Psyche
alle pijlers
Wanneer begin je ECHT met AD?
zondag 3 januari 2010 om 00:59
Hoi allemaal,
Wellicht een hoop topics die hier op lijken en dus schop ik er ook nog een tegenaan
Wanneer overweeg je definitief om AD te nemen? ik merk dat hoe het nu gaat, en de maanden/jaren hiervoor, het geen pretje is en ik me vaak ongelukkig voel mét veel moeilijke situaties. Ik vraag mezelf wel eens af: stel ik me aan? ben ik dan zo zwak? heb ik zelfmedelijden?........
Een aantal "hoogtepunten"
* Vroeger werd ik erg gepest, na een verschrikkelijke dag op school op 13 jarige leeftijd heb ik hyper van de emoties een overdosis diazepam genomen ( van mijn vader die al 20 jaar met depressies kampt) ik wilde rust....maag leeggepompt en 2 nachten ziekenhuis, geen hulp van een psycholoog.
* Op mijn 18e een burn out omdat ik compleet met mijn emoties in de knoop zat. Ik kreeg.....diazepam. Mijn moeder bewaakte het medicijndoosje streng.
* Daarna veel ups and downs, vriendschappen kwijtgeraakt. Ik was in de war en afstandelijk.
* Tussen mijn 21e en 23e ivm. hormonale acne en extreme onzekerheid ben ik me lichtelijk sociaal gaan isoleren. Studie pauze, geen contractverlenging omdat ze me stil vonden en geen sociale contacten in deze periode. In deze tijd heb ik ook 2 keer een paniekaanval gehad. Propte ik me vol met snoep&chips en kwam 15 kilo aan en lag veel in bed.
* Ik veranderde steeds meer in een stil en onzeker persoon wat continu met haar emoties overhoop lag. Maak moeilijk contact met anderen en vond bijvoorbeeld geen aansluiting bij leeftijdsgenoten en studiegroepen. Dit frustreerde me enorm want ik ben een leuke meid, grappig, lief, alleen verlegen. Ik heb al zes jaar een relatie en sta er gelukkig niet alleen voor ( en 2 beste vrienden) Ik heb twee jaar geleden een aanval gehad, kortsluiting in de hersenen door spanning en stress. Symptomen van een tia. Sinds drie jaar krijg ik ook lichttherapie, net als mijn vader heb ik last van winterdepressie.
* Inmiddels ben ik 26 jaar en begonnen met een derde psycholoog ( wat goed klikt!
) een behandeling voornamelijk gericht op een sociale fobie. Om aansluiting te vinden bij leeftijdsgenoten, angst te overwinnen en om goed emoties te verwerken.
Toen ik dit alles vertelde aan mijn psycholoog kreeg ik als eerste te horen dat zij het zeer vreemd vond dat mij vroeger geen AD is voorgeschreven in moeilijke situaties, of desnoods een betere begeleiding. Ik worstel nog steeds elke dag met emoties en voel me al jaren labiel. Van de gelukkige/spontane/fijne momenten kan ik genieten en dit wil ik gewoon vaker, maar er hoeft maar iets te gebeuren en ik ben weer compleet labiel. Het lukt me niet om een "knop" om te zetten..Hoe doe je dat?
De aankomende weken wil ik een aantal belangrijke stappen nemen ( afstuderen, verhuizen etc.) Omdat ik het al een tijd aan het uitstellen ben overweeg ik mijn psycholoog te vragen naar de mogelijkheden voor een tijdelijk ( niet langer dan een jaar misschien) behandeling met AD. Voor rust en een steuntje in de rug.
Ik ben benieuwd naar jullie verhalen, wanneer begon je met AD? Maar ook wat jullie vinden van mijn verhaal. Zelf ben ik een beetje bang dat het zelfmedelijden is ( ik ben geen zeikerd en uit het niet in mijn omgeving) maar huil als ik alleen ben, voel me ongelukkig en het frustreert me.....
Wellicht een hoop topics die hier op lijken en dus schop ik er ook nog een tegenaan
Wanneer overweeg je definitief om AD te nemen? ik merk dat hoe het nu gaat, en de maanden/jaren hiervoor, het geen pretje is en ik me vaak ongelukkig voel mét veel moeilijke situaties. Ik vraag mezelf wel eens af: stel ik me aan? ben ik dan zo zwak? heb ik zelfmedelijden?........
Een aantal "hoogtepunten"
* Vroeger werd ik erg gepest, na een verschrikkelijke dag op school op 13 jarige leeftijd heb ik hyper van de emoties een overdosis diazepam genomen ( van mijn vader die al 20 jaar met depressies kampt) ik wilde rust....maag leeggepompt en 2 nachten ziekenhuis, geen hulp van een psycholoog.
* Op mijn 18e een burn out omdat ik compleet met mijn emoties in de knoop zat. Ik kreeg.....diazepam. Mijn moeder bewaakte het medicijndoosje streng.
* Daarna veel ups and downs, vriendschappen kwijtgeraakt. Ik was in de war en afstandelijk.
* Tussen mijn 21e en 23e ivm. hormonale acne en extreme onzekerheid ben ik me lichtelijk sociaal gaan isoleren. Studie pauze, geen contractverlenging omdat ze me stil vonden en geen sociale contacten in deze periode. In deze tijd heb ik ook 2 keer een paniekaanval gehad. Propte ik me vol met snoep&chips en kwam 15 kilo aan en lag veel in bed.
* Ik veranderde steeds meer in een stil en onzeker persoon wat continu met haar emoties overhoop lag. Maak moeilijk contact met anderen en vond bijvoorbeeld geen aansluiting bij leeftijdsgenoten en studiegroepen. Dit frustreerde me enorm want ik ben een leuke meid, grappig, lief, alleen verlegen. Ik heb al zes jaar een relatie en sta er gelukkig niet alleen voor ( en 2 beste vrienden) Ik heb twee jaar geleden een aanval gehad, kortsluiting in de hersenen door spanning en stress. Symptomen van een tia. Sinds drie jaar krijg ik ook lichttherapie, net als mijn vader heb ik last van winterdepressie.
* Inmiddels ben ik 26 jaar en begonnen met een derde psycholoog ( wat goed klikt!
