Psyche
alle pijlers
vriend vol verdriet na overlijden vader
maandag 4 januari 2010 om 17:16
Mijn schoonvader is 6 weken geleden overleden na een naar ziekbed. uiteindelijk is het nog wel snel gegaan en heeft niemand echt afscheid van hem kunnen nemen, waar iedereen incl mijn vriend vrede mee heeft. Na een hoop geregel en wat ergernissen in de familie, is de rust weer een beetje terug in de familie maar tijdens de feestdagen en sinds de feestdagen, is mijn vriend heel verdrietig en boos. Hij trekt zich steeds verderterug en vind dat ik hem met rust moet laten. Hij zegt alleen dat hij vol woede zit (maar niet waarom) en zijn vader zo mist. Dat begrijp ik heel goed en ook al was ik nog niet zo lang in de familie, het laaste jaar was het contact heel intensief, moeilijk maar ook mooi. Uiteraard valt mij verdriet weg tov van het verdriet wat hij heeft en ik wil hem ook zeker rust in zijn hoofd gunnen en de tijd geven om te rouwen maar ik vind het zo moeilijk om hem dat alleen te zien doen.
Hij is altijd al een beetje een binnenvetter geweest en ook dat respecteer ik en ik wil hem niet pushen om te praten maar hij is nu zo apatisch en stil. Ik heb zo met hem te doen. Ik trek niet aan hem maar wil hem zo graag helpen maar weet niet hoe..
Nogmaals, ik begrijp heel goed dat het echte rouwen nu pas begint en gun hem alle tijd van de wereld maar zijn er hier mensen die weten hoe ik hem het beste kan helpen ? doordrammen of hem laten ?
Hij is altijd al een beetje een binnenvetter geweest en ook dat respecteer ik en ik wil hem niet pushen om te praten maar hij is nu zo apatisch en stil. Ik heb zo met hem te doen. Ik trek niet aan hem maar wil hem zo graag helpen maar weet niet hoe..
Nogmaals, ik begrijp heel goed dat het echte rouwen nu pas begint en gun hem alle tijd van de wereld maar zijn er hier mensen die weten hoe ik hem het beste kan helpen ? doordrammen of hem laten ?
maandag 4 januari 2010 om 17:31
Laten gaan. Je kunt laten zien dat je er altijd voor hem bent. Maar ga alsjeblieft niet doordrammen. Dat werkt voor het moment averechts. Sla een arm om hem heen en zeg niets, laat hem huilen, laat hem woedend zijn.
Mocht het echt van kwaad tot erger gaan dan kun je hem adviseren om eens met de huisarts te gaan praten. Zij kunnen hem wel verder helpen. Maar het is nu nog zo vers, laat hem voorlopig gaan.
En ja, dat is heel moeilijk. Een ieder rouwt op zijn eigen manier. Als partner heb je dat maar te accepteren, hoe moeilijk ook. Als partner kun je alleen een luisterend oor bieden, een lekker kop koffie en een warme schouder. Wat echter wel belangrijk is, is dat je je eigen grenzen bewaakt.
Mocht het echt van kwaad tot erger gaan dan kun je hem adviseren om eens met de huisarts te gaan praten. Zij kunnen hem wel verder helpen. Maar het is nu nog zo vers, laat hem voorlopig gaan.
En ja, dat is heel moeilijk. Een ieder rouwt op zijn eigen manier. Als partner heb je dat maar te accepteren, hoe moeilijk ook. Als partner kun je alleen een luisterend oor bieden, een lekker kop koffie en een warme schouder. Wat echter wel belangrijk is, is dat je je eigen grenzen bewaakt.
maandag 4 januari 2010 om 17:35
Ik weet niet of jullie samenwonen of niet, maar neem de praktische zaken op je, zoals boodschappen doen, koken dat soort dingen. Dan kan hij als hij uit zijn werk komt aan zichzelf toekomen. 6 weken is natuurlijk erg kort, alhoewel dat tegenwoordig als lang wordt gezien. Geef hem dus gewoon de rust en ruimte. Een vriendin van mij was haar vader na een lang ziekbed verloren en heeft er ruim een jaar over gedaan om enigszins te kunnen accepteren. Verlies van een oud kan heel heftig zijn. In ieder geval sterkte voor jou en je vriend.
