Waar zijn mijn emoties gebleven?

Het kan betekenen dat je je hart hebt afgesloten, dus concentreer je daar eens op.
Kan me voorstellen dat je angst voelt als je hart z'n werk niet meer kan doen. Angst komt vanuit de maag en wordt in de pas gehouden door de zachtheid van het hart.


Vraag is, waar ben je bang voor, wat durf je niet te voelen?

---

Ik mis "liefde".

Ik denk dat u gewoon spanning over iets heeft (stress heet dat tegenwoordig...)

Dat is vervelend, maar het is normaal dat u dan andere dingen minder voelt.

En enthousiasme als er iets leuks gebeurd, maar de spanning nog niet weg is.

De vraag is natuurlijk: is er een concrete oorzaak?
(moet verhuizen, examen, baan kwijt....)

Dan gaat de spanning over als het probleem over is, denk ik

Pillen?

Onlangs las ik een artikel in Mezza (weekendbijlage van het AD en aantal regionale kranten) van een vrouw die jaren had gezocht naar ontspanning, en dat niet kon vinden. Bij het lezen van jouw posting moest ik er eigenlijk meteen aan denken. Misschien is het bij jou heel anders, geen idee, maar wie weet. Ik heb het even opgezocht. Het is een artikel over het boek van Lianne Sanders, tekst van het artikel hieronder geplakt:
-----
Nadat haar vader overleed en haar vriend vreemd ging, had Lianne jarenlang stress: ‘Voel jij wel iets?’
Haar vader stierf, haar vriend ging vreemd, ze sliep slecht. Wat ze ook deed, het lukte Lianne Sanders (32) niet te ontspannen. Tot ze ontdekte wat er mis was. Ze gooide het roer om en schreef er een boek over: ‘Emoties vond ik vooral lastig. En zwak.’

Lianne Sanders > 11-09-21, 16:30 Laatste update: 11-09-21, 17:07
Ontspannen, ik wist tot een jaar geleden eigenlijk helemaal niet hoe je dat deed. Ik hoorde andere mensen over sporten om je hoofd leeg te maken of biertjes drinken op het terras om op te laden. Ik deed weleens een poging om een rondje hard te lopen, maar dat ik nou echt kon zeggen: god, wat een rust, nee. Ik had het gevoel dat ik altijd aan stond. Alsof ik een gazelle was op de savanne die continu vreesde dat er een tijger aankwam. Ik was een bange gazelle, een muisje dat neurotisch rondjes rende in een rad. Altijd bezig met werken, mijn telefoon checken, bedenken wat ik nog allemaal moest kopen, doen en zien. Ik voelde wel dat ik iets ontvluchtte, maar ik wist niet wat. Druk om te presteren, of om succesvol te worden, voelde ik niet zo. Als ik artikelen las over andere millennials die het gevoel hadden dat ze iemand moesten worden, dacht ik vooral: wat ik wil worden, is ontspannen. Zie dát maar eens te bereiken.


Mijn gespannen staat begon kort nadat mijn vader overleed, in 2013. Je hoeft geen psycholoog te zijn om daar het verband tussen te zien, maar toch wist ik die link niet te leggen. Ik vond namelijk dat ik het rouwproces behoorlijk goed aanpakte. Ik schreef artikelen over mijn vader, luisterde liedjes van zijn grote held Herman van Veen, bezocht z’n graf en praatte over het gemis. Dat ik daar nou echt iets bij voelde, kan ik niet zeggen, maar ik deed het in elk geval allemaal heel erg volgens de boekjes.

Netflix en magnesium
Blijk je dus niks aan te hebben: een rouwproces volgens de boekjes. Pas veel later zou ik ontdekken dat verwerking te maken heeft met het doorvoelen van emoties. Maar emoties vond ik in die tijd vooral lastig. En zwak.