) een behandeling voornamelijk gericht op een sociale fobie. Om aansluiting te vinden bij leeftijdsgenoten, angst te overwinnen en om goed emoties te verwerken. Toen ik dit alles vertelde aan mijn psycholoog kreeg ik als eerste te horen dat zij het zeer vreemd vond dat mij vroeger geen AD is voorgeschreven in moeilijke situaties, of desnoods een betere begeleiding. Ik worstel nog steeds elke dag met emoties en voel me al jaren labiel. Van de gelukkige/spontane/fijne momenten kan ik genieten en dit wil ik gewoon vaker, maar er hoeft maar iets te gebeuren en ik ben weer compleet labiel. Het lukt me niet om een "knop" om te zetten..Hoe doe je dat?
De aankomende weken wil ik een aantal belangrijke stappen nemen ( afstuderen, verhuizen etc.) Omdat ik het al een tijd aan het uitstellen ben overweeg ik mijn psycholoog te vragen naar de mogelijkheden voor een tijdelijk ( niet langer dan een jaar misschien) behandeling met AD. Voor rust en een steuntje in de rug.
Ik ben benieuwd naar jullie verhalen, wanneer begon je met AD? Maar ook wat jullie vinden van mijn verhaal. Zelf ben ik een beetje bang dat het zelfmedelijden is ( ik ben geen zeikerd en uit het niet in mijn omgeving) maar huil als ik alleen ben, voel me ongelukkig en het frustreert me.....
zondag 3 januari 2010 om 01:13
Ik zie in je verhaal genoeg redenen om het te proberen. Wel ziet het ernaar uit dat je hiervoor niet het juiste moment kiest. Nu er afstuderen, verhuizen en zulks op het programma staan is gebruik van diazepam, mits je jezelf geen overdosis aandoet, meer aangewezen. Voor antidepressiva moet je juist een week of zes 'vrije val ruimte' beschikbaar hebben omdat de klachten in eerste instantie zullen verergeren in plaats van minder worden.
Hou er rekening mee dat je kunt vervlakken van AD, en dat de bijwerkingen niet misselijk zijn. Maar probeer het, al is het alleen maar om te weten wat dit soort medicatie voor je kan doen.
Die aanval, was dat een gelegenheidsinsult? AD triggeren bij mij wel epileptische neigingen, iets om rekening mee te houden.
NB: je verhaal aan je psycholoog (en psychiater) doen zoals je het hier schrijft lijkt me zinvoller dan hier op een forum om meningen vragen. Er zijn zo verschrikkelijk veel AD en helaas reageert niet iedereen er hetzelfde op. Ik durf het zelf niet meer aan.
Hou er rekening mee dat je kunt vervlakken van AD, en dat de bijwerkingen niet misselijk zijn. Maar probeer het, al is het alleen maar om te weten wat dit soort medicatie voor je kan doen.
Die aanval, was dat een gelegenheidsinsult? AD triggeren bij mij wel epileptische neigingen, iets om rekening mee te houden.
NB: je verhaal aan je psycholoog (en psychiater) doen zoals je het hier schrijft lijkt me zinvoller dan hier op een forum om meningen vragen. Er zijn zo verschrikkelijk veel AD en helaas reageert niet iedereen er hetzelfde op. Ik durf het zelf niet meer aan.
zondag 3 januari 2010 om 01:36
Hi Mamzelle,
Dankje voor je reactie. Aankomende maandag heb ik weer een afspraak met de psycholoog, zij vroeg mij twee weken geleden op papier te zetten wat ik nog wil bereiken en hoe ik werkelijk tegen het eea aankijk. Dit heeft me dus behoorlijk aan het denken gezet, ik heb met mijn beste vriend hierover gesproken die mij AD afraadde omdat hij niet geloofd in medicatie wat problemen en emoties moet beheersen. Onder andere op het VIVA forum ben ik andere AD gerelateerde topic gaan doorlezen en uiteindelijk zojuist zelf een topic geopend. De psych weet wat er is gebeurd en ik ga haar mijn vragen voorleggen.
Wat betreft de aanval, er speelde een aantal zaken en ik was erg emotioneel en gestrest. In eerste instantie dacht mijn huisarts dat ik een tia had. Ik werd opgenomen in het ziekenhuis en na herhaaldelijke testen concludeerde de neuroloog dat de stress een kortsluiting veroorzaakte. Het is zeker goed om hier rekening mee te houden.
Voor de aankomende weken, wat jij ook aangeeft ivm. de vrijeval, is het verstandig dat ik dit goed bespreek met de psycholoog en de huisarts. Mijn vader neemt ook geen AD maar diazepam s nachts en zo nu en dan alprozalam/xanax tijdens heftige dagen.
Jij durft AD niet meer aan? hoe ga jij hiermee om en wat neem je ipv.?
Bedankt voor je reactie
Liefs, BIO!
Dankje voor je reactie. Aankomende maandag heb ik weer een afspraak met de psycholoog, zij vroeg mij twee weken geleden op papier te zetten wat ik nog wil bereiken en hoe ik werkelijk tegen het eea aankijk. Dit heeft me dus behoorlijk aan het denken gezet, ik heb met mijn beste vriend hierover gesproken die mij AD afraadde omdat hij niet geloofd in medicatie wat problemen en emoties moet beheersen. Onder andere op het VIVA forum ben ik andere AD gerelateerde topic gaan doorlezen en uiteindelijk zojuist zelf een topic geopend. De psych weet wat er is gebeurd en ik ga haar mijn vragen voorleggen.
Wat betreft de aanval, er speelde een aantal zaken en ik was erg emotioneel en gestrest. In eerste instantie dacht mijn huisarts dat ik een tia had. Ik werd opgenomen in het ziekenhuis en na herhaaldelijke testen concludeerde de neuroloog dat de stress een kortsluiting veroorzaakte. Het is zeker goed om hier rekening mee te houden.
Voor de aankomende weken, wat jij ook aangeeft ivm. de vrijeval, is het verstandig dat ik dit goed bespreek met de psycholoog en de huisarts. Mijn vader neemt ook geen AD maar diazepam s nachts en zo nu en dan alprozalam/xanax tijdens heftige dagen.
Jij durft AD niet meer aan? hoe ga jij hiermee om en wat neem je ipv.?
Bedankt voor je reactie
Liefs, BIO!
zondag 3 januari 2010 om 01:37
ik lees nergens terug dat je medelijden hebt met jezelf, ik denk dat dat wel goed zit. Ik typ dit op mijn mobiel dus ben niet al te uitgebreid.
