Psyche
alle pijlers
Waarschuwing, niet subtiel! Spijt geplande zwangerschap
vrijdag 28 april 2023 om 10:16
Ik wil jullie vragen om mij niet te veroordelen want geloof me, dat doe ik zelf echt al genoeg.
Ik ben gepland zwanger, bijna 14 weken. En ik heb zo'n spijt. Ik wil niet meer zwanger zijn. Ik wil niet nog een kind. Ik heb er al 2, die wat ouder zijn, en dat is genoeg.
Even een korte situatieschets waardoor denk ik blijkt dat dit niet enkel de zwangerschapshormonen zijn..
Ik zit er al 1.5 jaar doorheen, met burnout achtige klachten, de oorzaak is een apart topic waard dus dat laat ik voor nu maar even in het midden. Een aantal stappen ondernomen om eruit te komen. Aanpassingen op werk om prikkels te verminderen, yoga, meer hulp accepteren van anderen, een coach etc. Het heeft geen effect. Ik blijf piekeren, moe zijn, alles is teveel en ales is vaak heel donker.
In mijn familie komen depressies veel voor. Ik ben bang dat ik inmiddels in die depressie zit. Mijn man en ik wilden al een tijdje wel een derde (ik heb een sterke voorkeur voor een meisje) maar we hadden en hebben geen zin in de zwangerschap en in de babytijd. Echter wilden we wel een groter gezin, later, zodat er meer mensen om de tafel zitten. Als onze ouders er niet meer zijn en er is minimaal contact met broers en zussen, dan hebben we voor onszelf alsnog een hoop gezelligheid gebouwd. We dachten, ach dat doen we wel even, ja het wordt pittig maar het wordt ook weer beter en dan zijn we vast blij.
Langere tijd lukte het niet om zwanger te worden hoewel we het niet heel actief hebben geprobeerd. Dat was ook oke. En ineens was het dan in februari toch raak. Ik schrok me kapot en de schrik sloeg me om het hart. Al gauw voelde ik me lichamelijk ook totaal ellendig. Misselijk, maagpijn, en zo zo zo zo moe en down. Mijn man nam alle taken over. Onze kinderen snapten er niets van, alle energie die ik kon vinden ging naar hun toe. Het idee dat ik me nog tot november alleen lichamelijk al zo moet voelen is zo deprimerend dat ik niet weet waar ik het zoeken moet. Ik worstel de dagen door tot het moment dat ik 's avonds zo moe ben dat ik eindelijk eventjes kan slapen. Tot ik een paar uur later wakker schrik, mijn hartslag richting de 200 gaat en de waarheid me weer in het gezicht slaat.
De eerste weken na de zwangerschapstest gingen langzaam voorbij en behalve me focussen op wanneer ik weer naar bed mocht had ik weinig ruimte voor andere dingen in mijn hoofd. Laat staan me richten op deze baby. Ik voelde ook geen connectie.
Paar echo's gehad, alles goed met het kind. Tot het nieuws dat het een jongen is. Hoe vreselijk het ook klinkt, ik wil geen jongen. Echt ik weet hoe erg dit is. Veroordeel me alsjeblieft niet. Ik walg van mezelf, ik verafschuw mezelf maar het ligt als een steen op mijn maag. En het vesterkt heel erg het gevoel van wat zijn wij stom geweest. Het triggert vanalles wat eigenlijk helemaal niks met het geslacht te maken heeft.
Waarom gaan we ons leven verstoren? We hebben het toch goed? Of nouja goed, ons huwelijk is weer een ander verhaal, we zijn elkaar al een paar jaar op en af kwijt. Of er nog echte liefde is weet ik niet. We zijn inmiddels wel een geoliede machine qua samenwerking thuis met de kinderen maar echt plezier met z'n 4 is er weinig. Ik durf niet te zeggen hoe het echt zit, ik denk dat de depressie me alles zwarter in laat zien dan dat het echt is dus de beslissing om te scheiden moet je ook niet nemen in tijden van depressie.
Ondertussen is mijn man in dit verhaal de rots. Hij is echter wel beinvloedbaar. Als ik zit te huilen en mijn zorgen uit gaat dat zaadje bij hem ook ontwikkelen waardoor hij het ook al heel snel niet meer zag zitten en we samen zaten te huilen hoe we zo stom hebben kunnen zijn.
En nu? Er staan afpraken met de verloskundige en de huisarts. We komen hier niet alleen uit en doorheen. Abortus? Wat voor monster ben ik dan, dat ik een gezond kind vermoord omdat ik me toch heb bedacht.