maandag 4 januari 2010 om 17:51
maandag 4 januari 2010 om 17:52
maandag 4 januari 2010 om 18:58
Ik heb precies in dezelfde situatie gezeten. Mijn schoonvader is 2 jr geleden door een ongeluk heel plotseling overleden. Hij liet 8 kinderen en een echtgenote achter. Mijn man was de oudste zoon. Het overlijden heeft een enorm gat geslagen in het leven van mijn man. (Ook in dat van mij uiteraard, maar dat haalt het niet bij zijn verdriet.) Hij kon het niet accepteren en had enorm veel verdriet. Hij raakte ook licht overspannen en was erg snel geïrriteerd. Net als jouw vriend is hij geen prater, en vond ik het heel moeilijk om hem te steunen.
Wat de rest ook zegt: geef hem de kans om zijn eigen verdriet te verwerken. Het kan echt maanden of langer duren voor hij het verlies een beetje heeft verteerd en het zal altijd een zwakke plek blijven. Vertel hem dat je er voor hem voor wilt zijn en dat hij zelf moet aangeven waar hij op bepaalde momenten behoefte aan heeft. Praat erover als hij dat wil en wees verder extra lief voor hem. Maar vooral: geef hem de tijd. Ruim de tijd.
Wat de rest ook zegt: geef hem de kans om zijn eigen verdriet te verwerken. Het kan echt maanden of langer duren voor hij het verlies een beetje heeft verteerd en het zal altijd een zwakke plek blijven. Vertel hem dat je er voor hem voor wilt zijn en dat hij zelf moet aangeven waar hij op bepaalde momenten behoefte aan heeft. Praat erover als hij dat wil en wees verder extra lief voor hem. Maar vooral: geef hem de tijd. Ruim de tijd.
maandag 4 januari 2010 om 19:06
Ik zit in de situatie, maar dan ben ik jouw man (klnkt dat raar!)
Ik ben blij als mijn man veel thuis is, en vaak even laat weten dat het goed is dat ik me niet goed voel, Zo nu en dan extra lekker voor me kookt, eens zegt ' ga jij even lekker alleen langs het strand lopen', en zomaar een mooi boek voor me koopt of iets dergelijks.
Hij slaat mijn armen om me heen als ik huil. Hij luistert als ik wil praten over mijn vader, of voor de 100e keer over de begrafenis. Hij onderneemt wat meer met de kinderen dan ik, als ik slechte dagen heb.
En hij zegt verder weinig. Omdat er niets te zeggen valt, eigenlijk. Het is zo het is, de tijd zal het verdriet verlichten, en steun ook. Woorden niet.
Hij doet het perfect.
Tip; laat je vriend in deze periode zichzelf zijn, wees net iets attenter en liever dan anders en accepteer dat je niet meer kunt doen. Wat iemand al zij; geef hem tijd. En jezelf ook.
Ik ben blij als mijn man veel thuis is, en vaak even laat weten dat het goed is dat ik me niet goed voel, Zo nu en dan extra lekker voor me kookt, eens zegt ' ga jij even lekker alleen langs het strand lopen', en zomaar een mooi boek voor me koopt of iets dergelijks.
Hij slaat mijn armen om me heen als ik huil. Hij luistert als ik wil praten over mijn vader, of voor de 100e keer over de begrafenis. Hij onderneemt wat meer met de kinderen dan ik, als ik slechte dagen heb.
En hij zegt verder weinig. Omdat er niets te zeggen valt, eigenlijk. Het is zo het is, de tijd zal het verdriet verlichten, en steun ook. Woorden niet.
Hij doet het perfect.
