Psyche
alle pijlers
Verzuurde puber over slaapkamer
donderdag 26 oktober 2017 om 21:55
Ik ben de oudste dochter en heb ervaren hoe ouders altijd het hardst aangeven: Ik hou van mijn kind onvoorwaardelijk.
Dat geeft het idee, dat die liefde er is 100% en minstens 18 jaar.
Maar van de 1 na grootste slaapkamer op mijn 10de, belande ik op zolder.
Was best groot, maar wel tussen de opgeslagen spullen, wasdroger en geen deur.
En mijn jongere broer kreeg die 1 na grootste slaapkamer.
Wat gaf dat een frustratie tussen de dochter/moeder band. Maar ik liet het maar zo.
Wel gaf het heel erg aan, ze is nu 16 en het aftellen is begonnen, niet echt dat 100% gevoel er aan over gehouden.
Tot dat ik een tijd geleden bij een kennis kwam en ik zag dat haar oudste ook niet meer de 1 na grootste kamer heeft, daar waar ze begon als
eerste kind. Nee, ook zij had nu de kleinste slaapkamer, want haar jongere zusje had die 1 na grootste slaapkamer.
Ik zag wel in dat het uit praktische overweging zou kunnen zijn, meer speelgoed etc.
Maar welke impressie geef je, mag een dochter verzuurd zijn, gewoon omdat zij het toen niet begreep en het oneerlijk vond.
Dat geeft het idee, dat die liefde er is 100% en minstens 18 jaar.
Maar van de 1 na grootste slaapkamer op mijn 10de, belande ik op zolder.
Was best groot, maar wel tussen de opgeslagen spullen, wasdroger en geen deur.
En mijn jongere broer kreeg die 1 na grootste slaapkamer.
Wat gaf dat een frustratie tussen de dochter/moeder band. Maar ik liet het maar zo.
Wel gaf het heel erg aan, ze is nu 16 en het aftellen is begonnen, niet echt dat 100% gevoel er aan over gehouden.
Tot dat ik een tijd geleden bij een kennis kwam en ik zag dat haar oudste ook niet meer de 1 na grootste kamer heeft, daar waar ze begon als
eerste kind. Nee, ook zij had nu de kleinste slaapkamer, want haar jongere zusje had die 1 na grootste slaapkamer.
Ik zag wel in dat het uit praktische overweging zou kunnen zijn, meer speelgoed etc.
Maar welke impressie geef je, mag een dochter verzuurd zijn, gewoon omdat zij het toen niet begreep en het oneerlijk vond.
vrijdag 27 oktober 2017 om 00:14
Jij en je moeder zijn tien jaar lang samen geweest, zonder iemand anders. Toen zijn er een man en twee zoons bijgekomen. Voor jouw gevoel is jouw moeder toen minder van jou gaan houden, omdat ze ook van hun hield. Maar houden van is niet iets wat je procentueel kunt verdelen. Het is niet zo dat jouw moeder in de eerste gezinssituatie 100% van jou hield en in de tweede gezinssituatie 50% van haar nieuwe man, 20% van elk van de nieuwe zoons en nog maar 10% “houden van” voor jou overbleef.Andrea76 schreef: ↑26-10-2017 23:00Mijn moeder had mij en verder niemand voor 10 jaar.
Daarna getrouwd en twee zonen.
Mijn moeder was er steeds minder voor haar oudste dochter.
Werd losser tegen mij en de jongsten werden juist wel op handen gedragen.
Ik ben nu 15 jaar alleen, zonder familie. Ja. er is meer aan de hand, veel meer.
Ouders zeggen dat het aan het kind ligt en kinderen zeggen dat het de ouders zijn.
Maar ik wil keuzes begrijpen, en ik ben op zoek naar liefde voor mij moeder en maar die heb ik nog niet gevonden en uiteindelijk respect krijgen voor mijn moeder.
Houden van kun je oneindig.