En dus googelde ik me suf om nieuwe manieren te ontdekken waarop ik kon ontspannen. Ik begon met yoga, installeerde een meditatie- app, nam Netflix, Videoland, NPO Plus en Disney Plus, lette op mijn ademhaling, mijn voeding, nam magnesium, vitamine B, liet alcohol staan, liet cafeïne staan, haalde een arsenaal aan groene groente en groene thee in huis en deed, wederom, precies wat ik hoorde te doen. Maar ontspannen, ho maar.

Mijn hoofd draaide overuren. Ik dacht de hele dag na over hoe ik minder zou kunnen nadenken

Lianne Sanders
Mijn hoofd draaide overuren. Ik dacht de hele dag na over hoe ik minder zou kunnen nadenken. De psycholoog die ik bezocht, zei me ook dat ik anders moest leren denken. Ik moest mijn ‘mindset’ veranderen. Beperkende gedachten als ‘als ik vandaag weer de hele dag aan sta, dan val ik vanavond weer niet in slaap, en voel ik me morgen nog meer gespannen’, moest ik ombuigen naar ‘ik treed de dag positief tegemoet. Ik weet nog niet hoe ik me ga voelen, maar ik heb vertrouwen in een goed verloop.’ Hielp helemaal niets. Ik geloofde geen fluit van die nieuwe gedachten. Hoe harder ik ze dacht, hoe minder ik sliep.

Mijn probleem met ontspannen werd groter en groter. Sliep ik eerst zo’n zes uur per nacht, dat werden er met de jaren die verstreken ineens vijf. Van vijf uur slapen per nacht word je geen gezellig mens. Na zes sessies werd ik ontslagen bij de psycholoog. Het traject was afgerond, meer kon er niet losgepeuterd worden bij de zorgverzekering, en ik had geen depressie, geen angststoornis, geen andere stoornis, dus veel meer kon ze niet voor me doen. Maar ik moest vooral doorgaan met de positieve gedachten. Wie weet zou het kwartje een keer vallen.

‘Dit overleef ik niet’
En toen ging mijn vriend vreemd. Ik betrapte hem met iemand anders. Hij was mijn grote liefde. Ik had hem altijd als mijn grote liefde gezien, maar onderhuids bleek het al veel langer niet goed te zitten. Na een gesprek bij een mediator kwamen we tot de conclusie dat we niet samen verder konden. Hij was de jongen met wie ik een band had die ik met niemand anders voelde. Ik dacht: dit overleef ik niet. Ik slaap al amper, ik word gek van mijn eigen hoofd, en nu moet ik leren leven zonder hem. Hoe ga ik dit in hemelsnaam doen?

De eerste weken na zijn vertrek ging ik stug door met mijn yogaritueel. Elke dag liep ik naar de yogaschool om de hoek en vouwde ik mezelf anderhalf uur in allerlei posities om mijn lijf een beetje te kalmeren. Ook boekte ik massages. Ik liet het ombuigen van mijn gedachten maar even voor wat het was, want dat had me tot dan toe weinig soelaas gegeven.

Misschien moet je daar eens naar kijken. Naar je gevoelens. Want ik geloof dat jij met je hoofd wel genoeg gedaan hebt

Yogadocent
De sfeer in mijn yogaschool was vriendelijk, toch voelde ik me gevangen in mijn eigen hoofd. Op een dag vroeg de yogadocent: ‘Voel jij eigenlijk wel iets?’ Dankbaar voor de interesse, verzuchtte ik: ‘Ja, heel veel stress. Ik ben supergespannen.’ Ze knikte meelevend: ‘Maar ook nog iets anders dan spanning?’ Even was ik uit het veld geslagen. ‘Hoe bedoel je?’ vroeg ik. ‘Nou, bijvoorbeeld verdriet? Boosheid?’ Ik moest erover nadenken. Voelde ik me verdrietig? Boos? Nee, ik geloofde het niet. Ik voelde me nog steeds die gazelle. Of dat muisje. Toen ik met mijn hoofd schudde, zei ze: ‘Misschien moet je daar eens naar kijken. Naar je gevoelens. Want ik geloof dat jij met je hoofd wel genoeg gedaan hebt.’