Ik voel me zo zo vreselijk en wil het allemaal niet meer, ik eet niet, slaap niet en alles is zwart. Maar ik moet toch een manier zien te vinden, ik moet er zijn voor mijn oudere kinderen.
Ik weet niet eens wat ik wil met dit verhaal, in elk geval alsjeblieft geen harde en boze woorden want echt, ik weet het allemaal. Misschien is er iemand met ervaring?
Bedankt voor het lezen.
Ik ben gepland zwanger, bijna 14 weken. En ik heb zo'n spijt. Ik wil niet meer zwanger zijn. Ik wil niet nog een kind. Ik heb er al 2, die wat ouder zijn, en dat is genoeg.
Even een korte situatieschets waardoor denk ik blijkt dat dit niet enkel de zwangerschapshormonen zijn..
Ik zit er al 1.5 jaar doorheen, met burnout achtige klachten, de oorzaak is een apart topic waard dus dat laat ik voor nu maar even in het midden. Een aantal stappen ondernomen om eruit te komen. Aanpassingen op werk om prikkels te verminderen, yoga, meer hulp accepteren van anderen, een coach etc. Het heeft geen effect. Ik blijf piekeren, moe zijn, alles is teveel en ales is vaak heel donker.
In mijn familie komen depressies veel voor. Ik ben bang dat ik inmiddels in die depressie zit. Mijn man en ik wilden al een tijdje wel een derde (ik heb een sterke voorkeur voor een meisje) maar we hadden en hebben geen zin in de zwangerschap en in de babytijd. Echter wilden we wel een groter gezin, later, zodat er meer mensen om de tafel zitten. Als onze ouders er niet meer zijn en er is minimaal contact met broers en zussen, dan hebben we voor onszelf alsnog een hoop gezelligheid gebouwd. We dachten, ach dat doen we wel even, ja het wordt pittig maar het wordt ook weer beter en dan zijn we vast blij.
Langere tijd lukte het niet om zwanger te worden hoewel we het niet heel actief hebben geprobeerd. Dat was ook oke. En ineens was het dan in februari toch raak. Ik schrok me kapot en de schrik sloeg me om het hart. Al gauw voelde ik me lichamelijk ook totaal ellendig. Misselijk, maagpijn, en zo zo zo zo moe en down. Mijn man nam alle taken over. Onze kinderen snapten er niets van, alle energie die ik kon vinden ging naar hun toe. Het idee dat ik me nog tot november alleen lichamelijk al zo moet voelen is zo deprimerend dat ik niet weet waar ik het zoeken moet. Ik worstel de dagen door tot het moment dat ik 's avonds zo moe ben dat ik eindelijk eventjes kan slapen. Tot ik een paar uur later wakker schrik, mijn hartslag richting de 200 gaat en de waarheid me weer in het gezicht slaat.
De eerste weken na de zwangerschapstest gingen langzaam voorbij en behalve me focussen op wanneer ik weer naar bed mocht had ik weinig ruimte voor andere dingen in mijn hoofd. Laat staan me richten op deze baby. Ik voelde ook geen connectie.
Paar echo's gehad, alles goed met het kind. Tot het nieuws dat het een jongen is. Hoe vreselijk het ook klinkt, ik wil geen jongen. Echt ik weet hoe erg dit is. Veroordeel me alsjeblieft niet. Ik walg van mezelf, ik verafschuw mezelf maar het ligt als een steen op mijn maag. En het vesterkt heel erg het gevoel van wat zijn wij stom geweest. Het triggert vanalles wat eigenlijk helemaal niks met het geslacht te maken heeft.
Waarom gaan we ons leven verstoren? We hebben het toch goed? Of nouja goed, ons huwelijk is weer een ander verhaal, we zijn elkaar al een paar jaar op en af kwijt. Of er nog echte liefde is weet ik niet. We zijn inmiddels wel een geoliede machine qua samenwerking thuis met de kinderen maar echt plezier met z'n 4 is er weinig. Ik durf niet te zeggen hoe het echt zit, ik denk dat de depressie me alles zwarter in laat zien dan dat het echt is dus de beslissing om te scheiden moet je ook niet nemen in tijden van depressie.
Ondertussen is mijn man in dit verhaal de rots. Hij is echter wel beinvloedbaar. Als ik zit te huilen en mijn zorgen uit gaat dat zaadje bij hem ook ontwikkelen waardoor hij het ook al heel snel niet meer zag zitten en we samen zaten te huilen hoe we zo stom hebben kunnen zijn.
