Psyche
alle pijlers
Wat moet nodig zijn om dit te laten stoppen?
vrijdag 23 november 2007 om 03:50
Waar te beginnen dacht ik toen ik vorige week bij maatschappelijk hulp in de wachtkamer zat en keek naar een aantal mensen die koffie stonden te pakken uit de automaat.
Wat was er die ochtend gebeurd anders dan anders dat ik juist nu opeens bij het inloopspreekuur van welzijn binnen ben gelopen?
Het zoveelste telefoontje naar een inkasso bedrijf.
Ik wilde een oplossing treffen voor een openstaande rekening, er kwam een zeer onvriendelijke vrouw aan de telefoon die geen boodschap had aan het feit dat ik mijn rekeningen niet kan betalen omdat ik geen inkomsten heb. Begrijpelijk.. hoe vaak zal ze dat al aan hebben moeten horen?
Mijn schuld is ontstaan door het niet kunnen betalen van mijn zorgverzekering.
Waarom ik dan niet ga werken?
Omdat ik helemaal in mijn eigen chaos wereldje leef.
Ik heb een erge vorm van adhd, dit is vastgesteld toen ik 5 jaar oud was.
Ben altijd een huilbaby geweest, ik sliep hooguit 4 uurtjes van de 24 uur die een dag telt.
Mijn moeder was jong, alleen en daarbij moeder van mijn zus die 11 maanden ouder is dan mij.
Ik werd een probleem kind, niet zo zeer naar mensen toe.
Maar druk, verdrietig en boos.
Dit uite zich in automutilatie, bewust en onbewust.
'S nachts krabte ik mijn hele huid open van de 'stressjeuk' zoals ik het zelf noem.
Nu nog lig ik nachtenlang wakker en krab aan een ondragelijke jeuk aan mijn armen en benen.
Dit gevoel is nooit weg gegaan, niet door medicatie, door personen.. of wat voor hulp dan ook.
Op dit moment ben ik 20 jaar oud.
De afgelopen 10 jaar zijn één grote waas voor mij.
Maar als ik er even stil bij ga staan komen heftige emoties in mij naar boven. Iets waar ik niet te lang stil bij durf te staan.
Wat is nou precies in mijn jeugd gebeurd?
Waarom zegt mijn lieve zus geen namen meer nadat mijn moeder opgenomen is geweest in het ziekenhuis?
Waarom voelt ze nu al die jaren later nog steeds zo'n grote afkeer voor mannen?
Zijn we dan werkelijk sexueel misbruikt?
Waarom weten we dit niet meer?
Je hoort vaker over kinderen/volwassenen die hun emoties en herrineringen afblokken.
Ben ik zo iemand? Moeilijk voor te stellen juist omdat ik als ik écht wil alles zo goed nog kan oproepen.
Wat zijn de dingen waardoor ik me nu nog dagelijks zo verdrietig voel?
Onmacht.. zoveel ligt buiten mijn macht.
Mijn lieve moeder is weer ziek, dit keer zal ze niet beter worden.
Ze was altijd zo sterk, ondervoed weggehaald uit haar ouderlijk huis toen ze pas anderhalf jaar oud was.
Naar Bethanië, het internaat waar ze tot haar 10e is gebleven.
Pleegouders die geen menselijk respect voor haar konden opbrengen.
De gedachte wat zij met haar gedaan hebben, hoe konden ze? Zo'n lief mensje?
Nu is ze ziek, ze heeft kanker. Uitzaaiingen door haar hele lichaam
Het begon met een mesothelioom, cystes op beide eierstokken, toen borstkanker met kleine uitzaaiigen. Een borstamputatie, wat was ze sterk toen ze daar zat in het bed.
Ze was mager, zo ontzettend kwetsbaar. Ze vroeg zich af waar haar armen te houden terwijl wij naar haar keken en naast haar bed zaten. Ze voelde zich verminkt.
Het heeft 2 jaar mogen duren, toen kon ze niet meer lopen.
Ze dachten dat ze HME zou hebben.
Nee, het bleken zeer kwaadaardige uitzaaiingen.. 10 maanden later.
Nu ligt ze in een bed, ze krijgt veel morfine toegediend via pleisters.
Ze wil leven, ze wil niet dood gaan.
