Psyche
alle pijlers
Wat is er met me aan de hand?? depressie?
donderdag 12 maart 2009 om 17:06
Ik weet niet zo goed hoe ik moet uitleggen wat ik voel maar ik ga het proberen. Ik voel me compleet in de war!
Ik heb nu bijna 3 jaar een relatie met m’n vriend. Alles gaat goed, perfect zelfs lijkt het soms. We wonen nu ruim een jaar samen maar sinds de laatste paar weken voel ik me opeens heel rot en verdrietig. Ik ben van nature al iemand die veel kan tobben, makkelijk verdrietig is maar ook snel weer blij. Maar nu lijkt het anders…het rotgevoel blijft, en ik heb constant huilbuien. Nou zit ik op mn werk niet lekker in m’n vel, dus dat kan zeker meespelen.
Doordat ik dat rotgevoel nu al weken heb, ben ik er in mijn hoofd continu mee bezig. Maar dan ook echt continu: “waar komt het door? Hoe kom ik er af? Voel ik me nu blijer dan gisteren?? Gaat dit ooit nog over??”
In 1e instantie betrok ik het vooral op mn’ werk, op het niet weten welke richting ik op moet…maar omdat t gevoel maar blijft ging ik opeens ook twijfelen of t niet door m’n relatie kon komen. En nu maak ik mezelf daar helemaal gek en bang mee. Waardoor ik nog meer in vicieuze cirkels denk, Ik ben zo bang dat m’n gevoel opeens weg is….maar dat kan toch niet? T is toch onzin dat ik 4 weken terug nog helemaal gelukkig was, overal van genoot en dan nu opeens helemaal omgeslagen ben?
Dat kan toch niet? Ik ben zo bang dat m’n gevoel opeens weg is, dat wil ik helemaal niet!!! Ik ben gelukkig met m’n vriend…. Ik wil m niet kwijt, en alleen word ik al helemaal niet gelukkiger. Ik kan me nog herinneren hoe blij ik bijv. begin januari nog met ons was…ik was helemaal gelukkig. Dus ja…t zou wel heel gek zijn dat je dan nu , krap 2 maanden later opeens compleet bent omgeslagen toch?? Ik heb t idee dat ik mezelf gewoon gek maak met m’n angst.,…bij de gedachte dat m’n gevoel weg is voel ik me helemaal ziek en duizelig worden.
Misschien komt het ook wel omdat we nu ruim een jaar samenwonen en moet ik wennen aan de overgang van “helemaal verliefd en speciaal” naar “we houden veel van elkaar maar omdat je elke dag bij elkaar bent, ben je wel wat “gewoner” voor elkaar geworden”
Herkent iemand zich daarin? Ik heb continu het gevoel dat we iets leuks moeten doen, er op uit moeten..spannende dingen moeten doen. Terwijl ik voorheen juist kon genieten van kleine dingen zoals samen koken, boodschappen doen…..filmpje kijken. Zou het een soort onrust zijn, dat ik opeens besef dat ik gesetteld ben en dat me aanvliegt?
T komt ook heel erg met vlagen….gisteren had ik bijv. zo’n dag dat ik continu heen en weer werd geslingerd tussen “zie je wel ik ben best blij, gelukkig is er niks” en “ik voel me zo kut”. De dag ervoor was het echter best te doen en voelde ik me best blij en kon ik goed relativeren. Misschien is t ook het jaargetijde? Winterdip? Quarterlifecrisis? “Is dit het nu?” lichte depressie?
HELP! Ik word gek van mezelf en ik zou willen dat ik mijn hoofd even uit kon zetten….want ik ben nu echt letterlijk van het moment dat ik m’n ogen open doe tot aan het naar bed gaan aan het ronddolen in m’n hoofd met de vraag “wat voel ik nu wat voel ik nu??” Ook het feit dat het zo wisselend is maakt dat ik niet goed kan bedenken wat het nou is.
Maar t is anders dan anders: zodra m’n wekker s morgns gaat schiet er meteen in m’n hoofd “Wat is er? Ik voel me kut hoe komt dat?” Dat heb ik nog nooit eerder zo sterk meegemaakt en ik ben er behoorlijk van in de war. Ben bang dat ik mezelf kwijt ben of zo.......
Ik heb nu bijna 3 jaar een relatie met m’n vriend. Alles gaat goed, perfect zelfs lijkt het soms. We wonen nu ruim een jaar samen maar sinds de laatste paar weken voel ik me opeens heel rot en verdrietig. Ik ben van nature al iemand die veel kan tobben, makkelijk verdrietig is maar ook snel weer blij. Maar nu lijkt het anders…het rotgevoel blijft, en ik heb constant huilbuien. Nou zit ik op mn werk niet lekker in m’n vel, dus dat kan zeker meespelen.
Doordat ik dat rotgevoel nu al weken heb, ben ik er in mijn hoofd continu mee bezig. Maar dan ook echt continu: “waar komt het door? Hoe kom ik er af? Voel ik me nu blijer dan gisteren?? Gaat dit ooit nog over??”
