Psyche
alle pijlers
Waarschuwing, niet subtiel! Spijt geplande zwangerschap
vrijdag 28 april 2023 om 10:16
Ik wil jullie vragen om mij niet te veroordelen want geloof me, dat doe ik zelf echt al genoeg.
Ik ben gepland zwanger, bijna 14 weken. En ik heb zo'n spijt. Ik wil niet meer zwanger zijn. Ik wil niet nog een kind. Ik heb er al 2, die wat ouder zijn, en dat is genoeg.
Even een korte situatieschets waardoor denk ik blijkt dat dit niet enkel de zwangerschapshormonen zijn..
Ik zit er al 1.5 jaar doorheen, met burnout achtige klachten, de oorzaak is een apart topic waard dus dat laat ik voor nu maar even in het midden. Een aantal stappen ondernomen om eruit te komen. Aanpassingen op werk om prikkels te verminderen, yoga, meer hulp accepteren van anderen, een coach etc. Het heeft geen effect. Ik blijf piekeren, moe zijn, alles is teveel en ales is vaak heel donker.
In mijn familie komen depressies veel voor. Ik ben bang dat ik inmiddels in die depressie zit. Mijn man en ik wilden al een tijdje wel een derde (ik heb een sterke voorkeur voor een meisje) maar we hadden en hebben geen zin in de zwangerschap en in de babytijd. Echter wilden we wel een groter gezin, later, zodat er meer mensen om de tafel zitten. Als onze ouders er niet meer zijn en er is minimaal contact met broers en zussen, dan hebben we voor onszelf alsnog een hoop gezelligheid gebouwd. We dachten, ach dat doen we wel even, ja het wordt pittig maar het wordt ook weer beter en dan zijn we vast blij.
Langere tijd lukte het niet om zwanger te worden hoewel we het niet heel actief hebben geprobeerd. Dat was ook oke. En ineens was het dan in februari toch raak. Ik schrok me kapot en de schrik sloeg me om het hart. Al gauw voelde ik me lichamelijk ook totaal ellendig. Misselijk, maagpijn, en zo zo zo zo moe en down. Mijn man nam alle taken over. Onze kinderen snapten er niets van, alle energie die ik kon vinden ging naar hun toe. Het idee dat ik me nog tot november alleen lichamelijk al zo moet voelen is zo deprimerend dat ik niet weet waar ik het zoeken moet. Ik worstel de dagen door tot het moment dat ik 's avonds zo moe ben dat ik eindelijk eventjes kan slapen. Tot ik een paar uur later wakker schrik, mijn hartslag richting de 200 gaat en de waarheid me weer in het gezicht slaat.
De eerste weken na de zwangerschapstest gingen langzaam voorbij en behalve me focussen op wanneer ik weer naar bed mocht had ik weinig ruimte voor andere dingen in mijn hoofd. Laat staan me richten op deze baby. Ik voelde ook geen connectie.
Paar echo's gehad, alles goed met het kind. Tot het nieuws dat het een jongen is. Hoe vreselijk het ook klinkt, ik wil geen jongen. Echt ik weet hoe erg dit is. Veroordeel me alsjeblieft niet. Ik walg van mezelf, ik verafschuw mezelf maar het ligt als een steen op mijn maag. En het vesterkt heel erg het gevoel van wat zijn wij stom geweest. Het triggert vanalles wat eigenlijk helemaal niks met het geslacht te maken heeft.
Waarom gaan we ons leven verstoren? We hebben het toch goed? Of nouja goed, ons huwelijk is weer een ander verhaal, we zijn elkaar al een paar jaar op en af kwijt. Of er nog echte liefde is weet ik niet. We zijn inmiddels wel een geoliede machine qua samenwerking thuis met de kinderen maar echt plezier met z'n 4 is er weinig. Ik durf niet te zeggen hoe het echt zit, ik denk dat de depressie me alles zwarter in laat zien dan dat het echt is dus de beslissing om te scheiden moet je ook niet nemen in tijden van depressie.
Ondertussen is mijn man in dit verhaal de rots. Hij is echter wel beinvloedbaar. Als ik zit te huilen en mijn zorgen uit gaat dat zaadje bij hem ook ontwikkelen waardoor hij het ook al heel snel niet meer zag zitten en we samen zaten te huilen hoe we zo stom hebben kunnen zijn.
En nu? Er staan afpraken met de verloskundige en de huisarts. We komen hier niet alleen uit en doorheen. Abortus? Wat voor monster ben ik dan, dat ik een gezond kind vermoord omdat ik me toch heb bedacht.
