, dan ben je daar zelf verantwoordelijk voor geweest.
Wanneer je het gevoel hebt, dat je iets moet uitleggen aan de verpleging, dan doe je dat gewoon. Vertel dat je geen goede band hebt en geen fijne jeugd hebt gehad.
Ik vind het knap dat je een keer per week erheen gaat. Je had ook al lang het kontakt kunnen verbreken.
Het is niet nodig om jouw gedrag te gaan uitlegen of verklaren. Het is zoals het is en je verändert er nu niets Maar aan. Die kans hebben je ouders zelf genoeg gehad, Maar uit onmacht, onkunde, overtuiging wat dan ook, niet benut.
Ik ben verpleegkundige en heb jarenlang ervaring met stervende Patienten. Ik denk niet, dat er een verpleegkundige is, die jouw gedrag veroordeelt.
Ik zie veel verschil in omgang van kinderen met hun stervende ouders.
Er zijn volwassen Zonen, die naast hun moeder gaan liggen tot ze sterft. Dat is mooi, want dan was er een fijne relatie. Ik vind dat altijd erg bewegend en mooi. Er zijn ook genoeg kinderen, die niet Meer komen, ookal vraagt de ouder naar hun Kind. Zo sterven er soms ouders, waarvan de kinderen niet Meer kwamen. Dat is natuurlijk erg verdrietig, Maar ik denk altijd. Tja..in de laatste levensfase pluk je eigenlijk de vruchten van je eigen leven. Ben je in die situatie alleen, dan ben je daar zelf verantwoordelijk voor geweest.
Wanneer je het gevoel hebt, dat je iets moet uitleggen aan de verpleging, dan doe je dat gewoon. Vertel dat je geen goede band hebt en geen fijne jeugd hebt gehad.
Ik vind het knap dat je een keer per week erheen gaat. Je had ook al lang het kontakt kunnen verbreken.
vrijdag 22 februari 2019 om 11:08
Hangmat schreef: ↑21-02-2019 13:55Ik had geen band met mijn vader. Toen hij stierf had ik daar toen ook weinig emotionele reactie op. Ook later niet.
Wel moest ik een paar maanden later naar een begrafenis van de vader van een vriendin. Zij hadden een hele goede relatie. Ik merkte dat ik daar buitensporig emotioneel op reageerde. Ik was eigenlijk op dat moment heel verdrietig dat ik nooit zo'n relatie met mijn eigen vader had en dus niet eens verdriet voelde bij zijn overlijden. Beetje lastig uit te leggen. Alsof ik geconfronteerd werd met het feit dat ik die hele vaderfiguur nooit heb gehad en ook definitief nooit meer zal krijgen.
Dat dus
vrijdag 22 februari 2019 om 11:20
Er zit nog een andere ouder bij, daarom blijven we dit toneelstukje opvoeren. Anders zou ik het wel zeggen.tu1nhek schreef: ↑22-02-2019 09:27.
Wat let je op dit uit te spreken bij de artsen/verpleegkundigen/bij zo'n gesprek?
Je blijft meegaan in 'hoe het hoort', of in ieder geval hoe je DENKT dat het hoort. Je vult voor hen (de artsen en het personeel) in wat zij zouden denken en voelen. Daar kwel je jezelf nog meer mee dan al is gebeurd in je leven en blijf je je eigen geschiedenis herhalen. Ik zou zeggen, neem ook ruimte voor jezelf. Of mag dat niet, mag je niet zeggen, 'we zijn er, en we zijn er tot het eind (dit vul ik ik trouwens in op basis van hoe je schrijft in dit topic, wellicht kies je er ook voor om niet meer te gaan), maar zoals je wellicht merkt zijn wij emotioneel minder betrokken door onze geschiedenis'?
