Psyche
alle pijlers
Waarschuwing, niet subtiel! Spijt geplande zwangerschap
vrijdag 28 april 2023 om 10:16
Ik wil jullie vragen om mij niet te veroordelen want geloof me, dat doe ik zelf echt al genoeg.
Ik ben gepland zwanger, bijna 14 weken. En ik heb zo'n spijt. Ik wil niet meer zwanger zijn. Ik wil niet nog een kind. Ik heb er al 2, die wat ouder zijn, en dat is genoeg.
Even een korte situatieschets waardoor denk ik blijkt dat dit niet enkel de zwangerschapshormonen zijn..
Ik zit er al 1.5 jaar doorheen, met burnout achtige klachten, de oorzaak is een apart topic waard dus dat laat ik voor nu maar even in het midden. Een aantal stappen ondernomen om eruit te komen. Aanpassingen op werk om prikkels te verminderen, yoga, meer hulp accepteren van anderen, een coach etc. Het heeft geen effect. Ik blijf piekeren, moe zijn, alles is teveel en ales is vaak heel donker.
In mijn familie komen depressies veel voor. Ik ben bang dat ik inmiddels in die depressie zit. Mijn man en ik wilden al een tijdje wel een derde (ik heb een sterke voorkeur voor een meisje) maar we hadden en hebben geen zin in de zwangerschap en in de babytijd. Echter wilden we wel een groter gezin, later, zodat er meer mensen om de tafel zitten. Als onze ouders er niet meer zijn en er is minimaal contact met broers en zussen, dan hebben we voor onszelf alsnog een hoop gezelligheid gebouwd. We dachten, ach dat doen we wel even, ja het wordt pittig maar het wordt ook weer beter en dan zijn we vast blij.
Langere tijd lukte het niet om zwanger te worden hoewel we het niet heel actief hebben geprobeerd. Dat was ook oke. En ineens was het dan in februari toch raak. Ik schrok me kapot en de schrik sloeg me om het hart. Al gauw voelde ik me lichamelijk ook totaal ellendig. Misselijk, maagpijn, en zo zo zo zo moe en down. Mijn man nam alle taken over. Onze kinderen snapten er niets van, alle energie die ik kon vinden ging naar hun toe. Het idee dat ik me nog tot november alleen lichamelijk al zo moet voelen is zo deprimerend dat ik niet weet waar ik het zoeken moet. Ik worstel de dagen door tot het moment dat ik 's avonds zo moe ben dat ik eindelijk eventjes kan slapen. Tot ik een paar uur later wakker schrik, mijn hartslag richting de 200 gaat en de waarheid me weer in het gezicht slaat.
De eerste weken na de zwangerschapstest gingen langzaam voorbij en behalve me focussen op wanneer ik weer naar bed mocht had ik weinig ruimte voor andere dingen in mijn hoofd. Laat staan me richten op deze baby. Ik voelde ook geen connectie.
Paar echo's gehad, alles goed met het kind. Tot het nieuws dat het een jongen is. Hoe vreselijk het ook klinkt, ik wil geen jongen. Echt ik weet hoe erg dit is. Veroordeel me alsjeblieft niet. Ik walg van mezelf, ik verafschuw mezelf maar het ligt als een steen op mijn maag. En het vesterkt heel erg het gevoel van wat zijn wij stom geweest. Het triggert vanalles wat eigenlijk helemaal niks met het geslacht te maken heeft.
Waarom gaan we ons leven verstoren? We hebben het toch goed? Of nouja goed, ons huwelijk is weer een ander verhaal, we zijn elkaar al een paar jaar op en af kwijt. Of er nog echte liefde is weet ik niet. We zijn inmiddels wel een geoliede machine qua samenwerking thuis met de kinderen maar echt plezier met z'n 4 is er weinig. Ik durf niet te zeggen hoe het echt zit, ik denk dat de depressie me alles zwarter in laat zien dan dat het echt is dus de beslissing om te scheiden moet je ook niet nemen in tijden van depressie.
Ondertussen is mijn man in dit verhaal de rots. Hij is echter wel beinvloedbaar. Als ik zit te huilen en mijn zorgen uit gaat dat zaadje bij hem ook ontwikkelen waardoor hij het ook al heel snel niet meer zag zitten en we samen zaten te huilen hoe we zo stom hebben kunnen zijn.