Ik voel me zo zo vreselijk en wil het allemaal niet meer, ik eet niet, slaap niet en alles is zwart. Maar ik moet toch een manier zien te vinden, ik moet er zijn voor mijn oudere kinderen.
Ik weet niet eens wat ik wil met dit verhaal, in elk geval alsjeblieft geen harde en boze woorden want echt, ik weet het allemaal. Misschien is er iemand met ervaring?
Bedankt voor het lezen.
Ik ben gepland zwanger, bijna 14 weken. En ik heb zo'n spijt. Ik wil niet meer zwanger zijn. Ik wil niet nog een kind. Ik heb er al 2, die wat ouder zijn, en dat is genoeg.
Even een korte situatieschets waardoor denk ik blijkt dat dit niet enkel de zwangerschapshormonen zijn..
Ik zit er al 1.5 jaar doorheen, met burnout achtige klachten, de oorzaak is een apart topic waard dus dat laat ik voor nu maar even in het midden. Een aantal stappen ondernomen om eruit te komen. Aanpassingen op werk om prikkels te verminderen, yoga, meer hulp accepteren van anderen, een coach etc. Het heeft geen effect. Ik blijf piekeren, moe zijn, alles is teveel en ales is vaak heel donker.
In mijn familie komen depressies veel voor. Ik ben bang dat ik inmiddels in die depressie zit. Mijn man en ik wilden al een tijdje wel een derde (ik heb een sterke voorkeur voor een meisje) maar we hadden en hebben geen zin in de zwangerschap en in de babytijd. Echter wilden we wel een groter gezin, later, zodat er meer mensen om de tafel zitten. Als onze ouders er niet meer zijn en er is minimaal contact met broers en zussen, dan hebben we voor onszelf alsnog een hoop gezelligheid gebouwd. We dachten, ach dat doen we wel even, ja het wordt pittig maar het wordt ook weer beter en dan zijn we vast blij.
Langere tijd lukte het niet om zwanger te worden hoewel we het niet heel actief hebben geprobeerd. Dat was ook oke. En ineens was het dan in februari toch raak. Ik schrok me kapot en de schrik sloeg me om het hart. Al gauw voelde ik me lichamelijk ook totaal ellendig. Misselijk, maagpijn, en zo zo zo zo moe en down. Mijn man nam alle taken over. Onze kinderen snapten er niets van, alle energie die ik kon vinden ging naar hun toe. Het idee dat ik me nog tot november alleen lichamelijk al zo moet voelen is zo deprimerend dat ik niet weet waar ik het zoeken moet. Ik worstel de dagen door tot het moment dat ik 's avonds zo moe ben dat ik eindelijk eventjes kan slapen. Tot ik een paar uur later wakker schrik, mijn hartslag richting de 200 gaat en de waarheid me weer in het gezicht slaat.
De eerste weken na de zwangerschapstest gingen langzaam voorbij en behalve me focussen op wanneer ik weer naar bed mocht had ik weinig ruimte voor andere dingen in mijn hoofd. Laat staan me richten op deze baby. Ik voelde ook geen connectie.
Paar echo's gehad, alles goed met het kind. Tot het nieuws dat het een jongen is. Hoe vreselijk het ook klinkt, ik wil geen jongen. Echt ik weet hoe erg dit is. Veroordeel me alsjeblieft niet. Ik walg van mezelf, ik verafschuw mezelf maar het ligt als een steen op mijn maag. En het vesterkt heel erg het gevoel van wat zijn wij stom geweest. Het triggert vanalles wat eigenlijk helemaal niks met het geslacht te maken heeft.
Waarom gaan we ons leven verstoren? We hebben het toch goed? Of nouja goed, ons huwelijk is weer een ander verhaal, we zijn elkaar al een paar jaar op en af kwijt. Of er nog echte liefde is weet ik niet. We zijn inmiddels wel een geoliede machine qua samenwerking thuis met de kinderen maar echt plezier met z'n 4 is er weinig. Ik durf niet te zeggen hoe het echt zit, ik denk dat de depressie me alles zwarter in laat zien dan dat het echt is dus de beslissing om te scheiden moet je ook niet nemen in tijden van depressie.
Ondertussen is mijn man in dit verhaal de rots. Hij is echter wel beinvloedbaar. Als ik zit te huilen en mijn zorgen uit gaat dat zaadje bij hem ook ontwikkelen waardoor hij het ook al heel snel niet meer zag zitten en we samen zaten te huilen hoe we zo stom hebben kunnen zijn.
En nu? Er staan afpraken met de verloskundige en de huisarts. We komen hier niet alleen uit en doorheen. Abortus? Wat voor monster ben ik dan, dat ik een gezond kind vermoord omdat ik me toch heb bedacht.
