Psyche
alle pijlers
Waarschuwing, niet subtiel! Spijt geplande zwangerschap
vrijdag 28 april 2023 om 10:16
Ik wil jullie vragen om mij niet te veroordelen want geloof me, dat doe ik zelf echt al genoeg.
Ik ben gepland zwanger, bijna 14 weken. En ik heb zo'n spijt. Ik wil niet meer zwanger zijn. Ik wil niet nog een kind. Ik heb er al 2, die wat ouder zijn, en dat is genoeg.
Even een korte situatieschets waardoor denk ik blijkt dat dit niet enkel de zwangerschapshormonen zijn..
Ik zit er al 1.5 jaar doorheen, met burnout achtige klachten, de oorzaak is een apart topic waard dus dat laat ik voor nu maar even in het midden. Een aantal stappen ondernomen om eruit te komen. Aanpassingen op werk om prikkels te verminderen, yoga, meer hulp accepteren van anderen, een coach etc. Het heeft geen effect. Ik blijf piekeren, moe zijn, alles is teveel en ales is vaak heel donker.
In mijn familie komen depressies veel voor. Ik ben bang dat ik inmiddels in die depressie zit. Mijn man en ik wilden al een tijdje wel een derde (ik heb een sterke voorkeur voor een meisje) maar we hadden en hebben geen zin in de zwangerschap en in de babytijd. Echter wilden we wel een groter gezin, later, zodat er meer mensen om de tafel zitten. Als onze ouders er niet meer zijn en er is minimaal contact met broers en zussen, dan hebben we voor onszelf alsnog een hoop gezelligheid gebouwd. We dachten, ach dat doen we wel even, ja het wordt pittig maar het wordt ook weer beter en dan zijn we vast blij.
Langere tijd lukte het niet om zwanger te worden hoewel we het niet heel actief hebben geprobeerd. Dat was ook oke. En ineens was het dan in februari toch raak. Ik schrok me kapot en de schrik sloeg me om het hart. Al gauw voelde ik me lichamelijk ook totaal ellendig. Misselijk, maagpijn, en zo zo zo zo moe en down. Mijn man nam alle taken over. Onze kinderen snapten er niets van, alle energie die ik kon vinden ging naar hun toe. Het idee dat ik me nog tot november alleen lichamelijk al zo moet voelen is zo deprimerend dat ik niet weet waar ik het zoeken moet. Ik worstel de dagen door tot het moment dat ik 's avonds zo moe ben dat ik eindelijk eventjes kan slapen. Tot ik een paar uur later wakker schrik, mijn hartslag richting de 200 gaat en de waarheid me weer in het gezicht slaat.
De eerste weken na de zwangerschapstest gingen langzaam voorbij en behalve me focussen op wanneer ik weer naar bed mocht had ik weinig ruimte voor andere dingen in mijn hoofd. Laat staan me richten op deze baby. Ik voelde ook geen connectie.
Paar echo's gehad, alles goed met het kind. Tot het nieuws dat het een jongen is. Hoe vreselijk het ook klinkt, ik wil geen jongen. Echt ik weet hoe erg dit is. Veroordeel me alsjeblieft niet. Ik walg van mezelf, ik verafschuw mezelf maar het ligt als een steen op mijn maag. En het vesterkt heel erg het gevoel van wat zijn wij stom geweest. Het triggert vanalles wat eigenlijk helemaal niks met het geslacht te maken heeft.
Waarom gaan we ons leven verstoren? We hebben het toch goed? Of nouja goed, ons huwelijk is weer een ander verhaal, we zijn elkaar al een paar jaar op en af kwijt. Of er nog echte liefde is weet ik niet. We zijn inmiddels wel een geoliede machine qua samenwerking thuis met de kinderen maar echt plezier met z'n 4 is er weinig. Ik durf niet te zeggen hoe het echt zit, ik denk dat de depressie me alles zwarter in laat zien dan dat het echt is dus de beslissing om te scheiden moet je ook niet nemen in tijden van depressie.
Ondertussen is mijn man in dit verhaal de rots. Hij is echter wel beinvloedbaar. Als ik zit te huilen en mijn zorgen uit gaat dat zaadje bij hem ook ontwikkelen waardoor hij het ook al heel snel niet meer zag zitten en we samen zaten te huilen hoe we zo stom hebben kunnen zijn.
