Psyche
alle pijlers
Vreemd gedrag van mijn moeder?
vrijdag 28 juli 2017 om 18:19
Ik zet dit hier neer, omdat ik inmiddels niet meer weet wat ik moet denken/voelen erover. Misschien zijn er mensen die met een frisse blik met me mee kunnen kijken. Ik probeer het zo feitelijk mogelijk neer te zetten.
Het gaat om mijn ouders. Ongeveer een jaar geleden begon het: na jaren een gelukkig huwelijk gehad te hebben vertelde mijn moeder af en toe dat het niet goed ging met haar en mijn vader. Ter info: het meeste wat ik erover weet komt van mijn moeder, mijn vader is altijd al niet zo'n prater geweest. Het begon ermee dat het niet goed ging tussen hen en dat als het zo door ging, mijn moeder bij mijn vader weg zou gaan. Dit werd me even tussen neus en lippen verteld. Steeds vaker verkondigde mijn moeder hoe slecht het met mijn vader ging, vaak op ongepaste momenten. Als we op een verjaardag zaten bijvoorbeeld ging ze zacht aan mij vertellen hoe zo'n autist en egoïstische man mijn vader is. Kort samengevat: mijn moeder heeft ongeveer 10 jaar geleden een hersenbloeding gehad, mijn vader heeft toen alle verantwoordelijkheid op zich genomen voor de kinderen (mijn 2 broers en ik) en hun eigen zaak. Eigenlijk vooral voor de zaak, want steun heb ik in die tijd niet ervaren. Mijn vader is in deze "stand" gebleven en nu verwijt mijn moeder hem dat ze geen steunende partner aan hem heeft. Ik ben een paar jaar na mijn moeders hersenbloeding uit huis gegaan (ik was toen 18) en woon inmiddels samen met mijn vriend (7 jaar later).
Dit is een tijdje zo door gegaan en mijn moeder heeft al verschillende etiketjes (zoals autist) op mijn vader geplakt. Mijn vader heeft gesprekken gehad met iemand, ik krijg niet goed helder of dat echt een psycholoog was of dat dat gewoon een behulpzame mevrouw was. Dit heeft weinig geholpen: mijn vader lijkt alleen maar verder af te zakken en voelt zich vrijwel altijd somber en "in zijn eigen wereld" (geeft hij zelf aan). Het nare vind ik dat mijn moeder altijd met dit soort mededelingen komt als het net niet uitkomt en ik met m'n mond vol tanden sta. Zoals laatst moest ik even vlug wat bij ze ophalen (onder werktijd, dat wisten ze) en dan begint mijn moeder over een boek voor narcisten en dat mijn vader zich daar toch wel héél erg in herkent. Als ik vervolgens kort reageer is mijn moeder gepikeerd en vraagt waarom ik zo reageer. Ik heb gezegd dat ik alleen wat op kwam halen, dus dat ik het dan lastig vind om in korte tijd zulke zware materie te bespreken. Hier kreeg ik geen reactie op. Overigens zien we elkaar ook wel eens wat langer, waar er naar mijn idee wel tijd en ruimte is om "de zaken des levens" te bespreken.
Afijn, hier tussendoor gebeuren natuurlijk nog heel veel dingen meer, maar ik denk dat het verhaal daar alleen maar warrig van wordt. Dus ik zal nu toewerken naar mijn vraag
Als achtergrondinformatie wil ik erbij vermelden dat ik dankzij therapie wat afstand heb kunnen doen van mijn moeder. Ik deed vaak iets niet goed in haar ogen (laag zelfbeeld), maar op de een of andere manier ging ik helemaal in haar op. Bij alles wat ik deed hoorde ik haar stem afkeurend mij toespreken. Ik merk dat dat nu weer een beetje gebeurd met deze situatie. Af en toe ga ik wel eens spontaan bij mijn ouders langs, omdat ik sinds kort weer in hun woonplaats werk. Ik heb hier altijd spijt van, omdat ik vol twijfels over mezelf en mijn leven weer naar huis ga. Met mijn vader heb ik altijd een prima band gehad. Weliswaar niet diepgaand, maar wel fijn en gezellig.
