Psyche
alle pijlers
Waarom ben ik niet sterk?
woensdag 31 maart 2010 om 08:13
Zoals sommigen misschien wel weten is er een paar weken geleden bij mijn moeder een voorstadium van borstkanker geconstateerd.
Ik ben verschrikkelijk bang…het is nu al de tweede keer dat dit gebeurt. Mijn moeder is mijn alles, we hebben zo'n hechte band samen. We bellen meerdere malen per dag en ik kan met alles bij haar terecht.
Zelf ben ik een persoon die over het algemeen vrij negatief is ingesteld, ik ga altijd uit van het allerergste. A.s. dinsdag wordt haar borst geamputeerd en ik ben doodsbang dat er iets misgaat, bijvoorbeeld met de narcose. Ik weet dat dit irrationele gedachtes zijn, maar het is zo moeilijk om ze van me af te zetten. Een week later krijgen we dan de definitieve uitslag als ze de borst hebben bekeken en onderzocht. Aangezien mijn moeder een mammografie, een echo en een MRI-scan van de borst heeft gehad verwachten de artsen eigenlijk geen gekke dingen aan te treffen. Er is verder dan ook niet gesproken over chemotherapie of iets dergelijks. Toch ben ik bang dat er uitzaaiingen zijn en dat ze dan misschien wel doodgaat. De oncoloog heeft daar natuurlijk niet over gesproken. Volgens hem is de kans dat er uitzaaiingen zijn te verwaarlozen, zo'n 1% kans. Dit is natuurlijk allemaal heel gunstig, maar waarom kan ik het nou niet zo benaderen?
Ik wil zo graag positief zijn en een steun zijn voor mijn moeder, maar ik stort zelf bijna in.
Mijn huisarts weet hiervan, heb zelf ernstige last van hypochondrie en ben daarvoor vorig jaar ook bij een psycholoog geweest. Ik heb het daarna ook aardig onder controle gehad en ik voelde me een stuk prettiger en beter in mijn vel zitten. Nu is het echter in volle hevigheid weer terug en ik denk dat ik die angstgedachtes nu op mijn moeder projecteer. Ook heb ik last van allerlei "voorgevoelens": dat het veel erger is dan ze denken, dat ze chemotherapie moet etc. Omdat ik dit zo vaak denk, wordt het in mijn hoofd steeds groter en loop ik de hele dag met een onheilspellend gevoel rond...
Als ik het topic van Robo lees, dan vind ik het zo bewonderenswaardig hoe sterk zij hier mee omgaat, terwijl de situatie van mijn moeder niet te vergelijken is met de situatie waarin Robo zich bevindt. Ik vind mezelf dan echt een zwakkeling, ik wil dit sterk en positief benaderen, maar hoe…
Ik ben verschrikkelijk bang…het is nu al de tweede keer dat dit gebeurt. Mijn moeder is mijn alles, we hebben zo'n hechte band samen. We bellen meerdere malen per dag en ik kan met alles bij haar terecht.
Zelf ben ik een persoon die over het algemeen vrij negatief is ingesteld, ik ga altijd uit van het allerergste. A.s. dinsdag wordt haar borst geamputeerd en ik ben doodsbang dat er iets misgaat, bijvoorbeeld met de narcose. Ik weet dat dit irrationele gedachtes zijn, maar het is zo moeilijk om ze van me af te zetten. Een week later krijgen we dan de definitieve uitslag als ze de borst hebben bekeken en onderzocht. Aangezien mijn moeder een mammografie, een echo en een MRI-scan van de borst heeft gehad verwachten de artsen eigenlijk geen gekke dingen aan te treffen. Er is verder dan ook niet gesproken over chemotherapie of iets dergelijks. Toch ben ik bang dat er uitzaaiingen zijn en dat ze dan misschien wel doodgaat. De oncoloog heeft daar natuurlijk niet over gesproken. Volgens hem is de kans dat er uitzaaiingen zijn te verwaarlozen, zo'n 1% kans. Dit is natuurlijk allemaal heel gunstig, maar waarom kan ik het nou niet zo benaderen?