En nu? Er staan afpraken met de verloskundige en de huisarts. We komen hier niet alleen uit en doorheen. Abortus? Wat voor monster ben ik dan, dat ik een gezond kind vermoord omdat ik me toch heb bedacht.
Ik voel me zo zo vreselijk en wil het allemaal niet meer, ik eet niet, slaap niet en alles is zwart. Maar ik moet toch een manier zien te vinden, ik moet er zijn voor mijn oudere kinderen.
Ik weet niet eens wat ik wil met dit verhaal, in elk geval alsjeblieft geen harde en boze woorden want echt, ik weet het allemaal. Misschien is er iemand met ervaring?
Bedankt voor het lezen.
Ik ben gepland zwanger, bijna 14 weken. En ik heb zo'n spijt. Ik wil niet meer zwanger zijn. Ik wil niet nog een kind. Ik heb er al 2, die wat ouder zijn, en dat is genoeg.
Even een korte situatieschets waardoor denk ik blijkt dat dit niet enkel de zwangerschapshormonen zijn..
Ik zit er al 1.5 jaar doorheen, met burnout achtige klachten, de oorzaak is een apart topic waard dus dat laat ik voor nu maar even in het midden. Een aantal stappen ondernomen om eruit te komen. Aanpassingen op werk om prikkels te verminderen, yoga, meer hulp accepteren van anderen, een coach etc. Het heeft geen effect. Ik blijf piekeren, moe zijn, alles is teveel en ales is vaak heel donker.
In mijn familie komen depressies veel voor. Ik ben bang dat ik inmiddels in die depressie zit. Mijn man en ik wilden al een tijdje wel een derde (ik heb een sterke voorkeur voor een meisje) maar we hadden en hebben geen zin in de zwangerschap en in de babytijd. Echter wilden we wel een groter gezin, later, zodat er meer mensen om de tafel zitten. Als onze ouders er niet meer zijn en er is minimaal contact met broers en zussen, dan hebben we voor onszelf alsnog een hoop gezelligheid gebouwd. We dachten, ach dat doen we wel even, ja het wordt pittig maar het wordt ook weer beter en dan zijn we vast blij.
Langere tijd lukte het niet om zwanger te worden hoewel we het niet heel actief hebben geprobeerd. Dat was ook oke. En ineens was het dan in februari toch raak. Ik schrok me kapot en de schrik sloeg me om het hart. Al gauw voelde ik me lichamelijk ook totaal ellendig. Misselijk, maagpijn, en zo zo zo zo moe en down. Mijn man nam alle taken over. Onze kinderen snapten er niets van, alle energie die ik kon vinden ging naar hun toe. Het idee dat ik me nog tot november alleen lichamelijk al zo moet voelen is zo deprimerend dat ik niet weet waar ik het zoeken moet. Ik worstel de dagen door tot het moment dat ik 's avonds zo moe ben dat ik eindelijk eventjes kan slapen. Tot ik een paar uur later wakker schrik, mijn hartslag richting de 200 gaat en de waarheid me weer in het gezicht slaat.
De eerste weken na de zwangerschapstest gingen langzaam voorbij en behalve me focussen op wanneer ik weer naar bed mocht had ik weinig ruimte voor andere dingen in mijn hoofd. Laat staan me richten op deze baby. Ik voelde ook geen connectie.
Paar echo's gehad, alles goed met het kind. Tot het nieuws dat het een jongen is. Hoe vreselijk het ook klinkt, ik wil geen jongen. Echt ik weet hoe erg dit is. Veroordeel me alsjeblieft niet. Ik walg van mezelf, ik verafschuw mezelf maar het ligt als een steen op mijn maag. En het vesterkt heel erg het gevoel van wat zijn wij stom geweest. Het triggert vanalles wat eigenlijk helemaal niks met het geslacht te maken heeft.
Waarom gaan we ons leven verstoren? We hebben het toch goed? Of nouja goed, ons huwelijk is weer een ander verhaal, we zijn elkaar al een paar jaar op en af kwijt. Of er nog echte liefde is weet ik niet. We zijn inmiddels wel een geoliede machine qua samenwerking thuis met de kinderen maar echt plezier met z'n 4 is er weinig. Ik durf niet te zeggen hoe het echt zit, ik denk dat de depressie me alles zwarter in laat zien dan dat het echt is dus de beslissing om te scheiden moet je ook niet nemen in tijden van depressie.