En ja, door de nieuwe gezinssituatie zal zij minder tijd voor jouw gehad hebben, vooral met twee kleine kinderen erbij, dan is de oudste al zo groot en zelfstandig dat zij minder aandacht nodig lijkt te hebben. Dat gebeurd onbewust vaker in gezinnen. Maar dat bekent niet dat ze niet of minder van je houdt, al zal dat door menig kind wel zo ervaren worden.
Daarom is het belangrijk om je kinderen evenredig en individueel aandacht te geven, juist ook met gezinsuitbreiding. Het moeten “delen” van een ouder kan heel lastig zijn.
anoniem_272813 wijzigde dit bericht op 27-10-2017 00:15
0.06% gewijzigd
vrijdag 27 oktober 2017 om 00:21
Je moet niet alle handelingen van ouders vertalen naar wel of geen liefde. Soms vergissen ouders zich ook wel eens in de aanpak, maar dat hoeft niet slecht bedoeld te zijn. Dus probeer die dingen los van elkaar te zien, misschien geeft dat rust.Andrea76 schreef: ↑26-10-2017 23:30Wat ik zoek is hoe anderen dat doen en gedaan hebben.
Als ouders nu en als dochters toen.
Of het met liefde te maken heeft?
Hoeveel gelijk die puber in mij heeft?
Mag ze boos zijn en verdriet voelen en vooral kilte over hebben gehouden i.p.v. warmte.
En ja, ik was en ben een verwend nest, ik was de eerste.
Dat verwende nest kreeg alles maar dat alles
slipte door haar vingers en ze eindigde met niets.
Alles hebben is misschien niet goed, maar niets hebben is het ook niet.
Ik zoek de gulden middenweg om uiteindelijk een beetje te hebben.
Voorbeeld: mijn ouders waren nooit zo handig met geld. Dus toen ik de leeftijd van rijlessen had, hadden ze net geen geld. Maar voor mijn jongere broer hebben ze dat wel betaald. Nu was het bij ons thuis nooit zo dat alle kinderen steeds alles gelijk kregen. Daar gaven mijn ouders niets om. Maar ik heb dat nooit als oneerlijk ervaren. En al helemaal niet als een gevoel van minder liefde ofzo. Ze kunnen gewoon niet plannen, mijn ouders.
vrijdag 27 oktober 2017 om 00:25
Je moet niet alle handelingen van ouders vertalen naar wel of geen liefde. Soms vergissen ouders zich ook wel eens in de aanpak, maar dat hoeft niet slecht bedoeld te zijn. Dus probeer die dingen los van elkaar te zien, misschien geeft dat rust.Andrea76 schreef: ↑26-10-2017 23:30Wat ik zoek is hoe anderen dat doen en gedaan hebben.
Als ouders nu en als dochters toen.
Of het met liefde te maken heeft?
Hoeveel gelijk die puber in mij heeft?
Mag ze boos zijn en verdriet voelen en vooral kilte over hebben gehouden i.p.v. warmte.
En ja, ik was en ben een verwend nest, ik was de eerste.
Dat verwende nest kreeg alles maar dat alles
slipte door haar vingers en ze eindigde met niets.
Alles hebben is misschien niet goed, maar niets hebben is het ook niet.
Ik zoek de gulden middenweg om uiteindelijk een beetje te hebben.
Voorbeeld: mijn ouders waren nooit zo handig met geld. Dus toen ik de leeftijd van rijlessen had, hadden ze net geen geld. Maar voor mijn jongere broer hebben ze dat wel betaald. Nu was het bij ons thuis nooit zo dat alle kinderen steeds alles gelijk kregen. Daar gaven mijn ouders niets om. Maar ik heb dat nooit als oneerlijk ervaren. En al helemaal niet als een gevoel van minder liefde ofzo. Ze kunnen gewoon niet plannen, mijn ouders.
vrijdag 27 oktober 2017 om 00:35
Je praat afwisselend in de ik-vorm en de derde persoon. Dat maakt het lastig om te volgen.Andrea76 schreef: ↑26-10-2017 23:00Mijn moeder had mij en verder niemand voor 10 jaar.