Ik wil zo graag positief zijn en een steun zijn voor mijn moeder, maar ik stort zelf bijna in.
Mijn huisarts weet hiervan, heb zelf ernstige last van hypochondrie en ben daarvoor vorig jaar ook bij een psycholoog geweest. Ik heb het daarna ook aardig onder controle gehad en ik voelde me een stuk prettiger en beter in mijn vel zitten. Nu is het echter in volle hevigheid weer terug en ik denk dat ik die angstgedachtes nu op mijn moeder projecteer. Ook heb ik last van allerlei "voorgevoelens": dat het veel erger is dan ze denken, dat ze chemotherapie moet etc. Omdat ik dit zo vaak denk, wordt het in mijn hoofd steeds groter en loop ik de hele dag met een onheilspellend gevoel rond...
Als ik het topic van Robo lees, dan vind ik het zo bewonderenswaardig hoe sterk zij hier mee omgaat, terwijl de situatie van mijn moeder niet te vergelijken is met de situatie waarin Robo zich bevindt. Ik vind mezelf dan echt een zwakkeling, ik wil dit sterk en positief benaderen, maar hoe…
woensdag 31 maart 2010 om 09:23
Hoi Leaf,
Wat naar dat je moeder een voor stadium van borstkanker heeft. Ik kan me indenken dat dat enorm schrikken is en dat je bang bent lijkt me logisch. Wellicht zou je kunnen proberen om de angst die er is, er te laten zijn? Niet tegen te vechten maar de logische angst die er is, er laten zijn ipv er tegen te vechten? Mijn ervaring is dat als je blijft vechten tegen een angst dat die angst juist gevoed wordt ipv af neemt. Geef jezelf de ruimte om bang te zijn, je zorgen te maken. Pas als alles achter de rug is, de operatie en verdere onderzoeken zal er hopelijk wat rust in je/jullie leven terug keren. Niet makkelijk maar er tegen vechten is eigenlijk zinloos.
Emoties horen bij het leven en als er dan iets heftig gebeurt is ook logisch dat de negatieve, in dit geval angstige, emoties op de voorgrond staan. Positief zijn is wellicht iets te vroeg om nu te kunnen voelen?
Je ben helemaal geen zwakkeling, ik vind het logisch dat je bang bent. Wie zou dat niet zijn onder deze omstandigheden?
Heel veel sterkte in deze moeilijke tijd
Wat naar dat je moeder een voor stadium van borstkanker heeft. Ik kan me indenken dat dat enorm schrikken is en dat je bang bent lijkt me logisch. Wellicht zou je kunnen proberen om de angst die er is, er te laten zijn? Niet tegen te vechten maar de logische angst die er is, er laten zijn ipv er tegen te vechten? Mijn ervaring is dat als je blijft vechten tegen een angst dat die angst juist gevoed wordt ipv af neemt. Geef jezelf de ruimte om bang te zijn, je zorgen te maken. Pas als alles achter de rug is, de operatie en verdere onderzoeken zal er hopelijk wat rust in je/jullie leven terug keren. Niet makkelijk maar er tegen vechten is eigenlijk zinloos.
Emoties horen bij het leven en als er dan iets heftig gebeurt is ook logisch dat de negatieve, in dit geval angstige, emoties op de voorgrond staan. Positief zijn is wellicht iets te vroeg om nu te kunnen voelen?
Je ben helemaal geen zwakkeling, ik vind het logisch dat je bang bent. Wie zou dat niet zijn onder deze omstandigheden?
Heel veel sterkte in deze moeilijke tijd
woensdag 31 maart 2010 om 10:27
Hoi Leaf,
Wat ontzettend naar, heel veel sterkte hiermee!
