Psyche
alle pijlers
Waarschuwing, niet subtiel! Spijt geplande zwangerschap
vrijdag 28 april 2023 om 10:16
Ik wil jullie vragen om mij niet te veroordelen want geloof me, dat doe ik zelf echt al genoeg.
Ik ben gepland zwanger, bijna 14 weken. En ik heb zo'n spijt. Ik wil niet meer zwanger zijn. Ik wil niet nog een kind. Ik heb er al 2, die wat ouder zijn, en dat is genoeg.
Even een korte situatieschets waardoor denk ik blijkt dat dit niet enkel de zwangerschapshormonen zijn..
Ik zit er al 1.5 jaar doorheen, met burnout achtige klachten, de oorzaak is een apart topic waard dus dat laat ik voor nu maar even in het midden. Een aantal stappen ondernomen om eruit te komen. Aanpassingen op werk om prikkels te verminderen, yoga, meer hulp accepteren van anderen, een coach etc. Het heeft geen effect. Ik blijf piekeren, moe zijn, alles is teveel en ales is vaak heel donker.
In mijn familie komen depressies veel voor. Ik ben bang dat ik inmiddels in die depressie zit. Mijn man en ik wilden al een tijdje wel een derde (ik heb een sterke voorkeur voor een meisje) maar we hadden en hebben geen zin in de zwangerschap en in de babytijd. Echter wilden we wel een groter gezin, later, zodat er meer mensen om de tafel zitten. Als onze ouders er niet meer zijn en er is minimaal contact met broers en zussen, dan hebben we voor onszelf alsnog een hoop gezelligheid gebouwd. We dachten, ach dat doen we wel even, ja het wordt pittig maar het wordt ook weer beter en dan zijn we vast blij.
Langere tijd lukte het niet om zwanger te worden hoewel we het niet heel actief hebben geprobeerd. Dat was ook oke. En ineens was het dan in februari toch raak. Ik schrok me kapot en de schrik sloeg me om het hart. Al gauw voelde ik me lichamelijk ook totaal ellendig. Misselijk, maagpijn, en zo zo zo zo moe en down. Mijn man nam alle taken over. Onze kinderen snapten er niets van, alle energie die ik kon vinden ging naar hun toe. Het idee dat ik me nog tot november alleen lichamelijk al zo moet voelen is zo deprimerend dat ik niet weet waar ik het zoeken moet. Ik worstel de dagen door tot het moment dat ik 's avonds zo moe ben dat ik eindelijk eventjes kan slapen. Tot ik een paar uur later wakker schrik, mijn hartslag richting de 200 gaat en de waarheid me weer in het gezicht slaat.
De eerste weken na de zwangerschapstest gingen langzaam voorbij en behalve me focussen op wanneer ik weer naar bed mocht had ik weinig ruimte voor andere dingen in mijn hoofd. Laat staan me richten op deze baby. Ik voelde ook geen connectie.
Paar echo's gehad, alles goed met het kind. Tot het nieuws dat het een jongen is. Hoe vreselijk het ook klinkt, ik wil geen jongen. Echt ik weet hoe erg dit is. Veroordeel me alsjeblieft niet. Ik walg van mezelf, ik verafschuw mezelf maar het ligt als een steen op mijn maag. En het vesterkt heel erg het gevoel van wat zijn wij stom geweest. Het triggert vanalles wat eigenlijk helemaal niks met het geslacht te maken heeft.
Waarom gaan we ons leven verstoren? We hebben het toch goed? Of nouja goed, ons huwelijk is weer een ander verhaal, we zijn elkaar al een paar jaar op en af kwijt. Of er nog echte liefde is weet ik niet. We zijn inmiddels wel een geoliede machine qua samenwerking thuis met de kinderen maar echt plezier met z'n 4 is er weinig. Ik durf niet te zeggen hoe het echt zit, ik denk dat de depressie me alles zwarter in laat zien dan dat het echt is dus de beslissing om te scheiden moet je ook niet nemen in tijden van depressie.
Ondertussen is mijn man in dit verhaal de rots. Hij is echter wel beinvloedbaar. Als ik zit te huilen en mijn zorgen uit gaat dat zaadje bij hem ook ontwikkelen waardoor hij het ook al heel snel niet meer zag zitten en we samen zaten te huilen hoe we zo stom hebben kunnen zijn.