Ik kon me niet voorstellen hoeveel pijn die woorden je konden doen wanneer iemand in een rolstoel voor je zit terwijl de zon schijnt en zegt, ik wil niet dood.
Ik wil van de zon genieten, van de wind.. van de vogels die hun ding doen.
Wat zeg je dan? Ik weet het? Ik zou ook willen dat je zou blijven leven?
Vanaf dat moment ga je je afblokken, je bent sprakeloos.. echt sprakeloos.
Ze had pijnaanvallen waarvan de verpleegkundigen met de tranen in hun ogen stonden met hun 10 mg morfine spuitje in hun handen.
Geen mens kon haar vast houden, niemand kon haar troosten.
Ze kon niet eens na een huilbui gaan liggen en gaan slapen.. en dromen zodat ze even aan de werkelijkheid kon ontsnappen.
Nee, daar zat ze.. met een kussen tussen haar en haar bovenbenen. Rechtop probeerde ze snikkend in slaap te vallen.
Het eerste beeld wat in mij opkwam toen ik dat zag was dat van een jong aapje dat geen moeder meer had om troost en houvast bij te vinden.
Maar met een knuffel of een baaltje van stro in de armen ligt.
Nu, weken later leeft ze nog. Ze praten over een morfine pomp waarmee ze voortdurend zal slapen.
De dosis pijnstillers is op dit moment niet ver verwijderd van euthanasie vertelde de arts.
En toch, daar zit ze dan.
Ze kijkt je nog aan, ze verteld en maakt zelfs nog grapjes.
Deze week droomde ik, we zaten tegenover elkaar en het was een fijn moment.
Opeens zei ze, het is jammer dat dit niet meer vaak zal gebeuren en ik dood zal gaan.
Ik schrok wakker en voelde me zo benauwd.
Dit was weer dat gevoel wat ik dacht weggedrukt te hebben.
De afgelopen tijd voelde ik me alsof ik bleef hangen op één en dezelfde dag dat zich maar bleef herhalen.
Als er gepraat werd over haar dood, over haar begrafenis die we samen aan het regelen waren voelde ik me zakelijk en afstandelijk.
Zo ben ik niet.. ik wil huilen, ik wil kunnen schreeuwen.. ik wil liefde kunnen tonen.
Wat moet ik nu? Nu ik me nog aan niemand kan linken?
Ik voel me alleen, en onbegrepen.
Ik wil ook alleen zijn.. het liefst onder een deken.. dromen kan ik niet.. slapen ook niet meer.
Als ik droom komen emoties naar boven, emoties die me lichamelijk verschrikkelijk pijn bezorgen.
Ik moet er van overgeven, ik zak ervan in elkaar en kom niet meer omhoog.
De tranen doen pijn aan mijn wangen, van het huilen krijg ik hoofdpijn.
Het doet pijn om onder de mensen te zijn, me te moeten gedragen als een normaal mens.
Ik weet, ik mag huilen, ik mag verdrietig zijn.
Maar ik wil het gewoon niet.. elke vorm van pijn is zo ondragelijk in mijn hoofd.
Ik begin me verbitterd te voelen.
Ik draag zelf kankercellen in me mee, wat staat mij nog te wachten?
Zal ik ook zo ziek worden? Of wat zal gebeuren voor die tijd?
Het leven veranderd zo snel, en alles is zo onvoorspelbaar.
Ik voel me zo bang.
Ik slik Temazepam en Oxazempam om een beetje rust te kunnen vinden verdeeld over de dag.
Maar slapen lukt me niet, als ik in een stille kamer lig begint mijn gedachten op hol te slaan.
Wat moet nodig zijn om dit te laten stoppen?
Wat was er die ochtend gebeurd anders dan anders dat ik juist nu opeens bij het inloopspreekuur van welzijn binnen ben gelopen?
Het zoveelste telefoontje naar een inkasso bedrijf.
Ik wilde een oplossing treffen voor een openstaande rekening, er kwam een zeer onvriendelijke vrouw aan de telefoon die geen boodschap had aan het feit dat ik mijn rekeningen niet kan betalen omdat ik geen inkomsten heb. Begrijpelijk.. hoe vaak zal ze dat al aan hebben moeten horen?
Mijn schuld is ontstaan door het niet kunnen betalen van mijn zorgverzekering.
