Psyche
alle pijlers
Vreemd gedrag van mijn moeder?
vrijdag 28 juli 2017 om 18:19
Ik zet dit hier neer, omdat ik inmiddels niet meer weet wat ik moet denken/voelen erover. Misschien zijn er mensen die met een frisse blik met me mee kunnen kijken. Ik probeer het zo feitelijk mogelijk neer te zetten.
Het gaat om mijn ouders. Ongeveer een jaar geleden begon het: na jaren een gelukkig huwelijk gehad te hebben vertelde mijn moeder af en toe dat het niet goed ging met haar en mijn vader. Ter info: het meeste wat ik erover weet komt van mijn moeder, mijn vader is altijd al niet zo'n prater geweest. Het begon ermee dat het niet goed ging tussen hen en dat als het zo door ging, mijn moeder bij mijn vader weg zou gaan. Dit werd me even tussen neus en lippen verteld. Steeds vaker verkondigde mijn moeder hoe slecht het met mijn vader ging, vaak op ongepaste momenten. Als we op een verjaardag zaten bijvoorbeeld ging ze zacht aan mij vertellen hoe zo'n autist en egoïstische man mijn vader is. Kort samengevat: mijn moeder heeft ongeveer 10 jaar geleden een hersenbloeding gehad, mijn vader heeft toen alle verantwoordelijkheid op zich genomen voor de kinderen (mijn 2 broers en ik) en hun eigen zaak. Eigenlijk vooral voor de zaak, want steun heb ik in die tijd niet ervaren. Mijn vader is in deze "stand" gebleven en nu verwijt mijn moeder hem dat ze geen steunende partner aan hem heeft. Ik ben een paar jaar na mijn moeders hersenbloeding uit huis gegaan (ik was toen 18) en woon inmiddels samen met mijn vriend (7 jaar later).
Dit is een tijdje zo door gegaan en mijn moeder heeft al verschillende etiketjes (zoals autist) op mijn vader geplakt. Mijn vader heeft gesprekken gehad met iemand, ik krijg niet goed helder of dat echt een psycholoog was of dat dat gewoon een behulpzame mevrouw was. Dit heeft weinig geholpen: mijn vader lijkt alleen maar verder af te zakken en voelt zich vrijwel altijd somber en "in zijn eigen wereld" (geeft hij zelf aan). Het nare vind ik dat mijn moeder altijd met dit soort mededelingen komt als het net niet uitkomt en ik met m'n mond vol tanden sta. Zoals laatst moest ik even vlug wat bij ze ophalen (onder werktijd, dat wisten ze) en dan begint mijn moeder over een boek voor narcisten en dat mijn vader zich daar toch wel héél erg in herkent. Als ik vervolgens kort reageer is mijn moeder gepikeerd en vraagt waarom ik zo reageer. Ik heb gezegd dat ik alleen wat op kwam halen, dus dat ik het dan lastig vind om in korte tijd zulke zware materie te bespreken. Hier kreeg ik geen reactie op. Overigens zien we elkaar ook wel eens wat langer, waar er naar mijn idee wel tijd en ruimte is om "de zaken des levens" te bespreken.
Afijn, hier tussendoor gebeuren natuurlijk nog heel veel dingen meer, maar ik denk dat het verhaal daar alleen maar warrig van wordt. Dus ik zal nu toewerken naar mijn vraag
Als achtergrondinformatie wil ik erbij vermelden dat ik dankzij therapie wat afstand heb kunnen doen van mijn moeder. Ik deed vaak iets niet goed in haar ogen (laag zelfbeeld), maar op de een of andere manier ging ik helemaal in haar op. Bij alles wat ik deed hoorde ik haar stem afkeurend mij toespreken. Ik merk dat dat nu weer een beetje gebeurd met deze situatie. Af en toe ga ik wel eens spontaan bij mijn ouders langs, omdat ik sinds kort weer in hun woonplaats werk. Ik heb hier altijd spijt van, omdat ik vol twijfels over mezelf en mijn leven weer naar huis ga. Met mijn vader heb ik altijd een prima band gehad. Weliswaar niet diepgaand, maar wel fijn en gezellig.
