Psyche
alle pijlers
Volkomen normaal...
woensdag 19 augustus 2009 om 00:41
Naar onderzoek schijnt dat wel bij tachtig procent van alle mensen wel een diagnose schijnt te passen.
Dat betekend dus, dat bijna alle mensen die je willigkeurig oppikt van de straat wel een hele handleiding aan valt toe te schrijven.
Een kans om jezelf beter te leren kennen?
Dingen die je dacht dat die gewoon bij je hoorden word een probleem. Een belemmering. Je ziet dingen, die je nooit eerder had gezien.
Voel je een dagje rot? Ga je denken waarom voel ik me zo?
Misschien dat die opmerking van die trut van een collega wel heel diep ging? Of, ben ik onderbewust aan het denken aan mijn jeugd die niet al te fijn was?En nadat je hebt zitten te wroeten voel je je nog kutter omdat je dan aan al die dingen weer herinnerd word. Mensen schijnen niet meer te kunnen te accepteren, dat soms zoiets is zoals het is. Je rot voelen, kan soms echt ook een normale baaldag zijn. Daarbij, je moet wel draaiende blijven?
Ik weet het niet. Het komt allemaal voor mij zo kil over
De hokjes, de handleidingen. Het lijkt wel alsof een mens niks meer mag voelen. Als iemand overlijdt, waar van je houd, schijn je na 2 weken al de werkvloer op te kunnen, voor rouwen is geen tijd.
Schijn je dat niet aan te kunnen, hup, naar de psycholoog.
Schijn je na een halfjaar nog steeds niet de oude te zijn? Prozac bied de oplossing. Hoe kan je, in een maatschappij als deze nog volkomen en volledig normaal blijven?
Bejaardentehuizen, waar amper de tijd is voor de mensen op hun oude dag. Jeugdgevangenissen die vol zitten met kinderen die daar zeker niet horen. Want ja, er word bezuinigd...
Hoor graag jullie mening...
Dat betekend dus, dat bijna alle mensen die je willigkeurig oppikt van de straat wel een hele handleiding aan valt toe te schrijven.
Een kans om jezelf beter te leren kennen?
Dingen die je dacht dat die gewoon bij je hoorden word een probleem. Een belemmering. Je ziet dingen, die je nooit eerder had gezien.
Voel je een dagje rot? Ga je denken waarom voel ik me zo?
Misschien dat die opmerking van die trut van een collega wel heel diep ging? Of, ben ik onderbewust aan het denken aan mijn jeugd die niet al te fijn was?En nadat je hebt zitten te wroeten voel je je nog kutter omdat je dan aan al die dingen weer herinnerd word. Mensen schijnen niet meer te kunnen te accepteren, dat soms zoiets is zoals het is. Je rot voelen, kan soms echt ook een normale baaldag zijn. Daarbij, je moet wel draaiende blijven?
Ik weet het niet. Het komt allemaal voor mij zo kil over
De hokjes, de handleidingen. Het lijkt wel alsof een mens niks meer mag voelen. Als iemand overlijdt, waar van je houd, schijn je na 2 weken al de werkvloer op te kunnen, voor rouwen is geen tijd.
Schijn je dat niet aan te kunnen, hup, naar de psycholoog.
Schijn je na een halfjaar nog steeds niet de oude te zijn? Prozac bied de oplossing. Hoe kan je, in een maatschappij als deze nog volkomen en volledig normaal blijven?
Bejaardentehuizen, waar amper de tijd is voor de mensen op hun oude dag. Jeugdgevangenissen die vol zitten met kinderen die daar zeker niet horen. Want ja, er word bezuinigd...
Hoor graag jullie mening...
woensdag 19 augustus 2009 om 17:39
woensdag 19 augustus 2009 om 19:30
quote:Weirdrosa schreef op 19 augustus 2009 @ 11:21:
Ik zie een paar venijdige berichten.
Even voor de duidelijkheid, wou hiermee een discussie opwaaien. Iets wat prima gelukt is. Sorry als het verhaal die ik hier neer heb gezet niet goed samen loopt.