In 1e instantie betrok ik het vooral op mn’ werk, op het niet weten welke richting ik op moet…maar omdat t gevoel maar blijft ging ik opeens ook twijfelen of t niet door m’n relatie kon komen. En nu maak ik mezelf daar helemaal gek en bang mee. Waardoor ik nog meer in vicieuze cirkels denk, Ik ben zo bang dat m’n gevoel opeens weg is….maar dat kan toch niet? T is toch onzin dat ik 4 weken terug nog helemaal gelukkig was, overal van genoot en dan nu opeens helemaal omgeslagen ben?
Dat kan toch niet? Ik ben zo bang dat m’n gevoel opeens weg is, dat wil ik helemaal niet!!! Ik ben gelukkig met m’n vriend…. Ik wil m niet kwijt, en alleen word ik al helemaal niet gelukkiger. Ik kan me nog herinneren hoe blij ik bijv. begin januari nog met ons was…ik was helemaal gelukkig. Dus ja…t zou wel heel gek zijn dat je dan nu , krap 2 maanden later opeens compleet bent omgeslagen toch?? Ik heb t idee dat ik mezelf gewoon gek maak met m’n angst.,…bij de gedachte dat m’n gevoel weg is voel ik me helemaal ziek en duizelig worden.
Misschien komt het ook wel omdat we nu ruim een jaar samenwonen en moet ik wennen aan de overgang van “helemaal verliefd en speciaal” naar “we houden veel van elkaar maar omdat je elke dag bij elkaar bent, ben je wel wat “gewoner” voor elkaar geworden”
Herkent iemand zich daarin? Ik heb continu het gevoel dat we iets leuks moeten doen, er op uit moeten..spannende dingen moeten doen. Terwijl ik voorheen juist kon genieten van kleine dingen zoals samen koken, boodschappen doen…..filmpje kijken. Zou het een soort onrust zijn, dat ik opeens besef dat ik gesetteld ben en dat me aanvliegt?
T komt ook heel erg met vlagen….gisteren had ik bijv. zo’n dag dat ik continu heen en weer werd geslingerd tussen “zie je wel ik ben best blij, gelukkig is er niks” en “ik voel me zo kut”. De dag ervoor was het echter best te doen en voelde ik me best blij en kon ik goed relativeren. Misschien is t ook het jaargetijde? Winterdip? Quarterlifecrisis? “Is dit het nu?” lichte depressie?
HELP! Ik word gek van mezelf en ik zou willen dat ik mijn hoofd even uit kon zetten….want ik ben nu echt letterlijk van het moment dat ik m’n ogen open doe tot aan het naar bed gaan aan het ronddolen in m’n hoofd met de vraag “wat voel ik nu wat voel ik nu??” Ook het feit dat het zo wisselend is maakt dat ik niet goed kan bedenken wat het nou is.
Maar t is anders dan anders: zodra m’n wekker s morgns gaat schiet er meteen in m’n hoofd “Wat is er? Ik voel me kut hoe komt dat?” Dat heb ik nog nooit eerder zo sterk meegemaakt en ik ben er behoorlijk van in de war. Ben bang dat ik mezelf kwijt ben of zo.......
zaterdag 4 april 2009 om 17:48
Meid wees blij dat je vriend je steunt hoor! Echt gebruik van maken Laat je maar lekker troosten.
Zelf heb ik die buien ook vanaf mijn ik denk 14e al gehad. Eerst zeg je: pubertijd, dan komt er iemand te overlijden, dan loopt je relatie even niet lekker, dan zit het me de studie tegen enz. Het houdt gewoon nooit op! Ik was 21 toen ik eindelijk naar de ha ben gestapt. Wist ook echt niet wat ik daar moest zoeken, want hoe omschrijf je in hemelsnaam wat je voelt? Je weet zelf niet eens waarom je zo huilt! Ik kon het huilen echt niet stoppen, was een groot drama! Vroeger kwam mijn moeder dan bij mij liggen... Mijn vriend die ik vanaf mijn 18e ken snapte er de ballen van als ik helemaal van streek was. Hij liet me dan vaak in mijn sop gaar koken wat het eigenlijk alleen maar erger maakte.
Hij begreep echt niet hoe iemand zo verschrikkelijk lang kon huilen zonder te kunnen vertellen wat er aan de hand was. Dan voel je je zo stom!
Anyway, ik ben verder echt wel nuchter ingesteld haha. Dat huilen kon ik dus echt niet plaatsen, het sloeg gewoon nergens op!
Uiteindelijk dus naar de psych gegaan en heb toen meteen gezegd dat ik voor echt alles open stond. Wilde er echt vanaf. Toen ze me vertelde dat het ech niet een kwestie van weken zou zijn, maar eerder van jaren en dat ik er ook nog wel aan moest werken als mijn gesprekken met haar ten einde waren moest ik toch wel even slikken hoor. Dus bereid je daar maar alvast wel op voor. Je bent er niet zomaar vanaf.
Zelf was ik altijd heel dwangmatig en voor planmatig. Alles stond altijd ingepland en als de planning even niet goed liep was mijn hele dag naar de kloten... Dat is gewoon niet goed, ook echt niet voor jezelf. Moet je ook niet voor jezelf willen. Mijn vriend is juist zo flexibel als de pest, dus tel uit je winst :S
Heb bij de psych geleerd om een stuk relaxter te worden en minder snel van slag te zijn. Heeft me echt geholpen. Hoe ze me nou eigenlijk echt geholpen heeft weet ik niet eens meer... Gewoon door te praten en ik feite stuurt zij alleen maar aan. Je zult het verder zelf moeten doen. Je leert er op een andere manier over te denken en mee op te gaan. Wat bij jou precies veranderd zal moeten worden kan ik je natuurlijk niet vertellen, maar daar komen jullie vast wel uit!