Daarna getrouwd en twee zonen [JE HALFBROERTJES].
Mijn moeder was er steeds minder voor [MIJ] haar oudste dochter.
Werd losser [minder close?] tegen mij en de jongsten werden juist wel op handen gedragen.
Ik ben nu 15 jaar alleen, zonder familie. Ja. er is meer aan de hand, veel meer.
Ouders zeggen dat het aan het kind ligt en kinderen [IK] zeggen dat het de ouders zijn.
Maar ik wil keuzes begrijpen, en ik ben op zoek naar liefde voor mij moeder en maar die heb ik nog niet gevonden en uiteindelijk respect krijgen voor mijn moeder.
vrijdag 27 oktober 2017 om 01:04
Denk je?? Ik denk dat googel translate heel anders vertaald? Zoals dit bv?
Itsy bitsy spider went up the water spout
Down came the rain
And washed the spider out
Out came the sun and dried up all the rain
And the itsy bitsy spider went up the spout again
word vertaald door translate;
Zijn spetterige spin ging naar de watertuit
Down kwam de regen
En de spin uitgewassen
Uit kwam de zon en droogde de hele regen uit
En de spetterige spinnen ging weer naar de tuit
vrijdag 27 oktober 2017 om 05:55
Ik heb mijn hele jeugd de kleinste slaapkamer gehad, mijn oudere broer bezette de grotere kamer en wist van geen wijken.
En ow wat vond ik dat oneerlijk.
En ja, mijn ouders hielden vast meer van hem dan van mij.
Heel normale pubergedachtes.
Maar zodra je puber-af bent mogen die gedachtes wel weer gerelativeerd worden.
Zoek daar hulp bij als het je zo blijft raken.
En ow wat vond ik dat oneerlijk.
En ja, mijn ouders hielden vast meer van hem dan van mij.
Heel normale pubergedachtes.
Maar zodra je puber-af bent mogen die gedachtes wel weer gerelativeerd worden.
Zoek daar hulp bij als het je zo blijft raken.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
vrijdag 27 oktober 2017 om 06:32
Je vraagt of er ruimte mag zijn voor de boze puber. Ja en nee. Dat je als puber boos was is logisch. Je werd eerst verwend en moest ineens aandacht delen. Ergens klopt je gedachte natuurlijk wel, als je een jaar of 16 bent maak je je meer los van je ouders en zij geven jou ook meer ruimte (figuurlijk). Jij ziet dat nu als verwaarlozing, maar was wellicht ook zo geweest zónder je broertjes.
Mijn ouders houden erg veel van mij, maar bemoeien zich sinds mijn 18e helemaal niet meer met mijn keuzes. Bewust. Ze voelden het als hun taak om mij tot een zelfstandige volwassene op te voeden. Soms voelde dit weleens als desinteresse, maar dat was zeker niet zo bedoeld.
Nu ben jij volwassen. Je bent geen puber meer die zijn emoties slecht kan beheersen. Het is tijd om rationeler naar de relatie met je moeder te kijken. Ze deed haar best, maar heeft ook fouten gemaakt. Net een mens. Boos zijn om details als je kamer is echt onnodig en gaat je nu niet verder helpen. Geef jezelf een schop onder je kont en maak wat moois van je leven.
Mijn ouders houden erg veel van mij, maar bemoeien zich sinds mijn 18e helemaal niet meer met mijn keuzes. Bewust. Ze voelden het als hun taak om mij tot een zelfstandige volwassene op te voeden. Soms voelde dit weleens als desinteresse, maar dat was zeker niet zo bedoeld.
Nu ben jij volwassen. Je bent geen puber meer die zijn emoties slecht kan beheersen. Het is tijd om rationeler naar de relatie met je moeder te kijken. Ze deed haar best, maar heeft ook fouten gemaakt. Net een mens. Boos zijn om details als je kamer is echt onnodig en gaat je nu niet verder helpen. Geef jezelf een schop onder je kont en maak wat moois van je leven.
vrijdag 27 oktober 2017 om 06:37
vrijdag 27 oktober 2017 om 08:03
Ook in het engels zitten hier haken en ogen aan..Enn schreef: ↑26-10-2017 22:18I am the oldest daughter and have experienced how parents always indicate the hardest: I love my child unconditionally.