Ik denk dat een periode AD wel prettig voor je zal zijn. Je wordt wat vlakker in je emoties en hoeft jezelf dus niet meer continu in de hand te houden.
Ik had wel dat zaken me minder gingen interesseren, dus ik denk niet dat ik die keuze zou maken als ik ging afstuderen en verhuizen. Aan de andere kant zou dat juist misschien wel kunnen helpen. Wees in ieder geval op de hoogte van de uitwerkingen, en probeer het een tijdje?
Ik denk dat een periode AD wel prettig voor je zal zijn. Je wordt wat vlakker in je emoties en hoeft jezelf dus niet meer continu in de hand te houden.
Ik had wel dat zaken me minder gingen interesseren, dus ik denk niet dat ik die keuze zou maken als ik ging afstuderen en verhuizen. Aan de andere kant zou dat juist misschien wel kunnen helpen. Wees in ieder geval op de hoogte van de uitwerkingen, en probeer het een tijdje?
zondag 3 januari 2010 om 01:43
quote:Liefje83 schreef op 03 januari 2010 @ 01:30:
Kan me goed voorstellen dat je die rust nu zou willen. zelf heb ik ook ad en de eerste weken dat ik was begonnen was hemels. Ik voelde me voor het eerst sinds jaren rustig en niet bang en onzeker. Mensen om me heen vonden mij ook rustiger en minder kattig. Wel had ik 2 weken ongeveer soms last van buikkrampen. Het enige wat hielp was in een foetushouding liggen op de grond. Ook werd ik sneller aangeschoten van alcohol.
Inmiddels ben ik al bijna zes jaar aan de ad. Heb het een paar keer proberen af te bouwen maar achteraf gezien in verkeerde periodes. Voorlopig blijf ik het, icm therapie, gebruiken want het doet me goed. Ik hoop dat het jou ook zal helpen.
Hi!,
Mag ik vragen tegen wie je kattig was? voornamelijk je ouders/zussen/broers? ik ben ook erg kattig namelijk en ik betrap mezelf erop dat ik een irritant persoontje ben in de supermarkt/op straat, ga mensen die asociaal zijn corrigeren en irriteer me aan de maatschappij, en beschouw me kat als mijn beste vriend........eeehh serieus het lijkt er al op.
Vervelend dat je last kreeg van buikkrampen, dat heb je nu niet meer?
Bedankt voor je reactie.
Gr Bio
Kan me goed voorstellen dat je die rust nu zou willen. zelf heb ik ook ad en de eerste weken dat ik was begonnen was hemels. Ik voelde me voor het eerst sinds jaren rustig en niet bang en onzeker. Mensen om me heen vonden mij ook rustiger en minder kattig. Wel had ik 2 weken ongeveer soms last van buikkrampen. Het enige wat hielp was in een foetushouding liggen op de grond. Ook werd ik sneller aangeschoten van alcohol.
Inmiddels ben ik al bijna zes jaar aan de ad. Heb het een paar keer proberen af te bouwen maar achteraf gezien in verkeerde periodes. Voorlopig blijf ik het, icm therapie, gebruiken want het doet me goed. Ik hoop dat het jou ook zal helpen.
Hi!,
Mag ik vragen tegen wie je kattig was? voornamelijk je ouders/zussen/broers? ik ben ook erg kattig namelijk en ik betrap mezelf erop dat ik een irritant persoontje ben in de supermarkt/op straat, ga mensen die asociaal zijn corrigeren en irriteer me aan de maatschappij, en beschouw me kat als mijn beste vriend........eeehh serieus het lijkt er al op.
Vervelend dat je last kreeg van buikkrampen, dat heb je nu niet meer?
Bedankt voor je reactie.
Gr Bio
zondag 3 januari 2010 om 01:57
Ik ben inmiddels al (kuch) van middelbare leeftijd en de grote heftigheid is wel zo'n beetje van mijn emoties etc. af. Vandaar dat ik nu kan kiezen tussen wel of geen medicatie. In de rotste jaren zou ik graag AD hebben gebruikt, maar moest er toen nog best voor vechten om ze te krijgen, ze werden toen alleen voorgeschreven aan klinisch depressieven.
Op dit moment vermoed ik dat ik toe zou kunnen met diazepam en dergelijke als ik me echt heel naar voel. Ik heb voldoende ontzag voor de verslavende werking van dat middel om ze heel erg met mate in te nemen. Maar ik hoef maar te piepen bij een psychiater of ik krijg AD voorgeschreven, samen met een trits andere zooi om de epileptische neigingen in toom te houden. Helaas ben ik bij de laatste poging wel klinisch depressief geworden (tijdens de vrije val) dus ben er erg bang voor.
Op dit moment vermoed ik dat ik toe zou kunnen met diazepam en dergelijke als ik me echt heel naar voel. Ik heb voldoende ontzag voor de verslavende werking van dat middel om ze heel erg met mate in te nemen. Maar ik hoef maar te piepen bij een psychiater of ik krijg AD voorgeschreven, samen met een trits andere zooi om de epileptische neigingen in toom te houden. Helaas ben ik bij de laatste poging wel klinisch depressief geworden (tijdens de vrije val) dus ben er erg bang voor.
zondag 3 januari 2010 om 03:32
ik had amper epilepsie & heb er nu écht aanleg voor amongst other problemen; maar ik heb dan ook meer te slikken gehad dan de gemiddelde ander..
maw: ik had geen profijt van "medicatie"; jij klinkt echter instabieler dan ik wàs; ik zou eerst n's beginnen met 'n juiste diagnose voordat je nog meer kapot maakt dan je lief is.. (je lichaam.)
bovendien ben ik man, geen vrouw.. (wat niet betekent dat ik geen "vrouwen" klacht heb..
maw: ik had geen profijt van "medicatie"; jij klinkt echter instabieler dan ik wàs; ik zou eerst n's beginnen met 'n juiste diagnose voordat je nog meer kapot maakt dan je lief is.. (je lichaam.)
bovendien ben ik man, geen vrouw.. (wat niet betekent dat ik geen "vrouwen" klacht heb..
anoniem_35363 wijzigde dit bericht op 03-01-2010 03:37
Reden: stom toetsenbord....
Reden: stom toetsenbord....
% gewijzigd
zondag 3 januari 2010 om 11:30
Ik ben al op jonge leeftijd begonnen met AD. Bij mij was dat i.c.m. therapie de manier om mijn angst en paniekaanvallen onder controle te krijgen.