En nu? Er staan afpraken met de verloskundige en de huisarts. We komen hier niet alleen uit en doorheen. Abortus? Wat voor monster ben ik dan, dat ik een gezond kind vermoord omdat ik me toch heb bedacht.
Ik voel me zo zo vreselijk en wil het allemaal niet meer, ik eet niet, slaap niet en alles is zwart. Maar ik moet toch een manier zien te vinden, ik moet er zijn voor mijn oudere kinderen.
Ik weet niet eens wat ik wil met dit verhaal, in elk geval alsjeblieft geen harde en boze woorden want echt, ik weet het allemaal. Misschien is er iemand met ervaring?
Bedankt voor het lezen.
Ik ben gepland zwanger, bijna 14 weken. En ik heb zo'n spijt. Ik wil niet meer zwanger zijn. Ik wil niet nog een kind. Ik heb er al 2, die wat ouder zijn, en dat is genoeg.
Even een korte situatieschets waardoor denk ik blijkt dat dit niet enkel de zwangerschapshormonen zijn..
Ik zit er al 1.5 jaar doorheen, met burnout achtige klachten, de oorzaak is een apart topic waard dus dat laat ik voor nu maar even in het midden. Een aantal stappen ondernomen om eruit te komen. Aanpassingen op werk om prikkels te verminderen, yoga, meer hulp accepteren van anderen, een coach etc. Het heeft geen effect. Ik blijf piekeren, moe zijn, alles is teveel en ales is vaak heel donker.
In mijn familie komen depressies veel voor. Ik ben bang dat ik inmiddels in die depressie zit. Mijn man en ik wilden al een tijdje wel een derde (ik heb een sterke voorkeur voor een meisje) maar we hadden en hebben geen zin in de zwangerschap en in de babytijd. Echter wilden we wel een groter gezin, later, zodat er meer mensen om de tafel zitten. Als onze ouders er niet meer zijn en er is minimaal contact met broers en zussen, dan hebben we voor onszelf alsnog een hoop gezelligheid gebouwd. We dachten, ach dat doen we wel even, ja het wordt pittig maar het wordt ook weer beter en dan zijn we vast blij.
Langere tijd lukte het niet om zwanger te worden hoewel we het niet heel actief hebben geprobeerd. Dat was ook oke. En ineens was het dan in februari toch raak. Ik schrok me kapot en de schrik sloeg me om het hart. Al gauw voelde ik me lichamelijk ook totaal ellendig. Misselijk, maagpijn, en zo zo zo zo moe en down. Mijn man nam alle taken over. Onze kinderen snapten er niets van, alle energie die ik kon vinden ging naar hun toe. Het idee dat ik me nog tot november alleen lichamelijk al zo moet voelen is zo deprimerend dat ik niet weet waar ik het zoeken moet. Ik worstel de dagen door tot het moment dat ik 's avonds zo moe ben dat ik eindelijk eventjes kan slapen. Tot ik een paar uur later wakker schrik, mijn hartslag richting de 200 gaat en de waarheid me weer in het gezicht slaat.
De eerste weken na de zwangerschapstest gingen langzaam voorbij en behalve me focussen op wanneer ik weer naar bed mocht had ik weinig ruimte voor andere dingen in mijn hoofd. Laat staan me richten op deze baby. Ik voelde ook geen connectie.
Paar echo's gehad, alles goed met het kind. Tot het nieuws dat het een jongen is. Hoe vreselijk het ook klinkt, ik wil geen jongen. Echt ik weet hoe erg dit is. Veroordeel me alsjeblieft niet. Ik walg van mezelf, ik verafschuw mezelf maar het ligt als een steen op mijn maag. En het vesterkt heel erg het gevoel van wat zijn wij stom geweest. Het triggert vanalles wat eigenlijk helemaal niks met het geslacht te maken heeft.
Waarom gaan we ons leven verstoren? We hebben het toch goed? Of nouja goed, ons huwelijk is weer een ander verhaal, we zijn elkaar al een paar jaar op en af kwijt. Of er nog echte liefde is weet ik niet. We zijn inmiddels wel een geoliede machine qua samenwerking thuis met de kinderen maar echt plezier met z'n 4 is er weinig. Ik durf niet te zeggen hoe het echt zit, ik denk dat de depressie me alles zwarter in laat zien dan dat het echt is dus de beslissing om te scheiden moet je ook niet nemen in tijden van depressie.