That gives the idea that that love there is 100% and at least 18 years old.
But by the second largest bedroom on my 10th, I was hospitalized in the attic.
Was pretty great, but between the stored stuff, dryer and no door.
And my younger brother got that second largest bedroom.
What gave that a frustration between the daughter/mother band. But I left it but so.
Though it gave very much, she is now 16 and the countdown has begun, not really that 100% feeling there.
To that I have a time ago at a knowledge came and I saw that her oldest also no longer has the second largest room, where she started as
first child. No, they now had the smallest bedroom, because her younger sister had that second largest bedroom.
I saw that from the practical consideration might be, more toys etc.
But what impression you give, a daughter soured, simply because they did not understand it then and it's unfair.
http://www.vertalen.nu/zinnen/
vrijdag 27 oktober 2017 om 08:18
Wij hebben een huis gekocht met toen drie slaapkamers en een grote zolder. 1 grote slaapkamer en 2 kleinere..qua oppervlakte schelen ze 1 m2. Ik ben zzper en heb thuis een werkruimte nodig en ik heb eerst mijn kantoor in 1 van de kleine slaapkamers gehad en vorig jaar ben ik verhuisd naar de grotere kamer omdat we de zolder verbouwd hebben en twee slaapkamers gemaakt hebben. 1 grote (groter dan de tot dan toe grootste) en eentje die vrijwel dezelfde oppervlakte heeft als de twee kleinere beneden.
We hebben dus drie kinderkamers met ongeveer dezelfde grootte...echter verreweg het grootste deel van de huizen heeft dat niet en je kunt niet van je ouders verwachten dat ze het huis verbouwen en reorganiseren zodat alle kinderen exact dezelfde kameroppervlakte hebben. Dat is iets wat een kind kan bedenken maar een volwassene weet beter en zelfs een puber weet beter. Je moet het doen met wat je hebt en dat betekent dat er altijd 1 een kleinere kamer heeft dan de ander(en).
Kleine kinderen hebben veel speelgoed dus het is uit practisch oogpunt logischer om een kind van vier een wat grotere kamer te geven dan een puber. Pubers zijn veel meer uithuizig en als ze thuis zijn, hangen ze op de bank of zitten ze op hun kamer met huiswerk of een computer.
Je redeneringen zijn dus erg gekleurd door emoties die een andere oorzaak hebben. Ga eens praten met een therapeut om die dingen te verwerken..dan kun je ophouden zo veel energie te stoppen in iets wat helemaal geen nut heeft. In feite verwijt je je moeder dat ze niet alleen gebleven is met jou en dat slaat nergens op.
We hebben dus drie kinderkamers met ongeveer dezelfde grootte...echter verreweg het grootste deel van de huizen heeft dat niet en je kunt niet van je ouders verwachten dat ze het huis verbouwen en reorganiseren zodat alle kinderen exact dezelfde kameroppervlakte hebben. Dat is iets wat een kind kan bedenken maar een volwassene weet beter en zelfs een puber weet beter. Je moet het doen met wat je hebt en dat betekent dat er altijd 1 een kleinere kamer heeft dan de ander(en).
Kleine kinderen hebben veel speelgoed dus het is uit practisch oogpunt logischer om een kind van vier een wat grotere kamer te geven dan een puber. Pubers zijn veel meer uithuizig en als ze thuis zijn, hangen ze op de bank of zitten ze op hun kamer met huiswerk of een computer.
Je redeneringen zijn dus erg gekleurd door emoties die een andere oorzaak hebben. Ga eens praten met een therapeut om die dingen te verwerken..dan kun je ophouden zo veel energie te stoppen in iets wat helemaal geen nut heeft. In feite verwijt je je moeder dat ze niet alleen gebleven is met jou en dat slaat nergens op.
vrijdag 27 oktober 2017 om 08:54
Paar dingen.