Het is maar wat je sterk noemt. Jij hebt het heel zwaar nu maar je zoekt wel hulp en schrijft er hier over. Je gevoelens durven te onderkennen is ook sterk. Sterk kun je op vele manieren zijn, maar het is niet zo dat positief denken en "je groot houden" per definitie de enige manier van 'sterk zijn' is. Althans, zo zie ik dat, ik vind je dus niet zwak, helemaal niet zelfs.
Het lijkt me goed dat je hierbij begeleiding krijgt. Je realiseert je dat niet alles wat je voelt helemaal realistisch is (wel realistisch voor jou maar op dit moment niet realistisch wbt de situatie van jouw moeder) , en blijkbaar heb je last van ernstige angst en spanningen. Het is goed om hier aandacht aan te besteden. Ook is het goed als je steun krijgt en iemand hebt om mee te praten. Je band met je moeder is heel erg close. Jouw moeder is erg ziek en probeer iemand in je omgeving te betrekken hierin, want je kunt nu minder een beroep doen op je moeder en ik denk dat je wel iemand nodig hebt om jou bij te staan.
Nogmaals heel veel sterkte!
Wat ontzettend naar, heel veel sterkte hiermee!
Het is maar wat je sterk noemt. Jij hebt het heel zwaar nu maar je zoekt wel hulp en schrijft er hier over. Je gevoelens durven te onderkennen is ook sterk. Sterk kun je op vele manieren zijn, maar het is niet zo dat positief denken en "je groot houden" per definitie de enige manier van 'sterk zijn' is. Althans, zo zie ik dat, ik vind je dus niet zwak, helemaal niet zelfs.
Het lijkt me goed dat je hierbij begeleiding krijgt. Je realiseert je dat niet alles wat je voelt helemaal realistisch is (wel realistisch voor jou maar op dit moment niet realistisch wbt de situatie van jouw moeder) , en blijkbaar heb je last van ernstige angst en spanningen. Het is goed om hier aandacht aan te besteden. Ook is het goed als je steun krijgt en iemand hebt om mee te praten. Je band met je moeder is heel erg close. Jouw moeder is erg ziek en probeer iemand in je omgeving te betrekken hierin, want je kunt nu minder een beroep doen op je moeder en ik denk dat je wel iemand nodig hebt om jou bij te staan.
Nogmaals heel veel sterkte!
woensdag 31 maart 2010 om 10:33
Ik vind het heel knap hoe je dit beschrijft en ik denk dat je helemaal gelijk hebt met je idee dat je je eigen angst projecteert. Wat je moeder nu meemaakt is niet mis en het is logisch dat het jouw ziekte-angsten weer heel erg aanwakkert.
Is het een optie om snel een update-gesprek aan te vragen bij de psycholoog die je vorig jaar begeleid heeft bij je hypochondrie? Vaak is er een snelle ingang voor mensen die al onder behandeling zijn geweest. Wie weet kan je daar wat handvatten krijgen om je angst iets beter te kunnen hanteren.
Heel veel succes!
Is het een optie om snel een update-gesprek aan te vragen bij de psycholoog die je vorig jaar begeleid heeft bij je hypochondrie? Vaak is er een snelle ingang voor mensen die al onder behandeling zijn geweest. Wie weet kan je daar wat handvatten krijgen om je angst iets beter te kunnen hanteren.
Heel veel succes!
woensdag 31 maart 2010 om 23:10
Allereerst een dikke !
Tuurlijk ben je bang voor wat er komen gaat. En het gaat hier wel om je moeder, ik zou zelf ook panisch zijn.
Niets om je voor te schamen hoor, probeer alleen er niet elke seconde van de dag aan te denken. Is makkelijk gezegd, dat weet ik, maar je maakt jezelf er gek mee en ik weet zeker dat je moeder dit ook niet wil.