Ondertussen is mijn man in dit verhaal de rots. Hij is echter wel beinvloedbaar. Als ik zit te huilen en mijn zorgen uit gaat dat zaadje bij hem ook ontwikkelen waardoor hij het ook al heel snel niet meer zag zitten en we samen zaten te huilen hoe we zo stom hebben kunnen zijn.
En nu? Er staan afpraken met de verloskundige en de huisarts. We komen hier niet alleen uit en doorheen. Abortus? Wat voor monster ben ik dan, dat ik een gezond kind vermoord omdat ik me toch heb bedacht.
Ik voel me zo zo vreselijk en wil het allemaal niet meer, ik eet niet, slaap niet en alles is zwart. Maar ik moet toch een manier zien te vinden, ik moet er zijn voor mijn oudere kinderen.
Ik weet niet eens wat ik wil met dit verhaal, in elk geval alsjeblieft geen harde en boze woorden want echt, ik weet het allemaal. Misschien is er iemand met ervaring?
Bedankt voor het lezen.
zondag 14 mei 2023 om 17:40
Nee dat is echt helemaal niet gek, neem vooral de ruimte die je nodig hebt/kunt gebruiken.
Hopelijk komt de structurele zorg binnen niet al te lang op gang. Maar denk ook even na of je misschien toch nog een gesprek zou willen via de abortuskliniek, ik ben er niet goed in thuis maar volgens mij hebben ze daar ook maatschappelijk werkers waar je (eens) mee kunt spreken (of weten ze waar je terecht kunt). Hopelijk weet iemand anders hier er meer van.
Hopelijk komt de structurele zorg binnen niet al te lang op gang. Maar denk ook even na of je misschien toch nog een gesprek zou willen via de abortuskliniek, ik ben er niet goed in thuis maar volgens mij hebben ze daar ook maatschappelijk werkers waar je (eens) mee kunt spreken (of weten ze waar je terecht kunt). Hopelijk weet iemand anders hier er meer van.
zondag 14 mei 2023 om 18:11
Kan je je gevoel hierover ook bespreken met je man?Ranjameteenrietje schreef: ↑11-05-2023 20:44Wat zijn jullie lief voor mij, en ik voel me zo'n slechte moeder dat ik dit willens en wetens mijn kind aan heb gedaan. Vreselijk tegenstrijdig is het.
We hebben veel steun aan elkaar ja. Mijn man stond er ook achter, hoewel hij het ook heel moeilijk vond. Hij vindt ons gezin wel belangrijker en wil ook dat ik weer de vrouw word die ik ooit was. Voor hem en voor onze kinderen.
Een goede moeder zijn door het zo te laten met de kinderen die je hebt i.p.v. er nog meer te nemen. Het beeld van de echo is sterk want zo'n afbeelding zegt meer dan 1000 woorden. Hopelijk start hulp snel en helpt dat.
zondag 14 mei 2023 om 19:22
zondag 14 mei 2023 om 22:25
Het FIOM heeft een nazorg traject, online en ook anoniem als je het zou willen.
Heel normaal deze gevoelens, je hormonen zijn in vrije val en ook al heb je abortus gepleegd wil dat niet zeggen dat je niet van de foetus gehouden hebt. Ik zou zeggen dat je juíst van hem gehouden hebt omdat je hem meer gunde dan jullie nu kunnen bieden.
De echo zou ik even opbergen omdat het op dit moment alleen maar je schuldgevoel triggert. Hierdoor kom je niet aan rouwen toe en je moet door, niet alleen voor jezelf maar ook voor je gezin. Het is onomkeerbaar dus erover piekeren heeft geen zin maar doet alleen kwaad.
Sterkte
Heel normaal deze gevoelens, je hormonen zijn in vrije val en ook al heb je abortus gepleegd wil dat niet zeggen dat je niet van de foetus gehouden hebt. Ik zou zeggen dat je juíst van hem gehouden hebt omdat je hem meer gunde dan jullie nu kunnen bieden.
De echo zou ik even opbergen omdat het op dit moment alleen maar je schuldgevoel triggert. Hierdoor kom je niet aan rouwen toe en je moet door, niet alleen voor jezelf maar ook voor je gezin. Het is onomkeerbaar dus erover piekeren heeft geen zin maar doet alleen kwaad.
