Psyche
alle pijlers
Vriend met ws Borderline, ik weet niet hoe hiermee om te gaa
zondag 15 november 2009 om 00:24
Haai
Een goede vriend van ons is een paar weken geleden opgenomen bij het GGZ omdat het psychisch niet goed met hem ging. Het vermoeden bij ons is dat hij borderline heeft, en dit is door de verpleging bevestigd. Wij zijn 1e contactpersoon en hebben dus veel contact met hem en met de verpleging.
Nu merk ik bij mijzelf dat ik er soms best moeite mee heb om hem te helpen. Ik ben een beetje erg veel van het motto "schop onder je kont en gewoon doorgaan" maar besef ook wel dat dat hier nu niet van toepassing is. Maar toch vind ik het moeilijk om begrip te tonen en hulp te bieden. Paps is hier gelukkig wat beter is, die heeft meer geduld. Ik wil het wel, echt waar, maar ik vind het zo moeilijk om begrip te tonen. Van de week heeft hij flink wat pillen geslikt en mijn reactie hierop (niet naar hem toe) is boosheid. Ik ben gewoon boos omdat hij het lef heeft om zoveel pillen te nemen. En dat vind ik dan weer niet aardig van mezelf......
Wie heeft er ervaring met borderline en kan me wat meer inzicht hierin geven? In de hoop dat ik toch wat begrip kan krijgen....
Een goede vriend van ons is een paar weken geleden opgenomen bij het GGZ omdat het psychisch niet goed met hem ging. Het vermoeden bij ons is dat hij borderline heeft, en dit is door de verpleging bevestigd. Wij zijn 1e contactpersoon en hebben dus veel contact met hem en met de verpleging.
Nu merk ik bij mijzelf dat ik er soms best moeite mee heb om hem te helpen. Ik ben een beetje erg veel van het motto "schop onder je kont en gewoon doorgaan" maar besef ook wel dat dat hier nu niet van toepassing is. Maar toch vind ik het moeilijk om begrip te tonen en hulp te bieden. Paps is hier gelukkig wat beter is, die heeft meer geduld. Ik wil het wel, echt waar, maar ik vind het zo moeilijk om begrip te tonen. Van de week heeft hij flink wat pillen geslikt en mijn reactie hierop (niet naar hem toe) is boosheid. Ik ben gewoon boos omdat hij het lef heeft om zoveel pillen te nemen. En dat vind ik dan weer niet aardig van mezelf......
Wie heeft er ervaring met borderline en kan me wat meer inzicht hierin geven? In de hoop dat ik toch wat begrip kan krijgen....
zondag 15 november 2009 om 15:24
@Rouke, ik denk ook wel dat we het redelijk helder zien. Wij zien hem in het dagelijks leven, als hij hier is is hij helemaal op zijn gemak en zichzelf. Dus we zien ook het verschil als hij bij anderen is. Mijn man is met hem meegegaan naar de huisarts toen het echt niet meer ging. Maar daar zat hij maar als een dood vogeltje, hij zei helemaal niks. Op zo'n moment klapt hij dicht en kan hij niks meer.
Hij is inderdaad ook heel zwart wit in zijn denken. En heeft erg last van stemmingswisselingen.
Het belangrijkste vinden wij dat hij behandeld wordt voor zijn problemen, ongeacht de naam die eraan hangt. En dat hij weer fatsoenlijk kan functioneren.
Hij is inderdaad ook heel zwart wit in zijn denken. En heeft erg last van stemmingswisselingen.
Het belangrijkste vinden wij dat hij behandeld wordt voor zijn problemen, ongeacht de naam die eraan hangt. En dat hij weer fatsoenlijk kan functioneren.
zondag 15 november 2009 om 15:49
quote:rouke schreef op 15 november 2009 @ 15:11:
@Pode: Hoe zit het met de person met de problematiek zelf? Mag hij/zij haar grenzen stellen? Ookal zijn die grenzen tav bijvoorbeeld ouders/familieleden in eerste instantie enigszins irreeel?
Als ik mezelf even als voorbeeld mag nemen;
Ik heb nu en in het verleden genoeg diagnosestellingen gehad; merendeel sloeg nergens op.