Heel veel sterkte voor de komende tijd en als je van je af wil schrijven op dit topic: lekker doen!
Sterkte en liefs,
Smurfje
Tuurlijk ben je bang voor wat er komen gaat. En het gaat hier wel om je moeder, ik zou zelf ook panisch zijn.
Niets om je voor te schamen hoor, probeer alleen er niet elke seconde van de dag aan te denken. Is makkelijk gezegd, dat weet ik, maar je maakt jezelf er gek mee en ik weet zeker dat je moeder dit ook niet wil.
Heel veel sterkte voor de komende tijd en als je van je af wil schrijven op dit topic: lekker doen!
Sterkte en liefs,
Smurfje
donderdag 1 april 2010 om 09:21
Ik denk inderdaad dat ik dit topic een beetje als uitlaadklep ga gebruiken. Het is soms heel fijn als je dingen van je af kunt schrijven, al leest dan misschien niemand het
Gisteravond ben ik met een goede vriendin uit eten geweest en daarna naar de bios. Het was gezellig en ik heb de hele situatie zelfs ook even uit mijn hoofd kunnen zetten.
Toen ik thuis kwam lag er een heel lief kaartje van mijn moeder in de bus, dat ze mij veel sterkte wenst de komende week en dat alles goed gaat komen. Zo lief, dat ze aan mij denkt terwijl ze het zelf zo moeilijk heeft. Ik kreeg een gigantische huilbui, maar dat luchtte wel weer op.
Gisteravond ben ik met een goede vriendin uit eten geweest en daarna naar de bios. Het was gezellig en ik heb de hele situatie zelfs ook even uit mijn hoofd kunnen zetten.
Toen ik thuis kwam lag er een heel lief kaartje van mijn moeder in de bus, dat ze mij veel sterkte wenst de komende week en dat alles goed gaat komen. Zo lief, dat ze aan mij denkt terwijl ze het zelf zo moeilijk heeft. Ik kreeg een gigantische huilbui, maar dat luchtte wel weer op.
maandag 5 april 2010 om 14:22
Ik ben erg bang en zenuwachtig voor morgen. Hoop zo dat alles goed gaat en dat het met de operatie gewoon klaar is. Mijn moeder begint ook flink zenuwachtig te worden nu. Ze ziet erg tegen de confrontatie op van het hebben van nog maar 1 borst. Ik zou zo graag de stress van haar overnemen, maar dat gaat helaas niet...
zaterdag 10 april 2010 om 14:11
Ook al leest niemand het, ik schrijf toch maar door hier Het is heel fijn om dingen van je af te kunnen schrijven.
De operatie is erg goed gegaan. 's Ochtends geopereerd en 's middags om half vijf was ze weer thuis. Na een paar dagen mocht de drain er al uit en pijn heeft ze eigenlijk nauwelijks gehad. Haar linkerkant is erg plat, dus dat is wel erg wennen, zeker voor mijn moeder natuurlijk. Ze moet het nu een beetje rustig aan doen, maar dat is lastig, want mijn moeder is een bezig baasje. Altijd druk met vanalles en nog wat, dus af en toe moeten we haar echt een beetje afremmen.
Donderdag krijgen we de definitieve uitslag als ze de borst hebben onderzocht. We hopen dat de kwaadaardige cellen niet uit de melkgangen zijn gegroeid. Geen idee wat er gaat gebeuren als dit wel het geval zal zijn. In het ergste geval zal ze een chemokuur moeten ondergaan. Daar slaan we ons ook wel weer doorheen, denk ik.
Vandaag heb ik een beetje een mindere dag, opeens toch weer angsten. Ik probeer het maar een beetje opzij te zetten en er nog een gezellige dag van te maken met mijn mama.