Sterkte
maandag 15 mei 2023 om 19:01
maandag 15 mei 2023 om 23:49
TO, ik heb hier alleen meegelezen en wil even zeggen dat ik veel respect heb voor je beslissing.
Tatjana Almuli schreef laatst in het Parool over haar abortus. Misschien geeft het je wat herkenning:
https://www.parool.nl/ps/geen-kind-geen ... ~bff4bc32/
Tatjana Almuli schreef laatst in het Parool over haar abortus. Misschien geeft het je wat herkenning:
https://www.parool.nl/ps/geen-kind-geen ... ~bff4bc32/
't Is al met al een heel gedoe
dinsdag 16 mei 2023 om 10:07
Waarom precies? Zoals ik het lees, voelde TO zich al slecht en is het steeds slechter gegaan nadat het geslacht vast is komen te staan. Ze schreef dat ze voor een meisje meer bereid was weg te stoppen dat het niet goed met haar ging, dan voor een jongen. Ze is heel blij dat ze meisjes heeft en ze wil geen zoon.
Ik veroordeel TO hier niet om, ik vind abortus een recht zonder voorwaarden (op de levensvatbaarheidgrens na dan) en als iemand een abortus wil ondergaan (mede) vanwege het geslacht, dan is dat zo. En ik denk ook dat TO de juiste keuze heeft gemaakt, want met zo'n diepe depressie is zwanger zijn en voor een baby zorgen niet te doen. Dat het geslacht de depressie van TO getriggerd heeft, maakt niet dat ze dan geen abortus zou moeten ondergaan. Het lijkt me gewoon wel heel moeilijk om de abortus te verwerken als het geslacht een rol speelde.
En ja, ik heb het topic helemaal gelezen.
Geen motto
dinsdag 16 mei 2023 om 10:51
Jij slaat de spijker op z'n kop. Het geslacht heeft getriggerd maar alle bezwaren en mijn mentale slechte gesteldheid zijn en waren hoe dan ook uiteindelijk doorslaggevend. Ik ervaar je bericht niet als vervelend. Ben wel blij met deze toelichting van je, dus dankjewel daarvoor. Er zit inderdaad wel een stuk schuldgevoel naar dit jongetje toe die nooit de kans gekregen heeft terwijl zijn zusjes die wel kregen. Niet alleen maar omdat ie toevallig een jongetje is maar het is naar dat dat erbij op komt.emanina schreef: ↑16-05-2023 10:07Waarom precies? Zoals ik het lees, voelde TO zich al slecht en is het steeds slechter gegaan nadat het geslacht vast is komen te staan. Ze schreef dat ze voor een meisje meer bereid was weg te stoppen dat het niet goed met haar ging, dan voor een jongen. Ze is heel blij dat ze meisjes heeft en ze wil geen zoon.
Ik veroordeel TO hier niet om, ik vind abortus een recht zonder voorwaarden (op de levensvatbaarheidgrens na dan) en als iemand een abortus wil ondergaan (mede) vanwege het geslacht, dan is dat zo. En ik denk ook dat TO de juiste keuze heeft gemaakt, want met zo'n diepe depressie is zwanger zijn en voor een baby zorgen niet te doen. Dat het geslacht de depressie van TO getriggerd heeft, maakt niet dat ze dan geen abortus zou moeten ondergaan. Het lijkt me gewoon wel heel moeilijk om de abortus te verwerken als het geslacht een rol speelde.
En ja, ik heb het topic helemaal gelezen.
Alle anderen ook weer, bedankt. Doet me echt goed. Dag voor dag momenteel. Ik word zo gigantisch heen en weer geslingerd nog steeds. Maar elke dag een beetje meer overtuigd dat dit het beste is voor nu. Wel zorgen de hormonen ervoor dat ik de deur voor die derde nog niet helemaal dicht wil doen en daar baal ik dan ook weer van. Wel is er direct na behandeling een spiraal geplaatst dus voorlopig kan er helemaal niks gebeuren in dat opzicht en dat is maar goed ook. Ik wil eerst geestelijk weer gezond worden.
dinsdag 16 mei 2023 om 11:25
Wat jammer, ik kan het niet lezen omdat ik geen lid ben. Toch bedankt.Pingu schreef: ↑15-05-2023 23:49TO, ik heb hier alleen meegelezen en wil even zeggen dat ik veel respect heb voor je beslissing.