(tevens korte tijd borderline diagnostiek)
Nu heb ik ooit problematiek vertoond die op de volgende diagnoses wezen:
- pdd-nos
- asperger
- bipolair type II
- schizofrenie
- Borderline
- narcistische persoonlijkheidsstoornis
- ocs
- en nog enkele waarvan ik het even niet meer weet..
3x raden hoeveel er hiervan correct waren?
1....
Of met andere woorden; hoe goed denk je nu eigenlijk dat het werk van de fantasierijke diagnostici van de GGZ eigenlijk zijn??
Of beter gesteld de machtsbeluste sector/personen die deze criteria hebben opgesteld..
Zoooo herkenbaar dit.
Een aantal uit jouw rijtje heb ik ook gehad.
Uiteindelijk is het NAO geworden oftewel... Niet Anders te Omschrijven gevolgd door een rij trekken.
@Pode: Hoe zit het met de person met de problematiek zelf? Mag hij/zij haar grenzen stellen? Ookal zijn die grenzen tav bijvoorbeeld ouders/familieleden in eerste instantie enigszins irreeel?
Als ik mezelf even als voorbeeld mag nemen;
Ik heb nu en in het verleden genoeg diagnosestellingen gehad; merendeel sloeg nergens op.
(tevens korte tijd borderline diagnostiek)
Nu heb ik ooit problematiek vertoond die op de volgende diagnoses wezen:
- pdd-nos
- asperger
- bipolair type II
- schizofrenie
- Borderline
- narcistische persoonlijkheidsstoornis
- ocs
- en nog enkele waarvan ik het even niet meer weet..
3x raden hoeveel er hiervan correct waren?
1....
Of met andere woorden; hoe goed denk je nu eigenlijk dat het werk van de fantasierijke diagnostici van de GGZ eigenlijk zijn??
Of beter gesteld de machtsbeluste sector/personen die deze criteria hebben opgesteld..
Zoooo herkenbaar dit.
Een aantal uit jouw rijtje heb ik ook gehad.
Uiteindelijk is het NAO geworden oftewel... Niet Anders te Omschrijven gevolgd door een rij trekken.
zondag 15 november 2009 om 15:50
quote:rouke schreef op 15 november 2009 @ 15:11:
@Pode: Hoe zit het met de person met de problematiek zelf? Mag hij/zij haar grenzen stellen? Mijn berichten zeggen toch nergens dat degene met die problematiek geen grenzen mag stellen? Ik reageer enkel en alleen op de OP en het advies dat door iemand anders gegeven wordt om grenzen te stellen. Niets meer en niets minder. Het een sluit het ander niet uit, volgens mij schrijf ik hierboven zelfs dat het stellen van grenzen sowieso goed is voor iedereen (al dan niet in bezit van bepaalde diagnose).
@Pode: Hoe zit het met de person met de problematiek zelf? Mag hij/zij haar grenzen stellen? Mijn berichten zeggen toch nergens dat degene met die problematiek geen grenzen mag stellen? Ik reageer enkel en alleen op de OP en het advies dat door iemand anders gegeven wordt om grenzen te stellen. Niets meer en niets minder. Het een sluit het ander niet uit, volgens mij schrijf ik hierboven zelfs dat het stellen van grenzen sowieso goed is voor iedereen (al dan niet in bezit van bepaalde diagnose).
Peas on earth!
zondag 15 november 2009 om 15:53
Het valt me trouwens op dat enkelen van jullie zo getriggerd lijken te worden door de benaming van de diagnose 'borderline' terwijl Mamsxx wat mij betreft heel duidelijk heeft gemaakt dat zij niet zo zeer reageert op deze diagnose alswel op de problematiek van haar vriend (ongeacht welke diagnose daar vervolgens aan gegeven wordt). Het gaat háár duidelijk om de inhoud, en die is zorgelijk (zoals zij zelf ook zegt, beschrijvend hoe het nu met die vriend gaat). Het alsmaar willen afpeuteren van dat stickertje 'borderline' helpt volgens mij niet per se. Adviezen wel.
