Psyche
alle pijlers
Volkomen normaal...
woensdag 19 augustus 2009 om 00:41
Naar onderzoek schijnt dat wel bij tachtig procent van alle mensen wel een diagnose schijnt te passen.
Dat betekend dus, dat bijna alle mensen die je willigkeurig oppikt van de straat wel een hele handleiding aan valt toe te schrijven.
Een kans om jezelf beter te leren kennen?
Dingen die je dacht dat die gewoon bij je hoorden word een probleem. Een belemmering. Je ziet dingen, die je nooit eerder had gezien.
Voel je een dagje rot? Ga je denken waarom voel ik me zo?
Misschien dat die opmerking van die trut van een collega wel heel diep ging? Of, ben ik onderbewust aan het denken aan mijn jeugd die niet al te fijn was?En nadat je hebt zitten te wroeten voel je je nog kutter omdat je dan aan al die dingen weer herinnerd word. Mensen schijnen niet meer te kunnen te accepteren, dat soms zoiets is zoals het is. Je rot voelen, kan soms echt ook een normale baaldag zijn. Daarbij, je moet wel draaiende blijven?
Ik weet het niet. Het komt allemaal voor mij zo kil over
De hokjes, de handleidingen. Het lijkt wel alsof een mens niks meer mag voelen. Als iemand overlijdt, waar van je houd, schijn je na 2 weken al de werkvloer op te kunnen, voor rouwen is geen tijd.
Schijn je dat niet aan te kunnen, hup, naar de psycholoog.
Schijn je na een halfjaar nog steeds niet de oude te zijn? Prozac bied de oplossing. Hoe kan je, in een maatschappij als deze nog volkomen en volledig normaal blijven?
Bejaardentehuizen, waar amper de tijd is voor de mensen op hun oude dag. Jeugdgevangenissen die vol zitten met kinderen die daar zeker niet horen. Want ja, er word bezuinigd...
Hoor graag jullie mening...
Dat betekend dus, dat bijna alle mensen die je willigkeurig oppikt van de straat wel een hele handleiding aan valt toe te schrijven.
Een kans om jezelf beter te leren kennen?
Dingen die je dacht dat die gewoon bij je hoorden word een probleem. Een belemmering. Je ziet dingen, die je nooit eerder had gezien.
Voel je een dagje rot? Ga je denken waarom voel ik me zo?
Misschien dat die opmerking van die trut van een collega wel heel diep ging? Of, ben ik onderbewust aan het denken aan mijn jeugd die niet al te fijn was?En nadat je hebt zitten te wroeten voel je je nog kutter omdat je dan aan al die dingen weer herinnerd word. Mensen schijnen niet meer te kunnen te accepteren, dat soms zoiets is zoals het is. Je rot voelen, kan soms echt ook een normale baaldag zijn. Daarbij, je moet wel draaiende blijven?
Ik weet het niet. Het komt allemaal voor mij zo kil over
De hokjes, de handleidingen. Het lijkt wel alsof een mens niks meer mag voelen. Als iemand overlijdt, waar van je houd, schijn je na 2 weken al de werkvloer op te kunnen, voor rouwen is geen tijd.
Schijn je dat niet aan te kunnen, hup, naar de psycholoog.
Schijn je na een halfjaar nog steeds niet de oude te zijn? Prozac bied de oplossing. Hoe kan je, in een maatschappij als deze nog volkomen en volledig normaal blijven?
Bejaardentehuizen, waar amper de tijd is voor de mensen op hun oude dag. Jeugdgevangenissen die vol zitten met kinderen die daar zeker niet horen. Want ja, er word bezuinigd...
Hoor graag jullie mening...
woensdag 19 augustus 2009 om 00:49
Hoe kom je op dit onderwerp? Ik denk dat het in de werkelijke praktijk wel mee valt. Mensen kletsen soms maar wat, lezen te veel op internet of kijken te veel tv. Media is een killer wat dat betreft. Maar niet iedereen krijgt zo maar medicatie of een psych voorgeschreven hoor. Er is wel een duidelijke filter in te vinden. Wat wel waar is dat het aantal mensen die hulp zoeken groter wordt. Wellicht door taboedoorbreking? Dat is toch ook een normale ontwikkeling van de tijd?
woensdag 19 augustus 2009 om 00:54
quote:Weirdrosa schreef op 19 augustus 2009 @ 00:41:
Naar onderzoek schijnt dat wel bij tachtig procent van alle mensen wel een diagnose schijnt te passen.
Dat betekend dus, dat bijna alle mensen die je willigkeurig oppikt van de straat wel een hele handleiding aan valt toe te schrijven.
Een kans om jezelf beter te leren kennen?
Dingen die je dacht dat die gewoon bij je hoorden word een probleem. Een belemmering. Je ziet dingen, die je nooit eerder had gezien.
Voel je een dagje rot? Ga je denken waarom voel ik me zo?
Misschien dat die opmerking van die trut van een collega wel heel diep ging? Of, ben ik onderbewust aan het denken aan mijn jeugd die niet al te fijn was?En nadat je hebt zitten te wroeten voel je je nog kutter omdat je dan aan al die dingen weer herinnerd word. Mensen schijnen niet meer te kunnen te accepteren, dat soms zoiets is zoals het is. Je rot voelen, kan soms echt ook een normale baaldag zijn. Daarbij, je moet wel draaiende blijven?
Ik weet het niet. Het komt allemaal voor mij zo kil over
De hokjes, de handleidingen. Het lijkt wel alsof een mens niks meer mag voelen. Als iemand overlijdt, waar van je houd, schijn je na 2 weken al de werkvloer op te kunnen, voor rouwen is geen tijd.
Schijn je dat niet aan te kunnen, hup, naar de psycholoog.
Schijn je na een halfjaar nog steeds niet de oude te zijn? Prozac bied de oplossing. Hoe kan je, in een maatschappij als deze nog volkomen en volledig normaal blijven?
Bejaardentehuizen, waar amper de tijd is voor de mensen op hun oude dag. Jeugdgevangenissen die vol zitten met kinderen die daar zeker niet horen. Want ja, er word bezuinigd...
Hoor graag jullie mening...
Maar juist dát, het accepteren dat het is zoals het is, werd voor mij een stuk makkelijker na het opplakken van het etiketje.
Het grote verschil zit 'm er denk ik in of je het etiketje gebruikt als een excuus of een reden.
Mijn etiketje is "audio-linguaal hoogbegaafd" en ik mag er niet gratis mee in de tram, levert me verder niet zo veel op. Maar ik wéét nu dat ik anders ben als veel mensen in bijvoorbeeld het letterlijk onthouden van gesprekken. Dat ik audio-linguaal hoogbegaafd ben is de réden dat ik gesprekken maanden later nog woordelijk kan reproduceren, het is voor mij geen excuus om mensen dus maar op hun woorden te pakken.
