Psyche
alle pijlers
Vreemde gevoelens
zondag 21 juni 2009 om 11:10
Ik heb al eerder hierover gepost. En ik merk dat ik er toch nog mee zit.
In mijn verleden is er wat gebeurd met mij en mijn vader. We waren op vakantie en zaten in een grote tent met de hele familie (moeder en zus) Zij gingen even de tent uit om naar het toilet te gaan. Blijkbaar hebben wij een gesprek gehad over het veranderen van het lichaam, althans dat denk ik, ik was een jaar of 8 of 9 denk ik. Toen vroeg mijn vader 'Mag ik jouw borstjes eens voelen' Ik heb daar op geantwoord ja hoor. Verder is er toen niks gebeurd.
Ik heb nks aan mijn moeder of zus verteld.
Vroeger sliep ik vaak bij mijn ouders in bed, vaak zag ik dat mijn vaders hand bij mijn moeder tussen de dijbeen zat. Zo sliepen zij altijd. Ik werd een keer wakker omdat ik naar het toilet moest, en toen zat mijn vaders hand tussen mijn dijbenen. Ik vond dat niet leuk en duwde het weg... hij sliep nog en draaide zich om. Ik denk dat dit een actie uit verwarring is geweest, dat hij dacht dat ik mijn moeder was. Ik heb hier ook nooit iets over gezegd.
Ik ben geadopteerd, binnen onze familie is een grote openheid aan blootheid geweest, althans zo zie ik het voor me.. Als ik de films van vroeger bekijk, warenwij altijd bloot. EN we hadden lol. Maar als ik het nu zie dan denk ik.. toch wel een beetje vreemd. Misschien is dit de manier waarop zij hun liefde aan ons gaven, door open te zijn. Wees niet bang wij zijn er voor je.
Ik zit de laatste tijd echt heel slecht in mijn vel, ik ben onder behandeling bij een psycholoog, ze dacht eerst dat ik een overmatige piekeraar was, toen dacht ze dat ik een sociale fobie had, en nu denkt ze dat ik adhd of add heb. Ik weet dat ik vreselijk onzeker ben.
Die beelden van vroeger spelen vaak een rol in mijn gedachten. Ik weet niet hoe ik het moet plaatsen. Het is natuurlijk niet goed wat mijn vader gedaan heeft. Misschien was het zijn manier van liefde uiten?
Ik kan er met niemand over praten, want ik wil niet dat mijn familie in een slecht daglicht komen te staan. Ik hou het in me maar het vrreet me op. Ik heb zelfs een of andere paragnost online gebeld wat ik nou moet doen.
Moet ik mijn ouders hier op aan spreken? Dat ik mij vreemd voel bij de gedachtens die er gebeurd zijn. Of moet ik het laten en vergeten. Ikheb dit niet aan mijn psycholoog verteld. Ik heb een beetje het gevoel dat ik niet helemaal mezelf ben daar. Daarom heb ik mijn moeder meegevraagd om een sessie bij te wonen en te vertellen over mezelf. Ik weet niet wie ik ben.
Maar moet ik dit dan samen met hun besrpeken, de beelden die ik heb van mijn vader? Of zet ik mijn moeder dan voor het blok bij een pshycholoog. Moet ik mijn moeder apart nemen en dit vertellen?
Sorry dat dit zo vaag is.. maar ik weet het gewoon ff niet meer...
In mijn verleden is er wat gebeurd met mij en mijn vader. We waren op vakantie en zaten in een grote tent met de hele familie (moeder en zus) Zij gingen even de tent uit om naar het toilet te gaan. Blijkbaar hebben wij een gesprek gehad over het veranderen van het lichaam, althans dat denk ik, ik was een jaar of 8 of 9 denk ik. Toen vroeg mijn vader 'Mag ik jouw borstjes eens voelen' Ik heb daar op geantwoord ja hoor. Verder is er toen niks gebeurd.
Ik heb nks aan mijn moeder of zus verteld.
Vroeger sliep ik vaak bij mijn ouders in bed, vaak zag ik dat mijn vaders hand bij mijn moeder tussen de dijbeen zat. Zo sliepen zij altijd. Ik werd een keer wakker omdat ik naar het toilet moest, en toen zat mijn vaders hand tussen mijn dijbenen. Ik vond dat niet leuk en duwde het weg... hij sliep nog en draaide zich om. Ik denk dat dit een actie uit verwarring is geweest, dat hij dacht dat ik mijn moeder was. Ik heb hier ook nooit iets over gezegd.