Maar ik spreek hier ook uit eigen ervaring.
Ik zit sinds mijn 4e in de psychiatri. Psychologen en noem maar op, en soms weet ik niet echt of dat wel zo goed is geweest.
Heb 3 jaar in een psychiatrische instelling voor jeugdigen gezeten omdat er nergens anders plaats voor me was, en niks echt bij mij paste (grensgeval in zo'n beetje alles) Toen ik 6 was is mij de diagnose pdd-nos toegeschreven. En toen ik 10 was is dat weer bevestigd omdat ze niet echt wisten wat dan wel, hechtingstoornis? Of toch dit? Mwah we doen maar pdd-nos.
En ik heb daar veel moeite mee gehad. Met het accepteren daarvan. Ik vond mezelf totaal niet in dat plaatje passen, maar zag wel bepaalde trekjes.
Sinds kort, heb nog gesprekken, vind mijn psycholoog me toch niet zo'n autist. Ik had bijna in een autistengroep gezeten terwijl ik niet eens is een autist ben...
Ik zeg ook niet dat gesprekken met een psycholoog fout zijn, absoluut niet, ik zeg ook niet dat diagnose's verkeerd zijn.
(sinds kort ook erachter gekomen dat ik dystheme stoornis hebt, dat was echt een eye-opener)
Maar ik vind echt, dat er te onnauwkeurig mee om word gegaan.
En medicatie te snel word gegeven.Jouw verhaal is niet iets unieks. Je moest eens weten hoe vaak het gebeurd. Het stellen van verkeerde diagnoses, terecht komen in een doolhof van psychiatrische zorg, kastje naar de muur effect en ellenlange wachttijden. Dat heeft geen positief effect en kan je zelfs heel negatief laten denken over de psychiatrie. Sommige mensen komen pas na hun 30e op het juiste traject. Maar is dit dan negatief? Er is altijd wel een weg te vinden, je moet soms wel geduld hebben. De zorg verbeterd. En ik snap nog steeds niet dat het beeld er is dat iedereen met de dip maar aan de Prozac of weet ik veel mag. Mensen die even een probleem hebben (en dus geen psychische ziekte) krijgen niet zo'n zwaar medicijn. Je gaat dan hooguit praten met een maatschappelijk werkster of een 1e lijns psycholoog. Prozac, Ritalin, Oxazepam en noem de rateplan maar op, liggen in de lijn van psychiatrie met diagnosetraject en medicijncontrole om de zoveel maanden bij een psychiater Een huisarts mag ook niet zomaar alles voorschrijven. En als je al iets krijgt, dan is het tijdelijk en krijg je het echt niet mee als "wonderpil". Of zie ik dat nou verkeerd en ben ik gewoon gek?
Ik zie een paar venijdige berichten.
Even voor de duidelijkheid, wou hiermee een discussie opwaaien. Iets wat prima gelukt is. Sorry als het verhaal die ik hier neer heb gezet niet goed samen loopt.
Maar ik spreek hier ook uit eigen ervaring.
Ik zit sinds mijn 4e in de psychiatri. Psychologen en noem maar op, en soms weet ik niet echt of dat wel zo goed is geweest.
Heb 3 jaar in een psychiatrische instelling voor jeugdigen gezeten omdat er nergens anders plaats voor me was, en niks echt bij mij paste (grensgeval in zo'n beetje alles) Toen ik 6 was is mij de diagnose pdd-nos toegeschreven. En toen ik 10 was is dat weer bevestigd omdat ze niet echt wisten wat dan wel, hechtingstoornis? Of toch dit? Mwah we doen maar pdd-nos.
En ik heb daar veel moeite mee gehad. Met het accepteren daarvan. Ik vond mezelf totaal niet in dat plaatje passen, maar zag wel bepaalde trekjes.
Sinds kort, heb nog gesprekken, vind mijn psycholoog me toch niet zo'n autist. Ik had bijna in een autistengroep gezeten terwijl ik niet eens is een autist ben...
Ik zeg ook niet dat gesprekken met een psycholoog fout zijn, absoluut niet, ik zeg ook niet dat diagnose's verkeerd zijn.