Ik bedenk me dat dit misschien als kritiek overkomt, dat is niet zo bedoeld. Ik bedoel het meer als, zie je ook andere opties dan zoals je het nu doet. Opties waarmee je ook meer ruimte creëert voor jouw eigen beleving, jouw gevoel en jouw behoeftes? Die opties kan je ook overwegen in keuzes hoe met deze situatie om te gaan.
vrijdag 22 februari 2019 om 11:24
.Luistervink schreef: ↑22-02-2019 11:20Er zit nog een andere ouder bij, daarom blijven we dit toneelstukje opvoeren. Anders zou ik het wel zeggen.
Ah, ik snap het. Dan zou ik de berichten van de verpleegkundigen die hier hebben geschreven ter harte nemen en hun ervaringen vanuit hun werk.
vrijdag 22 februari 2019 om 16:32
Luistervink schreef: ↑22-02-2019 11:20Er zit nog een andere ouder bij, daarom blijven we dit toneelstukje opvoeren. Anders zou ik het wel zeggen.
Ik snap helemaal waarom je dit doet hoor, maar ergens vraag ik me wel af, waarom eigenlijk? Je ouders zijn nooit meelevend richting jou geweest, waarom dan wel zoveel rekening houden met hun?
vrijdag 22 februari 2019 om 19:27
Als jij contactpersoon bent dan staat het je vrij een telefonisch gesprek met de arts of verpleging aan te vragen en dit te bespreken. Dan zit de andere ouder er niet bij. Moet je wel geregistreerd staan als contactpersoon (ivm wet op de privacy en blabla), maar ik gok dat je dat wel bent.Luistervink schreef: ↑21-02-2019 19:34Even voor de duidelijkheid: we hoeven op het moment niet te mantelzorgen.
Mijn ouder ligt in een verpleeghuis en kan daar niet weg, omdat er voortdurende verzorging nodig is. In het begin moesten we wel veel zorgen, administratie regelen en wassen draaien, vooral omdat mijn andere ouder op dat moment ook ernstig ziek was en er daar ook een stuk mantelzorg van de partner wegviel. Dus hadden we ineens twee ouders om voor te zorgen, waarvan we de ene ook nog eens elke dag naar de andere moesten chauffeuren. Op dit moment redt de ene zich gelukkig weer en voor de ander hoeven we niks meer te doen. Dus ik ga eens per week op bezoek, vind ik ruím voldoende, en dat was het wel.
Op dit moment zit het hem meer in dat ik me afvraag wat de verpleegkundigen denken over ons. Zij zitten de hele tijd aan ouder te plukken en handjes vast te houden en wij komen maar af en toe langs, zitten stilzwijgend een beetje langs een rolstoel of bed en roepen alleen maar 'doeiii' als we gaan. En laatst hadden we dus zo'n gesprek dat de zorg palliatief zou worden en dan zeggen wij als kinderen met droge ogen: oja, logisch, doe maar, was dat het? Terwijl er dan twee van die artsen heeeeel medelevend zitten te kijken.
Mijn moeder is ook verpleegkundige en heeft ook af en toe mensen die geen of slecht contact hebben met hun familie, maar die denkt er niet zoveel over hoor.
Ik werk zelf ook in de zorg (niet vpk) en ik denk er eigenlijk ook niet zoveel van. Ieder huisje heeft zn kruisje.
vrijdag 22 februari 2019 om 19:45
Vorig jaar was ik bij een begrafenis van 2 dochters van een oud collega van man. Hij was afschuwelijk en we wisten dat er veel gaande was in het gezin.
Ex vrouw was m’n vriendin en we gingen vaker met ons vieren weg dus vandaar dat we meer mee kregen.
Stel ging uit elkaar en kinderen kwamen zelden bij hun vader en niet zo maar. (Zeer moeilijk karakter)
Bij de crematie stonden dochters, heel sterk en elkaar aankijkend en de 1 zei: over doden niets dan goeds en de 2e zei: en daar laten we het bij. Zij verlieten de crematiezaal en er werd alleen nog muziek gedraaid.
Zelf heb ik absoluut geen leuke jeugd gehad. Mijn vader is al langer geleden gestorven en, hoe lullig het ook klinkt, ook om mijn moeder zal ik geen traan laten maar ik zou haar wel alle egards gunnen.
