Psyche
alle pijlers
Wat moet nodig zijn om dit te laten stoppen?
vrijdag 23 november 2007 om 03:50
Waar te beginnen dacht ik toen ik vorige week bij maatschappelijk hulp in de wachtkamer zat en keek naar een aantal mensen die koffie stonden te pakken uit de automaat.
Wat was er die ochtend gebeurd anders dan anders dat ik juist nu opeens bij het inloopspreekuur van welzijn binnen ben gelopen?
Het zoveelste telefoontje naar een inkasso bedrijf.
Ik wilde een oplossing treffen voor een openstaande rekening, er kwam een zeer onvriendelijke vrouw aan de telefoon die geen boodschap had aan het feit dat ik mijn rekeningen niet kan betalen omdat ik geen inkomsten heb. Begrijpelijk.. hoe vaak zal ze dat al aan hebben moeten horen?
Mijn schuld is ontstaan door het niet kunnen betalen van mijn zorgverzekering.
Waarom ik dan niet ga werken?
Omdat ik helemaal in mijn eigen chaos wereldje leef.
Ik heb een erge vorm van adhd, dit is vastgesteld toen ik 5 jaar oud was.
Ben altijd een huilbaby geweest, ik sliep hooguit 4 uurtjes van de 24 uur die een dag telt.
Mijn moeder was jong, alleen en daarbij moeder van mijn zus die 11 maanden ouder is dan mij.
Ik werd een probleem kind, niet zo zeer naar mensen toe.
Maar druk, verdrietig en boos.
Dit uite zich in automutilatie, bewust en onbewust.
'S nachts krabte ik mijn hele huid open van de 'stressjeuk' zoals ik het zelf noem.
Nu nog lig ik nachtenlang wakker en krab aan een ondragelijke jeuk aan mijn armen en benen.
Dit gevoel is nooit weg gegaan, niet door medicatie, door personen.. of wat voor hulp dan ook.
Op dit moment ben ik 20 jaar oud.
De afgelopen 10 jaar zijn één grote waas voor mij.
Maar als ik er even stil bij ga staan komen heftige emoties in mij naar boven. Iets waar ik niet te lang stil bij durf te staan.
Wat is nou precies in mijn jeugd gebeurd?
Waarom zegt mijn lieve zus geen namen meer nadat mijn moeder opgenomen is geweest in het ziekenhuis?
Waarom voelt ze nu al die jaren later nog steeds zo'n grote afkeer voor mannen?
Zijn we dan werkelijk sexueel misbruikt?
Waarom weten we dit niet meer?
Je hoort vaker over kinderen/volwassenen die hun emoties en herrineringen afblokken.
Ben ik zo iemand? Moeilijk voor te stellen juist omdat ik als ik écht wil alles zo goed nog kan oproepen.
Wat zijn de dingen waardoor ik me nu nog dagelijks zo verdrietig voel?
Onmacht.. zoveel ligt buiten mijn macht.
Mijn lieve moeder is weer ziek, dit keer zal ze niet beter worden.
Ze was altijd zo sterk, ondervoed weggehaald uit haar ouderlijk huis toen ze pas anderhalf jaar oud was.
Naar Bethanië, het internaat waar ze tot haar 10e is gebleven.
Pleegouders die geen menselijk respect voor haar konden opbrengen.
De gedachte wat zij met haar gedaan hebben, hoe konden ze? Zo'n lief mensje?
Nu is ze ziek, ze heeft kanker. Uitzaaiingen door haar hele lichaam
Het begon met een mesothelioom, cystes op beide eierstokken, toen borstkanker met kleine uitzaaiigen. Een borstamputatie, wat was ze sterk toen ze daar zat in het bed.
Ze was mager, zo ontzettend kwetsbaar. Ze vroeg zich af waar haar armen te houden terwijl wij naar haar keken en naast haar bed zaten. Ze voelde zich verminkt.
Het heeft 2 jaar mogen duren, toen kon ze niet meer lopen.
Ze dachten dat ze HME zou hebben.
Nee, het bleken zeer kwaadaardige uitzaaiingen.. 10 maanden later.