Afgelopen zaterdag zijn mijn ouders bij mij en mijn vriend wezen eten en kregen we het opnieuw over de hele toestand. Mijn moeder begon erover hoe zwaar zij het wel niet heeft met mijn vader en mijn vader zit er wat stilletjes bij. Mijn vader is volgens haar een rasechte narcist. Ze zijn nu adhv boeken wat aan het zelfdokteren en volgens hen zit er wel wat vooruit ging in de toestand. Maar ze zijn nu al zo lang aan het modderen, dat ik vroeg of het niet verstandig was om professionele hulp in te schakelen. Mijn moeder deed hier ontzettend moeilijk over: "ja, dan moeten we wel iemand vinden die bij ons past" en "straks begrijpt iemand het niet". We hebben er nog wat over door gekletst en ik heb het gesprek maar afgerond, omdat we geen steek verder kwamen. De volgende dag appte mijn moeder allerlei artikeltjes over narcisme en dat ik dat maar eens moest lezen. Terwijl ik dat prima weet, want ik werk in de psychiatrie.
Ik vind mijn moeders gedrag inmiddels zo bijzonder, dat ik ineens zoiets kreeg van: hey, maar wat jij nu doet past veel beter in het plaatje van narcisme, maar uit zelfbescherming schuif je het helemaal naar mijn vader. Zíj is hier degene die ziekelijk gedrag vertoond. Ik ben niet zo van de etiketjes en ik vraag hier ook niet om etiketjes te gaan plakken. Ik ben alleen benieuwd wat jullie over deze situatie denken? Ik ben namelijk bang dat ik door allerlei gevoelens in het verleden en gewoon omdat het mijn pappie en mammie zijn er niet objectief naar kan kijken. Het zou me helpen om dit allemaal te kunnen plaatsen voor mezelf.
Het gaat om mijn ouders. Ongeveer een jaar geleden begon het: na jaren een gelukkig huwelijk gehad te hebben vertelde mijn moeder af en toe dat het niet goed ging met haar en mijn vader. Ter info: het meeste wat ik erover weet komt van mijn moeder, mijn vader is altijd al niet zo'n prater geweest. Het begon ermee dat het niet goed ging tussen hen en dat als het zo door ging, mijn moeder bij mijn vader weg zou gaan. Dit werd me even tussen neus en lippen verteld. Steeds vaker verkondigde mijn moeder hoe slecht het met mijn vader ging, vaak op ongepaste momenten. Als we op een verjaardag zaten bijvoorbeeld ging ze zacht aan mij vertellen hoe zo'n autist en egoïstische man mijn vader is. Kort samengevat: mijn moeder heeft ongeveer 10 jaar geleden een hersenbloeding gehad, mijn vader heeft toen alle verantwoordelijkheid op zich genomen voor de kinderen (mijn 2 broers en ik) en hun eigen zaak. Eigenlijk vooral voor de zaak, want steun heb ik in die tijd niet ervaren. Mijn vader is in deze "stand" gebleven en nu verwijt mijn moeder hem dat ze geen steunende partner aan hem heeft. Ik ben een paar jaar na mijn moeders hersenbloeding uit huis gegaan (ik was toen 18) en woon inmiddels samen met mijn vriend (7 jaar later).
Dit is een tijdje zo door gegaan en mijn moeder heeft al verschillende etiketjes (zoals autist) op mijn vader geplakt. Mijn vader heeft gesprekken gehad met iemand, ik krijg niet goed helder of dat echt een psycholoog was of dat dat gewoon een behulpzame mevrouw was. Dit heeft weinig geholpen: mijn vader lijkt alleen maar verder af te zakken en voelt zich vrijwel altijd somber en "in zijn eigen wereld" (geeft hij zelf aan). Het nare vind ik dat mijn moeder altijd met dit soort mededelingen komt als het net niet uitkomt en ik met m'n mond vol tanden sta. Zoals laatst moest ik even vlug wat bij ze ophalen (onder werktijd, dat wisten ze) en dan begint mijn moeder over een boek voor narcisten en dat mijn vader zich daar toch wel héél erg in herkent. Als ik vervolgens kort reageer is mijn moeder gepikeerd en vraagt waarom ik zo reageer. Ik heb gezegd dat ik alleen wat op kwam halen, dus dat ik het dan lastig vind om in korte tijd zulke zware materie te bespreken. Hier kreeg ik geen reactie op. Overigens zien we elkaar ook wel eens wat langer, waar er naar mijn idee wel tijd en ruimte is om "de zaken des levens" te bespreken.
