Waarschuwing, niet subtiel! Spijt geplande zwangerschap

Ik wil jullie vragen om mij niet te veroordelen want geloof me, dat doe ik zelf echt al genoeg.

Ik ben gepland zwanger, bijna 14 weken. En ik heb zo'n spijt. Ik wil niet meer zwanger zijn. Ik wil niet nog een kind. Ik heb er al 2, die wat ouder zijn, en dat is genoeg.
Even een korte situatieschets waardoor denk ik blijkt dat dit niet enkel de zwangerschapshormonen zijn..
Ik zit er al 1.5 jaar doorheen, met burnout achtige klachten, de oorzaak is een apart topic waard dus dat laat ik voor nu maar even in het midden. Een aantal stappen ondernomen om eruit te komen. Aanpassingen op werk om prikkels te verminderen, yoga, meer hulp accepteren van anderen, een coach etc. Het heeft geen effect. Ik blijf piekeren, moe zijn, alles is teveel en ales is vaak heel donker.
In mijn familie komen depressies veel voor. Ik ben bang dat ik inmiddels in die depressie zit. Mijn man en ik wilden al een tijdje wel een derde (ik heb een sterke voorkeur voor een meisje) maar we hadden en hebben geen zin in de zwangerschap en in de babytijd. Echter wilden we wel een groter gezin, later, zodat er meer mensen om de tafel zitten. Als onze ouders er niet meer zijn en er is minimaal contact met broers en zussen, dan hebben we voor onszelf alsnog een hoop gezelligheid gebouwd. We dachten, ach dat doen we wel even, ja het wordt pittig maar het wordt ook weer beter en dan zijn we vast blij.
Langere tijd lukte het niet om zwanger te worden hoewel we het niet heel actief hebben geprobeerd. Dat was ook oke. En ineens was het dan in februari toch raak. Ik schrok me kapot en de schrik sloeg me om het hart. Al gauw voelde ik me lichamelijk ook totaal ellendig. Misselijk, maagpijn, en zo zo zo zo moe en down. Mijn man nam alle taken over. Onze kinderen snapten er niets van, alle energie die ik kon vinden ging naar hun toe. Het idee dat ik me nog tot november alleen lichamelijk al zo moet voelen is zo deprimerend dat ik niet weet waar ik het zoeken moet. Ik worstel de dagen door tot het moment dat ik 's avonds zo moe ben dat ik eindelijk eventjes kan slapen. Tot ik een paar uur later wakker schrik, mijn hartslag richting de 200 gaat en de waarheid me weer in het gezicht slaat.
De eerste weken na de zwangerschapstest gingen langzaam voorbij en behalve me focussen op wanneer ik weer naar bed mocht had ik weinig ruimte voor andere dingen in mijn hoofd. Laat staan me richten op deze baby. Ik voelde ook geen connectie.
Paar echo's gehad, alles goed met het kind. Tot het nieuws dat het een jongen is. Hoe vreselijk het ook klinkt, ik wil geen jongen. Echt ik weet hoe erg dit is. Veroordeel me alsjeblieft niet. Ik walg van mezelf, ik verafschuw mezelf maar het ligt als een steen op mijn maag. En het vesterkt heel erg het gevoel van wat zijn wij stom geweest. Het triggert vanalles wat eigenlijk helemaal niks met het geslacht te maken heeft.
Waarom gaan we ons leven verstoren? We hebben het toch goed? Of nouja goed, ons huwelijk is weer een ander verhaal, we zijn elkaar al een paar jaar op en af kwijt. Of er nog echte liefde is weet ik niet. We zijn inmiddels wel een geoliede machine qua samenwerking thuis met de kinderen maar echt plezier met z'n 4 is er weinig. Ik durf niet te zeggen hoe het echt zit, ik denk dat de depressie me alles zwarter in laat zien dan dat het echt is dus de beslissing om te scheiden moet je ook niet nemen in tijden van depressie.
Ondertussen is mijn man in dit verhaal de rots. Hij is echter wel beinvloedbaar. Als ik zit te huilen en mijn zorgen uit gaat dat zaadje bij hem ook ontwikkelen waardoor hij het ook al heel snel niet meer zag zitten en we samen zaten te huilen hoe we zo stom hebben kunnen zijn.
En nu? Er staan afpraken met de verloskundige en de huisarts. We komen hier niet alleen uit en doorheen. Abortus? Wat voor monster ben ik dan, dat ik een gezond kind vermoord omdat ik me toch heb bedacht.