Tatjana Almuli schreef laatst in het Parool over haar abortus. Misschien geeft het je wat herkenning:
https://www.parool.nl/ps/geen-kind-geen ... ~bff4bc32/
dinsdag 16 mei 2023 om 11:58
Ranjameteenrietje schreef: ↑16-05-2023 10:51Jij slaat de spijker op z'n kop. Het geslacht heeft getriggerd maar alle bezwaren en mijn mentale slechte gesteldheid zijn en waren hoe dan ook uiteindelijk doorslaggevend. Ik ervaar je bericht niet als vervelend. Ben wel blij met deze toelichting van je, dus dankjewel daarvoor. Er zit inderdaad wel een stuk schuldgevoel naar dit jongetje toe die nooit de kans gekregen heeft terwijl zijn zusjes die wel kregen. Niet alleen maar omdat ie toevallig een jongetje is maar het is naar dat dat erbij op komt.
Alle anderen ook weer, bedankt. Doet me echt goed. Dag voor dag momenteel. Ik word zo gigantisch heen en weer geslingerd nog steeds. Maar elke dag een beetje meer overtuigd dat dit het beste is voor nu. Wel zorgen de hormonen ervoor dat ik de deur voor die derde nog niet helemaal dicht wil doen en daar baal ik dan ook weer van. Wel is er direct na behandeling een spiraal geplaatst dus voorlopig kan er helemaal niks gebeuren in dat opzicht en dat is maar goed ook. Ik wil eerst geestelijk weer gezond worden.
Ik denk juist dat het een 'geluk' is geweest dat het geen meisje was. Dan had je namelijk deze sterke trigger gemist en wel doorgezet, doorgebikkeld en alles naar beneden gestopt (wat helemaal niet verstandig was). Het lijkt er sterk op dat dat geen goede afloop gehad zou hebben voor jullie gezin. Niet voor jou, niet voor dan alle drie de kinderen en niet voor man.
dinsdag 16 mei 2023 om 13:23
Ik denk dat je daar goed gelijk in kan hebben. Dan moest het misschien zo zijn ofzo. Niet dat ik daar perse in geloof maar momenteel grijp ik alles aan om de vrede ermee te vinden.S-Groot schreef: ↑16-05-2023 11:58Ik denk juist dat het een 'geluk' is geweest dat het geen meisje was. Dan had je namelijk deze sterke trigger gemist en wel doorgezet, doorgebikkeld en alles naar beneden gestopt (wat helemaal niet verstandig was). Het lijkt er sterk op dat dat geen goede afloop gehad zou hebben voor jullie gezin. Niet voor jou, niet voor dan alle drie de kinderen en niet voor man.
dinsdag 16 mei 2023 om 13:30
Je hebt DM.Ranjameteenrietje schreef: ↑16-05-2023 11:25Wat jammer, ik kan het niet lezen omdat ik geen lid ben. Toch bedankt.
't Is al met al een heel gedoe
dinsdag 16 mei 2023 om 15:45
Dat jongetje heeft er geen weet van.Ranjameteenrietje schreef: ↑16-05-2023 10:51Jij slaat de spijker op z'n kop. Het geslacht heeft getriggerd maar alle bezwaren en mijn mentale slechte gesteldheid zijn en waren hoe dan ook uiteindelijk doorslaggevend. Ik ervaar je bericht niet als vervelend. Ben wel blij met deze toelichting van je, dus dankjewel daarvoor. Er zit inderdaad wel een stuk schuldgevoel naar dit jongetje toe die nooit de kans gekregen heeft terwijl zijn zusjes die wel kregen. Niet alleen maar omdat ie toevallig een jongetje is maar het is naar dat dat erbij op komt.
Alle anderen ook weer, bedankt. Doet me echt goed. Dag voor dag momenteel. Ik word zo gigantisch heen en weer geslingerd nog steeds. Maar elke dag een beetje meer overtuigd dat dit het beste is voor nu. Wel zorgen de hormonen ervoor dat ik de deur voor die derde nog niet helemaal dicht wil doen en daar baal ik dan ook weer van. Wel is er direct na behandeling een spiraal geplaatst dus voorlopig kan er helemaal niks gebeuren in dat opzicht en dat is maar goed ook. Ik wil eerst geestelijk weer gezond worden.