Nu ligt ze in een bed, ze krijgt veel morfine toegediend via pleisters.
Ze wil leven, ze wil niet dood gaan.
Ik kon me niet voorstellen hoeveel pijn die woorden je konden doen wanneer iemand in een rolstoel voor je zit terwijl de zon schijnt en zegt, ik wil niet dood.
Ik wil van de zon genieten, van de wind.. van de vogels die hun ding doen.
Wat zeg je dan? Ik weet het? Ik zou ook willen dat je zou blijven leven?
Vanaf dat moment ga je je afblokken, je bent sprakeloos.. echt sprakeloos.
Ze had pijnaanvallen waarvan de verpleegkundigen met de tranen in hun ogen stonden met hun 10 mg morfine spuitje in hun handen.
Geen mens kon haar vast houden, niemand kon haar troosten.
Ze kon niet eens na een huilbui gaan liggen en gaan slapen.. en dromen zodat ze even aan de werkelijkheid kon ontsnappen.
Nee, daar zat ze.. met een kussen tussen haar en haar bovenbenen. Rechtop probeerde ze snikkend in slaap te vallen.
Het eerste beeld wat in mij opkwam toen ik dat zag was dat van een jong aapje dat geen moeder meer had om troost en houvast bij te vinden.
Maar met een knuffel of een baaltje van stro in de armen ligt.
Nu, weken later leeft ze nog. Ze praten over een morfine pomp waarmee ze voortdurend zal slapen.
De dosis pijnstillers is op dit moment niet ver verwijderd van euthanasie vertelde de arts.
En toch, daar zit ze dan.
Ze kijkt je nog aan, ze verteld en maakt zelfs nog grapjes.
Deze week droomde ik, we zaten tegenover elkaar en het was een fijn moment.
Opeens zei ze, het is jammer dat dit niet meer vaak zal gebeuren en ik dood zal gaan.
Ik schrok wakker en voelde me zo benauwd.
Dit was weer dat gevoel wat ik dacht weggedrukt te hebben.
De afgelopen tijd voelde ik me alsof ik bleef hangen op één en dezelfde dag dat zich maar bleef herhalen.
Als er gepraat werd over haar dood, over haar begrafenis die we samen aan het regelen waren voelde ik me zakelijk en afstandelijk.
Zo ben ik niet.. ik wil huilen, ik wil kunnen schreeuwen.. ik wil liefde kunnen tonen.
Wat moet ik nu? Nu ik me nog aan niemand kan linken?
Ik voel me alleen, en onbegrepen.
Ik wil ook alleen zijn.. het liefst onder een deken.. dromen kan ik niet.. slapen ook niet meer.
Als ik droom komen emoties naar boven, emoties die me lichamelijk verschrikkelijk pijn bezorgen.
Ik moet er van overgeven, ik zak ervan in elkaar en kom niet meer omhoog.
De tranen doen pijn aan mijn wangen, van het huilen krijg ik hoofdpijn.
Het doet pijn om onder de mensen te zijn, me te moeten gedragen als een normaal mens.
Ik weet, ik mag huilen, ik mag verdrietig zijn.
Maar ik wil het gewoon niet.. elke vorm van pijn is zo ondragelijk in mijn hoofd.
Ik begin me verbitterd te voelen.
Ik draag zelf kankercellen in me mee, wat staat mij nog te wachten?
Zal ik ook zo ziek worden? Of wat zal gebeuren voor die tijd?
Het leven veranderd zo snel, en alles is zo onvoorspelbaar.
Ik voel me zo bang.
Ik slik Temazepam en Oxazempam om een beetje rust te kunnen vinden verdeeld over de dag.
Maar slapen lukt me niet, als ik in een stille kamer lig begint mijn gedachten op hol te slaan.
Wat moet nodig zijn om dit te laten stoppen?
Wat was er die ochtend gebeurd anders dan anders dat ik juist nu opeens bij het inloopspreekuur van welzijn binnen ben gelopen?
Het zoveelste telefoontje naar een inkasso bedrijf.