Tip; laat je vriend in deze periode zichzelf zijn, wees net iets attenter en liever dan anders en accepteer dat je niet meer kunt doen. Wat iemand al zij; geef hem tijd. En jezelf ook.
maandag 4 januari 2010 om 19:47
Pfff, dank jullie wel voor de reacties. Even ter verduidelijking : ik steun mijn vriend ook waar ik kan door te zeggen dat ie altijd bij me terecht kan. Ik zorg dat ie weinig tot niets in huis hoeft te doen en dat ie naar de televisie kan staren zonder dat ik hem lastig val. Wij wonen inderdaad samen, zijn allebei gescheiden en hebben allebei 2 kinderen uit ons vorige huwelijk. Mijn vriend heeft 2 jaar geleden een burn out gehad waar hij ook anti depressiva voor heeft geslikt. In die periode reageerde hij hetzelfde als nu. Hij is echt compleet in zichzelf gekeerd en dat uit zich in : laat me met rust als ik hem wil knuffelen, ik wil alleen zijn enz. Hij heeft een keer gezegd dat ie vol woede en angst zit maar voor de rest zegt ie alleen dat ie zichzelf maar vooral zijn vader heeft beloofd verder te leven, plezier te maken, het glas te heffen...dus nu heb ik het gevoel dat ie zijn verdriet niet wil uiten. daarbij komt dat zijn moeder echt heel sterk is en dat een beetje de tendens in de familie lijkt te zijn.
dat geeft niet en het is ook gewoon nog veel te vers en ik weet helaas uit ervaring dat het nog een hele tijd kan duren. Ik ben zelf heel extravert maar door schade en schande geleerd dat ik niet moet invullen en opleggen hoe ik het voel. Ik heb ook verdriet maar inderdaad, niet zoveel als hij of zijn moeder. En het voelt bijna (heel egoistisch en ik schaam mij dan ook diep) alsof ik mijn verdriet ook niet mag laten zien, terwijl ik voel dat hij van binnen helemaal kapot gaat. . In de eerste maand zaten we nog zo in een roes maar konden we wel heel goed praten maar nu komt denk ik het besef van het is echt.
Ik wil hem gewoon helpen en ik weet ook dat hij dat voelt maar vind het zo moeilijk om hem zo te zien worstelen en er niet over kunnen of willen praten.
Anyway, het zit kennelijk bij mij ook nogal diep, ook met oud zeer en dat is niet goed. Juist door onze vorige huwelijken en wat we hebben meegemaakt, laten we elkaar juist zijn wie we zijn. dat verdient hij ook maar het doet mij ook gewoon pijn hem zo te zien.
dat geeft niet en het is ook gewoon nog veel te vers en ik weet helaas uit ervaring dat het nog een hele tijd kan duren. Ik ben zelf heel extravert maar door schade en schande geleerd dat ik niet moet invullen en opleggen hoe ik het voel. Ik heb ook verdriet maar inderdaad, niet zoveel als hij of zijn moeder. En het voelt bijna (heel egoistisch en ik schaam mij dan ook diep) alsof ik mijn verdriet ook niet mag laten zien, terwijl ik voel dat hij van binnen helemaal kapot gaat. . In de eerste maand zaten we nog zo in een roes maar konden we wel heel goed praten maar nu komt denk ik het besef van het is echt.
Ik wil hem gewoon helpen en ik weet ook dat hij dat voelt maar vind het zo moeilijk om hem zo te zien worstelen en er niet over kunnen of willen praten.
Anyway, het zit kennelijk bij mij ook nogal diep, ook met oud zeer en dat is niet goed. Juist door onze vorige huwelijken en wat we hebben meegemaakt, laten we elkaar juist zijn wie we zijn. dat verdient hij ook maar het doet mij ook gewoon pijn hem zo te zien.
maandag 4 januari 2010 om 21:19
Lieve HKH,
Ik heb precies hetzelfde meegemaakt, ook mijn vriend is geen prater, nadat zijn vader overleed keerde hij steeds meer naar binnen, kreeg paniekaanvallen en alles ging van kwaad naar erger,gestopt met werken,psych etc.. het is nu 3.5 jaar geleden en we zijn er nog steeds niet uit.
Ik wou dat ik wist wat ik kon zeggen om je te helpen.