Ze zal het vast goed bedoeld hebben maar dochters vond ze een verschrikking en dat krijg ik 50+ nu nog, te horen.
Ex vrouw was m’n vriendin en we gingen vaker met ons vieren weg dus vandaar dat we meer mee kregen.
Stel ging uit elkaar en kinderen kwamen zelden bij hun vader en niet zo maar. (Zeer moeilijk karakter)
Bij de crematie stonden dochters, heel sterk en elkaar aankijkend en de 1 zei: over doden niets dan goeds en de 2e zei: en daar laten we het bij. Zij verlieten de crematiezaal en er werd alleen nog muziek gedraaid.
Zelf heb ik absoluut geen leuke jeugd gehad. Mijn vader is al langer geleden gestorven en, hoe lullig het ook klinkt, ook om mijn moeder zal ik geen traan laten maar ik zou haar wel alle egards gunnen.
Ze zal het vast goed bedoeld hebben maar dochters vond ze een verschrikking en dat krijg ik 50+ nu nog, te horen.
zaterdag 23 februari 2019 om 01:16
TO, die 'klap' die heb je al 1000 x gehad. Iedere keer dat jij in de steek werd gelaten, kwam er weer zo'n klap. Mensen die veel klappen krijgen, voelen ze op den duur niet meer. Jouw ouder is al lang geleden 'gestorven' voor jou. Ik zelf denk dat je die klap dan ook niet meer zult krijgen, eerder berusting. Het enige wat ik me nog kan indenken is dat je dan ook echt definitief nooit meer erkenning zult krijgen van je ouder (niet dat dat reeel is, maar de dood maakt dat wel heel definitief).
zondag 7 april 2019 om 16:06
Mijn vader is onlangs overleden en ik heb er geen traan om gelaten. Een vriendin zei me aan de mooie momenten met hem te denken en dan de emoties te laten komen, maar die momenten zijn sporadisch. "Ik ben trots op je" of "Ik hou van je" heeft hij nooit gezegd. Wel de nare dingen die hij tegen me zei, al van kinds af aan. Niets was goed genoeg. Ik kon niet eens teleurstellen want hij wist van te voren al dat ik niets zou maken van het leven (in zijn ogen: hoge functie, rijke man, etc).
Ik voel me eenzaam. Er is geen begrip voor mijn situatie als zwarte schaap en ik ervaar geen steun, behalve van een vriendin. Mensen begrijpen het niet, want aan de buitenkant leek het zo leuk allemaal!
Mijn man wil er ook niet over praten. Ik zie dat ook uitlopen op een scheiding, want wat als ik ziek word? Ik heb er weinig vertrouwen in dat hij voor mij zal zorgen. Dat deed hij ook niet na de bevalling van mijn kinderen en nu ik dit zo mee maak en hij er voor wegrent, is het mij ook helder.
Ik heb dus meer last van alles er om heen. Twijfel aan veel dingen, doe mijn werk in sprints en kijk tussendoor uit het raam, maar hey: ik krijg het af! Ook sociaal is het niet veel, maar ja, gewoon geen zin en niemand zal het me nu vragen.
Ik voel me eenzaam. Er is geen begrip voor mijn situatie als zwarte schaap en ik ervaar geen steun, behalve van een vriendin. Mensen begrijpen het niet, want aan de buitenkant leek het zo leuk allemaal!
Mijn man wil er ook niet over praten. Ik zie dat ook uitlopen op een scheiding, want wat als ik ziek word? Ik heb er weinig vertrouwen in dat hij voor mij zal zorgen. Dat deed hij ook niet na de bevalling van mijn kinderen en nu ik dit zo mee maak en hij er voor wegrent, is het mij ook helder.
Ik heb dus meer last van alles er om heen. Twijfel aan veel dingen, doe mijn werk in sprints en kijk tussendoor uit het raam, maar hey: ik krijg het af! Ook sociaal is het niet veel, maar ja, gewoon geen zin en niemand zal het me nu vragen.
maandag 8 april 2019 om 16:52
Wat vreselijk dat je zo'n nare jeugd hebt gehad. Ik kan me jouw gevoelens best voorstellen. Ze waren er niet voor jou op een manier die jij nodig had. Zoiets tekent je. Ik ken een aantal mensen met een nare jeugd door (een van) hun ouders. Hun meningen over hun dood verschillen.