De operatie is erg goed gegaan. 's Ochtends geopereerd en 's middags om half vijf was ze weer thuis. Na een paar dagen mocht de drain er al uit en pijn heeft ze eigenlijk nauwelijks gehad. Haar linkerkant is erg plat, dus dat is wel erg wennen, zeker voor mijn moeder natuurlijk. Ze moet het nu een beetje rustig aan doen, maar dat is lastig, want mijn moeder is een bezig baasje. Altijd druk met vanalles en nog wat, dus af en toe moeten we haar echt een beetje afremmen.
Donderdag krijgen we de definitieve uitslag als ze de borst hebben onderzocht. We hopen dat de kwaadaardige cellen niet uit de melkgangen zijn gegroeid. Geen idee wat er gaat gebeuren als dit wel het geval zal zijn. In het ergste geval zal ze een chemokuur moeten ondergaan. Daar slaan we ons ook wel weer doorheen, denk ik.
Vandaag heb ik een beetje een mindere dag, opeens toch weer angsten. Ik probeer het maar een beetje opzij te zetten en er nog een gezellige dag van te maken met mijn mama.
zaterdag 10 april 2010 om 20:53
Ik lees nu ook mee
Kom dit topic net 'per ongeluk' tegen, vandaar.
Spannende dagen nu dus, voor jullie beiden!
Volgens mij heb je een verkeerde titel voor je topic gekozen je komt op mij juist heel sterk over hoor!
Natuurlijk zal de ene dag de andere niet zijn, maar gun/geef jezelf ook de tijd om alles te beseffen en verwerken.
Zulke situaties zijn erg slopend, voor je moeder maar ook voor jou natuurlijk. De bijna constante twijfels en angsten voor slecht nieuws maar ook de wens en hoop op goed nieuws, het vreet energie!
Heel veel sterkte, voor jou en je moeder! Ik duim mee voor een goede uitslag donderdag!
Kom dit topic net 'per ongeluk' tegen, vandaar.
Spannende dagen nu dus, voor jullie beiden!
Volgens mij heb je een verkeerde titel voor je topic gekozen je komt op mij juist heel sterk over hoor!
Natuurlijk zal de ene dag de andere niet zijn, maar gun/geef jezelf ook de tijd om alles te beseffen en verwerken.
Zulke situaties zijn erg slopend, voor je moeder maar ook voor jou natuurlijk. De bijna constante twijfels en angsten voor slecht nieuws maar ook de wens en hoop op goed nieuws, het vreet energie!
Heel veel sterkte, voor jou en je moeder! Ik duim mee voor een goede uitslag donderdag!
donderdag 15 april 2010 om 08:37
Vandaag is het zover. Vanochtend krijgt mijn mama de uitslag en ik ben doodzenuwachtig nu. Ben wel gewoon gaan werken, want heb ook nog cursus vandaag, maar echt concentreren kan ik me niet. Eigenlijk ging de afgelopen week heel goed. Ben de hele week bij mijn moeder geweest om haar te helpen met huishoudelijke dingen, maar ook natuurlijk voor de gezelligheid. Nu komt het echter weer dichtbij en daarmee ook de doemgedachtes. Ondanks dat alle voortekenen gunstig zijn, is het moeilijk om die gedachtes opzij te zetten. Aan de andere kant ook wel weer fijn dat we vandaag weer weten waar we aan toe zijn. Haar grootste angst is dat ze chemotherapie nodig heeft...Als het zo is, dan moeten we dat weer even verwerken en ons er dan doorheen gaan slaan. Als ze maar niet doodgaat...
Om 10:30 heeft ze de afspraak en ik ben ook nog zo iemand die helemaal in de stress schiet als ik om 11:00 dan nog niks heb gehoord.
Afwachten maar...Hopelijk geeft de cursus toch een beetje afleiding.
Om 10:30 heeft ze de afspraak en ik ben ook nog zo iemand die helemaal in de stress schiet als ik om 11:00 dan nog niks heb gehoord.
Afwachten maar...Hopelijk geeft de cursus toch een beetje afleiding.
