Psyche
alle pijlers
Waarschuwing, niet subtiel! Spijt geplande zwangerschap
vrijdag 28 april 2023 om 10:16
Ik wil jullie vragen om mij niet te veroordelen want geloof me, dat doe ik zelf echt al genoeg.
Ik ben gepland zwanger, bijna 14 weken. En ik heb zo'n spijt. Ik wil niet meer zwanger zijn. Ik wil niet nog een kind. Ik heb er al 2, die wat ouder zijn, en dat is genoeg.
Even een korte situatieschets waardoor denk ik blijkt dat dit niet enkel de zwangerschapshormonen zijn..
Ik zit er al 1.5 jaar doorheen, met burnout achtige klachten, de oorzaak is een apart topic waard dus dat laat ik voor nu maar even in het midden. Een aantal stappen ondernomen om eruit te komen. Aanpassingen op werk om prikkels te verminderen, yoga, meer hulp accepteren van anderen, een coach etc. Het heeft geen effect. Ik blijf piekeren, moe zijn, alles is teveel en ales is vaak heel donker.
In mijn familie komen depressies veel voor. Ik ben bang dat ik inmiddels in die depressie zit. Mijn man en ik wilden al een tijdje wel een derde (ik heb een sterke voorkeur voor een meisje) maar we hadden en hebben geen zin in de zwangerschap en in de babytijd. Echter wilden we wel een groter gezin, later, zodat er meer mensen om de tafel zitten. Als onze ouders er niet meer zijn en er is minimaal contact met broers en zussen, dan hebben we voor onszelf alsnog een hoop gezelligheid gebouwd. We dachten, ach dat doen we wel even, ja het wordt pittig maar het wordt ook weer beter en dan zijn we vast blij.
Langere tijd lukte het niet om zwanger te worden hoewel we het niet heel actief hebben geprobeerd. Dat was ook oke. En ineens was het dan in februari toch raak. Ik schrok me kapot en de schrik sloeg me om het hart. Al gauw voelde ik me lichamelijk ook totaal ellendig. Misselijk, maagpijn, en zo zo zo zo moe en down. Mijn man nam alle taken over. Onze kinderen snapten er niets van, alle energie die ik kon vinden ging naar hun toe. Het idee dat ik me nog tot november alleen lichamelijk al zo moet voelen is zo deprimerend dat ik niet weet waar ik het zoeken moet. Ik worstel de dagen door tot het moment dat ik 's avonds zo moe ben dat ik eindelijk eventjes kan slapen. Tot ik een paar uur later wakker schrik, mijn hartslag richting de 200 gaat en de waarheid me weer in het gezicht slaat.
De eerste weken na de zwangerschapstest gingen langzaam voorbij en behalve me focussen op wanneer ik weer naar bed mocht had ik weinig ruimte voor andere dingen in mijn hoofd. Laat staan me richten op deze baby. Ik voelde ook geen connectie.
Paar echo's gehad, alles goed met het kind. Tot het nieuws dat het een jongen is. Hoe vreselijk het ook klinkt, ik wil geen jongen. Echt ik weet hoe erg dit is. Veroordeel me alsjeblieft niet. Ik walg van mezelf, ik verafschuw mezelf maar het ligt als een steen op mijn maag. En het vesterkt heel erg het gevoel van wat zijn wij stom geweest. Het triggert vanalles wat eigenlijk helemaal niks met het geslacht te maken heeft.
Waarom gaan we ons leven verstoren? We hebben het toch goed? Of nouja goed, ons huwelijk is weer een ander verhaal, we zijn elkaar al een paar jaar op en af kwijt. Of er nog echte liefde is weet ik niet. We zijn inmiddels wel een geoliede machine qua samenwerking thuis met de kinderen maar echt plezier met z'n 4 is er weinig. Ik durf niet te zeggen hoe het echt zit, ik denk dat de depressie me alles zwarter in laat zien dan dat het echt is dus de beslissing om te scheiden moet je ook niet nemen in tijden van depressie.