Ik ben geadopteerd, binnen onze familie is een grote openheid aan blootheid geweest, althans zo zie ik het voor me.. Als ik de films van vroeger bekijk, warenwij altijd bloot. EN we hadden lol. Maar als ik het nu zie dan denk ik.. toch wel een beetje vreemd. Misschien is dit de manier waarop zij hun liefde aan ons gaven, door open te zijn. Wees niet bang wij zijn er voor je.
Ik zit de laatste tijd echt heel slecht in mijn vel, ik ben onder behandeling bij een psycholoog, ze dacht eerst dat ik een overmatige piekeraar was, toen dacht ze dat ik een sociale fobie had, en nu denkt ze dat ik adhd of add heb. Ik weet dat ik vreselijk onzeker ben.
Die beelden van vroeger spelen vaak een rol in mijn gedachten. Ik weet niet hoe ik het moet plaatsen. Het is natuurlijk niet goed wat mijn vader gedaan heeft. Misschien was het zijn manier van liefde uiten?
Ik kan er met niemand over praten, want ik wil niet dat mijn familie in een slecht daglicht komen te staan. Ik hou het in me maar het vrreet me op. Ik heb zelfs een of andere paragnost online gebeld wat ik nou moet doen.
Moet ik mijn ouders hier op aan spreken? Dat ik mij vreemd voel bij de gedachtens die er gebeurd zijn. Of moet ik het laten en vergeten. Ikheb dit niet aan mijn psycholoog verteld. Ik heb een beetje het gevoel dat ik niet helemaal mezelf ben daar. Daarom heb ik mijn moeder meegevraagd om een sessie bij te wonen en te vertellen over mezelf. Ik weet niet wie ik ben.
Maar moet ik dit dan samen met hun besrpeken, de beelden die ik heb van mijn vader? Of zet ik mijn moeder dan voor het blok bij een pshycholoog. Moet ik mijn moeder apart nemen en dit vertellen?
Sorry dat dit zo vaag is.. maar ik weet het gewoon ff niet meer...
zondag 21 juni 2009 om 22:10
Leo, wat ben je toch een bijzonder mens. Ik weet dat veel mensen op het forum dit roepen, maar ik hoop dat je het ook echt weet. Je berichten hebben altijd iets rustgevends, en ik zie mijn oudste zus daarin. Ook een heerlijk mens. Ik ben blij dat je altijd de tijd neemt om mensen een hart onder de riem te steken.
Liefs
Liefs
maandag 22 juni 2009 om 01:37
Ik weet wat je bedoelt hoor, met mensen wegduwen, totdat een vriendin tegen me zei: je praat zo klinisch over je verleden, alsof je een masker ophebt. Dat was een eye-opener, want als je echt geholpen wilt worden, moet je echt echt zijn, ook al is dat op zichzelf al een struggle omdat vele dingen geblokkeerd zijn
Dit komt mij echt heel erg bekend voor. Ik laat niet zien wie ik echt ben. Maar hier komt bij dat ik ook niet weet wie ik ben. Ik zit teveel met mezelf in twijfel, maar ik weet nu dat dit komt door mijn adoptie. Mijn zus is overigens ook geadopteerd. Zij is echt heel anders dan ik.
@ Eleanora Dat is het woord: vrijzinnig gezin. Ik heb het nooit kunnen plaatsen bij me, maar dat is wat wij waren. Wat vervelend dat het bij jouw zo verlopen is, dat je vader je bij mensen stopte waarvan hij wist dat ze geen goed nieuws waren. Ik zat vandaag nog eens rustig na te denken over alles wat hier nou geschreven is en mijn belevingen.
Mijn vader zou door het vuur gaan voor ons, als ik ergens in op een treinstation zou staan en er reden geen treinen, dan zou hij me ophalen. Hij is altijd heel erg beschermend geweest naar ons toe met mensen. Wel waren we vrij in het doen en laten, maar tot een bepaalde hoogte. Ik mocht nooit mee met jongens naar huis, niet achterop de scooter maar gewoon op de fiets want een scooter was te gevaarlijk.