Doordat ik dit nu weet, kan ik mijn verantwoordelijkheid makkelijker nemen, ik snap dat de ander zich dat gesprek van 3 weken terug niet meer woordelijk kan herinneren, en ga 'm ook niet proberen klem te zetten op een bepaald zinnetje. Dat deed ik voorheen wel, en ik heb me laten vertellen dat dat behoorlijk irritant was
Door het etiketje snap ik het nu, en kan ik het ook accepteren dat mensen me soms niet kunnen volgen. Ik ben niet beter, ik ben anders als de meeste mensen. En aangezien ik veruit in de minderheid ben, is het een stuk minder vermoeiend voor me mijn eigen gedrag wat aan te passen dan te proberen al die anderen op andere gedachten te brengen. Dat geeft rust, enorm veel rust.
Naar onderzoek schijnt dat wel bij tachtig procent van alle mensen wel een diagnose schijnt te passen.
Dat betekend dus, dat bijna alle mensen die je willigkeurig oppikt van de straat wel een hele handleiding aan valt toe te schrijven.
Een kans om jezelf beter te leren kennen?
Dingen die je dacht dat die gewoon bij je hoorden word een probleem. Een belemmering. Je ziet dingen, die je nooit eerder had gezien.
Voel je een dagje rot? Ga je denken waarom voel ik me zo?
Misschien dat die opmerking van die trut van een collega wel heel diep ging? Of, ben ik onderbewust aan het denken aan mijn jeugd die niet al te fijn was?En nadat je hebt zitten te wroeten voel je je nog kutter omdat je dan aan al die dingen weer herinnerd word. Mensen schijnen niet meer te kunnen te accepteren, dat soms zoiets is zoals het is. Je rot voelen, kan soms echt ook een normale baaldag zijn. Daarbij, je moet wel draaiende blijven?
Ik weet het niet. Het komt allemaal voor mij zo kil over
De hokjes, de handleidingen. Het lijkt wel alsof een mens niks meer mag voelen. Als iemand overlijdt, waar van je houd, schijn je na 2 weken al de werkvloer op te kunnen, voor rouwen is geen tijd.
Schijn je dat niet aan te kunnen, hup, naar de psycholoog.
Schijn je na een halfjaar nog steeds niet de oude te zijn? Prozac bied de oplossing. Hoe kan je, in een maatschappij als deze nog volkomen en volledig normaal blijven?
Bejaardentehuizen, waar amper de tijd is voor de mensen op hun oude dag. Jeugdgevangenissen die vol zitten met kinderen die daar zeker niet horen. Want ja, er word bezuinigd...
Hoor graag jullie mening...
Maar juist dát, het accepteren dat het is zoals het is, werd voor mij een stuk makkelijker na het opplakken van het etiketje.
Het grote verschil zit 'm er denk ik in of je het etiketje gebruikt als een excuus of een reden.
Mijn etiketje is "audio-linguaal hoogbegaafd" en ik mag er niet gratis mee in de tram, levert me verder niet zo veel op. Maar ik wéét nu dat ik anders ben als veel mensen in bijvoorbeeld het letterlijk onthouden van gesprekken. Dat ik audio-linguaal hoogbegaafd ben is de réden dat ik gesprekken maanden later nog woordelijk kan reproduceren, het is voor mij geen excuus om mensen dus maar op hun woorden te pakken.
Doordat ik dit nu weet, kan ik mijn verantwoordelijkheid makkelijker nemen, ik snap dat de ander zich dat gesprek van 3 weken terug niet meer woordelijk kan herinneren, en ga 'm ook niet proberen klem te zetten op een bepaald zinnetje. Dat deed ik voorheen wel, en ik heb me laten vertellen dat dat behoorlijk irritant was
Door het etiketje snap ik het nu, en kan ik het ook accepteren dat mensen me soms niet kunnen volgen. Ik ben niet beter, ik ben anders als de meeste mensen. En aangezien ik veruit in de minderheid ben, is het een stuk minder vermoeiend voor me mijn eigen gedrag wat aan te passen dan te proberen al die anderen op andere gedachten te brengen. Dat geeft rust, enorm veel rust.
Iets anders
woensdag 19 augustus 2009 om 01:07
Dingen die je dacht dat die gewoon bij je hoorden word (sic) een probleem. Een belemmering.
Ik heb nogal wat trekjes die prima in het rijtje autisme passen, maar dat ik bij mijn trekjes een 'diagnose' kan plaatsen maakt het geen probleem of belemmering hoor.
Trouwens, jij en ik mogen op basis van wat gedragskenmerken en een rijtje symptomen helemaal geen diagnose stellen. dat mag in dit geval alleen als je psychiater bent.
Ik heb nogal wat trekjes die prima in het rijtje autisme passen, maar dat ik bij mijn trekjes een 'diagnose' kan plaatsen maakt het geen probleem of belemmering hoor.
Trouwens, jij en ik mogen op basis van wat gedragskenmerken en een rijtje symptomen helemaal geen diagnose stellen. dat mag in dit geval alleen als je psychiater bent.
woensdag 19 augustus 2009 om 08:10
Ik denk dat het nog wel mee valt hoor. Als ik zo eens in mijn omgeving kijk....Een kennis ontdekte pas op haar 45e dat ze ADHD heeft en dat heeft haar wel een goed "gevoel" gegeven. Als kind was ze druk, als puber, onhandig, ze struikelt nog over haar eigen benen. Altijd "uitgekotst" omdat ze zo druk en raar was. Toen werd ze ook nog een docente in het LWOO-onderwijs, met veel ADHD kinderen en toen kreeg ze een burnout....en de pschych. ontdekte toen dat ze ADHD had. Nu gebruikt ze Ritalin, gaat stukken beter en ze werkt met verst. gehandicapten. Ze zegt: Haha, die merken het niet eens als ik eens "raar" doe...ze lachen zich rot!
woensdag 19 augustus 2009 om 10:20
Het eerste deel van je betoog vind ik erg interessant als opening van een discussie, maar je haalt er wel erg veel bij door van 'hokjes denken' en wel/niet normaal ineens naar bejaarden en jeugdgevangenissen te springen.
Wat is er trouwens mis mee om tijdens een rouwproces naar een psycholoog te stappen? Als mijn auto ergens rammelt (ik heb geen auto, maar bij wijze van spreken natuurlijk) ga ik naar de garage omdat ik het zelf niet kan. Waarom zou je dan niet naar een professional gaan als je het gevoel hebt dat je het zelf niet aan kan met je gevoelens?
Ik ben het met Babsjuh eens dat een hokje soms misschien ook wel heel fijn kan zijn. Heb er geen ervaring mee (hoewel ik me misschien maar moet laten testen op audio-linguale begaafdheid... zonder gekheid, kunnen we daar niet een topic over openen?) maar kan me zo maar voorstellen dat het kan helpen om er goed mee om te gaan.