Ondertussen is mijn man in dit verhaal de rots. Hij is echter wel beinvloedbaar. Als ik zit te huilen en mijn zorgen uit gaat dat zaadje bij hem ook ontwikkelen waardoor hij het ook al heel snel niet meer zag zitten en we samen zaten te huilen hoe we zo stom hebben kunnen zijn.
En nu? Er staan afpraken met de verloskundige en de huisarts. We komen hier niet alleen uit en doorheen. Abortus? Wat voor monster ben ik dan, dat ik een gezond kind vermoord omdat ik me toch heb bedacht.
Ik voel me zo zo vreselijk en wil het allemaal niet meer, ik eet niet, slaap niet en alles is zwart. Maar ik moet toch een manier zien te vinden, ik moet er zijn voor mijn oudere kinderen.
Ik weet niet eens wat ik wil met dit verhaal, in elk geval alsjeblieft geen harde en boze woorden want echt, ik weet het allemaal. Misschien is er iemand met ervaring?
Bedankt voor het lezen.
Ik ben gepland zwanger, bijna 14 weken. En ik heb zo'n spijt. Ik wil niet meer zwanger zijn. Ik wil niet nog een kind. Ik heb er al 2, die wat ouder zijn, en dat is genoeg.
Even een korte situatieschets waardoor denk ik blijkt dat dit niet enkel de zwangerschapshormonen zijn..
Ik zit er al 1.5 jaar doorheen, met burnout achtige klachten, de oorzaak is een apart topic waard dus dat laat ik voor nu maar even in het midden. Een aantal stappen ondernomen om eruit te komen. Aanpassingen op werk om prikkels te verminderen, yoga, meer hulp accepteren van anderen, een coach etc. Het heeft geen effect. Ik blijf piekeren, moe zijn, alles is teveel en ales is vaak heel donker.
In mijn familie komen depressies veel voor. Ik ben bang dat ik inmiddels in die depressie zit. Mijn man en ik wilden al een tijdje wel een derde (ik heb een sterke voorkeur voor een meisje) maar we hadden en hebben geen zin in de zwangerschap en in de babytijd. Echter wilden we wel een groter gezin, later, zodat er meer mensen om de tafel zitten. Als onze ouders er niet meer zijn en er is minimaal contact met broers en zussen, dan hebben we voor onszelf alsnog een hoop gezelligheid gebouwd. We dachten, ach dat doen we wel even, ja het wordt pittig maar het wordt ook weer beter en dan zijn we vast blij.
Langere tijd lukte het niet om zwanger te worden hoewel we het niet heel actief hebben geprobeerd. Dat was ook oke. En ineens was het dan in februari toch raak. Ik schrok me kapot en de schrik sloeg me om het hart. Al gauw voelde ik me lichamelijk ook totaal ellendig. Misselijk, maagpijn, en zo zo zo zo moe en down. Mijn man nam alle taken over. Onze kinderen snapten er niets van, alle energie die ik kon vinden ging naar hun toe. Het idee dat ik me nog tot november alleen lichamelijk al zo moet voelen is zo deprimerend dat ik niet weet waar ik het zoeken moet. Ik worstel de dagen door tot het moment dat ik 's avonds zo moe ben dat ik eindelijk eventjes kan slapen. Tot ik een paar uur later wakker schrik, mijn hartslag richting de 200 gaat en de waarheid me weer in het gezicht slaat.
De eerste weken na de zwangerschapstest gingen langzaam voorbij en behalve me focussen op wanneer ik weer naar bed mocht had ik weinig ruimte voor andere dingen in mijn hoofd. Laat staan me richten op deze baby. Ik voelde ook geen connectie.
Paar echo's gehad, alles goed met het kind. Tot het nieuws dat het een jongen is. Hoe vreselijk het ook klinkt, ik wil geen jongen. Echt ik weet hoe erg dit is. Veroordeel me alsjeblieft niet. Ik walg van mezelf, ik verafschuw mezelf maar het ligt als een steen op mijn maag. En het vesterkt heel erg het gevoel van wat zijn wij stom geweest. Het triggert vanalles wat eigenlijk helemaal niks met het geslacht te maken heeft.