Ik voel me zo zo vreselijk en wil het allemaal niet meer, ik eet niet, slaap niet en alles is zwart. Maar ik moet toch een manier zien te vinden, ik moet er zijn voor mijn oudere kinderen.
Ik weet niet eens wat ik wil met dit verhaal, in elk geval alsjeblieft geen harde en boze woorden want echt, ik weet het allemaal. Misschien is er iemand met ervaring?
Bedankt voor het lezen.
zondag 30 april 2023 om 17:37
Ik denk dat de kinderen die er nu absoluut te lijden zouden hebben onder een moeder die levenslang enorme spijt heeft van een abortus. Voor een kindje wat er nog komt; er is een vader, en mogelijk nog andere hulptroepen. En er zijn hulptroepen voor moeder zelf (in de zin van GGZ). Het is absoluut niet gezegd deze baby er met een (tijdelijk) depressieve moeder geen fijne jeugd gaat hebben.Plentyplenty schreef: ↑30-04-2023 17:23Mocht ze spijt krijgen van haar abortus is dat alleen rot voor haar. Mocht ze spijt krijgen van het kindje houden zijn de gevolgen veel groter.
En als een potentiële depressie/burn out in de toekomst een reden moet zijn om dan maar nooit een kind te krijgen, wordt het wel erg ingewikkeld.
zondag 30 april 2023 om 17:38
Er is geen enkele garantie dat die vrouwen zich beter hadden gevoeld na een voldragen zwagerschap. Als je na het afbreken nog slechter bent lag het in ieder geval niet aan de hormonen.fashionvictim schreef: ↑30-04-2023 17:32En wat nu als TO net als die vrouwen in die artikelen door die abortus in een nog veel diepere depressie wegzakt? Is dat geen risico?
zondag 30 april 2023 om 17:38
zondag 30 april 2023 om 17:39
Ik denk dat de kinderen die er nu zijn ook enorm gaan lijden onder een gebroken gezin. De kans dat een gezamenlijk kind een gezin nieuwe levenslust en vreugde geeft is een stuk groter dan dat een abortus van een gewenste zwangerschap dat doet.Charlie591 schreef: ↑30-04-2023 17:37Ik denk dat de kinderen die er nu absoluut te lijden zouden hebben onder een moeder die levenslang enorme spijt heeft van een abortus. Voor een kindje wat er nog komt; er is een vader, en mogelijk nog andere hulptroepen. En er zijn hulptroepen voor moeder zelf (in de zin van GGZ). Het is absoluut niet gezegd deze baby er met een (tijdelijk) depressieve moeder geen fijne jeugd gaat hebben.
En als een potentiële depressie/burn out in de toekomst een reden moet zijn om dan maar nooit een kind te krijgen, wordt het wel erg ingewikkeld.
Am Yisrael Chai!
zondag 30 april 2023 om 17:41
Eens ja. Depressieve mensen zijn depressief, niet per definitie slechte ouders.Charlie591 schreef: ↑30-04-2023 17:37Ik denk dat de kinderen die er nu absoluut te lijden zouden hebben onder een moeder die levenslang enorme spijt heeft van een abortus. Voor een kindje wat er nog komt; er is een vader, en mogelijk nog andere hulptroepen. En er zijn hulptroepen voor moeder zelf (in de zin van GGZ). Het is absoluut niet gezegd deze baby er met een (tijdelijk) depressieve moeder geen fijne jeugd gaat hebben.
En als een potentiële depressie/burn out in de toekomst een reden moet zijn om dan maar nooit een kind te krijgen, wordt het wel erg ingewikkeld.
zondag 30 april 2023 om 17:42
Heb jij enig idee hoe het werkt in de GGZ? Denk je nu werkelijk dat dit iets is voor een crisisdienst of crisisopname? Er is werkelijk 0,0 indicatie voor.
Worstelen met depressiviteit en een lastige situatie is geen reden voor een beoordeling of opname.. het is wel ontzettend rot en heel moeilijk. En ja ze heeft begeleiding nodig.
TO je kan morgen het FIOM nog bellen?
zondag 30 april 2023 om 17:43
Jullie doen nu allemaal alsof de vaststaande uitkomst van het uitdragen van deze zwangerschap is dat TO enorme spijt van dat kind gaat hebben, daardoor voor eeuwig depressief blijft, dat kind zijn hele leven gaat verwijten dat ie bestaat en dat haar man en andere kinderen dat TO weer gaan verwijten en iedereen zo in hel en verdoemenis eindigt.
