Vriendin woont in een beschermde woonvorm

ringaroundtherosie schreef: ↑

11-10-2021 16:28

En vindt jouw 'vriendin' het een prettig idee om als goed doel gezien te worden? Niet iedereen kan evenveel geven als nemen en dat kan ook zeker in bepaalde omstandigheden wijzigen, maar ik hoop toch dat mijn vriendinnen het me zouden vertellen als ik op lange termijn geen wederkerigheid meer bied.

dat merkt ze niet hoor, ze kletst gewoon lekker van zich af
en als het ooit weer beter met haar gaat, dat ga ik van me af kletsen, en als dat niet zo is. Is het ook prima

ik ken haar al ruim 30 jaar, en ik gun haar mijn schouders, die zijn breder dan de hare

Ik vind je klinken als een goede vriendin. Je bent begaan met haar en hebt veel gedaan. Vier uur reizen voor 1 uurtje zou ik niet heel vaak doen inderdaad. Wat zou ze zeggen als je dit zou uitleggen? Zou ze dit snappen denk je?

Juist als iemand je ziet als een belangrijk persoon is het heel lastig om de zaken te veranderen en te bespreken.

Ik zou inzetten op contact blijven houden, maar wel op een andere manier. Wellicht komt de belangstelling straks weer terug in jou. Mensen die ziek zijn vergeten soms dat andermans leven doorgaan en ook zij dingen meemaken die ze kwijt willen. Daar zit geen kwaadheid achter, maar soms zit het hoofd zo vol, dat het niet bij hen opkomt.

Doet zij niets meer buiten de woonfaciliteit en kun je ook niet op de helft afspraken? Bijv een boswandeling ergens in het midden en daarna aan de thee of warme choco?

Ik ben niet voor mensen laten vallen die al risico hebben op eenzaamheid, aan de andere kant mag jij er ook iets uithalen. Het is nu wel erg eenzijdig.

Ik werk in een vergelijkbare beschermende woonvorm.
Wat ideeën gebaseerd op wat ik aan mogelijkheden bij onze bewoners en groepen zie:
-Wederkerigheid in sociale relaties is juist vaak onderwerp in de begeleiding. Wat beteken je voor elkaar, welke rol neem je in? Misschien kan het ook tussen jullie (en een begeleider) een gespreksonderwerp zijn.
-Als het gaat om een duidelijke en voorspelbare daginvulling, zou er dan een duidelijk en voorspelbare andere invulling van jullie contact mogelijk zijn? Bijvoorbeeld wat langer, elke eerste zaterdag van de maand, een activiteit die zich herhaalt en daardoor vertrouwd kan worden en kan inbedden in de vaste structuur?
-Betrekken van een steunend sociaal netwerk is vaak een thema. Als samen activiteiten ondernemen steunend is, kan meedoen met activiteiten vanuit de woongroep bij ons zonder veel moeite worden georganiseerd. Bijvoorbeeld: een keer uitgebreid koken ipv standaard kookbegeleiding, mee sporten met de groep, een filmavond waar ook andere bewoners bij aan kunnen sluiten, samen een cursus fotografie doen. Of als bijvoorbeeld shoppen nodig is, samen gaan en hier een vaste prik van maken.
-Er kan in de voorbereiding van activiteiten (met hulp van begeleiding) budget worden gereserveerd voor bijvoorbeeld koffie of shoppen. Daarmee kan er ook daarin meer gelijkwaardigheid ontstaan.
-Door middel van overleg, inplannen en opbouwen is er soms veel mogelijk.

In overleg met de begeleiding zou je wellicht een keer 2 uur kunnen komen ipv 1 uur. Maar uit je bericht blijkt dat het allemaal heel strak is. Ik zou het zelf bij bellen houden en dan eens paar jaar bezoek in combinatie met een andere bezigheid zoals wandelen of museum.

Ik snap wel dat je het moeilijk vindt maar je hoeft haar toch niet vaak te bezoeken, een keer per twee of drie maanden kan toch ook? Wij zijn vrienden die zo ver weg wonen ook maar een of twee keer per jaar.

En verder kun je natuurlijk uit elkaar groeien, zeker als je elkaar hebt ontmoet op een jongerenreis toen je misschien een jaar of 17 was. Dat had ook kunnen gebeuren als ze geen mentale problemen had gehad.

Eefje96 schreef: ↑

11-10-2021 16:18

Het is in de afgelopen jaren steeds minder geworden. Ze is 3.5 jaar geleden voor het laatst bij mij thuis geweest en daarna ben ik altijd naar haar toe gegaan. Het kostte haar in de afgelopen tijd steeds meer energie om af te spreken waardoor het steeds korter werd. Ook kon ze de afspraken financieel niet meer aan. Als we samen (goedkoop!) wilden lunchen of dineren, dan betaalde ik dit altijd. Als we even samen de stad in wilden en zij vond iets leuk, dan betaalde ik dit ook voor haar. Ik deed en doe dit met plezier, maar mede daardoor is de vriendschap steeds meer uit balans geraakt. Maar vooral op psychisch gebied zijn we uit elkaar gegroeid, denk ik. Ze gaf zaterdag aan dat ze geen plannen voor de toekomst heeft, behalve haar dagbesteding volgen en in de beschermde woonvorm wonen. Mijn plannen zijn heel anders. En dat maakt het ook lastig om elkaar te vinden.