En nu? Er staan afpraken met de verloskundige en de huisarts. We komen hier niet alleen uit en doorheen. Abortus? Wat voor monster ben ik dan, dat ik een gezond kind vermoord omdat ik me toch heb bedacht.
Ik voel me zo zo vreselijk en wil het allemaal niet meer, ik eet niet, slaap niet en alles is zwart. Maar ik moet toch een manier zien te vinden, ik moet er zijn voor mijn oudere kinderen.
Ik weet niet eens wat ik wil met dit verhaal, in elk geval alsjeblieft geen harde en boze woorden want echt, ik weet het allemaal. Misschien is er iemand met ervaring?
Bedankt voor het lezen.
Ik ben gepland zwanger, bijna 14 weken. En ik heb zo'n spijt. Ik wil niet meer zwanger zijn. Ik wil niet nog een kind. Ik heb er al 2, die wat ouder zijn, en dat is genoeg.
Even een korte situatieschets waardoor denk ik blijkt dat dit niet enkel de zwangerschapshormonen zijn..
Ik zit er al 1.5 jaar doorheen, met burnout achtige klachten, de oorzaak is een apart topic waard dus dat laat ik voor nu maar even in het midden. Een aantal stappen ondernomen om eruit te komen. Aanpassingen op werk om prikkels te verminderen, yoga, meer hulp accepteren van anderen, een coach etc. Het heeft geen effect. Ik blijf piekeren, moe zijn, alles is teveel en ales is vaak heel donker.
In mijn familie komen depressies veel voor. Ik ben bang dat ik inmiddels in die depressie zit. Mijn man en ik wilden al een tijdje wel een derde (ik heb een sterke voorkeur voor een meisje) maar we hadden en hebben geen zin in de zwangerschap en in de babytijd. Echter wilden we wel een groter gezin, later, zodat er meer mensen om de tafel zitten. Als onze ouders er niet meer zijn en er is minimaal contact met broers en zussen, dan hebben we voor onszelf alsnog een hoop gezelligheid gebouwd. We dachten, ach dat doen we wel even, ja het wordt pittig maar het wordt ook weer beter en dan zijn we vast blij.
Langere tijd lukte het niet om zwanger te worden hoewel we het niet heel actief hebben geprobeerd. Dat was ook oke. En ineens was het dan in februari toch raak. Ik schrok me kapot en de schrik sloeg me om het hart. Al gauw voelde ik me lichamelijk ook totaal ellendig. Misselijk, maagpijn, en zo zo zo zo moe en down. Mijn man nam alle taken over. Onze kinderen snapten er niets van, alle energie die ik kon vinden ging naar hun toe. Het idee dat ik me nog tot november alleen lichamelijk al zo moet voelen is zo deprimerend dat ik niet weet waar ik het zoeken moet. Ik worstel de dagen door tot het moment dat ik 's avonds zo moe ben dat ik eindelijk eventjes kan slapen. Tot ik een paar uur later wakker schrik, mijn hartslag richting de 200 gaat en de waarheid me weer in het gezicht slaat.
De eerste weken na de zwangerschapstest gingen langzaam voorbij en behalve me focussen op wanneer ik weer naar bed mocht had ik weinig ruimte voor andere dingen in mijn hoofd. Laat staan me richten op deze baby. Ik voelde ook geen connectie.
Paar echo's gehad, alles goed met het kind. Tot het nieuws dat het een jongen is. Hoe vreselijk het ook klinkt, ik wil geen jongen. Echt ik weet hoe erg dit is. Veroordeel me alsjeblieft niet. Ik walg van mezelf, ik verafschuw mezelf maar het ligt als een steen op mijn maag. En het vesterkt heel erg het gevoel van wat zijn wij stom geweest. Het triggert vanalles wat eigenlijk helemaal niks met het geslacht te maken heeft.
Waarom gaan we ons leven verstoren? We hebben het toch goed? Of nouja goed, ons huwelijk is weer een ander verhaal, we zijn elkaar al een paar jaar op en af kwijt. Of er nog echte liefde is weet ik niet. We zijn inmiddels wel een geoliede machine qua samenwerking thuis met de kinderen maar echt plezier met z'n 4 is er weinig. Ik durf niet te zeggen hoe het echt zit, ik denk dat de depressie me alles zwarter in laat zien dan dat het echt is dus de beslissing om te scheiden moet je ook niet nemen in tijden van depressie.