Afgelopen zaterdag zijn mijn ouders bij mij en mijn vriend wezen eten en kregen we het opnieuw over de hele toestand. Mijn moeder begon erover hoe zwaar zij het wel niet heeft met mijn vader en mijn vader zit er wat stilletjes bij. Mijn vader is volgens haar een rasechte narcist. Ze zijn nu adhv boeken wat aan het zelfdokteren en volgens hen zit er wel wat vooruit ging in de toestand. Maar ze zijn nu al zo lang aan het modderen, dat ik vroeg of het niet verstandig was om professionele hulp in te schakelen. Mijn moeder deed hier ontzettend moeilijk over: "ja, dan moeten we wel iemand vinden die bij ons past" en "straks begrijpt iemand het niet". We hebben er nog wat over door gekletst en ik heb het gesprek maar afgerond, omdat we geen steek verder kwamen. De volgende dag appte mijn moeder allerlei artikeltjes over narcisme en dat ik dat maar eens moest lezen. Terwijl ik dat prima weet, want ik werk in de psychiatrie.
Ik vind mijn moeders gedrag inmiddels zo bijzonder, dat ik ineens zoiets kreeg van: hey, maar wat jij nu doet past veel beter in het plaatje van narcisme, maar uit zelfbescherming schuif je het helemaal naar mijn vader. Zíj is hier degene die ziekelijk gedrag vertoond. Ik ben niet zo van de etiketjes en ik vraag hier ook niet om etiketjes te gaan plakken. Ik ben alleen benieuwd wat jullie over deze situatie denken? Ik ben namelijk bang dat ik door allerlei gevoelens in het verleden en gewoon omdat het mijn pappie en mammie zijn er niet objectief naar kan kijken. Het zou me helpen om dit allemaal te kunnen plaatsen voor mezelf.
Het gaat om mijn ouders. Ongeveer een jaar geleden begon het: na jaren een gelukkig huwelijk gehad te hebben vertelde mijn moeder af en toe dat het niet goed ging met haar en mijn vader. Ter info: het meeste wat ik erover weet komt van mijn moeder, mijn vader is altijd al niet zo'n prater geweest. Het begon ermee dat het niet goed ging tussen hen en dat als het zo door ging, mijn moeder bij mijn vader weg zou gaan. Dit werd me even tussen neus en lippen verteld. Steeds vaker verkondigde mijn moeder hoe slecht het met mijn vader ging, vaak op ongepaste momenten. Als we op een verjaardag zaten bijvoorbeeld ging ze zacht aan mij vertellen hoe zo'n autist en egoïstische man mijn vader is. Kort samengevat: mijn moeder heeft ongeveer 10 jaar geleden een hersenbloeding gehad, mijn vader heeft toen alle verantwoordelijkheid op zich genomen voor de kinderen (mijn 2 broers en ik) en hun eigen zaak. Eigenlijk vooral voor de zaak, want steun heb ik in die tijd niet ervaren. Mijn vader is in deze "stand" gebleven en nu verwijt mijn moeder hem dat ze geen steunende partner aan hem heeft. Ik ben een paar jaar na mijn moeders hersenbloeding uit huis gegaan (ik was toen 18) en woon inmiddels samen met mijn vriend (7 jaar later).
Dit is een tijdje zo door gegaan en mijn moeder heeft al verschillende etiketjes (zoals autist) op mijn vader geplakt. Mijn vader heeft gesprekken gehad met iemand, ik krijg niet goed helder of dat echt een psycholoog was of dat dat gewoon een behulpzame mevrouw was. Dit heeft weinig geholpen: mijn vader lijkt alleen maar verder af te zakken en voelt zich vrijwel altijd somber en "in zijn eigen wereld" (geeft hij zelf aan). Het nare vind ik dat mijn moeder altijd met dit soort mededelingen komt als het net niet uitkomt en ik met m'n mond vol tanden sta. Zoals laatst moest ik even vlug wat bij ze ophalen (onder werktijd, dat wisten ze) en dan begint mijn moeder over een boek voor narcisten en dat mijn vader zich daar toch wel héél erg in herkent. Als ik vervolgens kort reageer is mijn moeder gepikeerd en vraagt waarom ik zo reageer. Ik heb gezegd dat ik alleen wat op kwam halen, dus dat ik het dan lastig vind om in korte tijd zulke zware materie te bespreken. Hier kreeg ik geen reactie op. Overigens zien we elkaar ook wel eens wat langer, waar er naar mijn idee wel tijd en ruimte is om "de zaken des levens" te bespreken.