Ik heb vandaag mijn jeugd fotoboeken bekeken, ik dacht even kijken of ik iets zie waarvan ik denk nee dit kan niet.. bepaalde foto's die niet door de beugel konden. Het enige wat ik zag zijn de dingen die iedereen heeft, standaard leuke foto's. Wat ik wel veel zag dat er eenorm veel liefde tussen ons was op een fijne manier. Lachende gezichten. Misschien is mijn beleving niet goed?
Jouw vader lijkt me net zo'n 'vrije geest'. Zo'n 'alles moet kunnen, niks is gek, seks is niet vies, seks rules' type. Hij bedoelde het misschien niet verkeerd maar omdat hij zo oversekst was en dat bij jullie als kinderen ook zo duidelijk was, kregen zijn omhelzingen een andere lading, een die hij er misschien niet eens expres aan gaf maar dat gevoel kregen jullie wel, omdat jullie instinctief aanvoelden dat hij zijn hormonen nauwelijks in bedwang kon houden.
Dit stukje komt bij mij heel erg naar boven. Het gevoel kreeg een andere lading vanwege het feit dat wij wisten dat hij zo was. Ook vond ik de foto's van die vakantie waar we toen waren. Ik was daar een jaar of 10, ik had nog geen borstjes..ik twijfel nu echt diep aan mezelf of ik wel de juiste veronderstelling maak met wat er gebeurd is...heb ik het misschien in mijn eigen gedachten zo gedraaid dat ik dacht dat hij dit gezegd heeft? Of is het wel gezegd maar niet gebeurd. Ik kan me namelijk eigenlijk niet herinneren dat hij me daadwerkelijk heeft aangeraakt. Waarom denk ik dit dan? jeeetjjee wat is dit nu? Ik begrijp het even niet meer... mijn god je hebt me echt aan het denken gezet.. Als ik het in mijn hoofd afspeel dan kan ik verzinnen dat het zo gebeurd is en dan voel ik me er ongemakkelijk bij... maar ik kan het gevoel van toen niet terug brengen.....jezus.....Want de hand van hem dat weet ik donders goed...dat beeld heb ik goed in me opgenomen...
WTF...hoe kan ik zo dan denken....ik weet het even niet meer....ik begin echt aan het twijfelen, ben ik niet gewoon gek aan het woorden?? jezus... wtf..
Dit komt mij echt heel erg bekend voor. Ik laat niet zien wie ik echt ben. Maar hier komt bij dat ik ook niet weet wie ik ben. Ik zit teveel met mezelf in twijfel, maar ik weet nu dat dit komt door mijn adoptie. Mijn zus is overigens ook geadopteerd. Zij is echt heel anders dan ik.
@ Eleanora Dat is het woord: vrijzinnig gezin. Ik heb het nooit kunnen plaatsen bij me, maar dat is wat wij waren. Wat vervelend dat het bij jouw zo verlopen is, dat je vader je bij mensen stopte waarvan hij wist dat ze geen goed nieuws waren. Ik zat vandaag nog eens rustig na te denken over alles wat hier nou geschreven is en mijn belevingen.
Mijn vader zou door het vuur gaan voor ons, als ik ergens in op een treinstation zou staan en er reden geen treinen, dan zou hij me ophalen. Hij is altijd heel erg beschermend geweest naar ons toe met mensen. Wel waren we vrij in het doen en laten, maar tot een bepaalde hoogte. Ik mocht nooit mee met jongens naar huis, niet achterop de scooter maar gewoon op de fiets want een scooter was te gevaarlijk.
Ik heb vandaag mijn jeugd fotoboeken bekeken, ik dacht even kijken of ik iets zie waarvan ik denk nee dit kan niet.. bepaalde foto's die niet door de beugel konden. Het enige wat ik zag zijn de dingen die iedereen heeft, standaard leuke foto's. Wat ik wel veel zag dat er eenorm veel liefde tussen ons was op een fijne manier. Lachende gezichten. Misschien is mijn beleving niet goed?
Jouw vader lijkt me net zo'n 'vrije geest'. Zo'n 'alles moet kunnen, niks is gek, seks is niet vies, seks rules' type. Hij bedoelde het misschien niet verkeerd maar omdat hij zo oversekst was en dat bij jullie als kinderen ook zo duidelijk was, kregen zijn omhelzingen een andere lading, een die hij er misschien niet eens expres aan gaf maar dat gevoel kregen jullie wel, omdat jullie instinctief aanvoelden dat hij zijn hormonen nauwelijks in bedwang kon houden.
