Psyche
alle pijlers
Wat is er met me aan de hand?? depressie?
donderdag 12 maart 2009 om 17:06
Ik weet niet zo goed hoe ik moet uitleggen wat ik voel maar ik ga het proberen. Ik voel me compleet in de war!
Ik heb nu bijna 3 jaar een relatie met m’n vriend. Alles gaat goed, perfect zelfs lijkt het soms. We wonen nu ruim een jaar samen maar sinds de laatste paar weken voel ik me opeens heel rot en verdrietig. Ik ben van nature al iemand die veel kan tobben, makkelijk verdrietig is maar ook snel weer blij. Maar nu lijkt het anders…het rotgevoel blijft, en ik heb constant huilbuien. Nou zit ik op mn werk niet lekker in m’n vel, dus dat kan zeker meespelen.
Doordat ik dat rotgevoel nu al weken heb, ben ik er in mijn hoofd continu mee bezig. Maar dan ook echt continu: “waar komt het door? Hoe kom ik er af? Voel ik me nu blijer dan gisteren?? Gaat dit ooit nog over??”
In 1e instantie betrok ik het vooral op mn’ werk, op het niet weten welke richting ik op moet…maar omdat t gevoel maar blijft ging ik opeens ook twijfelen of t niet door m’n relatie kon komen. En nu maak ik mezelf daar helemaal gek en bang mee. Waardoor ik nog meer in vicieuze cirkels denk, Ik ben zo bang dat m’n gevoel opeens weg is….maar dat kan toch niet? T is toch onzin dat ik 4 weken terug nog helemaal gelukkig was, overal van genoot en dan nu opeens helemaal omgeslagen ben?
Dat kan toch niet? Ik ben zo bang dat m’n gevoel opeens weg is, dat wil ik helemaal niet!!! Ik ben gelukkig met m’n vriend…. Ik wil m niet kwijt, en alleen word ik al helemaal niet gelukkiger. Ik kan me nog herinneren hoe blij ik bijv. begin januari nog met ons was…ik was helemaal gelukkig. Dus ja…t zou wel heel gek zijn dat je dan nu , krap 2 maanden later opeens compleet bent omgeslagen toch?? Ik heb t idee dat ik mezelf gewoon gek maak met m’n angst.,…bij de gedachte dat m’n gevoel weg is voel ik me helemaal ziek en duizelig worden.
Misschien komt het ook wel omdat we nu ruim een jaar samenwonen en moet ik wennen aan de overgang van “helemaal verliefd en speciaal” naar “we houden veel van elkaar maar omdat je elke dag bij elkaar bent, ben je wel wat “gewoner” voor elkaar geworden”
Herkent iemand zich daarin? Ik heb continu het gevoel dat we iets leuks moeten doen, er op uit moeten..spannende dingen moeten doen. Terwijl ik voorheen juist kon genieten van kleine dingen zoals samen koken, boodschappen doen…..filmpje kijken. Zou het een soort onrust zijn, dat ik opeens besef dat ik gesetteld ben en dat me aanvliegt?
T komt ook heel erg met vlagen….gisteren had ik bijv. zo’n dag dat ik continu heen en weer werd geslingerd tussen “zie je wel ik ben best blij, gelukkig is er niks” en “ik voel me zo kut”. De dag ervoor was het echter best te doen en voelde ik me best blij en kon ik goed relativeren. Misschien is t ook het jaargetijde? Winterdip? Quarterlifecrisis? “Is dit het nu?” lichte depressie?
HELP! Ik word gek van mezelf en ik zou willen dat ik mijn hoofd even uit kon zetten….want ik ben nu echt letterlijk van het moment dat ik m’n ogen open doe tot aan het naar bed gaan aan het ronddolen in m’n hoofd met de vraag “wat voel ik nu wat voel ik nu??” Ook het feit dat het zo wisselend is maakt dat ik niet goed kan bedenken wat het nou is.
Maar t is anders dan anders: zodra m’n wekker s morgns gaat schiet er meteen in m’n hoofd “Wat is er? Ik voel me kut hoe komt dat?” Dat heb ik nog nooit eerder zo sterk meegemaakt en ik ben er behoorlijk van in de war. Ben bang dat ik mezelf kwijt ben of zo.......
Ik heb nu bijna 3 jaar een relatie met m’n vriend. Alles gaat goed, perfect zelfs lijkt het soms. We wonen nu ruim een jaar samen maar sinds de laatste paar weken voel ik me opeens heel rot en verdrietig. Ik ben van nature al iemand die veel kan tobben, makkelijk verdrietig is maar ook snel weer blij. Maar nu lijkt het anders…het rotgevoel blijft, en ik heb constant huilbuien. Nou zit ik op mn werk niet lekker in m’n vel, dus dat kan zeker meespelen.
Doordat ik dat rotgevoel nu al weken heb, ben ik er in mijn hoofd continu mee bezig. Maar dan ook echt continu: “waar komt het door? Hoe kom ik er af? Voel ik me nu blijer dan gisteren?? Gaat dit ooit nog over??”
In 1e instantie betrok ik het vooral op mn’ werk, op het niet weten welke richting ik op moet…maar omdat t gevoel maar blijft ging ik opeens ook twijfelen of t niet door m’n relatie kon komen. En nu maak ik mezelf daar helemaal gek en bang mee. Waardoor ik nog meer in vicieuze cirkels denk, Ik ben zo bang dat m’n gevoel opeens weg is….maar dat kan toch niet? T is toch onzin dat ik 4 weken terug nog helemaal gelukkig was, overal van genoot en dan nu opeens helemaal omgeslagen ben?
Dat kan toch niet? Ik ben zo bang dat m’n gevoel opeens weg is, dat wil ik helemaal niet!!! Ik ben gelukkig met m’n vriend…. Ik wil m niet kwijt, en alleen word ik al helemaal niet gelukkiger. Ik kan me nog herinneren hoe blij ik bijv. begin januari nog met ons was…ik was helemaal gelukkig. Dus ja…t zou wel heel gek zijn dat je dan nu , krap 2 maanden later opeens compleet bent omgeslagen toch?? Ik heb t idee dat ik mezelf gewoon gek maak met m’n angst.,…bij de gedachte dat m’n gevoel weg is voel ik me helemaal ziek en duizelig worden.
Misschien komt het ook wel omdat we nu ruim een jaar samenwonen en moet ik wennen aan de overgang van “helemaal verliefd en speciaal” naar “we houden veel van elkaar maar omdat je elke dag bij elkaar bent, ben je wel wat “gewoner” voor elkaar geworden”
Herkent iemand zich daarin? Ik heb continu het gevoel dat we iets leuks moeten doen, er op uit moeten..spannende dingen moeten doen. Terwijl ik voorheen juist kon genieten van kleine dingen zoals samen koken, boodschappen doen…..filmpje kijken. Zou het een soort onrust zijn, dat ik opeens besef dat ik gesetteld ben en dat me aanvliegt?
T komt ook heel erg met vlagen….gisteren had ik bijv. zo’n dag dat ik continu heen en weer werd geslingerd tussen “zie je wel ik ben best blij, gelukkig is er niks” en “ik voel me zo kut”. De dag ervoor was het echter best te doen en voelde ik me best blij en kon ik goed relativeren. Misschien is t ook het jaargetijde? Winterdip? Quarterlifecrisis? “Is dit het nu?” lichte depressie?