Ik begon rond te vragen naar therapeuten die zich focussen op emoties. Juist omdat ik weinig voelde, kreeg ik zelf ook het idee dat daar de sleutel lag. Het kon toch ook niet normaal zijn dat ik na mijn relatiebreuk alleen meer stress voelde en weinig verdriet? Mijn masseur wist wel iemand. Een vrouw die zich richt op zelfcompassie en mensen leert objectief te kijken naar alles wat ze voelen en ervaren. Een combinatie van psychologie en mindfulness.

Trauma
Toen ik vertelde over mijn gespannen gevoel, het overlijden van mijn vader en mijn slaapproblemen, was mijn nieuwe therapeut empathisch en vriendelijk. Ze vertelde dat ons zenuwstelsel grofweg drie standen kent. Een ruststand waarin we ontspannen zijn en blijdschap, liefde en verdriet kunnen voelen. Een stressstand waarbij je lijf zich klaarmaakt om te vechten en vluchten en emoties tijdelijk worden geblokkeerd. En een verdoofde stand, waarin we zijn bevroren, ons lusteloos voelen en weinig energiek. De laatste twee standen zijn noodtoestanden die ons beschermen tegen gevaar.

Een trauma kun je niet wegdenken. Daar heeft je hoofd helemaal niets mee te maken’


Mijn therapeut vertelde me dat ik al jaren in de stressstand stond. En dat ik daarom niets voelde, behalve spanning. Dat het mijn lijf niet meer lukte om in de ruststand te komen. Langdurig in deze stressstand staan, heeft te maken met een trauma. In onze huidige maatschappij zijn we daarvoor bang geworden omdat het woord ‘trauma’ heftige beelden oproept. Een trauma is echter niets anders dan een gebeurtenis die niet volledig door je lichaam verwerkt is. Die zich vast is gaan zetten in je lijf waardoor je zenuwstelsel uit balans is gebracht. ‘Dat kun je er niet uit denken,’ zei ze. ‘Daar heeft je hoofd helemaal niets mee te maken.’

Koestering
Ze raadde me de podcasts van Tara Brach aan. Deze Amerikaanse psychotherapeut is gespecialiseerd in zelfcompassie, volgens haar hét tegengif voor stress, trauma, angst en verdriet. ‘It’s not survival of the fittest,’ zegt Brach, ‘it’s survival of the nurtured, de gekoesterden.’

Koestering, warmte, liefde. De mens heeft het nodig om te kunnen floreren. ‘Maar let op,’ waarschuwde mijn therapeut me, ‘wanneer je zenuwstelsel in de ruststand komt, komt er ook ruimte voor opgekropte emoties. Voor de gebeurtenis die het trauma veroorzaakt heeft – in jouw geval het overlijden van je vader. Dan zul je eindelijk gaan voelen. De pijn om het verlies, de pijn om het verraad van je vriend, de eenzaamheid. Dan zal zich openbaren wat in jouw lichaam opgesloten zit. Dan ben ik er voor je. Elke keer weer.’

Wat volgde was een periode waarin ik koestering zocht, bij vrienden, mijn therapeut, podcasts van Brach en mezelf. Ik praatte liefdevol tegen mezelf, probeerde mijn zenuwstelsel te helen. De emoties kwamen los. Weken van verdriet, boosheid, frustratie en pijn baanden zich een weg door mijn leven en maakten het door hun zwaarte uiteindelijk lichter. Ik leerde ontspannen. Niet door het herhalen van positieve gedachten, niet door te werken aan mijn mindset. Maar door te leren mezelf te geven wat ik nodig had, én daarom te vragen: warmte, geborgenheid, koestering. Liefde.

Dit is een voor Mezza door Lianne Sanders bewerkt artikel gebaseerd op haar boek Dan ga ik nu maar eens lekker van mezelf zitten houden (Spectrum € 18,99).

Volwassen geworden?