Ik wilde een oplossing treffen voor een openstaande rekening, er kwam een zeer onvriendelijke vrouw aan de telefoon die geen boodschap had aan het feit dat ik mijn rekeningen niet kan betalen omdat ik geen inkomsten heb. Begrijpelijk.. hoe vaak zal ze dat al aan hebben moeten horen?
Mijn schuld is ontstaan door het niet kunnen betalen van mijn zorgverzekering.
Waarom ik dan niet ga werken?
Omdat ik helemaal in mijn eigen chaos wereldje leef.
Ik heb een erge vorm van adhd, dit is vastgesteld toen ik 5 jaar oud was.
Ben altijd een huilbaby geweest, ik sliep hooguit 4 uurtjes van de 24 uur die een dag telt.
Mijn moeder was jong, alleen en daarbij moeder van mijn zus die 11 maanden ouder is dan mij.
Ik werd een probleem kind, niet zo zeer naar mensen toe.
Maar druk, verdrietig en boos.
Dit uite zich in automutilatie, bewust en onbewust.
'S nachts krabte ik mijn hele huid open van de 'stressjeuk' zoals ik het zelf noem.
Nu nog lig ik nachtenlang wakker en krab aan een ondragelijke jeuk aan mijn armen en benen.
Dit gevoel is nooit weg gegaan, niet door medicatie, door personen.. of wat voor hulp dan ook.
Op dit moment ben ik 20 jaar oud.
De afgelopen 10 jaar zijn één grote waas voor mij.
Maar als ik er even stil bij ga staan komen heftige emoties in mij naar boven. Iets waar ik niet te lang stil bij durf te staan.
Wat is nou precies in mijn jeugd gebeurd?
Waarom zegt mijn lieve zus geen namen meer nadat mijn moeder opgenomen is geweest in het ziekenhuis?
Waarom voelt ze nu al die jaren later nog steeds zo'n grote afkeer voor mannen?
Zijn we dan werkelijk sexueel misbruikt?
Waarom weten we dit niet meer?
Je hoort vaker over kinderen/volwassenen die hun emoties en herrineringen afblokken.
Ben ik zo iemand? Moeilijk voor te stellen juist omdat ik als ik écht wil alles zo goed nog kan oproepen.
Wat zijn de dingen waardoor ik me nu nog dagelijks zo verdrietig voel?
Onmacht.. zoveel ligt buiten mijn macht.
Mijn lieve moeder is weer ziek, dit keer zal ze niet beter worden.
Ze was altijd zo sterk, ondervoed weggehaald uit haar ouderlijk huis toen ze pas anderhalf jaar oud was.
Naar Bethanië, het internaat waar ze tot haar 10e is gebleven.
Pleegouders die geen menselijk respect voor haar konden opbrengen.
De gedachte wat zij met haar gedaan hebben, hoe konden ze? Zo'n lief mensje?
Nu is ze ziek, ze heeft kanker. Uitzaaiingen door haar hele lichaam
Het begon met een mesothelioom, cystes op beide eierstokken, toen borstkanker met kleine uitzaaiigen. Een borstamputatie, wat was ze sterk toen ze daar zat in het bed.
Ze was mager, zo ontzettend kwetsbaar. Ze vroeg zich af waar haar armen te houden terwijl wij naar haar keken en naast haar bed zaten. Ze voelde zich verminkt.
Het heeft 2 jaar mogen duren, toen kon ze niet meer lopen.
Ze dachten dat ze HME zou hebben.
Nee, het bleken zeer kwaadaardige uitzaaiingen.. 10 maanden later.
Nu ligt ze in een bed, ze krijgt veel morfine toegediend via pleisters.
Ze wil leven, ze wil niet dood gaan.
Ik kon me niet voorstellen hoeveel pijn die woorden je konden doen wanneer iemand in een rolstoel voor je zit terwijl de zon schijnt en zegt, ik wil niet dood.
Ik wil van de zon genieten, van de wind.. van de vogels die hun ding doen.
Wat zeg je dan? Ik weet het? Ik zou ook willen dat je zou blijven leven?
Vanaf dat moment ga je je afblokken, je bent sprakeloos.. echt sprakeloos.