Ik voelde me ook zo verschrikkelijk machteloos, als hij verdriet had, had ik dat ook. En dat maakte het er niet beter op, op een gegeven moment voelde ik me ook waardeloos, ik kon hem immers niet helpen ( dacht ik), tevens stond ik er alleen voor in een sterfgeval in mijn eigen familie, hij kon dit allemaal niet aan namelijk.
het enige wat je kan doen is je af en toe terug trekken en eigen dingen gaan doen, zorgen dat zijn verdriet niet allesoverheersend word voor jou ook, jij moet namelijk sterk blijven voor jezelf en ook voor hem.
De periode die gaat komen is gewoon k*t, en daar moeten jullie gewoon doorheen, sterkte..heel veel sterkte!
Ik heb precies hetzelfde meegemaakt, ook mijn vriend is geen prater, nadat zijn vader overleed keerde hij steeds meer naar binnen, kreeg paniekaanvallen en alles ging van kwaad naar erger,gestopt met werken,psych etc.. het is nu 3.5 jaar geleden en we zijn er nog steeds niet uit.
Ik wou dat ik wist wat ik kon zeggen om je te helpen.
Ik voelde me ook zo verschrikkelijk machteloos, als hij verdriet had, had ik dat ook. En dat maakte het er niet beter op, op een gegeven moment voelde ik me ook waardeloos, ik kon hem immers niet helpen ( dacht ik), tevens stond ik er alleen voor in een sterfgeval in mijn eigen familie, hij kon dit allemaal niet aan namelijk.
het enige wat je kan doen is je af en toe terug trekken en eigen dingen gaan doen, zorgen dat zijn verdriet niet allesoverheersend word voor jou ook, jij moet namelijk sterk blijven voor jezelf en ook voor hem.
De periode die gaat komen is gewoon k*t, en daar moeten jullie gewoon doorheen, sterkte..heel veel sterkte!
dinsdag 5 januari 2010 om 13:08
Dank je wel voor je lieve reactie.... ik probeer inderdaad ook aan mezelf en de kindjes te denken. Merk dat als zij het over opa hebben, mijn vriend het moeilijk vindt om met hen erover te praten.
Dus praat ik met de kinderen, over hoe de begrafenis was en waar opa nu is en is hij stiller dan stil.
volgende week ga ik lekker met een vriendin een dagje naar de sauna, even bijkletsen. Daar zullen misschien de tranen wel komen bij mij. Nu zitten ze ook hoog maar komt het er nog niet uit
Dus praat ik met de kinderen, over hoe de begrafenis was en waar opa nu is en is hij stiller dan stil.
volgende week ga ik lekker met een vriendin een dagje naar de sauna, even bijkletsen. Daar zullen misschien de tranen wel komen bij mij. Nu zitten ze ook hoog maar komt het er nog niet uit
dinsdag 5 januari 2010 om 14:28
Lieve HKH,
Ik zat ook in hetzelfde schuitje. Vriend geen prater, ik juist extravert. Je moet hem absoluut niet pushen. En weet je dan non-verbaal soms meer zegt dan verbaal? Dit gaat tijd kosten. Maar langzaam maar zeker gaat het slijten. Dat kun je je nu nog niet zo goed voorstellen maar dat komt echt. Er komen weer leukere tijden voor jullie allebei aan.
En je verdriet vergelijken met dat van een ander moet je nooit doen. Ik kan het me zo goed voorstellen, ik deed precies hetzelfde. Daarom heb ik, in plaats van er steeds over te praten, een weblog bijgehouden op een vrienden-site. Dan kan iedereen het lezen en val je er ook geen anderen mee lastig, en kun jij ook je ei kwijt. Ik kreeg daar van anderen veel respect voor. Of vriend het gelezen heeft weet ik niet, maar hij heeft die mogelijkheid wel. En als ik nu dingen terug lees, zie ik dat het al zoveel beter gaat als in het begin. Denk ook aan jezelf meid!
Liefs en heel veel sterkte!
Juul.