Waarom gaan we ons leven verstoren? We hebben het toch goed? Of nouja goed, ons huwelijk is weer een ander verhaal, we zijn elkaar al een paar jaar op en af kwijt. Of er nog echte liefde is weet ik niet. We zijn inmiddels wel een geoliede machine qua samenwerking thuis met de kinderen maar echt plezier met z'n 4 is er weinig. Ik durf niet te zeggen hoe het echt zit, ik denk dat de depressie me alles zwarter in laat zien dan dat het echt is dus de beslissing om te scheiden moet je ook niet nemen in tijden van depressie.
Ondertussen is mijn man in dit verhaal de rots. Hij is echter wel beinvloedbaar. Als ik zit te huilen en mijn zorgen uit gaat dat zaadje bij hem ook ontwikkelen waardoor hij het ook al heel snel niet meer zag zitten en we samen zaten te huilen hoe we zo stom hebben kunnen zijn.
En nu? Er staan afpraken met de verloskundige en de huisarts. We komen hier niet alleen uit en doorheen. Abortus? Wat voor monster ben ik dan, dat ik een gezond kind vermoord omdat ik me toch heb bedacht.
Ik voel me zo zo vreselijk en wil het allemaal niet meer, ik eet niet, slaap niet en alles is zwart. Maar ik moet toch een manier zien te vinden, ik moet er zijn voor mijn oudere kinderen.
Ik weet niet eens wat ik wil met dit verhaal, in elk geval alsjeblieft geen harde en boze woorden want echt, ik weet het allemaal. Misschien is er iemand met ervaring?
Bedankt voor het lezen.
woensdag 3 mei 2023 om 18:52
woensdag 3 mei 2023 om 19:27
Ik kan natuurlijk niet voor een andere huisarts spreken maar die van mij gaf later aan wel ergens het gevoel te hebben dat er iets niet goed zat, maar heeft daar desondanks geen actie op ondernomen. Evenals het ziekenhuis overigens.Ariekanarie schreef: ↑03-05-2023 19:20Ik vind het ook echt schokkend dat de huisarts geen crisis ziet en hoort. Wat voor een reden geven ze daarvoor, vraag ik me toch wel af..
Ik wil je heel veel sterkte wensen en hoop dat er nu snel hulp komt. Dikke knuffels!
Mijn gok is onderbezetting maar zeker weten doe ik dat ook niet.
woensdag 3 mei 2023 om 19:39
Lijkt me heftig waar je doorheen gaat. Uiteraard helpen nu de onzekerheid en je hormonen ook niet. Misschien kun je je eens het volgende (proberen) af te vragen:
- hoe voelde je je vóór de zwangerschap? Stel je zou je dadelijk weer zo voelen, is het dan te doen om 3 kinderen op te voeden?
dat je je nu klote voelt heeft ook te maken met de onzekerheid en hormonen denk ik. Maar het moet wel te doen zijn voor jou. Lastig inschatten lijkt me
- wat was je beslissing geweest als je t geslacht niet had geweten? Oftewel, hoe dacht je erover voordat je de echo gedaan hebt waar t geslacht bekend werd? Oftewel, wat zou je willen als nu toch bleek dat t een jongetje was?
ook ontzettend lastig te beoordelen, maar ik denk wel heel belangrijk. Ik wil je in ieder geval veel wijsheid en sterkte wensen. Niet gemakkelijk...
- hoe voelde je je vóór de zwangerschap? Stel je zou je dadelijk weer zo voelen, is het dan te doen om 3 kinderen op te voeden?
dat je je nu klote voelt heeft ook te maken met de onzekerheid en hormonen denk ik. Maar het moet wel te doen zijn voor jou. Lastig inschatten lijkt me
- wat was je beslissing geweest als je t geslacht niet had geweten? Oftewel, hoe dacht je erover voordat je de echo gedaan hebt waar t geslacht bekend werd? Oftewel, wat zou je willen als nu toch bleek dat t een jongetje was?
ook ontzettend lastig te beoordelen, maar ik denk wel heel belangrijk. Ik wil je in ieder geval veel wijsheid en sterkte wensen. Niet gemakkelijk...
