Psyche
alle pijlers
Waar blijft de rouw?
dinsdag 1 augustus 2017 om 18:42
Ik ben onlangs mijn moeder verloren, ze heeft haar einde helemaal in eigen regie gehad en dat was goed zo. Haar lijf was "op".
Natuurlijk heb ik gehuild en kan ik bij sommige dingen best wel even vol schieten. Ben er op mijn werk ook eventjes uit geweest.
Maar dat is het ook, ben niet stuk van verdriet of wat dan ook en ergens een beetje bang dat dit nog gaat komen.
Enigszins herkenbaar voor iemand?
Natuurlijk heb ik gehuild en kan ik bij sommige dingen best wel even vol schieten. Ben er op mijn werk ook eventjes uit geweest.
Maar dat is het ook, ben niet stuk van verdriet of wat dan ook en ergens een beetje bang dat dit nog gaat komen.
Enigszins herkenbaar voor iemand?
die ik wilde bestaat al...
dinsdag 1 augustus 2017 om 18:51
Ja, ook gehad. Het was goed zo, het was klaar. Ik was blij dat langer leed werd bespaard.
Ik mis die persoon nog wel, zeker op rare momenten. Als ik bijvoorbeeld de lievelingsbloemen weer in de winkel zie, dan komt het weer even heftig binnen. Niet meer 'even meenemen voor X'.
Niemand kan je zeggen hoe en of rouw komt, hoe hevig. Als het voor jou 'goed' voelt is het toch prima?
Ik mis die persoon nog wel, zeker op rare momenten. Als ik bijvoorbeeld de lievelingsbloemen weer in de winkel zie, dan komt het weer even heftig binnen. Niet meer 'even meenemen voor X'.
Niemand kan je zeggen hoe en of rouw komt, hoe hevig. Als het voor jou 'goed' voelt is het toch prima?
Ik heb geen wespentaille, ik heb een bijenrompje
dinsdag 1 augustus 2017 om 18:54
Mijn vader is 1,5 jaar terug heel plotseling overleden. Ik was een echt papa's kindje, relatief jong, en hoewel hij al lang ziek was, was dit niet de oorzaak van zijn overlijden. Ik kan mij herinneren dat ik een jaar voor zijn overlijden eens huilend in de bus heb gezeten- de angst dat hij dood zou gaan overviel me, en ik vroeg me af hoe ik dat ooit zou kunnen verdragen.
Toen hij daadwerkelijk overleed, belandde ik in een soort 'waas', waarin ik eigenlijk op de automatische piloot ben gaan leven. Geleidelijk is dit overgegaan, maar ook toen is er geen rouwproces gestart. Af en toe huil ik, mis ik hem enorm, maar 'de klap'... Nee, die heb ik nooit gehad.
Toen hij daadwerkelijk overleed, belandde ik in een soort 'waas', waarin ik eigenlijk op de automatische piloot ben gaan leven. Geleidelijk is dit overgegaan, maar ook toen is er geen rouwproces gestart. Af en toe huil ik, mis ik hem enorm, maar 'de klap'... Nee, die heb ik nooit gehad.
dinsdag 1 augustus 2017 om 18:56
Ook van mij gecondoleerd.
En ja, dit is voor mij heel herkenbaar! Mijn moeder is 3.5 maand geleden overleden aan kanker. Ze was ook helemaal op en middels euthanasie is ze gegaan. Ik was al aan het rouwen toen ze aftakelde en had er zelfs hulp voor gezocht. Toen ze net was overleden was het voor ons een enorme opluchting. Want haar zo zien lijden was afschuwelijk om te zien, dat gun je niemand. Ze had haar rust gevonden die ze zoooo verdiende. Na de ''opluchting'' kwam bij mij pas het besef, en kwam ik in een dieptepunt. Dat was ongeveer 2 maanden na haar overlijden. Ik heb mezelf eruit getrokken en dankzij heel veel steun van familie en vrienden gaat nu weer redelijk met mij. Rouwen is voor iedereen heel persoonlijk. Soms komt de klap, en soms ook niet. Maar het kan zijn dat het 'besef' er nog niet helemaal is, maar dat wil echt niet zeggen dat de klap nog gaat komen. belangrijkste is dat je veel kracht uit steun kan halen.
Ik wens je veel sterkte!