Wat is er trouwens mis mee om tijdens een rouwproces naar een psycholoog te stappen? Als mijn auto ergens rammelt (ik heb geen auto, maar bij wijze van spreken natuurlijk) ga ik naar de garage omdat ik het zelf niet kan. Waarom zou je dan niet naar een professional gaan als je het gevoel hebt dat je het zelf niet aan kan met je gevoelens?
Ik ben het met Babsjuh eens dat een hokje soms misschien ook wel heel fijn kan zijn. Heb er geen ervaring mee (hoewel ik me misschien maar moet laten testen op audio-linguale begaafdheid... zonder gekheid, kunnen we daar niet een topic over openen?) maar kan me zo maar voorstellen dat het kan helpen om er goed mee om te gaan.
woensdag 19 augustus 2009 om 10:20
quote:Nammma schreef op 19 augustus 2009 @ 08:10:
Ik denk dat het nog wel mee valt hoor. Als ik zo eens in mijn omgeving kijk....Een kennis ontdekte pas op haar 45e dat ze ADHD heeft en dat heeft haar wel een goed "gevoel" gegeven. Als kind was ze druk, als puber, onhandig, ze struikelt nog over haar eigen benen. Altijd "uitgekotst" omdat ze zo druk en raar was. Toen werd ze ook nog een docente in het LWOO-onderwijs, met veel ADHD kinderen en toen kreeg ze een burnout....en de pschych. ontdekte toen dat ze ADHD had. Nu gebruikt ze Ritalin, gaat stukken beter en ze werkt met verst. gehandicapten. Ze zegt: Haha, die merken het niet eens als ik eens "raar" doe...ze lachen zich rot!ADHD bestaat echt, maar in veel gevallen, vooral bij kinderen die eigenlijk heel goed zouden doen met wat regelmaat, buiten spelen en aandacht wordt al heel snel het etiketje ADHD geplakt.
Ik denk dat het nog wel mee valt hoor. Als ik zo eens in mijn omgeving kijk....Een kennis ontdekte pas op haar 45e dat ze ADHD heeft en dat heeft haar wel een goed "gevoel" gegeven. Als kind was ze druk, als puber, onhandig, ze struikelt nog over haar eigen benen. Altijd "uitgekotst" omdat ze zo druk en raar was. Toen werd ze ook nog een docente in het LWOO-onderwijs, met veel ADHD kinderen en toen kreeg ze een burnout....en de pschych. ontdekte toen dat ze ADHD had. Nu gebruikt ze Ritalin, gaat stukken beter en ze werkt met verst. gehandicapten. Ze zegt: Haha, die merken het niet eens als ik eens "raar" doe...ze lachen zich rot!ADHD bestaat echt, maar in veel gevallen, vooral bij kinderen die eigenlijk heel goed zouden doen met wat regelmaat, buiten spelen en aandacht wordt al heel snel het etiketje ADHD geplakt.
woensdag 19 augustus 2009 om 10:24
quote:Weirdrosa schreef op 19 augustus 2009 @ 00:41:De hokjes, de handleidingen.
Daar heb ik ook een hekel aan. Een mens is meer dan een optelsom van wat hij heeft meegemaakt, of een uitslag van een testje. Ze zouden de mens veel meer als mens moeten bekijken, niet als patient nr zoveel.
Ergens schrijf je: hoe kun je normaal blijven?
Wat is normaal dan in jouw ogen? Bestaan er 'normale mensen'?
Ik denk dat de strekking van je verhaal juist is dat er geen norm is. Dus ook geen 'normaal'.
Daar heb ik ook een hekel aan. Een mens is meer dan een optelsom van wat hij heeft meegemaakt, of een uitslag van een testje. Ze zouden de mens veel meer als mens moeten bekijken, niet als patient nr zoveel.
Ergens schrijf je: hoe kun je normaal blijven?
Wat is normaal dan in jouw ogen? Bestaan er 'normale mensen'?
Ik denk dat de strekking van je verhaal juist is dat er geen norm is. Dus ook geen 'normaal'.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
woensdag 19 augustus 2009 om 10:27
quote:Babsjuh schreef op 19 augustus 2009 @ 00:54:
[...]
Mijn etiketje is "audio-linguaal hoogbegaafd" en ik mag er niet gratis mee in de tram, levert me verder niet zo veel op. Maar ik wéét nu dat ik anders ben als veel mensen in bijvoorbeeld het letterlijk onthouden van gesprekken. Dat ik audio-linguaal hoogbegaafd ben is de réden dat ik gesprekken maanden later nog woordelijk kan reproduceren, het is voor mij geen excuus om mensen dus maar op hun woorden te pakken.
Wow, die term kende ik nog niet! Je legt het goed uit.
Ben je nu hoogbegaafd, maar dan met name op a-l gebied? (dus sowieso hoogbegaafd?)
Of ben je alleen op dat gebied hoogbegaafd en op andere gebieden niet?
Dat vraag ik me dan weer af Maar voor mij ben je net zo iemand als alle anderen in de tram, niets meer en niets minder. Zal alleen even op mijn woorden letten
[...]
Mijn etiketje is "audio-linguaal hoogbegaafd" en ik mag er niet gratis mee in de tram, levert me verder niet zo veel op. Maar ik wéét nu dat ik anders ben als veel mensen in bijvoorbeeld het letterlijk onthouden van gesprekken. Dat ik audio-linguaal hoogbegaafd ben is de réden dat ik gesprekken maanden later nog woordelijk kan reproduceren, het is voor mij geen excuus om mensen dus maar op hun woorden te pakken.
Wow, die term kende ik nog niet! Je legt het goed uit.
Ben je nu hoogbegaafd, maar dan met name op a-l gebied? (dus sowieso hoogbegaafd?)
Of ben je alleen op dat gebied hoogbegaafd en op andere gebieden niet?
Dat vraag ik me dan weer af Maar voor mij ben je net zo iemand als alle anderen in de tram, niets meer en niets minder. Zal alleen even op mijn woorden letten
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
woensdag 19 augustus 2009 om 10:41
Ik ben het deels met je eens, maar dan heel anders dan je bedoeld.
Het ligt inderdaad aan de tijd waarin we leven, het ligt vooral aan de manier van leven dat mensen steeds meer problemen krijgen.
'Vroeger' was er een veel grotere acceptatie voor mnensen die anders waren, die mensen groeide samen op, werden samen oud en als daar een vreemde eend in de bijt zat werd dat aangenomen als een gegeven. Natuurlijk niet voor iedereen maar een groot deel wel. Nu mag en kan dat allemaal niet meer, je moet zijn zoals iedereen en wanneer je dat niet bent is de kans dat je alleen overblijft erg groot. (qua sociaal leven bedoel ik dan) Waar je vroeger gewoon een deel van de gemeenschap bent maken mensen nu zelf uit met wie ze wel een geen contact willen en wanneer je alleen komt te staan als' probleem' geval ontdek je dat je niet 'normaal' bent en zoek je hulp, niemand wil namelijk alleen komen te staan....