1. Er is een groot verschil tussen je ouders eren en je ouders liefhebben. Dus als het gaat om de tien geboden, hoef je je niet op liefhebben te richten. Uitsluitend op eren / respecteren.
2. Als je tiener bent verandert hoe dan ook je relatie met je ouders. Dat is biologisch zo geregeld. Anders zouden jullie niet netjes van elkaar af willen tegen de tijd dat je volwassen bent.
3. Jij verbindt nu wat er gebeurd is aan de gezinsveranderingen in plaats van aan het feit dat jij ook veranderd bent - puber bent geworden. Kun je dat loskoppelen en maakt dat dingen anders? Een puber heeft andere behoefte dan een kind. En een samengesteld gezin heeft andere behoeften dan een niet-samengesteld gezin.
4. Verder zou ik enige vorm van therapie met name richten op volwassen worden. Achteruit kijken heb je nu al lang genoeg gedaan. Kennelijk beschik je nog niet actief over het vermogen om als volwassene in het leven te staan, zoek daar dan hulp bij.
1. Er is een groot verschil tussen je ouders eren en je ouders liefhebben. Dus als het gaat om de tien geboden, hoef je je niet op liefhebben te richten. Uitsluitend op eren / respecteren.
2. Als je tiener bent verandert hoe dan ook je relatie met je ouders. Dat is biologisch zo geregeld. Anders zouden jullie niet netjes van elkaar af willen tegen de tijd dat je volwassen bent.
3. Jij verbindt nu wat er gebeurd is aan de gezinsveranderingen in plaats van aan het feit dat jij ook veranderd bent - puber bent geworden. Kun je dat loskoppelen en maakt dat dingen anders? Een puber heeft andere behoefte dan een kind. En een samengesteld gezin heeft andere behoeften dan een niet-samengesteld gezin.
4. Verder zou ik enige vorm van therapie met name richten op volwassen worden. Achteruit kijken heb je nu al lang genoeg gedaan. Kennelijk beschik je nog niet actief over het vermogen om als volwassene in het leven te staan, zoek daar dan hulp bij.
vrijdag 27 oktober 2017 om 10:05
Oke, Ik kan me goed voorstellen dat als je tien jaar alleen met je moeder bent geweest dat het lastig voor je is om de aandacht van je moeder te moeten delen.
Ik weet niet wat voor een rol jouw stiefvader in je latere opvoeding gehad heeft, maar ook daar van kan ik me voorstellen dat je op de een of andere manier bevestigd bent in de gedachte dat er minder van je gehouden werd.
Jij had eerst alleen je moeder, toen kwamen je broertjes en die kregen en aandacht van je stiefvader maar ook van je moeder. Aandacht die jij tien jaar hebt moeten missen van een vaderfiguur? Dus misschien dubbele aandacht voor jouw gevoel?
En dan ook nog het kleinste kamertje krijgen omdat je voor jouw gevoel een soort van afgedankt werd.
Ik snap dat dit kan steken als je 16 bent. Alleen nu ben je volwassen en als 76 je geboorte jaar is ben je 41 en zou je nu toch moeten kunnen inzien dat dit zo niet werkt.
Ben je ooit in gesprek geweest met je moeder hierover? Wat heeft zij toen gezegd? Je hebt al 15 jaar geen contact met ze en blijft je dus vasthouden aan het verzuurde gevoel dat er minder van je werd gehouden. Ik denk dat er toch nog meer aan vast zit. Ik kan me gewoon niet voorstellen dat je als volwassene er nog zo over denkt en dat je daarom al het contact zou verbreken met je moeder.
Wij waren met zijn zessen thuis, ouders en 4 kinderen. We hadden het niet breed.
Mijn zus en ik schelen 2 jaar en toen ik 7 was en zij 9, kregen we het nieuws dat er een adoptiezusje bij zou komen. En toen zij kwam bleek mijn moeder ook ineens zwanger, dus er kwam er nog 1!