Terwijl iedereen met een beetje realiteitszin kan bedenken dat de kans natuurlijk veel groter is dat TO zich over 5 jaar niet eens meer kan voorstellen dat ze zich ooit zo gevoeld heeft en dat ze dan gewoon twee pubers en een basisschoolkind heeft en al dan niet nog steeds met haar man getrouwd is en iedereen zich gewoon prima gered heeft.
Over iemand nog dieper de put in praten en niet helpend zijn gesproken, zeg. Alleen maar doemscenario's schetsen voor iemand die toch al in een depressie zit, nee, dat helpt.
Terwijl iedereen met een beetje realiteitszin kan bedenken dat de kans natuurlijk veel groter is dat TO zich over 5 jaar niet eens meer kan voorstellen dat ze zich ooit zo gevoeld heeft en dat ze dan gewoon twee pubers en een basisschoolkind heeft en al dan niet nog steeds met haar man getrouwd is en iedereen zich gewoon prima gered heeft.
Over iemand nog dieper de put in praten en niet helpend zijn gesproken, zeg. Alleen maar doemscenario's schetsen voor iemand die toch al in een depressie zit, nee, dat helpt.
fashionvictim wijzigde dit bericht op 30-04-2023 17:44
0.58% gewijzigd
Am Yisrael Chai!
zondag 30 april 2023 om 17:43
Ik heb geen idee waar jij op reageert. Ik reageer op iemand die stelt dat opname/ behandeling met medicijnen niks uitmaakt. Dat is onzin. Zeker bij hormoon gerelateerde psychische klachten.Enigme schreef: ↑30-04-2023 17:42Heb jij enig idee hoe het werkt in de GGZ? Denk je nu werkelijk dat dit iets is voor een crisisdienst of crisisopname? Er is werkelijk 0,0 indicatie voor.
Worstelen met depressiviteit en een lastige situatie is geen reden voor een beoordeling of opname.. het is wel ontzettend rot en heel moeilijk. En ja ze heeft begeleiding nodig.
TO je kan morgen het FIOM nog bellen?
zondag 30 april 2023 om 17:44
Jij slaat steeds de spijker op de kop. Dank je wel. Fijn om te lezen dat er nog mensen zijn met common sensefashionvictim schreef: ↑30-04-2023 17:43Jullie doen nu allemaal alsof de vaststaande uitkomst van het uitdragen van deze zwangerschap is dat TO enorme spijt van dat kind gaat hebben, daardoor voor eeuwig depressief blijft, dat kind zijn hele leven gaat verwijten dat ie bestaat en dat haar man en andere kinderen dat TO weer gaan verwijten en iedereen zo in hel en verdoemenis eindigt.
Terwijl iedereen met een beetje realiteitszin kan bedenken dat de kans natuurlijk veel groter is dat TO zich over 5 jaar niet eens meer kan voorstellen dat ze zich ooit zo gevoeld heeft en dat ze dan gewoon twee pubers en een basisschoolkind heeft en al dan niet nog steeds met haar man getrouwd is en iedereen zich gewoon prima gered heeft.
Over iemand nog dieper de put in praten en niet helpend zijn, zeg. Alleen maar doemscenario's schetsen voor iemand die toch al in een depressie zit, nee, dat helpt.
zondag 30 april 2023 om 17:45
fashionvictim schreef: ↑30-04-2023 17:39Ik denk dat de kinderen die er nu zijn ook enorm gaan lijden onder een gebroken gezin. De kans dat een gezamenlijk kind een gezin nieuwe levenslust en vreugde geeft is een stuk groter dan dat een abortus van een gewenste zwangerschap dat doet.
Dit gevoel heb ik ook heel sterk. Daarbij heb ik niet de indruk gekregen dat het huwelijk van TO dramatisch slecht is. Haar man wil haar knuffelen en troosten, dat geeft toch aan dat er nog gevoel is. De meiden lijken het goed te doen.
Dan raakt ze gepland zwanger en man is blij dat hij nu ook nog een zoontje gaat krijgen.
En vervolgens gooien met name de hormonen roet in het eten....
zondag 30 april 2023 om 17:46
En dit is net zo goed een aanname.fashionvictim schreef: ↑30-04-2023 17:43
Terwijl iedereen met een beetje realiteitszin kan bedenken dat de kans natuurlijk veel groter is dat TO zich over 5 jaar niet eens meer kan voorstellen dat ze zich ooit zo gevoeld heeft en dat ze dan gewoon twee pubers en een basisschoolkind heeft en al dan niet nog steeds met haar man getrouwd is en iedereen zich gewoon prima gered heeft.
zondag 30 april 2023 om 17:48
zondag 30 april 2023 om 17:49
Ik zei dat de kans op die uitkomst groter is dan de kans op voor eeuwig spijt hebben van een kind. Want, nogmaals, dat laatste is sowieso vrij zeldzaam. Hormonaal worden we namelijk gewoon gestuurd om ons te hechten aan ons kind.