Afijn, hier tussendoor gebeuren natuurlijk nog heel veel dingen meer, maar ik denk dat het verhaal daar alleen maar warrig van wordt. Dus ik zal nu toewerken naar mijn vraag
Als achtergrondinformatie wil ik erbij vermelden dat ik dankzij therapie wat afstand heb kunnen doen van mijn moeder. Ik deed vaak iets niet goed in haar ogen (laag zelfbeeld), maar op de een of andere manier ging ik helemaal in haar op. Bij alles wat ik deed hoorde ik haar stem afkeurend mij toespreken. Ik merk dat dat nu weer een beetje gebeurd met deze situatie. Af en toe ga ik wel eens spontaan bij mijn ouders langs, omdat ik sinds kort weer in hun woonplaats werk. Ik heb hier altijd spijt van, omdat ik vol twijfels over mezelf en mijn leven weer naar huis ga. Met mijn vader heb ik altijd een prima band gehad. Weliswaar niet diepgaand, maar wel fijn en gezellig.
Afgelopen zaterdag zijn mijn ouders bij mij en mijn vriend wezen eten en kregen we het opnieuw over de hele toestand. Mijn moeder begon erover hoe zwaar zij het wel niet heeft met mijn vader en mijn vader zit er wat stilletjes bij. Mijn vader is volgens haar een rasechte narcist. Ze zijn nu adhv boeken wat aan het zelfdokteren en volgens hen zit er wel wat vooruit ging in de toestand. Maar ze zijn nu al zo lang aan het modderen, dat ik vroeg of het niet verstandig was om professionele hulp in te schakelen. Mijn moeder deed hier ontzettend moeilijk over: "ja, dan moeten we wel iemand vinden die bij ons past" en "straks begrijpt iemand het niet". We hebben er nog wat over door gekletst en ik heb het gesprek maar afgerond, omdat we geen steek verder kwamen. De volgende dag appte mijn moeder allerlei artikeltjes over narcisme en dat ik dat maar eens moest lezen. Terwijl ik dat prima weet, want ik werk in de psychiatrie.
Ik vind mijn moeders gedrag inmiddels zo bijzonder, dat ik ineens zoiets kreeg van: hey, maar wat jij nu doet past veel beter in het plaatje van narcisme, maar uit zelfbescherming schuif je het helemaal naar mijn vader. Zíj is hier degene die ziekelijk gedrag vertoond. Ik ben niet zo van de etiketjes en ik vraag hier ook niet om etiketjes te gaan plakken. Ik ben alleen benieuwd wat jullie over deze situatie denken? Ik ben namelijk bang dat ik door allerlei gevoelens in het verleden en gewoon omdat het mijn pappie en mammie zijn er niet objectief naar kan kijken. Het zou me helpen om dit allemaal te kunnen plaatsen voor mezelf.
zaterdag 29 juli 2017 om 08:17
Heel erg wat je moeder hebt meegemaakt maar totaal geen excuses om je zo te gedragen tegen jullie. En ik zou ook niet echt gecharmeerd zijn van t feit dat je eerst mee wordt gevraagd voor een vakantie en op deze manier zo buiten spel wordt gezet. Omdat je dit mee hebt gemaakt is dat zeker geen vrijbrief degene die er voor je zijn zo te behandelen want ik lees nergens dat jullie er niet voor haar zijn. Sterkte To
zaterdag 29 juli 2017 om 14:50
Bedankt voor al jullie eerlijke en fijne reacties!
Wat ik veel teruglees is dat ik haar moet begrenzen. Ik heb al meerdere keren aangegeven dat ik er niet zoveel mee kan en dat ik niet wil en niet ga kiezen tussen hen. Ook heb ik al eens letterlijk gevraagd wat mijn moeder verwacht van mij in dezen, daar heeft ze geen duidelijk antwoord op. Wat betreft het naar mij toe trekken, omdat ik ook werk in de psychiatrie: dat lijkt er wel op, maar ze verwijt me ook dat ik als "maatschappelijk werker" reageer. Het is niet goed of het deugt niet
Wat betreft verandering na haar herseninfarct: ik heb er nooit de vinger op kunnen leggen, maar heb wel het idee dat er wat in haar veranderd is. Ik heb dit geprobeerd bespreekbaar te maken met zowel mijn vader als mijn broers, maar nooit echt voet aan de grond gekregen.
Wat ik vooral aan jullie reacties heb is bevestiging (heel fijn!) en aanmoediging om echt weer een stap terug te doen in contact, want dit is hun pakkie aan. Wat meer met m'n vader doen zie ik nog een beetje tegenop, omdat het inderdaad lijkt alsof hij al zo beïnvloed is door mijn moeder dat het allemaal even zwaar en miserabel is.
Nogmaals bedankt!
