Waarschuwing, niet subtiel! Spijt geplande zwangerschap

Ik wil jullie vragen om mij niet te veroordelen want geloof me, dat doe ik zelf echt al genoeg.

Ik ben gepland zwanger, bijna 14 weken. En ik heb zo'n spijt. Ik wil niet meer zwanger zijn. Ik wil niet nog een kind. Ik heb er al 2, die wat ouder zijn, en dat is genoeg.
Even een korte situatieschets waardoor denk ik blijkt dat dit niet enkel de zwangerschapshormonen zijn..
Ik zit er al 1.5 jaar doorheen, met burnout achtige klachten, de oorzaak is een apart topic waard dus dat laat ik voor nu maar even in het midden. Een aantal stappen ondernomen om eruit te komen. Aanpassingen op werk om prikkels te verminderen, yoga, meer hulp accepteren van anderen, een coach etc. Het heeft geen effect. Ik blijf piekeren, moe zijn, alles is teveel en ales is vaak heel donker.
In mijn familie komen depressies veel voor. Ik ben bang dat ik inmiddels in die depressie zit. Mijn man en ik wilden al een tijdje wel een derde (ik heb een sterke voorkeur voor een meisje) maar we hadden en hebben geen zin in de zwangerschap en in de babytijd. Echter wilden we wel een groter gezin, later, zodat er meer mensen om de tafel zitten. Als onze ouders er niet meer zijn en er is minimaal contact met broers en zussen, dan hebben we voor onszelf alsnog een hoop gezelligheid gebouwd. We dachten, ach dat doen we wel even, ja het wordt pittig maar het wordt ook weer beter en dan zijn we vast blij.
Langere tijd lukte het niet om zwanger te worden hoewel we het niet heel actief hebben geprobeerd. Dat was ook oke. En ineens was het dan in februari toch raak. Ik schrok me kapot en de schrik sloeg me om het hart. Al gauw voelde ik me lichamelijk ook totaal ellendig. Misselijk, maagpijn, en zo zo zo zo moe en down. Mijn man nam alle taken over. Onze kinderen snapten er niets van, alle energie die ik kon vinden ging naar hun toe. Het idee dat ik me nog tot november alleen lichamelijk al zo moet voelen is zo deprimerend dat ik niet weet waar ik het zoeken moet. Ik worstel de dagen door tot het moment dat ik 's avonds zo moe ben dat ik eindelijk eventjes kan slapen. Tot ik een paar uur later wakker schrik, mijn hartslag richting de 200 gaat en de waarheid me weer in het gezicht slaat.
De eerste weken na de zwangerschapstest gingen langzaam voorbij en behalve me focussen op wanneer ik weer naar bed mocht had ik weinig ruimte voor andere dingen in mijn hoofd. Laat staan me richten op deze baby. Ik voelde ook geen connectie.
Paar echo's gehad, alles goed met het kind. Tot het nieuws dat het een jongen is. Hoe vreselijk het ook klinkt, ik wil geen jongen. Echt ik weet hoe erg dit is. Veroordeel me alsjeblieft niet. Ik walg van mezelf, ik verafschuw mezelf maar het ligt als een steen op mijn maag. En het vesterkt heel erg het gevoel van wat zijn wij stom geweest. Het triggert vanalles wat eigenlijk helemaal niks met het geslacht te maken heeft.
Waarom gaan we ons leven verstoren? We hebben het toch goed? Of nouja goed, ons huwelijk is weer een ander verhaal, we zijn elkaar al een paar jaar op en af kwijt. Of er nog echte liefde is weet ik niet. We zijn inmiddels wel een geoliede machine qua samenwerking thuis met de kinderen maar echt plezier met z'n 4 is er weinig. Ik durf niet te zeggen hoe het echt zit, ik denk dat de depressie me alles zwarter in laat zien dan dat het echt is dus de beslissing om te scheiden moet je ook niet nemen in tijden van depressie.
Ondertussen is mijn man in dit verhaal de rots. Hij is echter wel beinvloedbaar. Als ik zit te huilen en mijn zorgen uit gaat dat zaadje bij hem ook ontwikkelen waardoor hij het ook al heel snel niet meer zag zitten en we samen zaten te huilen hoe we zo stom hebben kunnen zijn.
En nu? Er staan afpraken met de verloskundige en de huisarts. We komen hier niet alleen uit en doorheen. Abortus? Wat voor monster ben ik dan, dat ik een gezond kind vermoord omdat ik me toch heb bedacht.

Ik voel me zo zo vreselijk en wil het allemaal niet meer, ik eet niet, slaap niet en alles is zwart. Maar ik moet toch een manier zien te vinden, ik moet er zijn voor mijn oudere kinderen.

Ik weet niet eens wat ik wil met dit verhaal, in elk geval alsjeblieft geen harde en boze woorden want echt, ik weet het allemaal. Misschien is er iemand met ervaring?

Bedankt voor het lezen.

Even een korte update voor wie het zich afvraagt; ik ben lichamelijk volledig hersteld. Heb veel verdriet gehad maar nooit spijt. Nog steeds niet. De rust is fijn. Ik sta op de wachtlijst voor een goede psycholoog.

Nog even een update voor wie het interesseert. Alle hormonen zijn inmiddels ook weer gekalmeerd. Nog steeds geen spijt. Wel heb ik echt heel heel diep gezeten. Inclusief doodswens. Dat is heel naar geweest. Helaas is de psychologische hulp nog steeds niet op gang. Ellelange wachttijden maken het onmogelijk. Maar ik kan zeggen dat het naar omstandigheden goed met me gaat. Elke avond als ik mijn bed in stap ben ik dankbaar dat ik weer een nacht ongestoord kan slapen. Dat kan de eerste jaren met een klein kindje niet. Ik had het niet getrokken dus het is nog steeds helemaal goed zo.