Ik zat ook in hetzelfde schuitje. Vriend geen prater, ik juist extravert. Je moet hem absoluut niet pushen. En weet je dan non-verbaal soms meer zegt dan verbaal? Dit gaat tijd kosten. Maar langzaam maar zeker gaat het slijten. Dat kun je je nu nog niet zo goed voorstellen maar dat komt echt. Er komen weer leukere tijden voor jullie allebei aan.
En je verdriet vergelijken met dat van een ander moet je nooit doen. Ik kan het me zo goed voorstellen, ik deed precies hetzelfde. Daarom heb ik, in plaats van er steeds over te praten, een weblog bijgehouden op een vrienden-site. Dan kan iedereen het lezen en val je er ook geen anderen mee lastig, en kun jij ook je ei kwijt. Ik kreeg daar van anderen veel respect voor. Of vriend het gelezen heeft weet ik niet, maar hij heeft die mogelijkheid wel. En als ik nu dingen terug lees, zie ik dat het al zoveel beter gaat als in het begin. Denk ook aan jezelf meid!
Liefs en heel veel sterkte!
Juul.
woensdag 6 januari 2010 om 15:25
Hallo Geraldine
dank je wel voor je belangstelling. We hebben er gister even kort over gepraat, over hoe ik hem kan steunen, over de crematie, over het gat nu. Echt maar kort maar voldoende om er weer even tegen aan te kunnen allebei. Ik heb gezegd dat ik me zorgen maak om hem, dat ik hem begrijp maar dat ie niet alleen is. Hij heeft gezegd dat ie mij niet wil belasten met zijn verdriet omdat ik ook verdriet heb maar vooral dat hij vindt dat hij het verplicht is aan zijn vader en zichzelf om verder te leven. En dus wil hij er niet over praten maar als het verdriet hem overvalt, wil ie het liefst alleen zijn...dat het teveel pijn doet.
In ieder geval was het een heel fijn moeilijk maar mooi gesprek waarin we eigenlijk hebben afgesproken dat hij als hij zich zo voelt, hij het aangeeft of hij wil praten of in zijn schulp wil kruipen.
Hij vindt het overigens niet erg als ik wel wil praten over mijn verdriet of over de crematie of zijn vader en heeft beloofd te proberen als de kinderen het over hun opa hebben, op wat voor manier dan ook, dat hij probeert ook antwoord te geven op de soms onwijs moeilijke vragen.
Ik probeer van mijn kant hem dan ook echt te laten als hij niet ka nof wil praten.
heb trouwens nog wel gezegd dat ik hoop dat hij het aangeeft als het te zwaar wordt om alleen te doen, en hulp vraagt bij zijn psycholoog (van de burn out) of huisarts of een goede vriend. Hoeft absoluut niet alleen bij mij
dank je wel voor je belangstelling. We hebben er gister even kort over gepraat, over hoe ik hem kan steunen, over de crematie, over het gat nu. Echt maar kort maar voldoende om er weer even tegen aan te kunnen allebei. Ik heb gezegd dat ik me zorgen maak om hem, dat ik hem begrijp maar dat ie niet alleen is. Hij heeft gezegd dat ie mij niet wil belasten met zijn verdriet omdat ik ook verdriet heb maar vooral dat hij vindt dat hij het verplicht is aan zijn vader en zichzelf om verder te leven. En dus wil hij er niet over praten maar als het verdriet hem overvalt, wil ie het liefst alleen zijn...dat het teveel pijn doet.
In ieder geval was het een heel fijn moeilijk maar mooi gesprek waarin we eigenlijk hebben afgesproken dat hij als hij zich zo voelt, hij het aangeeft of hij wil praten of in zijn schulp wil kruipen.
Hij vindt het overigens niet erg als ik wel wil praten over mijn verdriet of over de crematie of zijn vader en heeft beloofd te proberen als de kinderen het over hun opa hebben, op wat voor manier dan ook, dat hij probeert ook antwoord te geven op de soms onwijs moeilijke vragen.