Ik kreeg eerst seroxat, daar ben ik echter heel erg ziek van geworden, en dit heeft mijn maag aangetast (waardoor ik nu niet alles meer kan eten). Ik ben toen overgestapt naar Clomipramine (het vroegere Anafranil) en dit bevalt echt prima. Ik ben niet afgevlakt en ik voel me geen medicijngebruiker. Toch wil ik er nu wel vanaf, maar daar ben ik gevoelsmatig nu pas aan toe.
Bedenk inderdaad goed dat de eerste 6 weken de klachten kunnen verergeren en dat je last kan krijgen van lichamelijk bijwerkingen.
Maar als ik je verhaal zo lees, zou AD best een steuntje in de rug kunnen zijn voor je.
Sterkte!
Ik kreeg eerst seroxat, daar ben ik echter heel erg ziek van geworden, en dit heeft mijn maag aangetast (waardoor ik nu niet alles meer kan eten). Ik ben toen overgestapt naar Clomipramine (het vroegere Anafranil) en dit bevalt echt prima. Ik ben niet afgevlakt en ik voel me geen medicijngebruiker. Toch wil ik er nu wel vanaf, maar daar ben ik gevoelsmatig nu pas aan toe.
Bedenk inderdaad goed dat de eerste 6 weken de klachten kunnen verergeren en dat je last kan krijgen van lichamelijk bijwerkingen.
Maar als ik je verhaal zo lees, zou AD best een steuntje in de rug kunnen zijn voor je.
Sterkte!
maandag 4 januari 2010 om 22:54
Bedankt voor jullie reacties!
Vandaag ben ik bij mijn psycholoog geweest en haar het eea verteld over de afgelopen dagen, ik zat er dan ook flink doorheen.
Het begon vanochtend al goed: ik vond dat ik onterecht een boete moest betalen in de bibliotheek. En vervolgens moest ik gewoon huilen........
Tijdens mijn gesprek met de psych liep de emmer ook weer over. Ook zij concludeerde dat het goed was om de psychiater in te schaken en om een medicatie plan voor te leggen. Dit zal volgende week plaatsvinden...
Ik heb echt een hele slechte dag, zelf zo erg dat ik bij thuiskomst aan 1 stuk door heb gehuild. Ik heb alles verteld aan mijn vader ( mijn vriend staat hier namelijk niet voor open, hij vind een "depressie" grote onzin) mijn vader deed er eerst vrij nonchalant over, toen ik vervolgens gedetailleerd mijn gevoelens van de afgelopen 13 jaar weer een beschreef geloofde hij me. Daarna hebben we een goed gesprek gehad. Echter.....mijn vriend zag me in tranen en vroeg na het gesprek wat er was. Ik antwoordde: " zoals je weet voel ik me vaak erg depri, zo ook nu, ik zit er doorheen" ik dacht even dat hij een lieve opmerkingen maakte maar al snel stond ik voor de TV en noemde hij me een sneu wijf. In de slaapkamer kreeg ik een onwijze woede emo aanval ( hij noemt me vaker sneuwijf, stoker, dom, achterlijkkutwijf) en uiteindelijk na 10 min begon ik te hyperventileren. Eigenlijk mede als woede naar mezelf toe....waarom accepteer ik dit nog? Althans ik vermoed dat het een hyperventilatie was. Ik kon wel ademhalen maar ik geen diepe adem waarbij ik goed kon uitademen. In paniek heb ik snel een aprozalam genomen. En inmiddels na 2 uur ben ik kalm. Reden dat ik ook op AD vraag is om mijn relatie definitief te beëindigen en hem te verlaten, ik heb letterlijk een zetje nodig. Ik ben van mening dat hij een groot aandeel heeft in mijn depressie van de afgelopen 7 jaar.
Hebben jullie wel eens een AD voorkeur ingediend bij je arts? ik zou namelijk fluoxotine willen proberen. Mede omdat ik eet aanvallen heb.
Liefs Bio!
Vandaag ben ik bij mijn psycholoog geweest en haar het eea verteld over de afgelopen dagen, ik zat er dan ook flink doorheen.
Het begon vanochtend al goed: ik vond dat ik onterecht een boete moest betalen in de bibliotheek. En vervolgens moest ik gewoon huilen........
Tijdens mijn gesprek met de psych liep de emmer ook weer over. Ook zij concludeerde dat het goed was om de psychiater in te schaken en om een medicatie plan voor te leggen. Dit zal volgende week plaatsvinden...
Ik heb echt een hele slechte dag, zelf zo erg dat ik bij thuiskomst aan 1 stuk door heb gehuild. Ik heb alles verteld aan mijn vader ( mijn vriend staat hier namelijk niet voor open, hij vind een "depressie" grote onzin) mijn vader deed er eerst vrij nonchalant over, toen ik vervolgens gedetailleerd mijn gevoelens van de afgelopen 13 jaar weer een beschreef geloofde hij me. Daarna hebben we een goed gesprek gehad. Echter.....mijn vriend zag me in tranen en vroeg na het gesprek wat er was. Ik antwoordde: " zoals je weet voel ik me vaak erg depri, zo ook nu, ik zit er doorheen" ik dacht even dat hij een lieve opmerkingen maakte maar al snel stond ik voor de TV en noemde hij me een sneu wijf. In de slaapkamer kreeg ik een onwijze woede emo aanval ( hij noemt me vaker sneuwijf, stoker, dom, achterlijkkutwijf) en uiteindelijk na 10 min begon ik te hyperventileren. Eigenlijk mede als woede naar mezelf toe....waarom accepteer ik dit nog? Althans ik vermoed dat het een hyperventilatie was. Ik kon wel ademhalen maar ik geen diepe adem waarbij ik goed kon uitademen. In paniek heb ik snel een aprozalam genomen. En inmiddels na 2 uur ben ik kalm. Reden dat ik ook op AD vraag is om mijn relatie definitief te beëindigen en hem te verlaten, ik heb letterlijk een zetje nodig. Ik ben van mening dat hij een groot aandeel heeft in mijn depressie van de afgelopen 7 jaar.
Hebben jullie wel eens een AD voorkeur ingediend bij je arts? ik zou namelijk fluoxotine willen proberen. Mede omdat ik eet aanvallen heb.
Liefs Bio!
maandag 4 januari 2010 om 23:24
Jeetje Bio,
Wat een rotvent heb je. Je verdient veel beter!