Het ligt inderdaad aan de tijd waarin we leven, het ligt vooral aan de manier van leven dat mensen steeds meer problemen krijgen.
'Vroeger' was er een veel grotere acceptatie voor mnensen die anders waren, die mensen groeide samen op, werden samen oud en als daar een vreemde eend in de bijt zat werd dat aangenomen als een gegeven. Natuurlijk niet voor iedereen maar een groot deel wel. Nu mag en kan dat allemaal niet meer, je moet zijn zoals iedereen en wanneer je dat niet bent is de kans dat je alleen overblijft erg groot. (qua sociaal leven bedoel ik dan) Waar je vroeger gewoon een deel van de gemeenschap bent maken mensen nu zelf uit met wie ze wel een geen contact willen en wanneer je alleen komt te staan als' probleem' geval ontdek je dat je niet 'normaal' bent en zoek je hulp, niemand wil namelijk alleen komen te staan....
woensdag 19 augustus 2009 om 11:21
Ik zie een paar venijdige berichten.
Even voor de duidelijkheid, wou hiermee een discussie opwaaien. Iets wat prima gelukt is. Sorry als het verhaal die ik hier neer heb gezet niet goed samen loopt.
Maar ik spreek hier ook uit eigen ervaring.
Ik zit sinds mijn 4e in de psychiatri. Psychologen en noem maar op, en soms weet ik niet echt of dat wel zo goed is geweest.
Heb 3 jaar in een psychiatrische instelling voor jeugdigen gezeten omdat er nergens anders plaats voor me was, en niks echt bij mij paste (grensgeval in zo'n beetje alles) Toen ik 6 was is mij de diagnose pdd-nos toegeschreven. En toen ik 10 was is dat weer bevestigd omdat ze niet echt wisten wat dan wel, hechtingstoornis? Of toch dit? Mwah we doen maar pdd-nos.
En ik heb daar veel moeite mee gehad. Met het accepteren daarvan. Ik vond mezelf totaal niet in dat plaatje passen, maar zag wel bepaalde trekjes.
Sinds kort, heb nog gesprekken, vind mijn psycholoog me toch niet zo'n autist. Ik had bijna in een autistengroep gezeten terwijl ik niet eens is een autist ben...
Ik zeg ook niet dat gesprekken met een psycholoog fout zijn, absoluut niet, ik zeg ook niet dat diagnose's verkeerd zijn.
(sinds kort ook erachter gekomen dat ik dystheme stoornis hebt, dat was echt een eye-opener)
Maar ik vind echt, dat er te onnauwkeurig mee om word gegaan.
En medicatie te snel word gegeven.
Even voor de duidelijkheid, wou hiermee een discussie opwaaien. Iets wat prima gelukt is. Sorry als het verhaal die ik hier neer heb gezet niet goed samen loopt.
Maar ik spreek hier ook uit eigen ervaring.
Ik zit sinds mijn 4e in de psychiatri. Psychologen en noem maar op, en soms weet ik niet echt of dat wel zo goed is geweest.
Heb 3 jaar in een psychiatrische instelling voor jeugdigen gezeten omdat er nergens anders plaats voor me was, en niks echt bij mij paste (grensgeval in zo'n beetje alles) Toen ik 6 was is mij de diagnose pdd-nos toegeschreven. En toen ik 10 was is dat weer bevestigd omdat ze niet echt wisten wat dan wel, hechtingstoornis? Of toch dit? Mwah we doen maar pdd-nos.
En ik heb daar veel moeite mee gehad. Met het accepteren daarvan. Ik vond mezelf totaal niet in dat plaatje passen, maar zag wel bepaalde trekjes.
Sinds kort, heb nog gesprekken, vind mijn psycholoog me toch niet zo'n autist. Ik had bijna in een autistengroep gezeten terwijl ik niet eens is een autist ben...
Ik zeg ook niet dat gesprekken met een psycholoog fout zijn, absoluut niet, ik zeg ook niet dat diagnose's verkeerd zijn.
(sinds kort ook erachter gekomen dat ik dystheme stoornis hebt, dat was echt een eye-opener)
Maar ik vind echt, dat er te onnauwkeurig mee om word gegaan.
En medicatie te snel word gegeven.
woensdag 19 augustus 2009 om 11:26
(reactie op gigaluilak.. ik was niet zo snel)
Idd, ieder dorp had wel een dorpsgek, maar die kreeg gewoon geen diagnose
Sinds bij mij manisch-depressiviteit is vastgesteld, gaan mijn ouders ook weleens de familie langs. In de zin van: oudtant Aaltje, die had ook wel trekjes, en tante Bep past precies in het plaatje (die mensen zijn al overleden).
Voor de goede orde: manisch depressiviteit is erfelijk dus het is goed denkbaar dat mijn 'voorouderen' er ook al mee te maken hadden. En idd: er zaten wat typelingen in de familie (zoals we dat hier noemen) maar die 'waren gewoon zo' , die gingen niet naar de dokter omdat ze typisch waren.
Achteraf zeggen ze: Ja.. . tante Aaltje kon nooit iets, ze kon een week doen over 1 was. Maar als het uitverkoop was kon ze iedere dag met de bus naar de stad. (wellicht een vorm van bipolaire stoornis)
Moraal van het verhaal: vroeger waren mensen gewoon wie ze waren, beetje meer of minder gek hoorde erbij. Nu worden ze onderzocht en krijgen ze een diagnose.
Overigens denk ik ook dat de 'drukke' maatschappij psychische problemen in de hand kan werken. Maar dat is weer een ander verhaal.
Idd, ieder dorp had wel een dorpsgek, maar die kreeg gewoon geen diagnose
Sinds bij mij manisch-depressiviteit is vastgesteld, gaan mijn ouders ook weleens de familie langs. In de zin van: oudtant Aaltje, die had ook wel trekjes, en tante Bep past precies in het plaatje (die mensen zijn al overleden).
Voor de goede orde: manisch depressiviteit is erfelijk dus het is goed denkbaar dat mijn 'voorouderen' er ook al mee te maken hadden. En idd: er zaten wat typelingen in de familie (zoals we dat hier noemen) maar die 'waren gewoon zo' , die gingen niet naar de dokter omdat ze typisch waren.
Achteraf zeggen ze: Ja.. . tante Aaltje kon nooit iets, ze kon een week doen over 1 was. Maar als het uitverkoop was kon ze iedere dag met de bus naar de stad. (wellicht een vorm van bipolaire stoornis)
Moraal van het verhaal: vroeger waren mensen gewoon wie ze waren, beetje meer of minder gek hoorde erbij. Nu worden ze onderzocht en krijgen ze een diagnose.