Ondertussen is mijn man in dit verhaal de rots. Hij is echter wel beinvloedbaar. Als ik zit te huilen en mijn zorgen uit gaat dat zaadje bij hem ook ontwikkelen waardoor hij het ook al heel snel niet meer zag zitten en we samen zaten te huilen hoe we zo stom hebben kunnen zijn.
En nu? Er staan afpraken met de verloskundige en de huisarts. We komen hier niet alleen uit en doorheen. Abortus? Wat voor monster ben ik dan, dat ik een gezond kind vermoord omdat ik me toch heb bedacht.
Ik voel me zo zo vreselijk en wil het allemaal niet meer, ik eet niet, slaap niet en alles is zwart. Maar ik moet toch een manier zien te vinden, ik moet er zijn voor mijn oudere kinderen.
Ik weet niet eens wat ik wil met dit verhaal, in elk geval alsjeblieft geen harde en boze woorden want echt, ik weet het allemaal. Misschien is er iemand met ervaring?
Bedankt voor het lezen.
zondag 30 april 2023 om 15:23
Zonneschijn202131 schreef: ↑30-04-2023 14:56Dat wil ik best doen maar die zijn al genoemd en ik krijg het gevoel dat je dat niet mag zeggen, want de meesten vinden dat alleen een abortus helpt.
Maar ik wil het best vanuit mijn perspectief zeggen. Ik zou adviseren te kijken naar opties zoals afstaan na de geboorte. En wie weet voelt TO zich na de geboorte wel heel anders en wil ze het toch houden.
Dat is nogal een gok die je voorstelt. Gokken dat de depressie en burn-out die er voor de zwangerschap al waren, magi-mysterieus over zijn als de baby er is.
Wat nou als dat niet het geval is? Je kunt dan als ouders geen kant meer op. Afstand doen, zoals in Amerikaanse films te zien is, gaat in Nederland heel anders. Plus het schuldgevoel, waar je op wijst dat er zou zijn als je abortus pleegt, zal ongetwijfeld groter en heftiger zijn.
Om over de omgeving nog maar te zwijgen.
Vandaar dat het enige juiste voorstel het fiom is. Die kunnen samen met To en haar partner, ontwarren wat hormonaal is, wat realistisch en wat angst voor het onbekende. Zij hebben echte informatie over abortus en wat het betekent en kunnen haar zo ondersteunen het beste besluit te nemen.
zondag 30 april 2023 om 15:24
Ik heb alleen de OP gelezen, dus hoogstwaarschijnlijk ben ik mosterd. Behalve bij de verloskundige en huisarts kun je ook bij een abortuskliniek aangeven dat je twijfelt. Zij kunnen je bijpraten over abortus in jouw situatie en/ of op korte termijn doorsturen naar een psycholoog. Ik zou op dit moment zoveel mogelijk praten met hulpverleners uit verschillende hoeken. Sterkte.
zondag 30 april 2023 om 15:32
Het is een duivels dilemma.Moiren schreef: ↑30-04-2023 12:46Maar even realistisch, het duurt weken, mss wel maanden, om weer een beetje normaal te gaan denken en dan is abortus sowieso al niet meer mogelijk.
Dan maar kiezen voor het niet op de wereld zetten van een ongewenst kind. Ik heb er aardig wat voorbij zien komen, dat wil je echt niet doen hoor.
Als het een prenatale depressie is en je knapt daar van op, weet je ook niet hoe je dan terug kijkt op een abortus.
Misschien is het helpend voor TO als ze zekerheid heeft dat haar gemoedstoestand puur hormonaal is.
https://wij.nl/blogs/zwanger/elles-koos ... depressie/
https://www.oudersvannu.nl/forums/onder ... ogle.nl%2F
https://www.flair.nl/real-life/joline-2 ... ogle.nl%2F
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
zondag 30 april 2023 om 15:35
Misschien krijgt TO spijt, misschien niet. En waar gaat die spijt dan over?Lieneke schreef: ↑30-04-2023 10:48Dat zal ik zeker doen. Maar ik bedoel het goed: ik wil niet dat TO later zoveel spijt krijgt als ik. In mijn wanhoop heb ik een voor mij verkeerde beslissing genomen.
Ze leest nu vooral dat de abortus de juiste keuze is. En misschien is dat ook wel zo.
Maar het kan ook anders uitwerken.