Waarom ik dan niet ga werken?
Omdat ik helemaal in mijn eigen chaos wereldje leef.
Ik heb een erge vorm van adhd, dit is vastgesteld toen ik 5 jaar oud was.
Ben altijd een huilbaby geweest, ik sliep hooguit 4 uurtjes van de 24 uur die een dag telt.
Mijn moeder was jong, alleen en daarbij moeder van mijn zus die 11 maanden ouder is dan mij.
Ik werd een probleem kind, niet zo zeer naar mensen toe.
Maar druk, verdrietig en boos.
Dit uite zich in automutilatie, bewust en onbewust.
'S nachts krabte ik mijn hele huid open van de 'stressjeuk' zoals ik het zelf noem.
Nu nog lig ik nachtenlang wakker en krab aan een ondragelijke jeuk aan mijn armen en benen.
Dit gevoel is nooit weg gegaan, niet door medicatie, door personen.. of wat voor hulp dan ook.
Op dit moment ben ik 20 jaar oud.
De afgelopen 10 jaar zijn één grote waas voor mij.
Maar als ik er even stil bij ga staan komen heftige emoties in mij naar boven. Iets waar ik niet te lang stil bij durf te staan.
Wat is nou precies in mijn jeugd gebeurd?
Waarom zegt mijn lieve zus geen namen meer nadat mijn moeder opgenomen is geweest in het ziekenhuis?
Waarom voelt ze nu al die jaren later nog steeds zo'n grote afkeer voor mannen?
Zijn we dan werkelijk sexueel misbruikt?
Waarom weten we dit niet meer?
Je hoort vaker over kinderen/volwassenen die hun emoties en herrineringen afblokken.
Ben ik zo iemand? Moeilijk voor te stellen juist omdat ik als ik écht wil alles zo goed nog kan oproepen.
Wat zijn de dingen waardoor ik me nu nog dagelijks zo verdrietig voel?
Onmacht.. zoveel ligt buiten mijn macht.
Mijn lieve moeder is weer ziek, dit keer zal ze niet beter worden.
Ze was altijd zo sterk, ondervoed weggehaald uit haar ouderlijk huis toen ze pas anderhalf jaar oud was.
Naar Bethanië, het internaat waar ze tot haar 10e is gebleven.
Pleegouders die geen menselijk respect voor haar konden opbrengen.
De gedachte wat zij met haar gedaan hebben, hoe konden ze? Zo'n lief mensje?
Nu is ze ziek, ze heeft kanker. Uitzaaiingen door haar hele lichaam
Het begon met een mesothelioom, cystes op beide eierstokken, toen borstkanker met kleine uitzaaiigen. Een borstamputatie, wat was ze sterk toen ze daar zat in het bed.
Ze was mager, zo ontzettend kwetsbaar. Ze vroeg zich af waar haar armen te houden terwijl wij naar haar keken en naast haar bed zaten. Ze voelde zich verminkt.
Het heeft 2 jaar mogen duren, toen kon ze niet meer lopen.
Ze dachten dat ze HME zou hebben.
Nee, het bleken zeer kwaadaardige uitzaaiingen.. 10 maanden later.
Nu ligt ze in een bed, ze krijgt veel morfine toegediend via pleisters.
Ze wil leven, ze wil niet dood gaan.
Ik kon me niet voorstellen hoeveel pijn die woorden je konden doen wanneer iemand in een rolstoel voor je zit terwijl de zon schijnt en zegt, ik wil niet dood.
Ik wil van de zon genieten, van de wind.. van de vogels die hun ding doen.
Wat zeg je dan? Ik weet het? Ik zou ook willen dat je zou blijven leven?
Vanaf dat moment ga je je afblokken, je bent sprakeloos.. echt sprakeloos.
Ze had pijnaanvallen waarvan de verpleegkundigen met de tranen in hun ogen stonden met hun 10 mg morfine spuitje in hun handen.
Geen mens kon haar vast houden, niemand kon haar troosten.
Ze kon niet eens na een huilbui gaan liggen en gaan slapen.. en dromen zodat ze even aan de werkelijkheid kon ontsnappen.
Nee, daar zat ze.. met een kussen tussen haar en haar bovenbenen. Rechtop probeerde ze snikkend in slaap te vallen.
