Wanneer kies je voor jezelf en wanneer voor een ander?

Ik heb altijd veel voor anderen gedaan en heb mezelf daarbij menigmaal opzij geschoven, zelfs als ik er beroerd aan toe was, in wat voor opzicht dan ook.

Mensen reken(d)en ook op mij. Madeleine werkt niet, dus heeft veel tijd en een auto, dus ze kan wel mee naar ...... Ze plannen en planden soms zelfs hun afspraken aan de hand van mijn agenda, zodat ik mee kan. Daar wordt nog wel eens bij gezegd: er is verder niemand wie ik kan vragen. Nou, ga dan nog maar eens nee zeggen.

Nu voel ik steeds meer dat ik dat niet meer wil. Gezien mijn situatie (progressieve ziekte, diverse psychische aandoeningen en overgangsklachten) zit ik in een fase waarin ik meer aan mezelf wil gaan denken. Nee zeggen lukt soms ook wel, maar mensen worden dan boos. Hoezo kan ik niet ...... je hebt toch niks anders dan? Nee, maar het wordt me teveel. Ik besef dat ik deze situatie een heel eind zelf heb gecreeerd, maar ik vind het nogal ondankbaar na alles wat ik gedaan heb, zou eerder wat begrip voor mijn situatie verwachten. Het gaat hier om iemand die vrij dichtbij me staat.

Ik heb mezelf ook afgevraagd waarom ik mensen help en er ook makkelijk uitflap: dat doe ik wel. Vaak bied ik mijn hulp al aan nog voor het gevraagd wordt. Oke, ik ben een verzorgend type en help graag andere mensen, maar dat zal het niet alleen zijn. Ik wil ook graag gewaardeerd en aardig gevonden worden, maar die waardering is er vaak nauwelijks. Dus ik vraag me af waarom ik nog steeds dingen doe die ik eigenlijk niet wil.

Tja, ik ben ook wel bang om dan egoistisch gevonden te worden. Je kunt toch niet alleen doen wat jij wil of leuk vindt? Maar wanneer kies je nu voor jezelf en wanneer voor de ander? Hoe doen jullie dat? En zeg je ook wel eens nee als je op zich wel kunt, maar andere plannen had, desnoods een middag op de bank Netflixen.

Mijn therapeute zegt dat ik alleen zou moeten helpen als ik het ook echt voel als willen. Ik probeer nu in ieder geval af te wachten tot er iets aan me gevraagd wordt en dan te voelen hoe dat voor me is en wat ik wil. Soms voel ik meteen een grote NEE, soms pff, helemaal geen zin in, maar vooruit. Ik ben bang dat wanneer ik puur kijk naar echt willen, vanuit mijn hart, het niet zo vaak is, dat er dan toch een gedachte achter zit waarom ik help, bijv. angst dat de ander mij anders ook niet meer helpt.

Hoe zien en doen jullie dit?

Nee, het is een vriend en je hebt gelijk met wat je zegt.
Het was een fijn persoon in mijn leven, maar de vriendschap is niet meer wat het was. Andersom ervaart hij het ook zo. Het contact verbreken willen we overigens niet.

Ik heb niet zo iemand nodig, want ik heb wel meer mensen die iets voor me kunnen en willen doen wat ik zelf niet (meer) kan.

Ik heb tegen die vriend gezegd dat hij ook best "nee" mag zeggen als ik hem iets vraag, maar dat doet hij niet, tegen niemand.

Hij ontvangt onverwacht bezoek als hij doodmoe is, terwijl hij daar helemaal geen zin in heeft op dat moment, laat zijn eten koud worden als er iemand aanbelt met een probleem(pje), laat mij rustig wachten als we ergens naar toe gaan, omdat er "iets/iemand" tussen komt wat in zijn ogen voor moet gaan, terwijl ik denk: waarom moet jij dat oplossen? Zo zijn er nog heel veel voorbeelden.

Maar ik moet zeggen: andersom zegt ook niemand nee tegen hem als hij iets vraagt, behalve ik en hij vraagt echt veel en lijkt het ook vanzelfsprekend te vinden dat mensen dat allemaal belangeloos doen.

Het vreemde is dat hij wel accepteert dat zijn kinderen nauwelijks iets voor hem doen, maar boos is dat ik meer voor mezelf kies en dus vaker nee zeg.

[quote=S-Groot post_id=32040471 time=1602998318 user_id=288703]
Goed dat je dit nu zo opschrijft, dit is waar Jufjoke op doelde. Het begint bij dat jij jezelf niets waard vindt en daar ligt ook de sleutel, maar komen tot jezelf op waarde schatten is helaas (vaak?) een lange weg. Je bent in therapie en vergaart inzichten, dat is heel mooi. Ik hoop dat je steeds verder mag komen en dat je gevoel over jezelf steeds verder zal verbeteren.


Het ligt anders. Ik heb gedurende 2/3 van mijn leven ontzettend veel (verschillende) therapieën en behandelingen gevolgd en dat heeft niet geleid tot meer eigenwaarde/zelfvertrouwen, er mogen zijn of acceptatie van mezelf. Het heeft me zoveel energie gekost om iedere keer weer vol goede moed ergens anders opnieuw te starten dat ik het niet meer op kan brengen. Ik heb het dan ook opgegeven.

Wat ik nu heb, is hoewel ik het zo genoemd heb, geen therapie, maar meer coaching/begeleiding bij alles wat ik heb en wat er speelt.

Ik ben er nog steeds actief mee bezig, zij het niet in de praktijk dan wel in gedachten. Met de bewuste vriend heb ik al een week of twee niet afgesproken. Ik had er geen zin in. Daar voel ik me dan met de dag schuldiger over. Dat zal wel niet 1-2-3 over zijn als je je hele leven gewend bent jezelf opzij te zetten en veelal ja te zeggen tegen anderen.

Waarom ik mee moet met anderen als ze niemand anders hebben? Dat is denk ik omdat ik me verantwoordelijk voel voor de problemen voor anderen. Vooral als ik niks bijzonders te doen had, had ik het gevoel dat nee zeggen niet mocht.

Blijkbaar ben ik nu pas zover om er wat aan/mee te doen. Heel jammer, want ik ben letterlijk wel zo'n honderd keer mee geweest naar o.a. medische afspraken, heb uren gewacht in ziekenhuizen, geholpen terwijl ik er zelf doorheen zat enz.

Het is alsof ik in een roes geleefd heb en nu wakker geschud ben.