Afijn, hier tussendoor gebeuren natuurlijk nog heel veel dingen meer, maar ik denk dat het verhaal daar alleen maar warrig van wordt. Dus ik zal nu toewerken naar mijn vraag
Als achtergrondinformatie wil ik erbij vermelden dat ik dankzij therapie wat afstand heb kunnen doen van mijn moeder. Ik deed vaak iets niet goed in haar ogen (laag zelfbeeld), maar op de een of andere manier ging ik helemaal in haar op. Bij alles wat ik deed hoorde ik haar stem afkeurend mij toespreken. Ik merk dat dat nu weer een beetje gebeurd met deze situatie. Af en toe ga ik wel eens spontaan bij mijn ouders langs, omdat ik sinds kort weer in hun woonplaats werk. Ik heb hier altijd spijt van, omdat ik vol twijfels over mezelf en mijn leven weer naar huis ga. Met mijn vader heb ik altijd een prima band gehad. Weliswaar niet diepgaand, maar wel fijn en gezellig.
Afgelopen zaterdag zijn mijn ouders bij mij en mijn vriend wezen eten en kregen we het opnieuw over de hele toestand. Mijn moeder begon erover hoe zwaar zij het wel niet heeft met mijn vader en mijn vader zit er wat stilletjes bij. Mijn vader is volgens haar een rasechte narcist. Ze zijn nu adhv boeken wat aan het zelfdokteren en volgens hen zit er wel wat vooruit ging in de toestand. Maar ze zijn nu al zo lang aan het modderen, dat ik vroeg of het niet verstandig was om professionele hulp in te schakelen. Mijn moeder deed hier ontzettend moeilijk over: "ja, dan moeten we wel iemand vinden die bij ons past" en "straks begrijpt iemand het niet". We hebben er nog wat over door gekletst en ik heb het gesprek maar afgerond, omdat we geen steek verder kwamen. De volgende dag appte mijn moeder allerlei artikeltjes over narcisme en dat ik dat maar eens moest lezen. Terwijl ik dat prima weet, want ik werk in de psychiatrie.
Ik vind mijn moeders gedrag inmiddels zo bijzonder, dat ik ineens zoiets kreeg van: hey, maar wat jij nu doet past veel beter in het plaatje van narcisme, maar uit zelfbescherming schuif je het helemaal naar mijn vader. Zíj is hier degene die ziekelijk gedrag vertoond. Ik ben niet zo van de etiketjes en ik vraag hier ook niet om etiketjes te gaan plakken. Ik ben alleen benieuwd wat jullie over deze situatie denken? Ik ben namelijk bang dat ik door allerlei gevoelens in het verleden en gewoon omdat het mijn pappie en mammie zijn er niet objectief naar kan kijken. Het zou me helpen om dit allemaal te kunnen plaatsen voor mezelf.
vrijdag 28 juli 2017 om 18:23
vrijdag 28 juli 2017 om 18:30
Dat vind ik ook, maar dat wordt door hen afgewimpeld.sandra1905 schreef: ↑28-07-2017 18:23Stuur hen naar de huisarts, en laat je niet op de stoel van deskundige/luisterend oor/praatpaal zetten. Het lijkt erop alsof je moeder tegen je vader ook steeds kritischer wordt en hij steeds mismoediger wordt, tijd voor een relatietheratpeut? Dat kunnen je ouders het beste met hun ha overleggen.