Eerlijk gezegd klinkt dit meer als een soort mantelzorger dan een vriendin. Ook jij moet iets uit de vriendschap kunnen halen.
Het kost je nu gewoon heel veel tijd, energie en geld. Heb je dat ervoor over? Of zou het voor jou ook prima zijn om digitaal contact te houden en dan 1 keer in de zoveel maanden eens die kant op?

Ja , dat van mantelzorg vind ik ook, je moet je niet verplicht gaan voelen om elke 3 maanden langs te gaan wan dat is in dit geval best veel gevraagd. Een uur er zijn en dan in feite kost het je een dag, en waarvoor. 4 uur reizen. Dit ga je niet volhouden.

Hi, ik heb niet alle reacties gelezen, dus misschien heb je al meerdere gelijksoortige reacties gekregen.

Allereerst vind ik je overkomen als een lieve, zorgzame en trouwe vriendin. En het lijkt mij heel logisch dat je concludeert dat de balans in jullie vriendschap verdwenen is. Ik denk dat het goed is om na te denken of je nog bevriend wilt blijven (wat haal jij uit deze relatie? en dat mag ook een goed gevoel zijn omdat je 'zorgt' voor iemand die je liefhebt) en als je bevriend wilt blijven in welke vorm je dat dan wilt gieten.

Je kunt bellen, brieven schrijven, beeldbellen of af en toe een kaartje sturen. En daarnaast een paar keer per jaar langsgaan en dat combineren met iets anders in de buurt. Misschien heb je andere vrienden of familie in de buurt van haar woning? Of is er in de buurt een mooi natuurpark of leuke stad die je wilt bezoeken?

Ik heb ooit een soortgelijke situatie meegemaakt. Als je wilt, kan ik je mijn ervaring vertellen middels een pb. Ik had het hierboven opgeschreven, maar het voelde toch te persoonlijk dus ik heb het weggehaald. Ik wil niet dat iemand het verhaal herkent en daar eventueel gekwetst door kan raken.

En, wat misschien nog wel veel belangrijker is; vraagt zij ook aan jou of je langskomt?

Ik heb een vriendin die in een vergelijkbare situatie zit, zowel qua wonen en werken als qua mentale problemen.

Wat mij opviel was dat er na het eerste jaar een flinke terugval was, zowel in haar problematiek (en dus de bijbehorende ondersteuningsbehoefte) als in wat ze ‘aan kon’. Ook inderdaad dingen die het jaar ervoor nog wel konden, konden opeens niet meer. Wij hebben toen samen gezocht naar iets wat wel kon: vaker bellen, elkaar pakketjes en kaartjes sturen of ik naar haar en dan van te voren goed afspreken wat we gingen doen. Daar hebben we inmiddels redelijk een ‘modus’ in gevonden, en ze is ook weer wat meer gewend en wat stabieler geworden. Hierdoor had ze het de laatste keer dat ik bij haar was ook weer over iets wat we voorheen graag samen deden, of we dat weer eens konden doen.

Ik vermoed dus dat jouw vriendin in die dip schreef die mijn vriendin ook heeft gehad. Begrijpen wat er met je is, wat dat voor je toekomst betekent, dat kan heel moeilijk zijn. Het acceptatieproces is in die periode vaak te vergelijken met een rouwproces.

Wat ik vaak doe: aan haar vragen of ze het met haar begeleiding wil bespreken. Vaak helpen die dan inderdaad met voorbereiden, uitdenken en plannen, wat ons allebei veel stress scheelt. Ik neem niet zonder haar toestemming contact op met haar begeleiding (tenzij ze anders dood gaat oid), maar vraag haar om het te bespreken. Vaak komt daar dus een vorm uit die voor ons allebei werkt. En het is ook een beetje uitproberen en leren van de keren ervoor. Soms merk ik dat zij heel erg vasthoudt aan iets. Door dan een beetje extra van dat ene te regelen, hebben we veel meer rust tijdens onze afspraak. Ik zeg het ook zo tegen haar: ‘liever 100 te veel dan 1 te weinig. Want te weinig levert jou stress op, en dat wil ik niet.’ Daarnaast probeer ik ook altijd te vragen welke dingen zij op haar planning heeft staan tijdens onze afspraak. Als we bijvoorbeeld gaan winkelen en zij heeft een nieuwe trui nodig, dan is het wel handig als ik dat weet. Of als ze op een bepaalde tijd weer thuis moet zijn en dus een bepaalde trein moet hebben. Voor haar is dat dan heel logisch, maar soms vergeet ze om die logica even te delen

En wat ook helpt: moedig haar aan om contact te hebben met mede-bewoners en mensen van de dagbesteding. Geef bijvoorbeeld aan dat jij ook graag weet wie je buren zijn, en dat leuk contact met collega’s voor jou ook belangrijk is.

Wat betreft die wederkerigheid: bij sommige ass’ers helpt het om ‘gewoon’ af en toe je eigen verhaal er tussendoor te gooien. ‘Joh, wat ik nou onderweg meemaakte!’ of om haar verhaal te gebruiken om iets over jezelf te vertellen ‘Ik had laatst ook zoiets!’.

Een gerichte activiteit kan ook helpen, zeker als het iets is wat jullie allebei leuk vinden. Dat voelt ook sneller gelijkwaardig.

Fijn Eefje. Je klinkt als een betrokken vriendin, die het ook voor zichzelf leuk wil houden. En daar is niets mis mee. Ik ga er vanuit dat ze het wel gaat snappen als je het uitlegt en jullie samen een weg erin vinden.