Zwetser
woensdag 3 mei 2023 om 19:55
Wat verdrietig dat je uiteindelijk via de SEH en de crisisdienst moest om binnen te komen bij de GGZ. Hopelijk hoor je daar snel meer van. Hopelijk kan het FIOM jullie alvast helpen om meer helderheid te krijgen en rust te vinden. Heel veel sterkte komende dagen.Ranjameteenrietje schreef: ↑03-05-2023 17:14Het gaat eigenlijk nog hetzelfde.
De huisarts nam het weer niet serieus. Toen ben ik uiteindelijk in pure hysterie vanochtend bij de eerste hulp beland die me door hebben gestuurd naar de crisisdienst. Intens gesprek gehad daar waar een vervolg uit moet komen. Welk vervolg weten ze alleen nog niet omdat het een bijzondere situatie is.
Er staat ook een gesprek gepland met het FIOM. Al met al neigt ons gevoel heel erg naar afbreken. Ik zie het aan alle kanten niet zitten dit kind te laten komen. Persoonlijke verzorging is op dit moment al teveel. Volledig gebrek aan enige energie om wat dan ook aan te pakken. Zelfs dit verhaal typen kost me achterlijk veel energie terwijl ik net 2 uur heb liggen slapen. Ik weet niet meer waar ik het moet zoeken. Tegelijkerertijd zit er een gigantisch schuldgevoel naar dit kind die er eerst wel mocht komen maar nu ineens niet meer en maar weer weg moet.
woensdag 3 mei 2023 om 19:55
donderdag 4 mei 2023 om 22:22
Wat een heftig verhaal!
Wat ik wel lastig vind is dat je in maart nog schreef zo dankbaar te zijn met dit cadeautje na je al 38 bent en je, sinds je bekend bent met het geslacht, je er eigenlijk vanaf wil zien. Overweeg je de abortus omdat het geen meisje is of ook vanwege de andere zaken die ook meespelen? Ik vind het heftig om te lezen en ook met de termijn waar je thans tegenaan loopt. Dag gezegd hebbende; ik lees ook paniek en (over)vermoeidheid. Sterkte en wijsheid gewenst.
Wat ik wel lastig vind is dat je in maart nog schreef zo dankbaar te zijn met dit cadeautje na je al 38 bent en je, sinds je bekend bent met het geslacht, je er eigenlijk vanaf wil zien. Overweeg je de abortus omdat het geen meisje is of ook vanwege de andere zaken die ook meespelen? Ik vind het heftig om te lezen en ook met de termijn waar je thans tegenaan loopt. Dag gezegd hebbende; ik lees ook paniek en (over)vermoeidheid. Sterkte en wijsheid gewenst.
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
donderdag 4 mei 2023 om 22:37
De antwoorden op jouw vragen zijn al gegeven. Je kan het in dit topic terug lezen.Baggal schreef: ↑04-05-2023 22:22Wat een heftig verhaal!
Wat ik wel lastig vind is dat je in maart nog schreef zo dankbaar te zijn met dit cadeautje na je al 38 bent en je, sinds je bekend bent met het geslacht, je er eigenlijk vanaf wil zien. Overweeg je de abortus omdat het geen meisje is of ook vanwege de andere zaken die ook meespelen? Ik vind het heftig om te lezen en ook met de termijn waar je thans tegenaan loopt. Dag gezegd hebbende; ik lees ook paniek en (over)vermoeidheid. Sterkte en wijsheid gewenst.
Zo te lezen ga je alleen maar achteruit Ranja. Heel verdrietig.
Mijn dochter heeft een hele goede ervaring bij het FIOM. Ze zat in een heel andere positie, 5 weken zwanger en volop in de studie. Ze had de keuze voor 75 procent al gemaakt, maar toch was een gesprek en hun begeleiding heel fijn.