Ik probeer van mijn kant hem dan ook echt te laten als hij niet ka nof wil praten.
heb trouwens nog wel gezegd dat ik hoop dat hij het aangeeft als het te zwaar wordt om alleen te doen, en hulp vraagt bij zijn psycholoog (van de burn out) of huisarts of een goede vriend. Hoeft absoluut niet alleen bij mij
zaterdag 9 januari 2010 om 11:47
Hee HKH,
Wij zaten in een vergelijkbare situatie, maar dan was ik degene die door een hele heftige rouwperiode is gegaan. Bij mij hoorde daar ook woede bij, die ik zelf niet kon verklaren. Boos op alles, de hele wereld, de kosmos, mijn broertje (hij is overleden), gewoon heel heel erg boos op iedereen en niemand. 'Zomaar'. Mijn vriend durfde zijn verdriet ook niet te uiten omdat hij vond dat ik er erger aan toe was. Tja, dat was ook wel zo (voor zover het relevant is om dat tegen elkaar af te wegen) maar ik heb hem heeltijd gezegd: jij hebt ook verdriet, punt. Dat mag er net zo goed zijn. Dat moet er zijn zelfs, anders zou hij er aan onderdoor gaan.
Ik wilde ook vaak alleen zijn, omdat ik zo overspoeld werd door verdriet en woede, dat ik andermans aanwezigheid simpelweg niet kon verdragen. Of omdat ik bang was alles af te reageren op mijn vriend. Vaak kon ik dat wel uitleggen, maar vaak ook niet. Dan was het voor mijn vriend maar een beetje gissen en inschatten wat hij het beste kon doen. Een superzware periode voor ons allebei. Hij heeft het fantastisch gedaan en hij heeft vaak gezegd dat hij trots op me is hoe ik het verdriet gedragen heb (en nog steeds draag). Een man uit duizenden.
Fijn dat jullie even kort gepraat hebben. Het zou fijn zijn als dat af en toe kan, op elkaar afstemmen. Dat hebben wij als heel belangrijk ervaren. En nog. Blijf contact maken daar waar het kan, maar probeer elkaar ook te laten. Het is voor jouw vriend ook zoeken naar hoe hij hiermee om moet gaan, net als voor jou.
Ik heb de intense rouwperiode als enorm energievretend, beangstigend en zwaar ervaren. Je lichaam en je geest reageren op een manier die je niet kent van jezelf. Het is overleven en het ondergaan. Dat je er sterker uit komt heb ik altijd bull shit gevonden. Je leert er wel veel van, bijvoorbeeld dat je veel meer aan kan dan je ooit gedacht had.
Sterkte voor jullie allebei!
Wij zaten in een vergelijkbare situatie, maar dan was ik degene die door een hele heftige rouwperiode is gegaan. Bij mij hoorde daar ook woede bij, die ik zelf niet kon verklaren. Boos op alles, de hele wereld, de kosmos, mijn broertje (hij is overleden), gewoon heel heel erg boos op iedereen en niemand. 'Zomaar'. Mijn vriend durfde zijn verdriet ook niet te uiten omdat hij vond dat ik er erger aan toe was. Tja, dat was ook wel zo (voor zover het relevant is om dat tegen elkaar af te wegen) maar ik heb hem heeltijd gezegd: jij hebt ook verdriet, punt. Dat mag er net zo goed zijn. Dat moet er zijn zelfs, anders zou hij er aan onderdoor gaan.
Ik wilde ook vaak alleen zijn, omdat ik zo overspoeld werd door verdriet en woede, dat ik andermans aanwezigheid simpelweg niet kon verdragen. Of omdat ik bang was alles af te reageren op mijn vriend. Vaak kon ik dat wel uitleggen, maar vaak ook niet. Dan was het voor mijn vriend maar een beetje gissen en inschatten wat hij het beste kon doen. Een superzware periode voor ons allebei. Hij heeft het fantastisch gedaan en hij heeft vaak gezegd dat hij trots op me is hoe ik het verdriet gedragen heb (en nog steeds draag). Een man uit duizenden.
Fijn dat jullie even kort gepraat hebben. Het zou fijn zijn als dat af en toe kan, op elkaar afstemmen. Dat hebben wij als heel belangrijk ervaren. En nog. Blijf contact maken daar waar het kan, maar probeer elkaar ook te laten. Het is voor jouw vriend ook zoeken naar hoe hij hiermee om moet gaan, net als voor jou.