Peas on earth!
zondag 15 november 2009 om 16:02
Mamsxx: Je toelichting is verhelderend en klinkt al een heel stuk begripvoller dan je OP. Dat is fijn om te lezen. Wat verschrikkelijk dat het me je vriend zo slecht gaat momenteel. Heeft hij een IBS (gedwongen opname) op dit moment? Of zit hij vrijwilllig op de gesloten afdeling ? Ik heb zelf ook 2 keer op de gesloten afdeling gezeten. De eerste keer gedwongen (wat een onzin, ontstaan door het verkeerd opvatten van dingen die ik zei door psych. en het niet op de hoogte zijn van de procedure door mij) en een keer vrijwillig een nacht met elke 15 minuten controle. (nadat ik op de open afdeling een poging had gedaan). Die nacht heb ik vrijwillig gedaan omdat ik wist dat als ik niet zou instemmen ik weer een IBS zou krijgen. En dat is echt traumatisch geweest voor me. Dat nooit weer. Hoe zit dat met jouw vriend? Is hij het eens met deze opname?
Verder... vind ik het goed van je dat je niet laat merken dat je boos bent. Natuurlijk boosheid is een gevoel en gevoel kun je nou eenmaal niet tegenhouden. Als jij er boosheid bij ervaart dan is dat zo. Maar het geeft wel aan dat je ( en dat bedoel ik niet lullig) niet goed begrijpt wat hij doormaakt en hoe het voelt. Suicidaliteit is net als jouw boosheid overigens een gevoel dat je niet kan tegenhouden. En als je dermate diep bent gezakt dat je niet meer in staat bent te relativeren en je gevoel te zelf te weerleggen, is het moeilijk om weerstand te bieden aan die suicidale neigingen. Ik heb zelf regelmatig geprobeerd eruit te stappen. De pogingen op de open afdeling (ja zelfs daar kan je veel) waren helaas altijd gedoemd te mislukken. Maar uit machteloosheid probeer je de gekste dingen uit. De pogingen thuis daarentegen (2x) waren heftiger en hadden kunnen lukken mits ik niet was gevonden.
Pfff dat ik dit allemaal schrijf zeg. Ik weet niet waarom. Misschien omdat ik hoop dat je inderdaad wat begrip zult krijgen voor jouw vriend. En wat betreft het hele grenzen verhaal waar veel over gezegd is ben ik wel benieuwd hoe jouw vriend is wat dat betreft. Is hij een grensoverschrijdend persoon? (in de zin van... overschrijd hij andermans grenzen?) Zoals ik je verhaal lees lijkt dat er niet echt op. Richt hij zijn wanhoop, verdriet, woede, pijn op zichzelf. Natuurlijk is het goed voor jezelf (voor iedereen) om grenzen te stellen. Maar als hij over het algemeen niet de grenzen opzoekt zie ik niet in waarom je ineens zo op grenzen gefocust zou moeten zijn. Ik wens jou, je familie en natuurlijk jouw vriend enorm veel sterkte toe.
Verder... vind ik het goed van je dat je niet laat merken dat je boos bent. Natuurlijk boosheid is een gevoel en gevoel kun je nou eenmaal niet tegenhouden. Als jij er boosheid bij ervaart dan is dat zo. Maar het geeft wel aan dat je ( en dat bedoel ik niet lullig) niet goed begrijpt wat hij doormaakt en hoe het voelt. Suicidaliteit is net als jouw boosheid overigens een gevoel dat je niet kan tegenhouden. En als je dermate diep bent gezakt dat je niet meer in staat bent te relativeren en je gevoel te zelf te weerleggen, is het moeilijk om weerstand te bieden aan die suicidale neigingen. Ik heb zelf regelmatig geprobeerd eruit te stappen. De pogingen op de open afdeling (ja zelfs daar kan je veel) waren helaas altijd gedoemd te mislukken. Maar uit machteloosheid probeer je de gekste dingen uit. De pogingen thuis daarentegen (2x) waren heftiger en hadden kunnen lukken mits ik niet was gevonden.
Pfff dat ik dit allemaal schrijf zeg. Ik weet niet waarom. Misschien omdat ik hoop dat je inderdaad wat begrip zult krijgen voor jouw vriend. En wat betreft het hele grenzen verhaal waar veel over gezegd is ben ik wel benieuwd hoe jouw vriend is wat dat betreft. Is hij een grensoverschrijdend persoon? (in de zin van... overschrijd hij andermans grenzen?) Zoals ik je verhaal lees lijkt dat er niet echt op. Richt hij zijn wanhoop, verdriet, woede, pijn op zichzelf. Natuurlijk is het goed voor jezelf (voor iedereen) om grenzen te stellen. Maar als hij over het algemeen niet de grenzen opzoekt zie ik niet in waarom je ineens zo op grenzen gefocust zou moeten zijn. Ik wens jou, je familie en natuurlijk jouw vriend enorm veel sterkte toe.