En nu? Er staan afpraken met de verloskundige en de huisarts. We komen hier niet alleen uit en doorheen. Abortus? Wat voor monster ben ik dan, dat ik een gezond kind vermoord omdat ik me toch heb bedacht.
Ik voel me zo zo vreselijk en wil het allemaal niet meer, ik eet niet, slaap niet en alles is zwart. Maar ik moet toch een manier zien te vinden, ik moet er zijn voor mijn oudere kinderen.
Ik weet niet eens wat ik wil met dit verhaal, in elk geval alsjeblieft geen harde en boze woorden want echt, ik weet het allemaal. Misschien is er iemand met ervaring?
Bedankt voor het lezen.
zondag 30 april 2023 om 18:53
Wellicht in jouw geval maar dat kan je niet extrapoleren naar iedereen. . Er wordt ook bij zwangerschap 4-6 weken aangehouden bij een SSRI, het is vaak wel iets eerder maar qua termijn wringt het dan al flink. En dan hebben we het nog niet eens over het percentage waar medicatie niet bij werkt. Maar goed de diagnose is nog niet eens officieel gesteld, dus dit is al 10 stappen te ver. Overigens zal niemand het er mee oneens zijn, dat TO voor een goede behandeling/begeleiding moet gaan welke keuze ze ook maakt.fashionvictim schreef: ↑30-04-2023 18:42En P.S. omdat andere mensen me hier allerlei woorden in de mond leggen wil natuurlijk niet zeggen dat ik echt zo denk. Ik ben van mening dat je geholpen moet worden en dat abortus niet de hulp is die je nu denkt dat het gaat zijn. Vergelijk het met deze: als je niet zwanger was maar alleen maar depressief dan zou het toch ook raar zijn als we allemaal tegen je zouden zeggen dat je inderdaad maar niet je depressie moet behandelen omdat dat toch geen zin heeft? In diezelfde zin vind ik nu ook dat je eerst je depressie moet behandelen voordat je iets zinnigs kunt zeggen over je zwangerschap. En echt, er bestaat gewoon medicatie tegen depressie tijdens de zwangerschap waar je je heel snel beter van gaat voelen.
anoniem_64df35cce50ab wijzigde dit bericht op 30-04-2023 18:56
10.39% gewijzigd
zondag 30 april 2023 om 19:04
en nu leg jij anderen woorden in de mond, want er is niemand die zegt dat haar depressie niet behandeld hoeft te worden.fashionvictim schreef: ↑30-04-2023 18:42En P.S. omdat andere mensen me hier allerlei woorden in de mond leggen wil natuurlijk niet zeggen dat ik echt zo denk. Ik ben van mening dat je geholpen moet worden en dat abortus niet de hulp is die je nu denkt dat het gaat zijn. Vergelijk het met deze: als je niet zwanger was maar alleen maar depressief dan zou het toch ook raar zijn als we allemaal tegen je zouden zeggen dat je inderdaad maar niet je depressie moet behandelen omdat dat toch geen zin heeft? In diezelfde zin vind ik nu ook dat je eerst je depressie moet behandelen voordat je iets zinnigs kunt zeggen over je zwangerschap. En echt, er bestaat gewoon medicatie tegen depressie tijdens de zwangerschap waar je je heel snel beter van gaat voelen.
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
zondag 30 april 2023 om 19:32
zondag 30 april 2023 om 19:34
TO, mocht je toch nog steeds lezen (wat ik je niet aanraad), heb je de site van het fiom al bekeken?
fiom
fiom
zondag 30 april 2023 om 19:41
Hoezo? Verloskundige heeft toch gebeld? Maar het is weekend en er geen spoed. Die verwijzing gaat TO morgen echt wel krijgen, maar ook dan zit zij niet meteen dinsdag bij de pop.fashionvictim schreef: ↑30-04-2023 18:38Dat was zeker niet mijn bedoeling, om je op het matje te roepen. Ik probeer gewoon te begrijpen waarom je niet geholpen wordt door je verloskundige. Ik vind haar handelen echt heel kwalijk in deze dus ik probeer gewoon te begrijpen of dat komt doordat jij niet verteld hebt wat ze allemaal gedaan heeft of dat ze echt niks doet.