Dit stukje komt bij mij heel erg naar boven. Het gevoel kreeg een andere lading vanwege het feit dat wij wisten dat hij zo was. Ook vond ik de foto's van die vakantie waar we toen waren. Ik was daar een jaar of 10, ik had nog geen borstjes..ik twijfel nu echt diep aan mezelf of ik wel de juiste veronderstelling maak met wat er gebeurd is...heb ik het misschien in mijn eigen gedachten zo gedraaid dat ik dacht dat hij dit gezegd heeft? Of is het wel gezegd maar niet gebeurd. Ik kan me namelijk eigenlijk niet herinneren dat hij me daadwerkelijk heeft aangeraakt. Waarom denk ik dit dan? jeeetjjee wat is dit nu? Ik begrijp het even niet meer... mijn god je hebt me echt aan het denken gezet.. Als ik het in mijn hoofd afspeel dan kan ik verzinnen dat het zo gebeurd is en dan voel ik me er ongemakkelijk bij... maar ik kan het gevoel van toen niet terug brengen.....jezus.....Want de hand van hem dat weet ik donders goed...dat beeld heb ik goed in me opgenomen...
WTF...hoe kan ik zo dan denken....ik weet het even niet meer....ik begin echt aan het twijfelen, ben ik niet gewoon gek aan het woorden?? jezus... wtf..
maandag 22 juni 2009 om 08:00
Meisje, je bent niet gek aan het worden.
Je was een kind en je hebt onaangename herinneringen met een seksuele lading aan je vader. Dat is al erg genoeg.
Ik denk (maar ik ben geen psycholoog, dat zeg ik er even heel duidelijk bij) dat er over praten met hem, eventueel samen met je therapeut, voor jou een goede oplossing is. Je bent nu volwassen en je kunt als een volwassene met hem praten en je gevoelens uitspreken. Ben je niet heel benieuwd naar wat hij te zeggen heeft? Of denk je dat als hij ontkent jouw gevoelens dan niet meer kloppen?
Dat laatste is niet het geval. Jij voelt wat je voelt, hoe dan ook.
Misschien eerst eens met je zus praten?
Zou zij je wat meer duidelijkheid kunnen verschaffen, dat jullie samen praten over jullie herinneringen?
Ik vind het heel naar voor je dat je zo in de war bent. Maakt het schrijven hier je meer in de war? Dat zou ik echt erg vinden voor je.
Je was een kind en je hebt onaangename herinneringen met een seksuele lading aan je vader. Dat is al erg genoeg.
Ik denk (maar ik ben geen psycholoog, dat zeg ik er even heel duidelijk bij) dat er over praten met hem, eventueel samen met je therapeut, voor jou een goede oplossing is. Je bent nu volwassen en je kunt als een volwassene met hem praten en je gevoelens uitspreken. Ben je niet heel benieuwd naar wat hij te zeggen heeft? Of denk je dat als hij ontkent jouw gevoelens dan niet meer kloppen?
Dat laatste is niet het geval. Jij voelt wat je voelt, hoe dan ook.
Misschien eerst eens met je zus praten?
Zou zij je wat meer duidelijkheid kunnen verschaffen, dat jullie samen praten over jullie herinneringen?
Ik vind het heel naar voor je dat je zo in de war bent. Maakt het schrijven hier je meer in de war? Dat zou ik echt erg vinden voor je.
maandag 22 juni 2009 om 10:56
Het schrijven hier geeft me twijfels, en daar raak ik in de war van, ik heb deze gevoelens nooit verder uitgeschreven dan tot hier. Het was altijd een gevoel en dt was het. Nooit verder gerationaliseerd. Ik dnk dat ik dit met een psycholoog moet bespreken, maar niet degene die ik nu heb. Ik heb een andere nodig.
Met mijn zus praten zou ik ook moeten doen, vind het moeilijk om met haar te praten, om mij open te stellen. Op de ene of andere manier durf ik dat gewoon niet.
Ik denk niet dat mijn vader het zou ontkennen of wat dan ook, maar ben wel benieuwd naar wat hij te zeggen heeft.
Ik bevind me nu in een tijd dat mijn ogen echt open gaan, dat ik voor mezelf denk en keuzes moet maken. Heel veel dingen zijn me de afgelopen tijd duidelijk geworden. Ik heb als het ware in mijn eigen hoofd geleefd, ik was niet geaard. Ik ben daar nu mee bezig,.