Ik de kliniek ging het ook heel fijn. Op het moment dat ze naar de behandeltafel liep, voelde ze 100 procent overtuiging van de juiste keuze.
Ik wens jou dat ook, berusting en herstel.
vrijdag 5 mei 2023 om 12:59
Ik snap de reactie van Baggal eigenlijk wel. Als je de berichten terugleest in het topic uitgerekend in november, dan zie je heel duidelijk een kantelpunt vanaf het moment dat de hormonen een rol gaan spelen, en misselijkheid en vermoeidheid de kop opsteken. Als je vanaf het begin af aan twijfels hebt over voortzetten van de zwangerschap, dan ga je toch ook niet meeschrijven in zo'n topic?
Hopelijk dat er nu genoeg professionele hulpverlening is om de hele situatie goed te begeleiden. Wel echt bizar dat een huisarts hier geen crisis in ziet.
@Ranjameteenrietje: als je dit nog leest, heel veel sterkte in deze heftige tijd.
Hopelijk dat er nu genoeg professionele hulpverlening is om de hele situatie goed te begeleiden. Wel echt bizar dat een huisarts hier geen crisis in ziet.
@Ranjameteenrietje: als je dit nog leest, heel veel sterkte in deze heftige tijd.
vrijdag 5 mei 2023 om 16:08
Ik weet niet of de huisarts (en VK trouwens) niet goed heeft gereageerd n.a.v. de kennis tot dan toe.
Het kan zijn dat TO deze fase eerder of elke keer heeft gehad tijdens haar zwangerschappen en zowel de huisarts als VK er daarom geen crisis in zagen omdat ze de ervaring hadden dat het snel handelbaar werd.
Bijvoorbeeld hoor, ik weet het niet! Voor hetzelfde geldt hebben beiden de situatie volledig verkeerd ingeschat.
Maar we kennen de achtergrond verder niet en zowel de huisarts als VK hebben daar wel toegang tot.
TO, ik hoop in ieder geval dat er al wat rust in de situatie is gekomen.
Het kan zijn dat TO deze fase eerder of elke keer heeft gehad tijdens haar zwangerschappen en zowel de huisarts als VK er daarom geen crisis in zagen omdat ze de ervaring hadden dat het snel handelbaar werd.
Bijvoorbeeld hoor, ik weet het niet! Voor hetzelfde geldt hebben beiden de situatie volledig verkeerd ingeschat.
Maar we kennen de achtergrond verder niet en zowel de huisarts als VK hebben daar wel toegang tot.
TO, ik hoop in ieder geval dat er al wat rust in de situatie is gekomen.
I bet we could go explore the galaxy if we could stop being dicks for like five minutes
vrijdag 5 mei 2023 om 21:55
Die heb ik ook (diagonaal door) gelezen, maar dan nog vind ik het lastig (als buitenstaander) om het keerpunt te zien. Van enerzijds de dankbaarheid, dit willen delen met andere aanstaande moeders en anderzijds de complete wanhoop waarin TO zich nu bevindt.Because schreef: ↑04-05-2023 22:37De antwoorden op jouw vragen zijn al gegeven. Je kan het in dit topic terug lezen.
Zo te lezen ga je alleen maar achteruit Ranja. Heel verdrietig.
Mijn dochter heeft een hele goede ervaring bij het FIOM. Ze zat in een heel andere positie, 5 weken zwanger en volop in de studie. Ze had de keuze voor 75 procent al gemaakt, maar toch was een gesprek en hun begeleiding heel fijn.
Ik de kliniek ging het ook heel fijn. Op het moment dat ze naar de behandeltafel liep, voelde ze 100 procent overtuiging van de juiste keuze.
Ik wens jou dat ook, berusting en herstel.
Hiermee wil ik niet zeggen dat ik je veroordeel, TO. Het lastige van een situatie waarin jij je nu bevindt is dat je ook niet heel veel tijd hebt om tot een besluit te komen. Als je nog langer wacht wordt het, als je toch afbreekt, moeilijker en bovendien kom je op een punt dat de keuze gewoon voor jou/jullie wordt gemaakt.