HELP! Ik word gek van mezelf en ik zou willen dat ik mijn hoofd even uit kon zetten….want ik ben nu echt letterlijk van het moment dat ik m’n ogen open doe tot aan het naar bed gaan aan het ronddolen in m’n hoofd met de vraag “wat voel ik nu wat voel ik nu??” Ook het feit dat het zo wisselend is maakt dat ik niet goed kan bedenken wat het nou is.
Maar t is anders dan anders: zodra m’n wekker s morgns gaat schiet er meteen in m’n hoofd “Wat is er? Ik voel me kut hoe komt dat?” Dat heb ik nog nooit eerder zo sterk meegemaakt en ik ben er behoorlijk van in de war. Ben bang dat ik mezelf kwijt ben of zo.......
donderdag 12 maart 2009 om 18:00
Ik zou zeggen ga eens praten met de bedrijfs of huisarts.
Een vriend van mij had dit ook: van helemaal gelukkig naar ontzettend verdrietig, en niet voor even, maar voor een hele tijd. Is weer helemaal goedgekomen hoor!
De huisarts kan je wellicht verder helpen, is het een depressie of wat anders? Sterkte meid!
Een vriend van mij had dit ook: van helemaal gelukkig naar ontzettend verdrietig, en niet voor even, maar voor een hele tijd. Is weer helemaal goedgekomen hoor!
De huisarts kan je wellicht verder helpen, is het een depressie of wat anders? Sterkte meid!
donderdag 12 maart 2009 om 18:00
Ik zou zeggen ga eens praten met de bedrijfs of huisarts.
Een vriend van mij had dit ook: van helemaal gelukkig naar ontzettend verdrietig, en niet voor even, maar voor een hele tijd. Is weer helemaal goedgekomen hoor!
De huisarts kan je wellicht verder helpen, is het een depressie of wat anders? Sterkte meid!
Een vriend van mij had dit ook: van helemaal gelukkig naar ontzettend verdrietig, en niet voor even, maar voor een hele tijd. Is weer helemaal goedgekomen hoor!
De huisarts kan je wellicht verder helpen, is het een depressie of wat anders? Sterkte meid!
donderdag 12 maart 2009 om 20:50
Doet je vriend misschien iets wat ie anders niet doet?? Dat je je daardoor misschien depresief bent of heb je het niet naar je zin op je werk? Dat zijn ook wel dingen die kunnen meespelen. Misschien is er iets gebeurd waar je onbewust niet overnadenkt. Ik moet wel zeggen dat samenwonen best wel inpact kan hebben, net wat je zegt het wordt normaal, soms ook wel een sleur, dan kan je je het gevoel krijgen dat je nog steeds vanalles met elkaar moet ondernemen met elkaar, zoals je dat ook deed toen je nog niet samenwoonde. Daar moet je misschien proberen een tussenweg in te vinden, een leuke hobby voor jezelf bijvoorbeeld.
Ik moet zelf ook zeggen dat ik het gevoel waar je het over hebt ook me heel bekent voorkomt.. Ik heb het ook niet zo naar mijn zin op mijn werk beetje gezeik je kent het wel, en dat uit ik dan meestal op mijn vriend ( logisch). en dan krijg ik ook het gevoel dat het allemaal niet meer zo goed loopt tussen mijn vriend en mij. En mannen zijn altijd wat makkelijker in het denken dan vrouwen haha...
Ik moet zelf ook zeggen dat ik het gevoel waar je het over hebt ook me heel bekent voorkomt.. Ik heb het ook niet zo naar mijn zin op mijn werk beetje gezeik je kent het wel, en dat uit ik dan meestal op mijn vriend ( logisch). en dan krijg ik ook het gevoel dat het allemaal niet meer zo goed loopt tussen mijn vriend en mij. En mannen zijn altijd wat makkelijker in het denken dan vrouwen haha...
donderdag 12 maart 2009 om 21:34
Naar de huisarts. Het kan best een depressie zijn.
Ik herken het wel. Het ellendige gevoel, die wisselende stemmingen. Je bent jezelf niet meer, herkent jezelf niet meer. Ook dat continue checken en er volledig mee bezig zijn (en als ik me een dagdeel goed voelde totaal negeren dat er wat aan de hand is). Daarnaast was ik ook uitgeput. Maar ik had niet continue een sombere stemming en was ook niet apatisch... eerder geagiteerd en kon slecht rust vinden.
Toen het steeds slechter werd en ik echt instortte kon ik gelukkig snel bij een psychiater terecht. Ik bleek een depresie te hebben en was daar zelfs beetje verbaasd over (dacht aan burn out of angststoornis). Ik weet dat ik zei: maar ik ben zo wisselend en kan af en toe ook lachen en ik weet dat het leven wel leuk is en dat ik leuk ben en volgens mij is er niet zoveel mis in mijn leven. Psych gaf aan dat het niet ging om wat ik wist maar wat ik voelde en vroeg me: maar voel je ook dat het leven leuk is? En daar moest ik hartgrondig nee op antwoorden.
Een depressie betekent niet automatisch dat er iets mis moet zijn op je werk of met je relatie. Het kan ook een soort chemische verstoring zijn (met of zonder echte reden, vaak ook door gewoonweg veel stress). Je gaat dan aan alles twijfelen en negatief over zaken denken. Het is heel ontluisterend om te twijfelen aan alles in je leven waarvan je dacht dat het in orde was.
Ik ben inmiddels weer aan het opknappen (in mijn geval door medicijnen). En alles waarvan ik dacht dat 'het niet goed zat' blijkt weer wel goed te zitten nu ik van de depressie genees. En de beren op de weg, zijn gewoon weer terug het bos in gelopen.
Sterkte! Neem jezelf in ieder geval serieus en probeer het te zien als iets waar je niets aan kunt doen en dat met de juiste behandeling ook echt weer over zal gaan.
Ik herken het wel. Het ellendige gevoel, die wisselende stemmingen. Je bent jezelf niet meer, herkent jezelf niet meer. Ook dat continue checken en er volledig mee bezig zijn (en als ik me een dagdeel goed voelde totaal negeren dat er wat aan de hand is). Daarnaast was ik ook uitgeput. Maar ik had niet continue een sombere stemming en was ook niet apatisch... eerder geagiteerd en kon slecht rust vinden.
Toen het steeds slechter werd en ik echt instortte kon ik gelukkig snel bij een psychiater terecht. Ik bleek een depresie te hebben en was daar zelfs beetje verbaasd over (dacht aan burn out of angststoornis). Ik weet dat ik zei: maar ik ben zo wisselend en kan af en toe ook lachen en ik weet dat het leven wel leuk is en dat ik leuk ben en volgens mij is er niet zoveel mis in mijn leven. Psych gaf aan dat het niet ging om wat ik wist maar wat ik voelde en vroeg me: maar voel je ook dat het leven leuk is? En daar moest ik hartgrondig nee op antwoorden.
Een depressie betekent niet automatisch dat er iets mis moet zijn op je werk of met je relatie. Het kan ook een soort chemische verstoring zijn (met of zonder echte reden, vaak ook door gewoonweg veel stress). Je gaat dan aan alles twijfelen en negatief over zaken denken. Het is heel ontluisterend om te twijfelen aan alles in je leven waarvan je dacht dat het in orde was.