(sinds kort ook erachter gekomen dat ik dystheme stoornis hebt, dat was echt een eye-opener)
Maar ik vind echt, dat er te onnauwkeurig mee om word gegaan.
En medicatie te snel word gegeven.Jouw verhaal is niet iets unieks. Je moest eens weten hoe vaak het gebeurd. Het stellen van verkeerde diagnoses, terecht komen in een doolhof van psychiatrische zorg, kastje naar de muur effect en ellenlange wachttijden. Dat heeft geen positief effect en kan je zelfs heel negatief laten denken over de psychiatrie. Sommige mensen komen pas na hun 30e op het juiste traject. Maar is dit dan negatief? Er is altijd wel een weg te vinden, je moet soms wel geduld hebben. De zorg verbeterd. En ik snap nog steeds niet dat het beeld er is dat iedereen met de dip maar aan de Prozac of weet ik veel mag. Mensen die even een probleem hebben (en dus geen psychische ziekte) krijgen niet zo'n zwaar medicijn. Je gaat dan hooguit praten met een maatschappelijk werkster of een 1e lijns psycholoog. Prozac, Ritalin, Oxazepam en noem de rateplan maar op, liggen in de lijn van psychiatrie met diagnosetraject en medicijncontrole om de zoveel maanden bij een psychiater Een huisarts mag ook niet zomaar alles voorschrijven. En als je al iets krijgt, dan is het tijdelijk en krijg je het echt niet mee als "wonderpil". Of zie ik dat nou verkeerd en ben ik gewoon gek?
woensdag 19 augustus 2009 om 21:13
quote:JungleJulia schreef op 19 augustus 2009 @ 19:30:
[...]
Jouw verhaal is niet iets unieks. Je moest eens weten hoe vaak het gebeurd. Het stellen van verkeerde diagnoses, terecht komen in een doolhof van psychiatrische zorg, kastje naar de muur effect en ellenlange wachttijden. Dat heeft geen positief effect en kan je zelfs heel negatief laten denken over de psychiatrie. Sommige mensen komen pas na hun 30e op het juiste traject. Maar is dit dan negatief? Er is altijd wel een weg te vinden, je moet soms wel geduld hebben. De zorg verbeterd. En ik snap nog steeds niet dat het beeld er is dat iedereen met de dip maar aan de Prozac of weet ik veel mag. Mensen die even een probleem hebben (en dus geen psychische ziekte) krijgen niet zo'n zwaar medicijn. Je gaat dan hooguit praten met een maatschappelijk werkster of een 1e lijns psycholoog. Prozac, Ritalin, Oxazepam en noem de rateplan maar op, liggen in de lijn van psychiatrie met diagnosetraject en medicijncontrole om de zoveel maanden bij een psychiater Een huisarts mag ook niet zomaar alles voorschrijven. En als je al iets krijgt, dan is het tijdelijk en krijg je het echt niet mee als "wonderpil". Of zie ik dat nou verkeerd en ben ik gewoon gek?
Noemde prozac omdat het tot zover de meest bekende anti depressiva is. Weet ook dat mijn verhaal niet bepaald uniek is. Dat maakt het toch juist erger? Haha, ik bedoel maar!
Ik vind op een bepaalde manier mij echt een deel van ''normale'' jeugd is ontnomen. Heb nooit samen gefietst met vriendinnen naar school, dom voorbeeld. Heb nooit echt geleerd om normale contacten op te bouwen met mensen. Als je vertrekt, dan wil je alles daar laten. Anderzijds, het is wel een levenservaring die je op doet. En je leert jezelf op een bepaalde manier ook beter leren kennen. Maar zoals het binnen de muren van de psychiatri gaat, gaat het wel degelijk niet zo netjes qua medicatiebeleid.
Ik ken genoeg mensen die daar zitten die een belachelijke hoge dosis krijgen.
Misschien een nutteloos verhaal.