Ik heb ook al gezegd dat ze andere mensen moeten zoeken om dit te bespreken, omdat het alleen met je eigen kind bespreken niet handig is en ik me daar ook niet altijd fijn bij voel. Ik wil geen partij kiezen of meegesleurd raken in hun sores. Blijkbaar willen ze dat wel heel graag.
vrijdag 28 juli 2017 om 18:31
Dankje voor je reactie!
Die zit inmiddels al helemaal met het boetekleed aan en vind dat hij moet veranderen.
vrijdag 28 juli 2017 om 18:31
Oeioei... wat vervelend zeg, je hoeft er ook niet helder naar te kijken hoor... het zijn ook je pappie en mammie tenslotte.
Ik vraag me af waarom je moeder dit doet, wat hoopt ze van je te krijgen? Haar gelijk en/of een diagnose, aandacht of medelijden? Je professionele interesse kan een rol spelen, dat ze denkt dat dit je ding is en dus hoopt met jou een team te kunnen vormen in het gunstigste geval...
Wat het ook is, het is niet in jouw belang en je hebt geen verantwoordelijkheid hierin.
En dat, zou je dus best mogen zeggen, en dan zou ik meteen zover gaan dat je zegt dat je het echt helemaal niet leuk vind dit nieuwe gespreksonderwerp en dat wat jou betreft dit meer dan genoeg besproken is. Daarna word het handhaven, begint ze erover dan zeg je 'genoeg ma' en kap je het af als ze doorgaat. Niet leuk maar wel nodig.
Ik vraag me af waarom je moeder dit doet, wat hoopt ze van je te krijgen? Haar gelijk en/of een diagnose, aandacht of medelijden? Je professionele interesse kan een rol spelen, dat ze denkt dat dit je ding is en dus hoopt met jou een team te kunnen vormen in het gunstigste geval...
Wat het ook is, het is niet in jouw belang en je hebt geen verantwoordelijkheid hierin.
En dat, zou je dus best mogen zeggen, en dan zou ik meteen zover gaan dat je zegt dat je het echt helemaal niet leuk vind dit nieuwe gespreksonderwerp en dat wat jou betreft dit meer dan genoeg besproken is. Daarna word het handhaven, begint ze erover dan zeg je 'genoeg ma' en kap je het af als ze doorgaat. Niet leuk maar wel nodig.
Lorem Ipsum
vrijdag 28 juli 2017 om 18:34
vrijdag 28 juli 2017 om 18:47
Lees dit topic eens: relaties/grootouders-die-voor-baby-will ... ges/352233
Verderop gaat het over manipulerende moeders. Zal je ogen openen.
Je kunt ook kijken of je hier iets uit herkent, komt uit datzelfde topic. Het is wel een heftig stuk en de bewoording is nogal hard. De essentie echter, blijft hetzelfde. : http://www.ratgevallen.nl/Ratmoeder1.pdf
Verderop gaat het over manipulerende moeders. Zal je ogen openen.
Je kunt ook kijken of je hier iets uit herkent, komt uit datzelfde topic. Het is wel een heftig stuk en de bewoording is nogal hard. De essentie echter, blijft hetzelfde. : http://www.ratgevallen.nl/Ratmoeder1.pdf
anoniem_321063 wijzigde dit bericht op 28-07-2017 18:58
49.55% gewijzigd
vrijdag 28 juli 2017 om 18:58
Ik snap niet dat je het steeds toelaat dat jouw moeder jouw vader zwartmaakt tegenover jou.
Het zou me niets verbazen dat je moeder zich bevestigd voelt in haar (waan)ideeën, omdat ze telkens de ruimte krijgt om die te ventileren.
Je schrijft onder andere dit:
'Ze zijn nu adhv boeken wat aan het zelfdokteren en volgens hen zit er wel wat vooruit ging in de toestand. Maar ze zijn nu al zo lang aan het modderen, dat ik vroeg of het niet verstandig was om professionele hulp in te schakelen.'
Daarmee geef je aan dat je vader hulp nidig heeft, dat hem wat mankeert.