zondag 15 november 2009 om 16:07
quote:mamzelle schreef op 15 november 2009 @ 14:16:
iPig, ik heb in mijn vriendenkring of kennissenkring een tweetal mensen waarvan ik weet dat ze borderline hebben en vind dat fantastische meiden. Warm en vol liefde. En toch, als er iets niet vlot loopt (als iemand al maanden niet belt of zo) zit er weer dat duiveltje in me dat zegt 'shit, borderline, die raak je toch kwijt'.
Ik vind het zwart/wit denken een heel moeilijke. Ben zelf helemaal niet zo, zelfs mensen die het heel bont hebben gemaakt haat ik niet.
Acting out borderline binnen een relatie is een levensgroot drama. En aangezien ik partner ben geweest binnen zo'n drama ben ik niet geheel en al onbevooroordeeld als ik het woord borderline hoor vallen (of als ik gedragingen zie die daarop lijken).
Ook persoonlijk. Zoals waarschijnlijk iedere andere poster in dit topic.Ik begrijp je. We kijken er gewoon allebij vanaf een ander punt naar. Jij als partner van/kennis/vriend en ik als 'borderliner' Gats wat is het toch een walgelijk woord. En dat we dus een andere kijk hebben en andere gevoelens daarin is heel normaal toch?
iPig, ik heb in mijn vriendenkring of kennissenkring een tweetal mensen waarvan ik weet dat ze borderline hebben en vind dat fantastische meiden. Warm en vol liefde. En toch, als er iets niet vlot loopt (als iemand al maanden niet belt of zo) zit er weer dat duiveltje in me dat zegt 'shit, borderline, die raak je toch kwijt'.
Ik vind het zwart/wit denken een heel moeilijke. Ben zelf helemaal niet zo, zelfs mensen die het heel bont hebben gemaakt haat ik niet.
Acting out borderline binnen een relatie is een levensgroot drama. En aangezien ik partner ben geweest binnen zo'n drama ben ik niet geheel en al onbevooroordeeld als ik het woord borderline hoor vallen (of als ik gedragingen zie die daarop lijken).
Ook persoonlijk. Zoals waarschijnlijk iedere andere poster in dit topic.Ik begrijp je. We kijken er gewoon allebij vanaf een ander punt naar. Jij als partner van/kennis/vriend en ik als 'borderliner' Gats wat is het toch een walgelijk woord. En dat we dus een andere kijk hebben en andere gevoelens daarin is heel normaal toch?
zondag 15 november 2009 om 18:22
quote:mamsxx schreef op 15 november 2009 @ 14:53:
Want wat wel is gebleken dat hij naar bijv. de artsen en verpleging een ander beeld weergeeft dan dat hij dat hier doet. Hij klapt daar dicht en uit zich heel slecht. Terwijl hij hier wel over zijn gevoelens praat. Daarom gaat mijn man ook mee naar gesprekken met de artsen om een hulp te zijn bij het leren kennen van onze vriend.
..
Zoals in de openingspost al aangegeven ben ik erg van "schop onder je kont en doorgaan" en dat dat nu niet werkt, daar baal ik van, hahaha.
@1: Potver, wat herkenbaar. Mijn ex heeft niemand die hem bijstaat in de contacten met het ggz (en nee, daar ga ik hem niet in bijstaan zolang hij niet werkelijk erkent dat hij issues heeft en deze wil 'aangaan') en dat betekent dat hij niet herkend kan worden in zijn kwetsbare kant, en waarschijnlijk gediagnosticeerd is op zijn harde kant. Geen borderline dus.
@2: Ik neem aan dat het je duidelijk is dat 'schop onder je kont' inderdaad geen optie is nu, if ever. Ofwel heb je nog nooit een suicidale gedachte gehad, hoe minimaal ook. In dat geval zal het wel moeilijk zijn je voor te stellen dat op dat moment niets zin heeft dan 'dat alle pijn weggaat en als het moet, dan maar het leven erbij'.