Yella78 schreef: ↑

17-09-2021 20:33

Onlangs las ik een artikel in Mezza (weekendbijlage van het AD en aantal regionale kranten) van een vrouw die jaren had gezocht naar ontspanning, en dat niet kon vinden. Bij het lezen van jouw posting moest ik er eigenlijk meteen aan denken. Misschien is het bij jou heel anders, geen idee, maar wie weet. Ik heb het even opgezocht. Het is een artikel over het boek van Lianne Sanders, tekst van het artikel hieronder geplakt:
-----
Nadat haar vader overleed en haar vriend vreemd ging, had Lianne jarenlang stress: ‘Voel jij wel iets?’
Haar vader stierf, haar vriend ging vreemd, ze sliep slecht. Wat ze ook deed, het lukte Lianne Sanders (32) niet te ontspannen. Tot ze ontdekte wat er mis was. Ze gooide het roer om en schreef er een boek over: ‘Emoties vond ik vooral lastig. En zwak.’

Lianne Sanders > 11-09-21, 16:30 Laatste update: 11-09-21, 17:07
Ontspannen, ik wist tot een jaar geleden eigenlijk helemaal niet hoe je dat deed. Ik hoorde andere mensen over sporten om je hoofd leeg te maken of biertjes drinken op het terras om op te laden. Ik deed weleens een poging om een rondje hard te lopen, maar dat ik nou echt kon zeggen: god, wat een rust, nee. Ik had het gevoel dat ik altijd aan stond. Alsof ik een gazelle was op de savanne die continu vreesde dat er een tijger aankwam. Ik was een bange gazelle, een muisje dat neurotisch rondjes rende in een rad. Altijd bezig met werken, mijn telefoon checken, bedenken wat ik nog allemaal moest kopen, doen en zien. Ik voelde wel dat ik iets ontvluchtte, maar ik wist niet wat. Druk om te presteren, of om succesvol te worden, voelde ik niet zo. Als ik artikelen las over andere millennials die het gevoel hadden dat ze iemand moesten worden, dacht ik vooral: wat ik wil worden, is ontspannen. Zie dát maar eens te bereiken.


Mijn gespannen staat begon kort nadat mijn vader overleed, in 2013. Je hoeft geen psycholoog te zijn om daar het verband tussen te zien, maar toch wist ik die link niet te leggen. Ik vond namelijk dat ik het rouwproces behoorlijk goed aanpakte. Ik schreef artikelen over mijn vader, luisterde liedjes van zijn grote held Herman van Veen, bezocht z’n graf en praatte over het gemis. Dat ik daar nou echt iets bij voelde, kan ik niet zeggen, maar ik deed het in elk geval allemaal heel erg volgens de boekjes.

Netflix en magnesium
Blijk je dus niks aan te hebben: een rouwproces volgens de boekjes. Pas veel later zou ik ontdekken dat verwerking te maken heeft met het doorvoelen van emoties. Maar emoties vond ik in die tijd vooral lastig. En zwak.

En dus googelde ik me suf om nieuwe manieren te ontdekken waarop ik kon ontspannen. Ik begon met yoga, installeerde een meditatie- app, nam Netflix, Videoland, NPO Plus en Disney Plus, lette op mijn ademhaling, mijn voeding, nam magnesium, vitamine B, liet alcohol staan, liet cafeïne staan, haalde een arsenaal aan groene groente en groene thee in huis en deed, wederom, precies wat ik hoorde te doen. Maar ontspannen, ho maar.

Mijn hoofd draaide overuren. Ik dacht de hele dag na over hoe ik minder zou kunnen nadenken

Lianne Sanders
Mijn hoofd draaide overuren. Ik dacht de hele dag na over hoe ik minder zou kunnen nadenken. De psycholoog die ik bezocht, zei me ook dat ik anders moest leren denken. Ik moest mijn ‘mindset’ veranderen. Beperkende gedachten als ‘als ik vandaag weer de hele dag aan sta, dan val ik vanavond weer niet in slaap, en voel ik me morgen nog meer gespannen’, moest ik ombuigen naar ‘ik treed de dag positief tegemoet. Ik weet nog niet hoe ik me ga voelen, maar ik heb vertrouwen in een goed verloop.’ Hielp helemaal niets. Ik geloofde geen fluit van die nieuwe gedachten. Hoe harder ik ze dacht, hoe minder ik sliep.