Wanna grow up to be
Be a debaser
Be a debaser
zondag 30 april 2023 om 21:02
Ach Ranja, ik heb net al jouw posts achter elkaar gelezen en ik schrik echt van hoe slecht het met je gaat. Wat naar als je wereld zo zwart is en je zo slecht over jezelf denkt. De beslissing die jij nu moet maken is al vreselijk lastig en helemaal niet te doen als je je zo voelt als jij nu.
Ik wilde ook het FIOM adviseren. Hoop dat je daar een goede gesprekspartner vindt.
Mocht je verder willen met dit topic (ik kan me voorstellen van niet, maar een dergelijk topic kan ook echt heel fijn zijn. Je hebt tot nu toe gewoon wat pech met de reacties) dan maakt het heel erg uit op wie je reageert. Het is heel moeilijk maar door de lastige reacties te laten voor wat ze zijn enge reageren op die reacties waar je wat aan hebt kun je de toon van je eigen topic weer veranderen. Er zijn nog voldoende mensen die met je willen kijken naar de beste oplossing voor jou nu, geef daar je aandacht aan.
Voor nu hoop ik dat je lekker slaapt en morgen wat rust kunt vinden.
Ik wilde ook het FIOM adviseren. Hoop dat je daar een goede gesprekspartner vindt.
Mocht je verder willen met dit topic (ik kan me voorstellen van niet, maar een dergelijk topic kan ook echt heel fijn zijn. Je hebt tot nu toe gewoon wat pech met de reacties) dan maakt het heel erg uit op wie je reageert. Het is heel moeilijk maar door de lastige reacties te laten voor wat ze zijn enge reageren op die reacties waar je wat aan hebt kun je de toon van je eigen topic weer veranderen. Er zijn nog voldoende mensen die met je willen kijken naar de beste oplossing voor jou nu, geef daar je aandacht aan.
Voor nu hoop ik dat je lekker slaapt en morgen wat rust kunt vinden.
Het is zoals het is
zondag 30 april 2023 om 21:19
Dit verbaast mij ook het meest. Wie zegt dat die tafel vol is als de kinderen volwassen zijn. Misschien emigreren ze wel.Plentyplenty schreef: ↑30-04-2023 17:33Ik denk ook meer vanuit de kinderen die er al zijn. Die hebben een moeder die aanleg heeft voor depressies. Het huwelijk loopt niet top. Waarom nog een kind? Omdat het gezellig is aan de tafel voor later?? Die tafel lijkt nu al leeg te zijn later.
Dit soort wensen komen op mij altijd over als gewoon niet beseffen hoe het leven soms kan gaan. En dan ben je stuurloos, zonder anker
zondag 30 april 2023 om 21:28
Maybe, maar in vroegere tijden (die duizenden jaren dat abortus niet legaal was) deden moeders regelmatig infanticide uit liefde. Of om het bestaande kroost betere kansen te gunnen. Dus t was niet perse dat een moeder zich hechtte aan het kind als ze het snoetje eenmaal voor zich had.fashionvictim schreef: ↑30-04-2023 17:58Dat zei ik helemaal nergens. Ik zei dat we hormonaal gestuurd worden om ons aan ons kind te HECHTEN.
Dat hebben verschillende wetenschappelijke onderzoeken uitgewezen. Diezelfde antropologische onderzoeken hebben ook laten zien dat de meeste moeders voor het welzijn van hun kind gaan. Al dan niet met infanticide dus. Maar als het kind blijft leven, dan hecht de moeder zich inderdaad meestal wel, omdat dat in het belang van het kind is.
Nou krijg ik vast de fervente pro abortus mensen uit dit topic over me heen omdat ik abortus met infanticide heb vergeleken
maandag 1 mei 2023 om 08:19
Waarschijnlijk maakte jij gebruik van de zorg toen er nog geen zware onderbezetting was.fashionvictim schreef: ↑30-04-2023 18:22Je hoeft niet boos te worden, ik ben gewoon verbaasd dat als jij precies wat je hier allemaal verteld hebt ook aan je verloskundige hebt verteld dat je dan niet doorverwezen wordt door haar. Ik heb echt hele andere ervaringen. Ik overwoog niet eens een abortus en ik kon echt gelijk over naar de gynaecoloog, kreeg ook een consult met de psychiater en werd opgenomen in het ziekenhuis om tot rust te komen en kreeg daarna medicatie.
Jij vertelt hier dusdanig depressief te zijn dat je het hele leven niet meer trekt en een abortus overweegt en je wordt niet eens terug gebeld. Dat vind ik gewoon opvallend. Daarom ging ik er vanuit dat je wellicht irl minder duidelijk maakt hoe depressief je bent, of het hier zwaarder maakt dan irl.