Ik ben inmiddels weer aan het opknappen (in mijn geval door medicijnen). En alles waarvan ik dacht dat 'het niet goed zat' blijkt weer wel goed te zitten nu ik van de depressie genees. En de beren op de weg, zijn gewoon weer terug het bos in gelopen.
Sterkte! Neem jezelf in ieder geval serieus en probeer het te zien als iets waar je niets aan kunt doen en dat met de juiste behandeling ook echt weer over zal gaan.
donderdag 12 maart 2009 om 21:45
Echt, ga hulp zoeken. Niet bij je bedrijfsarts, maar ga naar je ha en laat je doorverwijzen.
Zoals ik op het andere topic schreef herken ik er veel in. Bij mij heeft het twee jaar geduurd, af en aan, maar ben nu weer helemaal happy. Ook bij mij ging het op het werk niet lekker, thuis niet, nergens niet. Had niets met mijn werk te maken, meer met hoe ik in het leven stond en tegen dingen aankeek. Ik was begin 30 en voelde alsof het nu of nooit was. Keuzes maken ben ik nooit goed in geweest en ik had het idee dat ik moest kiezen. Kiezen welke ricting ik met het werk op ging, of en hoe ik verder moest met mijn relatie, kindjes, huis... Of ik de afgelopen 10 jaar had overgeslagen en wakker werd en ik opgesloten zat in mijn eigen belsissingen die ooit genomen waren.
Je staat hier niet alleen in en probeer het ajb ook niet in je eentje op te lossen.
Hou je taai en praat er over.
Zoals ik op het andere topic schreef herken ik er veel in. Bij mij heeft het twee jaar geduurd, af en aan, maar ben nu weer helemaal happy. Ook bij mij ging het op het werk niet lekker, thuis niet, nergens niet. Had niets met mijn werk te maken, meer met hoe ik in het leven stond en tegen dingen aankeek. Ik was begin 30 en voelde alsof het nu of nooit was. Keuzes maken ben ik nooit goed in geweest en ik had het idee dat ik moest kiezen. Kiezen welke ricting ik met het werk op ging, of en hoe ik verder moest met mijn relatie, kindjes, huis... Of ik de afgelopen 10 jaar had overgeslagen en wakker werd en ik opgesloten zat in mijn eigen belsissingen die ooit genomen waren.
Je staat hier niet alleen in en probeer het ajb ook niet in je eentje op te lossen.
Hou je taai en praat er over.
donderdag 12 maart 2009 om 21:50
Wat vervelend voor je, cocktaildress...
Volgens mij kan je je inderdaad het beste door laten verwijzen door je huisarts... Een psycholoog, psychiater o.i.d. kan je vaak heel goed helpen om je gedachten te ordenen... Je komt er door zijn/haar hulp vaak wel achter wat er nu écht is....
Heel veel sterkte! (f)
Volgens mij kan je je inderdaad het beste door laten verwijzen door je huisarts... Een psycholoog, psychiater o.i.d. kan je vaak heel goed helpen om je gedachten te ordenen... Je komt er door zijn/haar hulp vaak wel achter wat er nu écht is....
Heel veel sterkte! (f)
vrijdag 13 maart 2009 om 12:04
Bedankt voor alle reacties! Ik was bang dat mensen zouden roepen"je relatie is niet goed meer!" maar dat is volgens mij het hele probleem hier niet...
Ben vanmorgen bij de huisarts geweest en zij begon over cognitieve gedragstherapie. Omdat ik toch ook vaak in cirkeltjes blijf hangen, en bijv als mijn vriend een beetje kortaf is heel erg neerslachtig wordt en t idee heb dat t door mij komt terwijl ik rationeel wel weet dat dat dus niet zo is.
Het is volgens mij een soort therapie waarmee je dan leer om negatieve gedachtes om te buigen naar positieve gedachtes....
Misschien moet ik dat eens gaan proberen
Vandaag heb ik weer zo'n dag dat ik me best goed voel, maar dna toch voel ik onderhuids nog dat depressieve gevoel op de loer liggen.......alsof het elk moment weer kan toeslaan, zodra er een zielig liedje op de radio komt ofzo.
Ik vind het moeilijk: ik geloof nooit zo in psychologen en zo...want ik denk dan: wat gaan zij mij nou vertellen wat ik zelf nog niet wist dan? Ik ben tenslotte rationeel genoeg om te bedenken dat er feitelijk niks aan de hand is met mij, maar ja...aande andere kant kan ik niet benoemn waarom ik me dan zo rot en verdrietig voel uit het niks.
@Hiltje: jouw berichtje geeft me wel moed. Ik vind het zo vreselijk hoe ik me nu voel. Ik kijk naar foto's van vorig jaar zomer waarop ik blij en gelukkig ben (en me dat ook nog goed herinner) en dan denk ik : wat is er nou in godsnaam opeens gebeurd de afgelopen maand dat ik niet meer bij die "ik" kan komen???? En dan ben ik bang dat t nooit meer weggaat......
Ben vanmorgen bij de huisarts geweest en zij begon over cognitieve gedragstherapie. Omdat ik toch ook vaak in cirkeltjes blijf hangen, en bijv als mijn vriend een beetje kortaf is heel erg neerslachtig wordt en t idee heb dat t door mij komt terwijl ik rationeel wel weet dat dat dus niet zo is.
Het is volgens mij een soort therapie waarmee je dan leer om negatieve gedachtes om te buigen naar positieve gedachtes....
Misschien moet ik dat eens gaan proberen
Vandaag heb ik weer zo'n dag dat ik me best goed voel, maar dna toch voel ik onderhuids nog dat depressieve gevoel op de loer liggen.......alsof het elk moment weer kan toeslaan, zodra er een zielig liedje op de radio komt ofzo.
Ik vind het moeilijk: ik geloof nooit zo in psychologen en zo...want ik denk dan: wat gaan zij mij nou vertellen wat ik zelf nog niet wist dan? Ik ben tenslotte rationeel genoeg om te bedenken dat er feitelijk niks aan de hand is met mij, maar ja...aande andere kant kan ik niet benoemn waarom ik me dan zo rot en verdrietig voel uit het niks.
@Hiltje: jouw berichtje geeft me wel moed. Ik vind het zo vreselijk hoe ik me nu voel. Ik kijk naar foto's van vorig jaar zomer waarop ik blij en gelukkig ben (en me dat ook nog goed herinner) en dan denk ik : wat is er nou in godsnaam opeens gebeurd de afgelopen maand dat ik niet meer bij die "ik" kan komen???? En dan ben ik bang dat t nooit meer weggaat......
vrijdag 13 maart 2009 om 19:50
Hi Coctaildress,
Wat goed dat je naar de huisarts bent gegaan! Bravo, je hebt de eerste stap gezet!
Kijk anders eens op de site van het depressiecentrum. Daar staat helemaal beschreven hoe depressies tegenwoordig, stapsgewijs, behandeld worden.
Met cognitieve therapie heb ik wel ervaring uit het verleden. (Ik ben depressie gevoelig en heb al 2 keer eerder een soort overspannenheid meegemaakt... wat nu achteraf volgens mij ook depressie was.
