Vreemde gevoelens

Laten en vergeten, dat gaat niet. Probeer het toch met je psycholoog te bespreken. Het zijn jouw gevoelens en gedachten. Als je niet je werkelijke gedachten deelt met haar, kan zij niet weten wat er echt aan de hand is. Met moeder zou ik, als ik jou was, nog even wachten. Het is een stuk 'gemakkelijker' om dit eerst met een neutraal iemand te bespreken, dan met je eigen moeder, die misschien ook nog wel jouw gevoel gaat ontkennen of belachelijk maken.

Sterkte!

Omdat ik persoonlijk NUL in paragnosten geloof zou mijn advies in ieder geval zijn je niet te laten adviseren door een charlatan. Nogmaals, mijn mening en opvatting



Moeilijk hoor maar misschien inderdaad een goede stap je moeder eens mee te nemen. Misschien vult zij dingen aan die jij niet meer weet.

Het hand tussen je dijen klinkt als een simpele vergissing maar het willen voelen van je kinderborstjes bepaald niet. Toch is het nooit verder gegaan begrijp ik van je? Als dat voelen je toen een slecht gevoel gaf en nu zelfs nog altijd door je hoofd spookt is hij duidelijk over je grenzen gegaan en dat is niet oke. Waarom wil/kun je het je psycholoog niet vertellen?

Wat je ook kunt doen, is dingen op papier zetten en dat eerst aan je psycholoog laten lezen, als je denkt dat je het niet durft of kunt te vertellen.



Hoe is je relatie met je moeder eigenlijk? En hoe voelt het dat ze donderdag mee gaat?

quote:Mood_indigo schreef op 21 juni 2009 @ 11:24:

Ik weet nog dat mijn zus een keer zei toen ze jong was tegen mijn vader. Ja als jij ons aanraakt dan blijft er een naar gevoel achter.Dat vind ik hartverscheurend.

Ja op papier zetten lijkt me ook een goed plan.

Breng het voor de afspraakdag naar je psycholoog en schrijf

aan het einde dat ze je voor de afspraak nog even belt zodat je het kunt bespreken.

Ik wou het net zeggen, Voyager..



Maar Mood-Indigo, ik zou het inderdaad zeker opschrijven en de psych laten lezen. Ook al is je vader nooit verder gegaan en heeft hij 'technisch' gezien misschien niets fout gedaan, hij bezorgde jou en je zus een naar gevoel. En dat hoort niet. Je zou heerlijk bij je vader op schoot moeten kunnen zitten en knuffelen zonder dat dat vervelend voelt!

Brrr, de rillingen hier van dat woord 'oversekst'. En die opmerking van je zusje vind ik ook hartverscheurend. Ik ben blij te lezen dat je moeder je wél graag wil helpen. Voor nu heb ik hier genoeg gereageerd, het raakt me teveel, dus ik wens je heel veel sterkte. Neem je gevoel serieus! Dat wil ik nog als laatste zeggen. Het zal je anders blijven achtervolgen, totdat je er echt iets mee doet. Laat je leven er niet door vergallen, nu ben je nog jong met een heel leven voor je. Liefs van mij.

Nee Indigo, dat had ik al begrepen. Daarmee wou ik dus zeggen dat je je gevoelens heel serieus moet nemen en het niet moet proberen af te doen als 'misschien was dat zijn manier om zijn liefde te uiten'.

Succes ermee!

Mood_indigo, hier een vergelijkbaar verhaal. Ik ben dan niet geadopteerd (adoptie lijkt me een heel scala aan extra problemen op te kunnen leveren), maar mijn vader was ook behoorlijk oversekst. Er is technisch gesproken nooit iets verkeerds gebeurd. Ook bij ons was bloot heel normaal, ging met mijn vader onder de douche. Pas achteraf heb ik begrepen dat hij op een 'verkeerde' manier naar mij keek.

Vanaf ongeveer mijn 12e wilde ik niet meer met mijn vader onder de douche (wat volgens mij vrij normaal is op die leeftijd) en daar heeft hij behoorlijk problemen van gemaakt. Alsof ik hem niet vertrouwde, hij had er als vader recht op om te zien hoe ik mij ontwikkelde, dat soort argumenten had hij. Gelukkig heb ik voet bij stuk kunnen houden. Denk dat het anders mss psychisch veel lastiger was geweest.



Later, veeeel later, heb ik hier wel es met mijn moeder over gesproken en zij heeft ook absoluut dingen gezien die bijna over de schreef gingen. Zij heeft altijd een soort vage angst gehad dat mijn vader mss ooit wel es over de schreef zou gaan. Maar ja, zeer ouderwets huwelijk, man was de baas, mijn moeder had echt geen idee dat ze er überhaupt iets tegen had kunnen doen. Gelukkig is het nooit verder gegaan.