Ik ben blij dat jullie vriend een betrokken vriend heeft zoals jouw man lijkt te zijn, voor jullie is het belangrijk om goed in de gaten te houden wat je wel aankan op de lange termijn, en wat niet, dan heeft de vriendschap de grootste kans om dit alles te overleven. En laat nou net dat zo belangrijk zijn voor in elk geval de patient (maar hopelijk ook voor jouw vriend).
Rouke, het lijkt me van levensbelang dat een psychiatrisch patient ook zijn grenzen aangeeft. Als hij/zij dat kan, that is. Wat jouw 1000 diagnoses hiermee te maken hebben zie ik niet zo. Hooguit dat ik nieuwsgierig word naar welke van de zes je wel accepteert, maar dat is net zo off topic.
*zelf ook een moeilijk diagnosticeerbaar NAO/NOS geval*
Want wat wel is gebleken dat hij naar bijv. de artsen en verpleging een ander beeld weergeeft dan dat hij dat hier doet. Hij klapt daar dicht en uit zich heel slecht. Terwijl hij hier wel over zijn gevoelens praat. Daarom gaat mijn man ook mee naar gesprekken met de artsen om een hulp te zijn bij het leren kennen van onze vriend.
..
Zoals in de openingspost al aangegeven ben ik erg van "schop onder je kont en doorgaan" en dat dat nu niet werkt, daar baal ik van, hahaha.
@1: Potver, wat herkenbaar. Mijn ex heeft niemand die hem bijstaat in de contacten met het ggz (en nee, daar ga ik hem niet in bijstaan zolang hij niet werkelijk erkent dat hij issues heeft en deze wil 'aangaan') en dat betekent dat hij niet herkend kan worden in zijn kwetsbare kant, en waarschijnlijk gediagnosticeerd is op zijn harde kant. Geen borderline dus.
@2: Ik neem aan dat het je duidelijk is dat 'schop onder je kont' inderdaad geen optie is nu, if ever. Ofwel heb je nog nooit een suicidale gedachte gehad, hoe minimaal ook. In dat geval zal het wel moeilijk zijn je voor te stellen dat op dat moment niets zin heeft dan 'dat alle pijn weggaat en als het moet, dan maar het leven erbij'.
Ik ben blij dat jullie vriend een betrokken vriend heeft zoals jouw man lijkt te zijn, voor jullie is het belangrijk om goed in de gaten te houden wat je wel aankan op de lange termijn, en wat niet, dan heeft de vriendschap de grootste kans om dit alles te overleven. En laat nou net dat zo belangrijk zijn voor in elk geval de patient (maar hopelijk ook voor jouw vriend).
Rouke, het lijkt me van levensbelang dat een psychiatrisch patient ook zijn grenzen aangeeft. Als hij/zij dat kan, that is. Wat jouw 1000 diagnoses hiermee te maken hebben zie ik niet zo. Hooguit dat ik nieuwsgierig word naar welke van de zes je wel accepteert, maar dat is net zo off topic.
*zelf ook een moeilijk diagnosticeerbaar NAO/NOS geval*
zondag 15 november 2009 om 21:34
Trouwens, wat betreft het grenzen bewaken, ik wil hier niet mee zeggen dat vriend bewust over die grenzen heen gaat. Hij is juist heel onzeker en bang te ver te gaan. Terwijl hij aan de andere kant wel heel vrij is in zijn gedrag als hij hier is, in de zin van gemakkelijk alles pakken en gewoon languit op de bank liggen. Maar hij is heel onzeker over zichzelf en wil ons niet tot last zijn. Ik bedoel het dus meer dat ik voor mezelf een grens moet stellen, tot hoever wij gaan in de hulpverlening en in hoeverre wij dit van invloed laten zijn op ons prive leven.
zondag 15 november 2009 om 21:50
Psies M'zelle, dit is meer een stukje vrijheid dat kan omdat hij zich hier thuis voelt. Hij mocht vorige week op weekendverlof en kwam toen het weekend hier. Maar daar voelde hij zich heel onzeker over, bang dat hij ons tot last zou zijn.
Ik merk dat het me de laatste dagen gewoon erg bezig houdt. Ook omdat ik merk dat veel van de gesprekken alleen maar over deze situatie gaan. En ook waar de kinderen bij zijn en ik vind dit niet goed omdat zij ongemerkt toch een stukje spanning voelen. Want dat zit er bij ons wel, die spanning. Gewoon door alles wat er nu op ons af komt.