Nog één tip: als zij een aanpak heeft waarvan jij denkt dat zie ik echt niet zitten: probeer het wel een keer, maar als het je niet bevalt dan moet je dat direct zeggen. Aanpakken zat, dus niks tegen je zin in doen.
Zelf moest ik ontspanningsoefeningen met een cd doen. Nou das niks voor mij, zo'n stem die je vertelt je billen aan te spannen en vasthouden en weer ontspannen :S Heb het toch echt geprobeerd... Maar meteen aangegeven dus. Alleen doen wat jij prettig vindt en niet meteen te veel druk om jezelf leggen.
Misschien huil je een maand niet, maar als het daarna toch een keer mis gaat niet meteen in paniek raken en er gewoon weer over praten als je weer wat rustiger bent geworden. Eerlijk zijn naar jezelf.
Veel succes en het gaat vast helemaal goed komen met je! Mocht je nog privé vragen willen stellen mag dat altijd hoor Stuur me dan maar een berichtje.
*hug* Simooon
Zelf heb ik die buien ook vanaf mijn ik denk 14e al gehad. Eerst zeg je: pubertijd, dan komt er iemand te overlijden, dan loopt je relatie even niet lekker, dan zit het me de studie tegen enz. Het houdt gewoon nooit op! Ik was 21 toen ik eindelijk naar de ha ben gestapt. Wist ook echt niet wat ik daar moest zoeken, want hoe omschrijf je in hemelsnaam wat je voelt? Je weet zelf niet eens waarom je zo huilt! Ik kon het huilen echt niet stoppen, was een groot drama! Vroeger kwam mijn moeder dan bij mij liggen... Mijn vriend die ik vanaf mijn 18e ken snapte er de ballen van als ik helemaal van streek was. Hij liet me dan vaak in mijn sop gaar koken wat het eigenlijk alleen maar erger maakte.
Hij begreep echt niet hoe iemand zo verschrikkelijk lang kon huilen zonder te kunnen vertellen wat er aan de hand was. Dan voel je je zo stom!
Anyway, ik ben verder echt wel nuchter ingesteld haha. Dat huilen kon ik dus echt niet plaatsen, het sloeg gewoon nergens op!
Uiteindelijk dus naar de psych gegaan en heb toen meteen gezegd dat ik voor echt alles open stond. Wilde er echt vanaf. Toen ze me vertelde dat het ech niet een kwestie van weken zou zijn, maar eerder van jaren en dat ik er ook nog wel aan moest werken als mijn gesprekken met haar ten einde waren moest ik toch wel even slikken hoor. Dus bereid je daar maar alvast wel op voor. Je bent er niet zomaar vanaf.
Zelf was ik altijd heel dwangmatig en voor planmatig. Alles stond altijd ingepland en als de planning even niet goed liep was mijn hele dag naar de kloten... Dat is gewoon niet goed, ook echt niet voor jezelf. Moet je ook niet voor jezelf willen. Mijn vriend is juist zo flexibel als de pest, dus tel uit je winst :S
Heb bij de psych geleerd om een stuk relaxter te worden en minder snel van slag te zijn. Heeft me echt geholpen. Hoe ze me nou eigenlijk echt geholpen heeft weet ik niet eens meer... Gewoon door te praten en ik feite stuurt zij alleen maar aan. Je zult het verder zelf moeten doen. Je leert er op een andere manier over te denken en mee op te gaan. Wat bij jou precies veranderd zal moeten worden kan ik je natuurlijk niet vertellen, maar daar komen jullie vast wel uit!
Nog één tip: als zij een aanpak heeft waarvan jij denkt dat zie ik echt niet zitten: probeer het wel een keer, maar als het je niet bevalt dan moet je dat direct zeggen. Aanpakken zat, dus niks tegen je zin in doen.
Zelf moest ik ontspanningsoefeningen met een cd doen. Nou das niks voor mij, zo'n stem die je vertelt je billen aan te spannen en vasthouden en weer ontspannen :S Heb het toch echt geprobeerd... Maar meteen aangegeven dus. Alleen doen wat jij prettig vindt en niet meteen te veel druk om jezelf leggen.
Misschien huil je een maand niet, maar als het daarna toch een keer mis gaat niet meteen in paniek raken en er gewoon weer over praten als je weer wat rustiger bent geworden. Eerlijk zijn naar jezelf.
Veel succes en het gaat vast helemaal goed komen met je! Mocht je nog privé vragen willen stellen mag dat altijd hoor Stuur me dan maar een berichtje.
*hug* Simooon
zaterdag 4 april 2009 om 19:17
Ik ben zelf ook wel vrij dwangmatig. Als ik in mijn hoofd heb dat we bijv. om 3 uur weg moeten omdat we om 4 uur hebben afgesproken ergens, kan ik echt chagerijnig worden als we dan om 10 over 3 weg gaan bijvoorbeeld.
Ik kan er ook heel slecht tegen als ik me helemaal haast om op tijd te komen en ik kom dan thuis en m'n vriend is bijv, nog niet klaar om weg te gaan.....
