waarom doe ik zo?

hallo, heb lang getwijfeld of ik dit op het forum zou gaan zetten maar doe het toch maar...

ik heb begin dit jaar, na een lange moeizame relatie, mijn man plotseling verloren.

en sinds die tijd ben ik van het ene probleem in het andere gerold.

veel gedoe met mannen, getrouwde mannen, bezette mannen, onbereikbare mannen, relatie gehad met een wel vrije bereikbare en ook nog hele lieve man.....

dat ging op zich goed totdat ik zelf weer moeilijk begon te doen...



nu is mijn vraag, waarom doe ik dat allemaal?



ik heb zelf bedacht dat ik dit soort problemen opzoek, al dan niet bewust, om maar niet het grote verdriet en de echte pijn te hoeven voelen omdat ik andere dingen aan mn hoofd heb....



steeds als het wat rustiger lijkt te gaan en ik dus weer tijd heb om over de dingen na te gaan denken, komt er wel weer wat op mn pad zodat ik nog steeds na bijna 8 maanden niet aan het verwerken ben toegekomen.....



klinkt dit logisch? is er iemand die het herkent?



(nog even ter aanvulling; met die bezette/getrouwde/onbereikbare mannen is nooit wat gebeurd hoor, voordat jullie nu een heel verkeerde indruk van me krijgen.....dat waren "alleen maar" kriebels.)

zo, ik heb mn eigen oude topic weer teruggevonden in de kelders van t viva-forum...



update: t gaat hier goed, alles afgesloten, verwerkt en geen mannengedoe meer!

nu wel weer n hele lieve, nieuwe vriend waar t helemaal leuk mee gaat, ook met de kinderen.

ben een paar keer naar een maatschappelijk werker geweest en 1 keer naar een psychotherapeut die ook massage-achtige dingen deed maar dat was eenmalig.

ik ben geen therapiemens, ben niet helemaal eerlijk tegenover een therapeut maar vertel ze precies wat ze willen horen en weet dan ook al wat ze gaan antwoorden.

ik weet dat je daar alleen jezelf maar mee hebt maar ja, t is een afwijking van me schijnbaar.



maar ondanks dat gaat het nu weer helemaal goed met mij en met de kinderen dus ook.

heb het toch voor t grootste gedeelte zelf gedaan en het is gelukt, ik ben weer vrij normaal (helemaal normaal word ik gelukkig nooit)



vond het leuk om even terug te lezen en nog bedankt voor de lieve reakties.



liefs, mamalief

dankje iris, niet alleen voor de knuffel maar ook voor je motto, ik heb je al eerder gezegd dat ik dat vaak ff denk en dat dat helpt om me beter te voelen...thanx!



even nog iets waar ik heel erg aan moet wennen, gisteravond ging mijn vriend op bed terwijl ik nog achter de pc zat, zonder te kijken of te vragen wat ik aan t doen was of op welke site ik zat, ben ik dus echt helemaal niet gewend, zoals sommigen heel lang geleden wel hebben kunnen lezen....maar omdat t nu geen issue is dat ik misschien wel es met andere mannen zou kunnen kletsen op msn heb ik er ook geen behoefte meer aan om dat te doen, ja met goede vrienden wel maar geen geklier en geflirt meer op msn.



t is dus toch waar dat wat verboden en gevaarlijk is, extra aantrekkelijk is schijnbaar.....



ik hoorde laatst een liedje van pater moeskroen en dat ging ongeveer: laat me vrij en ik blijf bij jou....dat nummer raakte me en t is nog waar ook, als je me in n kooitje stopt vlieg ik bij de ralies omhoog maar als je t deurtje open laat staan blijf ik rustig op mn stokje zitten.



zo, genoeg gezeurd weer voor nu, nu eerst maar es huis-kuisen!