Overigens denk ik ook dat de 'drukke' maatschappij psychische problemen in de hand kan werken. Maar dat is weer een ander verhaal.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
woensdag 19 augustus 2009 om 11:29
quote:Weirdrosa schreef op 19 augustus 2009 @ 11:21:
Ik zie een paar venijdige berichten.
Even voor de duidelijkheid, wou hiermee een discussie opwaaien. Iets wat prima gelukt is. Sorry als het verhaal die ik hier neer heb gezet niet goed samen loopt.
Maar ik spreek hier ook uit eigen ervaring.
Ik zit sinds mijn 4e in de psychiatri. Psychologen en noem maar op, en soms weet ik niet echt of dat wel zo goed is geweest.
Heb 3 jaar in een psychiatrische instelling voor jeugdigen gezeten omdat er nergens anders plaats voor me was, en niks echt bij mij paste (grensgeval in zo'n beetje alles) Toen ik 6 was is mij de diagnose pdd-nos toegeschreven. En toen ik 10 was is dat weer bevestigd omdat ze niet echt wisten wat dan wel, hechtingstoornis? Of toch dit? Mwah we doen maar pdd-nos.
En ik heb daar veel moeite mee gehad. Met het accepteren daarvan. Ik vond mezelf totaal niet in dat plaatje passen, maar zag wel bepaalde trekjes.
Sinds kort, heb nog gesprekken, vind mijn psycholoog me toch niet zo'n autist. Ik had bijna in een autistengroep gezeten terwijl ik niet eens is een autist ben...
Ik zeg ook niet dat gesprekken met een psycholoog fout zijn, absoluut niet, ik zeg ook niet dat diagnose's verkeerd zijn.
(sinds kort ook erachter gekomen dat ik dystheme stoornis hebt, dat was echt een eye-opener)
Maar ik vind echt, dat er te onnauwkeurig mee om word gegaan.
En medicatie te snel word gegeven.
Jeetje wat een gedoe. Het gaat er m.i. niet om wat precies je diagnose is. Meer om hoe jij met je beperkingen om kunt gaan.
Ik snap dat je hier heel onzeker van geworden bent.
Maar je bent gewoon wie je bent Weirdrosa en daar hoeft niet per se een stickertje op!
Ik zie een paar venijdige berichten.
Even voor de duidelijkheid, wou hiermee een discussie opwaaien. Iets wat prima gelukt is. Sorry als het verhaal die ik hier neer heb gezet niet goed samen loopt.
Maar ik spreek hier ook uit eigen ervaring.
Ik zit sinds mijn 4e in de psychiatri. Psychologen en noem maar op, en soms weet ik niet echt of dat wel zo goed is geweest.
Heb 3 jaar in een psychiatrische instelling voor jeugdigen gezeten omdat er nergens anders plaats voor me was, en niks echt bij mij paste (grensgeval in zo'n beetje alles) Toen ik 6 was is mij de diagnose pdd-nos toegeschreven. En toen ik 10 was is dat weer bevestigd omdat ze niet echt wisten wat dan wel, hechtingstoornis? Of toch dit? Mwah we doen maar pdd-nos.
En ik heb daar veel moeite mee gehad. Met het accepteren daarvan. Ik vond mezelf totaal niet in dat plaatje passen, maar zag wel bepaalde trekjes.
Sinds kort, heb nog gesprekken, vind mijn psycholoog me toch niet zo'n autist. Ik had bijna in een autistengroep gezeten terwijl ik niet eens is een autist ben...
Ik zeg ook niet dat gesprekken met een psycholoog fout zijn, absoluut niet, ik zeg ook niet dat diagnose's verkeerd zijn.
(sinds kort ook erachter gekomen dat ik dystheme stoornis hebt, dat was echt een eye-opener)
Maar ik vind echt, dat er te onnauwkeurig mee om word gegaan.
En medicatie te snel word gegeven.
Jeetje wat een gedoe. Het gaat er m.i. niet om wat precies je diagnose is. Meer om hoe jij met je beperkingen om kunt gaan.
Ik snap dat je hier heel onzeker van geworden bent.
Maar je bent gewoon wie je bent Weirdrosa en daar hoeft niet per se een stickertje op!
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
woensdag 19 augustus 2009 om 11:32
Ik kan me er wel in vinden. Van veel dingen wordt tegenwoordig snel een probleem gemaakt. Als ik lees, dat er in NL 1 miljoen mensen zijn, die antidepressiva slikken, vind ik dat werkelijk schrikbarend.
Waarom is dat nodig? Enerzijds is er de mogelijkheid, dus dat schept al gebruikers. Anderzijds vinden mensen vaak, dat er 'iets aan gedaan moet worden'. Men heeft recht op een diagnose en een behandeling. Een vriendin van me is huisarts, en daar wordt soms bijna met het mes op tafel geëist dat er een recept komt, of een verwijzing. Terwijl dat uit medisch oogpunt gezien volkomen nutteloos is. Maar de stelling is dan:"Ik heb er last van, DUS moet er wat gebeuren". En dan betreft het zaken, die ofwel zeer mild zijn, of vanzelf overgaan.
Alles moet maakbaar en benoembaar zijn. Acceptatie is een groot goed. Niet voor iedereen even gemakkelijk overigens.
Mijn broer heeft een licht-autistische zoon. Heel vervelend, maar ik merk aan het kind niets bijzonders. Hij is wat teruggetrokken, is graag in de natuur, zit met de neus in de boeken. Doet het prima op school, is alleen sociaal wat minder vaardig. Maar ik heb hele gesprekken met hem, hij vraagt me de oren van het hoofd over dingen. "Vroeger" noemden we een kind dan een beetje verlegen, of teruggetrokken. Want hij legt wat minder gemakkelijk contacten. Nu wordt er een heel circus gestart met allerlei begeleiding. Daar zal vast iets heel goeds aan zitten, maar er wordt een enorme heisa bij gemaakt, en er wordt een dik etiket geplakt.
Waarom is dat nodig? Enerzijds is er de mogelijkheid, dus dat schept al gebruikers. Anderzijds vinden mensen vaak, dat er 'iets aan gedaan moet worden'. Men heeft recht op een diagnose en een behandeling. Een vriendin van me is huisarts, en daar wordt soms bijna met het mes op tafel geëist dat er een recept komt, of een verwijzing. Terwijl dat uit medisch oogpunt gezien volkomen nutteloos is. Maar de stelling is dan:"Ik heb er last van, DUS moet er wat gebeuren". En dan betreft het zaken, die ofwel zeer mild zijn, of vanzelf overgaan.
Alles moet maakbaar en benoembaar zijn. Acceptatie is een groot goed. Niet voor iedereen even gemakkelijk overigens.