Maar ik kreeg in een periode van 2 jaar dipiron toe gedwongen(eigenlijk een antipsychotica, ik ben niet eens psychotisch of wat dan ook, maar het schijnt ook tegen heel wat andere dingetjes te werken heurrrr!) Slikte het alleen de eerste jaar. Daarna steeds nadat ik het kreeg uitgespuugd.(wel stiekem dan uiteraard)
Toen besloten ze dat we het wel konden afbouwen. Oke dan, aan het afbouwen geslagen. Ging een tijdje best slecht, dus deden ze maar het dubbele er bovenop van wat ik eerst had, want ja, ik voelde me vast niet oke omdat ze aan het afbouwen was??? Ik slikte het al een jaar niet haha... Sukkels.
[...]
Jouw verhaal is niet iets unieks. Je moest eens weten hoe vaak het gebeurd. Het stellen van verkeerde diagnoses, terecht komen in een doolhof van psychiatrische zorg, kastje naar de muur effect en ellenlange wachttijden. Dat heeft geen positief effect en kan je zelfs heel negatief laten denken over de psychiatrie. Sommige mensen komen pas na hun 30e op het juiste traject. Maar is dit dan negatief? Er is altijd wel een weg te vinden, je moet soms wel geduld hebben. De zorg verbeterd. En ik snap nog steeds niet dat het beeld er is dat iedereen met de dip maar aan de Prozac of weet ik veel mag. Mensen die even een probleem hebben (en dus geen psychische ziekte) krijgen niet zo'n zwaar medicijn. Je gaat dan hooguit praten met een maatschappelijk werkster of een 1e lijns psycholoog. Prozac, Ritalin, Oxazepam en noem de rateplan maar op, liggen in de lijn van psychiatrie met diagnosetraject en medicijncontrole om de zoveel maanden bij een psychiater Een huisarts mag ook niet zomaar alles voorschrijven. En als je al iets krijgt, dan is het tijdelijk en krijg je het echt niet mee als "wonderpil". Of zie ik dat nou verkeerd en ben ik gewoon gek?
Noemde prozac omdat het tot zover de meest bekende anti depressiva is. Weet ook dat mijn verhaal niet bepaald uniek is. Dat maakt het toch juist erger? Haha, ik bedoel maar!
Ik vind op een bepaalde manier mij echt een deel van ''normale'' jeugd is ontnomen. Heb nooit samen gefietst met vriendinnen naar school, dom voorbeeld. Heb nooit echt geleerd om normale contacten op te bouwen met mensen. Als je vertrekt, dan wil je alles daar laten. Anderzijds, het is wel een levenservaring die je op doet. En je leert jezelf op een bepaalde manier ook beter leren kennen. Maar zoals het binnen de muren van de psychiatri gaat, gaat het wel degelijk niet zo netjes qua medicatiebeleid.
Ik ken genoeg mensen die daar zitten die een belachelijke hoge dosis krijgen.
Misschien een nutteloos verhaal.
Maar ik kreeg in een periode van 2 jaar dipiron toe gedwongen(eigenlijk een antipsychotica, ik ben niet eens psychotisch of wat dan ook, maar het schijnt ook tegen heel wat andere dingetjes te werken heurrrr!) Slikte het alleen de eerste jaar. Daarna steeds nadat ik het kreeg uitgespuugd.(wel stiekem dan uiteraard)
Toen besloten ze dat we het wel konden afbouwen. Oke dan, aan het afbouwen geslagen. Ging een tijdje best slecht, dus deden ze maar het dubbele er bovenop van wat ik eerst had, want ja, ik voelde me vast niet oke omdat ze aan het afbouwen was??? Ik slikte het al een jaar niet haha... Sukkels.
zaterdag 22 augustus 2009 om 13:04
quote:Weirdrosa schreef op 19 augustus 2009 @ 21:13:
[...]Als je vertrekt, dan wil je alles daar laten. Anderzijds, het is wel een levenservaring die je op doet. En je leert jezelf op een bepaalde manier ook beter leren kennen.
Zou je mij dan kunnen uitleggen wat je hebt geleerd? Als ik onderstaand stukje van je leest, komt het bij mij niet helemaal over.
quote:Misschien een nutteloos verhaal.