Ik denk dat ik de lat voor mezelf altijd hoog leg...waardoor ik eigenlijk uitgeblust raak en snel opgeef. Ik doe in mijn vrije tijd veel mode-ontwerpen en veel mensen zeggen dat ik echt talent heb. Maar het is lastig om door te breken of om ergens voet aan de grond te krijgen en daar raak ik dan van uit t veld geslagen. Ik zie da nalles wat ik nog niet kan, en wat ik nog niet weet....en waar moet ik beginnen?
Ik raak dan helemaal uitgeblust en gefrustreerd omdat ik voor m'n gevoel veel meer zou moeten doen/kunnen dan ik nu doe.
Ik heb geluk met mijn vriend, maar jij zo te horen met je moeder.
Mijn moeder snapte mijn huilbuien ook nooit....ik ging ook steevast huilen als we ergens onenigheid om hadden en daar raakte ze alleen maar geirriteerd van. "Ja hoor ga maar weer huilen" riep ze dan. T is heel frustrerend als je merkt dat mensen denken dat je je tranen als chantagemiddel gebruikt om zielig gevonden te worden. Maar dat is het helemaal niet...ik zou er juist een moord voor doen om niet overal om te moeten janken. Maar ik kan er echt niks aan deon, het is niet tegen te houden
En t lijkt de laatste jaren wel erger geworden.......
Ik ga me zeker openstellen voor dingen die de psycholoog voorstelt.....maar het moet inderdaad ook wel goed voelen.
Ik kan er ook heel slecht tegen als ik me helemaal haast om op tijd te komen en ik kom dan thuis en m'n vriend is bijv, nog niet klaar om weg te gaan.....
Ik denk dat ik de lat voor mezelf altijd hoog leg...waardoor ik eigenlijk uitgeblust raak en snel opgeef. Ik doe in mijn vrije tijd veel mode-ontwerpen en veel mensen zeggen dat ik echt talent heb. Maar het is lastig om door te breken of om ergens voet aan de grond te krijgen en daar raak ik dan van uit t veld geslagen. Ik zie da nalles wat ik nog niet kan, en wat ik nog niet weet....en waar moet ik beginnen?
Ik raak dan helemaal uitgeblust en gefrustreerd omdat ik voor m'n gevoel veel meer zou moeten doen/kunnen dan ik nu doe.
Ik heb geluk met mijn vriend, maar jij zo te horen met je moeder.
Mijn moeder snapte mijn huilbuien ook nooit....ik ging ook steevast huilen als we ergens onenigheid om hadden en daar raakte ze alleen maar geirriteerd van. "Ja hoor ga maar weer huilen" riep ze dan. T is heel frustrerend als je merkt dat mensen denken dat je je tranen als chantagemiddel gebruikt om zielig gevonden te worden. Maar dat is het helemaal niet...ik zou er juist een moord voor doen om niet overal om te moeten janken. Maar ik kan er echt niks aan deon, het is niet tegen te houden
En t lijkt de laatste jaren wel erger geworden.......
Ik ga me zeker openstellen voor dingen die de psycholoog voorstelt.....maar het moet inderdaad ook wel goed voelen.
zondag 5 april 2009 om 02:10
Hoi lieve coctaildress,
Wat jammer dat je je weer hier ' moet' melden, terwijl het zo lekker leek te gaan.
Maar, voorzover het een troost kan zijn: dat is niet zo heel gek. Depressies verlopen vaak grillig. Als een soort zaagtand.... van boven naar beneden en in een raar patroon (zoals de beurskoersen...).
Goed dat je het gaat aanpakken. Er zijn legio mogelijkheden en van praten met een goede psycholoog word je alleen maar wijzer. Zelfs als dat niet genoeg zou zijn, zijn er nog legio andere mogelijkheden om een depressie aan te pakken. Sporten blijft belangrijk net als goed voor jezelf zorgen, veel rust nemen en luisteren naar je gevoel. En als dat niet genoeg zou zijn, dan zijn medicijnen ook altijd nog voor 75% van de mensen die aan depressie lijden een grote steun in de rug. Dat op zich geeft al aan dat het probleem niet alleen bij jou en je gedrag ligt maar ook een biologische/chemische factor heeft. dat blijkt ook uit het feit dat je het al een beetje vanuit je jeugd heb.
Blijf positief! Het komt echt weer goed. Je zult je echt weer goed gaan voelen. Misschien snel, misschien duurt het langer... maar onthoud dat je in de basis een leuk en positief mens bent die de meeste zaken goed voor elkaar heeft en ook positief in het leven staat. Dat is wat je bent en je huidige toestand wijkt daarvan af en moet weer genormaliseerd worden. Een depressieve toestand is een vertekende situatie en niet de realiteit.
Veel sterkte en een kus van Hiltje
Wat jammer dat je je weer hier ' moet' melden, terwijl het zo lekker leek te gaan.
Maar, voorzover het een troost kan zijn: dat is niet zo heel gek. Depressies verlopen vaak grillig. Als een soort zaagtand.... van boven naar beneden en in een raar patroon (zoals de beurskoersen...).