Het eerste beeld wat in mij opkwam toen ik dat zag was dat van een jong aapje dat geen moeder meer had om troost en houvast bij te vinden.
Maar met een knuffel of een baaltje van stro in de armen ligt.
Nu, weken later leeft ze nog. Ze praten over een morfine pomp waarmee ze voortdurend zal slapen.
De dosis pijnstillers is op dit moment niet ver verwijderd van euthanasie vertelde de arts.
En toch, daar zit ze dan.
Ze kijkt je nog aan, ze verteld en maakt zelfs nog grapjes.
Deze week droomde ik, we zaten tegenover elkaar en het was een fijn moment.
Opeens zei ze, het is jammer dat dit niet meer vaak zal gebeuren en ik dood zal gaan.
Ik schrok wakker en voelde me zo benauwd.
Dit was weer dat gevoel wat ik dacht weggedrukt te hebben.
De afgelopen tijd voelde ik me alsof ik bleef hangen op één en dezelfde dag dat zich maar bleef herhalen.
Als er gepraat werd over haar dood, over haar begrafenis die we samen aan het regelen waren voelde ik me zakelijk en afstandelijk.
Zo ben ik niet.. ik wil huilen, ik wil kunnen schreeuwen.. ik wil liefde kunnen tonen.
Wat moet ik nu? Nu ik me nog aan niemand kan linken?
Ik voel me alleen, en onbegrepen.
Ik wil ook alleen zijn.. het liefst onder een deken.. dromen kan ik niet.. slapen ook niet meer.
Als ik droom komen emoties naar boven, emoties die me lichamelijk verschrikkelijk pijn bezorgen.
Ik moet er van overgeven, ik zak ervan in elkaar en kom niet meer omhoog.
De tranen doen pijn aan mijn wangen, van het huilen krijg ik hoofdpijn.
Het doet pijn om onder de mensen te zijn, me te moeten gedragen als een normaal mens.
Ik weet, ik mag huilen, ik mag verdrietig zijn.
Maar ik wil het gewoon niet.. elke vorm van pijn is zo ondragelijk in mijn hoofd.
Ik begin me verbitterd te voelen.
Ik draag zelf kankercellen in me mee, wat staat mij nog te wachten?
Zal ik ook zo ziek worden? Of wat zal gebeuren voor die tijd?
Het leven veranderd zo snel, en alles is zo onvoorspelbaar.
Ik voel me zo bang.
Ik slik Temazepam en Oxazempam om een beetje rust te kunnen vinden verdeeld over de dag.
Maar slapen lukt me niet, als ik in een stille kamer lig begint mijn gedachten op hol te slaan.
Wat moet nodig zijn om dit te laten stoppen?
vrijdag 23 november 2007 om 09:01
Ik lees je verhaal met tranen in mijn ogen. Ik kan niets voor je doen, al zou ik je bij de hand willen nemen en je troost bieden, een knuffel geven en je warmte en geborgenheid geven. Ik zou je willen helpen hulp te zoeken voor je problemen, maar ik kán je niet bij de hand nemen dus doe ik het virtueel. Ik wens je heel veel sterkte.
vrijdag 23 november 2007 om 09:14
Meisje toch, wat een verhaal. Ook ik kan niet meer doen dan naar je luisteren.. Je hebt er goed aan gedaan om hulp te zoeken, daar mag je trots op zijn! Ik hoop dat je er uit komt en schroom vooral niet om hier je hart te luchten, hier zijn altijd wel mensen die naar je willen luisteren. Ik leef met je mee
vrijdag 23 november 2007 om 09:16
vrijdag 23 november 2007 om 09:17
Wat verschrikkelijk voor je allemaal.
Ja, wat kun je doen als je zoveel op je bord krijgt. Wat kunnen anderen doen.
In elk geval goed van je om hulp te gaan zoeken en te kijken of er mensen zijn die wat voor je kunnen doen.
Misschien kan maatschappelijk werk voor je bemiddelen bij je schulden.
Meestal hechten ze bij een bedrijf of instantie meer waarde aan bemoeienis van iemand van een andere instantie. Vraag er om. Voor hen is het een kleine moeite en jij kunt geholpen zijn.