En ja, dit is voor mij heel herkenbaar! Mijn moeder is 3.5 maand geleden overleden aan kanker. Ze was ook helemaal op en middels euthanasie is ze gegaan. Ik was al aan het rouwen toen ze aftakelde en had er zelfs hulp voor gezocht. Toen ze net was overleden was het voor ons een enorme opluchting. Want haar zo zien lijden was afschuwelijk om te zien, dat gun je niemand. Ze had haar rust gevonden die ze zoooo verdiende. Na de ''opluchting'' kwam bij mij pas het besef, en kwam ik in een dieptepunt. Dat was ongeveer 2 maanden na haar overlijden. Ik heb mezelf eruit getrokken en dankzij heel veel steun van familie en vrienden gaat nu weer redelijk met mij. Rouwen is voor iedereen heel persoonlijk. Soms komt de klap, en soms ook niet. Maar het kan zijn dat het 'besef' er nog niet helemaal is, maar dat wil echt niet zeggen dat de klap nog gaat komen. belangrijkste is dat je veel kracht uit steun kan halen.
Ik wens je veel sterkte!
Yolo!
dinsdag 1 augustus 2017 om 19:13
gecondoleerd.
er is geen standaard rouwproces en je kunt het niet goed of fout doen.
soms komt de rouw vroeg, soms pas na jaren en jaren en soms helemaal niet.
net zoals bij andere gebeurtenissen, blijf gewoon in het heden. en denk vooral ook aan alle mooie, leuke, lieve dingen die je met je moeder gedeeld hebt.
en heel soms, zomaar uit het niets, kan de rouw je overvallen. ook pas na jaren. laat dit gewoon over je heen komen en voel je dan heel even het allerzieligste meisje in de hele wereld.
er is geen standaard rouwproces en je kunt het niet goed of fout doen.
soms komt de rouw vroeg, soms pas na jaren en jaren en soms helemaal niet.
net zoals bij andere gebeurtenissen, blijf gewoon in het heden. en denk vooral ook aan alle mooie, leuke, lieve dingen die je met je moeder gedeeld hebt.
en heel soms, zomaar uit het niets, kan de rouw je overvallen. ook pas na jaren. laat dit gewoon over je heen komen en voel je dan heel even het allerzieligste meisje in de hele wereld.
I can't control the wind but I can adjust the sail
explore, dream & discover
explore, dream & discover
dinsdag 1 augustus 2017 om 19:43
Allereerst gecondoleerd. Voor mij is het ruim 10 jaar geleden. Ik heb huilend aan haar bed gestaan dat het zo echt niet meer kon....die nacht is ze gegaan. Ik had er vrede mee, het was goed zo.
Ik heb geen periode van rouw gekend. Haar dood was zo welkom, dat kan ik niet uitleggen. Ik mishaar natuurlijk wel. Ik las zojuist het babyboek van oudste en daar stond wat in over de begrafenis en toen slikte ik ijn tranen weg.
Rouw is voor iedereen anders.
Sterkte.
Ik heb geen periode van rouw gekend. Haar dood was zo welkom, dat kan ik niet uitleggen. Ik mishaar natuurlijk wel. Ik las zojuist het babyboek van oudste en daar stond wat in over de begrafenis en toen slikte ik ijn tranen weg.
Rouw is voor iedereen anders.
Sterkte.
dinsdag 1 augustus 2017 om 19:44
attribuutje schreef: ↑01-08-2017 18:52Dank voor je bericht Himalaya. En nu zit ik wel ineens met mijn ogen voor tranen...
Ik heb ook wel eens huilend bij de bakker gestaan met marsepein in mijn handen.. ik lust het niet, maar kocht het altijd voor x.
Ik liet en laat het maar gebeuren.
Ik heb geen wespentaille, ik heb een bijenrompje
dinsdag 1 augustus 2017 om 19:56
Gecondoleerd. Iemand verliezen om wie je veel geeft is altijd moeilijk.
Hier ook veel herkenning in bovenstaande verhalen. Ik ben anderhalf jaar geleden mijn moeder verloren aan kanker. Zij was al jaren ziek, waarvan de laatste jaren steeds zwaarder. In de laatste maanden ging ze hard achteruit en was het leven echt niet leuk meer. Gedurende dat proces heeft zij steeds afscheid moeten nemen van dingen die ze kon doen en mogelijkheden die ze had. Dit hebben wij samen met haar beleefd en ik denk nu dat ik zo ook al samen met haar gerouwd heb. Ik was een echt moederskindje en op het moment dat duidelijk werd dat ze niet meer beter zou worden ben ik heel verdrietig geweest. Ik heb toen echt momenten gehad dat ik me niet voor kon stellen hoe ik zonder haar verder zou moeten.