Goed dat je het gaat aanpakken. Er zijn legio mogelijkheden en van praten met een goede psycholoog word je alleen maar wijzer. Zelfs als dat niet genoeg zou zijn, zijn er nog legio andere mogelijkheden om een depressie aan te pakken. Sporten blijft belangrijk net als goed voor jezelf zorgen, veel rust nemen en luisteren naar je gevoel. En als dat niet genoeg zou zijn, dan zijn medicijnen ook altijd nog voor 75% van de mensen die aan depressie lijden een grote steun in de rug. Dat op zich geeft al aan dat het probleem niet alleen bij jou en je gedrag ligt maar ook een biologische/chemische factor heeft. dat blijkt ook uit het feit dat je het al een beetje vanuit je jeugd heb.
Blijf positief! Het komt echt weer goed. Je zult je echt weer goed gaan voelen. Misschien snel, misschien duurt het langer... maar onthoud dat je in de basis een leuk en positief mens bent die de meeste zaken goed voor elkaar heeft en ook positief in het leven staat. Dat is wat je bent en je huidige toestand wijkt daarvan af en moet weer genormaliseerd worden. Een depressieve toestand is een vertekende situatie en niet de realiteit.
Veel sterkte en een kus van Hiltje
maandag 6 april 2009 om 11:01
Hallo cocktaildress,
Ik herken heel veel in je verhaal. Zit er namelijk op dit moment ook wel een beetje zo bij. De ene dag is er niets aan de hand en de andere dag twijfel ik over alles. Over mijn relatie, mijn sociale leven, mijn baan en weet ik wat nog meer. Het kan inderdaad ook zo weer over zijn. Ik twijfel ook of ik er iets mee moet doen. Soms denk ik, ik ga naar de huisarts, maar het andere moment denk ik dan, ach zo erg is het ook weer niet. Een psycholoog klinkt meteen zo ernstig, terwijl ik er ook zo veel goede verhalen over lees. Ik ben echt heel benieuwd hoe jij het ervaart. Jij hebt in ieder geal de eerste stap al gezet!
In ieder geval heel veel sterkte!
Ik herken heel veel in je verhaal. Zit er namelijk op dit moment ook wel een beetje zo bij. De ene dag is er niets aan de hand en de andere dag twijfel ik over alles. Over mijn relatie, mijn sociale leven, mijn baan en weet ik wat nog meer. Het kan inderdaad ook zo weer over zijn. Ik twijfel ook of ik er iets mee moet doen. Soms denk ik, ik ga naar de huisarts, maar het andere moment denk ik dan, ach zo erg is het ook weer niet. Een psycholoog klinkt meteen zo ernstig, terwijl ik er ook zo veel goede verhalen over lees. Ik ben echt heel benieuwd hoe jij het ervaart. Jij hebt in ieder geal de eerste stap al gezet!
In ieder geval heel veel sterkte!
dinsdag 7 april 2009 om 10:45
Er zijn alleen overal wachtlijsten :-S
Bij de snelste kan ik pas over 2 maanden terecht voor een intake.
Blijkbaar zijn er heel veel mensen met psychische klachten?
en ik dacht dat er als afgestudeerd psycholoog geen werk te vinden was? Volgens mij kan je zo een eigen praktijkje opzetten en zit je binnen mum van tijd vol!
Ik hoop echt dat ik nog iets ga vinden waar ik sneller terecht kan....wil niet nog 2 maanden doormodderen.
Bij de snelste kan ik pas over 2 maanden terecht voor een intake.
Blijkbaar zijn er heel veel mensen met psychische klachten?
en ik dacht dat er als afgestudeerd psycholoog geen werk te vinden was? Volgens mij kan je zo een eigen praktijkje opzetten en zit je binnen mum van tijd vol!
Ik hoop echt dat ik nog iets ga vinden waar ik sneller terecht kan....wil niet nog 2 maanden doormodderen.
dinsdag 7 april 2009 om 11:23
Ik herken je verhaal helemaal! Ik woon nu bijna 3 jaar samen met mijn vriend en hoewel ik supergelukkig met hem ben, en ik verder ogenschijnlijk een prima leven leidt, ben ik ook heel vaak super down. Ik zit in een baan waar ik niet mijn hele leven in wil blijven en waar ik het niet altijd naar mijn zin heb, maar het is zekerheid en ik heb hier in ieder geval een plekje verworven. Ik zie er heel erg tegenop om dan elders weer opnieuw te moeten beginnen.
Ook dat dwangmatige ´leuke dingen willen doen´ herken ik heel erg. Ik denk soms wel eens: wat doen al die stellen ´s avonds?! Wij zijn niet erg van het sporten dus dat valt al af, en superveel te besteden hebben we ook niet, dus je kunt dan ook niet elke avond naar de film ofzo.
Ook dat dwangmatige ´leuke dingen willen doen´ herken ik heel erg. Ik denk soms wel eens: wat doen al die stellen ´s avonds?! Wij zijn niet erg van het sporten dus dat valt al af, en superveel te besteden hebben we ook niet, dus je kunt dan ook niet elke avond naar de film ofzo.
dinsdag 7 april 2009 om 13:00
Dat dwangmatige dingen samen willen doen heeft mijn relatie bijna de kop gekost... Misschien dat jullie partners er minder problemen mee hebben hoor, maar mijn vriend vond het verschrikkelijk. Het voelde voor hem te veel als claimen... Kan ik me nu ook wel voorstellen nu ik daar weer helder over na kan denken. Was alleen zo bang dat we anders steeds minder samen zouden doen en uitelkaar zouden groeien enzo. Net zoals dat we in het begin bijna altijd tegelijkertijd naar bed gingen, nou op een gegeven moment wordt dat toch ook echt minder als de ander gewoon langer op wil blijven... Maar ook toen was ik bang dat dit niet goed zou komen en dat alles wat momenteel nog zo fijn was zou veranderen....