Mijn probleem met ontspannen werd groter en groter. Sliep ik eerst zo’n zes uur per nacht, dat werden er met de jaren die verstreken ineens vijf. Van vijf uur slapen per nacht word je geen gezellig mens. Na zes sessies werd ik ontslagen bij de psycholoog. Het traject was afgerond, meer kon er niet losgepeuterd worden bij de zorgverzekering, en ik had geen depressie, geen angststoornis, geen andere stoornis, dus veel meer kon ze niet voor me doen. Maar ik moest vooral doorgaan met de positieve gedachten. Wie weet zou het kwartje een keer vallen.

‘Dit overleef ik niet’
En toen ging mijn vriend vreemd. Ik betrapte hem met iemand anders. Hij was mijn grote liefde. Ik had hem altijd als mijn grote liefde gezien, maar onderhuids bleek het al veel langer niet goed te zitten. Na een gesprek bij een mediator kwamen we tot de conclusie dat we niet samen verder konden. Hij was de jongen met wie ik een band had die ik met niemand anders voelde. Ik dacht: dit overleef ik niet. Ik slaap al amper, ik word gek van mijn eigen hoofd, en nu moet ik leren leven zonder hem. Hoe ga ik dit in hemelsnaam doen?

De eerste weken na zijn vertrek ging ik stug door met mijn yogaritueel. Elke dag liep ik naar de yogaschool om de hoek en vouwde ik mezelf anderhalf uur in allerlei posities om mijn lijf een beetje te kalmeren. Ook boekte ik massages. Ik liet het ombuigen van mijn gedachten maar even voor wat het was, want dat had me tot dan toe weinig soelaas gegeven.

Misschien moet je daar eens naar kijken. Naar je gevoelens. Want ik geloof dat jij met je hoofd wel genoeg gedaan hebt

Yogadocent
De sfeer in mijn yogaschool was vriendelijk, toch voelde ik me gevangen in mijn eigen hoofd. Op een dag vroeg de yogadocent: ‘Voel jij eigenlijk wel iets?’ Dankbaar voor de interesse, verzuchtte ik: ‘Ja, heel veel stress. Ik ben supergespannen.’ Ze knikte meelevend: ‘Maar ook nog iets anders dan spanning?’ Even was ik uit het veld geslagen. ‘Hoe bedoel je?’ vroeg ik. ‘Nou, bijvoorbeeld verdriet? Boosheid?’ Ik moest erover nadenken. Voelde ik me verdrietig? Boos? Nee, ik geloofde het niet. Ik voelde me nog steeds die gazelle. Of dat muisje. Toen ik met mijn hoofd schudde, zei ze: ‘Misschien moet je daar eens naar kijken. Naar je gevoelens. Want ik geloof dat jij met je hoofd wel genoeg gedaan hebt.’

Ik begon rond te vragen naar therapeuten die zich focussen op emoties. Juist omdat ik weinig voelde, kreeg ik zelf ook het idee dat daar de sleutel lag. Het kon toch ook niet normaal zijn dat ik na mijn relatiebreuk alleen meer stress voelde en weinig verdriet? Mijn masseur wist wel iemand. Een vrouw die zich richt op zelfcompassie en mensen leert objectief te kijken naar alles wat ze voelen en ervaren. Een combinatie van psychologie en mindfulness.

Trauma
Toen ik vertelde over mijn gespannen gevoel, het overlijden van mijn vader en mijn slaapproblemen, was mijn nieuwe therapeut empathisch en vriendelijk. Ze vertelde dat ons zenuwstelsel grofweg drie standen kent. Een ruststand waarin we ontspannen zijn en blijdschap, liefde en verdriet kunnen voelen. Een stressstand waarbij je lijf zich klaarmaakt om te vechten en vluchten en emoties tijdelijk worden geblokkeerd. En een verdoofde stand, waarin we zijn bevroren, ons lusteloos voelen en weinig energiek. De laatste twee standen zijn noodtoestanden die ons beschermen tegen gevaar.