Mijn broer heeft een licht-autistische zoon. Heel vervelend, maar ik merk aan het kind niets bijzonders. Hij is wat teruggetrokken, is graag in de natuur, zit met de neus in de boeken. Doet het prima op school, is alleen sociaal wat minder vaardig. Maar ik heb hele gesprekken met hem, hij vraagt me de oren van het hoofd over dingen. "Vroeger" noemden we een kind dan een beetje verlegen, of teruggetrokken. Want hij legt wat minder gemakkelijk contacten. Nu wordt er een heel circus gestart met allerlei begeleiding. Daar zal vast iets heel goeds aan zitten, maar er wordt een enorme heisa bij gemaakt, en er wordt een dik etiket geplakt.
woensdag 19 augustus 2009 om 11:38
Melepone, ik ben het grotendeels met je eens.
Maar ik denk ook dat het komt door de veranderende maatschappij. Kinderen van nu krijgen bijvoorbeeld veel meer prikkels dan kinderen 50 jaar geleden. Kindertv, computerspelletjes, geluiden van mobiele telefoon etc.
Zo iemand als jij beschrijft, graag in de natuur, graag lezen. Volgens mij was zo iemand in mijn jeugd normaal Oh ik was er trouwens zelf een!
Voor volwassenen: ook veel prikkels. En het idee dat alles goed, beter, perfect moet. Dat je leuk moet zijn, er leuk moet uitzien, mooi huis, leuke vent, leuke kinderen. Goede baan, leuk sociaal leven, blablabla.
Mensen worden down als ze dat niet volhouden.
Iemand had het laatst over een leuk stuk cabaret van Lenette van Dongen, hierover. Ik zal eens zoeken.
Maar ik denk ook dat het komt door de veranderende maatschappij. Kinderen van nu krijgen bijvoorbeeld veel meer prikkels dan kinderen 50 jaar geleden. Kindertv, computerspelletjes, geluiden van mobiele telefoon etc.
Zo iemand als jij beschrijft, graag in de natuur, graag lezen. Volgens mij was zo iemand in mijn jeugd normaal Oh ik was er trouwens zelf een!
Voor volwassenen: ook veel prikkels. En het idee dat alles goed, beter, perfect moet. Dat je leuk moet zijn, er leuk moet uitzien, mooi huis, leuke vent, leuke kinderen. Goede baan, leuk sociaal leven, blablabla.
Mensen worden down als ze dat niet volhouden.
Iemand had het laatst over een leuk stuk cabaret van Lenette van Dongen, hierover. Ik zal eens zoeken.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
woensdag 19 augustus 2009 om 11:43
quote:Moonlight82 schreef op 19 augustus 2009 @ 11:38:
Melepone, ik ben het grotendeels met je eens.
Maar ik denk ook dat het komt door de veranderende maatschappij. Kinderen van nu krijgen bijvoorbeeld veel meer prikkels dan kinderen 50 jaar geleden. Kindertv, computerspelletjes, geluiden van mobiele telefoon etc.
Zo iemand als jij beschrijft, graag in de natuur, graag lezen. Volgens mij was zo iemand in mijn jeugd normaal Oh ik was er trouwens zelf een!
Voor volwassenen: ook veel prikkels. En het idee dat alles goed, beter, perfect moet. Dat je leuk moet zijn, er leuk moet uitzien, mooi huis, leuke vent, leuke kinderen. Goede baan, leuk sociaal leven, blablabla.
Mensen worden down als ze dat niet volhouden.
Iemand had het laatst over een leuk stuk cabaret van Lenette van Dongen, hierover. Ik zal eens zoeken.
Wat je schrijft klopt. Maar nu wordt alles maar genezen met prozac en ritalin. Het is heel passief en zal nooit werken waardoor er meer en meer problemen komen.
Iedereen wil een wonderpil en er niets meer voor hoeven doen want al het andere wat ze ervoor moeten laten is zo leuk of wat ze er voor moeten doen is zo lastig.
Tja...
Melepone, ik ben het grotendeels met je eens.
Maar ik denk ook dat het komt door de veranderende maatschappij. Kinderen van nu krijgen bijvoorbeeld veel meer prikkels dan kinderen 50 jaar geleden. Kindertv, computerspelletjes, geluiden van mobiele telefoon etc.
Zo iemand als jij beschrijft, graag in de natuur, graag lezen. Volgens mij was zo iemand in mijn jeugd normaal Oh ik was er trouwens zelf een!
Voor volwassenen: ook veel prikkels. En het idee dat alles goed, beter, perfect moet. Dat je leuk moet zijn, er leuk moet uitzien, mooi huis, leuke vent, leuke kinderen. Goede baan, leuk sociaal leven, blablabla.
Mensen worden down als ze dat niet volhouden.
Iemand had het laatst over een leuk stuk cabaret van Lenette van Dongen, hierover. Ik zal eens zoeken.
Wat je schrijft klopt. Maar nu wordt alles maar genezen met prozac en ritalin. Het is heel passief en zal nooit werken waardoor er meer en meer problemen komen.
Iedereen wil een wonderpil en er niets meer voor hoeven doen want al het andere wat ze ervoor moeten laten is zo leuk of wat ze er voor moeten doen is zo lastig.
Tja...
woensdag 19 augustus 2009 om 12:45
quote:domnaiefmutsje schreef op 19 augustus 2009 @ 11:43:
[...]
Wat je schrijft klopt. Maar nu wordt alles maar genezen met prozac en ritalin. Het is heel passief en zal nooit werken waardoor er meer en meer problemen komen.
Iedereen wil een wonderpil en er niets meer voor hoeven doen want al het andere wat ze ervoor moeten laten is zo leuk of wat ze er voor moeten doen is zo lastig.
Tja...
En daar ligt de taak van een arts; alleen een pil slikken werkt namelijk niet, er word geen enkel probleem mee opgelost.
Hoewel iedereen kan beslissen niet mee te willen doen aan de eisen van de maatschappij (waarmee die eis dus zou vervallen en iedereen weer een stuk relaxter in het leven staat) zijn we groepsdieren die na-apen. Zolang de buurman niet opgeeft doen wij het ook niet, en zo houd iedereen het in stand, onder groepsdruk, het niet willen onder doen aan een ander (mmm; volgens mij klopt die zin niet) er bij willen horen zit in onze natuur en ja daar komt ie weer; wanneer je wel besluit dat die eisen niet haalbaar zijn voor jou val je buiten de groep, wanneer je buiten de groep valt sta je alleen dat willen we niet en dus hebben we een probleem en voor dat probleem gaan we naar de dokter....
maar goed zo zie ik het dus, dit is ook echt mijn eigen ervaring er in, want ja ik heb ook een etiket, en ja dat is ook genetisch bepaald maar waar mijn oudere familie er bij hoorde gewoon 'zomaar' omdat ze er bij hoorde hoor ik er niet bij want; anders, niet passend in het plaatje van wat hoort en dus alleen.