Mijn (adoptie)zusje en ik deelde een kamer, mijn zus kreeg de zolder en mijn broertje kreeg het kleinste kamertje. Toen ik twaalf werd was ik zusje echt heel erg zat en heeft mijn vader de zolder verbouwd waardoor er een extra kamertje kwam en die was nog kleiner dan het kleine kamertje waar mijn broertje sliep. Er paste net een bed in en vanuit de deuropening kon ik zo mijn bed in stappen, maar ik was blij, want ik had eindelijk mijn eigen plekje. En toch was ook ik een ontevreden puber die het idee had dat er niet genoeg van haar gehouden werd, want ik had geen tv en geen videorecorder!!!!
Nu schaam ik me dood, maar dat was echt een issue voor mij, ik kreeg nooit wat(want ik had geen tv en videorecorder). Dat mijn vader zich een slag in de rondte werkte om ons te onderhouden wist ik wel, maar dat kwam niet zo binnen zeg maar. Na de zoveelste aanvaring dat ik nooit wat kreeg, werd me medegedeeld dat ik gewoon zelf een baantje moest zoeken en heb ik dat ook gedaan en heb ik zelf de spulletjes bij elkaar gespaard en begon het negrip voor mijn ouders ook eindelijk door te sijpelen hahaha.
Ik vind dat echt typisch puber gedrag en daar hoor je ook weer uit te komen en het lijkt wel of jij hier in blijf hangen.
Ik weet niet wat voor een rol jouw stiefvader in je latere opvoeding gehad heeft, maar ook daar van kan ik me voorstellen dat je op de een of andere manier bevestigd bent in de gedachte dat er minder van je gehouden werd.
Jij had eerst alleen je moeder, toen kwamen je broertjes en die kregen en aandacht van je stiefvader maar ook van je moeder. Aandacht die jij tien jaar hebt moeten missen van een vaderfiguur? Dus misschien dubbele aandacht voor jouw gevoel?
En dan ook nog het kleinste kamertje krijgen omdat je voor jouw gevoel een soort van afgedankt werd.
Ik snap dat dit kan steken als je 16 bent. Alleen nu ben je volwassen en als 76 je geboorte jaar is ben je 41 en zou je nu toch moeten kunnen inzien dat dit zo niet werkt.
Ben je ooit in gesprek geweest met je moeder hierover? Wat heeft zij toen gezegd? Je hebt al 15 jaar geen contact met ze en blijft je dus vasthouden aan het verzuurde gevoel dat er minder van je werd gehouden. Ik denk dat er toch nog meer aan vast zit. Ik kan me gewoon niet voorstellen dat je als volwassene er nog zo over denkt en dat je daarom al het contact zou verbreken met je moeder.
Wij waren met zijn zessen thuis, ouders en 4 kinderen. We hadden het niet breed.
Mijn zus en ik schelen 2 jaar en toen ik 7 was en zij 9, kregen we het nieuws dat er een adoptiezusje bij zou komen. En toen zij kwam bleek mijn moeder ook ineens zwanger, dus er kwam er nog 1!
Mijn (adoptie)zusje en ik deelde een kamer, mijn zus kreeg de zolder en mijn broertje kreeg het kleinste kamertje. Toen ik twaalf werd was ik zusje echt heel erg zat en heeft mijn vader de zolder verbouwd waardoor er een extra kamertje kwam en die was nog kleiner dan het kleine kamertje waar mijn broertje sliep. Er paste net een bed in en vanuit de deuropening kon ik zo mijn bed in stappen, maar ik was blij, want ik had eindelijk mijn eigen plekje. En toch was ook ik een ontevreden puber die het idee had dat er niet genoeg van haar gehouden werd, want ik had geen tv en geen videorecorder!!!!