Wat ik veel teruglees is dat ik haar moet begrenzen. Ik heb al meerdere keren aangegeven dat ik er niet zoveel mee kan en dat ik niet wil en niet ga kiezen tussen hen. Ook heb ik al eens letterlijk gevraagd wat mijn moeder verwacht van mij in dezen, daar heeft ze geen duidelijk antwoord op. Wat betreft het naar mij toe trekken, omdat ik ook werk in de psychiatrie: dat lijkt er wel op, maar ze verwijt me ook dat ik als "maatschappelijk werker" reageer. Het is niet goed of het deugt niet
Wat betreft verandering na haar herseninfarct: ik heb er nooit de vinger op kunnen leggen, maar heb wel het idee dat er wat in haar veranderd is. Ik heb dit geprobeerd bespreekbaar te maken met zowel mijn vader als mijn broers, maar nooit echt voet aan de grond gekregen.
Wat ik vooral aan jullie reacties heb is bevestiging (heel fijn!) en aanmoediging om echt weer een stap terug te doen in contact, want dit is hun pakkie aan. Wat meer met m'n vader doen zie ik nog een beetje tegenop, omdat het inderdaad lijkt alsof hij al zo beïnvloed is door mijn moeder dat het allemaal even zwaar en miserabel is.
Nogmaals bedankt!
zaterdag 29 juli 2017 om 15:04
Oh wauw, vooral die tweede link... het ene meer dan het andere, maar echt superherkenbaar. Juist ook omdat ik altijd heb gedacht dat het aan mij lag en dat ik moeilijk deed. Mijn moeder was voor anderen immers zo'n warme, gezellige vrouw. Dit is voor mij echt een eye-opener, dankjewel!El0ise schreef: ↑28-07-2017 18:47Lees dit topic eens: relaties/grootouders-die-voor-baby-will ... ges/352233
Verderop gaat het over manipulerende moeders. Zal je ogen openen.
Je kunt ook kijken of je hier iets uit herkent, komt uit datzelfde topic. Het is wel een heftig stuk en de bewoording is nogal hard. De essentie echter, blijft hetzelfde. : http://www.ratgevallen.nl/Ratmoeder1.pdf
zaterdag 29 juli 2017 om 15:13
Ik vind dat jij je vader flink in de steek laat. Ik lees geen enkel moment dat jij je moeder erop aanspreekt dat ze je vader niet zwart moet maken. Ik lees ook niets waaruit blijkt dat de etiketjes, die je moeder her en der vandaan plukt, kloppen.Puck001 schreef: ↑29-07-2017 14:50Bedankt voor al jullie eerlijke en fijne reacties!
Wat ik veel teruglees is dat ik haar moet begrenzen. Ik heb al meerdere keren aangegeven dat ik er niet zoveel mee kan en dat ik niet wil en niet ga kiezen tussen hen. Ook heb ik al eens letterlijk gevraagd wat mijn moeder verwacht van mij in dezen, daar heeft ze geen duidelijk antwoord op. Wat betreft het naar mij toe trekken, omdat ik ook werk in de psychiatrie: dat lijkt er wel op, maar ze verwijt me ook dat ik als "maatschappelijk werker" reageer. Het is niet goed of het deugt niet
Wat betreft verandering na haar herseninfarct: ik heb er nooit de vinger op kunnen leggen, maar heb wel het idee dat er wat in haar veranderd is. Ik heb dit geprobeerd bespreekbaar te maken met zowel mijn vader als mijn broers, maar nooit echt voet aan de grond gekregen.
Wat ik vooral aan jullie reacties heb is bevestiging (heel fijn!) en aanmoediging om echt weer een stap terug te doen in contact, want dit is hun pakkie aan. Wat meer met m'n vader doen zie ik nog een beetje tegenop, omdat het inderdaad lijkt alsof hij al zo beïnvloed is door mijn moeder dat het allemaal even zwaar en miserabel is.
Nogmaals bedankt!
Je kiest voor de gemakkelijke weg, dat is je er niet mee bemoeien, terwijl ik vind dat je er wèl wat van moet zeggen.
zaterdag 29 juli 2017 om 15:23
Dat vind ik ook. Je laat je moeder, waar je vader gewoon bij zit, je vader afzeiken, en laat het toe. Ik had dit echt niet getolereerd, het is mijn vader! Kwaadspreken over mijn vader doet ze maar tegen een vriendin en ik begrijp ook gewoon niet waarom ze het doet waar hij notebene bij zit, wat denigrerend en kwetsend ook. En dan zit je als vader er ook gewoon bij terwijl je dochter en je vrouw gezellig keuvelen over alle afwijkingen die hij heeft. Moet ik dat zo voor mij zien?eva-luna schreef: ↑29-07-2017 15:13Ik vind dat jij je vader flink in de steek laat. Ik lees geen enkel moment dat jij je moeder erop aanspreekt dat ze je vader niet zwart moet maken. Ik lees ook niets waaruit blijkt dat de etiketjes, die je moeder her en der vandaan plukt, kloppen.