Ze had pijnaanvallen waarvan de verpleegkundigen met de tranen in hun ogen stonden met hun 10 mg morfine spuitje in hun handen.
Geen mens kon haar vast houden, niemand kon haar troosten.
Ze kon niet eens na een huilbui gaan liggen en gaan slapen.. en dromen zodat ze even aan de werkelijkheid kon ontsnappen.
Nee, daar zat ze.. met een kussen tussen haar en haar bovenbenen. Rechtop probeerde ze snikkend in slaap te vallen.
Het eerste beeld wat in mij opkwam toen ik dat zag was dat van een jong aapje dat geen moeder meer had om troost en houvast bij te vinden.
Maar met een knuffel of een baaltje van stro in de armen ligt.
Nu, weken later leeft ze nog. Ze praten over een morfine pomp waarmee ze voortdurend zal slapen.
De dosis pijnstillers is op dit moment niet ver verwijderd van euthanasie vertelde de arts.
En toch, daar zit ze dan.
Ze kijkt je nog aan, ze verteld en maakt zelfs nog grapjes.
Deze week droomde ik, we zaten tegenover elkaar en het was een fijn moment.
Opeens zei ze, het is jammer dat dit niet meer vaak zal gebeuren en ik dood zal gaan.
Ik schrok wakker en voelde me zo benauwd.
Dit was weer dat gevoel wat ik dacht weggedrukt te hebben.
De afgelopen tijd voelde ik me alsof ik bleef hangen op één en dezelfde dag dat zich maar bleef herhalen.
Als er gepraat werd over haar dood, over haar begrafenis die we samen aan het regelen waren voelde ik me zakelijk en afstandelijk.
Zo ben ik niet.. ik wil huilen, ik wil kunnen schreeuwen.. ik wil liefde kunnen tonen.
Wat moet ik nu? Nu ik me nog aan niemand kan linken?
Ik voel me alleen, en onbegrepen.
Ik wil ook alleen zijn.. het liefst onder een deken.. dromen kan ik niet.. slapen ook niet meer.
Als ik droom komen emoties naar boven, emoties die me lichamelijk verschrikkelijk pijn bezorgen.
Ik moet er van overgeven, ik zak ervan in elkaar en kom niet meer omhoog.
De tranen doen pijn aan mijn wangen, van het huilen krijg ik hoofdpijn.
Het doet pijn om onder de mensen te zijn, me te moeten gedragen als een normaal mens.
Ik weet, ik mag huilen, ik mag verdrietig zijn.
Maar ik wil het gewoon niet.. elke vorm van pijn is zo ondragelijk in mijn hoofd.
Ik begin me verbitterd te voelen.
Ik draag zelf kankercellen in me mee, wat staat mij nog te wachten?
Zal ik ook zo ziek worden? Of wat zal gebeuren voor die tijd?
Het leven veranderd zo snel, en alles is zo onvoorspelbaar.
Ik voel me zo bang.
Ik slik Temazepam en Oxazempam om een beetje rust te kunnen vinden verdeeld over de dag.
Maar slapen lukt me niet, als ik in een stille kamer lig begint mijn gedachten op hol te slaan.
Wat moet nodig zijn om dit te laten stoppen?
vrijdag 30 november 2007 om 22:04
Hallo allemaal
Daar ben ik weer.
Deze week heb ik een poging gedaan dingen te laten bezinken.
Wat mij nog steeds niet gelukt is.
Donderdag heb ik een lang gesprek gehad met maatschappelijk werk.
Aanstaande maandag de 3e heb ik een afspraak met een uitkeringdienst.
Het ziet er na uit dat ik een WAJONG uitkering zal gaan krijgen oa ivm mijn zware vorm van adhd.
Dat betekend dat ik toch een inkomen ga krijgen en tijd over zal houden om mij in te zetten voor hulp voor mijn psychische klachten. Iets wat toch een beetje een geruststelling is!
Verder maak ik me erg druk over mijn eigen gezondheid.
Ik heb een korte tijd geleden een uitstrijkje laten doen en bloed af laten nemen toen ik na lang aandringen een afspraak heb kunnen regelen met een gynaecoloog.
