Voelt soms alsof ik van een andere planeet kom.

Die momenten ken ik wel. Vreselijk vind ik dat. En juist de angst zorgt er dan voor dat ik maar liever niet mee doe.

Ik wil daar toch weer wat aan doen door middel van therapie. Misschien is dat ook wat voor jou?

Ik herken het gedeeltelijk wel, maar voel je je altijd zo? Ik heb het wel eens een bepaalde periode maar kan me op andere momenten ook heel erg een voelen met de wereld om me heen. Google is op dissosiatie, dissosiatiestoornis enz. Misschien kan je er wat mee.

Hoi Vlinder,



Weet zeker dat heel veel meer mensen dit hebben hoor. Denk je dat het te maken zou kunnen hebben met het gevoel/de verwachting van jezelf dat je je één zou moeten voelen met de wereld? Wellicht ben je tijdelijk toeschouwer en speel je even niet mee, en wat dan nog? Las onlangs een artikel waarin geschreven stond dat heel veel meer mensen last hebben van deze gevoelens hoor.



Groetjes,

Waarom zou je mee willen spelen en waarom ben je soms blij dat je niet meespeelt? Vond dat nl. een opvallende zin die je schreef.

Ik wilde nl. graag meedoen, maar wist niet hoe ik van die zijlijn af moest stappen. Heel geleidelijk kun je dit wel meer leren.

Gezien het aantal recente topics erover, krijg je inderdaad de indruk dat dit nogal veel voorkomt.

Jammer dat Viva alles in de openbaarheid wil gooien.

Voel je je misschien ook overbewust van jezelf? Ik heb dat in ieder geval regelmatig, dat ik zo bezig ben hoe ik overkom dat dit ook een afstand schept. Ik ben een echte kluizenaar, meer een 1 op 1 mens dan dat ik me nou lekker voel in groepen en omdat ik dit dus ook weinig zelf opzoek voel ik me als het eens gebeurt ook echt een vreemde eend in de bijt. Het lijkt soms wel of de meeste mensen 18 beste vrienden hebben en elk weekend met zijn tienen in huisjes in de Ardennen zitten maar ik heb daar zelf echt geen behoefte aan (alhoewel ik me wel af en toe een minderwaardigheidscomplex laat aanpraten) Zelf ben ik meer iemand van 'als de brutale de helft van de wereld hebben dan ga ik wel op de andere helft wonen' en als ik de huftermentaliteit soms om me heen zie wil ik best wel naar een andere planeet

-

Propje39 schreef op 05 augustus 2008 @ 17:31:

Voel je je misschien ook overbewust van jezelf? Ik heb dat in ieder geval regelmatig, dat ik zo bezig ben hoe ik overkom dat dit ook een afstand schept. Ik ben een echte kluizenaar, meer een 1 op 1 mens dan dat ik me nou lekker voel in groepen en omdat ik dit dus ook weinig zelf opzoek voel ik me als het eens gebeurt ook echt een vreemde eend in de bijt. Het lijkt soms wel of de meeste mensen 18 beste vrienden hebben en elk weekend met zijn tienen in huisjes in de Ardennen zitten maar ik heb daar zelf echt geen behoefte aan (alhoewel ik me wel af en toe een minderwaardigheidscomplex laat aanpraten) Zelf ben ik meer iemand van 'als de brutale de helft van de wereld hebben dan ga ik wel op de andere helft wonen' en als ik de huftermentaliteit soms om me heen zie wil ik best wel naar een andere planeet

Ook heel erg herkenbaar! Het lijkt ook wel meer geaccepteerd dat je veel vrienden hebt en vaak gaat stappen bevoorbeeld. Ik wil dat allemaal niet meer. Ik deed dat vroeger wel maar dat was meer omdat ik dacht dat, dat zo hoorde.

-.

Je hoeft gelukkig niet allemaal dezelfde dingen het summum te vinden.

Vlinder, wat klinkt dit herkenbaar wat je verteld.

Ik vind mij bij geen enkele groep echt tussen passen. Terwijl ik heel open-minded ben en ook veel vrienden/kennissen heb die allemaal heel anders van elkaar zijn. Op een gegeven moment voel ik mij toch weer anders en onbegrepen. Dat wat je zegt dat het lijkt alsof je naar een film kijkt, dat heb ik ook zooo vaak. Vooral in grotere groepen ben ik altijd degene die alleen maar luistert en mijn mond dicht hou... op een 1 of andere manier luisteren mensen ook nooit goed naar mij...



Mensen vinden mij op t eerste gezicht (qua uiterlijk) altijd een lief, aardig, wel wat verlegen meisje. Dan heb ik t over alle soorten mensen eigenlijk... Naarmate mensen mij vaker zien, merken ze wel dat ik anders ben. Ik zeg niet zoveel en ben eigenlijks een beetje apart.... Mensen kunnen niet goed hoogte van me krijgen.



Ik doe vaak dingen die mensen niet van mij verwachten wat soms heel tegenstrijdig kan zijn. Ik werk in een coffeeshop, achter de bar dus. Je zou denken dat er een heel spontaan meisje achter zou staan....nou niet dus. Hoevaak er wel niet stiltes vallen tijdens mn werk...vreselijk. Aan de andere kant blow ik weer niet, ook nooit gedaan. Dus ik voel me ook niet echt verbonden met deze mensen.

Ook voelt het alsof ik vroeger de verkeerde vrienden heb uitgekozen. Ik heb hele lieve vriendinnen hoor (een paar), maar t blijkt dat ze zo anders van me zijn...niet zo open-minded als ik ben en hele andere interesses. Ik heb t gevoel dat ik mij meer bij de wat alternatievere mensen op mn gemak voel.... Soms wil ik wel dat ik met iedereen mee kan praten…maar idd soms denk ik ook…waar hebben jullie het allemaal over?!? Ik ben ook meer een kluizenaar en 1 op 1 voel ik mij beter. Maar soms voel ik mij hierdoor ook heel zielig.



Ik ben benieuwd of het spreken met een therapeut iets heeft opgeleverd voor jou.