Ik merk dat het me de laatste dagen gewoon erg bezig houdt. Ook omdat ik merk dat veel van de gesprekken alleen maar over deze situatie gaan. En ook waar de kinderen bij zijn en ik vind dit niet goed omdat zij ongemerkt toch een stukje spanning voelen. Want dat zit er bij ons wel, die spanning. Gewoon door alles wat er nu op ons af komt.
zondag 15 november 2009 om 22:08
Probeer de crisis als zodanig te beschouwen. Iedereen die een dierbare in crisis heeft, om wat voor reden dan ook, is daar veel mee bezig, en de kinderen krijgen daar dan wat van mee.
Heb je hetzelfde gevoel (dat vriend een te grote plaats inneemt in jullie gesprekken) als hij in zijn normale doen is?
In de opname wordt hij vermoedelijk volgepompt met medicatie, over een paar weken kan de boel er al weer een stuk rustiger uitzien en is hij hopelijk bereid tot het accepteren van intensieve en passende hulpverlening.
Overigens imho is het niet erg als kinderen wat narigheid terzijde meekrijgen. Ze zullen dan als volwassenen een realistischer beeld van de wereld hebben dan kinderen die overal keurig buiten zijn gehouden.
Heb je hetzelfde gevoel (dat vriend een te grote plaats inneemt in jullie gesprekken) als hij in zijn normale doen is?
In de opname wordt hij vermoedelijk volgepompt met medicatie, over een paar weken kan de boel er al weer een stuk rustiger uitzien en is hij hopelijk bereid tot het accepteren van intensieve en passende hulpverlening.
Overigens imho is het niet erg als kinderen wat narigheid terzijde meekrijgen. Ze zullen dan als volwassenen een realistischer beeld van de wereld hebben dan kinderen die overal keurig buiten zijn gehouden.
zondag 22 november 2009 om 05:07
Ik zal ietsjes constructiever reageren ditmaal:
Pode, prima dat je vind dat ook mensen die opgenomen zijn hun grenzen moeten kunnen stellen.
Punt is dat ik lees dat je in die sector werkt. (da's niet zo mooi; zeker niet bij iemand die weet hoe het er daar aan toe gaat/ging; ookal heb ik o.a 'n "persoonlijkheid"sstoornis.)
punt 2 is, ik heb onwijs veel connecties binnen die sector; familieleden, kennissen & wat ik telkens weer hoor (wel in mindere mate sinds vorig jaar; 2008) is dat met name de hulpverleners hun grenzen (mogen) stellen en dat enkel diegenen die op voorhand duidelijk hebben kunnen aangeven wat ze wel en niet willen bij 'n al dan niet gedwonge "opname" daar ook van kunnen profiteren..
Nu is mijn laatste bezoek aan 'n GGZ-instelling überhaupt best lang geleden (bijna 6 jaar nu); er zal ongetwijfeld wat verbeterd zijn, maar elke keer wanneer ik zie/hoor hoe het er (nog steeds) binnen de GGZ aan toe gaat denk ik 2 dingen:
- Ze leren het nog steeds niet af. (veel hulpverleners)
- Mensen die daar zitten mogen ook wel eens vriendelijker ontvangen worden zonder gelijk aan pilletjes "geholpen" te hoeven worden, iets wat nog vaak te snel word opgedrongen.
Wel eens van hospitality gehoord? (als in: weten hoe je in 'n luxe hotel hoort te opereren?)
Probeer die tactiek n's, misschien zal je/men verbaasd zijn over de vooruitgang die je mits je weet wat & hoe je de problematiek moet aanpakken zonder pillen je wellicht sneller & beter vooruitgang zult boeken.
Ik heb inmiddels 'n aantal threads ook op dit forum gelezen mbt hallucinaties van sommigen; wat ik eigenlijk nog moeilijk vind om te bevatten. (ik heb ze misschien 'n korte periode gehad nal van "medicatie")
Mij werd vrij vaak verteld dat ik aan hallucinaties leed, eerder aan interpretatie fouten; is zeker naderhand. (voor mij was dat al duidelijk ten tijden van de "hallucinaties"; niet aanwezig dus.)
Nu was & ben ik nog steeds 'n stuk "normaler"/minder onder invloed van rotzooi dan 'n fiks aantal mensen dat daar rondloopt; ik heb immers 3 jaar rondgelopen over 1 zo'n afdeling; ik herken de "weirdo's"/zieken within A blink of an eye.