Ik heb de laatste tijd ook de meest vreemde dromen overmezelf.. vaak over tanden..
Enfin, dit is niet belanrijk. Het gaat erom dat ik echt moet gaan praten. Praten is belangrijk anders raak je gefrustreerd...
Met mijn zus praten zou ik ook moeten doen, vind het moeilijk om met haar te praten, om mij open te stellen. Op de ene of andere manier durf ik dat gewoon niet.
Ik denk niet dat mijn vader het zou ontkennen of wat dan ook, maar ben wel benieuwd naar wat hij te zeggen heeft.
Ik bevind me nu in een tijd dat mijn ogen echt open gaan, dat ik voor mezelf denk en keuzes moet maken. Heel veel dingen zijn me de afgelopen tijd duidelijk geworden. Ik heb als het ware in mijn eigen hoofd geleefd, ik was niet geaard. Ik ben daar nu mee bezig,.
Ik heb de laatste tijd ook de meest vreemde dromen overmezelf.. vaak over tanden..
Enfin, dit is niet belanrijk. Het gaat erom dat ik echt moet gaan praten. Praten is belangrijk anders raak je gefrustreerd...
maandag 22 juni 2009 om 12:46
Ik denk ook dat praten belangrijk is en ik herken je verwarring.
Toen ik dus 32 was en na ging denken, toen vielen er allemaal stukjes op z'n plaats. Heden, verleden en toekomst, ik zag van alles neerkomen, als stukken van een verknipt plaatje en dat gebeurde als ik nadacht maar ook als ik er helemaal niet mee bezig wilde zijn. Heel vervelend. Dat gaat over maar het geeft wel aan dat je er iets mee móet denk ik. Het dringt zich niet voor niks zo op.
Als je liever niet meer schrijft laat het dan even weten?
Toen ik dus 32 was en na ging denken, toen vielen er allemaal stukjes op z'n plaats. Heden, verleden en toekomst, ik zag van alles neerkomen, als stukken van een verknipt plaatje en dat gebeurde als ik nadacht maar ook als ik er helemaal niet mee bezig wilde zijn. Heel vervelend. Dat gaat over maar het geeft wel aan dat je er iets mee móet denk ik. Het dringt zich niet voor niks zo op.
Als je liever niet meer schrijft laat het dan even weten?
maandag 22 juni 2009 om 14:52
Ik heb even gegoogled, en tanden staan voor familieleden.
Verder lieverd, wil ik je heel veel sterkte wensen op deze reis naar jezelf, remember it's not the destiny of one's journey, it's the journey itself.
Blijf wel in het nu, en nu is de tijd om met je zus te praten. Je kan het echt! Al zou je geen confirmatie of dezelfde interpretatie krijgen, zou je het niet fijn vinden om je muur een beetje te laten zakken en aan een vernieuwde relatie met haar te werken? Ben je al achter een nieuwe psych aangegaan vandaag?
Verder lieverd, wil ik je heel veel sterkte wensen op deze reis naar jezelf, remember it's not the destiny of one's journey, it's the journey itself.
Blijf wel in het nu, en nu is de tijd om met je zus te praten. Je kan het echt! Al zou je geen confirmatie of dezelfde interpretatie krijgen, zou je het niet fijn vinden om je muur een beetje te laten zakken en aan een vernieuwde relatie met haar te werken? Ben je al achter een nieuwe psych aangegaan vandaag?
maandag 22 juni 2009 om 19:21
@oliemun Nee nog geen actie ondernomen, ik wilde dit donderdag met haar bespreken. Leek mij beter.
Ik ga woensdag met mijn zus praten. Dan is ze vrij.
Als jullie het niet erg vinden, las ik even een pauze in met schrijven, er komt teveel naar boven.
BEdankt voor al jullie lieve woorden!!! Ik zal ze zeker meenemen met mijn reis!! Het doet me goed dat er mensen naar me willen luisteren, ook al gaat dit digitaal.
Ik ga woensdag met mijn zus praten. Dan is ze vrij.
Als jullie het niet erg vinden, las ik even een pauze in met schrijven, er komt teveel naar boven.
BEdankt voor al jullie lieve woorden!!! Ik zal ze zeker meenemen met mijn reis!! Het doet me goed dat er mensen naar me willen luisteren, ook al gaat dit digitaal.