Ik ben er zeker positief over! Cognitieve gedragstherapie is ook een van de weinige therapieen die wetenschappelijk bewezen effectief is. (Dat helpt jou als rationeeltje misschien mbt vertrouwen).
Naast het ombuigen van gedachten (waar je ook als rationeel type nog best veel mee kan), was mijn psycholoog ook heel praktisch bezig. Ik vond haar bijna een soort personal trainer (je weet best dat je 100 sit ups moet doen, maar als iemand toekijkt gaat het toch makkelijker) En die tips/levenswijze van toen heb ik in deze depressie ook direct weer toegepast:
-Blijf bewegen en sporten! Dit heeft mij echt heel erg geholpen. Zeker 4 keer per week flink bewegen. Als zware sporten te zwaar zijn, ga dan zwemmen/fietsen/wandelen.
-Laat de alcohol zoveel mogelijk staan. Drank (zelfs 2 glaasjes) maakt je labieler dan nodig is. (Ik lust graag een flinke borrel maar in een depressie blijf ik er vanaf).
-Doe elke dag wat leuks (of iets dat je vroeger leuk vond) en wat helemaal voor jezelf is.
-Neem extra rust.
-Neem geen belangrijke beslissingen tijdens een depressie zoals baan opzeggen of relatie verbreken, tenzij je echt met behulp van bijvoorbeeld je psycholoog kunt vaststellen dat het de oorzaak en instandhouder van depressie was. (Hell, ik heb bijna het klooster willen ingaan of met een zeilboot de wereld over of mijn eigen groenten willen verbouwen.. .. alles overwogen om het rotgevoel maar te kunnen stoppen)
En tot slot: Blijf jezelf voorhouden dat het weer goed komt. Echt! De negatieve gedachten en de angst dat het altijd zo blijft is nu juist een belangrijk kenmerk van die depressie! Als je je nml wel goed voelde en zeker wist dat alles weer goed zou komen dan had je geen depressie.
Depressies zijn goed te behandelen en als de ene methode niet helpt dan is de andere methode vaak heel succesvol.
Sterkte!
Wat goed dat je naar de huisarts bent gegaan! Bravo, je hebt de eerste stap gezet!
Kijk anders eens op de site van het depressiecentrum. Daar staat helemaal beschreven hoe depressies tegenwoordig, stapsgewijs, behandeld worden.
Met cognitieve therapie heb ik wel ervaring uit het verleden. (Ik ben depressie gevoelig en heb al 2 keer eerder een soort overspannenheid meegemaakt... wat nu achteraf volgens mij ook depressie was.
Ik ben er zeker positief over! Cognitieve gedragstherapie is ook een van de weinige therapieen die wetenschappelijk bewezen effectief is. (Dat helpt jou als rationeeltje misschien mbt vertrouwen).
Naast het ombuigen van gedachten (waar je ook als rationeel type nog best veel mee kan), was mijn psycholoog ook heel praktisch bezig. Ik vond haar bijna een soort personal trainer (je weet best dat je 100 sit ups moet doen, maar als iemand toekijkt gaat het toch makkelijker) En die tips/levenswijze van toen heb ik in deze depressie ook direct weer toegepast:
-Blijf bewegen en sporten! Dit heeft mij echt heel erg geholpen. Zeker 4 keer per week flink bewegen. Als zware sporten te zwaar zijn, ga dan zwemmen/fietsen/wandelen.
-Laat de alcohol zoveel mogelijk staan. Drank (zelfs 2 glaasjes) maakt je labieler dan nodig is. (Ik lust graag een flinke borrel maar in een depressie blijf ik er vanaf).
-Doe elke dag wat leuks (of iets dat je vroeger leuk vond) en wat helemaal voor jezelf is.
-Neem extra rust.
-Neem geen belangrijke beslissingen tijdens een depressie zoals baan opzeggen of relatie verbreken, tenzij je echt met behulp van bijvoorbeeld je psycholoog kunt vaststellen dat het de oorzaak en instandhouder van depressie was. (Hell, ik heb bijna het klooster willen ingaan of met een zeilboot de wereld over of mijn eigen groenten willen verbouwen.. .. alles overwogen om het rotgevoel maar te kunnen stoppen)
En tot slot: Blijf jezelf voorhouden dat het weer goed komt. Echt! De negatieve gedachten en de angst dat het altijd zo blijft is nu juist een belangrijk kenmerk van die depressie! Als je je nml wel goed voelde en zeker wist dat alles weer goed zou komen dan had je geen depressie.
Depressies zijn goed te behandelen en als de ene methode niet helpt dan is de andere methode vaak heel succesvol.
Sterkte!
zondag 15 maart 2009 om 14:19
Ja het was wel even een stap en ik vond t ook moeilijk om er over te beginnen, je voelt jezelf zo warrig he? En dan zit je daar een beetje te proberen om uit te leggen wat er nou is, terwijjl je dat zelf niet eens weet.
Ik denk dat cognitieve gedragstherapie best wel een goede voor mij is. Ik las dat t wordt toegepast bij depressies, maar ook in het algemeen als je iets in je denkwijze wilt veranderen. En dat wil ik maar al te graag!!
Dit weekend gaat het best wel goed...ik ben dat enorm verdrietige rotgevoel even kwijt, zit nog wel een beetje te malen over of ik nou in een sleur zit in m'n relatie (ik heb alsmaar t gevoel dat we iets leuks moeten doen...terwijl er eigenlijk wel vrij veel dingen doen, maar t is net alsof t niet genoeg is).
MAar goed....hier kan ik beter mee leven dan die enorme huilbuien die ik van de week had.
Er is ook bloedonderzoek gedaan omdat ik ook wel vrij moe ben. Woensdag kan ik bellen voor de uitslag en dan krijg ik ook verwijzing voor een psycholoog.
Weet iemand toevallig een goede cognitieve gedragstherapeut in de regio Den Haag/Delft/Rijswijk?
Ik zoek wel op internet maar kom veelal bij Psychologen uit, is dat dan hetzelfde als cognitieve gedragstherapie of doen psyhcologen toch iets anders?
Anne: jouw verhaal is echt nuttig! Vorige week had ik idd ook van die extreme gedachten over wereldreizen, het uitmaken etc. etc. Terwijl ik rationeel wist dat ik zulke beslissingen op dat moment echt niet moest nemen want je bent hartstikke labiel op zo'n moment. Voel me nu al een stuk beter en ben benieuwd hoe zo'n therapie helpt (hoewel ik altijd een betje bang ben dat psychologen dan opeens allemaal dingen gaan oprakelen of aanpraten waar je voorheen nooit last van had waardoor je er dan alleen maar ' erge'r uitkomt dan je er in ging zeg maar......maar zal wel onzin zijn ).
Ik denk dat cognitieve gedragstherapie best wel een goede voor mij is. Ik las dat t wordt toegepast bij depressies, maar ook in het algemeen als je iets in je denkwijze wilt veranderen. En dat wil ik maar al te graag!!
Dit weekend gaat het best wel goed...ik ben dat enorm verdrietige rotgevoel even kwijt, zit nog wel een beetje te malen over of ik nou in een sleur zit in m'n relatie (ik heb alsmaar t gevoel dat we iets leuks moeten doen...terwijl er eigenlijk wel vrij veel dingen doen, maar t is net alsof t niet genoeg is).