TO, ga op een rijtje zetten wat de huidige situatie is en wat alle mogelijke uitkomsten per keuze zijn. Ergens zal je dan een gevoel bij krijgen die je aangeeft wat voor jou NU de beste keuze is.
pindakaasmetnootjes wijzigde dit bericht op 30-04-2023 16:30
13.96% gewijzigd
zondag 30 april 2023 om 15:37
Ik mag toch gewoon benoemen wat ik vind? En wie zegt dat ik dat bij haar niet vind?Lollypop04 schreef: ↑30-04-2023 14:55Waarom? Hoezo mag hij niet verschillende dubbele gevoelens en gedachten hebben naast elkaar? Het niet in zijn eentje willen doen maar als partners en gezin naast zorgen om zijn vrouw naast verdriet om hun zoontje die door hem gewenst is maar er waarschijnlijk niet komt. Hoezo is ambivalentie bij hem schurend en bij haar niet?
Het is alleen wel zo dat zij het kind moet dragen, zij moet bevallen. Dat haar partner dan zegt er niet alleen voor te willen en kunnen staan vind ik alleen maar duidelijk en dit kan helpen en bij langer nadenken kan hij hier misschien wel in mening in veranderen. Dat zullen zij samen goed moeten bespreken, want lijkt me een zeer belangrijk punt voor de keuze.
Dat je verdriet hebt over de situatie lijkt me ook heel logisch en zou bespreekbaar moeten zijn tussen beiden. Het gaat mij om de woordkeuze (universum en in petto) die ik manipulatief vind overkomen.
Wanna grow up to be
Be a debaser
Be a debaser
zondag 30 april 2023 om 15:37
DubbelLollypop04 schreef: ↑30-04-2023 14:55Waarom? Hoezo mag hij niet verschillende dubbele gevoelens en gedachten hebben naast elkaar? Het niet in zijn eentje willen doen maar als partners en gezin naast zorgen om zijn vrouw naast verdriet om hun zoontje die door hem gewenst is maar er waarschijnlijk niet komt. Hoezo is ambivalentie bij hem schurend en bij haar niet?
Wanna grow up to be
Be a debaser
Be a debaser
zondag 30 april 2023 om 15:39
Dat zijn allemaal aannames. Misschien zit TO straks op een gesloten afdeling de eerste jaren en houdt man het niet vol met een baby en 2 jonge meiden. Dan zijn alle drie de kinderen de dupe.fashionvictim schreef: ↑30-04-2023 12:49Ik denk dat de kans dat het huwelijk standhoudt groter is als het kind gewoon geboren wordt dan na een abortus. Want statistisch gezien is de kans dat de moeder na de bevalling wel van het kind blijkt te houden veel groter dan dat dat niet gebeurt. En de vader was er sowieso al blij mee. De zussen zullen ongetwijfeld een baby in huis ook leuk en gezellig vinden - en soms ook irritant, maar goed, het is leuker voor ze dan een gebroken gezin.
Dus tja, abortus lijkt me in deze omstandigheden vooral een quick fix met behoorlijk desastreuze langetermijngevolgen. Persoonlijk zou ik ook gokken op het andere scenario.
Heel zwart wit gezegd hebben TO en man de gevolgen voor een abortus en bij het kind laten komen het hele gezin.
zondag 30 april 2023 om 15:40
Een foetus kan niet op zichzelf overleven een kind wel. Als TO besluit tot abortus over te gaan dan is de enige die ze op dat moment pijn doet haar eigen lichaam. Wanneer het een zelfstandig kind betreft mag er uiteraard geen abortus meer plaatsvinden
pindakaasmetnootjes wijzigde dit bericht op 30-04-2023 17:47
0.42% gewijzigd
zondag 30 april 2023 om 15:41
zondag 30 april 2023 om 15:43
Opname is ook nog niet genoemd.fashionvictim schreef: ↑30-04-2023 15:41Antidepressiva.
Bedrust.
Zijn twee opties die volgens mij nog helemaal niet onderzocht zijn en die heel erg helpend kunnen zijn.