Van het 2e vetgedrukte krijg ik de kriebels. Wat doe je als het weer een jongen is?
dinsdag 16 mei 2023 om 17:12
Vergeet niet dat je een soort terugval kunt krijgen als jij je weer beter voelt. Als de zon weer schijnt en de lucht weer blauw is zullen alle onoverkomelijke problemen die je nu voelde veel lichter lijken, en het ook voor jou moeilijker zijn om in te voelen hoe zwart alles eruit zag. Maar dat neemt niet weg dat het op het moment dat de de beslissing moest nemen het wél heel zwart was, en dat dat een reden was voor je keuze.Ranjameteenrietje schreef: ↑16-05-2023 13:23Ik denk dat je daar goed gelijk in kan hebben. Dan moest het misschien zo zijn ofzo. Niet dat ik daar perse in geloof maar momenteel grijp ik alles aan om de vrede ermee te vinden.
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
dinsdag 16 mei 2023 om 21:48
Lieve Ranja,
Wat een heftig topic en wat een paniek moet jij gevoeld hebben.
Ik vind de keus die je gemaakt hebt erg moedig, maar denk ook dat het kiezen uit 2 'kwaden' was.
Ik hoop heel erg dat je de rust vindt om alles te verwerken en over een tijdje alles een plekje kan geven. Dat je weer kunt genieten van de kleine dingen in het leven. Ik hoop ook dat je de hulp krijgt die je nodig hebt, want dit is veel om alleen (en samen met je man) te moeten dragen. Geef het ook aan bij de crisisdienst.
Verder nog een note aan de overige forumleden: ik vind het toch knap dat er tijd een aantal zijn die gevoelige en / of zware onderwerpen altijd zodanig kunnen verstieren met hun eigen visie, mening of ervaring, dat de TO er gewoon door weg wil blijven. Ben je dan echt trots op jezelf? Om iemand die zich op haar kwetsbaarst opstelt, zo de oren te wassen met je mening van achter een schermpje?
Dikke knuffel TO. Veel sterkte.
Wat een heftig topic en wat een paniek moet jij gevoeld hebben.
Ik vind de keus die je gemaakt hebt erg moedig, maar denk ook dat het kiezen uit 2 'kwaden' was.
Ik hoop heel erg dat je de rust vindt om alles te verwerken en over een tijdje alles een plekje kan geven. Dat je weer kunt genieten van de kleine dingen in het leven. Ik hoop ook dat je de hulp krijgt die je nodig hebt, want dit is veel om alleen (en samen met je man) te moeten dragen. Geef het ook aan bij de crisisdienst.
Verder nog een note aan de overige forumleden: ik vind het toch knap dat er tijd een aantal zijn die gevoelige en / of zware onderwerpen altijd zodanig kunnen verstieren met hun eigen visie, mening of ervaring, dat de TO er gewoon door weg wil blijven. Ben je dan echt trots op jezelf? Om iemand die zich op haar kwetsbaarst opstelt, zo de oren te wassen met je mening van achter een schermpje?
Dikke knuffel TO. Veel sterkte.
woensdag 17 mei 2023 om 00:09
Wat een mooie post. Ranja, ik denk dat je echt het beste hebt gedaan. En nu moet je door. Wat iemand al schreef, de embryo heeft er geen weet van. Je hebt een man, kinderen, en vooral jezelf. Gun jezelf de tijd om weer bij te tanken en ben niet boos op jezelf. We zijn allemaal maar mensen die hier neer zijn gezet en er het beste van maken.Mijnietbellen schreef: ↑16-05-2023 21:48Lieve Ranja,
Wat een heftig topic en wat een paniek moet jij gevoeld hebben.
Ik vind de keus die je gemaakt hebt erg moedig, maar denk ook dat het kiezen uit 2 'kwaden' was.
Ik hoop heel erg dat je de rust vindt om alles te verwerken en over een tijdje alles een plekje kan geven. Dat je weer kunt genieten van de kleine dingen in het leven. Ik hoop ook dat je de hulp krijgt die je nodig hebt, want dit is veel om alleen (en samen met je man) te moeten dragen. Geef het ook aan bij de crisisdienst.