Ik heb de intense rouwperiode als enorm energievretend, beangstigend en zwaar ervaren. Je lichaam en je geest reageren op een manier die je niet kent van jezelf. Het is overleven en het ondergaan. Dat je er sterker uit komt heb ik altijd bull shit gevonden. Je leert er wel veel van, bijvoorbeeld dat je veel meer aan kan dan je ooit gedacht had.
Sterkte voor jullie allebei!
zaterdag 9 januari 2010 om 11:50
En nog een dooddoener misschien, maar voor mij een grote waarheid gebleken: geef de rouw de tijd. Zoals mijn haptonoom me telkens op het hart drukte als ik weer eens ongeduldig en overstuur bij haar zat met de wanhopige vraag: wanneer stopt dit??? Tijd, tijd, tijd, zei ze dan. Hoeveel tijd verschilt per persoon, maar reken er op dat het maar zo een jaar kan duren. En dan nog is het niet 'klaar'. De intensiteit neemt wel af, langzamerhand ontstaat er weer ruimte voor de rest van de wereld. Maar het kost tijd.
zondag 10 januari 2010 om 17:54
Hallo Snowk,
Wat een heftige tijd voor jullie, nog steeds
Het is bij ons natuurlijk nog heel erg vers en het heeft zeker heel veel tijd nodig en die wil/moet ik hem en mezelf ook geven. Ik vind het alleen zo verrekte moeilijk om hem zo eenzaam in zijn verdriet te zien terwijl ik, ook door jouw verhaal, realiseer dat het zijn eigen keuze is om het op deze manier proberen te verwerken.
Het weekend was wel weer moeilijk. Ik ben met zijn moeder naar een andere woning gaan kijken. Daar stonden mijn schoonouders al samen ingeschreven en dus hij schoonpa het ook al gezien. Hij vond het heel fijn om te weten dat zijn vrouw daar miscshien zou gaan wonen na zijn overlijden. Dat weet mijn vriend en hij is ook echt trots op zijn moeder maar toen ik terug kwam en erover wilde praten, ging de deur weer op slot naar mijn idee, Dus heb ik maar aan een vriendin vertelt hoe het toch wel moeilijk was, vooral voor zijn moeder, maar ook hoe ze ernaar uit kijkt mocht het lukken om te verhuizen, ook al is het pas zo kort geleden. Zijn moeder en ik hebben samen gehuild en dat was eigenlijk wel fijn.
Een dag later heb ik heel kort verteld hoe het ging maar meer een beetje zakelijk zonder al teveel emoties en toen heeft ie geluisterd en er zefl nix over gezegd.
Ik ga zelf deze week naar een psycholoog (voor andere onverwerkte dingen) maar hoop ook wat meer handvatten te krijgen om toe te komen aan mijn eigen verdriet en hem toch op de e.e.a. manier te steunen als hij dat wil toelaten.
Groetjes,
HKH
Wat een heftige tijd voor jullie, nog steeds
Het is bij ons natuurlijk nog heel erg vers en het heeft zeker heel veel tijd nodig en die wil/moet ik hem en mezelf ook geven. Ik vind het alleen zo verrekte moeilijk om hem zo eenzaam in zijn verdriet te zien terwijl ik, ook door jouw verhaal, realiseer dat het zijn eigen keuze is om het op deze manier proberen te verwerken.
Het weekend was wel weer moeilijk. Ik ben met zijn moeder naar een andere woning gaan kijken. Daar stonden mijn schoonouders al samen ingeschreven en dus hij schoonpa het ook al gezien. Hij vond het heel fijn om te weten dat zijn vrouw daar miscshien zou gaan wonen na zijn overlijden. Dat weet mijn vriend en hij is ook echt trots op zijn moeder maar toen ik terug kwam en erover wilde praten, ging de deur weer op slot naar mijn idee, Dus heb ik maar aan een vriendin vertelt hoe het toch wel moeilijk was, vooral voor zijn moeder, maar ook hoe ze ernaar uit kijkt mocht het lukken om te verhuizen, ook al is het pas zo kort geleden. Zijn moeder en ik hebben samen gehuild en dat was eigenlijk wel fijn.