Inmiddels kijk ik er op terug zonder veel gevoel. Ik ben nog steeds erg blij dat mijn vader blijkbaar genoeg fatsoen (of angst?) had om niet echt over de schreef te gaan. En dat ik genoeg moed had om mijzelf te 'beschermen'.



Het lijkt me wel belangrijk dat je er met je psych over praat. Als je je bij deze psych daar niet veilig genoeg voor voelt, is het mss een overweging om een andere psych te zoeken. Mij lijkt het niet prettig om het voor de eerste keer te bespreken met je psych als je moeder erbij is. Maar ik kan me voorstellen dat er met je moeder erbij ook nog wel andere punten te bespreken zijn? Dat zou je dan donderdag kunnen doen en dan in een volgend gesprek met de psych over dit onderwerp.



Uitprinten van je openingspost lijkt me een goed idee, Ik vind het een duidelijk verhaal en het kan een gesprek erover op gang brengen.



Sterkte.

Ik ben 45, heb 17 jaar geleden het contact met mijn vader verbroken en daar heb ik nooit spijt van gehad. Hij is 8 jaar geleden overleden.

Mijn ouders waren gescheiden en het contact met mijn moeder is altijd erg goed geweest.



Met mijn vader heb ik hier noot echt over kunnen praten. Ik heb ooit een poging gedaan, maar hij beweerde altijd dat het heel normaal was wat hij deed en dat er niks verkeerds is gebeurd. Maar het contact was altijd al moeizaam.



Hoe ik het verwerkt heb, tja, goede vraag. Ik denk dat mij vooral geholpen heeft dat enkele mensen die mijn vader goed kenden bevestigd hebben dat ze ook wel es dachten dat hij niet helemaal goed bezig was. Dat ik het me dus niet verbeeld heb. En omdat er niet echt iets 'incest'-achtigs gebeurd is heeft het toch moinder grote gevolgen. Denk ik.



Daarnaast heb ik ingezien dat het bij mijn vader vast ook voor een groot deel voortkwam uit onzekerheid. Dat hij veel bevestiging nodig had dat ik hem vertrouwde, dat ik van hem hield. En dat hij dat erg onhandig deed, tja, dat is jammer.

Tjee griet, praat er alsjeblieft over met je psych....en ik ben oprecht blij dat er niks ergers gebeurt is.

Ik weet uit ervaring ( mijn jongste dochter en mijn ex)

dat het "onschuldig"begint.....ik vond dat "onschuldige" al te ver gaan en heb er werk van gemaakt....maar het was te "onschuldig"( ik kon juridisch niks en via justitie ook niet, ze noemden het "onderbuik gevoelens en angst) enkele maanden later was het niet meer zo "onschuldig"....

Mijn meisje (4jaar) is er gelukkig goed onder heb het ondanks dat er in de 1e instantie niets aan gedaan werd altijd in de gaten gehouden en heb het bespreek baar gemaakt hoe klein ze ook was....gelukkig is de beleving van een klein kind anders en niet op sex gericht simpelweg omdat ze geen weet hebben van sex...wél dat iets niet klopt!!!



Veel sterkte!!!



liefs,

Lilith

Hè wat naar voor je, inderdaad tijd om te verwerken.

Ten eerste wil ik je vragen of je misschien een andere psych nodig hebt? Ik snap dat je een muur hebt, maar blijkbaar kan zij deze niet doorbreken door je op de juiste manier te benaderen en stelt ze allerlei diagnoses zonder echt te zijn doorgedrongen.

Ten tweede: is het een mogelijkheid om dit onderwerp aan te kaarten met je zus erbij ipv je moeder? Zodat je een br(e)ed(er) beeld van je jeugd met je vader neerzet en je daar wellicht gesterkt door voelt? Zodat je het daarna beter kan articuleren in een sessie met je moeder erbij?

Liefs

Ik zou haar eerlijk zeggen waarover je een gesprek wilt aangaan. Dus bijvoorbeeld vragen: kunnen we binnenkort eens een avondje praten want zoals je misschien wel weet loop ik momenteel bij een psych en ik denk over dingen die vroeger zijn gebeurd, ik wil graag weten hoe jij je dat herinnert.