Net als TO heb ik dezelfde ervaring 1,5 maand geleden en werd er niet snel gereageerd op een hulpvraag. Het waarom zal ergens in het midden liggen maar indirect stellen dat TO dan wel niet hard genoeg roept dat ze hulp nodig hebt is echt onnodig kwetsend.
maandag 1 mei 2023 om 13:03
maandag 1 mei 2023 om 13:31
Lieve Ranjameteenrietje,
Ik weet niet of je dit nog leest. Het is verstandiger voor jou denk ik om even geen aandacht te geven aan dit topic. Er komen echt soms hele vervelende reactie en dat vind ik rot voor jou.
Een abortus is de keuze van de vrouw en/of de partner. Punt.
Je hoeft je niet te verantwoorden. Je hoeft je niet schuldig te voelen tav ongewenst kinderlozen of mensen die een miskraam hebben meegemaakt. Dit is jouw topic en jouw wens is om voor jezelf een en ander helder te krijgen. En is dat gelukt? Heb je meer helderheid?
Ik snap dat het erg ingewikkeld is. Eerst leek je het heel graag te willen en nu niet meer. En dat botst in je hoofd. Was wat je toen voelde waar of is wat je nu voelt waar? Dat weet ik niet. Maar ik denk dat jij het diep in je hart wel weet. Ik denk dat jij weet wat je wel of niet aankunt en welke beslissing het beste is voor jezelf, je dochters, je foetus en je partner.
En dat heeft niks te maken met het geslacht van de foetus en alles met jouw welzijn.
Veel sterkte!
Ik weet niet of je dit nog leest. Het is verstandiger voor jou denk ik om even geen aandacht te geven aan dit topic. Er komen echt soms hele vervelende reactie en dat vind ik rot voor jou.
Een abortus is de keuze van de vrouw en/of de partner. Punt.
Je hoeft je niet te verantwoorden. Je hoeft je niet schuldig te voelen tav ongewenst kinderlozen of mensen die een miskraam hebben meegemaakt. Dit is jouw topic en jouw wens is om voor jezelf een en ander helder te krijgen. En is dat gelukt? Heb je meer helderheid?
Ik snap dat het erg ingewikkeld is. Eerst leek je het heel graag te willen en nu niet meer. En dat botst in je hoofd. Was wat je toen voelde waar of is wat je nu voelt waar? Dat weet ik niet. Maar ik denk dat jij het diep in je hart wel weet. Ik denk dat jij weet wat je wel of niet aankunt en welke beslissing het beste is voor jezelf, je dochters, je foetus en je partner.
En dat heeft niks te maken met het geslacht van de foetus en alles met jouw welzijn.
Veel sterkte!
maandag 1 mei 2023 om 13:35
Helaas is dat echt niet zo zeldzaam.als je zou hopen. Er heerst alleen heel erg een taboe op.fashionvictim schreef: ↑30-04-2023 18:02Ik zeg toch ook nergens dat dat niet zo is. Ik zei alleen dat het heel zeldzaam is dat een moeder spijt houdt van haar kind. Zelfs mensen die ronduit zeggen dat als ze het over zouden kunnen doen ze nooit meer voor kinderen zouden kiezen zeggen in de regel dat ze zielsveel houden van de kinderen die ze wel hebben en dat ze die nooit meer zouden willen missen.
Over het algemeen zijn mensen die inderdaad niet houden van hun kinderen psychisch ernstig ziek. Aangezien TO gewoon twee kinderen heeft waar ze veel van houdt lijkt me de kans zeer klein dat ze bij die groep gaat horen.
https://www.google.nl/url?sa=t&source=w ... NbWV3j47aS
maandag 1 mei 2023 om 13:43
dinsdag 2 mei 2023 om 09:39
TO, hoe gaat het met je?
Ik vind het erg vervelend voor je dat dit topic zo uit de hand gelopen is. Mensen zijn snel geneigd om adviezen te geven maar laten we eerlijk zijn, dit is iets wat bij professionals hoort. Ik hoop dat je deze inmiddels ook hebt gevonden.
Mocht je nog mee willen lezen of alleen schrijven, voel je welkom!
Ik vind het erg vervelend voor je dat dit topic zo uit de hand gelopen is. Mensen zijn snel geneigd om adviezen te geven maar laten we eerlijk zijn, dit is iets wat bij professionals hoort. Ik hoop dat je deze inmiddels ook hebt gevonden.