Ondertussen is mijn man in dit verhaal de rots. Hij is echter wel beinvloedbaar. Als ik zit te huilen en mijn zorgen uit gaat dat zaadje bij hem ook ontwikkelen waardoor hij het ook al heel snel niet meer zag zitten en we samen zaten te huilen hoe we zo stom hebben kunnen zijn.
En nu? Er staan afpraken met de verloskundige en de huisarts. We komen hier niet alleen uit en doorheen. Abortus? Wat voor monster ben ik dan, dat ik een gezond kind vermoord omdat ik me toch heb bedacht.
Ik voel me zo zo vreselijk en wil het allemaal niet meer, ik eet niet, slaap niet en alles is zwart. Maar ik moet toch een manier zien te vinden, ik moet er zijn voor mijn oudere kinderen.
Ik weet niet eens wat ik wil met dit verhaal, in elk geval alsjeblieft geen harde en boze woorden want echt, ik weet het allemaal. Misschien is er iemand met ervaring?
Bedankt voor het lezen.
zondag 30 april 2023 om 17:58
Dat zei ik helemaal nergens. Ik zei dat we hormonaal gestuurd worden om ons aan ons kind te HECHTEN.
Am Yisrael Chai!
zondag 30 april 2023 om 17:59
Dat zegt ze niet, maar je ziet wel veel schade ontstaan als een kind onwelkom is in een gezin of bij een ouder. Net zo goed als dat een kind verslaafde ouders heeft , mishandeld wordt enz.fashionvictim schreef: ↑30-04-2023 17:54Alsof iedereen in de jeugdhulpverlening daar terecht komt omdat zijn/haar moeder spijt van hem had. En niet door ontwikkelingsstoornissen, aangeboren psychische aandoeningen, verslavingen, trauma's, niet aangeboren psychisch of fysiek letsel, armoede, laagbegaafde ouders of andere omgevingsfactoren. Nee, komt allemaal doordat hun moeders eigenlijk een abortus wilden maar die niet gedaan hebben. Hou toch op.
anoniem_64df35cce50ab wijzigde dit bericht op 30-04-2023 18:07
0.15% gewijzigd
zondag 30 april 2023 om 17:59
En dat is dus geen feit, dat die hechting daadwerkelijk tot stand komt. En die gok, die zou ik toch echt iedereen afraden, zeker in een land zoals het onze, waar abortus gewoon toegankelijk is.fashionvictim schreef: ↑30-04-2023 17:58Dat zei ik helemaal nergens. Ik zei dat we hormonaal gestuurd worden om ons aan ons kind te HECHTEN.
zondag 30 april 2023 om 17:59
Oh, dus nu beweer je dat kinderen in de jeugdzorg belanden omdat ouders niet van hen houden?
zondag 30 april 2023 om 18:00
TO heeft zich gemeld bij zorgverleners.. die weten van haar situatie en worsteling. Daar hebben we het over. Daarnaast bestonden haar klachten al veel langer.Lollypop04 schreef: ↑30-04-2023 17:51Weet jij hoe het werkt in de ggz? Want een pre of postpartum depressie kan zeer zeker wel een reden zijn voor de crisisdienst. Het kan namelijk zeer snel verslechteren, geen zin meer hebben in het leven kan namelijk wel degelijk ernstigere vormen aannemen en vraagt vaak snel om behandeling, medicamenteus of anderszins. En daar kan het fiom echt helemaal niks mee. Dat is het gebied van de ggz. Of idealiter dus van de pop poli waar die kennis van psychische problemen en kennis over zwangerschap elkaar kruist. En de crisisdienst heeft meer ingang bij de pop poli dan iemand zelf. Dus een inschatting, beoordeling en advies vanuit de crisisdienst legt veel gewicht in de schaal. In combinatie met een verwijzing door de huisarts.
We hebben het nu niet over een vastgestelde pre of postpartum depressie, psychose etc.
zondag 30 april 2023 om 18:00
fashionvictim schreef: ↑30-04-2023 17:58Dat zei ik helemaal nergens. Ik zei dat we hormonaal gestuurd worden om ons aan ons kind te HECHTEN.