Natuurlijk kun je met een arts je voorkeur bespreken en ik zou hem zeker over die eetbuien vertellen. Er zijn ook dan meerdere medicijnen mogelijk.
Klachten kunnen eerste weken van AD gebruik verergeren. Misschien kun je daar nu al iets voor regelen. Even bij je ouders gaan zitten, want van je vriend hoef je dus niet veel steun te verwachten.
Slik zelf trouwens al lange tijd AD en heb daar veel baat bij!
Wat een rotvent heb je. Je verdient veel beter!
Natuurlijk kun je met een arts je voorkeur bespreken en ik zou hem zeker over die eetbuien vertellen. Er zijn ook dan meerdere medicijnen mogelijk.
Klachten kunnen eerste weken van AD gebruik verergeren. Misschien kun je daar nu al iets voor regelen. Even bij je ouders gaan zitten, want van je vriend hoef je dus niet veel steun te verwachten.
Slik zelf trouwens al lange tijd AD en heb daar veel baat bij!
dinsdag 5 januari 2010 om 00:40
hoi Hiltje,
Stoere Bunny!
Wat slik jij precies? en heb je veel last van de bijwerkingen. Hoe ben jij de eerste weken doorgekomen?
Mijn eerste gedachte is natuurlijk ondersteuning en een steuntje in de rug....maar ik schommel extreem in gewicht door emotional eating/vreetaanvallen ( geen toilet verhalen) en de 15 kilo van 2 jaar geleden was er in juni eindelijk af, echter in november zat er alweer 5 kilo aan door de onwijze koolhydratendrang. Fluoxitine houdt dit namelijk in de gaten en vooral voor Boulimia patiënten bedoelt. Ik zal het zeker aangeven bij de psychiater. Al ben ik geen patiënt wellicht is het toch een optie om de extreme eetdrang onder controle te houden.
Wellicht dat ik de eerste 4 weken zo nu en dan bij mijn ouders zal slapen want mijn vriend werkt vanuit huis en dat zal de "vrijeval periode" denk ik niet goed doen.
Trusten!
Stoere Bunny!
Wat slik jij precies? en heb je veel last van de bijwerkingen. Hoe ben jij de eerste weken doorgekomen?
Mijn eerste gedachte is natuurlijk ondersteuning en een steuntje in de rug....maar ik schommel extreem in gewicht door emotional eating/vreetaanvallen ( geen toilet verhalen) en de 15 kilo van 2 jaar geleden was er in juni eindelijk af, echter in november zat er alweer 5 kilo aan door de onwijze koolhydratendrang. Fluoxitine houdt dit namelijk in de gaten en vooral voor Boulimia patiënten bedoelt. Ik zal het zeker aangeven bij de psychiater. Al ben ik geen patiënt wellicht is het toch een optie om de extreme eetdrang onder controle te houden.
Wellicht dat ik de eerste 4 weken zo nu en dan bij mijn ouders zal slapen want mijn vriend werkt vanuit huis en dat zal de "vrijeval periode" denk ik niet goed doen.
Trusten!
dinsdag 5 januari 2010 om 07:17
Na lange tijd van tobben, angstig voelen wat grotendeels door mijn werk wordt veroorzaakt nemen de klachten steeds meer toe. Ook ik ben heel kattig naar anderen, kan fel reageren en vooral... ik zie alles zwart. Het is een beetje wisselend eigenlijk.
Omdat het zo niet meer door kan gaan ben ik weer naar de huisarts gegaan. Die adviseerde toch om het nu eens met medicatie te proberen omdat vorige praatsessies met psycholoog me niets hielpen.
Eigenlijk zie ik daar best tegenop. De grote boosdoener is mijn werk waar ik me totaal niet in thuis voel en wat me helemaal sloopt. (hoe durf ik het te zeggen, werk maar part-time) maar ik ben er nooit echt vrij van.
Ik solliciteer me suf maar zonder resultaat wat me nog moedelozer maakt.
Zal AD me helpen om me wat sterker en beter te voelen?
Omdat het zo niet meer door kan gaan ben ik weer naar de huisarts gegaan. Die adviseerde toch om het nu eens met medicatie te proberen omdat vorige praatsessies met psycholoog me niets hielpen.
Eigenlijk zie ik daar best tegenop. De grote boosdoener is mijn werk waar ik me totaal niet in thuis voel en wat me helemaal sloopt. (hoe durf ik het te zeggen, werk maar part-time) maar ik ben er nooit echt vrij van.
Ik solliciteer me suf maar zonder resultaat wat me nog moedelozer maakt.
Zal AD me helpen om me wat sterker en beter te voelen?
dinsdag 5 januari 2010 om 08:13
quote:Biotherm schreef op 05 januari 2010 @ 00:40:
hoi Hiltje,
Stoere Bunny!
Wat slik jij precies? en heb je veel last van de bijwerkingen. Hoe ben jij de eerste weken doorgekomen?
Mijn eerste gedachte is natuurlijk ondersteuning en een steuntje in de rug....maar ik schommel extreem in gewicht door emotional eating/vreetaanvallen ( geen toilet verhalen) en de 15 kilo van 2 jaar geleden was er in juni eindelijk af, echter in november zat er alweer 5 kilo aan door de onwijze koolhydratendrang. Fluoxitine houdt dit namelijk in de gaten en vooral voor Boulimia patiënten bedoelt. Ik zal het zeker aangeven bij de psychiater. Al ben ik geen patiënt wellicht is het toch een optie om de extreme eetdrang onder controle te houden.
Wellicht dat ik de eerste 4 weken zo nu en dan bij mijn ouders zal slapen want mijn vriend werkt vanuit huis en dat zal de "vrijeval periode" denk ik niet goed doen.
Trusten!
Hai Meis,
Ik slik citalopram. Geen bijwerkingen meer na de eerste weken. Ben wel aangekomen maar dat ligt ook voornamelijk aan mezelf (had andere prioriteiten dan op mijn eten letten). Had niet echt een vrije val, was ik wel heel bang voor. Situatie bleef de eerste weken stabiel slecht. Had oxazepam achter de hand en die nam ik zonodig.
Sterkte!
hoi Hiltje,
Stoere Bunny!
Wat slik jij precies? en heb je veel last van de bijwerkingen. Hoe ben jij de eerste weken doorgekomen?