Ja, wat kun je doen als je zoveel op je bord krijgt. Wat kunnen anderen doen.
In elk geval goed van je om hulp te gaan zoeken en te kijken of er mensen zijn die wat voor je kunnen doen.
Misschien kan maatschappelijk werk voor je bemiddelen bij je schulden.
Meestal hechten ze bij een bedrijf of instantie meer waarde aan bemoeienis van iemand van een andere instantie. Vraag er om. Voor hen is het een kleine moeite en jij kunt geholpen zijn.
Het is mij: shaHla 
(Iranian version)
(Iranian version)
vrijdag 23 november 2007 om 09:17
vrijdag 23 november 2007 om 13:04
Hallo,
Dankjewel voor jullie lieve reacties!
Ik heb zojuist het email adres gekregen van mijn contactpersoon bij maatschappelijk werk.
We hebben aanstaande donderdag een gesprek.
Maar nu wil ik toch voor dat dat gesprek is al het een en ander aan haar kwijt.
Omdat de tijd nu al te kort lijkt te zijn voor wat ik kwijt wil aan haar. Ik zal weer anderhalve week later pas op gesprek kunnen komen, dat terwijl ik het liefst zo snel mogelijk een oplossing wil.
Kleine stapjes, daarvoor is het nu te laat voor mijn gevoel.
Vraag me nu af hoe het beste die email op te kunnen stellen?
Ik zou kunnen zeggen dat ik alvast wat kwijt wil.
En mijn stukje wat hier boven staat eraan toe voegen.
Hmm.. moeilijk.
Dankjewel voor jullie lieve reacties!
Ik heb zojuist het email adres gekregen van mijn contactpersoon bij maatschappelijk werk.
We hebben aanstaande donderdag een gesprek.
Maar nu wil ik toch voor dat dat gesprek is al het een en ander aan haar kwijt.
Omdat de tijd nu al te kort lijkt te zijn voor wat ik kwijt wil aan haar. Ik zal weer anderhalve week later pas op gesprek kunnen komen, dat terwijl ik het liefst zo snel mogelijk een oplossing wil.
Kleine stapjes, daarvoor is het nu te laat voor mijn gevoel.
Vraag me nu af hoe het beste die email op te kunnen stellen?
Ik zou kunnen zeggen dat ik alvast wat kwijt wil.
En mijn stukje wat hier boven staat eraan toe voegen.
Hmm.. moeilijk.
vrijdag 23 november 2007 om 13:16
Ik zou het zeker op papier zetten en aan haar verzenden voordat je een gesprek hebt. Juist omdat je zo veel dingen te vertellen hebt en de tijd maar zo kort is.
Er zijn verschillende manieren om de dingen waarmee je worstelt op papier te zetten. Je kunt een chronologische volgorde aanhouden. Vaak maken (of vragen) hulpverleners een soort biografie. Je kunt een overzicht maken van je problemen op psychisch, sociaal, financieel, relationeel, gezondheid vlak.
Ik wens je heel veel sterkte. Je hebt heel wat te verstouwen.
Er zijn verschillende manieren om de dingen waarmee je worstelt op papier te zetten. Je kunt een chronologische volgorde aanhouden. Vaak maken (of vragen) hulpverleners een soort biografie. Je kunt een overzicht maken van je problemen op psychisch, sociaal, financieel, relationeel, gezondheid vlak.
Ik wens je heel veel sterkte. Je hebt heel wat te verstouwen.
vrijdag 23 november 2007 om 13:34
Het is verzonden.. nu afwachten op een reactie.
Mijn gevoel zegt mij dat het niet langer moet duren voordat ik hulp ga krijgen.
Ik voel me écht aan de grond zitten, alsof ik bibberende knieën heb waarmee ik probeer op te staan.
Grieperig zonder de echte griepverschijnselen.
Voel me warm en mijn huid doet pijn, het brand.
Alsof mijn lichaam zo vol adrenaline zit dat ik er zelf niet meer tegen kan.
Mijn gevoel zegt mij dat het niet langer moet duren voordat ik hulp ga krijgen.
Ik voel me écht aan de grond zitten, alsof ik bibberende knieën heb waarmee ik probeer op te staan.
Grieperig zonder de echte griepverschijnselen.
Voel me warm en mijn huid doet pijn, het brand.