MAar goed....hier kan ik beter mee leven dan die enorme huilbuien die ik van de week had.
Er is ook bloedonderzoek gedaan omdat ik ook wel vrij moe ben. Woensdag kan ik bellen voor de uitslag en dan krijg ik ook verwijzing voor een psycholoog.
Weet iemand toevallig een goede cognitieve gedragstherapeut in de regio Den Haag/Delft/Rijswijk?
Ik zoek wel op internet maar kom veelal bij Psychologen uit, is dat dan hetzelfde als cognitieve gedragstherapie of doen psyhcologen toch iets anders?
Anne: jouw verhaal is echt nuttig! Vorige week had ik idd ook van die extreme gedachten over wereldreizen, het uitmaken etc. etc. Terwijl ik rationeel wist dat ik zulke beslissingen op dat moment echt niet moest nemen want je bent hartstikke labiel op zo'n moment. Voel me nu al een stuk beter en ben benieuwd hoe zo'n therapie helpt (hoewel ik altijd een betje bang ben dat psychologen dan opeens allemaal dingen gaan oprakelen of aanpraten waar je voorheen nooit last van had waardoor je er dan alleen maar ' erge'r uitkomt dan je er in ging zeg maar......maar zal wel onzin zijn ).
zondag 15 maart 2009 om 20:27
Hoi,
Ik lees nu voor het eerst je topic. Klinkt inderdaad alsof je een soort depressie hebt.
Ik wil je waarschuwen om niet ineens allerlei dingen te gaan veranderen in je leven, omdat het 'daar misschien aan ligt'. Ik herken veel in je verhaal, dat je een vreemd gevoel hebt, wilt weten waar het aan ligt, gaat nadenken over baan, relatie, huis etc etc.
Zelf heb ik een paar keer 'het roer omgegooid' omdat ik ontevreden was en onbestemde gevoelens had. Verhuisd, weer verhuisd, weer verhuisd, andere studie, ander werk, etc.
Een paar jaar geleden is de diagnose manisch depressief gesteld en nu weet ik dat die buien er gewoon bij horen en niet altijd betekenen dat ik mijn leven moet veranderen.
En ga vooral niet teveel twijfelen aan je relatie, pas als je weer wat steviger in je schoenen staat kun je daar objectief naar kijken. Steunt je vriend je de laatste tijd of kun je dit niet echt met hem delen?
En een psycholoog kan wel degelijk helpen. Aan de ene kant door jou te leren hoe je met sommige situaties om kunt gaan. (wanneer krijg je deze gevoelens? Kun je ze voorkomen? etc)
Aan de andere kant door met jou samen te kijken hoe je leven is en waar misschien deze emoties vandaan komen.
Ze gaan echt niet met jou samen allerlei jeugdtrauma's zoeken hoor.Dat is een beetje een achterhaald beeld
Ik lees nu voor het eerst je topic. Klinkt inderdaad alsof je een soort depressie hebt.
Ik wil je waarschuwen om niet ineens allerlei dingen te gaan veranderen in je leven, omdat het 'daar misschien aan ligt'. Ik herken veel in je verhaal, dat je een vreemd gevoel hebt, wilt weten waar het aan ligt, gaat nadenken over baan, relatie, huis etc etc.
Zelf heb ik een paar keer 'het roer omgegooid' omdat ik ontevreden was en onbestemde gevoelens had. Verhuisd, weer verhuisd, weer verhuisd, andere studie, ander werk, etc.
Een paar jaar geleden is de diagnose manisch depressief gesteld en nu weet ik dat die buien er gewoon bij horen en niet altijd betekenen dat ik mijn leven moet veranderen.
En ga vooral niet teveel twijfelen aan je relatie, pas als je weer wat steviger in je schoenen staat kun je daar objectief naar kijken. Steunt je vriend je de laatste tijd of kun je dit niet echt met hem delen?
En een psycholoog kan wel degelijk helpen. Aan de ene kant door jou te leren hoe je met sommige situaties om kunt gaan. (wanneer krijg je deze gevoelens? Kun je ze voorkomen? etc)
Aan de andere kant door met jou samen te kijken hoe je leven is en waar misschien deze emoties vandaan komen.
Ze gaan echt niet met jou samen allerlei jeugdtrauma's zoeken hoor.Dat is een beetje een achterhaald beeld
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zondag 15 maart 2009 om 22:33
Hi Coctaildress,
Fijn dat je je nu wat beter voelt. Die goede momenten geven altijd een mooie houvast.
De meeste psychologen geven zeker cognitieve gedragstherapie, het is volgend mij een van de meest gebruikte therapie vormen. Het wordt ook wel RET (rationeel emotieve therapie) genoemd. Je kunt het gewoon telefonisch vragen.
Overigens heb ik ook ervaring met therapie waarbij wel even je levensloop onder de loep wordt genomen. Niet dat ik trauma's heb. Maar er is bij mij ook wel stilgestaan bij de scheiding van mijn ouders en de rol die ik had in het gezin etc. En dat vond ik toch wel prettig. Ten eerste de bevestiging dat het toch niet niets was, wat ik op mijn bordje had gehad en ook wel eens de herkenning van een onveilig gevoel. Je herkent dan een beetje waar je gedragspatronen vandaan komen en dat kan je helpen in het veranderen van je gedrag/denkbeelden.
Leuke dingen doen me je vriend is natuurlijk niets mis mee. Dat is een van de dingen die je tijdens een depressie moet blijven doen. Als je je maar realiseert dat het niet 1,2,3 de depressie oplost en als je het maar niet gebruikt als vlucht. En praat erover met je vriend. Dat je je depressief voelt en daardoor alles negatief ziet.
Fijn dat je je nu wat beter voelt. Die goede momenten geven altijd een mooie houvast.
De meeste psychologen geven zeker cognitieve gedragstherapie, het is volgend mij een van de meest gebruikte therapie vormen. Het wordt ook wel RET (rationeel emotieve therapie) genoemd. Je kunt het gewoon telefonisch vragen.
Overigens heb ik ook ervaring met therapie waarbij wel even je levensloop onder de loep wordt genomen. Niet dat ik trauma's heb. Maar er is bij mij ook wel stilgestaan bij de scheiding van mijn ouders en de rol die ik had in het gezin etc. En dat vond ik toch wel prettig. Ten eerste de bevestiging dat het toch niet niets was, wat ik op mijn bordje had gehad en ook wel eens de herkenning van een onveilig gevoel. Je herkent dan een beetje waar je gedragspatronen vandaan komen en dat kan je helpen in het veranderen van je gedrag/denkbeelden.
Leuke dingen doen me je vriend is natuurlijk niets mis mee. Dat is een van de dingen die je tijdens een depressie moet blijven doen. Als je je maar realiseert dat het niet 1,2,3 de depressie oplost en als je het maar niet gebruikt als vlucht. En praat erover met je vriend. Dat je je depressief voelt en daardoor alles negatief ziet.
maandag 16 maart 2009 om 09:57
Gelukkig kan ik er met mijn vriend goed over praten
Wat ik m alleen nog niet heb durven zeggen is dat ik soms ook aan onze relatie twijfel, maar dat komt meer omdat ik ergens wel weet dat dat niet het struikelblok is en ik wil m niet onnodig verdrietig/ongerust maken.