Mijn eerste gedachte is natuurlijk ondersteuning en een steuntje in de rug....maar ik schommel extreem in gewicht door emotional eating/vreetaanvallen ( geen toilet verhalen) en de 15 kilo van 2 jaar geleden was er in juni eindelijk af, echter in november zat er alweer 5 kilo aan door de onwijze koolhydratendrang. Fluoxitine houdt dit namelijk in de gaten en vooral voor Boulimia patiënten bedoelt. Ik zal het zeker aangeven bij de psychiater. Al ben ik geen patiënt wellicht is het toch een optie om de extreme eetdrang onder controle te houden.
Wellicht dat ik de eerste 4 weken zo nu en dan bij mijn ouders zal slapen want mijn vriend werkt vanuit huis en dat zal de "vrijeval periode" denk ik niet goed doen.
Trusten!
Hai Meis,
Ik slik citalopram. Geen bijwerkingen meer na de eerste weken. Ben wel aangekomen maar dat ligt ook voornamelijk aan mezelf (had andere prioriteiten dan op mijn eten letten). Had niet echt een vrije val, was ik wel heel bang voor. Situatie bleef de eerste weken stabiel slecht. Had oxazepam achter de hand en die nam ik zonodig.
Sterkte!
dinsdag 5 januari 2010 om 08:39
quote:Biotherm schreef op 04 januari 2010 @ 22:54:
ik dacht even dat hij een lieve opmerkingen maakte maar al snel stond ik voor de TV en noemde hij me een sneu wijf. In de slaapkamer kreeg ik een onwijze woede emo aanval ( hij noemt me vaker sneuwijf, stoker, dom, achterlijkkutwijf) en uiteindelijk na 10 min begon ik te hyperventileren. Eigenlijk mede als woede naar mezelf toe....waarom accepteer ik dit nog? Althans ik vermoed dat het een hyperventilatie was. Ik kon wel ademhalen maar ik geen diepe adem waarbij ik goed kon uitademen. In paniek heb ik snel een aprozalam genomen. En inmiddels na 2 uur ben ik kalm. Reden dat ik ook op AD vraag is om mijn relatie definitief te beëindigen en hem te verlaten, ik heb letterlijk een zetje nodig. Ik ben van mening dat hij een groot aandeel heeft in mijn depressie van de afgelopen 7 jaar.
Biotherm, ik word erg verdrietig van je verhaal. Je hebt al veel moeilijke tijden meegemaakt en dan heb je nu ook nog een vriend "getroffen" die je de grond in stampt en vernedert. Ik ben blij om te lezen dat je zelf ook inziet dat deze relatie niet goed voor je is. Ik kan echter ook heel begrijpen dat het niet makkelijk is om die stap te nemen (heb hier zelf ervaring mee). Zolang je met hem samen bent, zal het erg moeilijk, zo niet onmogelijk, zijn om je zelfvertrouwen weer op een gezond niveau te krijgen, zelfs met therapie.
Misschien kun je eens op het topic "Ongelijkwaardige relaties" op Relaties lezen. Je zult er vast het een en ander in herkennen en bent welkom om mee te schrijven.
ik dacht even dat hij een lieve opmerkingen maakte maar al snel stond ik voor de TV en noemde hij me een sneu wijf. In de slaapkamer kreeg ik een onwijze woede emo aanval ( hij noemt me vaker sneuwijf, stoker, dom, achterlijkkutwijf) en uiteindelijk na 10 min begon ik te hyperventileren. Eigenlijk mede als woede naar mezelf toe....waarom accepteer ik dit nog? Althans ik vermoed dat het een hyperventilatie was. Ik kon wel ademhalen maar ik geen diepe adem waarbij ik goed kon uitademen. In paniek heb ik snel een aprozalam genomen. En inmiddels na 2 uur ben ik kalm. Reden dat ik ook op AD vraag is om mijn relatie definitief te beëindigen en hem te verlaten, ik heb letterlijk een zetje nodig. Ik ben van mening dat hij een groot aandeel heeft in mijn depressie van de afgelopen 7 jaar.
Biotherm, ik word erg verdrietig van je verhaal. Je hebt al veel moeilijke tijden meegemaakt en dan heb je nu ook nog een vriend "getroffen" die je de grond in stampt en vernedert. Ik ben blij om te lezen dat je zelf ook inziet dat deze relatie niet goed voor je is. Ik kan echter ook heel begrijpen dat het niet makkelijk is om die stap te nemen (heb hier zelf ervaring mee). Zolang je met hem samen bent, zal het erg moeilijk, zo niet onmogelijk, zijn om je zelfvertrouwen weer op een gezond niveau te krijgen, zelfs met therapie.
Misschien kun je eens op het topic "Ongelijkwaardige relaties" op Relaties lezen. Je zult er vast het een en ander in herkennen en bent welkom om mee te schrijven.
Ga in therapie!
dinsdag 5 januari 2010 om 08:48
quote:lammy schreef op 05 januari 2010 @ 07:17:
Omdat het zo niet meer door kan gaan ben ik weer naar de huisarts gegaan. Die adviseerde toch om het nu eens met medicatie te proberen omdat vorige praatsessies met psycholoog me niets hielpen.
Zal AD me helpen om me wat sterker en beter te voelen?
In principe moeten AD altijd gecombineerd worden met therapie om effectief te zijn. Helaas worden huisartsen flink met reclame voor AD bestookt, o.a. door artsenbezoekers en worden AD dus ook regelmatig oneigenlijk voorgeschreven. Het klinkt niet alsof deze huisarts veel verstand heeft van AD als hij/zij adviseert de therapie te vervangen door medicatie (of heb ik dat verkeerd begrepen?).
Misschien kun je vragen om een verwijziging naar een psychiater en kun je met hem/haar bespreken of, en zo ja welke, AD in jouw geval aangewezen zijn. Dat de therapie niets hielp, kan overigens ook aan de therapeut liggen (ze zijn niet allemaal even goed) of aan het gevoel dat jij bij de therapeut had. Misschien gaat het met een andere therapeut veel beter.
Omdat het zo niet meer door kan gaan ben ik weer naar de huisarts gegaan. Die adviseerde toch om het nu eens met medicatie te proberen omdat vorige praatsessies met psycholoog me niets hielpen.
Zal AD me helpen om me wat sterker en beter te voelen?
