Waar blijft de rouw?

Och, lieve allemaal, wat doet het leven soms pijn. Maak je niet te druk, to. Laat het komen zoals het komt. Drie maanden geleden is mijn vader overleden na een kort en heftig ziekbed. Toen we hoorden dat hij niet meer beter zou worden, begon mijn rouwproces eigenlijk al. Dat zal bij jou ook wel zo zijn.
Ik twijfel zelfs wel eens : is dit rouw wat ik voel? Ik mis hem vooral heel erg. Sta nog geregeld met de telefoon in mijn handen om hem te appen.

Gecondoleerd met het verlies van je moeder. Ik ben mijn moeder een aantal maanden geleden verloren. Ik ben echt kapot van verdriet. Nooit gedacht dat ik het zo zwaar zou hebben. Zo erg dat ik mezelf ook soms wel wat overdreven vind in mijn rouw.... Zie je, het is ook nooit goed:-).

Mijn ene broer ervaart het rouwen zoals jij het beschrijft en mijn andere broer zit er een beetje tussenin.

Er is geen goed of fout. Het komt zoals het komt en alles is goed. ik kan het gewoon nog niet accepteren dat dit is gebeurd, dat ze er niet meer is. Dat is volgens mij waarom ik het zo moeilijk heb. Want het is wel degelijk aan de hand. Die momenten van besef doen zo een pijn. Mijn broer die er een beetje net zo in staat als jij had die 'acceptatie' meteen al. Mijn moeder is kort ziek geweest. Ik heb vooral haar verzorging gedaan. Ik was nog helemaal niet bezig met het feit dat ze dood zou gaan. Mijn broers wel. Ik denk dat zij dus ook al wat stapjes hebben gemaakt tijdens het ziekteproces. Kan ook schelen. Rouwen is zoveel meer dan 'alleen' iemand missen denk ik.

mirdespir schreef: ↑

01-08-2017 23:23

" Rouwen is zo'n persoonlijk proces. Voor mij was het belangrijkste om me te realiseren dat je rouwen niet 'fout' kan doen. Als het voor jou goed voelt, dan is het ook goed."

Dankjewel. Mijn moeder is nu vier weken geleden overleden.
Het lijkt bijna als ik niet in en in verdrietig ben, dat ik dan niet genoeg van haar gehouden zou hebben.
Dank voor dit bericht.

Gecondoleerd. En je manier van rouwen zegt natuurlijk helemaal niks over demate waarin je van je moeder gehouden hebt. Misschien wel meer met je karakter, het kunnen omgaan met zoiets als de dood etc. Heel veel sterkte. 4 weken is nog heel kort.

Enn schreef: ↑

02-08-2017 00:13

Rouw bestaat uit dat wat jij nu voelt, niet meer en niet minder. Heb geen verwachtingen en voel je zoals jij je voelt. Je hoeft niet aan eigen - of andermans verwachtingen te voldoen. Het is zoals het is, nu is het zo en morgen misschien anders.

Gecondoleerd met jouw verlies en volg wat je voelt.

Heel mooi gezegd en heel erg waar

Allereerst gecondoleerd :flower:

Veel van wat je schrijft is ook voor mij herkenbaar. Vorig jaar mijn moeder verloren en ik denk dat ik tijdens het proces al veel heb 'verwerkt'. Al hebben wij uiteindelijk maar 4 weken gehad van diagnose tot overlijden, toen ze de eerste keer borstkanker kreeg (anderhalf jaar daarvoor) wist ze niet of ze al die behandelingen wel wilde gaan doen dus hebben we al heel veel gesproken over haar eventuele overlijden. Ik vond al die 'eerste keren zonder' eigenlijk helemaal niet zo moeilijk. De grote bijzondere dingen, die raken me wel (mijn broertje gaat trouwen, ik ben wellicht binnenkort weer zwanger, dat soort dingen) maar vooral het besef dat mijn dochter van net 1 haar opa en oma moet missen. Dat maakt me echt verdrietig.

Zelfs toen mijn vader in maart ineens ziek werd en overleed (5 dagen van diagnose tot overlijden) ging ik nog gewoon door. Nu echter begint het allemaal binnen te komen. Soms zou ik willen dat ik gewoon de hele dag moest huilen, dan was het tenminste duidelijk. Maar zo gaat het verwerken bij mij schijnbaar niet.

Ik probeer vooral heel erg te leven volgens het principe: is het er, dan mag het er zijn maar is het er niet, dan mag dat ook. Dat betekent niet dat ik minder van ze hield of dat ik ze niet mis, het leven gaat nou eenmaal door.

Ik heb toevallig een paar dagen geleden een topic geopend omdat ik het maar een ingewikkeld proces vind, dat hele rouwen...