Bij mij zat het dus echt tussen mijn oren en doordat ik er juist zo paniekerig om deed werd mijn relatie niet beter en kom je in zo'n 'fijne' spiraal terecht. Door er over te praten en zelf ook willen loslaten (daar begint het bij, je moet het voor jezelf ook willen) ben ik dus een stuk relaxter geworden en zoekt mijn vriend mij ook vaker uit zichzelf op. Dacht dat hij nooit genoeg aandacht aan mij gaf, maar doordat ik hem zoveel claimde kon hij nooit een eerste stap doen... Ik was hem altijd voor.
Bij mij is het voor mezelf en voor mijn relatie dus echt erg goed geweest dat ik dingen heb leren loslaten.
En Emily als je dingen samen wilt doen 's avonds en je weet niet wat: ga eens bij de buren koffie drinken, speel eens een leuk bordspel of doe gewoon je eigen dingen. Wil de een achter de pc en de ander een boek lezen of tv kijken, lekker laten doen hoor. Is echt wel belangrijk als je ook dingen voor jezelf doet en niet telkens wat samen doet (tenzij jullie je daar allebei natuurlijk wel heel erg prettig bij voelen).
Bij mij zat het dus echt tussen mijn oren en doordat ik er juist zo paniekerig om deed werd mijn relatie niet beter en kom je in zo'n 'fijne' spiraal terecht. Door er over te praten en zelf ook willen loslaten (daar begint het bij, je moet het voor jezelf ook willen) ben ik dus een stuk relaxter geworden en zoekt mijn vriend mij ook vaker uit zichzelf op. Dacht dat hij nooit genoeg aandacht aan mij gaf, maar doordat ik hem zoveel claimde kon hij nooit een eerste stap doen... Ik was hem altijd voor.
Bij mij is het voor mezelf en voor mijn relatie dus echt erg goed geweest dat ik dingen heb leren loslaten.
En Emily als je dingen samen wilt doen 's avonds en je weet niet wat: ga eens bij de buren koffie drinken, speel eens een leuk bordspel of doe gewoon je eigen dingen. Wil de een achter de pc en de ander een boek lezen of tv kijken, lekker laten doen hoor. Is echt wel belangrijk als je ook dingen voor jezelf doet en niet telkens wat samen doet (tenzij jullie je daar allebei natuurlijk wel heel erg prettig bij voelen).
dinsdag 7 april 2009 om 14:23
quote:Simooon schreef op 07 april 2009 @ 13:00:
Was alleen zo bang dat we anders steeds minder samen zouden doen en uitelkaar zouden groeien enzo. Net zoals dat we in het begin bijna altijd tegelijkertijd naar bed gingen, nou op een gegeven moment wordt dat toch ook echt minder als de ander gewoon langer op wil blijven... Maar ook toen was ik bang dat dit niet goed zou komen en dat alles wat momenteel nog zo fijn was zou veranderen....
Dit had echt letterlijk door mij geschreven kunnen zijn!!
Ik heb dat dus ook.......ben als de dood voor sleur en dat we "gewoon" voor elkaar worden en wil daardoor dus idd veel te krampachtig samen dingetjes doen.
Ik raak soms al in de stress als we bijv. 3 avonden allebei ons eigen ding hebben gedaan...dan heb ik t idee dat we niks meer samen doen!
Ook dat idee van "altijd samen naar bed" komt me zoooooo bekend voor. Dat is bij ons laatst nog een heel issue geweest.
Mijn vriend ging opeens de hele week laat naar bed. ?Nou gaat hij wel eens vaker een avondje wat later, maar nu ging hji echt de hele week telkens later. En ik voelde me toen zoo afgewezen en zielig. Ik dacht echt: "dit is t begin van t einde..straks gaan we nooit meer samen slapen"
altijd maar bang zijn dat het "nooit meer zoals vroeger wordt"
Ik heb idd ook constant het gevoel dat Ik degene ben die alle initiatieven neem...en dat als ik niks doe of niks leuks voorstel, we dus ook nooit iets leuks gaan doen. Nou ben ik wel wat ondernemender dan mijn vriend, maar hij krijgt idd ook niet heel veel de kans om mij "voor te zijn".
Maar ik ben gewoon bang om zo'n stel te worden dat dan zegt: "ja maar ja..als je samenwoont zie je elkaar toch sowieso elke dag"
Ehh ja..en? Ik wil niet dat "elkaar sowieso al zien" de maatstaf voor mijn relatie wordt. Ik wil in elkaar blijven investeren, leuke dingen doen, samen dingen ondernemen....
Maar in mijn angst voor sleur sla ik daar idd in door. En wordt het "leuke dingen doen" een soort obsessie.
Ik vraag me soms ook wel eens af wat al die andere stellen in nederland 7 avonden in de week doen. ......