In principe moeten AD altijd gecombineerd worden met therapie om effectief te zijn. Helaas worden huisartsen flink met reclame voor AD bestookt, o.a. door artsenbezoekers en worden AD dus ook regelmatig oneigenlijk voorgeschreven. Het klinkt niet alsof deze huisarts veel verstand heeft van AD als hij/zij adviseert de therapie te vervangen door medicatie (of heb ik dat verkeerd begrepen?).
Misschien kun je vragen om een verwijziging naar een psychiater en kun je met hem/haar bespreken of, en zo ja welke, AD in jouw geval aangewezen zijn. Dat de therapie niets hielp, kan overigens ook aan de therapeut liggen (ze zijn niet allemaal even goed) of aan het gevoel dat jij bij de therapeut had. Misschien gaat het met een andere therapeut veel beter.
Ga in therapie!
dinsdag 5 januari 2010 om 16:41
dubiootje, ik heb diverse psychologen gehad, weet al precies wat ze gaan vragen, zeggen enz. Hoe dan ook, je moet het toch allemaal zelf doen. En juist daar heb ik dan weer hulp bij nodig omdat het me niet lukt de dingen van me af te zetten.
De huisarts wilde me eerst weer naar zo;n praatsessie sturen maar daar heb ik zelf geen zin meer in...
Misschien is een psychiater toch een betere optie, die gaan weer een stapje verder toch?
De huisarts wilde me eerst weer naar zo;n praatsessie sturen maar daar heb ik zelf geen zin meer in...
Misschien is een psychiater toch een betere optie, die gaan weer een stapje verder toch?
dinsdag 5 januari 2010 om 16:41
dubiootje, ik heb diverse psychologen gehad, weet al precies wat ze gaan vragen, zeggen enz. Hoe dan ook, je moet het toch allemaal zelf doen. En juist daar heb ik dan weer hulp bij nodig omdat het me niet lukt de dingen van me af te zetten.
De huisarts wilde me eerst weer naar zo;n praatsessie sturen maar daar heb ik zelf geen zin meer in...
Misschien is een psychiater toch een betere optie, die gaan weer een stapje verder toch?
De huisarts wilde me eerst weer naar zo;n praatsessie sturen maar daar heb ik zelf geen zin meer in...
Misschien is een psychiater toch een betere optie, die gaan weer een stapje verder toch?
woensdag 6 januari 2010 om 00:28
quote:lammy schreef op 05 januari 2010 @ 07:17:
Na lange tijd van tobben, angstig voelen wat grotendeels door mijn werk wordt veroorzaakt nemen de klachten steeds meer toe. Ook ik ben heel kattig naar anderen, kan fel reageren en vooral... ik zie alles zwart. Het is een beetje wisselend eigenlijk.
Omdat het zo niet meer door kan gaan ben ik weer naar de huisarts gegaan. Die adviseerde toch om het nu eens met medicatie te proberen omdat vorige praatsessies met psycholoog me niets hielpen.
Eigenlijk zie ik daar best tegenop. De grote boosdoener is mijn werk waar ik me totaal niet in thuis voel en wat me helemaal sloopt. (hoe durf ik het te zeggen, werk maar part-time) maar ik ben er nooit echt vrij van.
Ik solliciteer me suf maar zonder resultaat wat me nog moedelozer maakt.
Zal AD me helpen om me wat sterker en beter te voelen?
Hoi Lammy,
Wat een rot situatie. Maar ik begrijp dat jij wel zelf iets anders wilt zoeken. Dat is een goede instelling toch? vervelend dat het solliciteren weinig resultaat oplevert.. hou vol!
Is het momenteel alleen je werksituatie wat je somber maakt? of zijn er ook andere aspecten in je leven wat aanleiding kan zijn voor een depressie? was er bijvoorbeeld al een angst eerder ontwikkeld?
Ik ben nu bezig met mijn 3e behandeling, dit maal met de focus op een sociale fobie. Omdat ik na 10 gesprekken zelf aangaf dat mijn basis niet positief is en dit ook mede bepalend is voor mijn sociale fobie gaf mijn psycholoog me gelijk. Mijn levensverhaal kent ze, vanaf de kennismaking, en ook hoe mijn relatie is. Wat ik enerzijds wel goed vond dat is dat zij heel duidelijk was naar mij. Ze probeerde medicatie niet te ontmoedigen maar gaf ook aan dat ik nu goed bezig ben, moet doorzetten en dat sport zeer belangrijk is. Ze vond dat ik zeker de optie moest bekijken en maakte direct een afspraak bij haar collega, de psychiater, die bepaald werkelijk als medicatie een volgende stap is. Ook zal mijn psycholoog een advies uitbrengen en de rapportages van mijn twee vorige psychologen worden daaraan toegevoegd. Zo is mijn weg naar het psychiater gegaan, mijn huisarts schrijft geen AD voor ( heb het ook nooit gevraagd ) Ik zou het nog eens proberen Lammy, vraag desnoods naar een doorverwijzing naar een psychiater. En geef tijdens je eerste gesprek direct aan wat je ervaringen zijn met de psychologen.
Liefs, Bio!
Na lange tijd van tobben, angstig voelen wat grotendeels door mijn werk wordt veroorzaakt nemen de klachten steeds meer toe. Ook ik ben heel kattig naar anderen, kan fel reageren en vooral... ik zie alles zwart. Het is een beetje wisselend eigenlijk.
Omdat het zo niet meer door kan gaan ben ik weer naar de huisarts gegaan. Die adviseerde toch om het nu eens met medicatie te proberen omdat vorige praatsessies met psycholoog me niets hielpen.
Eigenlijk zie ik daar best tegenop. De grote boosdoener is mijn werk waar ik me totaal niet in thuis voel en wat me helemaal sloopt. (hoe durf ik het te zeggen, werk maar part-time) maar ik ben er nooit echt vrij van.
Ik solliciteer me suf maar zonder resultaat wat me nog moedelozer maakt.
Zal AD me helpen om me wat sterker en beter te voelen?
Hoi Lammy,
Wat een rot situatie. Maar ik begrijp dat jij wel zelf iets anders wilt zoeken. Dat is een goede instelling toch? vervelend dat het solliciteren weinig resultaat oplevert.. hou vol!
Is het momenteel alleen je werksituatie wat je somber maakt? of zijn er ook andere aspecten in je leven wat aanleiding kan zijn voor een depressie? was er bijvoorbeeld al een angst eerder ontwikkeld?