Am Yisrael Chai!
zondag 30 april 2023 om 17:49
zondag 30 april 2023 om 17:51
Ha ha. Ga eens in de jeugdhulpverlening werken.fashionvictim schreef: ↑30-04-2023 17:49Ik zei dat de kans op die uitkomst groter is dan de kans op voor eeuwig spijt hebben van een kind. Want, nogmaals, dat laatste is sowieso vrij zeldzaam. Hormonaal worden we namelijk gewoon gestuurd om ons te hechten aan ons kind.
zondag 30 april 2023 om 17:51
Weet jij hoe het werkt in de ggz? Want een pre of postpartum depressie kan zeer zeker wel een reden zijn voor de crisisdienst. Het kan namelijk zeer snel verslechteren, geen zin meer hebben in het leven kan namelijk wel degelijk ernstigere vormen aannemen en vraagt vaak snel om behandeling, medicamenteus of anderszins. En daar kan het fiom echt helemaal niks mee. Dat is het gebied van de ggz. Of idealiter dus van de pop poli waar die kennis van psychische problemen en kennis over zwangerschap elkaar kruist. En de crisisdienst heeft meer ingang bij de pop poli dan iemand zelf. Dus een inschatting, beoordeling en advies vanuit de crisisdienst legt veel gewicht in de schaal. In combinatie met een verwijzing door de huisarts.Enigme schreef: ↑30-04-2023 17:42Heb jij enig idee hoe het werkt in de GGZ? Denk je nu werkelijk dat dit iets is voor een crisisdienst of crisisopname? Er is werkelijk 0,0 indicatie voor.
Worstelen met depressiviteit en een lastige situatie is geen reden voor een beoordeling of opname.. het is wel ontzettend rot en heel moeilijk. En ja ze heeft begeleiding nodig.
TO je kan morgen het FIOM nog bellen?
zondag 30 april 2023 om 17:51
Eens.Enigme schreef: ↑30-04-2023 17:42Heb jij enig idee hoe het werkt in de GGZ? Denk je nu werkelijk dat dit iets is voor een crisisdienst of crisisopname? Er is werkelijk 0,0 indicatie voor.
Worstelen met depressiviteit en een lastige situatie is geen reden voor een beoordeling of opname.. het is wel ontzettend rot en heel moeilijk. En ja ze heeft begeleiding nodig.
TO je kan morgen het FIOM nog bellen?
zondag 30 april 2023 om 17:54
Maar TO gaat volgens jou toch zonder moreel kompas en als kip zonder kop door het leven?fashionvictim schreef: ↑30-04-2023 17:43
Over iemand nog dieper de put in praten en niet helpend zijn gesproken, zeg. Alleen maar doemscenario's schetsen voor iemand die toch al in een depressie zit, nee, dat helpt.
Over niet helpend gesproken
zondag 30 april 2023 om 17:54
Alsof iedereen in de jeugdhulpverlening daar terecht komt omdat zijn/haar moeder spijt van hem had. En niet door ontwikkelingsstoornissen, aangeboren psychische aandoeningen, verslavingen, trauma's, niet aangeboren psychisch of fysiek letsel, armoede, laagbegaafde ouders of andere omgevingsfactoren. Nee, komt allemaal doordat hun moeders eigenlijk een abortus wilden maar die niet gedaan hebben. Hou toch op.
Am Yisrael Chai!
zondag 30 april 2023 om 17:55
Dat schrijf ik toch ook niet? Ik reageerde op het automatisch van je kind gaan houden. Dat is geen regel of feit.fashionvictim schreef: ↑30-04-2023 17:54Alsof iedereen in de jeugdhulpverlening daar terecht komt omdat zijn/haar moeder spijt van hem had. En niet door ontwikkelingsstoornissen, aangeboren psychische aandoeningen, verslavingen, trauma's, niet aangeboren psychisch of fysiek letsel, armoede, laagbegaafde ouders of andere omgevingsfactoren. Nee, komt allemaal doordat hun moeders eigenlijk een abortus wilden maar die niet gedaan hebben. Hou toch op.
En ja, hadden veel van die moeders idd maar voor abortus gekozen.
zondag 30 april 2023 om 17:57
Wat een bak….deze uitspraak.
Echt, ik begrijp er werkelijk niks van.
Een kind moedwillig opzadelen met een moeder die mentaal ziek is en het kind niet wil.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