Ook dat gebeurt niet altijd.
Er zijn geen garanties, wat TO ook besluit. En niemand hier die het kan
voorspellen.
I wanna live my life with the volume full!
zondag 30 april 2023 om 18:01
De hechting aan je kind en het (on)vermogen een goede ouder te zijn staan helaas los van elkaar. Ouders die hun kinderen vermoorden kunnen ook wel degelijk van hun kinderen hebben gehouden.
zondag 30 april 2023 om 18:02
Ik zeg toch ook nergens dat dat niet zo is. Ik zei alleen dat het heel zeldzaam is dat een moeder spijt houdt van haar kind. Zelfs mensen die ronduit zeggen dat als ze het over zouden kunnen doen ze nooit meer voor kinderen zouden kiezen zeggen in de regel dat ze zielsveel houden van de kinderen die ze wel hebben en dat ze die nooit meer zouden willen missen.
Over het algemeen zijn mensen die inderdaad niet houden van hun kinderen psychisch ernstig ziek. Aangezien TO gewoon twee kinderen heeft waar ze veel van houdt lijkt me de kans zeer klein dat ze bij die groep gaat horen.
Am Yisrael Chai!
zondag 30 april 2023 om 18:03
zondag 30 april 2023 om 18:06
fashionvictim schreef: ↑30-04-2023 18:03Over het algemeen mankeren de mensen die zich niet aan hun kind gaan hechten ook wel wat meer dan een depressie.
Dat zou ik niet weten en daarom ook niet durven beweren.
I wanna live my life with the volume full!
zondag 30 april 2023 om 18:06
Nee maar wel over een depressie die nu tijdens de zwangerschap flink verergerd lijkt. En de zorgverleners die je noemt is nu de verloskundige die telefonisch contact heeft gehad met de pop poli. Eenmalig. Ze staat nog volledig aan het begin van het hulpverleningstraject. Diagnoses zijn er dus ook nog niet. Maar noodzaak om daar haast mee te maken wel. Maar goed over dat laatste is iedereen het wel eens geloof ik.
zondag 30 april 2023 om 18:07
Ik zei ook niet dat die hechting altijd tot stand komt, leg me toch niet steeds woorden in de mond. Ik zei dat de kans dat TO zich aan haar kind gaat hechten vele malen groter is dan dat ze dat niet gaat doen. Want dat is gewoon statistisch de uitzondering, terwijl jullie allemaal net doen alsof dat een heel veel voorkomend iets is.
Ik denk dat dat misschien wel net zo vaak voorkomt als dat mensen een kind met Down krijgen, of andere geboorteafwijkingen. Daarvan ga je toch ook niet nu ineens doen alsof de meerderheid van de zwangerschappen zo eindigt? De meerderheid van de zwangerschappen eindigt ook niet met eeuwige spijt, zelfs niet bij moeders die hun zwangerschap niet gepland hadden of die kampen met depressies.
Am Yisrael Chai!
zondag 30 april 2023 om 18:08
zondag 30 april 2023 om 18:09
zondag 30 april 2023 om 18:12
Verdorie ik word nu boos. Ik ben hier goudeerlijk. Alles wat hier staat is de waarheid. Alles wat ik zeg dat ik gezegd heb tegen de hulpverlening is exact zo gegaan.fashionvictim schreef: ↑30-04-2023 16:42Ik vind het, gezien mijn eigen ervaringen met depressie tijdens de zwangerschap, wel een vaag verhaal allemaal. De dingen die TO beschrijft komen echt totaal niet overeen met mijn ervaringen in 2 verschillende zwangerschappen met meer dan 10 jaar ertussen. En mijn dochter is denk ik van dezelfde leeftijd als TO d'r kinderen dus zo lang geleden is het voor mij niet. Ik heb de indruk dat TO hier niet hetzelfde verhaal vertelt als bij de verschillende artsen.
zondag 30 april 2023 om 18:12
zondag 30 april 2023 om 18:15
Oké, wtf?! Dat is echt totaal niet wat ik lees. Dus als je zegt: joh, je krijgt misschien spijt dus denk er heel goed over na, dan ben je een pro life gek?Plentyplenty schreef: ↑30-04-2023 18:09Je hoort het to..je zal je kruis moeten dragen..had je maar niet zwanger moeten worden. Je bent er niet erg genoeg aan toe en je gaat het vast wel leuk vinden. Die andere twee hebben ook te eten en te drinken dus er kan er ook nog wel eentje bij.
