Vriend in de knoop met zichzelf, ik ga er ook aan onderdoor!

*knoop in mijn maag bij het lezen, ik ken het maar al te goed, zit er net als jij midden in. Weet even niet hoe te reageren hier, i.v.m. privacy e.d.... Ik kom denk er even over na*

sweet pea schreef op 10 augustus 2008 @ 12:55:



Intussen ga ik er ook bijna aan onderdoor. Het is zó zwaar, zo stressvol, en vooral zo emotioneel belastend om samen te leven met iemand met dit soort problemen. Enerzijds ben ik natuurlijk verdrietig en bezorgd. Ik probeer hem te helpen, te luisteren, oplossingen aan te dragen, er gewoon te zijn, maar zijn klachten worden alleen maar erger. Dat vind ik heel erg voor hem. En ik voel me machteloos.



Maar daarnaast is een gedeelte van mij ook heel boos. Ik heb ook aandacht, steun en liefde nodig, en krijg die niet van hem. En voor de meer "luchtige" (maar oh zo belangrijke) dingen als eenvoudigweg samen iets leuks doen, samen ergens heen gaan, samen lachen, van het leven genieten, is ook geen ruimte. Alles staat in het teken van zijn angsten, en de keuzes die hij van daaruit maakt (zoals niet op vakantie gaan ). Ik schaam me dat ik zo denk, vind het egoïstisch van mezelf. Tegelijkertijd weet ik dat ik hem alleen maar kan steunen als ik zorg dat ik zelf ook overeind blijf. En dat wordt dus steeds moeilijker.

Hoi Sweet Pea, het valt inderdaad niet mee om daar een goed advies over te geven. Ik ben wat je noemt een 'ervaringsdeskundige' en heb een redelijke tijd met dezelfde klachten thuis gezeten. Mijn (inmiddels) ex-vrouw had het daar ook best moeilijk mee want ik 'wilde' niets meer, al was het geen kwestie van willen maar domweg van durven. Alles was teveel, te bedreigend, te angstig en ga zo maar door. En wat nog erger was, al die heel erg goedbedoelde adviezen hielpen mij voor geen meter....want ik wist zelf al niet wat er aan de hand was, laat staan dat iemand die niet voelde wat ik voelde mij kon helpen. En omdat ik de hele dag volop bezig met mijzelf bezig was, moest zijn, was er geen ruimte meer voor 'de ander' en haar problemen en wensen. In mijn ogen waren dat geen problemen, vergeleken met die van mij dan, en dat was op dat moment mijn al dan niet terechte egoïsme.



Moet je jezelf dan helemaal wegcijferen? Nee, absoluut niet. Maar probeer genoegen te nemen met het feit dat je nu even geen gezellige dingen zoals aandacht, uitjes en vakanties kan verwachten en probeer jezelf in ieder geval voor te houden dat het geen opzet is. Hij kiest er niet voor om geen ruimte meer te hebben voor het geven van aandacht aan jou, voor vakanties enz.....hij vindt het waarschijnlijk nog veel erger dan jij omdat hij ermee moet worstelen dat hij het zelf niet meer kan en het daarnaast ook jou nog eens onthoudt. En daar schaamt hij zich ook voor......en ook hij is boos op zichzelf.



Probeer hem te steunen op het moment dat hij er om vraagt en zoek de leuke dingen voorlopig in de omgang met je vriendinnen, niet om daar van je af te praten maar om te lachen en op die manier de accu op te laden om thuis tijdelijk met minder genoegen te nemen.

Hoi Sweatpea,



meid wat moet jij jezelf eenzaam voelen. Ik denk dat het heel goed is dat je jouw zorgen hebt gedeeld met vriendinnen. Kun je ook nog bij familie terecht? Ik vind het goed van je dat je jouw vriend wil steunen, je bent al lang samen en als het andersom zou zijn zou je ook blij zijn dat hij je zou steunen.