Ik ben nu bezig met mijn 3e behandeling, dit maal met de focus op een sociale fobie. Omdat ik na 10 gesprekken zelf aangaf dat mijn basis niet positief is en dit ook mede bepalend is voor mijn sociale fobie gaf mijn psycholoog me gelijk. Mijn levensverhaal kent ze, vanaf de kennismaking, en ook hoe mijn relatie is. Wat ik enerzijds wel goed vond dat is dat zij heel duidelijk was naar mij. Ze probeerde medicatie niet te ontmoedigen maar gaf ook aan dat ik nu goed bezig ben, moet doorzetten en dat sport zeer belangrijk is. Ze vond dat ik zeker de optie moest bekijken en maakte direct een afspraak bij haar collega, de psychiater, die bepaald werkelijk als medicatie een volgende stap is. Ook zal mijn psycholoog een advies uitbrengen en de rapportages van mijn twee vorige psychologen worden daaraan toegevoegd. Zo is mijn weg naar het psychiater gegaan, mijn huisarts schrijft geen AD voor ( heb het ook nooit gevraagd ) Ik zou het nog eens proberen Lammy, vraag desnoods naar een doorverwijzing naar een psychiater. En geef tijdens je eerste gesprek direct aan wat je ervaringen zijn met de psychologen.
Liefs, Bio!
woensdag 6 januari 2010 om 00:36
quote:dubiootje schreef op 05 januari 2010 @ 08:39:
[...]
Biotherm, ik word erg verdrietig van je verhaal. Je hebt al veel moeilijke tijden meegemaakt en dan heb je nu ook nog een vriend "getroffen" die je de grond in stampt en vernedert. Ik ben blij om te lezen dat je zelf ook inziet dat deze relatie niet goed voor je is. Ik kan echter ook heel begrijpen dat het niet makkelijk is om die stap te nemen (heb hier zelf ervaring mee). Zolang je met hem samen bent, zal het erg moeilijk, zo niet onmogelijk, zijn om je zelfvertrouwen weer op een gezond niveau te krijgen, zelfs met therapie.
Misschien kun je eens op het topic "Ongelijkwaardige relaties" op Relaties lezen. Je zult er vast het een en ander in herkennen en bent welkom om mee te schrijven.
Hi!
Precies ook mijn reden om het extra zetje van een AD te willen. De eerste eigen stap heb ik al gezet en dat is inzien dat deze relatie mij ongelukkig maakt en dit heb ik hem ook verteld. Voorheen zou ik dat niet aankunnen en begon ik alleen maar te huilen. Wat dat betreft is mijn zelfreflectie beter geworden, dit mede door een prettig contact met mijn psycholoog. Wat een geweldige vrouw, en ik ben zeer blij met de klik die we hebben. Ik ben zelf al 3 jaar bezig om de relatie met mijn vriend ECHT te beëindigen, maar door gebrek aan idd. zelfvertrouwen kon ik deze gewoonweg niet nemen. Ik ben zeer benieuwd wat mij maandag word geadviseerd, dan is het gesprek bij de psychiater. Ook een vrouw....
Hoe denken jullie daarover, vind je het prettiger om te praten met een vrouwelijke of mannelijke psycholoog? of maakt het voor je niets uit. Ik kon zelf mijn emoties niet de vrije loop later bij de mannen ( 2x) en nu kan ik dat wel.
Thanks voor je tip, ik kom even bij jullie buurten!
Liefs, bio!
[...]
Biotherm, ik word erg verdrietig van je verhaal. Je hebt al veel moeilijke tijden meegemaakt en dan heb je nu ook nog een vriend "getroffen" die je de grond in stampt en vernedert. Ik ben blij om te lezen dat je zelf ook inziet dat deze relatie niet goed voor je is. Ik kan echter ook heel begrijpen dat het niet makkelijk is om die stap te nemen (heb hier zelf ervaring mee). Zolang je met hem samen bent, zal het erg moeilijk, zo niet onmogelijk, zijn om je zelfvertrouwen weer op een gezond niveau te krijgen, zelfs met therapie.
Misschien kun je eens op het topic "Ongelijkwaardige relaties" op Relaties lezen. Je zult er vast het een en ander in herkennen en bent welkom om mee te schrijven.
Hi!
Precies ook mijn reden om het extra zetje van een AD te willen. De eerste eigen stap heb ik al gezet en dat is inzien dat deze relatie mij ongelukkig maakt en dit heb ik hem ook verteld. Voorheen zou ik dat niet aankunnen en begon ik alleen maar te huilen. Wat dat betreft is mijn zelfreflectie beter geworden, dit mede door een prettig contact met mijn psycholoog. Wat een geweldige vrouw, en ik ben zeer blij met de klik die we hebben. Ik ben zelf al 3 jaar bezig om de relatie met mijn vriend ECHT te beëindigen, maar door gebrek aan idd. zelfvertrouwen kon ik deze gewoonweg niet nemen. Ik ben zeer benieuwd wat mij maandag word geadviseerd, dan is het gesprek bij de psychiater. Ook een vrouw....
Hoe denken jullie daarover, vind je het prettiger om te praten met een vrouwelijke of mannelijke psycholoog? of maakt het voor je niets uit. Ik kon zelf mijn emoties niet de vrije loop later bij de mannen ( 2x) en nu kan ik dat wel.
Thanks voor je tip, ik kom even bij jullie buurten!
Liefs, bio!
woensdag 6 januari 2010 om 00:47
quote:hiltje schreef op 05 januari 2010 @ 08:13:
[...]
Hai Meis,
Ik slik citalopram. Geen bijwerkingen meer na de eerste weken. Ben wel aangekomen maar dat ligt ook voornamelijk aan mezelf (had andere prioriteiten dan op mijn eten letten). Had niet echt een vrije val, was ik wel heel bang voor. Situatie bleef de eerste weken stabiel slecht. Had oxazepam achter de hand en die nam ik zonodig.
Sterkte!Thanks!
[...]
Hai Meis,
Ik slik citalopram. Geen bijwerkingen meer na de eerste weken. Ben wel aangekomen maar dat ligt ook voornamelijk aan mezelf (had andere prioriteiten dan op mijn eten letten). Had niet echt een vrije val, was ik wel heel bang voor. Situatie bleef de eerste weken stabiel slecht. Had oxazepam achter de hand en die nam ik zonodig.
Sterkte!Thanks!