Maar ik kreeg in een periode van 2 jaar dipiron toe gedwongen(eigenlijk een antipsychotica, ik ben niet eens psychotisch of wat dan ook, maar het schijnt ook tegen heel wat andere dingetjes te werken heurrrr!) Slikte het alleen de eerste jaar. Daarna steeds nadat ik het kreeg uitgespuugd.(wel stiekem dan uiteraard)
Toen besloten ze dat we het wel konden afbouwen. Oke dan, aan het afbouwen geslagen. Ging een tijdje best slecht, dus deden ze maar het dubbele er bovenop van wat ik eerst had, want ja, ik voelde me vast niet oke omdat ze aan het afbouwen was??? Ik slikte het al een jaar niet haha... Sukkels.Dus hou je jezelf dan niet een beetje voor de gek? Je kan de schuld schuiven op de hulpverlening ja...ze geven soms verkeerde diagnoses of teveel medicatie. Maar je bent er altijd nog zelf bij! Als je het ergens niet mee eens bent moet je je mond open trekken. Denken ze dan niet met je mee, dan vraag je om een gesprek. Misschien kom ik zo wat hard over, maar ik ben ook geen leek. Sterker nog ik herken zeker wel het falen in de zorg en ook herken ik de verhalen van mensen die maar al te graag een diagnose willen opplakken of opgeplakt willen krijgen. Bottom line gaat het om jouw welzijn nu en in de toekomst. Niet teveel op anderen letten. En wat is er nou erger? Mensen die massaal aan de drank en drugs grijpen als ze het niet meer zien zitten (die groep stijgt in de groep tussen 30/40) of mensen die daar waar nodig tijdelijk/langdurig hulp krijgen bij hun problemen met/zonder medicatie? Misschien moet je je topic even wat nuanceren en anders een nieuw topic openen over jezelf. Succes!
[...]Als je vertrekt, dan wil je alles daar laten. Anderzijds, het is wel een levenservaring die je op doet. En je leert jezelf op een bepaalde manier ook beter leren kennen.
Zou je mij dan kunnen uitleggen wat je hebt geleerd? Als ik onderstaand stukje van je leest, komt het bij mij niet helemaal over.
quote:Misschien een nutteloos verhaal.
Maar ik kreeg in een periode van 2 jaar dipiron toe gedwongen(eigenlijk een antipsychotica, ik ben niet eens psychotisch of wat dan ook, maar het schijnt ook tegen heel wat andere dingetjes te werken heurrrr!) Slikte het alleen de eerste jaar. Daarna steeds nadat ik het kreeg uitgespuugd.(wel stiekem dan uiteraard)
Toen besloten ze dat we het wel konden afbouwen. Oke dan, aan het afbouwen geslagen. Ging een tijdje best slecht, dus deden ze maar het dubbele er bovenop van wat ik eerst had, want ja, ik voelde me vast niet oke omdat ze aan het afbouwen was??? Ik slikte het al een jaar niet haha... Sukkels.Dus hou je jezelf dan niet een beetje voor de gek? Je kan de schuld schuiven op de hulpverlening ja...ze geven soms verkeerde diagnoses of teveel medicatie. Maar je bent er altijd nog zelf bij! Als je het ergens niet mee eens bent moet je je mond open trekken. Denken ze dan niet met je mee, dan vraag je om een gesprek. Misschien kom ik zo wat hard over, maar ik ben ook geen leek. Sterker nog ik herken zeker wel het falen in de zorg en ook herken ik de verhalen van mensen die maar al te graag een diagnose willen opplakken of opgeplakt willen krijgen. Bottom line gaat het om jouw welzijn nu en in de toekomst. Niet teveel op anderen letten. En wat is er nou erger? Mensen die massaal aan de drank en drugs grijpen als ze het niet meer zien zitten (die groep stijgt in de groep tussen 30/40) of mensen die daar waar nodig tijdelijk/langdurig hulp krijgen bij hun problemen met/zonder medicatie? Misschien moet je je topic even wat nuanceren en anders een nieuw topic openen over jezelf. Succes!