Heb je hem ook gesproken over het feit dat je jezelf eenzaam voelt en dat je boos bent (niet op hem maar op zijn ziekte). Ik denk dat je hem niet moet buiten sluiten in jouw gevoelens, die neiging kun je hebben met iemand die ziek is. Jij bent nog steeds belangrijk! Ook al krijg je niet meteen terug wat je zou willen, maar dan heb je wel even je hart gelucht.



Goed van je dat je met huisarts gaat praten. Hij zal je vast op weg kunnen helpen.



En plan nog steeds uitstapjes voor jezelf, zorg zelf voor wat lol in je leven, al is dan niet optimaal.



Nou meis, een dikke knuffel, zorg goed voor jezelf.

Wat ook belangrijk is: waarom ben je met iemand die zoveel zorg en aanpassing nodig heeft? Ben je zelf iemand die zich prettig voelt bij "redden", aanpassen etc. Leef je met het idee dat hij mét jou misschien wel red en zonder jou niet?

Wat haal je zelf uit de relatie?

Het is heel erg dat hij zoveel problemen heeft, maar zet jezelf echt op nummer 1, anders redden jullie het samen niet uiteindelijk.



Ik kom net zelf uit een relatie met iemand met ernstige persoonlijke problemen (10 jaar relatie, 2 kinderen...) en begin er nu ook achter te komen dat ik mezelf wegcijferde om íets te betekenen in de relatie. Uiteindelijk heb ik niets ontvangen en blijf leeg en moe achter (maar blij dat de stap genomen is en ik weer voormezelf en mijn kinderen mag gaan)

Het feit dat het 'psychisch' is maakt het natuurlijk allemaal veel lastiger. Stel jezelf ook eens de vraag: Stel dat hij een ongeluk had gehad en door fysieke problemen niet meer in staat zou zijn om........en vul dan de punten maar in. Zou dat anders zijn?

Hoi hangmat,

Zij heeft hier niet voor gekozen. Als ik het goed lees is het niet sinds begin van de relatie dat dit speelt. Zij heeft hem dus ook nog anders meegemaakt.

Ik ben het er wel mee eens dat het geen eeuwigdurend iets moet zijn en dat je jezelf op nummer 1 moet zetten. Maar ik vind ook dat mensen niet meer zo vechten voor een relatie. Ik denk ook dat het belangrijk is om te blijven praten samen, dat eventueel op te eisen. En dat je ziet dat hij inzet toont dus dat hij naar therapie gaat enz. Misschien kun je ook een paar keer samen gaan.

Ik ben idd ook benieuwd hoe jij dit ziet SP.

@ inci, ben het met je eens hoor, het stukje wat ik schreef komt meer uit mijn eigen ervaring, ik zit er per slot van rekening middenin en dat maakt dat ik misschien wat eenzijdig reageer.

Wij hebben keihard gevochten voor onze relatie, daarom kunnen wij nu naar eerlijkheid zeggen dat het voor beiden niet goed is om erin te blijven hangen.

Het is in elke relatie (ook als het vroeger anders was....) goed om te kijken wat je eigen rol in het geheel is. Er ontstaan in de loop der tijd ook patronen waardoor er gedrag in stand gehouden wordt. Bijvoorbeeld als je te veel rekening met zijn problemen houd in jullie gezamlijke leven. Dan wordt hij namelijk nooit geconfronteerd met jou wensen en behoeften en draait alles om hem. Hij krijgt dan ook niet de uitdaging om zijn angsten aan te gaan en een oplossing te zoeken. Het is een enorme valkuil....

Hangmat

Dan wordt hij namelijk nooit geconfronteerd met jou wensen en behoeften en draait alles om hem. Hij krijgt dan ook niet de uitdaging om zijn angsten aan te gaan en een oplossing te zoeken. Het is een enorme valkuil....



Dat klopt. ik ben het hiermee eens. Daarom gaf ik ook aan dat het belangrijk is hem te blijven betrekken in je gevoelens en boosheid enz. En idd zijn angsten uit de weg gaan is helemaal verkeerd omdat ze dan alleen maar toenemen.