Maar toen de tijd eenmaal daar was, was het goed. Ze had pijn, ze leed al zo lang. Ik had zeker verdriet en mis haar nog steeds, maar huilde nauwelijks. Ook had ik niet het idee dat mijn leven 'stil stond'. Ik dacht steeds, ja dat komt vast later. Maar bij mij kwam dat niet. Er zijn veel kleine momenten dat ik aan haar moet denken, dingen die ik niet meer kan overleggen of iets wat ik tegen kom en niet meer voor haar kan kopen. En ook grotere momenten die je niet meer samen kan delen.
Ik heb er veel over nagedacht, omdat ik had verwacht dat ik veel meer van slag zou zijn. Ik heb er ook met mijn vriend en vriendinnen over gepraat. Dat heeft mij geholpen in te zien dat iedereen anders rouwt (wat ik best wist, maar even niet zo kon voelen). En dat mijn rouwproces eigenlijk al veel eerder begonnen was, toen we samen met mijn moeder stapje voor stapje afscheid moesten nemen van wat ze kon en de verwachtingen die er waren. Haar overlijden was hier misschien eerder een afsluiting van, dan een begin van een rouwproces.
Rouwen is zo'n persoonlijk proces. Voor mij was het belangrijkste om me te realiseren dat je rouwen niet 'fout' kan doen. Als het voor jou goed voelt, dan is het ook goed.
Heel veel sterkte!
Hier ook veel herkenning in bovenstaande verhalen. Ik ben anderhalf jaar geleden mijn moeder verloren aan kanker. Zij was al jaren ziek, waarvan de laatste jaren steeds zwaarder. In de laatste maanden ging ze hard achteruit en was het leven echt niet leuk meer. Gedurende dat proces heeft zij steeds afscheid moeten nemen van dingen die ze kon doen en mogelijkheden die ze had. Dit hebben wij samen met haar beleefd en ik denk nu dat ik zo ook al samen met haar gerouwd heb. Ik was een echt moederskindje en op het moment dat duidelijk werd dat ze niet meer beter zou worden ben ik heel verdrietig geweest. Ik heb toen echt momenten gehad dat ik me niet voor kon stellen hoe ik zonder haar verder zou moeten.
Maar toen de tijd eenmaal daar was, was het goed. Ze had pijn, ze leed al zo lang. Ik had zeker verdriet en mis haar nog steeds, maar huilde nauwelijks. Ook had ik niet het idee dat mijn leven 'stil stond'. Ik dacht steeds, ja dat komt vast later. Maar bij mij kwam dat niet. Er zijn veel kleine momenten dat ik aan haar moet denken, dingen die ik niet meer kan overleggen of iets wat ik tegen kom en niet meer voor haar kan kopen. En ook grotere momenten die je niet meer samen kan delen.
Ik heb er veel over nagedacht, omdat ik had verwacht dat ik veel meer van slag zou zijn. Ik heb er ook met mijn vriend en vriendinnen over gepraat. Dat heeft mij geholpen in te zien dat iedereen anders rouwt (wat ik best wist, maar even niet zo kon voelen). En dat mijn rouwproces eigenlijk al veel eerder begonnen was, toen we samen met mijn moeder stapje voor stapje afscheid moesten nemen van wat ze kon en de verwachtingen die er waren. Haar overlijden was hier misschien eerder een afsluiting van, dan een begin van een rouwproces.
Rouwen is zo'n persoonlijk proces. Voor mij was het belangrijkste om me te realiseren dat je rouwen niet 'fout' kan doen. Als het voor jou goed voelt, dan is het ook goed.
Heel veel sterkte!
dinsdag 1 augustus 2017 om 19:57
dinsdag 1 augustus 2017 om 20:21
Rouwen komt op de tijd ,wanneer je er aan toe bent.
Jouw moeder was ziek, heeft alles zelf geregeld. Als ik het goed leees, misschien ben jij voor haar sterven al gestart met afscheid nemen en ook rouwen.
Mijn schoonmoeder, die ik meer lief had,dan mijn eigen moeder,zij stierf toen ik er niet was.
Zij is vier lange jaren ziek geweest, zij was moeder wel maar ook niet, toen heb ik al gerouwd, toen was ik haar al kwijt.