Am Yisrael Chai!
zondag 30 april 2023 om 15:43
TO, in dit stuk staan linkjes waar je misschien wat aan hebt.
https://www.flair.nl/columns/geenrozewo ... ~b3ed96cc/
https://www.flair.nl/columns/geenrozewo ... ~b3ed96cc/
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
zondag 30 april 2023 om 15:45
Dit en laat je ook gelijk steriliseren zodat jullie niet nog eens in deze situatie terecht komen. Ben wel heel benieuwd wat je gedaan zou hebben als het een meisje bleek te zijn overigens.
zondag 30 april 2023 om 15:45
Dit en laat je ook gelijk steriliseren zodat jullie niet nog eens in deze situatie terecht komen. Ben wel heel benieuwd wat je gedaan zou hebben als het een meisje bleek te zijn overigens.
zondag 30 april 2023 om 15:49
Zeker mag je dat benoemen, ik begreep alleen niet waarom dat zou schuren.Chienandalou schreef: ↑30-04-2023 15:37Ik mag toch gewoon benoemen wat ik vind? En wie zegt dat ik dat bij haar niet vind?
Het is alleen wel zo dat zij het kind moet dragen, zij moet bevallen. Dat haar partner dan zegt er niet alleen voor te willen en kunnen staan vind ik alleen maar duidelijk en dit kan helpen en bij langer nadenken kan hij hier misschien wel in mening in veranderen. Dat zullen zij samen goed moeten bespreken, want lijkt me een zeer belangrijk punt voor de keuze.
Dat je verdriet hebt over de situatie lijkt me ook heel logisch en zou bespreekbaar moeten zijn tussen beiden. Het gaat mij om de woordkeuze (universum en in petto) die ik manipulatief vind overkomen.
Wat betreft de term universum begrijp ik dat to daarover begon en hierin voor zichzelf een stukje rust kon vinden, betekenis verlening. En dat hij met dezelfde terminologie aangaf daarin die rust voor zichzelf niet te ervaren. En dat het belangrijk is om over hun beider gevoel te praten ben ik helemaal met je eens.
zondag 30 april 2023 om 15:59
De vraag is eerder gesteld en ze heeft daar min of meer antwoord opgegeven, dus zou zeggen kijk nog eens.fashionvictim schreef: ↑30-04-2023 15:53Dat heb ik gedaan en die vraag is helemaal niet beantwoord in dit topic. Dus wat een rare reactie.
zondag 30 april 2023 om 16:10
Heeft TO zelf genoemd.
zondag 30 april 2023 om 16:15
Volgens mij doet TO haar best om in gesprek te raken met de medische sector en die kunnen haar het best adviseren op dit punt neem ik aan.fashionvictim schreef: ↑30-04-2023 15:41Antidepressiva.
Bedrust.
Zijn twee opties die volgens mij nog helemaal niet onderzocht zijn en die heel erg helpend kunnen zijn.
zondag 30 april 2023 om 16:19
Alleen duurt dat zeker 6 weken voordat het iets gaat doen. Dan is de abortustermijn sowieso al verlopen.fashionvictim schreef: ↑30-04-2023 15:41Antidepressiva.
Bedrust.
Zijn twee opties die volgens mij nog helemaal niet onderzocht zijn en die heel erg helpend kunnen zijn.
Alleen opname gaat ook niets veranderen en zeker niet op korte termijn, als er al op korte termijn een opnameplek beschikbaar is.
zondag 30 april 2023 om 16:21
Hoe weet je dat? Beide opties zijn toch helemaal niet geprobeerd? Er zijn verschillende antidepressiva die veel sneller werken hoor.
Am Yisrael Chai!
zondag 30 april 2023 om 16:22
Ik ben met lezen tot pagina 10 gekomen, maar ik wil wel vast reageren.
Allereerst, wat een nare situatie! Wat gelijk in mij opkomt; mensen maken soms domme of stomme keuzes. Maar dat maakt jou nog geen naar mens! Ik hoop dat je met wat meer mildheid naar jezelf kan kijken, ondanks dat je inderdaad geen handige beslissingen hebt gemaakt. Met jezelf veroordelen kom je namelijk meestal niet verder.
Aan de hand van de berichten die ik heb gelezen, heb ik een aantal vragen;
- je schrijft dat jullie een derde wilde, maar dat dit veranderde toen je zwanger werd. Ik lees in de OP niet hele duidelijke argumenten om aan een derde te beginnen. Toch moet dat gevoel er destijds wel geweest zijn. Lukt het je om dit gevoel terug te halen? Kan je je nog herinneren dat jullie voorpret hadden? Leuke gesprekken over de komst van een eventueel 3e kind? Had je er een beeld bij? Ik vraag dit, omdat het lijkt alsof je depressie het momenteel van je overneemt en de twijfels die er misschien al zaten, nu uitvergroot zijn.