Nu schaam ik me dood, maar dat was echt een issue voor mij, ik kreeg nooit wat(want ik had geen tv en videorecorder). Dat mijn vader zich een slag in de rondte werkte om ons te onderhouden wist ik wel, maar dat kwam niet zo binnen zeg maar. Na de zoveelste aanvaring dat ik nooit wat kreeg, werd me medegedeeld dat ik gewoon zelf een baantje moest zoeken en heb ik dat ook gedaan en heb ik zelf de spulletjes bij elkaar gespaard en begon het negrip voor mijn ouders ook eindelijk door te sijpelen hahaha.
Ik vind dat echt typisch puber gedrag en daar hoor je ook weer uit te komen en het lijkt wel of jij hier in blijf hangen.
vrijdag 27 oktober 2017 om 10:23
Tot je 10de was alles goed, en heb je al 15 jaar een slechte relatie met je moeder (sinds zij je broertjes kreeg) . Je bent dus minstens 25 en noemt jezelf nog een puber?
Verder begrijp ik ook ergens dat je zelf ook al een dochter hebt?
Hoe oud ben je nu precies? Waarom wil je daar niet op antwoorden?
Verder begrijp ik ook ergens dat je zelf ook al een dochter hebt?
Hoe oud ben je nu precies? Waarom wil je daar niet op antwoorden?
mrsniceguy wijzigde dit bericht op 27-10-2017 10:26
Reden: TP heeft toch zelf geen kinderen...
Reden: TP heeft toch zelf geen kinderen...
1.13% gewijzigd
I can keep my mouth shut, but you can read the subtitles on my face.
vrijdag 27 oktober 2017 om 10:33
vrijdag 27 oktober 2017 om 10:48
Ik heb me werkelijk nooit drukgemaakt dat mijn jongere zusje een grotere slaapkamer (en grotere douche) kreeg dan ik. Huis was groot genoeg voor ieders privacy. Dat betwijfel ik bij ons huidige huis voor onze kinderen maar ze zijn nu nog klein (4 en bijna 2) en hebben hier drie slaapkamers boven. Wij de grote, de oudste heeft de middelgrote slaapkamer, de jongste de kleinste kamer. Ik denk dat we tzt de zolder laten verbouwen zodat de jongste daar kan slapen maar dan wel een deur heeft tussen de opbergspullen en de wasmachine. Nog beter: verhuizen.
vrijdag 27 oktober 2017 om 22:55
NYC schreef: ↑27-10-2017 10:48Ik heb me werkelijk nooit drukgemaakt dat mijn jongere zusje een grotere slaapkamer (en grotere douche) kreeg dan ik. Huis was groot genoeg voor ieders privacy. Dat betwijfel ik bij ons huidige huis voor onze kinderen maar ze zijn nu nog klein (4 en bijna 2) en hebben hier drie slaapkamers boven. Wij de grote, de oudste heeft de middelgrote slaapkamer, de jongste de kleinste kamer. Ik denk dat we tzt de zolder laten verbouwen zodat de jongste daar kan slapen maar dan wel een deur heeft tussen de opbergspullen en de wasmachine. Nog beter: verhuizen.
Dat klinkt sowieso al als een heel groot huis, met meer badkamers!
vrijdag 27 oktober 2017 om 23:56
Onze huisdieren hebben de grootste slaapkamer en het mooiste is, hij wordt nog gedeeld ook.
Als bewoners mogen we hem gebruiken als woonkamer......
Als ouderlijke liefde afhangt van het aantal vierkante meters slaapkamer en de meetlat blijkt te klein te zijn, tsja dan wordt het de hoogste tijd om een of andere therapie te volgen.
Uitermate eens met laatste alinea van Minke de Wit, gepost op 26.10.2017 - 23.01 uur
Als bewoners mogen we hem gebruiken als woonkamer......
Als ouderlijke liefde afhangt van het aantal vierkante meters slaapkamer en de meetlat blijkt te klein te zijn, tsja dan wordt het de hoogste tijd om een of andere therapie te volgen.
Uitermate eens met laatste alinea van Minke de Wit, gepost op 26.10.2017 - 23.01 uur