Dat je vader zich terugtrekt lijkt me eerder gevolg van jouw moeders gedrag dan dat hij een etiketje heeft.
Het zou me niets verbazen dat je moeder zich bevestigd voelt in haar (waan)ideeën, omdat ze telkens de ruimte krijgt om die te ventileren.
Je schrijft onder andere dit:
'Ze zijn nu adhv boeken wat aan het zelfdokteren en volgens hen zit er wel wat vooruit ging in de toestand. Maar ze zijn nu al zo lang aan het modderen, dat ik vroeg of het niet verstandig was om professionele hulp in te schakelen.'
Daarmee geef je aan dat je vader hulp nidig heeft, dat hem wat mankeert.
Dat je vader zich terugtrekt lijkt me eerder gevolg van jouw moeders gedrag dan dat hij een etiketje heeft.
anoniem_275457 wijzigde dit bericht op 28-07-2017 19:31
33.46% gewijzigd
vrijdag 28 juli 2017 om 19:33
vrijdag 28 juli 2017 om 19:33
Het volgende is misschien al gezegd: zie jij je vader zoals jou moeder hem omschrijft? Doe eens vaker iets met hem om hem zo beter te leren kennen, misschien spelen er dingen tussen je ouders waar jij helemaal niks vanaf weet, waardoor jou vader ook zo stil is. Praat met je vader, om te achterhalen of het klopt wat jou moeder zegt. Ik ben ervan overtuigd, als er echt iets scheelde, dan was professionele hulp allang ingeschakeld. Jou moeder is misschien bang om 'zelf betrapt te worden' waardoor ze hulp afwijst...jij kent immers je ouders en de situatie beter.. Sterkte
..
vrijdag 28 juli 2017 om 19:51
Ik zou je moeder op dit onderwerp gaan begrenzen idd.
Gewoon vragen wat ze precies van je wil? en dat je als dochter loyaal bent naar je beide ouders. Dus naar haar, maar óók naar je vader.
Dat het best zo kan zijn dat ze elkaar in de weg zitten op dit moment en dat je moeder niet van je vader krijgt wat ze graag zou willen. Maar dat ze er óf met een professional over moet praten. Of op een andere manier aan de relatie moet werken. Want op deze manier komen je ouders ook geen stap verder. Uit elkaar gaan is ook een optie. Maar alleen maar informatie opzoeken over narcisme helpt zowel je moeder als je vader geen zier.
Gewoon vragen wat ze precies van je wil? en dat je als dochter loyaal bent naar je beide ouders. Dus naar haar, maar óók naar je vader.
Dat het best zo kan zijn dat ze elkaar in de weg zitten op dit moment en dat je moeder niet van je vader krijgt wat ze graag zou willen. Maar dat ze er óf met een professional over moet praten. Of op een andere manier aan de relatie moet werken. Want op deze manier komen je ouders ook geen stap verder. Uit elkaar gaan is ook een optie. Maar alleen maar informatie opzoeken over narcisme helpt zowel je moeder als je vader geen zier.
vrijdag 28 juli 2017 om 19:52
Er tussenuit blijven.
Jij bent niet de aangewezen persoon voor de klaagverhalen van je moeder. Sterker nog: zo hou je de patstelling in stand.
Ik zou een volgende keer kort en krachtig zeggen: mam, ik kan jullie hier niet bij helpen. Je moet hier professionele hulp voor inschakelen. En dan op standje: hangende langspeelplaat...
Jij bent niet de aangewezen persoon voor de klaagverhalen van je moeder. Sterker nog: zo hou je de patstelling in stand.
Ik zou een volgende keer kort en krachtig zeggen: mam, ik kan jullie hier niet bij helpen. Je moet hier professionele hulp voor inschakelen. En dan op standje: hangende langspeelplaat...