Een dag later heb ik heel kort verteld hoe het ging maar meer een beetje zakelijk zonder al teveel emoties en toen heeft ie geluisterd en er zefl nix over gezegd.
Ik ga zelf deze week naar een psycholoog (voor andere onverwerkte dingen) maar hoop ook wat meer handvatten te krijgen om toe te komen aan mijn eigen verdriet en hem toch op de e.e.a. manier te steunen als hij dat wil toelaten.
Groetjes,
HKH
zondag 10 januari 2010 om 20:17
hoi hkh,
ik bewonder jouw houding. Je doet echt je best het goede te doen. Ik hoop voor jullie dat je dit nog een poosje kunt volhouden. En voor je vriend dat hij iemand vind om mee te praten op termijn. (wie dan ook)
Je bent goed bezig, sterkte!
Ik vind het slim dat je een vriendin zoekt om mee te praten en niet doordramt bij je vriend. Lijkt me wel moeilijk als je eigenlijk die dingen met hem wilt delen!
ik bewonder jouw houding. Je doet echt je best het goede te doen. Ik hoop voor jullie dat je dit nog een poosje kunt volhouden. En voor je vriend dat hij iemand vind om mee te praten op termijn. (wie dan ook)
Je bent goed bezig, sterkte!
Ik vind het slim dat je een vriendin zoekt om mee te praten en niet doordramt bij je vriend. Lijkt me wel moeilijk als je eigenlijk die dingen met hem wilt delen!
woensdag 13 januari 2010 om 16:47
Hallo snaai,
dank je voor het compliment, ik voel zelf ook dat ik in ieder geval voor mezelf wat meer op de goede weg zit. Vandaag hoorde ik een nummer op de radio dat op de crematie werd gedraaid en ik schoot helemaal vol. Dat heb ik aan mijn vriend verteld (toen ik weer tot bedaren was gekomen). Hij vond het echt erg en zei dat hij vanochtend op weg naar het werk zelf ook had gehuild. En beetje vreemd gezegd maar daar was ik zo opgelucht over. Ik vroeg of het hem wat lucht gaf en hij zei (beetje kortaf) dat het maar een klein beetje hielp en dat er geen aanleiding voor was (muziek ofzo). Ik heb alleen gezegd dat als ie op zo'n moment steun nodig had, hij altijd me even kon bellen maar hij vind het toch echt op dit moment fijner om het alleen te doen (ook huilen dus). Ik zei dat dat ok was en toen hebben we onderwerp bewust afgesloten. en kreeg ik later een berichtje van hem waarin ie zei dat hij trots op me is hoe ik ermee omga en met hem en dat hij weet dat het niet makkelijk is omdat we daarin zo verschillend zijn. Zo lief....
HKH
dank je voor het compliment, ik voel zelf ook dat ik in ieder geval voor mezelf wat meer op de goede weg zit. Vandaag hoorde ik een nummer op de radio dat op de crematie werd gedraaid en ik schoot helemaal vol. Dat heb ik aan mijn vriend verteld (toen ik weer tot bedaren was gekomen). Hij vond het echt erg en zei dat hij vanochtend op weg naar het werk zelf ook had gehuild. En beetje vreemd gezegd maar daar was ik zo opgelucht over. Ik vroeg of het hem wat lucht gaf en hij zei (beetje kortaf) dat het maar een klein beetje hielp en dat er geen aanleiding voor was (muziek ofzo). Ik heb alleen gezegd dat als ie op zo'n moment steun nodig had, hij altijd me even kon bellen maar hij vind het toch echt op dit moment fijner om het alleen te doen (ook huilen dus). Ik zei dat dat ok was en toen hebben we onderwerp bewust afgesloten. en kreeg ik later een berichtje van hem waarin ie zei dat hij trots op me is hoe ik ermee omga en met hem en dat hij weet dat het niet makkelijk is omdat we daarin zo verschillend zijn. Zo lief....
HKH