Ik voel me zo zo vreselijk en wil het allemaal niet meer, ik eet niet, slaap niet en alles is zwart. Maar ik moet toch een manier zien te vinden, ik moet er zijn voor mijn oudere kinderen.

Ik weet niet eens wat ik wil met dit verhaal, in elk geval alsjeblieft geen harde en boze woorden want echt, ik weet het allemaal. Misschien is er iemand met ervaring?

Bedankt voor het lezen.

Dat laatste nog niet helaas. Ik moet nog contact hebben met de crisisdienst om te kijken of zij een traject voor me in gang kunnen zetten.

Ik heb het er moeilijker mee dan ik had gehoopt.. mijn man is het alweer bijna vergeten zei hij gister. Voelt niet wat ik voel. Gelukkig maar, richting hem hoef ik me niet meer schuldig te voelen. Hij gaf zelfs aan dat ie ook wel opgelucht is dat we niet over 6 maanden in een enorme shitstorm terecht gaan komen want het is voorbij. Hij zei zelfs dat hij het zo bekijkt; we hebben een biologisch proces relatief vroeg stopgezet. Er was bij het kind nog geen enkel bewustzijn en er is sowieso geen leed geweest. Hij vindt het vooral jammer dat het zo is gelopen. Het had leuk moeten zijn maar het is niet anders. Mooi dat hij er zo naar kan kijken, bij mij zit er heel wat meer.

Ik was enorm opgelucht naderhand en voelde me vooral licht en moe. Nu wordt ik al 2 dagen bij tijd en wijle overspoeld door verdriet. En voel ik meer empathie voor dat wezentje die ik moedwillig heb laten doden dan toen hij nog in mijn buik zat. Dat stukje begrijp ik totaal niet van mezelf. Ook ben ik nu overspoeld met verdriet dat dit het dan was. Dat we nooit die derde zullen krijgen waarschijnlijk. Terwijl toen ik nog zwanger was het enige wat ik wilde terug naar het veilige 2 kinderen en ik wil nooit meer een baby. En nu voel ik me leeg.
Het is een bizarre achtbaan van emoties en ineens kan ik met ene gigantische brok in mijn keel en een enorm schuldgevoel zitten en het andere moment ben ik bijna blij en kan ik niet anders dan opgelucht zijn dat het voorbij is. Maar toch voel ik me schuldig naar de foetus toe. Dat hij er niet mocht komen terwijl hij er eerst wel mocht komen. En dat zijn zusjes wel welkom waren destijds.
De laatste echofoto achtervolgt me. Dat is een prachtige foto, van een scherp hoofdje, neusje, kin en getuite lipjes. Dat heb ik dood laten maken. Ik kan daar niet naar kijken zonder heel hard te huilen. Moet ik het dan wel doen voor een stuk verwerking of juist de foto even opbergen en de tijd de scherpte er eerst af laten halen?
Er is geen echte spijt denk ik want ik ben opgelucht dat de zwarte wolk wat minder zwart lijkt nu en dat ik me lichamelijk heel erg goed voel maar er zit zo ontzettend veel verdriet.
Sorry voor het relaas, ik moest het even kwijt. Bedankt voor het lezen.

Dank jullie wel. Ik merk dat hier ventileren en mijn state of mind op dat moment opschrijven helpt. En jullie reacties erop helpen nog meer dus dank. Ik had gedacht dat dit topic afgesloten kon worden na de ingreep maar ik denk dat ik het wel heel fijn vind dit zo te kunnen doen. Is dat gek of niet de bedoeling?

Er is geen nazorg momenteel. De psychiater van de crisisdienst belde eergister en zei dat hij me even wilde laten weten dat ze me nog in het vizier hebben en deze week is er weer even contact over het vervolg. Hij wilde het even een paar dagen te tijd geven nog.