Hoewel ik het nu geaccepteerd heb; het anders zijn het alleen zijn en het niet kunnen voldoen aan de eissen moet ik dat als nog regelmatig verantwoorden (in mijn pogingen niet alleen te zijn zeg maar, ik ben namelijk nog steeds een kudde dier op zoek naar mijn kudde
)
[...]
Wat je schrijft klopt. Maar nu wordt alles maar genezen met prozac en ritalin. Het is heel passief en zal nooit werken waardoor er meer en meer problemen komen.
Iedereen wil een wonderpil en er niets meer voor hoeven doen want al het andere wat ze ervoor moeten laten is zo leuk of wat ze er voor moeten doen is zo lastig.
Tja...
En daar ligt de taak van een arts; alleen een pil slikken werkt namelijk niet, er word geen enkel probleem mee opgelost.
Hoewel iedereen kan beslissen niet mee te willen doen aan de eisen van de maatschappij (waarmee die eis dus zou vervallen en iedereen weer een stuk relaxter in het leven staat) zijn we groepsdieren die na-apen. Zolang de buurman niet opgeeft doen wij het ook niet, en zo houd iedereen het in stand, onder groepsdruk, het niet willen onder doen aan een ander (mmm; volgens mij klopt die zin niet) er bij willen horen zit in onze natuur en ja daar komt ie weer; wanneer je wel besluit dat die eisen niet haalbaar zijn voor jou val je buiten de groep, wanneer je buiten de groep valt sta je alleen dat willen we niet en dus hebben we een probleem en voor dat probleem gaan we naar de dokter....
maar goed zo zie ik het dus, dit is ook echt mijn eigen ervaring er in, want ja ik heb ook een etiket, en ja dat is ook genetisch bepaald maar waar mijn oudere familie er bij hoorde gewoon 'zomaar' omdat ze er bij hoorde hoor ik er niet bij want; anders, niet passend in het plaatje van wat hoort en dus alleen.
Hoewel ik het nu geaccepteerd heb; het anders zijn het alleen zijn en het niet kunnen voldoen aan de eissen moet ik dat als nog regelmatig verantwoorden (in mijn pogingen niet alleen te zijn zeg maar, ik ben namelijk nog steeds een kudde dier op zoek naar mijn kudde
)
woensdag 19 augustus 2009 om 13:01
Ik snap wat je bedoelt, GL. Ook al leef je een leven dat voor je gevoel bij je past, dan nog word je steeds geconfronteerd met vragen van anderen, die je kennelijk afwijkend vinden.
Wat is voor jou een kudde? Mensen die hetzelfde zijn als jij? Of bedoel je dat je mensen om je heen wilt om af en toe iets mee te ondernemen?
Dat snap ik niet helemaal.
DNM, idd: Tja...
Mijn ouders zijn wel geinteresseerd in de nieuwe ontwikkelingen binnen de psychiatrie (in Groningen zijn ze daar vooral mee bezig) en volgen het nieuws daarover wel. Ze waren altijd al wat alternatief en anti-medicijn (misschien heb ik daardoor in het verleden iets te lang gewacht voor ik hulp zocht, dat terzijde). Ze vinden de GGZ niet geweldig (ik ook niet). Af en toe hoor ik dus iets over onderzoeken die ze in Groningen doen, maar ik ben er zelf niet zo mee bezig.
Kan wel eens vragen naar links voor de geinteresseerden. Het gaat er onder andere om dat het medicijngebruik best naar beneden kan. (want zoals jullie wellicht weten heeft de farmaceutische industrie een flinke vinger in de pap).
Misschien moet ik me er zelf eens in gaan verdiepen, best interessant eigelijk
Wat is voor jou een kudde? Mensen die hetzelfde zijn als jij? Of bedoel je dat je mensen om je heen wilt om af en toe iets mee te ondernemen?
Dat snap ik niet helemaal.
DNM, idd: Tja...
Mijn ouders zijn wel geinteresseerd in de nieuwe ontwikkelingen binnen de psychiatrie (in Groningen zijn ze daar vooral mee bezig) en volgen het nieuws daarover wel. Ze waren altijd al wat alternatief en anti-medicijn (misschien heb ik daardoor in het verleden iets te lang gewacht voor ik hulp zocht, dat terzijde). Ze vinden de GGZ niet geweldig (ik ook niet). Af en toe hoor ik dus iets over onderzoeken die ze in Groningen doen, maar ik ben er zelf niet zo mee bezig.
Kan wel eens vragen naar links voor de geinteresseerden. Het gaat er onder andere om dat het medicijngebruik best naar beneden kan. (want zoals jullie wellicht weten heeft de farmaceutische industrie een flinke vinger in de pap).
Misschien moet ik me er zelf eens in gaan verdiepen, best interessant eigelijk
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
woensdag 19 augustus 2009 om 13:20
Mijn 'kudde' zijn zeker niet mensen zoals ik zelf; kennissen/vrienden, normaal menselijk contact op regelmatige bassis die voortkomt uit de wens met mij om te gaan en niet omdat t moet want ze is nou eenmaal familie
Ik ben overigens totaal niet geintereseerd in medicijnen, ik heb ze gekregen samen met mijn diagnose en ben er braaf mee aan de slag gegaan in de hoop 'normaal' te worden, liep erg slecht af voor mij en ben weer medicijn vrij en zie er ook zeker geen oplossing meer in.
Mijn ervaring daarin zegd twee dingen eigenlijk; de ene is dat je hoopt (want dat word je min of meer wijs gemaakt) dat als je maar genoeg pillen slikt je word zoals het 'hoort' en de tweede is dat je heel snel heel veel hele heftige pillen voorgeschreven krijgt.
Dat wroeten in van alles in je hoofd om oorzaken te zoeken waarom je bent zoals je bent werkt ook ontzettend averechts; dat zie ik wel bij meerdere mensen, te veel piekeren en je zakt nog verder weg. Bij een psych peuteren heeft mij ook niet geholpen trouwens; al heb je een heel simpel goed leven gehad, continu opzoeken welke ellende je wel gehad hebt maakt je blik gekleurd, dan verdwijnen positieve dingen vanzelf.
eigenlijk is het maar raar hoe het werkt, want wat helpt dan wel? je veranderd de maatschappij niet, niemand zal een voorbeeld nemen aan een persoon die maatschappelijk gezien mislukt is, pillen slikken werkt niet, wroeten maakt meer kapot dan je lief is en je kan niet voldoen aan de eisen... optie die overblijft is volhouden, wel je leven leiden zoals je zelf aan kan en een bord voor je kop kweken waarbij je niet meer ziet dat mensen je niet voor vol aannemen wat anders dan de rest... valt niet mee hoor; gek zijn
Ik ben overigens totaal niet geintereseerd in medicijnen, ik heb ze gekregen samen met mijn diagnose en ben er braaf mee aan de slag gegaan in de hoop 'normaal' te worden, liep erg slecht af voor mij en ben weer medicijn vrij en zie er ook zeker geen oplossing meer in.