En ook een voor Efa, omdat jij er nog midden in zit.....

Mijn vriend heeft ook een paniek/angststoornis die zich uit in chronische hyperventilatie en hypochondrische trekken, dat heeft me veel kopzorgen opgeleverd. Sinds hij medicatie slikt is alles weer normaal. Dat heeft wel heel wat voeten in de aarde gehad, jaren van up en down, therapie etc. Er zijn allerlei praatgroepen/therapeuten ed bij de GGZ, via je huisarts kun je doorverwezen worden. Ik heb dat ook gedaan, inmiddels was ook mijn moeder manisch depressief bevonden en had ik dus wel een uitlaatklep nodig om met dit alles om te gaan. En daar heb ik veel herkenning gehad en uitleg om te kunnen begrijpen hoe mijn vriend zich echt voelde.

Op een bepaald punt ben je meer 'verpleger' dan partner. Erg zwaar maar wij zijn eruit gekomen.

Hoi SP,



Je zal er in ieder geval van moeten uitgaan dat jouw ouders als de ouders van je vriend het sowieso te weten gaan komen, dus dat flippen gaan ze toch wel.....hoe goed de schijn ook opgehouden kan worden. En het ophouden van die schijn kost ook weer heel veel energie, energie die hij beter ergens anders in kan steken. Ik weet ook uit ervaring hoe goed je wordt in schijn ophouden en en smoezen verzinnen om allerlei dingen niet te doen, omdat je ze domweg niet kan doen en je daar voor schaamt. Je gaat toch niet zomaar tegen een vriend vertellen dat je niet durft mee te gaan naar het stadion? Welnee, je hebt toevallig net een veel belangrijker afspraak gemaakt met iemand anders.....en die iemand anders afgebeld omdat je niet bent gevraagd mee te gaan naar het stadion.



Die eigen plek hoef je niet op te eisen denk ik, zolang je maar niet verwacht dat daar dingen bij horen als vakantie e.d. Je zal beiden precies van elkaar moeten weten wat de mogelijkheden zijn en van jouw kant niet moeten verwachten dat daar dingen bij horen die hij echt niet kan. En natuurlijk mag je nog altijd wel verwachten dat je aandacht, steun en liefde krijgt, maar op het moment dat je zó in de knoop zit stormt het van binnen en vergeet je dat wel eens. Ik heb in mijn 'periode', die overigens alweer geruime tijd achter mij ligt, wel overwogen om mijn koffers te pakken en mijn gezin te verlaten zodat ik ze niet meer tot last zou zijn. En op het moment dat je het idee hebt dat je alleen maar tot last bent dan schiet die positieve aandacht er een beetje bij in.



Maak het eens bespreekbaar: vertel hem maar dat hij in ieder geval niet bang hoeft te zijn dat hij nu hij zichzelf kwijt is ook jou kwijt zal gaan raken. Maar ook dat je het op prijs stelt als hij minstens zou laten merken dat hij het waardeert dat hij op jou kan steunen.



En het is ook goed, denk ik, dat je in ieder geval inziet dat hij ziek is, want dat zien heel veel mensen toch vaak anders. Aan de buitenkant zie je er geen bal van, vooral niet omdat hij zo goed de schijn kan ophouden, en dus is er niets aan de hand..... Ook vrienden hebben het daar dan moeilijk mee, want ze zitten liever bij iemand aan het bed die van nek tot enkels in het gips zit om dat gips vol te kalken.......hier kunnen ze niets mee en dat is eng. En inderdaad, de balans is zoek. Bij hem in zijn hoofd en daardoor dus ook automatisch in jullie relatie, je bent je zekerheden kwijt en dat maakt erg onzeker. En goed dat je daardoor de kans krijgt om eens na te denken over jullie 'ingesleten gedragspatronen', waar overigens helemaal niets verkeerd mee hoeft te zijn want als jullie je bij die patronen prettig voelden....... Maar je moet er ook rekening mee te houden dat je vriend er als een ander mens uit gaat komen en dat er misschien juist daardoor op dat gebied dingen gaan veranderen.