- ik lees in je berichten een heftige reactie op het geslacht. Meer mensen hebben een voorkeur en dit is niet gek, maar de heftigheid valt me wel op. Is er iets in het verleden gebeurd waardoor je moeite hebt met jongens? Is dit trauma gerelateerd?
Tip die ik laatst las, bij mensen die twijfelen over een abortus; speel 1 dag alsof je het kindje gaat houden. Probeer erover te fantaseren, praat met je man, en probeer echt een connectie met je kindje aan te gaan. Hoe moeilijk ook, probeer die dag de negatieve gedachtes geen aandacht te geven.
Na die dag kan je het tegenovergestelde doen en daarna vergelijken wat beter voelde.
Verder klinkt het, zoals meerdere mensen al zeiden, alsof je erg in de knoop zit. Wat je keuze ook zal zijn, steun en hulp is in deze denk ik wel noodzakelijk.
Allereerst, wat een nare situatie! Wat gelijk in mij opkomt; mensen maken soms domme of stomme keuzes. Maar dat maakt jou nog geen naar mens! Ik hoop dat je met wat meer mildheid naar jezelf kan kijken, ondanks dat je inderdaad geen handige beslissingen hebt gemaakt. Met jezelf veroordelen kom je namelijk meestal niet verder.
Aan de hand van de berichten die ik heb gelezen, heb ik een aantal vragen;
- je schrijft dat jullie een derde wilde, maar dat dit veranderde toen je zwanger werd. Ik lees in de OP niet hele duidelijke argumenten om aan een derde te beginnen. Toch moet dat gevoel er destijds wel geweest zijn. Lukt het je om dit gevoel terug te halen? Kan je je nog herinneren dat jullie voorpret hadden? Leuke gesprekken over de komst van een eventueel 3e kind? Had je er een beeld bij? Ik vraag dit, omdat het lijkt alsof je depressie het momenteel van je overneemt en de twijfels die er misschien al zaten, nu uitvergroot zijn.
- ik lees in je berichten een heftige reactie op het geslacht. Meer mensen hebben een voorkeur en dit is niet gek, maar de heftigheid valt me wel op. Is er iets in het verleden gebeurd waardoor je moeite hebt met jongens? Is dit trauma gerelateerd?
Tip die ik laatst las, bij mensen die twijfelen over een abortus; speel 1 dag alsof je het kindje gaat houden. Probeer erover te fantaseren, praat met je man, en probeer echt een connectie met je kindje aan te gaan. Hoe moeilijk ook, probeer die dag de negatieve gedachtes geen aandacht te geven.
Na die dag kan je het tegenovergestelde doen en daarna vergelijken wat beter voelde.
Verder klinkt het, zoals meerdere mensen al zeiden, alsof je erg in de knoop zit. Wat je keuze ook zal zijn, steun en hulp is in deze denk ik wel noodzakelijk.
zondag 30 april 2023 om 16:24
Zelfs als je acuut suïcidaal bent is er geen behandelplek op zo’n korte termijn beschikbaar en dan met zo’n snel resultaat.fashionvictim schreef: ↑30-04-2023 16:21Hoe weet je dat? Beide opties zijn toch helemaal niet geprobeerd? Er zijn verschillende antidepressiva die veel sneller werken hoor.
Wat medicatie betreft, niet alles kan als je zwanger bent en het meeste geeft pas op langere termijn effect.
Beetje kut voor dat kind als het niet aanslaat en het ingewenst op de wereld komt.
zondag 30 april 2023 om 16:30
TO heeft geschreven dat man nu veel oppakt dat zij rust kan nemen en dat zij met huisarts heeft gesproken over medicatie, daar stond arts niet heel positief over wegens redenen die Moiren ook benoemd, maar daar wordt zij maandag over teruggebeld. Zelfs aanvraag voor pop-polie gedaan en afgewezen en er zijn wachtlijsten.fashionvictim schreef: ↑30-04-2023 16:21Hoe weet je dat? Beide opties zijn toch helemaal niet geprobeerd? Er zijn verschillende antidepressiva die veel sneller werken hoor.
Welke keuze TO en partner ook maken, je kunt ze niet verwijten dat zij ‘niks’ proberen.
Wanna grow up to be
Be a debaser
Be a debaser
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