Mijn huisarts weigerde me door te verwijzen, dit na dat zij een inwendig onderzoek heeft gedaan in de behandelkamer van de huisarts praktijk.
Ik heb me werkelijk naar binnen moeten liegen bij de afdeling gynaecologie.
Het voelde niet juist om te liegen, maar ik voelde dat er wel degelijk iets goed mis zat en ik wil niet het risico lopen om straks te laat te zijn voor behandeling.
Ik had pap2 A , iets wat nog onschuldig is.
Maar gezien mijn leeftijd en gezondheidsgeschiedenis van mijn familie maak ik me daar erge zorgen over.
Ook heb ik PCO een hormoonstoring.
Daardoor komt het voor dat ik continue menstrueer.
Om dat te stoppen heb ik altijd de pil en de prikpil (ongeveer anderhalf jaar) gehad. Toen wist de huisarts nog niet dat ik deze stoornis had. Ik heb flink wat oestrogeen gekregen op deze manier. Iets wat in mijn geval erg schadelijk is, omdat mijn hormoonstoring mijn hele lichaam van streek maakt.
Mijn moeders vorm van kanker is hormoongevoelig.
Grote kans dat zij mede door deze storing zo ziek is geworden.
Teveel aan hormonen en je hele lichaam gaat vreemde dingen doen..
Nu slik ik dan de pil, microgynon 20 een lichte pil om het bloeden te stoppen.
Zwanger raken zal ik toch niet worden aangezien ik onvruchtbaar ben door de PCO.
Alleen de pil slikken om het bloeden te stoppen met de kans dat dit schadelijk zal worden is een eng idee.
Toen ik bij de gynaecoloog zat en aangaf dat ik dit maar een eng idee vond lachte ze een beetje en zei dat dit dan maar een 'gokje' was dat ik moest wagen.
Dat ze mijn moeder zo vaak hebben afgescheept en haar het gevoel hebben gegeven dat ze zich aanstelde.
Dit maakt mij bang, de mensen die verstand zouden moeten hebben van je lichaam en dus ook je welzijn.
Zij maken me onzeker, ze geven geen duidelijke antwoorden.
Ook niet als ik daar na vraag.
Dit zijn dingen waar ik nog over na moet denken hoe dit aan te pakken..
Daar ben ik weer.
Deze week heb ik een poging gedaan dingen te laten bezinken.
Wat mij nog steeds niet gelukt is.
Donderdag heb ik een lang gesprek gehad met maatschappelijk werk.
Aanstaande maandag de 3e heb ik een afspraak met een uitkeringdienst.
Het ziet er na uit dat ik een WAJONG uitkering zal gaan krijgen oa ivm mijn zware vorm van adhd.
Dat betekend dat ik toch een inkomen ga krijgen en tijd over zal houden om mij in te zetten voor hulp voor mijn psychische klachten. Iets wat toch een beetje een geruststelling is!
Verder maak ik me erg druk over mijn eigen gezondheid.
Ik heb een korte tijd geleden een uitstrijkje laten doen en bloed af laten nemen toen ik na lang aandringen een afspraak heb kunnen regelen met een gynaecoloog.
Mijn huisarts weigerde me door te verwijzen, dit na dat zij een inwendig onderzoek heeft gedaan in de behandelkamer van de huisarts praktijk.
Ik heb me werkelijk naar binnen moeten liegen bij de afdeling gynaecologie.
Het voelde niet juist om te liegen, maar ik voelde dat er wel degelijk iets goed mis zat en ik wil niet het risico lopen om straks te laat te zijn voor behandeling.
Ik had pap2 A , iets wat nog onschuldig is.
Maar gezien mijn leeftijd en gezondheidsgeschiedenis van mijn familie maak ik me daar erge zorgen over.
Ook heb ik PCO een hormoonstoring.
Daardoor komt het voor dat ik continue menstrueer.
Om dat te stoppen heb ik altijd de pil en de prikpil (ongeveer anderhalf jaar) gehad. Toen wist de huisarts nog niet dat ik deze stoornis had. Ik heb flink wat oestrogeen gekregen op deze manier. Iets wat in mijn geval erg schadelijk is, omdat mijn hormoonstoring mijn hele lichaam van streek maakt.