Jouw vriend zit niet zozeer in de knoop met zichzelf maar is zichzelf kwijt, is zichzelf misschien altijd al kwijt geweest of heeft al jong geleerd zichzelf weg te stoppen. En uiteindelijk krijg je daar last van, op welke manier dan ook....psychisch dan wel lichamelijk. Ik heb het geluk gehad dat ik tegen een goede psycho-therapeut ben aangelopen, iemand die bij mij paste of in ieder geval goed genoeg was om heel snel te zien hoe hij met mij moest omgaan. En hij heeft mij geholpen om mijzelf te vinden, en ik zeg bewust niet 'terug te vinden' omdat ik sommige dingen zo diep had weggestopt dat ik niet eens wist dat ik ze kwijt was. In mijn geval hielp het, enorm.....maar ik ben daar wel alleen naartoe gegaan, in eerste instantie onbewust, maar als jij er niet bij bent weet jouw vriend in ieder geval dat hij jou niet belast.....kan hij wat vrijer praten.



En vergeet dan inderdaad die relatietherapie maar even. Als je dat nu zou doen dan ga je in therapie met iemand die niet zichzelf is en dat lijkt mij niet echt een garantie voor succes. Ik hoop dat jouw vriend snel de hulp vind die hij nodig heeft, die bij hem past, en dat hij ook echt gemotiveerd is en de rust en tijd krijgt om er aan te werken. Want het kan best nog enige tijd kosten voordat hij weer een beetje op de been is......

Happy-me,

Goed verwoord. Ik denk dat TO hier echt iets aan heeft.



Groetjes Inci

Beste sweet pea



Ik ken de situatie ook maar al te goed. Mijn vriend heeft agorafobie. De diagnose angststoornis werd 3 1/2 jaar geleden gesteld. En het moeilijkst vond ik de tijd waar jullie nu in zitten: de diagnose is er, maar de hulp nog niet en de medicijnen werken nog niet. Verschrikkelijk.



Mijn reactie was om 'hem bij te staan'. In eerste instantie cijferde ik mezelf weg. Dat blijkt niet vol te houden te zijn. Want het duurt maanden, jaren voor iemand met een angststoornis weer echt meedraait in de maatschappij en je er niet meer regelmatig tegenaan loopt (is mijn ervaring). Je bent niet egoïstisch. Als je wilt dat jullie relatie blijft bestaan, zul je je gevoelens moeten uiten. Ook als ie pijnlijk zijn voor hem. Anders ga je dingen opkroppen. Op deze manier hebben wij de moeilijke tijden overleefd.



Praat erover. Ook met je ouders. Waarom zouden die flippen? Dat snap ik niet. Ik denk dat ze het vooral erg voor jullie vinden. En door er niet over te praten, is het iets waar je je voor zou moeten schamen. Dat heeft geen zin en werkt de angststoornis in de hand. Ik begrijp dat je het niet tegen Jan en alleman vertelt, maar mensen die dichtbij je staan mogen het echt wel weten. Dan hoef je tenminste niet elke keer een smoes te verzinnen als je alleen op een feestje komt o.i.d.



Over vakanties: wij hebben onze weg daarin gevonden. Ik ga met mijn zussen naar het buitenland. Hij gunt mij dat en ik kan mezelf opladen.



Ik heb hier trouwens nog een artikel over liggen. Als je het wilt lezen, geef dan even je emailadres.



Heel veel sterkte.

En Happy me



Heel mooi verwoord, herkenbaar ook. Vooral dat het voor anderen zo moeilijk te begrijpen is. Die denken: hup, schop onder je kont. Maar als het zo makkelijk was...



Ik zie een angststoornis trouwens niet als ziekte, maar dat is een ander verhaal.

Hallo Sweet pea,



upperde-up! Hoe is het nu met je?