Was alleen zo bang dat we anders steeds minder samen zouden doen en uitelkaar zouden groeien enzo. Net zoals dat we in het begin bijna altijd tegelijkertijd naar bed gingen, nou op een gegeven moment wordt dat toch ook echt minder als de ander gewoon langer op wil blijven... Maar ook toen was ik bang dat dit niet goed zou komen en dat alles wat momenteel nog zo fijn was zou veranderen....
Dit had echt letterlijk door mij geschreven kunnen zijn!!
Ik heb dat dus ook.......ben als de dood voor sleur en dat we "gewoon" voor elkaar worden en wil daardoor dus idd veel te krampachtig samen dingetjes doen.
Ik raak soms al in de stress als we bijv. 3 avonden allebei ons eigen ding hebben gedaan...dan heb ik t idee dat we niks meer samen doen!
Ook dat idee van "altijd samen naar bed" komt me zoooooo bekend voor. Dat is bij ons laatst nog een heel issue geweest.
Mijn vriend ging opeens de hele week laat naar bed. ?Nou gaat hij wel eens vaker een avondje wat later, maar nu ging hji echt de hele week telkens later. En ik voelde me toen zoo afgewezen en zielig. Ik dacht echt: "dit is t begin van t einde..straks gaan we nooit meer samen slapen"
altijd maar bang zijn dat het "nooit meer zoals vroeger wordt"
Ik heb idd ook constant het gevoel dat Ik degene ben die alle initiatieven neem...en dat als ik niks doe of niks leuks voorstel, we dus ook nooit iets leuks gaan doen. Nou ben ik wel wat ondernemender dan mijn vriend, maar hij krijgt idd ook niet heel veel de kans om mij "voor te zijn".
Maar ik ben gewoon bang om zo'n stel te worden dat dan zegt: "ja maar ja..als je samenwoont zie je elkaar toch sowieso elke dag"
Ehh ja..en? Ik wil niet dat "elkaar sowieso al zien" de maatstaf voor mijn relatie wordt. Ik wil in elkaar blijven investeren, leuke dingen doen, samen dingen ondernemen....
Maar in mijn angst voor sleur sla ik daar idd in door. En wordt het "leuke dingen doen" een soort obsessie.
Ik vraag me soms ook wel eens af wat al die andere stellen in nederland 7 avonden in de week doen. ......
dinsdag 7 april 2009 om 14:32
Tja, ik weet nu niet of ik advies kan geven... Als ik het zo lees dan komen wij dus erg overeen in ons denken...
Net zoals jij was ik dus ook geen type om naar een psych te gaan en zoals ik al aangaf heb ik niet eens het idee dat ik echt flink in therapie ben geweest, maar blijkbaar heeft het me dus toch goed gedaan
Er met iemand anders nuchter over praten en het proberen anders te zien dan hoe het in je eigen hoofd lijkt.
Wat wel erg belangrijk is is dat je je pas van die gevoelens af kunt zetten als je er zelf echt aan toe bent en het ook wilt. Mijn vriend vernam het nl meteen aan mij als hij zei dat hij die avond weg zou gaan en ik zei dat dat goed was, maar het eigenlijk niet goed voelde.... Dan voelde hij zich ook niet 'vrij' om weg te gaan. Hij ging wel weg, maar het claimgevoel was er dan nog steeds. Op die manier deed ik dus mijn best om hem zijn gang te laten gaan, maar hij voelde dat niet zo en dan schiet je er nog niks mee op.
Kan ook niet uitleggen hoe het uiteindelijk wel veranderd is....
Wat denk ik wel heeft meegespeeld is dat ik nu zelf ook een wat drukker bestaan leid en het daardoor ook wel eens fijn vind om iets voor mezelf te doen of eens een avond het huis voor mijzelf te hebben. Vind het dan juis wel lekker als mijn mannetje van huis Is dus echt een gevoelskwestie.
Mocht je nog eens willen praten of gewoon andere gedachten uit willen wisselen en willen weten hoe het toen bij mij ging dan mag je me natuurlijk privé mailen hoor
Net zoals jij was ik dus ook geen type om naar een psych te gaan en zoals ik al aangaf heb ik niet eens het idee dat ik echt flink in therapie ben geweest, maar blijkbaar heeft het me dus toch goed gedaan
Er met iemand anders nuchter over praten en het proberen anders te zien dan hoe het in je eigen hoofd lijkt.
Wat wel erg belangrijk is is dat je je pas van die gevoelens af kunt zetten als je er zelf echt aan toe bent en het ook wilt. Mijn vriend vernam het nl meteen aan mij als hij zei dat hij die avond weg zou gaan en ik zei dat dat goed was, maar het eigenlijk niet goed voelde.... Dan voelde hij zich ook niet 'vrij' om weg te gaan. Hij ging wel weg, maar het claimgevoel was er dan nog steeds. Op die manier deed ik dus mijn best om hem zijn gang te laten gaan, maar hij voelde dat niet zo en dan schiet je er nog niks mee op.
Kan ook niet uitleggen hoe het uiteindelijk wel veranderd is....