Je kiest voor de gemakkelijke weg, dat is je er niet mee bemoeien, terwijl ik vind dat je er wèl wat van moet zeggen.
zaterdag 29 juli 2017 om 15:32
Ik snap best dat je dat denkt. Dit hele verhaal begon ermee dat mijn vader aangaf niet lekker in zijn vel te zitten, dus om het zo te zeggen lag de focus ook op hem. Geen excuus, maar daar ben ik wel door misleid. Indertijd hebben zowel mijn vriend als ik ook regelmatig met hem apart gepraat.eva-luna schreef: ↑29-07-2017 15:13Ik vind dat jij je vader flink in de steek laat. Ik lees geen enkel moment dat jij je moeder erop aanspreekt dat ze je vader niet zwart moet maken. Ik lees ook niets waaruit blijkt dat de etiketjes, die je moeder her en der vandaan plukt, kloppen.
Je kiest voor de gemakkelijke weg, dat is je er niet mee bemoeien, terwijl ik vind dat je er wèl wat van moet zeggen.
Ik raad beide hulp aan, omdat het daarvoor niet uitmaakt met wie er iets "mis" zou zijn, het gaat nu met beide niet goed. Ik vind dus ook niet dat ik met deze opmerking zou bevestigen dat er iets mis is met mijn vader. Diep van binnen hoop ik juist dat er met een professioneel iemand erbij gaat blijken dat het niet allemaal alleen aan mijn vader ligt. Daarnaast heeft het nooit zin gehad om mijn moeder ergens op aan te spreken, ik krijg het altijd dubbel en dwars terug. Ik gun mezelf niet opnieuw om steeds gekwetst te worden.
zaterdag 29 juli 2017 om 15:35
Zeker niet. Ik kies zorgvuldig mijn woorden, omdat ik het niet met haar eens ben. Dingen als: "als het zo is... Dan...." En geef ook aan dat ik niet bij mijn vader merk wat zij zegt. Meer ga ik er ook niet op in, want ik ga geen partij kiezen.toffifee schreef: ↑29-07-2017 15:23Dat vind ik ook. Je laat je moeder, waar je vader gewoon bij zit, je vader afzeiken, en laat het toe. Ik had dit echt niet getolereerd, het is mijn vader! Kwaadspreken over mijn vader doet ze maar tegen een vriendin en ik begrijp ook gewoon niet waarom ze het doet waar hij notebene bij zit, wat denigrerend en kwetsend ook. En dan zit je als vader er ook gewoon bij terwijl je dochter en je vrouw gezellig keuvelen over alle afwijkingen die hij heeft. Moet ik dat zo voor mij zien?
zaterdag 29 juli 2017 om 17:11
En nog expliciter? Als je in zo'n situatie beland bij hen thuis:
Mama, het heeft geen zin dit nu tegen mij te zeggen. Ik ben loyaal naar jou én papa. Ik vind dat je erg onaardig doet. Dit is niet de manier om tot een oplossing te komen (als je dat al wil).
En papa: Mama zegt nogal wat, en jij laat het je zeggen. Het is tijd dat je voor jezelf op gaat komen, want ook met deze houding komen jullie geen stap verder.
Succes beiden. Ik ga op huis aan. Volgende keer zie ik jullie graag weer. Tabee!
Mama, het heeft geen zin dit nu tegen mij te zeggen. Ik ben loyaal naar jou én papa. Ik vind dat je erg onaardig doet. Dit is niet de manier om tot een oplossing te komen (als je dat al wil).
En papa: Mama zegt nogal wat, en jij laat het je zeggen. Het is tijd dat je voor jezelf op gaat komen, want ook met deze houding komen jullie geen stap verder.
Succes beiden. Ik ga op huis aan. Volgende keer zie ik jullie graag weer. Tabee!
zondag 30 juli 2017 om 13:02
Had voor je gehoopt dat je het niet zou herkennen, maar genezing begint bij herkenning. Als je doorhebt hoe ze speelt, weet je de juiste zet terug te maken. Sterkte!Puck001 schreef: ↑29-07-2017 15:04Oh wauw, vooral die tweede link... het ene meer dan het andere, maar echt superherkenbaar. Juist ook omdat ik altijd heb gedacht dat het aan mij lag en dat ik moeilijk deed. Mijn moeder was voor anderen immers zo'n warme, gezellige vrouw. Dit is voor mij echt een eye-opener, dankjewel!