Verder ben ik het met je eens dat mensen die hier schrijven over overleden kinderen verder losstaan van jouw situatie. Het een heeft niets met het andere te maken, de vergelijking gaat niet op (hoe lastig dat gevoelsmatig ook is). Persoonlijk vind ik het ook lastig met een dergelijke termijn, maar uiteindelijk zul jij moeten doen wat je het minst bezwaarlijk acht voor jezelf en je bestaande gezin - gelet op je omstandigheden. Heel veel sterkte!
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
vrijdag 5 mei 2023 om 22:50
Dat de huisarts geen crisis ziet vind ik niet zo vreemd. Vanuit to gezien is het crisis.
Vanuit de huisarts gezien:
- of dit nog wat langer voortduurt maakt niet zoveel uit.
- huisarts wil ook zeker weten dat to zich niet bedenkt
- mogelijk is het druk met urgentere zaken. Voor to is dit super urgent maar vergeleken met andere situaties niet.
Zal TO nog terugkomen in dit topic?
Vanuit de huisarts gezien:
- of dit nog wat langer voortduurt maakt niet zoveel uit.
- huisarts wil ook zeker weten dat to zich niet bedenkt
- mogelijk is het druk met urgentere zaken. Voor to is dit super urgent maar vergeleken met andere situaties niet.
Zal TO nog terugkomen in dit topic?
vrijdag 5 mei 2023 om 23:34
Ik hoop voor haar van niet. Al die verschillende meningen en goedbedoelde adviezen maken het haar niet makkelijker. Ik hoop dat ze nu eindelijk de hulp krijgt die ze nodig heeft.SunShine35 schreef: ↑05-05-2023 22:50Dat de huisarts geen crisis ziet vind ik niet zo vreemd. Vanuit to gezien is het crisis.
Vanuit de huisarts gezien:
- of dit nog wat langer voortduurt maakt niet zoveel uit.
- huisarts wil ook zeker weten dat to zich niet bedenkt
- mogelijk is het druk met urgentere zaken. Voor to is dit super urgent maar vergeleken met andere situaties niet.
Zal TO nog terugkomen in dit topic?
vrijdag 5 mei 2023 om 23:48
De crisisdienst is gisteren ingeschakeld. Wat denk je zelf.
En "je kindje"? Really?
vrijdag 5 mei 2023 om 23:58
Grumpywoman schreef: ↑05-05-2023 23:48De crisisdienst is gisteren ingeschakeld. Wat denk je zelf.
En "je kindje"? Really?
Ja.
En of een abortus een positief effect heeft op de crisis moet ook nog maar blijken. Dat is mijn punt.
zaterdag 6 mei 2023 om 12:06
Ik vraag dat me ook af als ik haar bijdrages in het uitgerekend in november topic lees. Als de depressieve klachten en de zwangerschapsmisselijkheid weggetrokken zijn. Dan komt het besef dat er geen kind meer komt en dat die abortus toch best ver in de zwangerschap heeft plaatsgevonden
Anderzijds zal het kind baren haar ook geen goed doen. En de zware babytijd ook niet.
Dus werkelijk alleen maar verliezers, wat ze ook kiest.
zaterdag 6 mei 2023 om 17:53
Ik ben er mentaal van opgeknapt en ik hoop dat TO een beslissing heeft kunnen nemen die goed voor haar zelf is.
zaterdag 6 mei 2023 om 20:36
Als TO abortus pleegt en daar later spijt van zou krijgen (zo klinkt het overigens niet), dan heeft ze daar alleen zelf last van.
Als TO een kind geboren laat worden en daar spijt van blijft houden, dan heeft niet alleen zij daar last van, maar zadelt ze ook een kind met deze last op.
Dus als je zo zou willen redeneren, kom je ook bij abortus uit.
Als TO een kind geboren laat worden en daar spijt van blijft houden, dan heeft niet alleen zij daar last van, maar zadelt ze ook een kind met deze last op.
Dus als je zo zou willen redeneren, kom je ook bij abortus uit.
The impossible just takes a little longer.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