Haar sterven, waar ze zelf voor had gekozen, ,ze is gestopt met eten en drinken , was voor haar een opluchting maar ook voor ons, ondanks het verdriet.
Jouw moeder was ziek, heeft alles zelf geregeld. Als ik het goed leees, misschien ben jij voor haar sterven al gestart met afscheid nemen en ook rouwen.
Mijn schoonmoeder, die ik meer lief had,dan mijn eigen moeder,zij stierf toen ik er niet was.
Zij is vier lange jaren ziek geweest, zij was moeder wel maar ook niet, toen heb ik al gerouwd, toen was ik haar al kwijt.
Haar sterven, waar ze zelf voor had gekozen, ,ze is gestopt met eten en drinken , was voor haar een opluchting maar ook voor ons, ondanks het verdriet.
dinsdag 1 augustus 2017 om 21:56
Gecondoleerd.
Het kan zijn dat je het meeste al hebt verwerkt.
Een vriendin zei dat eerst alle seizoenen er over heen gingen.
"Eerst zomer zonder aardbeien te kopen voor mijn moeder."
"Eerste kerst zonder mijn moeder."
"Eerste verjaardag zonder mijn moeder."
"Eerste keer dat ik mijn vakantiefoto's niet aan mijn moeder kan laten zien."
Of niet.
Er is geen voorschrift hoe je hoort te rouwen.
Het kan zijn dat je het meeste al hebt verwerkt.
Een vriendin zei dat eerst alle seizoenen er over heen gingen.
"Eerst zomer zonder aardbeien te kopen voor mijn moeder."
"Eerste kerst zonder mijn moeder."
"Eerste verjaardag zonder mijn moeder."
"Eerste keer dat ik mijn vakantiefoto's niet aan mijn moeder kan laten zien."
Of niet.
Er is geen voorschrift hoe je hoort te rouwen.
dinsdag 1 augustus 2017 om 23:09
Mijn moeder heeft mijn jongste nooit gekend....dat doet ook pijn. Ik herken het wel, maar wat eerder is gezegd....je rouwt ook gedurende het ziekte en sterfteproces.attribuutje schreef: ↑01-08-2017 21:38Lief allemaal, ik wordt zelf binnenkort voor het eerst oma, had mooi geweest als ze het nog zo lang vol had kunnen houden, helaas.
dinsdag 1 augustus 2017 om 23:23
" Rouwen is zo'n persoonlijk proces. Voor mij was het belangrijkste om me te realiseren dat je rouwen niet 'fout' kan doen. Als het voor jou goed voelt, dan is het ook goed."
Dankjewel. Mijn moeder is nu vier weken geleden overleden.
Het lijkt bijna als ik niet in en in verdrietig ben, dat ik dan niet genoeg van haar gehouden zou hebben.
Dank voor dit bericht.
Dankjewel. Mijn moeder is nu vier weken geleden overleden.
Het lijkt bijna als ik niet in en in verdrietig ben, dat ik dan niet genoeg van haar gehouden zou hebben.
Dank voor dit bericht.
ahahah you didn't say the magic word
woensdag 2 augustus 2017 om 00:13
Rouw bestaat uit dat wat jij nu voelt, niet meer en niet minder. Heb geen verwachtingen en voel je zoals jij je voelt. Je hoeft niet aan eigen - of andermans verwachtingen te voldoen. Het is zoals het is, nu is het zo en morgen misschien anders.
Gecondoleerd met jouw verlies en volg wat je voelt.
Gecondoleerd met jouw verlies en volg wat je voelt.
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
woensdag 2 augustus 2017 om 00:36
Och,
Jij bent goed zoals je bent, ook in rouwen.
Liefs.
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
woensdag 2 augustus 2017 om 08:52
Ach Mirdespir...mirdespir schreef: ↑01-08-2017 23:23" Rouwen is zo'n persoonlijk proces. Voor mij was het belangrijkste om me te realiseren dat je rouwen niet 'fout' kan doen. Als het voor jou goed voelt, dan is het ook goed."
Dankjewel. Mijn moeder is nu vier weken geleden overleden.
Het lijkt bijna als ik niet in en in verdrietig ben, dat ik dan niet genoeg van haar gehouden zou hebben.
Dank voor dit bericht.
Hoe je rouwt heeft natuurlijk niets te maken met hoeveel je van iemand gehouden hebt. Maar bij mij heeft het ook een tijdje geduurd voor ik dat zo kon voelen.
Heel veel sterkte.