Een trauma kun je niet wegdenken. Daar heeft je hoofd helemaal niets mee te maken’


Mijn therapeut vertelde me dat ik al jaren in de stressstand stond. En dat ik daarom niets voelde, behalve spanning. Dat het mijn lijf niet meer lukte om in de ruststand te komen. Langdurig in deze stressstand staan, heeft te maken met een trauma. In onze huidige maatschappij zijn we daarvoor bang geworden omdat het woord ‘trauma’ heftige beelden oproept. Een trauma is echter niets anders dan een gebeurtenis die niet volledig door je lichaam verwerkt is. Die zich vast is gaan zetten in je lijf waardoor je zenuwstelsel uit balans is gebracht. ‘Dat kun je er niet uit denken,’ zei ze. ‘Daar heeft je hoofd helemaal niets mee te maken.’

Koestering
Ze raadde me de podcasts van Tara Brach aan. Deze Amerikaanse psychotherapeut is gespecialiseerd in zelfcompassie, volgens haar hét tegengif voor stress, trauma, angst en verdriet. ‘It’s not survival of the fittest,’ zegt Brach, ‘it’s survival of the nurtured, de gekoesterden.’

Koestering, warmte, liefde. De mens heeft het nodig om te kunnen floreren. ‘Maar let op,’ waarschuwde mijn therapeut me, ‘wanneer je zenuwstelsel in de ruststand komt, komt er ook ruimte voor opgekropte emoties. Voor de gebeurtenis die het trauma veroorzaakt heeft – in jouw geval het overlijden van je vader. Dan zul je eindelijk gaan voelen. De pijn om het verlies, de pijn om het verraad van je vriend, de eenzaamheid. Dan zal zich openbaren wat in jouw lichaam opgesloten zit. Dan ben ik er voor je. Elke keer weer.’

Wat volgde was een periode waarin ik koestering zocht, bij vrienden, mijn therapeut, podcasts van Brach en mezelf. Ik praatte liefdevol tegen mezelf, probeerde mijn zenuwstelsel te helen. De emoties kwamen los. Weken van verdriet, boosheid, frustratie en pijn baanden zich een weg door mijn leven en maakten het door hun zwaarte uiteindelijk lichter. Ik leerde ontspannen. Niet door het herhalen van positieve gedachten, niet door te werken aan mijn mindset. Maar door te leren mezelf te geven wat ik nodig had, én daarom te vragen: warmte, geborgenheid, koestering. Liefde.

Dit is een voor Mezza door Lianne Sanders bewerkt artikel gebaseerd op haar boek Dan ga ik nu maar eens lekker van mezelf zitten houden (Spectrum € 18,99).

Nou dit gaat helpen hoor, jomgens, de gespecialiseerde GGZ kan sluiten na deze post.

viva-amber schreef: ↑

17-09-2021 20:50

Nou dit gaat helpen hoor, jomgens, de gespecialiseerde GGZ kan sluiten na deze post.

Die zijn juist van mening dat trauma een veel grotere rol speelt dan men vroeger dacht. En dat eerst stabiel worden voor het trauma behandeld kan worden ook niet waar is.

Het lijkt me dus een goeie vraag voor TO: kan er sprake zijn van onderliggend trauma?

[..]

[…]

[…]

[…]

viva-amber schreef: ↑

17-09-2021 20:50

Nou dit gaat helpen hoor, jomgens, de gespecialiseerde GGZ kan sluiten na deze post.

Het is maar hoe je het leest. Ik vind dat er niet heel veel raars staat in dat artikel.

Hoe de neurobiogie van trauma werkt wordt steeds duidelijker. Mijn psychiater, gespecialiseerd in trauma, hamert ook op zelfcompassie, mijn lichaam waarnemen en het voelen van emoties. Ondertussen zijn we hard bezig met traumaverwerking en exposure en is de polyvagaal theorie en hyper- en hypoarousal (en vaardigheden om deze te reguleren) constant een punt van aandacht.