Mocht je nog mee willen lezen of alleen schrijven, voel je welkom!
woensdag 3 mei 2023 om 17:14
Het gaat eigenlijk nog hetzelfde.
De huisarts nam het weer niet serieus. Toen ben ik uiteindelijk in pure hysterie vanochtend bij de eerste hulp beland die me door hebben gestuurd naar de crisisdienst. Intens gesprek gehad daar waar een vervolg uit moet komen. Welk vervolg weten ze alleen nog niet omdat het een bijzondere situatie is.
Er staat ook een gesprek gepland met het FIOM. Al met al neigt ons gevoel heel erg naar afbreken. Ik zie het aan alle kanten niet zitten dit kind te laten komen. Persoonlijke verzorging is op dit moment al teveel. Volledig gebrek aan enige energie om wat dan ook aan te pakken. Zelfs dit verhaal typen kost me achterlijk veel energie terwijl ik net 2 uur heb liggen slapen. Ik weet niet meer waar ik het moet zoeken. Tegelijkerertijd zit er een gigantisch schuldgevoel naar dit kind die er eerst wel mocht komen maar nu ineens niet meer en maar weer weg moet.
De huisarts nam het weer niet serieus. Toen ben ik uiteindelijk in pure hysterie vanochtend bij de eerste hulp beland die me door hebben gestuurd naar de crisisdienst. Intens gesprek gehad daar waar een vervolg uit moet komen. Welk vervolg weten ze alleen nog niet omdat het een bijzondere situatie is.
Er staat ook een gesprek gepland met het FIOM. Al met al neigt ons gevoel heel erg naar afbreken. Ik zie het aan alle kanten niet zitten dit kind te laten komen. Persoonlijke verzorging is op dit moment al teveel. Volledig gebrek aan enige energie om wat dan ook aan te pakken. Zelfs dit verhaal typen kost me achterlijk veel energie terwijl ik net 2 uur heb liggen slapen. Ik weet niet meer waar ik het moet zoeken. Tegelijkerertijd zit er een gigantisch schuldgevoel naar dit kind die er eerst wel mocht komen maar nu ineens niet meer en maar weer weg moet.
woensdag 3 mei 2023 om 17:36
woensdag 3 mei 2023 om 18:27
Ik heb geen advies, wil je alleen meegeven dat het in deze situatie denk ik niet meehelpt dat je afhankelijk bent van anderen om je te (willen) helpen en dat het gevoel van niet weten waar je het zoeken moet daardoor -behoorlijk- wordt versterkt. Want waar je het moet zoeken, nemen/namen ze je niet serieus.
Grote kans dat als er dadelijk een plan ligt waar je je in kan vinden, er al een stukje rust vrijkomt. Sterkte
Grote kans dat als er dadelijk een plan ligt waar je je in kan vinden, er al een stukje rust vrijkomt. Sterkte
I bet we could go explore the galaxy if we could stop being dicks for like five minutes
woensdag 3 mei 2023 om 18:47
Ranjameteenrietje schreef: ↑03-05-2023 17:14Het gaat eigenlijk nog hetzelfde.
De huisarts nam het weer niet serieus. Toen ben ik uiteindelijk in pure hysterie vanochtend bij de eerste hulp beland die me door hebben gestuurd naar de crisisdienst. Intens gesprek gehad daar waar een vervolg uit moet komen. Welk vervolg weten ze alleen nog niet omdat het een bijzondere situatie is.
Er staat ook een gesprek gepland met het FIOM. Al met al neigt ons gevoel heel erg naar afbreken. Ik zie het aan alle kanten niet zitten dit kind te laten komen. Persoonlijke verzorging is op dit moment al teveel. Volledig gebrek aan enige energie om wat dan ook aan te pakken. Zelfs dit verhaal typen kost me achterlijk veel energie terwijl ik net 2 uur heb liggen slapen. Ik weet niet meer waar ik het moet zoeken. Tegelijkerertijd zit er een gigantisch schuldgevoel naar dit kind die er eerst wel mocht komen maar nu ineens niet meer en maar weer weg moet.
Ach wat erg
. Goed dat je (nog dringender) aan de bel getrokken hebt. Het gesprek met het fiom, is dat deze week nog? En komende vrijdag bij de kliniek? Gelukkig begint dat nu dan eindelijk in zicht te komen, echt ontzettend naar dat dat relatief zo lang heeft moeten duren. Heel veel sterkte .
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