Reik niet naar de hemel - maar haal hem naar je toe, Karin Bloemen.
vrijdag 28 juli 2017 om 20:00
Jouw uiteindelijke conclusie is precies de conclusie waar ik naartoe ging. Wat ik uit jouw verhaal opmaak is dat jouw vader wat meer op de achtergrond staat, hij is gezellig zeg je maar de relatie is niet diepgaand. Dat vind ik niet passen bij iemand met narcisme, juist iemand met narcisme zou het doen laten overkomen alsof je volledig kwetsbaar en open kunt zijn (diepgaande relatie) dat doet hij/zij om gemakkelijk toegepaste psychologie of bv gaslighting te kunnen gebruiken als doel te kunnen manipuleren. Een narcist staat ook bekent als iemand die graag over zichzelf/haarzelf praat en alles behalve een gezellige partner of ouder is. Je moeder vertoond echter wel de symptomen, maar dat herkende je al.
Zelf vind ik het erop lijken alsof je moeder een excuus zoekt om bij jouw vader weg te gaan of andersom een excuus zoekt om niet bij hem weg te gaan terwijl ze niet meer gelukkig is met hem. Is het misschien mogelijk dat het hoog in jouw moeders waarde staat om altijd bij dezelfde partner te blijven? Dat ze daarom er zo zwaar op gericht is om te willen aantonen dat je vader fout zit?
Ps wijs je moeder een keer op het verschil tussen een narcist en een autist. Vreselijk vind ik dat namelijk. Iemand die moeite heeft met interpretatie van emoties vs iemand die bewust op emotie inspeelt.
Zelf vind ik het erop lijken alsof je moeder een excuus zoekt om bij jouw vader weg te gaan of andersom een excuus zoekt om niet bij hem weg te gaan terwijl ze niet meer gelukkig is met hem. Is het misschien mogelijk dat het hoog in jouw moeders waarde staat om altijd bij dezelfde partner te blijven? Dat ze daarom er zo zwaar op gericht is om te willen aantonen dat je vader fout zit?
Ps wijs je moeder een keer op het verschil tussen een narcist en een autist. Vreselijk vind ik dat namelijk. Iemand die moeite heeft met interpretatie van emoties vs iemand die bewust op emotie inspeelt.
vrijdag 28 juli 2017 om 20:13
Goh nog voor ik het laatste deel van je post las dacht ik ook al dat het er meer op lijkt dat je moeder narcistische trekken heeft. Je weet dat een van de kenmerken is dat narcisten anderen hiervan beschuldigen?
Ook ik zou adviseren om je vader eens apart te nemen en te kijken of hij zonder je moeder in de buurt misschien iets meer loslaat..
Sterkte!
Ook ik zou adviseren om je vader eens apart te nemen en te kijken of hij zonder je moeder in de buurt misschien iets meer loslaat..
Sterkte!
vrijdag 28 juli 2017 om 20:24
Nou als ik je verhaal zou lees zou ik eerder denken dat je moeder een 'labeltje' heeft dan je vader.
Ik zou je moeder duidelijke grenzen geven mbt die klaagzang. Als ze over je vader begint, zeggen dat ze dan professionele hulp moet zoeken. En als ze begint over scheiden, zou ik zeggen (dat dit onderwerp niet gepast is en) dat als ze er zo over denkt ze stappen moet ondernemen. Dan wel scheiden of relatietherapie oid.
Ik zou je moeder duidelijke grenzen geven mbt die klaagzang. Als ze over je vader begint, zeggen dat ze dan professionele hulp moet zoeken. En als ze begint over scheiden, zou ik zeggen (dat dit onderwerp niet gepast is en) dat als ze er zo over denkt ze stappen moet ondernemen. Dan wel scheiden of relatietherapie oid.
vrijdag 28 juli 2017 om 20:44
Gewoon zeggen dat je er geen zin in hebt. Klaar! Vol blijven houden elke keer weer. Het zijn volwassen mensen dus hun problemen moeten ze zelf oplossen. Als ze langs komen dan meld je van te voren dat het gezellig moet zijn. Dus niet praten over hun problemen, maar gewoon over koetjes, kalfjes, het weer, de tuin of wat er op tv is. Doen ze het wel gewoon een half jaar niet uitnodigen en 5 minuten op de koffie gaan.