Mijn ervaring daarin zegd twee dingen eigenlijk; de ene is dat je hoopt (want dat word je min of meer wijs gemaakt) dat als je maar genoeg pillen slikt je word zoals het 'hoort' en de tweede is dat je heel snel heel veel hele heftige pillen voorgeschreven krijgt.
Dat wroeten in van alles in je hoofd om oorzaken te zoeken waarom je bent zoals je bent werkt ook ontzettend averechts; dat zie ik wel bij meerdere mensen, te veel piekeren en je zakt nog verder weg. Bij een psych peuteren heeft mij ook niet geholpen trouwens; al heb je een heel simpel goed leven gehad, continu opzoeken welke ellende je wel gehad hebt maakt je blik gekleurd, dan verdwijnen positieve dingen vanzelf.
eigenlijk is het maar raar hoe het werkt, want wat helpt dan wel? je veranderd de maatschappij niet, niemand zal een voorbeeld nemen aan een persoon die maatschappelijk gezien mislukt is, pillen slikken werkt niet, wroeten maakt meer kapot dan je lief is en je kan niet voldoen aan de eisen... optie die overblijft is volhouden, wel je leven leiden zoals je zelf aan kan en een bord voor je kop kweken waarbij je niet meer ziet dat mensen je niet voor vol aannemen wat anders dan de rest... valt niet mee hoor; gek zijn
woensdag 19 augustus 2009 om 13:48
Je hebt wel een ideaalbeeld van iemand die leeft 'hoe het hoort'. Er bestaan geen mensen met een 'normaal' leven, ieder leven is anders.
Doet me denken aan het topic Stap voor Stap, begon met een paar meiden die door psychische problemen nog niet helemaal zijn waar ze zouden willen zijn.
Op een gegeven moment gingen er meer mensen mee schrijven, ook die wel studie, baan, huisje, boompje, beestje hadden, maar zich ook niet gelukkig voelden.
(Neem er eens een kijkje... leuk topic!)
Als jij het leven leidt zoals jij dat kan, en je bent tevreden dan is dat toch goed? Niet iedereen kan dokter worden, of zangeres, of filmster, advocaat of whatever.
Doet me denken aan het topic Stap voor Stap, begon met een paar meiden die door psychische problemen nog niet helemaal zijn waar ze zouden willen zijn.
Op een gegeven moment gingen er meer mensen mee schrijven, ook die wel studie, baan, huisje, boompje, beestje hadden, maar zich ook niet gelukkig voelden.
(Neem er eens een kijkje... leuk topic!)
Als jij het leven leidt zoals jij dat kan, en je bent tevreden dan is dat toch goed? Niet iedereen kan dokter worden, of zangeres, of filmster, advocaat of whatever.
moonlight82 wijzigde dit bericht op 19-08-2009 17:51
Reden: lijden en leiden, t blijft lastig ;-)
Reden: lijden en leiden, t blijft lastig ;-)
% gewijzigd
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
woensdag 19 augustus 2009 om 14:02
quote:Moonlight82 schreef op 19 augustus 2009 @ 13:48:
Je hebt wel een ideaalbeeld van iemand die leeft 'hoe het hoort'. Er bestaan geen mensen met een 'normaal' leven, ieder leven is anders.
Doet me denken aan het topic Stap voor Stap, begon met een paar meiden die door psychische problemen nog niet helemaal zijn waar ze zouden willen zijn.
Op een gegeven moment gingen er meer mensen mee schrijven, ook die wel studie, baan, huisje, boompje, beestje hadden, maar zich ook niet gelukkig voelden.
(Neem er eens een kijkje... leuk topic!)
Als jij het leven lijdt zoals jij dat kan, en je bent tevreden dan is dat toch goed? Niet iedereen kan dokter worden, of zangeres, of filmster, advocaat of whatever.
nee hoor, dat valt op zich wel mee
Mijn kunnen is niet het kunnen wat er verwacht word van de gemiddelde mens, mijn doelen zijn klein en simpel. Geen ambities (meer) tot het onmogelijke in ieder geval.
Wel of niet tevreden met je leven is ook eigenlijk niet echt aan de orde, het ging namelijk om het plaatje; dat mensen snel een etiket krijgen, snel aan de pillen gaan in de hoop een wonderpil te hebben om op die manier maar mee te kunnen draaien in dat wat er verwacht word van een gemiddeld mens. Zo zwart/wit is het niet, maar het is naar mijn idee wel een verklaring voor de steeds groter wordende stroom 'patienten'.
Ik schrijf natuurlijk vanuit mijn eigen referentie kader,mijn eigen belevingen en ervaringen, je kan denken dat t uniek is, dat ik een uitzondering op de regel ben, maar ik weet dat dat niet zo is. Ik observeer, hoor en zie veel, lees veel verhalen en ik zie er toch echt een soortgelijke lijn in zitten.
En zo zijn we weer terug on topic
(zal dat topic trouwens eens bekijken, ben wel benieuwd)
Je hebt wel een ideaalbeeld van iemand die leeft 'hoe het hoort'. Er bestaan geen mensen met een 'normaal' leven, ieder leven is anders.
Doet me denken aan het topic Stap voor Stap, begon met een paar meiden die door psychische problemen nog niet helemaal zijn waar ze zouden willen zijn.
Op een gegeven moment gingen er meer mensen mee schrijven, ook die wel studie, baan, huisje, boompje, beestje hadden, maar zich ook niet gelukkig voelden.
(Neem er eens een kijkje... leuk topic!)
Als jij het leven lijdt zoals jij dat kan, en je bent tevreden dan is dat toch goed? Niet iedereen kan dokter worden, of zangeres, of filmster, advocaat of whatever.
nee hoor, dat valt op zich wel mee
Mijn kunnen is niet het kunnen wat er verwacht word van de gemiddelde mens, mijn doelen zijn klein en simpel. Geen ambities (meer) tot het onmogelijke in ieder geval.
Wel of niet tevreden met je leven is ook eigenlijk niet echt aan de orde, het ging namelijk om het plaatje; dat mensen snel een etiket krijgen, snel aan de pillen gaan in de hoop een wonderpil te hebben om op die manier maar mee te kunnen draaien in dat wat er verwacht word van een gemiddeld mens. Zo zwart/wit is het niet, maar het is naar mijn idee wel een verklaring voor de steeds groter wordende stroom 'patienten'.
Ik schrijf natuurlijk vanuit mijn eigen referentie kader,mijn eigen belevingen en ervaringen, je kan denken dat t uniek is, dat ik een uitzondering op de regel ben, maar ik weet dat dat niet zo is. Ik observeer, hoor en zie veel, lees veel verhalen en ik zie er toch echt een soortgelijke lijn in zitten.
En zo zijn we weer terug on topic
(zal dat topic trouwens eens bekijken, ben wel benieuwd)
woensdag 19 augustus 2009 om 17:38