Mijn moeder had geen goede band met haar moeder. Voor de buitenwereld leek mijn oma heel netjes en opgeruimd. Maar ze had losse handjes naar mijn moeder en haar broer. Hoewel mijn moeder vaker de klos was. Ook met nare opmerkingen. Haar broer was het lievelingetje van haar moeder. Toen zij stierf na een lang ziekbed was mijn moeder daar kapot van. Maar meer omdat ze toen zo besefte wat ze altijd gemist had. Moederliefde. Dat het nooit meer zou veranderen.
Een kennis heeft een moeder die altijd klaagt over alles en iedereen. Ook over haar. Hoe hard ze ook haar best doet, het is nooit genoeg. Ze zei wel eens dat als er gebeld zou worden dat haar moeder is overleden, zij opgelucht gaat zijn. Ze leeft nog en is niet stervende, dus we weten het nog niet.
Een collega zei bij de begrafenis van zijn vader: "Opgeruimd staat netjes."
Ik heb zelf wel een fijne jeugd gehad bij mijn ouders. Beiden waren goed voor me. Tot ze gingen scheiden en ik bij mijn moeder ging wonen. Toen kwam een kant van mijn vader boven die wij niet kenden. Hij steunde ons op geen enkel vlak. Financieel niet. Door hem stonden we een paar maanden in de min. Hij hield ook geld van mij achter. Hij had gelogen dat hij alleen ging wonen, maar 2 dagen trok er al een vreemde vrouw bij hem in. Ook al werd gezegd dat ik altijd welkom was, ik voelde dat niet zo. Omdat ze nooit echt tijd voor me hadden en hij ook niks zonder haar wilde doen. Geen vader-dochter momenten. Ik stopte na een half jaar met die bezoekjes. Ben nog wel op hun bruiloft geweest. Ik had niet het idee dat mijn aanwezigheid daar iets toevoegde. En mijn vader deed ook niks om het contact tussen ons te herstellen. Nu 12 jaar later hebben we sporadisch FB-contact. In al die tijd heb ik hem 2 keer life gesproken. Net of ik met een vage kennis praatte. Voelde er zo weinig bij. Wat maakte dat hij toen zo veranderde ga ik waarschijnlijk nooit weten. Maar zoals het nu is en hij zou overlijden denk ik daar weinig bij te voelen.
Mijn moeder had geen goede band met haar moeder. Voor de buitenwereld leek mijn oma heel netjes en opgeruimd. Maar ze had losse handjes naar mijn moeder en haar broer. Hoewel mijn moeder vaker de klos was. Ook met nare opmerkingen. Haar broer was het lievelingetje van haar moeder. Toen zij stierf na een lang ziekbed was mijn moeder daar kapot van. Maar meer omdat ze toen zo besefte wat ze altijd gemist had. Moederliefde. Dat het nooit meer zou veranderen.
Een kennis heeft een moeder die altijd klaagt over alles en iedereen. Ook over haar. Hoe hard ze ook haar best doet, het is nooit genoeg. Ze zei wel eens dat als er gebeld zou worden dat haar moeder is overleden, zij opgelucht gaat zijn. Ze leeft nog en is niet stervende, dus we weten het nog niet.
Een collega zei bij de begrafenis van zijn vader: "Opgeruimd staat netjes."