Verder nog een note aan de overige forumleden: ik vind het toch knap dat er tijd een aantal zijn die gevoelige en / of zware onderwerpen altijd zodanig kunnen verstieren met hun eigen visie, mening of ervaring, dat de TO er gewoon door weg wil blijven. Ben je dan echt trots op jezelf? Om iemand die zich op haar kwetsbaarst opstelt, zo de oren te wassen met je mening van achter een schermpje?
Dikke knuffel TO. Veel sterkte.
woensdag 17 mei 2023 om 09:05
Heel veel respect voor jou. En fijn om nog van je te horen. Juist nu, denk ik dat het van je afschrijven even een uitlaatklep kan zijn.
Zoals ik het lees zijn je emoties heel begrijpelijk. Je hebt verdriet, maar voelt ook de opluchting. De hormonen hebben natuurlijk ook enorme invloed. Ik kan me voorstellen dat dit lastig voor je is. Weet dat alles wat je voelt, mag. Je mag verdriet hebben, boos zijn, angstig, opgelucht, blij. Alles is goed. Er is geen handleiding voor dit soort ingrijpende zaken. Neem vooral de tijd die jij nodig hebt, en doe het op jou manier. Emoties kunnen ook naast elkaar bestaan. Dat je rouwt om het kindje wat je kwijt bent maar tegelijkertijd ook weet dat dit het beste is.
Heb je mensen in je omgeving om mee te praten? Soms is contact met een partner juist lastig, als hij er anders in staat.
Verder lees ik dat je door de hormonen gedachtes hebt aan een 3e kindje. Volgens mij besef je je dat het de hormonen zijn en ben je door deze gebeurtenis extra allert. Betekent overigens niet, dat mensen die een abortus hebben ondergaan, daarna nooit meer zwanger mogen worden. Ik lees dat wel in berichten van mensen die daar heel stellig over zijn. Naar mijn idee is het niet zo zwart wit. Je zit nu duidelijk met psychische problemen, maar die kunnen ook weer overgaan. Hoe de toekomst er daarna uit ziet, is nu nog niet te voorspellen. Je weet nu in ieder geval waar je kwetsbaarheid ligt en wat je triggert. Mocht je nog een keer zwanger worden, kan je hier op voorhand een goed plan voor maken. In ieder geval is dat voorlopig niet aan de orde, en dat is ook rouw!
Zoals ik het lees zijn je emoties heel begrijpelijk. Je hebt verdriet, maar voelt ook de opluchting. De hormonen hebben natuurlijk ook enorme invloed. Ik kan me voorstellen dat dit lastig voor je is. Weet dat alles wat je voelt, mag. Je mag verdriet hebben, boos zijn, angstig, opgelucht, blij. Alles is goed. Er is geen handleiding voor dit soort ingrijpende zaken. Neem vooral de tijd die jij nodig hebt, en doe het op jou manier. Emoties kunnen ook naast elkaar bestaan. Dat je rouwt om het kindje wat je kwijt bent maar tegelijkertijd ook weet dat dit het beste is.
Heb je mensen in je omgeving om mee te praten? Soms is contact met een partner juist lastig, als hij er anders in staat.
Verder lees ik dat je door de hormonen gedachtes hebt aan een 3e kindje. Volgens mij besef je je dat het de hormonen zijn en ben je door deze gebeurtenis extra allert. Betekent overigens niet, dat mensen die een abortus hebben ondergaan, daarna nooit meer zwanger mogen worden. Ik lees dat wel in berichten van mensen die daar heel stellig over zijn. Naar mijn idee is het niet zo zwart wit. Je zit nu duidelijk met psychische problemen, maar die kunnen ook weer overgaan. Hoe de toekomst er daarna uit ziet, is nu nog niet te voorspellen. Je weet nu in ieder geval waar je kwetsbaarheid ligt en wat je triggert. Mocht je nog een keer zwanger worden, kan je hier op voorhand een goed plan voor maken. In ieder geval is dat voorlopig niet aan de orde, en dat is ook rouw!
woensdag 17 mei 2023 om 12:51
Dat mag ze helemaal zelf weten. Het is normaal om ernaar te kijken.. dan verdriet te hebben.. te moeten huilen.. dat moet eruit. Ze zit nog in zo'n wervelstorm aan emoties.. dat duurt gewoon nog even voordat die storm gaat liggen.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