Wat Spijker zegt en ja, natuurlijk kan je iemand anders aanvragen! Ik weet wat je bedoelt hoor, met mensen wegduwen, totdat een vriendin tegen me zei: je praat zo klinisch over je verleden, alsof je een masker ophebt. Dat was een eye-opener, want als je echt geholpen wilt worden, moet je echt echt zijn, ook al is dat op zichzelf al een struggle omdat vele dingen geblokkeerd zijn. Maar inderdaad misschien met iemand anders of de stap wagen met deze psych omdat je het haar nog niet "gegund" hebt, jouw totale jij.

Liefs

Mag ik vragen of je zus ook geadopteerd is?

Indigo, wat een indrukwekkend verhaal.....



Als je het goed vindt vertel ik je iets over mijn eigen jeugd, ook in een vrijzinnig gezin. Het is niet de bedoeling om verder over mij te praten in jouw topic, ik wil je laten weten, aan de hand van voorbeelden en een schets van mijn jeugd, dat ik begrijp waar je doorheen gaat, al ben ik niet geadopteerd en kan ik over díe specifieke materie dus niet meepraten.



Bij mij was het dus ook allemaal erg vrij in mijn jeugd. Ik ben in 1968 geboren en het was volop hippietijd. Bloot was doodgewoon. Ik vind het tot op de dag van vandaag vervelend om in mijn blootje te lopen. Vreselijk, ik heb liever iets aan. Vroeger leek het wel regel om naakt te zijn. Zwemmen moest ook altijd bloot. Een badpak was maar onzin. Toen ik er per se een wilde, haakte mijn moeder er een....nou, dat bleef lekker zitten als je in het water was, dan werd dat ding veel te groot, was je nog bloot.



Mijn vader heeft me nooit aangeraakt op een seksuele manier maar heeft wel rare dingen gedaan (vind ik), ongemakkelijk, raar. Hij liet mij en mijn broer bij een openlijke pedofiel logeren bijvoorbeeld. Nu heeft deze man nooit maar dan ook nooit iets naars gedaan maar hij kwam wel altijd bij me in bed liggen, dicht tegen me aan. Waarom zou je een kind daar aan blootstellen?



Moest kunnen, het was in de hippietijd en 'iedereen' was vrij en open en (vooral) bloot.



Seks was vooral heel 'normaal' in mijn jeugd en iedereen deed het met iedereen en de Sekstant en de Gandalf (zogenaamde vrijpostige maandbladen) lagen open en bloot overal en ik las er in.



Het ergste is wel dat een vriend van mijn ouders mij vanaf dat ik heel klein was (ik denk vier of vijf) seksueel misbruikt heeft. En ik heb een paar herinneringen aan mijn vader, niet dat hij me misbruikt heeft maar dat hij het wel zag. Zag dat ik op een niet correcte manier werd aangeraakt. Ik heb die herinneringen alleen aan mijn vader, niet aan mijn moeder vandaar dat ik hem noem en niet haar. Mijn moeder was veel behoudender dan mijn vader, zij was de rem op alles, iets wat hij haar wel eens kwalijk nam.



Mijn vader heeft niet aan mijn borsten gevoeld maar ik weet dat het mij ook wel eens gevraagd is. Door al die leuke 'vrije' vrienden. Of ik al borsten had, of ik al ongesteld was, of ik al eens een orgasme had gehad. Ongepast, zogenaamd 'vrij' gedrag wat ik tot op de dag van vandaag verafschuw. Een kind, niet van jezelf, zo benaderen, ik vind het zo ontzettend niet kunnen....



Jouw vader lijkt me net zo'n 'vrije geest'. Zo'n 'alles moet kunnen, niks is gek, seks is niet vies, seks rules' type. Hij bedoelde het misschien niet verkeerd maar omdat hij zo oversekst was en dat bij jullie als kinderen ook zo duidelijk was, kregen zijn omhelzingen een andere lading, een die hij er misschien niet eens expres aan gaf maar dat gevoel kregen jullie wel, omdat jullie instinctief aanvoelden dat hij zijn hormonen nauwelijks in bedwang kon houden.



Toen ik 32 was ben ik pas met mijn ouders gaan praten over de vijf jaar dat hun vriend mij aanrandde. Maar ik ben er wél over gaan praten. Het moest er uit en ik geloof mijn vader ergens niet als hij ontkent dat hij er iets vanaf wist maar ik ben wel blij dat ik het ter sprake heb gebracht. Dat was nodig.



Ik denk dat jij het ook nodig hebt.

Zet het inderdaad op papier, zoals je nu gedaan hebt, bij ons. Praat er over met je therapeut, wie weet kunnen jullie samen met je vader praten?



Zó goed dat je het van je afschrijft. Petje af, ik weet wat een rotgevoel het is om met zoiets rond te lopen en al die vragen te hebben die je wil stellen maar die je eigenlijk niet durft te stellen omdat je niet weet hoe......