We gaan gewoon richting Amerika hier.
Het is nou eenmaal geen ingegroeide teennagel die je laat behandelen.
zondag 30 april 2023 om 18:16
Je weet wel dat een hechtingsstoornis over het kind gaat en niet de moeder? Vaak wel uit reactie op de moeder of de vader, maar het gaat over het kind.fashionvictim schreef: ↑30-04-2023 18:08Een hechtingsstoornis wordt niet voor niets een STOORNIS genoemd, daaruit blijkt toch al dat het een afwijking van het normale is.
zondag 30 april 2023 om 18:18
Het is onderzocht. Voor minstens 22 weken in de zwangerschap is het tegendeel van wat je schrijft waar.
Gelukkig voor de foetus en alle betrokkenen mocht TO tot abortus overgaan.
madamzonderm wijzigde dit bericht op 30-04-2023 18:20
3.42% gewijzigd
zondag 30 april 2023 om 18:18
Zullen we diagnose dan ook daar laten ? Of ken je TO persoonlijk en ben je arts? Ik zeg niet dat je per definitie ongelijk hebt, maar we weten nog meer niet dan wel van de situatie.Lollypop04 schreef: ↑30-04-2023 18:06Nee maar wel over een depressie die nu tijdens de zwangerschap flink verergerd lijkt. En de zorgverleners die je noemt is nu de verloskundige die telefonisch contact heeft gehad met de pop poli. Eenmalig. Ze staat nog volledig aan het begin van het hulpverleningstraject. Diagnoses zijn er dus ook nog niet. Maar noodzaak om daar haast mee te maken wel. Maar goed over dat laatste is iedereen het wel eens geloof ik.
zondag 30 april 2023 om 18:18
Ja je hebt gelijk. Alles in mij schreeuwt dat ik het niet aan kan. Ik probeer me voor te stellen hoe het zou zijn als er nu een baby bij zou zijn. Die een papje moet. Die ligt te brullen zonder dat ik snap waarom. Die poep tot in zn nek heeft zitten en schoongemaakt moet worden. Naast de 2 oudere kinderen, die van hun fietsen donderden net, die ruzie maken, die belleblaas over hun broek gooien, de oudste is een negatieve dag heeft en extra positiviteit en aandacht vraagt. Naast het eten dat gekookt moet worden. De was die gevouwen moet worden. De hond die er nog uit moet. De boekjes die moeten worden voorgelezen etc etc. Dan wil ik janken en dood want ik kan dit allemaal niet. Het is het understatement van het jaar als ik zeg dat ik er geen puf meer voor heb. Als ik dat zeg zou ik als buitenstaander namelijk tegen mezelf zeggen 'iedereen heeft wel eens geen puf, sta op en doe het gewoon' maar ik kan mezelf er niet toe zetten. En alles wat ik doe gaat met een neerslachtig, zwart en lam gevoel. Automatische piloot en ik ben zo blij als ik even kan slapen. Even letterlijk en figuurlijk het licht uit en rust. Kinderen zijn alles behalve rust. Ik ben niet het type mens die van de zwarte wolk valt als de placenta eruit komt. Lijkt me heerlijk als je dat overkomt. Mijn lamheid, moeheid, onvrede en tegenzin in het leven zit er al langer. Dus ja ik zit ongetwijfeld in een zware prenatale depressie maar de burnout of milde depressie zit er al langer.Plentyplenty schreef: ↑30-04-2023 16:47Ik denk juist dat ze er wel over uit is. Ik lees alleen maar redenen waarom ze het niet wil. En alleen maar schuldgevoel over dat gevoel.
zondag 30 april 2023 om 18:19
Ranja. Ik denk dat je beter echt niet meer mee moet lezen hierRanjameteenrietje schreef: ↑30-04-2023 18:12Verdorie ik word nu boos. Ik ben hier goudeerlijk. Alles wat hier staat is de waarheid. Alles wat ik zeg dat ik gezegd heb tegen de hulpverlening is exact zo gegaan.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in