Maar hij weet dat ik onrustig ben, me verdrietig en leeg voel.....en hij vindt het ook een goed idee om die cognitieve gedragstherapie eens te gaan proberen. Hij vindt dat ik mezelf vaak teveel op hem focus, mijn geluk van hem afhankelijk maak...als hij bijv. een avond chagerijnig is, kan ik me dat heel persoonlijk gaan aantrekken.
Waar ik nu een beetje mee zit is het sleurgevoel wat ik heb. Voorheen kon ik nog genieten van kleine dingen samen..ff boodschapjes halen, een blokje om, gezellig met een toastje op de bank. Nu ben ik alsmaar bezig met de vraag: doen we nog wel genoeg leuke dingen? zijn we nog spannend? moeten we niet nog veel meer zus of zo zijn?
Vermoeiende gedachten want het beheerst m'n hoofd en kan daardoor de positieve dingen niet goed meer zien.
@moonlight: ik weetdat dat een beetje een achterhaald clichebeeld is, maar ik vind t gewoon een beetje eng. Tegenwoordig lijkt iedereen wel een stoornis te hebben en soms denk ik dan: word dat nou aangepraat?
Wat ik m alleen nog niet heb durven zeggen is dat ik soms ook aan onze relatie twijfel, maar dat komt meer omdat ik ergens wel weet dat dat niet het struikelblok is en ik wil m niet onnodig verdrietig/ongerust maken.
Maar hij weet dat ik onrustig ben, me verdrietig en leeg voel.....en hij vindt het ook een goed idee om die cognitieve gedragstherapie eens te gaan proberen. Hij vindt dat ik mezelf vaak teveel op hem focus, mijn geluk van hem afhankelijk maak...als hij bijv. een avond chagerijnig is, kan ik me dat heel persoonlijk gaan aantrekken.
Waar ik nu een beetje mee zit is het sleurgevoel wat ik heb. Voorheen kon ik nog genieten van kleine dingen samen..ff boodschapjes halen, een blokje om, gezellig met een toastje op de bank. Nu ben ik alsmaar bezig met de vraag: doen we nog wel genoeg leuke dingen? zijn we nog spannend? moeten we niet nog veel meer zus of zo zijn?
Vermoeiende gedachten want het beheerst m'n hoofd en kan daardoor de positieve dingen niet goed meer zien.
@moonlight: ik weetdat dat een beetje een achterhaald clichebeeld is, maar ik vind t gewoon een beetje eng. Tegenwoordig lijkt iedereen wel een stoornis te hebben en soms denk ik dan: word dat nou aangepraat?
maandag 16 maart 2009 om 18:40
Ja dat kan ik me voorstellen. Maar het gaat er niet om dat je een diagnose krijgt (een stickertje noem ik dat soms)
Het gaat er om dat je een beetje gecoached wordt in hoe je nu met je gevoelens om moet gaan. Gewoon even praten met een onafhankelijk iemand bij wie je zeker weet dat verhalen niet doorverteld worden.
Het gaat er om dat je een beetje gecoached wordt in hoe je nu met je gevoelens om moet gaan. Gewoon even praten met een onafhankelijk iemand bij wie je zeker weet dat verhalen niet doorverteld worden.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
woensdag 18 maart 2009 om 19:44
Shit, ik herken veel. Ik vraag me de laatste tijd af wat er toch met me aan de hand is. Een bezoek aan de ha is lastig voor mij, want ik zit veel in het buitenland. Misschien in mei (als ik weer even in NL ben) toch maar eens langs als dit gevoel blijft hangen.
Heb net mijn hele verhaal in Word geschreven, maar vind het toch een te lange, persoonlijke en ingewikkelde posting voor hier. Morgen nog eens doorlezen, misschien helpt het gedachten ordenen.
Succes en sterkte voor jullie allemaal!
Heb net mijn hele verhaal in Word geschreven, maar vind het toch een te lange, persoonlijke en ingewikkelde posting voor hier. Morgen nog eens doorlezen, misschien helpt het gedachten ordenen.
Succes en sterkte voor jullie allemaal!
woensdag 25 maart 2009 om 03:19
Eindelijk iemand die een beetje hetzelfde heeft als mij.
Ik heb dit ook sinds een paar weken.
Eerst een paniekaanval gehad en daarna bang om er weer 1 te krijgen en vervolgens heeeeeeeeeel zwaar gevoel in mn hoofd en zweverig gevoel.
Dus toch maar naar de dokter geweest en heb nu net 1 sessie bij een psycholoog gehad door dingen van de afgelopen 2 jaar.
Heb soms het gevoel dat ik niet goed functioneer op mn werk en heb de angst om "door te draaien" maar dat zal wel niet zo snel gebeuren.
Het kan ook best aan de tijd van het jaar liggen (lange winter, behoefte aan licht)
Veel succes!!
Ik heb dit ook sinds een paar weken.
Eerst een paniekaanval gehad en daarna bang om er weer 1 te krijgen en vervolgens heeeeeeeeeel zwaar gevoel in mn hoofd en zweverig gevoel.
Dus toch maar naar de dokter geweest en heb nu net 1 sessie bij een psycholoog gehad door dingen van de afgelopen 2 jaar.
Heb soms het gevoel dat ik niet goed functioneer op mn werk en heb de angst om "door te draaien" maar dat zal wel niet zo snel gebeuren.
Het kan ook best aan de tijd van het jaar liggen (lange winter, behoefte aan licht)
Veel succes!!
woensdag 25 maart 2009 om 16:14
Ik moet zeggen dat t de laatste 2 weken een heel stuk beter gaat. De enorme huilbuien zijn weg en ook het panische/angstige gevoel lijkt minder te zijn.
Ik snap er niks van........feitelijk is er niet veel veranderd
Ik hen nog steeds een verwijzing naar de psycholoog liggen
Twijfel of ik moet gaan, maar misschien toch wel doen......heb wel vaker gewoon zo'n sombere bui om niks en kan dingen nogal zwaar maken. Wellicht kan zo'n therapie gewoon helpen om dingen een beetje luchtiger te zien
Ik snap er niks van........feitelijk is er niet veel veranderd
Ik hen nog steeds een verwijzing naar de psycholoog liggen
Twijfel of ik moet gaan, maar misschien toch wel doen......heb wel vaker gewoon zo'n sombere bui om niks en kan dingen nogal zwaar maken. Wellicht kan zo'n therapie gewoon helpen om dingen een beetje luchtiger te zien
woensdag 25 maart 2009 om 16:14
Ik moet zeggen dat t de laatste 2 weken een heel stuk beter gaat. De enorme huilbuien zijn weg en ook het panische/angstige gevoel lijkt minder te zijn.