Wat denk ik wel heeft meegespeeld is dat ik nu zelf ook een wat drukker bestaan leid en het daardoor ook wel eens fijn vind om iets voor mezelf te doen of eens een avond het huis voor mijzelf te hebben. Vind het dan juis wel lekker als mijn mannetje van huis
Is dus echt een gevoelskwestie.Mocht je nog eens willen praten of gewoon andere gedachten uit willen wisselen en willen weten hoe het toen bij mij ging dan mag je me natuurlijk privé mailen hoor
dinsdag 7 april 2009 om 14:59
Ik heb je idd even prive een berichtej gestuurd, we komen idd wel heel erg overeen in ons denken.
Wat jij schrijft over dat je vriend voelt dat het eigenlijk niet echt 'goed' is herken ik ook. Mijn vriend zegt ook vaak tegen me dat hij zich geclaimd voelt. En dat hij t gevoel heeft dat ik dan eigenlijk niet blij ben als hij gaat.
Soms vind ik het heerlijk hoor, een avondje voor mezelf.....maar op 1 of andere manier heb ik t idee dat anderen altijd een spannender leven hebben dan ik. En dat we elke week uit eten zouden moeten of naar een cafe moeten of nou ja..gewoon iets moeten doen!
Komt misschien ook omdat dingen die vroeger echt heel bijzonder waren nu vaak gewoner zijn. uit eten gaan was bijv. voor mij als kind een hele belevenis en deed je alleen als er iets bijzonders was of te vieren viel want zoveel hadden we niet te besteden thuis.
Dan voelde dat dus meteen als iets leuks doen!
Maar uit eten gaan is tegenwoordig toch iets wat je sneller doet en op t moment zelf ervaar ik het dan zeker als leuk en gezellig, maar echt het idee van "we hebben iets bijzonders gedaan" krijg je er niet van.
Ik ga me morgen bij een therapeut op de wachtlijst laten zetten... vervelend dat t niet eerder kan maar ja....die paar weken gaan me ook nog wel lukken natuurlijk!! Tis alleen lastig om te bepalen wat een goeie therapeut is voor jezelf...daar kom je denk k ook pas echt achter als je haar of hem eenmaal ontmoet hebt.
Wat jij schrijft over dat je vriend voelt dat het eigenlijk niet echt 'goed' is herken ik ook. Mijn vriend zegt ook vaak tegen me dat hij zich geclaimd voelt. En dat hij t gevoel heeft dat ik dan eigenlijk niet blij ben als hij gaat.
Soms vind ik het heerlijk hoor, een avondje voor mezelf.....maar op 1 of andere manier heb ik t idee dat anderen altijd een spannender leven hebben dan ik. En dat we elke week uit eten zouden moeten of naar een cafe moeten of nou ja..gewoon iets moeten doen!
Komt misschien ook omdat dingen die vroeger echt heel bijzonder waren nu vaak gewoner zijn. uit eten gaan was bijv. voor mij als kind een hele belevenis en deed je alleen als er iets bijzonders was of te vieren viel want zoveel hadden we niet te besteden thuis.
Dan voelde dat dus meteen als iets leuks doen!
Maar uit eten gaan is tegenwoordig toch iets wat je sneller doet en op t moment zelf ervaar ik het dan zeker als leuk en gezellig, maar echt het idee van "we hebben iets bijzonders gedaan" krijg je er niet van.
Ik ga me morgen bij een therapeut op de wachtlijst laten zetten... vervelend dat t niet eerder kan maar ja....die paar weken gaan me ook nog wel lukken natuurlijk!! Tis alleen lastig om te bepalen wat een goeie therapeut is voor jezelf...daar kom je denk k ook pas echt achter als je haar of hem eenmaal ontmoet hebt.
dinsdag 7 april 2009 om 19:18
Ik ga me morgen bij een therapeut op de wachtlijst laten zetten... vervelend dat t niet eerder kan maar ja....die paar weken gaan me ook nog wel lukken natuurlijk!! Tis alleen lastig om te bepalen wat een goeie therapeut is voor jezelf...daar kom je denk k ook pas echt achter als je haar of hem eenmaal ontmoet hebt.[/quote]
Hoi cocktaildress,
Ik lees nu pas je verhaal. Ik herken veel in je verhaal. Toevallig zat ik vanmorgen weer voor een doorverwijzing bij de psycholoog van mijn huisarts. Ooit eerder ben ik bij een psychologe geweest van 1np.
De wachtlijsten zijn daar korter! Je huisarts is bekend met deze organisatie (het is geen peppie en kokkie organisatie) Wellicht kan je een keer op hun site kijken www.1np.nl (ook in regio haaglanden)
Zelf ga ik er ook weer naar toe. Tuurlijk vind ik het weer eng.
Ik hoop dat je er uit komt en sterk ook!
Hoi cocktaildress,
Ik lees nu pas je verhaal. Ik herken veel in je verhaal. Toevallig zat ik vanmorgen weer voor een doorverwijzing bij de psycholoog van mijn huisarts. Ooit eerder ben ik bij een psychologe geweest van 1np.
De wachtlijsten zijn daar korter! Je huisarts is bekend met deze organisatie (het is geen peppie en kokkie organisatie) Wellicht kan je een keer op hun site kijken www.1np.nl (ook in regio haaglanden)
Zelf ga ik er ook weer naar toe. Tuurlijk vind ik het weer eng.
Ik hoop dat je er uit komt en sterk ook!