Ik heb zelf wel een fijne jeugd gehad bij mijn ouders. Beiden waren goed voor me. Tot ze gingen scheiden en ik bij mijn moeder ging wonen. Toen kwam een kant van mijn vader boven die wij niet kenden. Hij steunde ons op geen enkel vlak. Financieel niet. Door hem stonden we een paar maanden in de min. Hij hield ook geld van mij achter. Hij had gelogen dat hij alleen ging wonen, maar 2 dagen trok er al een vreemde vrouw bij hem in. Ook al werd gezegd dat ik altijd welkom was, ik voelde dat niet zo. Omdat ze nooit echt tijd voor me hadden en hij ook niks zonder haar wilde doen. Geen vader-dochter momenten. Ik stopte na een half jaar met die bezoekjes. Ben nog wel op hun bruiloft geweest. Ik had niet het idee dat mijn aanwezigheid daar iets toevoegde. En mijn vader deed ook niks om het contact tussen ons te herstellen. Nu 12 jaar later hebben we sporadisch FB-contact. In al die tijd heb ik hem 2 keer life gesproken. Net of ik met een vage kennis praatte. Voelde er zo weinig bij. Wat maakte dat hij toen zo veranderde ga ik waarschijnlijk nooit weten. Maar zoals het nu is en hij zou overlijden denk ik daar weinig bij te voelen.
maandag 8 april 2019 om 17:28
Wauw, dat is echt precies hoe het hier ook ging. Zo herkenbaar.3thee schreef: ↑21-02-2019 16:14Ik heb het gedaan (al was niet zo erg als bij TO), en mijn moeder zag het echt niet. Ze lachte me keihard uit, omdat ik ergens angst/stress van had gehad als klein kind, van acties van haar. Belachelijk, noemde ze het.
Dan geef je het wel op om 'er over te praten'. Bij sommige mensen is dat gewoon niet mogelijk.
Op dit punt hád ze het beter kunnen maken. Ze hád zich kunnen inleven. Het erg kunnen vinden. Begrijpen dat haar onnadenkende acties een best groot effect hadden gehad. "O wat erg, dat heb ik nooit geweten'. Zoiets. Maar nee.
De laatste rafeltjes van de band werden hiermee definitief doorgeknipt. Begrijpen deed ze het niet. Ze was vooral zielig dat ze zo'n egoïstische, rare dochter had die zich van haar afkeerde.
Bij mij was dat ook het moment dat ik dacht: “laat maar, dit heeft echt geen zin”.
maandag 8 april 2019 om 23:50
Goh, ben jij mij en is jouw moeder mijn moeder?3thee schreef: ↑21-02-2019 16:14Ik heb het gedaan (al was niet zo erg als bij TO), en mijn moeder zag het echt niet. Ze lachte me keihard uit, omdat ik ergens angst/stress van had gehad als klein kind, van acties van haar. Belachelijk, noemde ze het.
Dan geef je het wel op om 'er over te praten'. Bij sommige mensen is dat gewoon niet mogelijk.
Op dit punt hád ze het beter kunnen maken. Ze hád zich kunnen inleven. Het erg kunnen vinden. Begrijpen dat haar onnadenkende acties een best groot effect hadden gehad. "O wat erg, dat heb ik nooit geweten'. Zoiets. Maar nee.
De laatste rafeltjes van de band werden hiermee definitief doorgeknipt. Begrijpen deed ze het niet. Ze was vooral zielig dat ze zo'n egoïstische, rare dochter had die zich van haar afkeerde.
Ik heb nog wel contact maar minimaal.
dinsdag 9 april 2019 om 00:23
Ik vind het trieste aan je verhaal dat je je daar zorgen over maakt. Wat is DE klap? Ik heb er na het overlijden van mijn moeder ook over na gedacht. Ja, ik heb gehuild, ja, bij sommige momenten met mijn eigen kleinkind schiet ik nog wel eens vol. Nu trouwens ook en ik heb een geweldig fijne moeder gehad.
Ik had je er zo eentje als de mijne gegund, dat doe ik iedereen. Sterkte met wat komen gaat en trek je maar weinig aan van hoe het zo moeten, dat weet je heel goed aan je reacties te lezen.
Ik had je er zo eentje als de mijne gegund, dat doe ik iedereen. Sterkte met wat komen gaat en trek je maar weinig aan van hoe het zo moeten, dat weet je heel goed aan je reacties te lezen.
die ik wilde bestaat al...