Ik snap er niks van........feitelijk is er niet veel veranderd
Ik hen nog steeds een verwijzing naar de psycholoog liggen
Twijfel of ik moet gaan, maar misschien toch wel doen......heb wel vaker gewoon zo'n sombere bui om niks en kan dingen nogal zwaar maken. Wellicht kan zo'n therapie gewoon helpen om dingen een beetje luchtiger te zien
Ik snap er niks van........feitelijk is er niet veel veranderd
Ik hen nog steeds een verwijzing naar de psycholoog liggen
Twijfel of ik moet gaan, maar misschien toch wel doen......heb wel vaker gewoon zo'n sombere bui om niks en kan dingen nogal zwaar maken. Wellicht kan zo'n therapie gewoon helpen om dingen een beetje luchtiger te zien
woensdag 25 maart 2009 om 17:04
[quote]Cocktaildress schreef op 25 maart 2009 @ 16:14:
Ik moet zeggen dat t de laatste 2 weken een heel stuk beter gaat. De enorme huilbuien zijn weg en ook het panische/angstige gevoel lijkt minder te zijn.
Ik snap er niks van........feitelijk is er niet veel veranderd
Ik hen nog steeds een verwijzing naar de psycholoog liggen
Prima zeg!
Kan heel goed hoor. Zo onverwacht en zonder reden de depressie kan komen, kan- ie - ook weer verdwijnen.
Het hele huisartsenprotocol is daar ook voor gewijzigd. Niet iedereen direct doorverwijzen bij depressie maar eerst een tijdje aankijken. Omdat de helft van de mensen vaak al weer spontaan was opgeknapt voordat ze aan de beurt waren bij GGZ.
Helemaal niet verkeerd om toch paar gesprekjes bij de psych te doen.
Ben blij voor je!
Ik moet zeggen dat t de laatste 2 weken een heel stuk beter gaat. De enorme huilbuien zijn weg en ook het panische/angstige gevoel lijkt minder te zijn.
Ik snap er niks van........feitelijk is er niet veel veranderd
Ik hen nog steeds een verwijzing naar de psycholoog liggen
Prima zeg!
Kan heel goed hoor. Zo onverwacht en zonder reden de depressie kan komen, kan- ie - ook weer verdwijnen.
Het hele huisartsenprotocol is daar ook voor gewijzigd. Niet iedereen direct doorverwijzen bij depressie maar eerst een tijdje aankijken. Omdat de helft van de mensen vaak al weer spontaan was opgeknapt voordat ze aan de beurt waren bij GGZ.
Helemaal niet verkeerd om toch paar gesprekjes bij de psych te doen.
Ben blij voor je!
vrijdag 27 maart 2009 om 10:58
Cocktaledress: Ik heb een depressie en ook ik moet aan de cognitieve gedragsterapie.. Ik zie het eigenlijk ook helemaal niet zitten.. Ik loop al bij een psycholoog en idd ik denk ook wat kan ze mij nou vertellen wat ik nog niet weet.. Nou eigenlijk dus een heleboel! Ze verteld me eigenlijk wat ik al weet maar op zo,n manier dat ik het nu ook snap! Het klinkt heel raar want ik geloofde er ook nooit zo in.. Maar ik wou van het gevoel afkomen en dus toch gegaan! En ben blij toe!! Ik ben benieuwd wat jou ervaring met eventueel een psycholoog word.. De therapie helpt mij in ieder geval:)
zaterdag 4 april 2009 om 16:40
Ik baal zo om dit topic weer omhoog te moeten halen, maar het is weer helemaal mis met me
Ik voel me Zo ontzettend verdrietig en leeg en onrustig in mijn hoofd.
Alles lijkt te veel en ik heb t gevoel dat ik langzaam gek word of zo. Mijn vriend is zo superlief voor me,....maar t lijkt wel of ik het niet kan waarderen. Hij weet dat ik me rot voel, maar toch hou ik voor een deel ook een beetje de schijn op. Ik kan nou eenmaal niet de hele dag gaan zitten huilen zonder dat ik kan vertellen wat er is.
Ook ben ik weer zo bang datik m'n vriend niet meer leuk vind.
T lijkt wel alsof hij me minder raakt nu, en ik heb minder behoefte aan hem. En tegelijkertijd juist ook weer wel omdat ik me zo rot voel. En ook schuldig: dat ik uberhaupt over ons twijfel.
Want het is zo onzinnig: toen het de afgelopen weken weer goed met me ging was ik namelijk gewoon heel blij met alles en was er niks aan de hand
En nu zit ik weer te malen en rondjes te rennen in mijn hoofd: "vind ik m nog leuk? oh het voelt minder dan gisteren..is dat wel goed? ik heb m de hele dag niet gezien, moet ik nu niet blijer zijn dat hij er wel is?"
Maar ooik over m'n werk en de rest van m'n leven zit ik zo in de knoop!!
en ik word er vooral zo bang van.....bang dat dit gevoel nooit meer weggaat. Terwijl t de vorige keer ook weer weg ging
Maar het enge vind ik gewoon dat ik niet kan zeggen waardoor het nu weer terug is. T lijkt wel alsof t er opeens weer is...zomaar, uit het niks zonder speciale aanleiding.
En dan is t dus misschien over een week ook zomaar spontaan weer weg.
Ik heb met de verwijzing naar de psych nog niks gedaan maar denk er tochy over om morgen te gaan bellen. Ik voel me zo verdrietig dat dat kutgevoel weer terug is.........
Ik voel me Zo ontzettend verdrietig en leeg en onrustig in mijn hoofd.
Alles lijkt te veel en ik heb t gevoel dat ik langzaam gek word of zo. Mijn vriend is zo superlief voor me,....maar t lijkt wel of ik het niet kan waarderen. Hij weet dat ik me rot voel, maar toch hou ik voor een deel ook een beetje de schijn op. Ik kan nou eenmaal niet de hele dag gaan zitten huilen zonder dat ik kan vertellen wat er is.
Ook ben ik weer zo bang datik m'n vriend niet meer leuk vind.
T lijkt wel alsof hij me minder raakt nu, en ik heb minder behoefte aan hem. En tegelijkertijd juist ook weer wel omdat ik me zo rot voel. En ook schuldig: dat ik uberhaupt over ons twijfel.
Want het is zo onzinnig: toen het de afgelopen weken weer goed met me ging was ik namelijk gewoon heel blij met alles en was er niks aan de hand
En nu zit ik weer te malen en rondjes te rennen in mijn hoofd: "vind ik m nog leuk? oh het voelt minder dan gisteren..is dat wel goed? ik heb m de hele dag niet gezien, moet ik nu niet blijer zijn dat hij er wel is?"
Maar ooik over m'n werk en de rest van m'n leven zit ik zo in de knoop!!
en ik word er vooral zo bang van.....bang dat dit gevoel nooit meer weggaat. Terwijl t de vorige keer ook weer weg ging
Maar het enge vind ik gewoon dat ik niet kan zeggen waardoor het nu weer terug is. T lijkt wel alsof t er opeens weer is...zomaar, uit het niks zonder speciale aanleiding.
En dan is t dus misschien over een week ook zomaar spontaan weer weg.
Ik heb met de verwijzing naar de psych nog niks gedaan maar denk er tochy over om morgen te gaan bellen. Ik voel me zo verdrietig dat dat kutgevoel weer terug is.........
zaterdag 4 april 2009 om 17:01
Hej Cocktaildress!
Kop op hoor!
Dat het nu weer even helemaal mis gaat voelt heel vervelend en is even eng, maar je weet dat het ook weer beter kan worden straks. Dit gevoel zul je echt niet houden.
