Waarschuwing, niet subtiel! Spijt geplande zwangerschap

Ik wil jullie vragen om mij niet te veroordelen want geloof me, dat doe ik zelf echt al genoeg.

Ik ben gepland zwanger, bijna 14 weken. En ik heb zo'n spijt. Ik wil niet meer zwanger zijn. Ik wil niet nog een kind. Ik heb er al 2, die wat ouder zijn, en dat is genoeg.
Even een korte situatieschets waardoor denk ik blijkt dat dit niet enkel de zwangerschapshormonen zijn..
Ik zit er al 1.5 jaar doorheen, met burnout achtige klachten, de oorzaak is een apart topic waard dus dat laat ik voor nu maar even in het midden. Een aantal stappen ondernomen om eruit te komen. Aanpassingen op werk om prikkels te verminderen, yoga, meer hulp accepteren van anderen, een coach etc. Het heeft geen effect. Ik blijf piekeren, moe zijn, alles is teveel en ales is vaak heel donker.
In mijn familie komen depressies veel voor. Ik ben bang dat ik inmiddels in die depressie zit. Mijn man en ik wilden al een tijdje wel een derde (ik heb een sterke voorkeur voor een meisje) maar we hadden en hebben geen zin in de zwangerschap en in de babytijd. Echter wilden we wel een groter gezin, later, zodat er meer mensen om de tafel zitten. Als onze ouders er niet meer zijn en er is minimaal contact met broers en zussen, dan hebben we voor onszelf alsnog een hoop gezelligheid gebouwd. We dachten, ach dat doen we wel even, ja het wordt pittig maar het wordt ook weer beter en dan zijn we vast blij.
Langere tijd lukte het niet om zwanger te worden hoewel we het niet heel actief hebben geprobeerd. Dat was ook oke. En ineens was het dan in februari toch raak. Ik schrok me kapot en de schrik sloeg me om het hart. Al gauw voelde ik me lichamelijk ook totaal ellendig. Misselijk, maagpijn, en zo zo zo zo moe en down. Mijn man nam alle taken over. Onze kinderen snapten er niets van, alle energie die ik kon vinden ging naar hun toe. Het idee dat ik me nog tot november alleen lichamelijk al zo moet voelen is zo deprimerend dat ik niet weet waar ik het zoeken moet. Ik worstel de dagen door tot het moment dat ik 's avonds zo moe ben dat ik eindelijk eventjes kan slapen. Tot ik een paar uur later wakker schrik, mijn hartslag richting de 200 gaat en de waarheid me weer in het gezicht slaat.
De eerste weken na de zwangerschapstest gingen langzaam voorbij en behalve me focussen op wanneer ik weer naar bed mocht had ik weinig ruimte voor andere dingen in mijn hoofd. Laat staan me richten op deze baby. Ik voelde ook geen connectie.
Paar echo's gehad, alles goed met het kind. Tot het nieuws dat het een jongen is. Hoe vreselijk het ook klinkt, ik wil geen jongen. Echt ik weet hoe erg dit is. Veroordeel me alsjeblieft niet. Ik walg van mezelf, ik verafschuw mezelf maar het ligt als een steen op mijn maag. En het vesterkt heel erg het gevoel van wat zijn wij stom geweest. Het triggert vanalles wat eigenlijk helemaal niks met het geslacht te maken heeft.
Waarom gaan we ons leven verstoren? We hebben het toch goed? Of nouja goed, ons huwelijk is weer een ander verhaal, we zijn elkaar al een paar jaar op en af kwijt. Of er nog echte liefde is weet ik niet. We zijn inmiddels wel een geoliede machine qua samenwerking thuis met de kinderen maar echt plezier met z'n 4 is er weinig. Ik durf niet te zeggen hoe het echt zit, ik denk dat de depressie me alles zwarter in laat zien dan dat het echt is dus de beslissing om te scheiden moet je ook niet nemen in tijden van depressie.
Ondertussen is mijn man in dit verhaal de rots. Hij is echter wel beinvloedbaar. Als ik zit te huilen en mijn zorgen uit gaat dat zaadje bij hem ook ontwikkelen waardoor hij het ook al heel snel niet meer zag zitten en we samen zaten te huilen hoe we zo stom hebben kunnen zijn.
En nu? Er staan afpraken met de verloskundige en de huisarts. We komen hier niet alleen uit en doorheen. Abortus? Wat voor monster ben ik dan, dat ik een gezond kind vermoord omdat ik me toch heb bedacht.

Ik voel me zo zo vreselijk en wil het allemaal niet meer, ik eet niet, slaap niet en alles is zwart. Maar ik moet toch een manier zien te vinden, ik moet er zijn voor mijn oudere kinderen.

Ik weet niet eens wat ik wil met dit verhaal, in elk geval alsjeblieft geen harde en boze woorden want echt, ik weet het allemaal. Misschien is er iemand met ervaring?

Bedankt voor het lezen.

Paska schreef: ↑

30-04-2023 17:49

Maar wel een realistische. Depressies gaan namelijk in veel gevallen gewoon over, als er al sprake is van depressie. Dat geldt ook voor burn outs, relatieproblemen en andere zorgen.

Waar ik bang voor ben is dat het niet zomaar weer over gaat. Mijn hele familie (van 1 kant) kampt al jaren met depressie. Die hebben alle trajecten al doorlopen en slikken al 30 jaar AD. Wat als ik ook die kant op ga?

fashionvictim schreef: ↑

30-04-2023 17:50

Dat zei ze volgens mij zelf ergens.

Voor ik zwanger raakte zat ik toch niet met deze hormonen? Denk wel dat het nu allemaal versterkt wordt ja maar het lamme gevoel en moeheid van het leven zit er al een stuk langer.

fashionvictim schreef: ↑

30-04-2023 18:27

Waarom word je dan niet doorverwezen door de verloskundige? Ze belde je niet eens terug, zei je. Heeft ze je inmiddels terug gebeld? Ik neem aan dat je minstens een zorgzwangere van haar bent? Krijg je extra controles om vinger aan de pols te houden?

En waarom vond de poppoli je geen spoed, hebben ze dat gezegd? Heb je gezegd dat je een abortus wil en dat je zelfs het leven totaal niet meer ziet zitten, zoals je hier schrijft? Wat zeggen ze daar dan op, weet je dat nog? Hebben ze bijvoorbeeld gezegd waarom je geen medicatie krijgt?

Waarom krijg ik het gevoel dat jij me op het matje roept? Dat ik me moet verantwoorden tegenover jou? Als je al mijn posts had gelezen vind je alle antwoorden. De verloskundige gesproken ja. Die heeft de pop poli gebeld en zij belde terug dat er geen spoed is en dat het via de huisarts moet. Dus ik weet het niet oke? Ik weet helemaal niks. Niet waarom ze het geen spoed vinden en niet waarom er niks anders in het verschiet ligt voor me behalve de hoop dat de huisarts het morgen wel serieus neemt.

En nu moet ik inderdaad stoppen hier want het ontspoort volledig. Bedankt aan iedereen die een nuttige bijdrage heeft geleverd en aan alle trutten; ik hoop niet dat jullie je ooit zo hoeven voelen als ik, en als dat wel gebeurt, denk dan nog eens terug aan het kutgevoel dat je mij hebt gegeven toen je zelf mentaal in orde was.