Mijn moeders vorm van kanker is hormoongevoelig.
Grote kans dat zij mede door deze storing zo ziek is geworden.
Teveel aan hormonen en je hele lichaam gaat vreemde dingen doen..
Nu slik ik dan de pil, microgynon 20 een lichte pil om het bloeden te stoppen.
Zwanger raken zal ik toch niet worden aangezien ik onvruchtbaar ben door de PCO.
Alleen de pil slikken om het bloeden te stoppen met de kans dat dit schadelijk zal worden is een eng idee.
Toen ik bij de gynaecoloog zat en aangaf dat ik dit maar een eng idee vond lachte ze een beetje en zei dat dit dan maar een 'gokje' was dat ik moest wagen.
Dat ze mijn moeder zo vaak hebben afgescheept en haar het gevoel hebben gegeven dat ze zich aanstelde.
Dit maakt mij bang, de mensen die verstand zouden moeten hebben van je lichaam en dus ook je welzijn.
Zij maken me onzeker, ze geven geen duidelijke antwoorden.
Ook niet als ik daar na vraag.
Dit zijn dingen waar ik nog over na moet denken hoe dit aan te pakken..
vrijdag 30 november 2007 om 23:38
Lieve meid,
Als je gynaecoloog zoiets zegt en je daardoor het vertrouwen in haar verliest (wat mij zou gebeuren in ieder geval), wordt het wellicht tijd voor een second opinion. Denk ook eens aan een onderzoek door een internist. Die kijken verder dan je baarmoeder en naar mijn weten is dat DE hormoondoktor, maar dat weet ik dus niet zeker.
Ik hoop dat je snel hulp krijgt bij je financiële problemen!
Maar bovenal wil ik je een gigantisch dikke, lieve, warme knuffel sturen. Misschien een beetje zweverig, maar leg je rechterhand even op het scherm als je dit leest. Ik deed het ook toen ik mijn knuffel aan je tikte...
Heel veel sterkte met je moeder meid!
Als je gynaecoloog zoiets zegt en je daardoor het vertrouwen in haar verliest (wat mij zou gebeuren in ieder geval), wordt het wellicht tijd voor een second opinion. Denk ook eens aan een onderzoek door een internist. Die kijken verder dan je baarmoeder en naar mijn weten is dat DE hormoondoktor, maar dat weet ik dus niet zeker.
Ik hoop dat je snel hulp krijgt bij je financiële problemen!
Maar bovenal wil ik je een gigantisch dikke, lieve, warme knuffel sturen. Misschien een beetje zweverig, maar leg je rechterhand even op het scherm als je dit leest. Ik deed het ook toen ik mijn knuffel aan je tikte...
Heel veel sterkte met je moeder meid!
maandag 3 december 2007 om 12:10
Hoi Hartje,
Wat zal jij je op de weg naar huis terug kut gevoeld hebben. Net wat Ashie zegt, vraag een second opinie aan als jij je daar beter bij voelt. Jij bent verantwoordelijk voor jouw lichaam en dat je daarvoor de beste hulp wilt die je kan krijgen is je goed recht!
Fijn dat je Wajong krijgt. Ik weet niet precies wat het allemaal inhoudt, maar als het betekent dat jij meer rust krijgt in je hoofd en meer op jezelf mag richten, dan is het allemaal alleen maar goed.
Succes! Enne, goed dat je wat van je liet horen. Heb nog best regelmatig aan je gedacht
Wat zal jij je op de weg naar huis terug kut gevoeld hebben. Net wat Ashie zegt, vraag een second opinie aan als jij je daar beter bij voelt. Jij bent verantwoordelijk voor jouw lichaam en dat je daarvoor de beste hulp wilt die je kan krijgen is je goed recht!
Fijn dat je Wajong krijgt. Ik weet niet precies wat het allemaal inhoudt, maar als het betekent dat jij meer rust krijgt in je hoofd en meer op jezelf mag richten, dan is het allemaal alleen maar goed.
Succes! Enne, goed dat je wat van je liet horen. Heb nog best regelmatig aan je gedacht