Geef jezelf in elk geval niet de schuld van het gevoel. Laat je maar even gaan en daarna diep adem halen en even rustig aan doen. Als je vriend je wilt troosten moet je dat vooral toelaten, want meestal zal het vervelende gevoel dan sneller weg gaan. Waarschijnlijk wil je het liefst alleen zijn, omdat je je misschien schaamt voor het huilen en je 'bui'. Maar nogmaal je kunt er even niks aan doen. Probeer na het huilen misschien even te gaan slapen en als je dan wakker wordt kun je het weer beter een plek geven.
En ga maandag meteen een afspraak maken met een psycholoog hoor. Heb zelf ook de gevoelens gehad die jij beschrijfd en ik moest ook nooit wat van een psych weten, maar er gewoon met iemand over praten waarvan je weet dat deze naar je wil luisteren helpt echt.
Zelf zat ik daar soms ook zo van: ik kan nu weer helder nadenken, wat doe ik hier eigenlijk? Maar nu een jaar later heb ik toch beter geleerd om dingen wat makkelijker los te laten en alles wat positiever te zien. De huilbuien heb ik bijna niet meer en dat is een hele opluchting!
En als je je wel een keertje down voelt dat is helemaal niet erg. Als je jezelf maar niet weer helemaal de put in gaat praten en het maar accepteert. Je zult heus niet meteen alles oplossen voor jezelf, maar maak in elk geval een begin door een afspraak met de psych te maken. Je zult er ongetwijfeld alleen maar goed aan doen en hulp zoeken is de eerste stap. Je erkent dat je een probleem hebt en wilt hier aan werken dat is heel goed van jezelf! Nu doorzetten en wees gewoon niet bang om hulp te vragen. Sommige dingen kun je nu eenmaal niet in je eentje oplossen hoe graag je dat ook wilt...
Liefs,
Simooon
Kop op hoor!
Dat het nu weer even helemaal mis gaat voelt heel vervelend en is even eng, maar je weet dat het ook weer beter kan worden straks. Dit gevoel zul je echt niet houden.
Geef jezelf in elk geval niet de schuld van het gevoel. Laat je maar even gaan en daarna diep adem halen en even rustig aan doen. Als je vriend je wilt troosten moet je dat vooral toelaten, want meestal zal het vervelende gevoel dan sneller weg gaan. Waarschijnlijk wil je het liefst alleen zijn, omdat je je misschien schaamt voor het huilen en je 'bui'. Maar nogmaal je kunt er even niks aan doen. Probeer na het huilen misschien even te gaan slapen en als je dan wakker wordt kun je het weer beter een plek geven.
En ga maandag meteen een afspraak maken met een psycholoog hoor. Heb zelf ook de gevoelens gehad die jij beschrijfd en ik moest ook nooit wat van een psych weten, maar er gewoon met iemand over praten waarvan je weet dat deze naar je wil luisteren helpt echt.
Zelf zat ik daar soms ook zo van: ik kan nu weer helder nadenken, wat doe ik hier eigenlijk? Maar nu een jaar later heb ik toch beter geleerd om dingen wat makkelijker los te laten en alles wat positiever te zien. De huilbuien heb ik bijna niet meer en dat is een hele opluchting!
En als je je wel een keertje down voelt dat is helemaal niet erg. Als je jezelf maar niet weer helemaal de put in gaat praten en het maar accepteert. Je zult heus niet meteen alles oplossen voor jezelf, maar maak in elk geval een begin door een afspraak met de psych te maken. Je zult er ongetwijfeld alleen maar goed aan doen en hulp zoeken is de eerste stap. Je erkent dat je een probleem hebt en wilt hier aan werken dat is heel goed van jezelf! Nu doorzetten en wees gewoon niet bang om hulp te vragen. Sommige dingen kun je nu eenmaal niet in je eentje oplossen hoe graag je dat ook wilt...
Liefs,
Simooon
zaterdag 4 april 2009 om 17:32
Hey Simooon
Dank je wel voor je opbeurende berichtje!!
Ik ga ook zeker de psycholoog bellen. Vorige keer had ik net die verwijzing gekregen en was er opeens niks meer aan de hand (dat heb ik trouwens altijd als ik naar de huisarts ga voor iets
dan is het opeens over....).
Maar goed...nu ik weer een kleine 'inzinking' heb, moet ik er toch maar aan geloven
Ik lees hier toch vooral veel positieve berichten...en ik ben nog steeds wel sceptisch hoor. Want ik weet nu ook dat ik dingen zwaarder maak dan ze zijn en vraag me dan toch af wat een psycholoog me gaat vertellen waardoor ik dat dan makkelijker van me af kan zetten
maar goed....ik ben misschien wat nuchter, en ik ga me er toch voor open stellen
Als ik er goed over nadenk heb ik eigenlijk altijd al veel huilbuien en depressieve buien gehad. Ook toen ik 15 was. Alleen schoof ik t toen af op puberteit en zo. Maar ik ben altijd al wat zwaarmoedig geweest volgens mij.
Alleen nu heb ik een vriend waar ik echt gek op ben en deze relatie is t beste wat me ooit is overkomen, en misschien vlieg ik daarom zo in paniek nu omdat ik denk dat mn buien komen omdat ik mn relatie niet meer zie zitten of zo.
Gelukkig is m'n vriend een schatje en als hij ziet dat m'n gezicht weer op huilbui staat, maakt hij meestal ff tijd en mag ik bij m uithuilen. Ik voel me daar alleen zo schuldig over want ik wil de sfeer niet verpesten, wil niet een drama schoppen om niks en wil hem niet tt gevoel geven dat het aan hem ligt.
Maar ja..met dat schuldgevoel schiet je ook niks op......
Dank je wel voor je opbeurende berichtje!!
Ik ga ook zeker de psycholoog bellen. Vorige keer had ik net die verwijzing gekregen en was er opeens niks meer aan de hand (dat heb ik trouwens altijd als ik naar de huisarts ga voor iets
dan is het opeens over....).Maar goed...nu ik weer een kleine 'inzinking' heb, moet ik er toch maar aan geloven
Ik lees hier toch vooral veel positieve berichten...en ik ben nog steeds wel sceptisch hoor. Want ik weet nu ook dat ik dingen zwaarder maak dan ze zijn en vraag me dan toch af wat een psycholoog me gaat vertellen waardoor ik dat dan makkelijker van me af kan zetten
maar goed....ik ben misschien wat nuchter, en ik ga me er toch voor open stellen
Als ik er goed over nadenk heb ik eigenlijk altijd al veel huilbuien en depressieve buien gehad. Ook toen ik 15 was. Alleen schoof ik t toen af op puberteit en zo. Maar ik ben altijd al wat zwaarmoedig geweest volgens mij.
Alleen nu heb ik een vriend waar ik echt gek op ben en deze relatie is t beste wat me ooit is overkomen, en misschien vlieg ik daarom zo in paniek nu omdat ik denk dat mn buien komen omdat ik mn relatie niet meer zie zitten of zo.
Gelukkig is m'n vriend een schatje en als hij ziet dat m'n gezicht weer op huilbui staat, maakt hij meestal ff tijd en mag ik bij m uithuilen. Ik voel me daar alleen zo schuldig over want ik wil de sfeer niet verpesten, wil niet een drama schoppen om niks en wil hem niet tt gevoel geven dat het aan hem ligt.
Maar ja..met dat schuldgevoel schiet je ook niks op......