Punt blijft en nu ga ik kritiek van digi gebruiken; "hulp"verleners binnen de GGZ zijn dwangmatig bezig hun "gezonde" instelling op te dringen jegens mensen daar. Psychiaters e.a mensen schijnen nog steeds 'n zeer korte periode binnen 'n isoleer te moeten/mogen verblijven tijdens hun studie om zich te kunnen "indenken" (yeah right..) hoe 'n separatie aanvoelt.
Misschien word het hoog tijd dat al die "hulp"verleners en masse 'n cocktailtje ad's & ap's gaan slikken om mee te maken wat voor schade zij aanrichten bij mensen die ze "helpen"..
maw: grenzen stellen, hulp aanbieden, prima! Graag op voorwaarde dat die gene die geholpen dient te worden customized hulp ontvangt & geen knip & plak zooi waar jullie/"hulp"verleners zulk vervent voorstanders van zijn..
Voor mijn diagnosestelling (die overigens al in m'n jeugd 1 maal bijna correct was gedaan, maar men verziekte het alsnog);
- OCPS (Congeniaal; wellicht niet maar anders gaat men niet met missende genen/gebrek aan kwaliteit daarvan aan de haal in onderzoeken.)
- ADD/Hypothyreoïdie (Congeniaal)
- "Eetstoornis" (comorbide klacht OCPS)
- (Vroeger zéér) Milde vorm Gilles de la tourret. (comorbide klacht OCPS)
alle bovenstaande klachten (uit m'n vorige post): daadwerkelijk terug te vinden in m'n onzin dossier..
Maw: mamsxx, misschien toch niet zo irrelevant als je misschien denkt...
Enerzijds boos & grensoverschrijdend, anderzijds gevoelig & toch voorzichtig om mensen niet te willen kwetsen..
Mmm, waar heb ik dat eerder gehoord/gelezen..
De reden waarom ik zo laat/vroeg post: zie "medicatie" uitwerkingen.. (niet dat ik hier alles ga posten)
Het zou best kunnen dat ik over een aantal zaken heb heen gelezen; sterker nog ik heb posts overgeslagen, het is nu: 5:27 en moet gaan slapen.
leuke & leerzame thread overigens..
Pode, prima dat je vind dat ook mensen die opgenomen zijn hun grenzen moeten kunnen stellen.
Punt is dat ik lees dat je in die sector werkt. (da's niet zo mooi; zeker niet bij iemand die weet hoe het er daar aan toe gaat/ging; ookal heb ik o.a 'n "persoonlijkheid"sstoornis.)
punt 2 is, ik heb onwijs veel connecties binnen die sector; familieleden, kennissen & wat ik telkens weer hoor (wel in mindere mate sinds vorig jaar; 2008) is dat met name de hulpverleners hun grenzen (mogen) stellen en dat enkel diegenen die op voorhand duidelijk hebben kunnen aangeven wat ze wel en niet willen bij 'n al dan niet gedwonge "opname" daar ook van kunnen profiteren..
Nu is mijn laatste bezoek aan 'n GGZ-instelling überhaupt best lang geleden (bijna 6 jaar nu); er zal ongetwijfeld wat verbeterd zijn, maar elke keer wanneer ik zie/hoor hoe het er (nog steeds) binnen de GGZ aan toe gaat denk ik 2 dingen:
- Ze leren het nog steeds niet af. (veel hulpverleners)
- Mensen die daar zitten mogen ook wel eens vriendelijker ontvangen worden zonder gelijk aan pilletjes "geholpen" te hoeven worden, iets wat nog vaak te snel word opgedrongen.
Wel eens van hospitality gehoord? (als in: weten hoe je in 'n luxe hotel hoort te opereren?)
Probeer die tactiek n's, misschien zal je/men verbaasd zijn over de vooruitgang die je mits je weet wat & hoe je de problematiek moet aanpakken zonder pillen je wellicht sneller & beter vooruitgang zult boeken.
Ik heb inmiddels 'n aantal threads ook op dit forum gelezen mbt hallucinaties van sommigen; wat ik eigenlijk nog moeilijk vind om te bevatten. (ik heb ze misschien 'n korte periode gehad nal van "medicatie")
Mij werd vrij vaak verteld dat ik aan hallucinaties leed, eerder aan interpretatie fouten; is zeker naderhand. (voor mij was dat al duidelijk ten tijden van de "hallucinaties"; niet aanwezig dus.)