Alsof mijn lichaam zo vol adrenaline zit dat ik er zelf niet meer tegen kan.
vrijdag 23 november 2007 om 14:27
Heel veel
ik stuit aan bij de rest van de post, probeer in de tijd dat je moet wachten zoveel mogelijk op te schrijven zodat ze je beter kunnen helpen.
Is er iemand die je vertrouwd, die er nu voor je kan zijn?
Als je dat wil kan ik voor je bidden of een kaarsje aansteken, maar dat is helemaal aan jou.
ik stuit aan bij de rest van de post, probeer in de tijd dat je moet wachten zoveel mogelijk op te schrijven zodat ze je beter kunnen helpen.
Is er iemand die je vertrouwd, die er nu voor je kan zijn?
Als je dat wil kan ik voor je bidden of een kaarsje aansteken, maar dat is helemaal aan jou.
vrijdag 23 november 2007 om 14:33
vrijdag 23 november 2007 om 14:34
:
Heel veel
ik stuit aan bij de rest van de post, probeer in de tijd dat je moet wachten zoveel mogelijk op te schrijven zodat ze je beter kunnen helpen.
Is er iemand die je vertrouwd, die er nu voor je kan zijn?
Als je dat wil kan ik voor je bidden of een kaarsje aansteken, maar dat is helemaal aan jou.
Dat zou ik heel erg waarderen als je dat zou willen doen..
Dankjewel
vrijdag 23 november 2007 om 14:45
Ik doe het graag en al die positieve energie die de rest van de dames (en heren) ook naar je toe sturen zullen je zeker helpen nu dat je het even nodig hebt.
Dat je het trouwens allemaal kunt vertellen en hulp hebt gezocht is al een heel goed teken dat je ergste (toen het allemaal nog alleen maar in je hoofd zat ) voorbij is en dat je nu sterk op weg hebt naar beter tijden.
En dat heb je helemaal zelf gedaan
Dat je het trouwens allemaal kunt vertellen en hulp hebt gezocht is al een heel goed teken dat je ergste (toen het allemaal nog alleen maar in je hoofd zat ) voorbij is en dat je nu sterk op weg hebt naar beter tijden.
En dat heb je helemaal zelf gedaan
toegewenst voor de komende nacht.
vrijdag 23 november 2007 om 15:47
Hartje, Hartje,
Ik heb ook geen woorden van advies voor je. Het lijkt me verschrikkelijk waar je doorheen moet gaan in je leven, al die vragen die je hebt, al die moeilijke dingen waar je tegenaan hikt, dat ongelooflijke verdriet om je arme moeder. Ik voel met je mee....
Eigenlijk hoop ik dat het je rust geeft om hier te schrijven in de wetenschap dat je gelezen wordt door ons.
Liefs,
Leo
Ik heb ook geen woorden van advies voor je. Het lijkt me verschrikkelijk waar je doorheen moet gaan in je leven, al die vragen die je hebt, al die moeilijke dingen waar je tegenaan hikt, dat ongelooflijke verdriet om je arme moeder. Ik voel met je mee....
Eigenlijk hoop ik dat het je rust geeft om hier te schrijven in de wetenschap dat je gelezen wordt door ons.
Liefs,
Leo
vrijdag 23 november 2007 om 17:23
Wat goed van je hartje, dat je hebt gemaild. Je krijgt er vast en zeker een positieve reactie op. En je staat hier echt niet alleen in, als ik je in RL zou kennen zou ik je graag vast willen houden en alleen maar zeggen "alles gaat goed komen!" Verwen jezelf lekker, ga een stukje in de kou wandelen en onthoud één ding. "Je bent onwijs goed bezig, en verdient geen tien maar een dikke elf!"
vrijdag 23 november 2007 om 18:28
Lieve hartje,
Ik kan niet zo kort en bondig verwoorden wat ik wil zeggen. Mijn beste vriendin heeft in de situatie gezeten waar jij in zit, dus deels mee gemaakt wat een naar proces je doorgaat met je moeder. Ik hoop oprecht dat jullie nog veel waardevolle momenten samen mogen hebben, hoe kort dan ook. Hoe moeilijk ook, probeer te verwoorden wat je zou willen zeggen. Ik hoop dat je ook wat steun hebt aan je zus. Ik denk dat je voor deze, en wellicht nog grotere problemen waar je over schreef maar niet kan herinneren echt snel hulp moet zoeken. Direct.