Nu was & ben ik nog steeds 'n stuk "normaler"/minder onder invloed van rotzooi dan 'n fiks aantal mensen dat daar rondloopt; ik heb immers 3 jaar rondgelopen over 1 zo'n afdeling; ik herken de "weirdo's"/zieken within A blink of an eye.
Punt blijft en nu ga ik kritiek van digi gebruiken; "hulp"verleners binnen de GGZ zijn dwangmatig bezig hun "gezonde" instelling op te dringen jegens mensen daar. Psychiaters e.a mensen schijnen nog steeds 'n zeer korte periode binnen 'n isoleer te moeten/mogen verblijven tijdens hun studie om zich te kunnen "indenken" (yeah right..) hoe 'n separatie aanvoelt.
Misschien word het hoog tijd dat al die "hulp"verleners en masse 'n cocktailtje ad's & ap's gaan slikken om mee te maken wat voor schade zij aanrichten bij mensen die ze "helpen"..
maw: grenzen stellen, hulp aanbieden, prima! Graag op voorwaarde dat die gene die geholpen dient te worden customized hulp ontvangt & geen knip & plak zooi waar jullie/"hulp"verleners zulk vervent voorstanders van zijn..
Voor mijn diagnosestelling (die overigens al in m'n jeugd 1 maal bijna correct was gedaan, maar men verziekte het alsnog);
- OCPS (Congeniaal; wellicht niet maar anders gaat men niet met missende genen/gebrek aan kwaliteit daarvan aan de haal in onderzoeken.)
- ADD/Hypothyreoïdie (Congeniaal)
- "Eetstoornis" (comorbide klacht OCPS)
- (Vroeger zéér) Milde vorm Gilles de la tourret. (comorbide klacht OCPS)
alle bovenstaande klachten (uit m'n vorige post): daadwerkelijk terug te vinden in m'n onzin dossier..
Maw: mamsxx, misschien toch niet zo irrelevant als je misschien denkt...
Enerzijds boos & grensoverschrijdend, anderzijds gevoelig & toch voorzichtig om mensen niet te willen kwetsen..
Mmm, waar heb ik dat eerder gehoord/gelezen..
De reden waarom ik zo laat/vroeg post: zie "medicatie" uitwerkingen.. (niet dat ik hier alles ga posten)
Het zou best kunnen dat ik over een aantal zaken heb heen gelezen; sterker nog ik heb posts overgeslagen, het is nu: 5:27 en moet gaan slapen.
leuke & leerzame thread overigens..
anoniem_35363 wijzigde dit bericht op 22-11-2009 05:27
Reden: hé hé eindelijk slaapjestijd, ff wat ge-edit.. euh.. tuned..
Reden: hé hé eindelijk slaapjestijd, ff wat ge-edit.. euh.. tuned..
% gewijzigd
zondag 22 november 2009 om 11:01
rouke ik snap je frustratie maar vind het niet fair om 1 in de ggz werkend iemand aan te spreken op hoe het in NL geregeld is.
Ik heb verschillende ervaringen, soms dacht ik 'je kan beter in de gevangenis zitten' en nog steeds vind ik het vreemd dat ook al heb je niets misdaan je als zieke je zoveel moet laten welgevallen omdat je ziek bent, iets waar je niet om hebt gevraagd of expres doet ofzo.
Maar ik heb ook veel respect voor mensen die mij beroepsmatig geholpen hebben, ben daar dankbaar voor.
En sommigen kan ik wel schieten.
Maar zo int algemeen, en dan 1 forummer erop aankijken, dat voelt niet goed.
Ik heb verschillende ervaringen, soms dacht ik 'je kan beter in de gevangenis zitten' en nog steeds vind ik het vreemd dat ook al heb je niets misdaan je als zieke je zoveel moet laten welgevallen omdat je ziek bent, iets waar je niet om hebt gevraagd of expres doet ofzo.
Maar ik heb ook veel respect voor mensen die mij beroepsmatig geholpen hebben, ben daar dankbaar voor.
En sommigen kan ik wel schieten.
Maar zo int algemeen, en dan 1 forummer erop aankijken, dat voelt niet goed.