Maatschappelijk werk voor de financiele problemen is een goeie start. Ik weet dat je via SMD hulp kan krijgen van Humanitas voor de financiele zaken. Als je via het GGZ komt dan wordt je direct geholpen. Dan heb je evt. geestelijke hulp bij het ggz en voor het financiele plaatje krijg je ook hulp via humanitas.
Ik hoop dat je in deze verschrikkelijke situatie lieve vriendinnen hebt waar je je hart kan luchten. Meis, ik voel met je mee, je hebt er niets aan maar ik wil je wel echt heel veel sterkte en liefs toewensen. En nog mooie momenten met je mams. xmv.
Ik kan niet zo kort en bondig verwoorden wat ik wil zeggen. Mijn beste vriendin heeft in de situatie gezeten waar jij in zit, dus deels mee gemaakt wat een naar proces je doorgaat met je moeder. Ik hoop oprecht dat jullie nog veel waardevolle momenten samen mogen hebben, hoe kort dan ook. Hoe moeilijk ook, probeer te verwoorden wat je zou willen zeggen. Ik hoop dat je ook wat steun hebt aan je zus. Ik denk dat je voor deze, en wellicht nog grotere problemen waar je over schreef maar niet kan herinneren echt snel hulp moet zoeken. Direct.
Maatschappelijk werk voor de financiele problemen is een goeie start. Ik weet dat je via SMD hulp kan krijgen van Humanitas voor de financiele zaken. Als je via het GGZ komt dan wordt je direct geholpen. Dan heb je evt. geestelijke hulp bij het ggz en voor het financiele plaatje krijg je ook hulp via humanitas.
Ik hoop dat je in deze verschrikkelijke situatie lieve vriendinnen hebt waar je je hart kan luchten. Meis, ik voel met je mee, je hebt er niets aan maar ik wil je wel echt heel veel sterkte en liefs toewensen. En nog mooie momenten met je mams. xmv.
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
vrijdag 23 november 2007 om 18:49
Ach lief Hartje, mijn hart gaat naar je uit.
Wat kan het leven toch wreed zijn en wat is het oneerlijk verdeeld.
Meis, ik hoop oprecht dat je alle hulp en steun krijgt die je nu zo hard nodig hebt. Van het maatschappelijk werk, maar ook (hopelijk) van vriendinnen of familie.
Wat moedig dat je hier je verhaal zo eerlijk hebt durven opschrijven. Ik hoop dat het je ietsje heeft verlicht, ook om te weten dat er hier een luisterend oor en een virtuele hug voor je is. Je wordt gehoord Hartje!
Ook al kunnen misschien concreet niets voor je doen, weet dat er achter elke nick een warmhartig ècht mens schuilgaat, die met je meeleeft en met je meedenkt. Ook al is het 'op afstand', je bent niet alleen.
Ik wens je alle sterkte meis en als het je goeddoet, schrijf hier je gevoel van je af. Ik weet zeker dat er lieve forummers zijn die je een hart onder riem kunnen steken.
Veel liefs en die komt nú naar je toe!
Reina
Wat kan het leven toch wreed zijn en wat is het oneerlijk verdeeld.
Meis, ik hoop oprecht dat je alle hulp en steun krijgt die je nu zo hard nodig hebt. Van het maatschappelijk werk, maar ook (hopelijk) van vriendinnen of familie.
Wat moedig dat je hier je verhaal zo eerlijk hebt durven opschrijven. Ik hoop dat het je ietsje heeft verlicht, ook om te weten dat er hier een luisterend oor en een virtuele hug voor je is. Je wordt gehoord Hartje!
Ook al kunnen misschien concreet niets voor je doen, weet dat er achter elke nick een warmhartig ècht mens schuilgaat, die met je meeleeft en met je meedenkt. Ook al is het 'op afstand', je bent niet alleen.
Ik wens je alle sterkte meis en als het je goeddoet, schrijf hier je gevoel van je af. Ik weet zeker dat er lieve forummers zijn die je een hart onder riem kunnen steken.
Veel liefs en die
komt nú naar je toe!Reina
